Në gjurmët e të dashurit Muhamed

Përvoja më e pasur në reformimin e një kombi.

Historinë e Profetit (a.s) do e trajtojmë në tridhjetë ligjërata, këtu treqind metër pranë Profetit (a.s). Këto ligjërata po i regjistrojmë në këtë vend të bekuar me qëllim që të ndikohemi dhe të prekemi sa më shumë nga historia e tij. Jam shumë i sigurtë që vendi në të cilin po qëndrojmë, dikush nga sahabët apo vetë Profeti (a.s) ka kaluar dhe e ke shkelur.
Vendi në të cilin po qëndrojmë tani, mund të jetë dhe vendi ku ka rënë dëshmor ndonjë nga shokët e Profetit (a.s).   Pa dyshim, që këto vende të bekuara, janë dëshmitarë për sakrificën e Profetit (a.s) dhe të muslimanëve për të përçuar mesazhin hyjnor. Është kjo sacrifice, shkaku që ne sot jemi muslimanë. Për këtë, këto ligjërata i kemi quajtur “Në gjurmët e të dashurit Muhamed”. Ajo që duam të veçojmë nga titulli i ligjëratave është fjala “gjurmë”, me të cilën nënkuptojmë që gjurmët e tij (a.s) janë të shumta dhe po aq të shumta do të jenë konkluzionet dhe mësimet që nxjerrim prej tyre.
Do të përfitojmë nga këto gjurmë se si të mos dekurajohemi dhe ta mbajmë lart frymën e shpresës, gjë e cila është nga konkluzionet më të rëndësishme të historisë së Profetit (a.s).
Do të përfitojmë nga këto gjurmë, se morali dhe feja, janë gjë e pandarë në jetën e një besimtari.
Do të përfitojmë nga këto gjurmë, se e vërteta, është shumë e shtrenjtë dhe se për ta mbrojtur atë duhet të sakrifikojmë çdo gjë tjetër të shtrenjtë.
Do të përfitojmë nga këto gjurmë, se si të planifikojmë dhe si të jemi lidershipë të suksesshëm.
Do të përfitojmë nga këto gjurmë, mënyrën se si të sillemi me bashkëshortet tona.
Do të përfitojmë nga këto gjurmë, se si të komunikojmë me familjen dhe shoqërinë.
Do të përfitojmë nga këto gjurmë, se si të planifikojmë për zhvillimin e vendit.


Historia e Profetit Muhamed, është përvoja më e suksesshme që ka njohur historia.

Shkaqet për të cilat duhet ta studiojmë dhe përvetësojmë historinë e Profetit (a.s) janë tre:
E para, sepse eksperienca më e suksesshme, në zhvillimin e një populli, në gjithë historinë e njerëzimit, është eksperienca e Profetit Muhamed (a.s). Këtë nuk e themi se ne jemi muslimanë dhe kështu na pëlqen, por e themi të bindur se kjo është e vërtetë.
Profeti Muhamed (a.s) u lind jetim në shkretëtirën e Mekes. Ai u rrit pa prindër, pa vëllezër dhe nuk pati djem. Nuk dinte as shkrim dhe as këndim. U dërgua si profet, tek një popull që nuk kishte asnjë element zhvillimi dhe qytetërimi. Populli i tij përbëhej nga fise të cilët ishin në luftë të vazhdueshme mes njëri-tjetrit. Megjithatë Profeti Muhamed (a.s) në një periudhë shumë të kufizuar – njëzet vite – e ktheu në umetin më të fuqishëm për njëmijë vitet e ardhshme.
Një popull i cili merrej me kullotjen e deleve, Profeti (a.s) e ktheu për njëzet vite, në një popull që udhëhiqte popujt e tjerë.
Një popull, që nuk kishte një të parë, për shkak se ishin fise që luftonin me njëri-tjetrin, i ktheu në një popull që e pranonin atë si udhëheqësin e tij, deri në Ditën e Kijametit.
Historia para Profetit Muhamed (a.s) dhe ajo pas tij janë komplet ndryshe dhe ai që e studion historinë, pa studiuar atë të Profetit Muhamed, nuk e njeh historinë siç duhet. E gjithë bota arabe ndryshoi me ardhjen e Islamit, Afrika ndryshoi, Andaluzia ndryshoi, republikat sovjetike ndryshuan. Dy fuqitë më të mëdha të kohës, persët dhe romakët, u thyen para muslimanëve. Zhvillimin e saj Europa e bazoi nga dijet dhe shkencat që zhvilluan muslimanët në kohën e tyre.
Vlera si liria, e drejta, barazia dhe vëllazëria Europa i morri dhe huazoi nga muslimanët.
Xhamitë kanë mbushur sot botën dhe ezani ku përmendet emri i Muhamedit (a.s) thirret në çdo cep të globit.
Miliona njerëz, i shikon që shkojnë dhe vizitojnë Qaben, gjatë Haxhit.
Shpesh herë na ndodh që familja të mos mblidhet e gjitha në kohën e darkës, kurse Muhamedi (a.s) mbledh miliona muslimanë me familjet e tyre, në kohën e iftarit, dhe kjo gjatë muajit të Ramazanit.
Të gjithë personalitetet e mëdha të botës, kanë lënë ndikimin e tyre, vetëm në kohën që kanë jetuar. Aleksandri i madh, Volteri, Platoni, Gandi etj… ndikimin e patën për një periudhë të caktuar kohe. Kurse ndikimi që la Profeti Muhamed (a.s) vazhdon akoma pas mijëra vitesh nga vdekja e tij.
Zhvillimi dhe progresi që arriti Profeti Muhamed (a.s), i kishte të gjithë komponentët e duhur. Dijet ishin, planifikimi ishte, politika ishte, paqja ishte, fuqia ushtarake ishte, ruajtja e ekuilibrave mes të vërtetës dhe drejtësisë ekzistonte. Gjithashtu ekuilibrat mes materies dhe shpirtërores ekzistonin. Sot ne shohim që Europa ka arritur progres dhe zhvillim të fuqishëm, por është materializëm të cilit i mungon shpirtërorja.
I vetmi i cili arriti të ekuilibrojë mes zhvillimit , materializmit dhe shpirtërores, është profeti Muhamed (a.s).

Shkaku i dytë, për të cilin e studiojmë historinë e Profetit Muhamed (a.s), është se të gjithë kemi nevojë të kemi një shembull dhe model që të na udhëheqë në jetë. Për këtë nuk, do të gjesh shembull dhe model më të mirë se profeti Muhamed (a.s). Kjo për shkak se Zoti gjatë 23 viteve që e dërgoi si profet, e pajisi me të gjitha vlerat që ka nevojë njerëzimi deri në ditën e Kijametit. Këtë karakteristikë nuk e ka pasur dhe nuk do e ketë askush tjetër nga njerëzit.
Nëse duam të kemi si shembull Isanë (a.s) (Jezusin) do e kemi vetëm si një i ri beqar, që i bindej Zotit dhe sakrifikonte për të shpallur mesazhin e Tij. Por nuk mund ta kemi shembull si baba, gjysh, bashkëshort, pasi ai nuk u martua dhe nuk pati fëmijë. Atë nuk mund ta kemi model dhe shembull si udhëheqës shteti, pasi nuk ka qenë i tillë.
Sulejmanin (a.s), mund ta kemi model të një pasaniku që falenderonte Zotin, për të mirat dhe jepte nga pasuria e tij. Por nuk mund ta ndjekësh si shembull për njeri të dobët, të varfër dhe popull të thjeshtë, pasi nuk ka qenë i tillë.
Njeriu i vetëm në historinë e njerëzimit i cili jetoi i pasur dhe i varfër, i dobët dhe i fuqishëm, udhëheqës dhe popull i thjeshtë, paqësor dhe luftëtar, i vetmi që dinte të krijojë lidhje me të gjitha shtresat e shoqërisë, me çifutët dhe arabët, me vendasit dhe të huajt, me popullin e thjeshtë dhe me fuqitë më të mëdha të kohës - persët dhe romakët - ai ishte profeti Muhamed (a.s).
Nëse je i pasur mund të ndjekësh Muhamedin (a.s), i cili kur i erdhën pasuri (dele) të cilat kishin mbushur një luginë, ai pa mëdyshjen më të vogël i ndau të gjitha për të varfërit.
Nëse je i varfër, mund të ndjekësh Muhamedin (a.s) teksa lidhte dy gurë në bark, për shkak të urisë.
Nëse je çlirimtar dhe triumfator, mund të ndjekësh Muhamedin (a.s) teksa hynte në Meke me kokë të ulur.
Nëse je i lodhur dhe i mposhtur nga një betejë, mund të ndjekësh Muhamedin (a.s) pas betejës së Uhudit ku iu vranë shokët dhe u plagos vetë.
Nëse je bashkëshort mund të ndjekësh Muhamedin (a.s), në mënyrën se si sillej me familjen e tij.
Nëse të vdesin fëmijë në moshë të re, mund të ndjekësh shembullin e Profetit Muhamed (a.s) teksa i vdisnin fëmijët e tij.
Nëse je beqar, mund të ndjekësh Profetin Muhamed (a.s) gjatë jetës që jetoi i tillë.
Nëse je mësues, mund të ndjekësh Muhamedin (a.s), teksa mësonte shokët e tij në xhami.
Nëse je nxënës mund të ndjekësh Muhamedin (a.s), teksa mësonte dhe i shpallej Kurani nga Xhibrili (a.s).
Nëse je gjykatës mund të ndjekësh Muhamedin (a.s), teksa i mësonte si t’i zgjidhin problemet mes tyre gjatë ndërtimit të Qabes, për vendosjen e gurit të zi.
Në çdo gjendje dhe situatë që të ndodhesh, do gjesh që dhe Profeti (a.s) ka kaluar një gjendje dhe situatë të tillë, gjatë jetës së tij.

Qëllimi i tretë për të cilin e studiojmë jetën e Profetit Muhamed (a.s), është se ai është personaliteti më i madh në historinë e njerëzimit.
Të gjithë personalitetet e mëdhenj në historinë njerëzore, janë dalluar vetëm në një fushë të caktuar. Shekspiri ishte i njohur në fushën e shkrimit. Napoleoni në forcën dhe strategjitë ushtarake. Gandi njihej në politikë. Volteri në ideologji. I vetmi që posedonte të gjitha format e madhështisë, është profeti Muhamed (a.s).
Ai ishte madhështor në paqe dhe madhështor në luftë. Ishte madhështor si bashkëshort, si prind, si njeri i thjeshtë, në moral dhe në çdo aspekt tjetër.
Kudo që të kërkosh madhështinë, do t’a gjesh të shoqëruar me emrin Muhamed.
Ai ishte i madh në moralin e tij. Tregojnë shokët e tij: “Kurrë nuk e kemi parë të nevrikosur të dërguarin e Zotit për ndonjë çështje personale. Kurrë nuk është hakmarrë për veten e tij. Kurrë nuk ka qëlluar ndonjë grua. Kurrë nuk e ka shkelur premtimin. Kurrë nuk ka mashtruar dhe kurrë nuk ka gënjyer”.
Një ditë erdhi Abdulla ibnu Sarh të pranojë Islamin tek Profeti (a.s), por brenda vetes, fshihte një qëllim të keq. Profeti (a.s) megjithëse e dinte, pranoi të diskutojë me të. Kur doli, Profeti (a.s) iu drejtua shokëve:”Përse e lejuat të hynte tek unë?”
Ata i thanë: “Ne nuk e dinim o i dërguar i Zotit. Ti vetëm të na kishe bërë shenjë me sy!”
Profeti (a.s) u përgjigj:”Profetëve nuk u shkon për shtat të jenë të pabesë qoftë dhe me sy”

Ai ishte i madh dhe dhe strateg edhe në fushën e politikës dhe atë luftarake. Pas betejës së Hendekut ai u tha shokëve:”Pas kësaj dite, do jemi ne që do i sulmojmë dhe nuk do na sulmojnë më”.

Profeti (a.s) ishte madhështor dhe në aspektin shpirtëror. Kur binte në ruku thoshte:”Ndaj Teje o Zot, është përulur dhe përkushtuar dëgjimi im, shikimi im, truri dhe nervat e mia”.
Qante aq shumë saqë shpesh herë Aisheja i thoshte: “O i dërguar i Zotit, qetësohu dhe mos e mundo veten kaq shumë përderisa Zoti t’i ka falur të gjitha, ato që ke vepruar dhe ato që do të veprosh.”
Kurse ai ia kthente:”A nuk e meritoj që për këtë, të jem një rob mirënjohës”.
Ai ishte i madh dhe shpirtgjerë edhe me armiqtë e tij dhe kjo duke i falur dhe mëshiruar. Ditën kur hyri në Meke u tha banorëve të saj:”Ikni se jeni të lirë”

Ai ishte i madh dhe në asketizmin që tregonte para të mirave të kësaj bote, ku thotë:”Skam punë me këtë botë dhe nuk ka punë kjo botë me mua. Shembulli im dhe i kësaj bote, është si shembulli i një burri, që teksa udhëtonte në një ditë të nxehtë, pushoi nën hijen e një peme dhe më pas u çua dhe e la atë.”

Ai ishte i madh dhe në komunikimin me të rinjtë. Një herë teksa i stërviste për luftë i ndau në dy grupe. Njëri grup do të gjuante me shigjeta, kurse grupi tjetër do të mbrohej me mburoja. Profeti (a.s) shkoi dhe u bashkua me grupin që do të mbrohej nga shigjetat. Grupi që do të gjuante i thanë:“Si të gjuajmë kur ti je në mes të grupit që do të mbrohet?”
Profeti (a.s) u tha:”Gjuani se unë jam në mesin e të gjithëve ju”.   Më pas i grumbulloi dhe i përqafoi të gjithë.

Ai ishte i madh dhe autoritar edhe në zemrat e armiqve të tij. Qëndroi mes banorëve të Mekes para se të bëhej profet dyzet vite dhe njihej si “fjalëdrejti besnik”. Pasi u bë profet, kundërshtarët e tij pohojnë: “Kurrë nuk kemi provuar prej teje gënjeshtër.”
Thotë Zoti në Kuran:“ Dhe ta dini se midis jush gjendet i Dërguari i Allahut!” (Huxhurat 7)
Dikush mund të pyesë me të drejtë, se si qenka i dërguari i Zotit mes nesh?! Dikush tjetër, mund të thotë që ky ajet u drejtohet shokëve të Profetit (a.s) në kohën e tyre dhe nuk ka të bëjë me brezin tonë.
Por në të vërtetë, ajeti i mësipërm përfshin shokët e profetit Muhamed (a.s) dhe të gjithë muslimanët në çdo kohë dhe vend.
Dijeni o besimtarë, në çdo vend ku të ndodheni dhe në çdo kohë që jetoni, dijeni se kemi të dërguarin e Zotit, jo fizikisht, por kemi traditën e tij. E kemi me moralet që la pas. E kemi sepse ajo që la pas Profeti (a.s), është një trashëgimi dhe pasuri e shtrenjtë për të gjithë njerëzimin.
Njerëzit më të njohur, sot dhe më parë, kanë një parim dhe një rregull për të ruajtur respektin dhe autoritetin në popull. Ky rregull thotë: “Mos u shfaq shpesh në popull dhe mos krijo kontakte me njerëzit, pasi autoriteti që ke krijuar mes tyre, do të zbehet gjatë këtyre kontakteve të shpeshta. Duke qëndruar me ty, ata do zbulojnë pikat e tua të dobësisë. Kështu autoritetit dhe respekti yt mes njerëzve do të bjerë.” Këtë e pranojnë dhe e respektojnë të gjithë njerëzit e famshëm të politikës, artit, informacionit etj…
Kjo vlen për të gjithë, përveç njërit i cili kërkon dhe shfrytëzon çdo lloj kontakti me të tjerët. Ai person është i dërguari i Zotit, Muhamedi (a.s). Jo vetëm kaq, por sa më shumë që takohej dhe kontaktonte me njerëzit, dashuria për të u shtohej. Sa më shumë e shihnin dhe jetonin me të, dashuria dhe respekti për të u mbushte zemrat. Sa më shumë të kontaktoje me të, aq më shumë vlera do zbuloje prej tij.
“Ehlu Suffe” quheshin disa banorë të Medines të cilët ishin njerëzit më të varfër të qytetit. Profeti (a.s) i kishte marrë dhe banonin ngjitur me shtëpinë e tij. Banuan aty dhe ndejtën pranë tij, për gati dhjetë vite. Megjithatë dashuria për Profetin (a.s) dhe vlerësimi për të, vetëm sa u shtohej.
Profeti (a.s), kur hyri në Meke, hyri me një ushtri prej dhjetë mijë vetësh. Udhëtoi dhe ndejti me ta, megjithatë dashuria për të veçse u shtohej dhe nuk gjenin diçka të mangët në karakterin e tij.
Në betejën e Tebukut, Profeti (a.s) udhëtoi dhe ndejti me një ushtri të përbërë nga tridhjetë mijë ushtarë. Megjithatë, dashuria, vlerësimi dhe respekti për të vetëm sa u shtohej.
Haxhin e lamtumirës Profeti Muhamed (a.s) e kreu në mesin e njëqind mijë muslimanëve të tjerë. Gjatë haxhit ai udhëtonte në një deve me qëllim që të gjithë ta shihnin. Jo vetëm kaq por i këshillonte:”Transmetoni nga unë qoftë dhe një ajet të vetëm.”
” Të pranishmit, t’ua transmetojnë këto, atyre që nuk janë të pranishëm.”
Me qëllim që fjalët dhe veprat e tij të transmetohen ashtu siç ishin, ai thotë:”Kush gënjen për mua, ka përgatitur vendin e tij në zjarr.”
Këtë e bënte me qëllim që të mos abuzohej me thëniet e tij duke thënë atë që nuk e ka thënë, qoftë për keq, qoftë për mirë.
Pra, kërkonte që njerëzit ta shohin dhe të transmetonin gjithçka vepronte dhe thoshte pa ndryshuar asgjë. Kështu, ai nuk kishte se çfarë t’iu fshehë njerëzve të tjerë.

Një respekt dhe dashuri të tillë, Profeti (a.s) nuk e gëzonte vetëm nga njerëzit e tjerë. Por në radhë të parë këtë respekt dhe dashuri e gëzonte në familje. Me të tjerët, shumë njerëz janë të sjellshëm dhe të respektuar, kurse në familje ndodh e kundërta. Tek të tjerët, shumë njerëz gëzojnë respekt dhe kanë autoritet, kurse në familje nuk e kanë diçka të tillë.
Kur iu shpallën fjalët e para nga Kurani, Profeti (a.s) ishte i frikësuar dhe ajo që e ngushëllonte ishte gruaja e tij Hadixheja e cila i thoshte:”Jo për Zotin, nuk të braktis ty Zoti. Pasi ti sillesh mirë me të afërmit, respekton mikun dhe ndihmon nevojtarët.”
Dhjetë vite më pas, Aisheja dëshmon për të dhe thotë:”Morali i tij ishte Kurani.”
Jo vetëm shokët, besimtarët dhe familja, por edhe armiqtë dhe kundërshtarët e tij dëshmonin për cilësitë dhe vlerat e tij.
Herakliu i Romës, kishte dëgjuar që në qytetin e tij, gjendej një burrë nga populli i Muhamedit (a.s). Ai ishte Ebu Sufjani, një nga armiqtë më të egër të Profetit (a.s) në atë kohë. Herakliu i dërgon njerëz që t’a sjellin për ta pyetur rreth Profetit (a.s).   Pra mbreti i Romës do të pyeste rreth Muhamedit (a.s), njërin nga armiqtë e tij më të egër. Vallë çfarë do i thotë Ebu Sufjani?!
Herakliu, pasi u takuan e pyeti: “Nga ç’familje dhe ç’fis vjen ky njeri?
Ebu Sufjani iu përgjigj: Ai vjen nga familja dhe fisi më i mirë.”
Herakliu: “A është mashtrues dhe i pabesë?”
Ebu Sufjani: “Jo.”
Herakliu: “A i shtohen pasuesit apo i pakësohen?”
Ebu Sufjani: “Në fakt i shtohen.”
Herakliu: “A ka ndonjë prej pasuesve të tij që e braktis fenë e tij i pakënaqur prej tij?”
Ebu Sufjani: “Jo.”
Herakliu: “Çfarë i urdhëron të bëjnë?”
Ebu Sufjani: “I urdhëron të falen, të flasin drejt, për pastërti morale dhe të shkojnë mirë me farefisin.”
Herakliu: “Nëse është i tillë ai për të cilin po flasim, dije se vendi ku po qëndroj unë, do të jetë nën pushtetin e tij një ditë.”
Në historinë e njerëzve të mëdhenj, nuk gjen njeri që të dëshmojë në favor të njërit prej armiqve të tij më të egër. A e kupton se përse ka thënë Profeti (a.s):”Unë jam fëmija më i mirë nga fëmijët e Ademit, pa dashur që të mburrem.”
Një fëmijë e pyeti të babanë një ditë: “O baba, përse sa herë që përmendet emri i Zotit, përmendet bashkë me të dhe emri i Profetit Muhamed, në një kohë kur diçka e tillë nuk ndodh me profetët e tjerë?”
Babai i tha: “Për shkak se asnjë njeri tjetër në tokë, nuk e ka arritur atë që arriti Profeti Muhamed (a.s).”
Lindja e Profetit a.s
Gjendja e gadishullit arabik para lindjes së Profetit (a.s).

Gadishulli arabik para lindjes së Profetit (a.s) përbëhej nga fise, të cilët ishin në luftë të pandarë me njëri-tjetrin. Ata jetonin të përçarë, në luftra dhe urrejtje. Banditët dhe kusarët që plaçkisnin karvanët dhe merrnin robër të rinjtë dhe fëmijët duke i shitur në vende të tjera, kishin mbushur rrugët.
Padrejtësia dhe frika sundonin kudo. Një poet i asaj kohe në disa vargje e thekson këtë, madje nxit për padrejtësi dhe dhunë:
Nëse nuk gjejmë tjetër kënd
sulmojmë Bekrin, vëllanë tonë.
Kush nuk sulmon të tjerët
nga të tjerët do të sulmohet.
Pra shihet qartë që reklamohej dhuna dhe e keqja. Në atë kohë poezia zinte një rol shumë të rëndësishëm në jetën e tyre. Poezia në atë kohë, për nga rëndësia është njëlloj si mediat e sotme.
Kurse përsa i përket gjendjes së fesë, atë e shohim tepër të nderë. Vetë Qabeja ishte e rrethuar nga 360 idhuj të ndryshëm.
Ndonjëherë kur nuk kishin idhuj të gdhëndur, merrnin një shkëmb në formë katrori dhe e quanin zot dhe e adhuronin. Madje shpesh herë kur udhëtonin në shkretërirë dhe nuk e merrnin dot me vete idhullin, gjatë pushimit merrnin ndonjë gurë dhe e quanin zotin e tyre dhe e adhuronin derisa të ktheheshin në shtëpi tek zoti tjetër.
Një ngjarje e tillë tregohet për Umer ibnul Hattabin i cili një herë në udhëtim nuk e kishte marrë idhullin e tij. Ngaqë nuk kishte gjë tjetër, hurmave, që kishte marrë me vete u dha formën e një idhulli dhe filloi t’i adhurojë si zot. Më pas, e morri uria dhe ngaqë nuk kishte ç’të hajë, filloi të hajë zotin prej hurme.
Kur e pyetën pasi u bë Halife se a nuk kishit mend që e bënit diçka të tillë, ai u përgjigj: “Po, kishim mendje, por nuk ishim të udhëzuar.”
Kurse përsa i përket gjendjes së gruas në gadishullin arabik, ajo ishte me të vërtetë për t’i qarë hallin. Ajo s’kishte asnjë të drejtë, nuk i lejohej të posedojë pasuri dhe nuk kishte të drejtë trashëgimie. Jo vetëm që ajo nuk trashëgonte nga pasuria, por ajo vetë ishte diçka që trashëgohej. Pra kur vdiste dikush, edhe gratë me të cilat ishte martuar i merrnin të afërmit e të vdekurit si plaçkë. Këtu përjashtoheshin disa gra dhe disa familje në Meke, si p.sh Hadixheja që u martua më vonë me Profetin (a.s).
Jo vetëm kaq, por mes arabëve ishte e përhapur dhe groposja për së gjalli e vajzave. Saqë një nga shokët e Profetit (a.s), qante pasi kishte pranuar Islamin, për shkak se kishte groposur të gjalla shtatë vajza të tij. Madje ata e prisnin vajzën derisa arrinte moshën shtatë apo tetë vjeçare dhe e groposnin. Kjo bëhej me qëllim që t’a shfrynin dufin dhe inatin që kishin për vajzat. Madje kur burri dilte nga shtëpia për t’a groposur i thoshte gruas: “Zbukuroje se dua ta marr për vizitë tek xhaxhai i saj.”
Kjo ishte situata që dominonte Gadishullin Arabik kur erdhi Profeti (a.s).
Vallë si do të kishte vazhduar jeta për ata njerëz pa Profetin (a.s)? Nëse do të ishe ti o motër në atë shoqëri, pa Profetin (a.s), vallë çfarë do të bëje? A e ndjen se sa i shtrenjtë duhet të jetë Profeti (a.s)për ty?
E zbukuronte nëna pa e ditur ku do e çojë i ati, i cili ia kishte përgatitur gropën më parë. E çonte pranë gropës, e hidhte dhe e mbulonte shpejt e shpejt për së gjalli.
Madje kishte raste që kur gruaja bëhej gati për të lindur, e merrnin pranë një grope dhe nëse lindte vajzë menjëherë foshnja hidhej në gropë. Kurse nëse lindte djalë, e dërgonin në shtëpi.
Tregohet që një njeri, teksa po e groposte vajzën e tij, ajo i pastronte mjekrën, e cila i ishte pluhurosur nga rëra. Megjithatë ai vazhdoi, derisa e varrosi për së gjalli.
Gjendjen e këtyre njerëzve teksa i lindte vajzë na e përshkruan Kurani, ku thotë:“Dhe, kur ndonjëri prej tyre merr lajmin se i lindi një vajzë, fytyra i nxihet dhe i mbushet me mjerim. Ai fshihet nga njerëzit për shkak të lajmit të keq që mori dhe s’di: a ta mbajë këtë fëmijë, pavarësisht poshtërimit apo ta varrosë në dhé. Ah! Sa mbrapsht që gjykojnë ata!” (Nahl 58)
Megjithë këtë gjendje të rënduar, Profeti (a.s) i transformoi këta njerëz në të tjerë. Pasi u dërgua si profet, ai njëherë u thoshte shokëve të tij:”Kush ka tre vajza, i edukon, i mëson dhe tregohet i mëshirshëm me ta, ka fituar xhenetin”.  
Një nga muslimanët – që mesa duket kishte dy vajza -   çohet dhe e pyet: “O i dërguar i Zotit, po nëse dikush ka vetëm dy vajza, a e arrin këtë shpërblim?”
“Edhe sikur të ketë dy” ia kthen Profeti (a.s).
Një musliman tjetër – që mesa duket kishte vetëm një vajzë - çohet dhe i thotë: “O i dërguar i Zotit, po ai që ka vetëm një vajzë?”
Profeti (a.s) buzëqeshi.
Buzëqeshi pasi tani po shihte transformimin e tyre në njerëz të tjerë. Më parë i groposnin të gjalla, kurse tani kërkonin që me anë të vajzave të fitonin xhenetin.
Kurse vetë Profeti (a.s), sa herë që vinte vajza e tij Fatimeja, ai çohej në këmbë dhe e puthte në ballë.
Në ditën që vdiq Profeti (a.s), Fatimeja ishte ajo që qante më shumë, pasi vetëm asaj i kishte treguar që do të vdesë atë ditë.
Kjo ishte gjendja e botës dhe e gadishullit arabik para lindjes së Profetit (a.s).   Prandaj o vëlla, mbaje gojën dhe mos thuaj që nuk ka më shpresë që kjo gjendje të ndryshojë. Thuaji “Jo” pesimizmit dhe dekurajimit.

Vetë qyteti i Mekës, megjithëse ishte shkretëtirë e nxehtë, ai ishte qendër tregtare ndërkombëtare. Kjo për shkak se mallrat që vinin nga Kina, zbarkonin në Jemen dhe nëpërmjet gadishullit arabik kalonin në Sham (Siria, Libani, Jordania dhe Palestina) dhe kjo rrugë kalonte nga Meka. Për shkak se romakët dhe persët e kishin të pamundur të udhëtonin në shkretëtirë, transportin e mallrave e bënte fisi Kurejsh. Kjo kishte bërë që tregtarët e këtij fisi, të ishin tregtarët më të pasur ndër fiset arabe.
Veç kësaj, kurejshët kishin dhe një karakteristikë tjetër, se ishin ata që kujdeseshin për Qabenë, xhaminë që kishte ndërtuar Ibrahimi me Ismailin (a.s). Gjithashtu sezoni i Haxhit, ishte sezon ku tregtia lulëzonte dhe të ardhurat shtoheshin.
Meka si qytet kishte dhe një të veçantë tjetër, pasi ajo ishte vendtakimi i të gjithë poetëve, të cilët siç e përmendëm për nga rëndësia ishin të barabartë me mediat në ditët e sotme.
Veçori tjetër e Mekës, ishte se ai ishte vend i qetë dhe i sigurtë për të gjithë. Këtë e përmend dhe Zoti në Kuran ku thotë:
“Vallë, a nuk e shohin ata se si Ne u kemi dhënë atyre një vend të shenjtë e të sigurt (Mekën), ndërkohë që njerëzit rreth tij po grabiten?" (Ankebut 67)
Për shkak të rëndësisë që kishte Meka në atë kohë, Zoti në Kuran e quan atë me emrin “Nëna e qytezave”.
Veçori tjetër e Mekës është se aty ndodhej një lloj parlamenti që quhej për atë kohë “Shtëpia e takimeve” (Daru nedve). Në këtë parlament të vogël, bënin pjesë kryetarët e fiseve ku vendosnin për problemet që u dilnin.
Nga këto që përmendëm rreth Mekes, duket që situata është e qetë dhe se Profeti (a.s) do e ketë më të vështirë.
Ajo që e vështirësonte akoma më shumë çështjen, ishte se Qabeja ishte e rrethuar nga 360 idhuj, ku çdo fis arab kishte idhullin e tij. Kjo kishte ardhur si rrjedhojë e nevojës së kurejshëve për të lëvizur lirisht me karvanet e tregëtisë në gjithë gadishullin, pa pasur frikë nga fiset e tjera. Për këtë, kurejshët kishin nënshkruar marrëveshje me këto fise që t’i mbronin gjatë udhëtimeve tregtare. Kundrejt kësaj, kurejshët u jepnin një farë autoriteti dhe pozite në çështjet fetare. Kjo duke i lejuar të vendosnin një idhull të tyre sipër Qabesë. Idhujt në Qabe vendoseshin sipas rëndësisë së fisit që përfaqësonte çdo idhull. E gjitha kjo, më tepër se çështje fetare, siç e shohim, ishte çështje ekonomike.
Kurejshët, me të vërtetë që i adhuronin idhujt, por shkaku që i mbronin me fanatizëm nuk ishte se ishin idhuj, por sepse me ekzistencën e këtyre idhujve, siguronin lëvizje të lirë në të gjithë gadishullin arabik.
Nëse do pranonin që t’i hiqnin idhujt, kjo do të thoshte që marrëveshjet e lidhura me fiset do të prisheshin dhe nuk do të lëviznin dot të lirë në tregëti.
Ajo që kishte bërë shejtani ishte se çështjen e adhurimit të idhujve, ua kishte ndërthurur me interesa ekonomikë. Nëse ata do të pranonin që idhujt as nuk të bëjnë dobi dhe as nuk të sjellin dëm, ai u kujton interesat ekonomikë, me të cilat ua bën më të vështirë pranimin e të vërtetës.
Ashtu siç e ka bërë këtë lojë me kurejshët më parë, shejtani e bën dhe me neve në ditët e sotme. Ti vendos interesat e tua në një anë dhe të drejtën në anën tjetër. Megjithëse ti e di se cila është e drejta, e din se ryshfeti është haram, ai të nxjerr para syve interesat dhe dëshirën për të pasur një jetë më të mirë dhe të rehatshme. Kështu, njerëzit bien brenda këtij kurthi dhe e pranojnë ryshfetin.
Kurani na e përshkruan përgjigjen që i dhanë Kurejshët Profetit (a.s) rreth besimit në një Zot dhe thotë:
“Ata thonë: “Nëse ndjekim udhëzimin së bashku me ty, së shpejti do të jemi të dëbuar nga vendlindja …” (Kasas 57)
Pra ata e pranonin që ajo që thoshte Profeti (a.s) ishte e vërtetë, por problemi qëndronte tek interesat ekonomike që kishin me fiset e tjera.
Megjithatë, Zoti ua kthen në të njëjtin ajet dhe u thotë:“Vallë, a nuk ua kemi mundësuar, që të jetojnë në një vend të shenjtë e të sigurt, ku sillen fruta të llojllojshme, si ushqim prej Nesh? Por shumica e tyre nuk e dinë.…” (Kasas 57)
Në një rast Ebu Xhehli i tha Profetit (a.s): O Muhamed, a pretendon se je i dërguar?
“Po” ia ktheu Profeti (a.s).
“O Muhamed – i tha përsëri Ebu Xhehli – nëse e di që thua të vërtetën do të të ndiqja, por ti je gënjeshtar.”
Profeti (a.s) e dëgjoi dhe u largua. Pranë Ebu Xhehlit ishte dikush tjetër. Ebu Xhehli e pa dhe i tha: “Unë jam i sigurtë që ai thotë të vërtetën, por familja jonë dhe ajo e Abdul Mutalibit kanë qenë gjithmonë në konkurrencë. Ata sot mburren që prej tyre ka dalë një profet, po neve ku ta marrim një të tillë?!”
Kështu që çështja ishte interesa ekonomikë, më shumë se përkushtim fetar.
Prandaj kurrë o vëllezër dhe o motra, kurrë mos   krahasoni mes interesave dhe të drejtës dhe në fund të shohësh interesat e tua personale. Kurrë mos prano të kopjosh në provime për shkak të interesit që të kalosh. Kurrë mos prano të marrësh të drejtën e dikujt tjetër.
Persët dhe romakët e humbën pushtetin dhe civilizimin për shkak se i humbën të drejtat e të tjerëve. Po ashtu ne muslimanët, e humbëm lavdinë e të parëve tanë, kur nuk vihej drejtësia në vend.
Konkluzionet që nxjerrim nga sa përmendëm janë:
1 - Jo dekurajimit dhe pesimizmit.
2 - E drejta dhe e vërteta duhet të jenë të shtrenjta për ne. Unë u drejtohem të gjithë studentëve të shkollave dhe universiteteve, nëse e gjithë bota shikon interesin e saj duke anashkaluar të drejtën, ju mos e bëni këtë. E drejta duhet të jetë gjëja më e shtrenjtë për ju.
Le ta pyesim veten secili prej nesh: A ia vlen që të braktis atë që është e drejtë për shkak të interesave të mia personale? Vallë sa herë ke peshuar mes interesave të tua dhe të drejtës?
O ju gazetarë! Kurrë mos thoni që do vazhdojmë të prodhojmë programe si ato që shohim dhe dëgjojmë çdo ditë, për shkak se e gjithë bota ecën në të njëjtën rrugë. Ku është e drejta dhe e vërteta vallë? Po ato të rinj që do të devijojnë dhe shthurren? Mos thuaj se me këtë ushqehem, por mendo për atë që është e drejtë.







Dobësitë, ktheji në pika fuqie.

E tillë ishte gjendja e gadishullit arabik kur u dërgua Profeti (a.s). Dominonte errërsira dhe padrejtësia. Vallë si do të fillonte dhe si do e ndryshonte këtë situatë?
Megjithë gjendjen e rëndë që dominonte, Profeti (a.s) pa që kishte tre gjëra tek të cilat mund të mbështetej dhe mund t’i shfrytëzonte,   dhe pikat e dobëta, t’i kthente në pikë force.
Shumë njerëz, në një gjendje të tillë do e mbyllnin këtë kapitull, duke thënë që është e pavlerë dhe e padobishme që të lodhemi, pasi asgjë nuk do të ndryshojë. Por Profeti (a.s) kërkonte gjëra të veçanta dhe raste që mund t’i shërbejnë.
Një nga këto tre veçori ishte se Qabeja, siç thamë, ishte e rrethuar nga treqind e gjashtëdhjetë idhuj dhe vizitohej nga të gjithë fiset e gadishullit arabik. Kështuqë Profeti (a.s) mund të takohej me këto fise gjatë sezonit të haxhit dhe t’u flasë rreth Zotit.
Në artin e administrimit, është diçka që quhet vetë-analizë, ku njeriu shkruan pikat e fuqisë dhe pikat e dobësisë dhe si t’i kthejë pikat e dobësisë në pikë force. Të njëjtën gjë veproi dhe Profeti (a.s).
Ne më parë, përmendëm që nga Profeti (a.s) do të mësosh gjithçka, dhe ja tani po mësojmë artin e administrimit. Në çfarëdo lloj posti të jesh, ministër, drejtues kompanie etj… do të kesh nevojë të bësh diçka të tillë.
Mënyra se si i shihte Profeti (a.s) gjërat, ishte tepër e veçantë. Në këtë rast p.sh, dikush tjetër mund të ngulte këmbë që sezoni i haxhit nuk mund të shfrytëzohej për mirë për shkak se të gjithë ata njerëz nuk vinin veçse për të adhuruar idhujt. Kështuqë diçka e tillë nuk mund të jetë rast i mirë.
Gjëja e dytë pozitive ishte se gjuha dominuese në gjithë gadishullin arabik, ishte gjuha që flisnin kurejshët, arabishtja. Kështu Profeti (a.s) do e shfrytëzonte këtë rast, ku të gjithë njerëzit mund ta kuptonin.
E veçanta e tretë, ishte se arabët ishin të pavarur. Gadishulli arabik nuk ishte pushtuar asnjëherë deri atëherë dhe arabët gjithë jetën kishin jetuar të lirë, jo të varur nga dikush tjetër. Ata nuk e kishin shijuar përbuzjen dhe nënshtrimin, i cili kurrë nuk mund të sjellë zhvillim dhe qytetërim.
Ishte ky shkak, që arabët ishin trima dhe bujarë, pasi kishin qenë të lirë. Profeti (a.s) do të përqendrohej shumë në këtë pikë, pasi njeriu i lirë dhe jo i nënshtruar, ai mund të ndërtojë dhe prodhojë civilizim. Njeriu i lirë dhe i pavarur, vetëm ai mund të përcjellë mesazh.
Ai që nuk e ka shijuar lirinë, gjatë gjithë jetës do të jetojë i lëkundur, dyshues, i pavendosur dhe jo serioz.
Nëse duam të zhvillojmë vendet tona, duhet që t’ua mësoni fëmijëve lirinë. Ua mësoni se çfarë është të jesh krenar dhe të vlerësosh veten. Edukoje fëmijën tënd të jetë i lirë dhe me personalitet. Edukoje që të ketë mendimet dhe idetë e tij.
Arabët në kohën e Profetit (a.s) ishin të tillë. Për këtë prej tyre dolën burra si Ammari, Bilali, Umeri, Ebu Bekri etj… Kjo për shkak se ishin të lirë.
Edhe ne duam që fëmijët tanë të edukohen të tillë.
Për këtë, studimi i jetëshkrimit të Profetit (a.s) është shumë i rëndësishëm. Ne nuk po tregojmë hadithe dhe ngjarje që i kanë ndodhur Profetit (a.s), por po prekim nervin e këtyre ngjarjeve dhe thelbin e tyre.
Le të shohim se si Profeti (a.s) i edukonte fëmijët të jenë të lirë dhe krenarë me veten dhe identitetin e tyre.
Profeti (a.s) ishte një ditë i ulur dhe rreth tij ishin të ulur shokët e tij. Në krahun e djathtë të Profetit (a.s) ishte ulur një djalë dhjetë vjeçar. Meqënëse ishin të etur, dikush solli një enë me ujë dhe ia dha Profetit (a.s).
Profeti (a.s) e morri enën, piu prej saj dhe meqë ishte traditë që të fillonte nga e djathta, duhej t’ia jepte të pijë djalit dhjetë veçar fillimisht. Profeti (a.s) e pyeti djalin:”A më lejon që të filloj me më të mëdhenjtë fillimisht?”
Djali ia ktheu:”Jo, pjesën që më takon prej teje, nuk ia jap tjetër kujt.”
Profeti (a.s) shikon drejt burrave të tjerë dhe u thotë:”Kjo është e drejta e tij, kështu që me të do të filloj”.
A e shikon se si i edukonte dhe nxirrte personat e veçantë Profeti (a.s)?   Kurse ne sot, sillemi sikur fëmijët nuk ekzistojnë në shtëpi. Fëmijët tanë po t’i pyesë dikush në këtë formë, nuk do të dinë të përgjigjen, do u vijë turp dhe do ulnin kokën.
Nëse duam që vendet tona të zhvillohen, brezat e ardhshëm duhet të edukohen në këtë formë.
Një herë teksa Umeri r.a po kalonte në rrugë, diku aty pranë ishin ca fëmijë që po luanin me njëri-tjetrin. Sa e panë fëmijët Umerin, ia mbathën me vrap nga frika, përveç njërit prej tyre. Ai ishte Abdulla ibnu Zubejri, që qëndroi në këmbë pa lëvizur.
Umeri e pa dhe i tha: “Po ti, përse nuk ia mbathe si shokët e tu?”
Ai ia ktheu: “Rruga nuk është e ngushtë që të të bëj vend të kalosh dhe nuk kam bërë gjë të keqe që të kem frikë.”  
Umeri e pa me habi dhe tha: “Ky do të bëhet dikush.” Dhe ai u bë Halife i muslimanëve më vonë.

Ashtu siç përmendëm më parë, që t’i themi jo dekurajimit   dhe të luftojmë për të drejtën, do të themi konkluzionin e tretë që është krenaria me veten. Nuk ka zhvillim pa u ndjerë krenarë më parë.
Kështu i shfrytëzoi Profeti Muhamed (a.s) këto tre mundësi. Nëse dëshiron të kesh sukses në punën tënde, bëj atë që bëri Profeti (a.s). Caktoji dobësitë dhe forcat e tua dhe shfrytëzo aftësitë e tua.
Kështu nëse dëshironi o njerëz të mësoni moralet e larta, i gjeni ato tek Profeti Muhamed (a.s). Nëse dëshironi të mësoni artin e administrimit e gjeni tek profeti Muhamed (a.s). Nëse dëshironi të mësoni si edukohen fëmijët, e gjeni tek Profeti Muhamed (a.s).




Lindja e Profetit Muhamed (a.s).

Emri i tij ishte Muhamed dhe këtë emër ia vuri vetë gjyshi i tij. Kur lindi Profeti (a.s), gjyshi i tij ftoi parinë e kurejshëve në një drekë. Pasi hëngrën, të ftuarit e pyetën së çfarë emri do i vinin. Ai u tha se do e quaj: “Muhamed.”  
Kur dëgjuan këtë, ata filluan të shikonin njëri-tjetrin. Më pas e pyetën: “Çfarë është ky emër i habitshëm dhe përse nuk i ke lënë emrat e baballarëve tanë?”   (asnjë në Meke nuk quhej me emrin Muhamed deri atëherë).
Gjyshi i tij u ktheu një përgjigje sikur të ishte frymëzuar nga Zoti dhe u tha: “Unë dua që të lavdërohet në tokë nga banorët e tokës dhe të lavdërohet në qiell nga banorët e qiellit.”
Kuptimi i emrit Muhamed është “i falenderuar”, pasi ai falenderohet nga njerëzit për shkak të veprave të mira që vepron.
Emri tjetër me të cilin njihet Profeti (a.s) është dhe Ahmed. Emri Ahmed në arabisht është shkallë sipërore dhe do të thotë “më i lavdëruari.” Kjo pasi nuk e ka lavdëruar dhe falenderuar Zotin njeri, siç e ka lavdëruar Profeti Muhamed.
Diçka tjetër të habitshme e shohim dhe në Ungjill ku ai quhet me emrin Ahmed. Shkaku që quhet Ahmed dhe jo Muhamed në Ungjill, është se ai falenderon Zotin fillimisht pastaj e falenderojnë atë njerëzit. Kështu ai quhet Ahmed për shkak se lavdëron dhe falenderon Zotin dhe quhet Muhamed për shkak se njerëzit e falenderojnë atë.
Emri i tij ka të bëjë dhe me cilësitë e atij që është i gatshëm ti ofrojë njerëzimit civilizim dhe qytetërim. Ai nuk mund të jetë i ashpër dhe i vrullshëm. Ashtu siç shohim sot shumë të rinj të cilët sapo dëgjojnë diçka jo të mirë acarohen dhe nuk dinë ç’të bëjnë. Jo. Personaliteti i atij që do zhvillimin dhe ndërton civilizim nuk mund të jetë i tillë. Që të jesh i lavdëruar duhet të jesh i qetë dhe i sigurtë në vetvete. Kështu që ai që dëshiron të ndërtojë civilizim, duhet që të ketë personalitet si të Profetit Muhamed (a.s).

Shumë njerëz, sidomos sportdashësit po t’i pyesësh për emrat e plotë të lojtarëve më të shquar të përgjigjen menjëherë. Po emrin e Profetit Muhamed (a.s) vallë sa prej nesh e dinë të plotë?
Emri i tij i plotë është: Muhamed ibnu Abdulla ibnu Abdul Mutalib, ibnu Hashim, ibnu Abdul Menaf, ibnu Kusaj ibnu Kilab ibnu Murre ibnu Kab ibnu Luej ibnu Galib ibnu Fihr. Fihri ishte paraardhësi i gjithë fisit Kurejsh. Babai i Fihrit është nga fëmijët e Ismailit (a.s), djalit të Ibrahimit (a.s).
Kurse familja e Profetit (a.s): Gjyshi i tij i madh ishte Kusaj. Ai ishte personi që arriti t’i mbajë të bashkuar Kurejshët. Fjala Kurejsh vjen nga tekarrush që do të thotë bashkim dhe ai që i kishte mbajtur të bashkuar ishte një nga gjyshërit e Profetit (a.s).
Kusaj gjithashtu është ai që themeloi shtëpinë e takimeve (Daru nedve). Është ai që i grumbulloi kurejshët nën flamurin e tij.
Një paraardhës tjetër i Profetit (a.s) është dhe Hashim. Ai arriti të lidhë aleanca me persët dhe romakët, me qëllim që kurejshët të ishin ata që lidhnin tregëtinë mes dy perandorive. Gjithashtu ai lidhi aleanca me të gjitha fiset e tjera arabe.
Një paraardhës tjetër i Profetit (a.s) ishte dhe Abdul Mutalibi, gjyshi i tij. Ai është personi që zbuloi vendndodhjen e pusit zemzem, me qëllim që të furnizojë më ujë të gjithë arabët. Kështu familja dhe paraardhësit e Profetit (a.s) ishin të gjithë lidershipë.
Por të mos harrojmë një karakteristikë tjetër të familjes së Profetit (a.s), e cila është se kjo familje kurrë nuk kishin qenë të pasur, por gjithmonë të varfër. Tani po to vërejmë me kujdes familjen nga erdhi Profeti (a.s) do të vërejmë që erdhi nga një familje që kishte në traditë të qenit liderë dhe humane, por jo të pasur. Kështu Profeti (a.s) erdhi nga një familje e mesme, mes lidershipëve jo të pasur dhe mes një rrethi tjetër të pasur por jo lidershipë.
Zoti e kishte përgatitur të gjithë botën për ardhjen e Profetit Muhamed (a.s). Ai kishte përgatitur gadishullin arabik për ardhjen e tij, kishte përgatitur familjen e tij dhe kishte përgatitur dhe vetë emrin e tij.
Kështu Profeti (a.s) doli nga një familje as e varfër në kulm dhe as e pasur në kulm. As nga një familje e ulët dhe as nga një familje aristokratësh.
Ne thamë që familja e Profetit (a.s) nuk ishin të pasur. Ata që ishin të pasur nga familja e tij ishte një degë tjetër e fisit që ishin Benu Umejje, pjesëtar i të cilëve ishte dhe Ebu Sufjani. Për këtë, familja e Profetit (a.s) dhe ajo Ebu Umejje ishin gjithmonë në konkurrencë dhe rivalitet.
Benu Umejje ishin të pasur, por nuk ishin të respektuar në Meke. Kjo pasi Benu Abdul Mutalib gjithmonë ndihmonin njerëzit, hapnin puse për të furnizuar të tjerët me ujë etj…
Konkluzioni me të cilin dalim nga këto që thamë, janë fjalë të cilat ua drejtojmë kujtdo që vjen nga paraardhës të shquar, por që nuk kanë pasuri: Kurrë mos i braktisni vlerat tuaja.
Ne shohim që shtresa e mesme të shoqërisë është drejt shkatërrimit.
O ju doktorë dhe inxhinierë, o ju që ushqeheni me ato pak të ardhura që keni, o ju shtresë e mesme e shoqërisë që vini nga familje me taban dhe traditë, kurrë mos ndjeni mangësi, për shkak se nuk jeni të pasur. Vetë Profeti Muhamed (a.s) ishte i tillë, kështu që krenohu që dhe ti je në një nivel me Profetin (a.s).
Kurse të pasurve u themi që të mos bëhen si Benu Umejje, të cilët jetonin vetëm për vete dhe nuk i shërbenin shoqërisë. Nëse do i shërbeni shoqërisë ku jetoni, do arrini shpërblimin e të pasurve që e falenderojnë Zotin.
Gjyshi i Profetit (a.s) Abdul Mutalibi, ka një histori shumë të habitshme. Kur Ebreha kur shkoi të sulmojë Meken me qëllim që të shkatërrojë Qaben, gjëja e parë që bëri është se konfiskoi pasuritë e njerëzve. Asnjë prej kurejshëve nuk vajti dot tek ai, përveç gjyshit të Profetit (a.s) Abdul Mutalibit. Ai i kërkoi që t’i kthejë devetë që i kishte marrë më parë. Ebreha filloi të qeshë me të madhe kur e dëgjoi dhe i tha: “Unë mendova se ke ardhur të më lutesh për Qaben, kurse ti vjen dhe më kërkon bagëtitë!”
Abdul Mutalibi ia ktheu: “Unë jam pronari i deveve, kurse Qabeja ka Pronarin dhe Zotin e saj që e mbron. Ti kurrë nuk mund ta shkatërrosh atë”. Me këtë ai ishte i vetmi që qëndroi para Ebrehas.

Mbi rrethin ku u lind Profeti (a.s), ka diçka të habitshme. Thotë Zoti në Kuran për këtë:
“Tashmë ju ka ardhur një i Dërguar nga gjiri juaj.…” (Teube 128)
Nga mesi juaj do të thotë nga e njëjta shoqëri dhe njerëz.
Po të shohim Profeti (a.s) kishte lidhje farefisnore me të gjithë arabët. Le ta sqarojmë këtë pikë më shumë. Gjyshi i tij Kenane, ishte me prejardhje nga Jemeni. Gjyshi i tij Ibrahimi (a.s) ishte nga Iraku dhe gjyshja e tij Haxherja ishte nga Egjypti.
Vetë Profeti (a.s) ishte nga Meka, por jetoi në Medine. Gjithashtu në Medine ai kishte dhe dajallarët. Gjyshi i tij Hashimi është varrosur në Gazza, saqë dhe sot njihet me emrin Gazza e Hashimit. Nipërit e tij jetuan në Jordani dhe arabinë perëndimore.
Umu Ejmen një nga gjidhënëset e tij, ishte nga Sudani, kurse Halime El-sadije, gjidhënësja e pare, ishte nga shkretëtira.
Vendi që mbeti pa u përmendur, me të cilin nuk kishte lidhje Profeti (a.s), është Shami. Por është e rëndësishme që Profeti (a.s) bëri me shenjë drejt Shamit dhe tha: “Ata do të jenë në front të luftës deri në ditën e Kiametit” . Gjithashtu nëna e Profetit (a.s) teksa po e lindte, shikon një dritë e cila arrinte deri në Sham.
Profeti (a.s) u lind mëngjesin e ditës së hënë me 12 Rebiul Evel, që i korespondon 20 prill të vitit   570 e.s.
Lindja e tij ishte pesëdhjetë ditë para ndodhisë ku Zoti e shkatërroi ushtrinë e Ebrehas.
Ebreha kishte ardhur me ushtrinë e tij dhe elefantin për të shkatërruar Qaben. Ai ndodhej në mes të maleve të Mekes, i gatshëm për të shkatëruar Qaben dhe askush nuk ndodhej përballë tij për ta penguar.
Në këtë kohë Zoti dërgon zogj me emrin, Eba Bil. Çdo zog mbante në sqepin e tij nga një gur të vogël, të cilin e hidhnin sipër ushtrisë së Ebrehas. Çdo gur binte mbi ushtarët e tij, duke ia djegur trupin.
“Vallë, a nuk ke dëgjuar ti se si bëri Zoti yt me njerëzit e
elefantit?
A nuk ua prishi atyre kurthin,
duke dërguar kundër atyre tufa zogjsh,
të cilët i gjuajtën me gurë prej baltës së pjekur?
Dhe kështu, i bëri si byk i ngrënë..” (Fil:1-5)
Vetë Zoti e kishte caktuar që Profeti (a.s) të lindë në të njëjtin vit ku u shkatërrua ushtria e Ebrehas. Kjo bëhej pasi kurejshët interesat e tyre ekonomikë, i kishin të lidhur me idhujt e vendosur rreth Qabes dhe për këtë i madhëronin ata. Kurse kur ndodhi ngjarja e elefantit, kurejshët e transmetuan ashtu siç ndodhi, pasi e panë me sytë e tyre, se si ndodhi dhe u ndikuan prej saj. Ata nuk thonin dot se këtë e bënë idhujt e tyre Lat dhe Uzza, por thonin që Zoti është ai që e mbrojti Qaben. Kështu që kur lindi Profeti (a.s) dhe gjatë kohës që ishte fëmijë, tregohej kjo histori nga të gjithë.
Imagjinojeni Profetin (a.s) në moshën pesë-gjashtë vjeçare, teksa nëna e tij Amineja i tregonte që ishte vetë Zoti   i Madhëruar, Ai që dërgoi zogjtë që shkatërruan Ebrehan dhe ushtrinë e tij. Dhe se ishte gjyshi i tij, i vetmi që kishte vajtur tek Ebreha për t’i kërkuar bagëtitë e tij.
Imagjinojeni Profetin (a.s) dhe pyetjet që i lindnin rreth rolit të idhujve rreth Qabes, në një kohë kur ishte Zoti ai që e kishte shkatërruar Ebrehan. Që atëherë e kuptonte që këta idhuj nuk ishin gjë tjetër veçse falsifikim i realitetit.
Psikologët pohojnë që realitetet zënë vend në mendjen e fëmijës, deri në moshën gjashtë vjeçare. Për këtë u tregoni atyre realitetin dhe të vërtetën me qëllim që të jenë të suksesshëm.  
A e kuptoni tani, se përse Zoti zgjodhi këtë vit, vitin e lindjes së Profetit (a.s)? Ishte kjo e vërtetë, që zuri vend në mendjen e Profetit (a.s) saqë kur u rrit dhe para se të bëhet profet, i shkoi dikush teksa shiste dhe blinte dhe i tha: “A betohesh në Lat dhe Uzzan?”
Profeti (a.s) ia ktheu: “Nuk i njoh për zota, që të betohem në ta.” Këtë e dinte nga ngjarja e elefantit.
Veç sa përmendëm, ngjarja e elefantit ka dhe një tregues tjetër të veçantë. Ajo tregon që ngjarjet e mëdha që trondisin vendin, bëjnë që të dalin më pas njerëz gjenialë.
Unë u them të rinjve, që kjo kohë në të cilën jetojmë, është koha e shfaqjes së njerëzve të mëdhenj. Kjo pasi që nga 11 shtatori 2001 dhe deri tani, po jetojmë ngjarje shumë të mëdha.
Profeti (a.s) doli pas ngjarjes së elefantit, pasi ishte koha që shfaqeshin njerëzit e mëdhenj.
Unë e përsëris dhe them që kjo kohë, është kohë e shfaqjes së njerëzve të mëdhenj, prandaj duhet të përgatitemi. Nuk do të jenë të mëdhenj, që do të shkatërrojnë tokën, që do të vrasin kudo shkelin, por do të jenë të mëdhenj që e mëshirojnë këtë tokë. Do të jenë të mëdhenj që i kthejnë tokës paqen që i mungon. Ky është civilizimi të cilin synojmë të arrijmë dhe të ndërtojmë.  
Ajo që mbeti pa u përmendur nga lindja e Profetit (a.s), është se lindja e tij ishte shumë e zakoshme. Thjesht ishte një nënë shtatzënë, që lindi një fëmijë. Pra nuk kishte mrekulli në këtë mes, nuk ishte si lindja e Isait (a.s).
Lindja e Isait (a.s) ishte një mrekulli, po kështu mrekulli ishte dhe lindja e Musait (a.s) pasi u hodh i porsalindur në lum. Kurse lindja e Profetit Muhamed (a.s) ishte më se normale dhe e zakonshme.
A nuk do të ishe më mirë që të ndodhnin gjëra të pazakonshme dhe mrekulli? Por jo. Mrekullia e fundit që ndodhte ishte ajo e shkatërrimit të ushtrisë së Ebrehas. Më pas nuk do të ketë më mrekulli në historinë e njerëzimit. E gjitha kjo për shkak se koha e mrekullive kishte kaluar. Tani ishte koha e planifikimit dhe derdhjes së djersës. Për këtë fjalët e para që i shpallen Profetit (a.s) ishin: “Lexo…”
Tani, planifikoni dhe përpiquni, se Zoti është me ju dhe se mrekulli nuk do të ketë më.
Tani Profeti nuk mund të kishte shkop magjik si ai i Musait (a.s). As anije shpëtimi si ajo e Nuhut (a.s). Mrekullia e fesë së tij, do të ishte tek ndjekësit e saj. Mrekullia do të jesh ti o musliman, që i lexon këto rreshta. Mrekullia do të jenë ata burra dhe ato gra, që besojnë thellësisht në Zot, që vendosin të përmirësojnë jetën në tokë dhe jetojnë për të arritur këtë qëllim. Për këtë lindja e tij nuk ishte mrekulli.
Është për t’u habitur me disa njerëz të cilët nga dashuria për Profetin (a.s) festojnë ditëlindjen e tij dhe në këto raste thonë gjëra që nuk kanë ndodhur në të vërtetë. P.sh thonë që vitin që lindi Profeti (a.s) të gjithë gratë shtatzëna lindën djem. Përveçse nuk është e vërtetë, kjo është diskriminim për femrën d he bie në kundërshtim me vendin që ajo zë në Islam.
Disa të tjerë thonë që ditën që lindi Profeti (a.s) erdhi Merjeme-ja nëna e Isai dhe Asija për ta ndihmuar nënën e Profetit (a.s) gjatë lindjes.
Të gjitha këto nuk janë të vërteta. Sigurisht që ne e duam Profetin (a.s), e respektojmë dhe lavdërojmë, por lindja e tij nuk u shoqërua me asnjë mrekulli. Lindja e tij ishte shumëe normale dhe e zakonshme. Kjo me qëllim, që ne të kemi mundësi ta ndjekim dhe të jetë për ne shembulli më i mirë për t’u ndjekur.

Pyetja që lind nga këto që thamë rreth mrekullive është: Nëse themi që Profeti (a.s) nuk ka pasur mrekulli, atëherë a nuk konsiderohet mrekulli nata e Israsë dhe Miraxhit? Po ndarja e hënës?
Është e vërtetë që Profetit (a.s) i ndodhën mrekulli, por ishin mrekulli të cilat nuk i ndryshonin ngjarjet dhe rrjedhën e historisë. Nuk ishin mrekulli që shkaktonin një fitore vendimtare. Nuk ishin mrekulli si shkopi i Musait, që hapte detin dhe kalonte Musai me popullin e tij. Nuk ishte mrekulli e cila zhdukte Ebrehan me ushtrinë e tij dhe të gjithë jobesimtarët.
Të gjitha mrekullitë që i ndodhën Profetit (a.s), ishin mrekulli pët t’u dhënë kurajo dhe forcë besimtarëve. Isra dhe Miraxhi i ndodhi Profetit (a.s) për t’i dhënë kurajo nga ajo që i ndodhi në Taif. Ndarja e hënës i ndodhi për të vërtetuar që ai është i dërguar prej Zotit. Por ato nuk ishin mrekulli që ndryshonin situatën dhe gjendjen. Gjendja dhe situata do të ndryshonin vetëm me përpjekjet e besimtarëve. Ata ishin mrekullia e vetme e Profetit (a.s).
Me këto që themi, ne nuk duam që të mohojmë mrekullitë e ndodhura. Këtë e themi me qëllim që ne të jemi optimistë dhe të ndjekim eksperiencën   e Profetit (a.s). Me qëllim që të mos thotë dikush, që ai ka qenë i dërguari i Zotit dhe i shpallej Kuran, kurse neve nuk na shpallet gjë dhe nuk na ndodhin mrekulli. Kështu ne duhet të vazhdojmë të jetojmë në gjendjen që jemi.
Nëse do të ishte e pamundur të ndiqnim eksperiencën e Profetit (a.s), atëherë përse duhet t’a tregojmë historinë e tij? Nëse do të ishte gjithçka mrekulli, atëherë askush nuk mund ta ndjekë shembullin e tij.
Profeti Muhamed (a.s) ishte Profeti i fundit që do vinte në tokë dhe mrekullia e tij nuk do të ishte si mrekullia e Musait dhe Isait, e cila përfundoi me vdekjen e tyre. Mrekullia e këtij Profeti, duhej të ishte e vazhdueshme dhe mrekullia e tij ishin dhe janë ata burra dhe gra që ndjekin rrugën dhe zbatojnë këshillat e tij. Kurse shpallja hyjnore që iu shpall ishte metoda të cilën do të ndiqte.

Mësimet e nxjerra nga sa përmendëm.
1 – Civilizimet bien kur mungon drejtësia.
2 – Civilizimi perëndimor nuk refuzohet i tëri ashtu siç nuk pranohet i tëri dhe se ne duam bashkëjetesë dhe jo përplasje.
3 – Jo dekurajimit dhe po shpresës.
4 – Vlerësimi i femrës nga Profeti (a.s) dhe feja e tij Islami.
5 – Kurrë mos zgjidh interesin tënd në kurriz të së drejtës.
6 – Si ti shndërrosh mundësitë e pakta, në pika të forcës tënde.
7 – Personaliteti i atij që ndërton civilizimin, Muhamedi (a.s).
8 – Familjet e respektuara por të varfëra, të ndihen krenarë dhe jo të nënçmuar.
9 – Ndodhitë e mëdha nxjerrin njerëz të mëdhenj.
10 – Koha e mrekullimve ka përfunduar.
Rinia e Profetit a.s
Rinia e Profetit (a.s).

Në moshën njëzet e pesë vjeçare të Profetit Muhamed (a.s), ne do të mendonim se me gjithë eksperiencat që ka fituar do të ishte gati për t’i filluar shpalljen e Kuranit. Por jo, ai akoma nuk i kishte plotësuar kriteret e një Profeti për gjithë njerëzimin. Ai deri në këtë kohë kishte hyrë në kontakt me njerëz të ndryshëm, por të gjithë nga populli i tij. Mesazhi me të cilin do të ngarkohej është për të gjithë botën mbarë. Por ai përveç vendit të tij, nuk kishte udhëtuar në tjetër vend dhe nuk njihte njerëz të tjerë. Ai kishte nevojë të njohë dhe kulturën dhe natyrën e popujve të tjerë. Kështu ai kishte nevojë të udhëtonte.
Udhëtimi konsiderohet nga shumë njerëz thjesht si një çështje argëtimi dhe turizëm. Por në të vërtetë, udhëtimi është mënyra më e mirë për të fituar eksperiencën e duhur. Një vit udhëtim, të jep pjekuri dhe eksperiencë të njëzet viteve.
Kështu që i dërguari i Zotit, duhej që patjetër të udhëtonte. Ai do të punojë për Hadixhen, duke udhëtuar në Sham dhe Jemen për tregëti. Këto dy shtete ishin në kufi me dy perandoritë më të mëdha të asaj kohe, Jemeni me atë perse dhe Shami me atë romake. Kështu ai do të njihej me kultura të ndryshme. Të gjitha këto ishin përgatitje për mesazhin me të cilin do të ngarkohej.

Një ditë xhaxhai i Profetit (a.s) Ebu Talibi, e takon Profetin (a.s) dhe i thotë: “O Muhamed, ti ke kaq vite që merresh me tregëti duke punuar me mua. Siç e sheh tregëtia jonë dhe të ardhurat prej saj janë të pakta. Ç’mendon sikur të shkosh të punosh për interes të Hadixhes? Ajo është tregtare e suksesshme dhe grua shumë e respektuar.”
Profeti (a.s) pranoi dhe shkoi të punojë tek Hadixheja.
Dikush mund të thotë që si pranoi që të punësohet tek një grua?
Po, pasi Muhamedi (a.s) nuk e kishte këtë mendim për gratë. Ai i shihte gratë me respekt dhe vlerësim dhe nuk e konsideronte turp që të punësohej tek një grua.   Ai do të komunikonte dhe bisedonte me të, por brenda kufijve të lejuar dhe këtu nuk ka asgjë të keqe.
Kështu që o vëlla, mëso nga Profeti yt (a.s) mënyrën e komunikimit dhe natyrën e marrëdhënieve me gratë.
Hadixheja nuk ishte një grua e zakontë, por ishte shumë e zgjuar. Ajo ishte dyzet e tre vjeçe dhe ishte martuar dy herë, por burrat i kishin vdekur. Ishte shumë e suksesshme në tregëti. Pasuria nuk i kishte ardhur rastësisht, por e kishte vënë me mund dhe kishte derdhur djersë.
Kështu shkoi xhaxhai i Profetit (a.s) Ebu Talibi dhe i kërkoi që ta punësojë Muhamedin. Ajo pranoi, por fillimisht i dha që të tregëtonte gjëra të vogla në udhëtime të shkurtëra. Kjo me qëllim që të provojë ndershmërinë dhe sinqeritetin e tij. Me Muhamedin (a.s) dërgon dhe një skllav të cilin e kishte rritur vetë, Mejseren me qëllim që t’a kontrollojë.
Profeti (a.s) niset me Mejseren dhe kryen tre udhëtime tregtie në Jemen, por me mall jo të madh.
Pasi kthehen nga udhëtimi i tretë, Hadixheja e pyet Mejseren mbi Muhamedin (a.s).
Ai i përgjigjet: “Kurrë nuk më kanë zënë sytë njeri   të tillë. Nuk kam parë njeri besnik, të sinqertë dhe punëtor si Muhamedi.”
Ne kemi shembullin më të mirë në Profetin tonë (a.s). Ai punën e merrte seriozisht dhe punonte gjithë ditën.
Është për të ardhur keq kur dëgjon të rinj që thonë, që unë dua të punoj dhe të jem i suksesshëm por nuk jam gati të filloj. Kurse Profeti (a.s) që në moshën tetë vjeçare fillon të punojë si bari delesh. Më pas fillon tregëtinë me xhaxhain e tij. Ai kërkonte suksesin dhe derdhte djersë për t’a arritur. Është turp për ne të rinjtë sot, që punojmë vetëm dy apo tre orë në ditë dhe pretendojmë që e duam Profetin (a.s). Mos thuaj se e dua Profetin (a.s), mos qaj në namaz nga dashuria për të, në një kohë që ti nuk punon si ai.
Nga gjërat që i tregoi Mejsere Hadixhes rreth moralit të Muhamedit (a.s) ishte se i tha: “Ai nuk u përulet dhe nuk i adhuron idhujt. Ai ishte si ti o Hadixhe”. Mejsere e kishte vënë re diçka të tillë teksa kishte ardhur dikush për të blerë diçka nga Muhamedi (a.s) dhe gjatë bisedës tregtari e kishte pyetur Profetin (a.s):”A betohesh në Lat dhe Uzza për këtë?”
Kurse Profeti (a.s) ia kishte kthyer:”Unë nuk i adhuroj që të betohem në ta”.
Kështu këto fjalë arritën tek Hadixheja. Pasi dëgjoi këto, Hadixheja e dërgoi me karvanin kryesor të tregëtisë së saj, karvan që udhëtonte në Sham. Zakonisht tregtarët që shkonin në Sham qëndronin atje për 5-6 javë, derisa të shisnin dhe blenin produktet. Kurse Profeti (a.s) e shiti mallin që kishte, pa arritur akoma në Sham.
Shumë njerëz mendojnë që profetët jënë njerëz që thonë fjalë rreth fesë dhe Zotit dhe janë dështakë në jetë dhe se fetarët janë njerëz që veç xhamisë nuk dinë gjë tjetër. Kurse Muhamedi (a.s) para se të jetë profet ishte i suksesshëm në jetë dhe tregëti.
Historia e Profetit Muhamed (a.s) është histori e një njeriu të suksesshëm. Në çdo hap të jetës ai ishte i suksesshëm, pa i ndodhur mrekulli të pazakonta. Është mrekulli që të gjitha këto nuk ishin mrekulli, pasi kjo do të thotë që diçka e tillë është e mundur. Nëse do të ishin mrekulli, ne padyshim që do shprehnim habinë dhe simpatinë tonë për Profetin (a.s), por nuk do të mund të ndiqnim të njëjtën eksperiencë dhe përvojë. Suksesi dhe përvoja që fitoi Profeti (a.s) na japin forcë dhe na bëjnë të mendojmë që me durim dhe gradualisht mund të arrijmë çdo gjë. Ideja e veprimit në mënyrë graduale, është ide Islame dhe profetike.
Megjithë arritjet dhe suksesin që kishte arritur deri në këtë kohë, Muhamedi (a.s) akoma nuk ishte i gatshëm për t’iu ngarkuar mesazhi hyjnor. Si profet dhe shembull për të gjithë njerëzimin, ai akoma nuk kishte realizuar diçka tjetër, me të cilën meritonte të ishte model për të gjithë. Ajo që i mungonte tani, ishte familja. Duhej të ishte i martuar dhe i suksesshëm në jetën bashkëshortore me qëllim që të na mësojë si ta arrijmë qetësinë familjare. Kështu Muhamedi (a.s) martohet me Hadixhen.
Ai që e morri nismën për diçka të tillë nuk ishte Muhamedi (a.s), por ishte vetë Hadixheja. Ajo u ndikua shumë nga morali dhe suksesi që kishte arritur deri atëherë. Gjatë kohës që ishte marrë me tregëti, Hadixheja kishte parë shumë lloje tregtarësh, kishte parë tregtarë kopracë në kulm, mashtrues, gënjeshtarë etj… por nuk kishte parë të moralshëm dhe zemërgjerë si Muhamedi (a.s).
Në një hadith të tij, Profeti (a.s) thotë:”Zoti e mëshiroftë dikë që është zemërgjerë”. Kjo pasi i tillë ishte vetë ai (a.s). Ishte zemërgjerë kur blinte, zemërgjerë kur shiste, zemërgjerë kur jepte dhe merrte. Tregtari zemërgjerë është gjithmonë më i fituar se një zemërngushtë. Zemërngushti kujton se fitoi për momentin, por ai është humbës në një afat të gjatë. Këtë e ka kuptuar më mirë perëndimi sot dhe tregohen më zemërgjerë. Kurse Profeti (a.s) këtë e ka thënë para 1.400 vitesh. Ky është një mësim dhe përvojë e mirë për të gjithë tregtarët dhe biznesmenët.

Hadixhes në këtë kohë, çdo ditë i vinte dikush për t’i kërkuar dorën, por ajo   refuzonte. Megjithëse ishte dyzet vjeçe ajo e ruante bukurinë dhe gëzonte respektin e të gjithëve. Të gjithë ata që e kërkonin, ishin nga paria e kurejshëve.
Një ditë teksa po bisedonte me shoqen e saj Nefisen, Hadixheja po i tregonte mbi moralin, madhështinë dhe vlerat që kishte parë tek Muhamedi.
Shoqja e saj Nefiseja e kuptoi dhe i tha: “O Hadixhe, a dëshiron që t’i flas?”
Hadixheja e pyeti: “T’i flasësh për çfarë?”
Nefiseja ia ktheu: “Që të martohet me ty!”
“Mirë” – ia ktheu.
Le ta sqarojmë pak këtë pikë. Pyetja e parë që të vjen në mend është: “A është e pranueshme që një grua të kërkojë të martohet me dikë? A është e pranueshme që gruaja t’a zgjedhë burrin e saj? A është e pranueshme që gruaja të ketë ndjenja të tilla?”
Sigurisht që po, përderisa diçka e tillë ndodhi me njeriun më të mirë dhe vulën e profetëve. Diçka e tillë është e   pranueshme, por problemi qëndron në mënyrën se si ia shpreh. Le të jemi më të hapur. O motër, kurrë mos ia   ofro veten dikujt në një mënyrë që nuk të shkon për shtat. Mos ia ul vetes vlerat.
Hadixheja e pëlqeu Muhamedin (a.s), por nuk i foli vetë, por dërgoi dikë tjetër dhe dërgoi një grua të mençur, jo çdo lloj shoqeje.
Mënyra se si i tha Nefiseja Muhamedit (a.s) për çështjen e Hadixhes, është tepër e veçantë. Nga mënyra se si i propozoi Nefiseja, ne mësojmë sot pas 1.400 vitesh. Ajo i tha: “O Muhamed, a je martuar?”
“Jo” –iu përgjigj.
“Po përse nuk martohesh?”
Ai i tha: “Po kush martohet me mua, unë jam i varfër?”
Nefiseja i tha: “Hadixheja.”
Profeti (a.s) e pyeti: “Po a pranon ajo?”
Nefiseja ia ktheu: “Do e pyes njëherë.”
Kurrë mos ia ul vlerat vetes o motër dhe të jesh ti ajo që i propozon dikujt për martesë. Mund t’i kesh ndjenja të tilla, por nëse do t’i thuash, zgjidh dikë tjetër të mençur dhe të zgjuar, me qëllim që të mos dukesh mall i lirë. Është në natyrën e burrit që nëse gjen një grua të lirë, i mërzitet shpejt dhe nuk e don. Për këtë Islami ka caktuar pajën (mehrin) dhe ka caktuar si kusht dhe pëlqimin e babait të vajzës. Kjo me qëllim që t’i rriten vlerat vajzës.
Ky është shkaku që shumica e bashkëjetesave përfundojnë me ndarje, pasi ishte një mall shumë i lirë dhe i pavlerë.

Dy ditë pasi kishte biseduar me Muhamedin (a.s) Nefiseja e takon përsëri dhe i thotë: “Hadixheja pranoi të martohej me ty dhe më tha: A gjendet njeri tjetër si Muhamedi?!”
Kështu martohet Profeti (a.s) me Hadixhen dhe kjo martesë do të vazhdojë për njëzet e pesë vite.
Po të shohim diferenca në moshë mes Profetit (a.s) dhe Hadixhes ishte pesëmbëdhjetë vjet. Profeti (a.s) ishte njëzet e pesë vjeç, kurse Hadixheja dyzet. Pyetja që lind është: A mund të jetë martesë e suksesshme, një martesë me diferencë moshe të tillë?
Suksesi i një martese të tillë dhe çdo lloj martese të përafërt, kushtëzohet me diçka tjetër shumë të rëndësishme, që është pjekuria e burrit.
Kur një burrë dhe një grua janë në një moshë, në të shumtën e rasteve më i pjekur nga të dy është gruaja. Duke qenë gruaja më e pjekur do të fillojnë dhe të lindin probleme për shkak të mënyrës se si i shohin dhe konceptojnë gjërat. Për këtë, preferohet që gruaja të jetë më e vogël në moshë se burri.
Por ajo që shohim në martesën e Profetit (a.s), është se ai ishte pesëmbëdhjetë vjet më i vogël se Hadixheja. Kjo për shkak se ai e kishte arritur pjekurinë e duhur dhe kjo e kompensonte ndryshimin në moshë.
Kështu që suksesi i një martese ku ka ndryshim moshe mes dy bashkëshortëve, është i kushtëzuar me pjekurinë e burrit dhe të gruas.

Një ndryshim tjetër i madh në martesën e Profetit (a.s) me Hadixhen, është dhe pasuria. Profeti (a.s) ishte i varfër, kurse Hadixheja ishte e pasur. Unë dua të theksoj që pasuria nuk konsiderohet problem në martesë, problem do të ishte nëse do kishte ndryshim në nivelin shoqëror. Nëse gruaja do të ishte nga një shtresë e lartë në shoqëri, kurse burri nga shtresa e ulët. Kurse Profeti (a.s) dhe Hadixheja vinin pothuaj nga e njëjta shtresë shoqërore, madje Profeti (a.s) ishte pak më lart, pasi rridhte nga familja më e mirë tek Kurejshët.
Kështu që Islami nuk i kushton rëdësi pasurisë, por i kushton rëndësi nivelit dhe shtresës shoqërore.
Megjithëse Hadixheja ishte më e pasur, ai që do të mbante shtëpinë pas martese, ishte vetë Muhamedi (a.s), pasi ai ishte kryetari i familjes dhe tani kishte mbledhur të holla dhe kishte krijuar tregëtinë e tij.
Një pikë tjetër të cilën e kanë trumpetuar me të madhe orientalistët, është se Profeti (a.s) në martesën me Hadixhen lakmoi pasurinë e saj. Por jo, pasi Hadixheja nuk ishte tip që mashtrohej kollaj. Ajo para se të pranonte, e kishte provuar në tregëti dhe pasuri dhe kishte parë se sa i besueshëm është. Kjo provë vazhdoi për dy vite rresht.
Prandaj o motër, mos u mashtro nga bukuria   e një djali apo pasuria e tij. Mos prano pa njohur moralin dhe edukatën e tij. Mos prano edhe nëse falet në xhami dhe duket fetar.
Kur Umer ibnu Hatabi e pyeti dikë rreth një personi, ai i tha: “Po e njoh.”
Umeri e pyeti përsëri: “A e ke provuar si është në derhem dhe në dinar (a e ke provuar në tregëti)?”
“Jo” i tha. “
Ndoshta e ke parë të falet në xhami duke ulur dhe ngritur kokën” – e pyeti përsëri Umeri. “Po” i tha burri.
“Atëherë nuk e njihke” – ia ktheu Umeri.
Kështuqë para se të pranosh të martohesh me dikë o motër, mos u mjafto me pamjen apo pasurinë e tij, se mund të vuash më pas.
Martesa e Profetit (a.s) me Hadixhen ishte martesë e suksesshme, ngaqë u arrit në bazë të njohjes, barazisë së nivelit shoqëror dhe pjekurisë së të dyve. Kjo martesë vazhdoi për njëzet e pesë vite, 15 vite para profecisë dhe dhjetë pas profecisë. Ata të dy patën gjashtë fëmijë, katër vajza dhe dy djem. E para që lindi nga vajzat ishte Zejneb, pastaj Rukajje, Ummu Kulthumi dhe Fatimeja. Dy djemtë ishin Kasim - për këtë Profetin (a.s) e thërrisnin dhe Ebul Kasim (babai i Kasim) – dhe më pas Abdullahu.
Martesa mes tyre ishte nga martesat më të suksesshme. Madje martesa e Profetit (a.s) me Hadixhen mund të konsiderohet si historia më e bukur e dashurisë mes dy njerëzve që duhen.
Nga historitë e dashurisë më të njohura sot është ajo e Romeos dhe Xhulietës, por që në fund nuk përfundoi me martesë. Ata nuk u martuan që të provohej dashuria e tyre. Edhe sot shohim raste të shumta ku dy të rinj duhen dhe pas martese marrëdhëniet e tyre ftohen dhe përfundojnë me divorc.
Kurse dashuri e vërtetë është ajo që jo vetëm gjatë jetës, por dhe pas njëzet vitesh pasi kishte vdekur Hadixheja, Profeti (a.s) e kujtonte.
Ditën që Profeti (a.s) me muslimanët hynë në Meke, në kohën që Profeti (a.s) ishte tepër i zënë duke u takuar me kryetarë fisesh, me muslimanë të rinj etj… ai shikon nga larg një grua të moshuar duke ardhur drejt tij. Sapo e pa, u kërkoi njerëzve ti hapnin rrugën. Më pas u veçua me të dhe u tha të pranishmëve: ”Më falni për pak kohë”. Hoqi xhyben që kishte veshur dhe ia dha që të ulej. Më pas u ul me të dhe filloi të bisedojë dhe të qeshë.
Aisheja r.a e shikonte nga larg e habitur.
Pasi u largua gruaja e moshuar, Aisheja e pyeti: “Kush ishte ajo o i dërguar i Zotit?” Profeti (a.s) i tha:”Ajo ishte shoqja e Hadixhes” – ishte shoqja e gruas që i kishte vdekur para njëzet vitesh.
Aisheja e pyeti përsëri:”Po çfarë biseduat o i dërguar i Zotit?”
Profeti (a.s) ia ktheu:”Kujtuam ditët e bukura, kur ishte Hadixheja gjallë.”
Imagjinojeni që pas njëzet vjetësh nga vdekja e saj, dashuria për të mbushte zemrën e Profetit (a.s).
Një herë teksa Profeti (a.s) ishte shtrirë në shtëpi, dëgjon trokitjen e derës. Mënyra se si trokiste dhe zëri pas derës i kujtuan atë të Hadixhes. Çohet në këmbë dhe thotë:” O Zot, më duket si zëri i Hadixhes. O Zot bëje që të jetë motra e Hadixhes”. Kur hapi derën pa që ishte motra e Hadixhes dhe e mirëpriti me gëzim.
Kjo ndodhte pasi ishte martuar me Aishen.

Jetoi Profeti (a.s) me Hadixhen për njëzet e pesë vite me rradhë dhe ajo që ua prishi lumturinë ishte vetëm vdekja e dy fëmijëve të tyre.
Të gjitha këto i ndodhnin Profetit (a.s) me qëllim që të bindej, që kjo botë me të mirat e saj është e pavlerë. Kështu, ai përgatitej për mesazhin me të cilin do të ngarkohej. Atij i vdiqën dy djemtë, Abdullahu dhe Kasim. Njëri ishte katër vjeç, kurse tjetri vetëm tre vjeç.   Kjo është mosha kur prindërit janë më të lidhur me fëmijët e tyre. E gjitha kjo me qëllim që ta shohë që kjo botë është mashtruese dhe e pavlerë.
Kështu Profeti (a.s) u sprovua me vdekje pesë herë në tridhjetë e pesë vite jetë. Në fillim i vdiq babai, pastaj nëna, pastaj gjyshi dhe tani dy fëmijët. Shumë njerëz kur u vdes dikush i afërt, pas vdekjes marrin rrugë të këqia. Kurse Profeti (a.s) vazhdonte në të njëjtën rrugë.
Me të gjitha këto, ai u bind se kjo jetë nuk vlen gjë dhe se duhej jetuar për diçka më të madhe.
Ishte kjo bindje që kishte për këtë botë, që e bëri të thotë:”Për Zotin o xhaxha, nëse do të vinin diellin në dorën time të djathtë dhe hënën në të majtën, nuk do hiqja dorë nga kjo rrugë, derisa t‘a bëjë Zoti të triumfojë ose të vdes në këtë rrugë”.
Nuk ka njeri tjetër që t’i ketë thënë këto fjalë, përveç Profetit Muhamed (a.s). Vdekja e fëmijëve ia forcoi idenë se kjo botë është pa vlerë.
Ne sot, nuk kemi pse të na vdesin të afërm, që të jetojmë për mesazhin e Profetit (a.s). Ne tek ai kemi shembullin më të mirë. Le ta ndjekim dhe të vazhdojmë të përcjellim mesazhin e tij. Le të jetojmë për zhvillimin dhe përmirësimin e jetës në tokë. Mos jeto për pasuri dhe famë, pasi atë ditë që të vdesësh do të vdesin dhe ato. Jeto për mesazhin hyjnor. Harroji pasuritë, harroje famën, harroje pozitën dhe jeto për Zotin!
Ne kemi nevojë që të kemi breza të cilët të thonë:”Po o i dërguar i Zotit, ne mësuam prej teje si të jetojmë për mesazhin hyjnor, pa pasur nevojë të na vdesë ndonjë i afërt”.

Në vdekjen e fëmijëve të Profetit (a.s) ka dhe një pikë tjetër të rëndësishme. Çdo njeri që vuan nga umeti i tij, pa tjetër që do e gjejë atë vuajtje dhe tek Profeti Muhamed (a.s) më parë. Ata prindër të cilëve u ka vdekur një apo më shumë fëmijë, le të ngushëllohen me faktin që dhe vetë Profetit (a.s) i kanë vdekur fëmijë. Prandaj mos u mërzit dhe mbështetju Zotit.
Ka nëna që mund t’u ketë vdekur ndonjë fëmijë në moshë të re. Ku i dihet, ndoshta ky fëmijë po të ishte rritur nuk do të kishte ecur në rrugë të mbarë dhe përfundimi i tij do të ishte zjarri.
Teksa vdiq i vogël, nëna e tij lutet dhe vepron punë të mira të cilat ia dhuron atij. Nëse do të kishte qenë gjallë kurrë nuk do ti kishte arritur gjithë ato të mira. Për këtë Zoti ua fal gjynahet atij dhe prindërve të tij dhe i bashkon së bashku në xhenet.

Tani, të gjithë mund të themi që Profeti (a.s) i kishte plotësuar të gjitha kriteret për të qenë Profeti dhe për të filluar shpallja e Kuranit. Por jo, pasi nga cilësitë e këtij Profeti është se ai duhet të jetë mëshirë për të gjithë njerëzimin. Kështu ai duhet të kishte dhe një ekperiencë humane, duhej të shfaqeshin tek ai prirje që tregonin se ai e do njerëzimin. Këto duhet të shfaqeshin që para se të bëhej profet, pasi po të shfaqeshin pasi të bëhej profet që të mos thuhet që human ishte me besimtarët dhe jo të tjerët. Ose ishte i tillë vetëm për shkak që të mos thuhet që e bënte për shkaqe propagandistike.
Duhej të kishte një ekperiencë ku shfaqeshin vlerat e tij humane, gjë e cila do të ndikonte tek njerëzit e tjerë dhe ata më pas.
Ky është një mesazh i fuqishëm, për të gjithë ata të rinj që mendojnë që humanizmi është vetëm për besimtarët dhe muslimanët, kushdo tjetër nuk e meriton humanizmin e tij. Ose mund të tregohet human me njerëz të cilët shpreson që të pranojnë Islamin.
Por në të vërtetë, Islami e shikon humanizmin si një parim absolut, për të gjithë. Kurani ashtu siç përmban thirrje “O ju që keni besuar” përmban thirrje dhe “O ju njerëz” dhe gjithmonë kur u drejtohet njerëzve me “O ju njerëz” u flet për interesa të tyre, p.sh:”O njerëz! Në të vërtetë, Ne ju krijuam ju prej një mashkulli
dhe një femre dhe ju bëmë popuj e fise, për ta njohur njëritjetrin…” (Huxhurat 13)
Koncepti që humanizmi dhe e mira u takojnë vetëm atyre që janë besimtarë, ose mendojnë si unë, pa u interesuar se çfarë ndodh me të tjerët, është koncept që çon drejt përplasjes së qytetërimeve dhe konflikteve të cilat Islami i refuzon.
Ajo që e përforcon këtë që themi, është një histori që ndodhi në moshën 30-32 vjeçare të Profetit (a.s).

Zejd ibnu Harithe në shtëpinë e Profetit a.s.
Një grua me emrin Sadi bintu Thalebe merr djalin e saj tetë vjeçar dhe niset për një punë tek një fshat aty pranë. Djali i saj quhej Zejd ibnu Harithe. Siç thamë dhe më sipër, në gadishullin arabik në atë kohë nuk kishte siguri. Kështu, një bandë hajdutësh e sulmojnë atë dhe i rrëmbejnë djalin të cilin e shesin si skllav në treg. Ai që e blen ishte Hakim ibnu Huzam ibnu Huvejlid, djali i vëllait të Hadixhes, gruas së Profetit (a.s).
Ai e bleu katër mijë derhemë dhe ia çon si dhuratë hallës së tij, Hadixhes. Pasi e morri Hadixheja, vendosi që t’ia dhurojë Profetit (a.s). Sistemi skllavopronar, ishte sistemi që dominonte në atë kohë.
Atë ditë që i jepet Profetit (a.s) si dhuratë, Zejd ibnu Harithe nuk pushonte së qari për shkak të ndarjes nga prindërit e tij. Ai nuk e dinte se kjo ditë, në fakt ishte dita më fatlume për të. Kështu vërtetohet ajo thënia që kemi përmendur më sipër:“Ta merr diçka për të të dhënë diçka tjetër”.
Kështu Zejdi tani ishte shërbëtori i Profetit Muhamed (a.s). Ndërkohë, prindërit e tij e kërkonin ku të mundnin. Mjeti i informacionit në atë kohë ishte poezia. Kështu babai i tij shkruante poezi të shumta rreth humbjes së djalit të tij dhe u kërkonte të gjithëve që po ta shihnin t’a lajmëronin.
Disa njerëz që e njihnin babanë e tij, teksa kishin ardhur në Meke për të kryer haxhin, e shohin Zejdin dhe e lajmërojnë të atin për vendnodhjen e tij. Babai menjëherë merr shumë para borxh me qëllim që të shkojë dhe t’a blejë, pasi ishte skllav. Merr paratë dhe shkon tek shtëpia e Profetit (a.s) dhe i thotë:”O Muhamed, të kemi ardhur për atë djalin i cili ndodhet tek ti.”
Profeti (a.s) i pyeti:”Për kë e keni fjalën?”
“Për Zejd ibnu Harithen” – i thanë.
Profeti (a.s) i pyeti:” Si është puna?”
Ata iu përgjigjën:”Ju familja e Abdul Mutalibit, ndihmoni nevojtarët dhe ushqeni të urriturit. Ne kemi mbledhur pasuri të shumta, me qëllim që të t’i japim dhe t’a blejmë djalin tonë, Zejdin.”
Profeti (a.s) u tha:”A nuk do të dëshironit diçka më të mirë se kjo?”
“ Po çfarë më të mirë”? – e pyetën ata.
Profeti (a.s) u tha:”Në vend që të paguani para, le t’a lëmë Zejdin të zgjedhë. Nëse zgjedh që të vijë me ju, ai është i juaji dhe nuk dua prej jush pasuri. Por nëse më zgjedh mua, unë do të respektoj dëshirën e tij.”
Profeti (a.s) i tha këto, pasi ai e ndjente që Zejdi ishte lidhur shumë me të, për këtë ai nuk e urdhëroi që të shkojë tek familja e tij, por e la të lirë të zgjedhë. Nëse do e kishte urdhëruar të shkojë me babanë në një kohë që Zejdi dëshironte të qëndronte më të, do e vinte Zejdin në pozitë të vështirë.
Kur dëgjuan fjalët e Profetit (a.s) ata thanë:”Dakort, kjo është gjëja më e drejtë”. Profeti (a.s) e thirri Zejdin dhe e pyeti në prezencë të tyre:”O Zejd, a i njeh këta të dy?”
Zejdi u përgjigj:”Po, ky është babai im dhe ky është xhaxhai”.
Pasi u përqafuan babai me të birin, Profeti (a.s) iu drejtua Zejdit:” O Zejd, unë të lë të lirë të zgjedhësh nëse dëshiron të shkosh me babanë dhe xhaxhanë në shtëpi, ose të qëndrosh me mua.”
Zejdi pa hezitim ia ktheu:”Nuk mund të shkoj me dikë tjetër, duke të braktisur ty kurrë. Do të qëndroj me ty sa të jem gjallë.”
Babai i tij dhe xhaxhai i thirrën:”I mjeri ti o Zejd, a pranon të jetosh si skllav dhe nuk vjen tek babai dhe xhaxhai yt?”
Zejdi ua ktheu:”Unë kam parë tek ky njeri aq shumë mëshirë, saqë nuk ka gjë në botë që të krahasohet me të.”
Profeti (a.s) në këtë kohë, nuk ishte shpallur profet, dhe nuk ishte diçka që kishte të bënte fare me besimin apo mosbesimin. Kjo histori është histori që tregon humanizmin e Profetit (a.s).
Babai dhe xhaxhai i Zejdit mbetën të shtangur nga ajo që dëgjuan. Profeti (a.s) e morri Zejdin për dore dhe vajti me të tek Qabeja. Ngriti dorën para kurejshëve dhe thirri: “O kurejsh, që sot Zejdi është djali im, ai është Zejd i biri Muhamedit. Do e trashëgoj nëse vdes dhe do më trashëgojë nëse vdes unë”.
Kur vdiq Zejdi, vdiq si shehid dhe Profeti (a.s) dëshmoi për të që është nga banorët e xhenetit.
Kurrë mos mendo o vëlla, se humanizmi është vetëm për besimtarët dhe muslimanët! Ai është për këdo që vuan dhe ka nevojë. Ajo është një cilësi që tregon mëshirën që fsheh në zemër.

Përgatitjet e fundit.

Tani pothuaj të gjitha cilësitë dhe aftësitë për tu shpallur i kishte plotësuar. Ajo që i mungonte në këto momnente ishte se Profeti (a.s) nuk kishte përvojë në zgjidhjen e problemeve, nuk kishte përvojë si lidership dhe nuk kishte përvojë në bashkimin e njerëzve.
Ajo që kishte nevojë tjetër para se të shpallej profet, ishte se duhej që të gjithë kurejshët të dëshmonin për të për mirë. Kjo me qëllim që pasi të shpallej profet dhe t’a përgënjeshtronin, të dukej që diçka e tillë është çështje interesash dhe jo se nuk e besonin.
Ajo që ndodhi është se kurejshët vendosën që të rindërtonin Qabenë. Kjo, për shkak se shiu kishte shembur disa qoshe të Qabes. Kështu ata vendosën që ta prishin dhe ta rindërtojnë përsëri.
Por ajo që i kishte ndodhur Ebrehas, që kishte dashur të prishë Qabenë ishte akoma i freskët në mendjet e tyre. Kështu kishin frikë ta shembin edhe pse me qëllim që t’a rindërtonin përsëri.
Velid ibnul Mugire – babai i Halid ibnul Velidit - çohet, merr kazmën dhe thotë:” O Zot, Ti e di që ne duam të mirën me këtë dhe nuk kemi asnjë qëllim të lig.”
Qëllimin e mirë Zoti nuk e pranon vetëm nga muslimani, por dhe nga jomuslimani dhe jobesimtari.
Në çastin që Velid ibnul Mugire qëlloi për herë të parë me kazëm për t’a prishur, të gjithë të pranishmit ia mbathën në shtëpi nga frika se mos ndodh diçka. Nuk u kthyen tek Qabeja vetëm të nesërmen, kur u siguruan që nuk kishte ndodhur gjë.
Qabeja do të rindërtohej me të hollat që do të mblidheshin nga banorët. Për këtë kurejshët kishin vendosur një kusht:”Nuk lejohej të ndërtohej Qabeja me pasuri të fituara në rrugë të pandershme, haram.
Në atë kohë siç përmendëm në fillim, harami ishte i përhapur kudo. Por, ata e vendosën këtë kusht për rindërtimin e Qabes, megjithëse nuk ishin muslimanë që ta dinin që Zoti nuk pranon veçse të mirën. Këtë e dinin nga natyra. Ashtu siç ndodh me macen që kur i jep diçka vjen dhe e han pranë teje pa pasur frikë. Kurse nëse e rrëmben atë, largohet me të shpejtë dhe e han diku jashtë, pasi e din që veproi diçka jo të mirë.
Dallimi mes të mirës dhe të keqes është në natyrën e të gjitha krijesave dhe jo vetëm njerëzve.
Kurejshët që në atë kohë e dinin që nuk mund të vendoset diçka haram në pjesën më të pastër, Qabenë.
Vallë sa prej nesh sot ushqehen me haram? Sa prej nesh ushqejnë familjet dhe fëmijët e tyre me haram?
Thotë Profeti Muhamed (a.s):”Çdo pjesë trupi që rritet me haram, meriton zjarrin”.
Nëse fiton pasuri haram me qëllim që të garantosh të ardhmen e fëmijëve, dije se me këtë ti po e shkatërron të ardhmen e tyre në këtë botë dhe në tjetrën.
Fitimi i pasurisë në rrugë haram, nuk është vetëm në vjedhje, abuzime dhe ryshfete. Fitim në rrugë haram sot është dhe mosrespektimi i të drejtës së autorësisë. Perëndimi sot i ka kushtuar shumë rëndësi autorësisë së botimeve dhe produkteve televizive. Ndalohet rreptësisht botimi dhe kopjimi i çdo lloj produkti pa lejen e autorit.
Ajo që ndodh sot është se ka shumë të rinj që arrijnë të prodhojnë programe kompjueri, me qëllim zhvillimin e vendit. Ndërkohë që të tjerët, piratët modernë, i marrin këto programe dhe i kopjojnë me mijëra kopje.
Pasojat e një veprimi të tillë janë se projekte të mëdha dështojnë, pasi nuk sigurojnë të ardhura për vazhdimësi dhe nuk ka zhvillim vendi. Kjo ndodh me kasetat, librat dhe çdo produkt tjetër. Zoti është i mirë dhe nuk pranon veçse të mirën.

Pasi e prishën ndërtesën e Qabes, kurejshët filluan t’a rindërtonin. Ndërtimi i Qabes që në atë kohë, konsiderohej si privilegj për fiset. Kështu, çdo fis vendoste nga një gur qosheje, gjë e cila edhe kjo ishte privilegj. Pasi përfundoi gjithë ndërtimi i Qabes, mbeti diçka e vogël, kush do e vendoste gurin e zi në qoshe. Çdo fis mendonte që guri i zi u takonte atyre ta vendosin në qoshe. Puna arriti deri tek lufta.
Benu Adij, morrën disa enë të mbushura me gjak dhe i lyen duart me gjak. Kjo do të thoshte që ose të vendosim gurin, ose jemi gati për luftë. Kjo gjendje vazhdoi e tillë për tre ditë rradhazi.
Ditën e tretë, Velid ibnul Mugire u tha: “Ne të gjithë e pranojmë shortin.”
“Po” – i thanë.
“Ç’mendoni që të lemë të vendosë për këtë çështje, personin e parë që të vijë nga ky drejtim dhe sido që ta ndajë ai, të pranojmë të gjithë?”
Të gjithë thanë:”Dakord jemi”.
I pari që hyri nga drejtimi që prisnin, ishte Muhamedi (a.s). Sapo e panë që ishte ai, të gjithë u gëzuan dhe thanë:”E pranojmë të besueshmin, e pranojmë të besueshmin”
Me këtë Profeti (a.s) merrte dhe dëshminë e banorëve të Mekes. Për këtë Zoti në Kuran thotë:
“Ata nuk të përgënjeshtrojnë ty, por zullumqarët mohojnë argumentet e Zotit.”
Në këto momente shfaqen aftësitë e Profetit (a.s) në zgjidhjen e konflikteve. Menjëherë sapo dëgjoi problemin, ai u kërkoi një pëlhurë të madhe dhe i urdhëroi t’a shtrinin larg Qabesë. Morri gurin e zi dhe e vendosi në mes të pëlhurës. Më pas urdhëroi përfaqësuesit e çdo fisi që ta kapnin pëlhurën tek cepat dhe ta mbanin gurin e zi dhe t’a çonin tek Qabeja.
Shkaku se përse e çoi pëlhurën larg ndërtesës së Qabes, është me qëllim që teksa e mbanin në pëlhurë gurin të ndjenin pak lodhje derisa t’a afronin pranë Qabes. Me lodhjen që do të ndjenin, ata do e largonin vëmendjen nga konflikti dhe do të ndiheshin mirë të gjithë, pasi do të u dukej që kishin bërë diçka. Me të arritur pranë qoshes ku do të vendosej guri, Profeti (a.s) e morri gurin dhe vendosi në vendin e tij.
Kështu Profeti (a.s) u tregua i aftë që arriti ta shuajë konfliktin. Ai u tregua dhe i mëshirshëm që nuk i la të luftonin për vendosjen e gurit.
Ditën që hyri në Meke pas emigrimit, Profeti (a.s) teksa kryente Umren, nuk vajti t’a prekë gurin e zi, por u mjaftua duke ia bërë me shenjë. Nëse Profeti (a.s) do e kishte prekur sot nuk do të kishte musliman që shkon në haxh dhe të mos e prekë gurin, gjë e cila do të shkaktonte shumë vuajtje dhe ndoshta dhe të vdekur. I mëshirshëm me kurejshët para profecisë, i mëshirshmëm me ta pas profecisë, i mëshirshëm dhe me umetin e tij deri në ditën e Kiametit, pas vdekjes. Paqa dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të.
Me kurejshët e preku gurin me qëllim që të jetë mëshirë për ta, duke shuar konfliktin. Gjatë umres nuk e preku atë që të jetë mëshirë për ne besimtarët sot.
Tregon Enes ibnu Malik rreth dashurisë për Profetin (a.s):” Ditën e hënë që hyri i dërguari i Zotit në Medine, u ndriçua gjithçka, kurse të hënën që vdiq,   u errësua çdo gjë”.
Dikush e pyeti:”Çfarë do të dëshiroje o Enes?”
Ai u përgjigj:”Nuk dua gjë nga kjo botë. Ajo që dua është që të takohem me të ditën e Kijametit, të shikoj drejt tij dhe ti them: “Jam unë shërbëtori yt, Enesi i vogël o i dërguar i Zotit. Ai të më presë i gëzuar dhe të më thotë: “Eja o Enes i vogël, eja me mua në xhenet”.
Tani çdo gjë ishte e gatshme për shpalljen e profecisë së tij. Zoti i Madhëruar kishte zgjedhur kohën dhe vendin nga ku do të shpallej. Kishte zgjedhur prindërit dhe cilësitë e duhura të tij. E gjithë bota kërkonte një reformator. Toka kërkonte reformatorin e saj. Gadishulli arabik kërkonte reformatorin. Medineja kërkonte reformatorin. Babai, nëna dhe familja ishin të përgatitur për daljen e reformatorit të ri. Zoti kur dëshiron diçka, i përgatit kushtet.

Mësimet e nxjerra nga sa u përmend.
1 – Rëndësia e hyrjes në kontakt dhe krijimit të marrëdhënieve me shoqërinë.
2 – Vlera e punës në Islam. Nëse nuk do të ishte puna, Profeti (a.s) nuk do i kishte përvetësuar të gjitha
      këto përvoja.
3 – Jo vetëmbylljes nga shoqëria.
4 – Mëshira kundrejt njerëzimit në përgjithësi.
5 – Arti i përzgjedhjes së bashkëshortes ose bashkëshortit.
Fillimi i shpalljes.
           


Profeti (a.s) deri në moshën dyzet vjeçare, kishte fituar përvoja dhe eksperienca në çdo fushë. Gjatë dyzet viteve ai ishte trajnuar për njëzet e tre vitet e profecisë, vite të transmetimit të mesazhit hyjnor. Ai kishte fituar përvoja familjare, ushtarake, paqeje, në çështjet e jetës dhe ato sociale.
Tani gjithçka ishte e përgatitur për shpalljen e tij të dërguar të Zotit në tokë. E gjithë bota ishte e përgatitur, gadishulli arabik ishte i përgatitur, Meka ishte e përgatitur dhe vetë Muhamedi (a.s) ishte i përgatitur për mesazhin.
Mesazhi do të ishte shumë i vështirë, pasi i duhej të takohej me një qenie tjetër që vinte nga qielli, Xhibrilin (a.s). Veç kësaj ai do të obligohej për përcjelljen e mesazhit hyjnor dhe ky mesazh nuk do të ishte si mesazhet e mëparshëm, por do të ishte deri në fundin e kësaj bote.
Një vështirësi tjetër ishte se atij do i shpallej dhe Kurani. Rreth madhështisë së Kuranit, Zoti thotë:“Sikur këtë Kuran t’ia shpallnim ndonjë mali, ti do ta shihje atë (mal) të përulur dhe të copëtuar nga frika e Allahut. Shembuj të tillë Ne ua japim njerëzve, që ata të meditojnë.” (Hashr 21)
Kështu, zemra e Profetit (a.s) duhej të ishte e fortë, që të përballonte madhështinë e mesazhit. Prandaj thuhet që kur i shpallej Kurani, Profeti (a.s) kullonte në djersë, edhe pse ishte kulmi i të ftohtit.
Prandaj, Profeti (a.s) kishte nevojë për disa lehtësira, që t’ia bënin këtë çështje më të pranueshme. Dhe kjo është nga dashuria e Zotit për Profetin (a.s). Nëse Profeti (a.s) do të ishte ballafaquar me Xhibrilin menjëherë, do të ishte shokuar nga ky takim i befasishëm. Për këtë Zoti, ia lehtësoi gjërat.
Në moshën tridhjetw e tetw vjeçare, Profetit (a.s) filluan t’i ndodhin disa gjëra jo të zakonshme, gjëra të cilat e bënin të mendojë që diçka do të ndodhë.
Gjashtë muajve tw fundit para se të fillojë t’i shpallej Kurani, filluan t’i ndodhin gjëra të pazakonta. Nga këto gjëra ishte dhe përshëndetja e gurëve. Teksa kalonte Profeti (a.s) në një rrugë, dëgjonte një zë që i thoshte:”Esselamu alejke ja resulallah” (Paqja qoftë me ty o i dërguar i Zotit). Kur Profeti (a.s) kthehej të shohë se kush e përshëndeti, nuk shihte askënd. Kjo nuk i ndodhte si mrekulli, por me qëllim që t’i lehtësohej takimi i parë me Xhibrilin. Këtë e tregon vetë Profeti (a.s) në një hadith ku thotë:”Unë di një gur në Meke, i cili më përshëndeste para se të shpallem profet”.        
Profeti (a.s) në këtë kohë nuk dinte gjë se do të shpallej profet dhe as nuk e kishte idenë se do të takohej me Xhibrilin. Kjo duket qartë në takimin e parë me të. Ajo që dinte dhe ishte i vetëdijshëm për të, ishte se ai kërkonte të vërtetën, kërkonte kënaqësinë e Zotit të vërtetë.
Në gjashtë muajt e fundit, ai shikonte që ëndërrat që shihte natën, i realizoheshin ditën, me të gjitha detajet e tyre. Nëse do të shihte në ëndërr sikur dikush kishte ardhur për vizitë dhe kishte sjellë dhurata, të nesërmen do realizohej patjetër ëndrra, ashtu siç e kishte parë.
Ëndrrat që i realizoheshin, Profeti (a.s) filloi t’i shohë në gjashtë muajt e fundit, para shpalljes. Rreth kësaj, Profeti (a.s) thotë:”Ëndrra që realizohet, është një pjesë nga 46 pjesë të profecisë”.
Profeti (a.s) jetoi pas shpalljes së profecisë njwzet e tre vite dhe ëndrrat që i realizoheshin ishin për gjashtë muaj. Nëse do i pjestojmë 23 vjetët si profet, me 6 muajt do të na japin numrin 46, që ishin pjesët e profecisë.
Gjatë këtyre tre viteve të fundit, gjëja më e rëndësishme për Profetin (a.s) ishte se kishte filluar të pëlqente vetminë.
Ato ishin vite nw tw cilat Profeti (a.s) kishte pasur nevojë të fitojë eksperienca në jetë. Kurse tani, atij i duhej të përgatitej shpirtërisht. Kështu pas gjithë atij vrulli për të fituar përvojë dhe ekperienca të reja për jetën, ai në dy vitet e fundit ndjente dëshirë për të ndejtur vetëm. Para se të shpallej profet, Zoti e përgatiste me ushqimin e trupit dhe të shpirtit. Gjëja më e madhe në Islam, është ekuilibri mes materies dhe shpirtërores.
Gjatë kohës që pëlqente vetminë, Profeti (a.s) qëndronte në një vend të largët dhe i vetëm mendonte rreth Zotit dhe madhështisë së Tij. Diçka e tillë, i ishte e bërë e dashur sidomos në dy vitet e fundit.
Nuk ka gjë më të dashur për besimtarin, sesa kur ndjen që dëshiron ta ndjejë veten pranë Zotit dhe kjo është mirësi e Zotit. Çdo musliman dhe besimtar, nëse Zoti nuk do ia kishte bërë të dashur besimin dhe dashurinë e Zotit, nuk do të ishte udhëzuar. Për këtë thotë Zoti në Kuran:
“Por Zoti e bëri të dashur për ju besimin dhe e zbukuroi atë në zemrat tuaja…”
Profeti (a.s) në atë kohë e ndjente sikur dikush e shtyn për të vepruar ashtu.
Mënyra se si Zoti ta bën të dashur besimin dhe detyrat fetare, është e habitshme. Këtë e shohim më qartë në muajin e Ramazanit. Atë ditë që të thuhet që nesër është Ramazan, në gjithë zemrat e umetit musliman, lind dëshira e bindjes ndaj Zotit. Kush është ai që ua bëri të dashur këtë bindje? Në dorë të kujt janë këto zemra, që i bën të tilla që në të njëjtën ditë të bashkohen dhe të duan t’i binden Zotit të gjithësisw?
Zemrat e të gjithë muslimanëve në botë, zemrat e një milliard e treqind milionë muslimanëve, gjatë një muaji u kthehen në zemra që e duan dhe i binden Zotit. Thotë Profeti (a.s) lidhur me këtë:”Zemrat janë mes dy gishtave të Zotit, Ai i kthen nga të dojë”.
“Është ai që të bën të qeshësh dhe të qash..”
Është mëshira e Zotit që ne jemi besimtarë dhe muslimanë.
Prandaj o vëlla dhe o motër, kur të ndjesh që e ke zemrën të ashpër, ngriji duart dhe lutu:”O Zot, ma zbut zemrën dhe bëje besimin të dashur për mua” dhe të jesh i sigurtë që do të t’a pranojë lutjen.
Një doktor, tregon:”Unë kam një paciente të moshuar e cila vuan nga sheqeri. Një herë pasi e vizitova, meqë ishte vonë, urdhëroi djalin e saj të më shoqërojë me makinë. Gjatë rrugës me djalin e pacientes, pashë që ai jo vetëm që nuk ishte fetar, por ai filloi dhe të tallej me fenë. Thoshte që unë do të jem mirë në zjarr, pasi do të jem më ngrohtë etj…Doktorit nuk i erdhën mirë këto fjalë dhe me edukatë i tha:”Të lutem, unë do të zbres këtu” dhe zbriti. Pas një periudhe të gjatë kohe, pasi ky doktor kishte udhëtuar në disa vende për specializim, u kthye në vendin e tij përsëri. Me ta marrë vesh pacientia e tij e moshuar, e kërkoi përsëri që ta vizitojë. Doktori vajti, e vizitoi dhe kur deshi të dalë, e moshuara i tha:”Djali im do të të shoqërojë”. Doktori me edukatë i tha që nuk është nevoja, pasi e dinte se çfarë do të dëgjonte prej tij. Por pacientja nguli këmbë dhe i tha:”Prit se ai po fal namazin e jacisë në xhami dhe kthehet menjëherë”. Kur dëgjoi këtë doktori mbeti i shtangur. Priti derisa u kthye dhe kur e pa, dalloi një njeri komplet ndryshe. Tani dhe fytyra sikur i ndriçonte. Atëherë pranoi që ta shoqërojë. Gjatë rrugës e pyeti se çfarë kishte ndodhur, që shihte gjithë ato ndryshime. Djaloshi iu përgjigj:”Ty të kujtohet se si kam qenë. Në atë kohë punoja në një kompani turistike. Në fillim kompania, merrej me shoqërimin e turistëve vendas në shtete të ndryshme të Europës. Më pas, duke parë që numri i njerëzve që duan të vizitojnë Meken, ishte nw rritje, kompania ndryshoi drejtim dhe filloi të merrej me dërgimin e peligrinëve për në Meke. Kështu dhe unë tani duhej të udhëtoja për në Meke. Teksa fluturonim në avion, i shihja të gjithë njerëzit të veshur me ihramet e bardhë dhe habitesha me vete se çfarë po bëjnë këta kështu dhe i shihja me përbuzje.
Vajtëm në Meke dhe të gjithë njerëzit u drejtuan drejt Qabesë për të kryer ritet. Unë as nuk e kisha ndërmend të bashkohem me ta dhe isha i veshur me rrobat e zakonshme të miat. Teksa pashë që të gjithë u drejtuan nga Qabeja i thashë vetes: Përse të mos shkoj dhe unë të shoh se çfarë bëhet atje? Kur arrita atje, pashë që ishte dita që laheshin muret e Qabes. Njerëzit ishin grumbulluar dhe nuk lejoheshin të hynin veçse një numër i pakët. Teksa po prisja, papritur shoh dikë që më kapi për dore dhe më tha:”Eja të hysh me mua brenda”. Më pas dëgjova   se ai ishte një nga dijetarët e qytetit. Hyra brenda me të dhe e pashë veten brenda Qabesë, ku shumica e njerëzve nuk munden të hyjnë. Në ato çaste, Zoti e bëri të dashur për zemrën time besimin dhe fillova të qaj me të madhe. Kur dola nga Qabeja, isha njeri tjetër tashmë.”
Kështu Zoti ia bëri të dashur Profetit (a.s) vetminë dhe u bë Profeti i një umeti. Ua bëri të dashur besimin shokëve të tij dhe u kthyen në njerëzit më dobiprurës.
Pasi Zoti ia bëri të dashur vetminë, Profeti (a.s) filloi të kërkojë një vend ku të mund të qëndronte vetëm.
Kështu mendja i vajti tek malet përreth Mekes dhe në një nga këto male, zgjodhi një shpellë, që njihet me emrin “Shpella e Hirasë”. Shpella Hira është tre milje larg Qabes dhe udhëtimi për atje është shumë i vështirë. Ajo nuk duket nga poshtë malit, por pasi të arrish në majë dhe të fillosh të zbresësh në krahun tjetër, menjëherë do të përballesh me shpellën. Ajo përbëhet nga tre shkëmbinj të mëdhenj të cilët e bëjnë shpellën t’i ngjajë më tepër një prehëri. Prej aty Profeti (a.s) shikonte qiellin, tokën dhe Qabenë.
Mali që të çon për tek shpella, ëshë shumë i thepisur dhe gjatë ngjitjes lodh edhe një të ri që merret me sport.
Mosha e Profetit (a.s) gjatë kohës që shkonte në këtë shpellë, ishte 38-40 vjeç.
Periudha që qëndronte Profeti (a.s) në këtë shpellë ishte dhjetë ditë. Gjatë këtyre dhjetë ditëve ai nuk bënte asgjë tjetër veç meditimit. Gjatë gjithë ditës, ai vetëm meditonte në krijesat e Zotit. Meditimi është një nga adhurimet me të dashura tek Zoti. Me meditim, Profeti (a.s) arriti dhe u bë profet. Me meditim Ibrahimi (a.s) u bë nga njerëzit e bindur dhe të sigurtë në Zotin. Thotë Zoti në Kuran:
“Dhe kështu Ne ia tregojmë Ibrahimit mbretërinë e qiejve dhe të tokës, me qëllim që të jetë nga të bindurit..”
Do të bindej dhe sigurohej pasi shikonte krijesat dhe pushtetin e Krijuesit. Meditimi është një adhurim që bëhet me zemër dhe jo me gjymtyrë, adhurim që pothuajse është harruar nga shumë muslimanë.
Kur e pyetën një herë Aishen, se cila ishte gjëja më e habitshme që kishte dalluar dhe parë tek Profeti (a.s), u përgjigj: “ E çfarë nuk ishte e habitshme tek ai?! U çua një natë të falej dhe filloi të qajë saqë lotët ia lagën dhe mjekrën. Më pas ra në ruku, ku qau, ra dhe në sexhde dhe aty qau. Vazhdoi të falet dhe të qajë deri sa erdhi   Bilali ta lajmërojë për faljen e sabahut.
Kur e pa Bilali duke qarë e pyeti: “Çfarë të ka bërë të qash o i dërguar i Allahut?” Profeti (a.s) ia ktheu: “Si të mos qaj o Bilal, kur sonte mu shpallën këto ajete:
“Me të vërtetë, në krijimin e qiejve dhe të Tokës dhe në ndërrimin e natës e të ditës, ka shenja për mendarët, për ata që e përmendin Allahun duke qëndruar në këmbë, ndenjur ose shtrirë dhe që meditojnë për krijimin e qiejve dhe të Tokës (duke thënë) “O Zoti Ynë! Ti nuk i ke krijuar kot këto - lartësuar qofsh (nga çdo e metë)! Prandaj na ruaj nga ndëshkimi i zjarrit.” (Al Imran 190-191)
Më pas Profeti (a.s) tha:”I mjeri ai që i lexon këto ajete dhe nuk mediton rreth tyre.”
Amir ibnu Abdu Kajs, një nga brezi që erdhën pas shokëve të Profetit (a.s) thotë:”Kam dëgjuar nga një, dy, tre dhe dhjetë nga shokët e të dërguarit të Zotit (a.s) që thonin se drita e besimit është meditimi.”
Kur u pyet gruaja e Ebu Derda, se cili ishte adhurimi më i madh i burrit tënd, u tha:”Adhurimi i meditimit”.
Thotë Hasan El-basri:”Meditimi i një ore, është më i mirë se namazi vullnetar i një viti.”
Kompanitë e mëdha sot kur duan të vendosin strategjinë dhe planet e së ardhmes, i marrin të gjithë nëpunësit dhe shkojnë në një hotel larg qendrës. Atje, pasi qetësohen dhe largojnë streset e përditshme, mblidhen dhe meditojnë më vete rreth planeve të së ardhmes.
Kjo bëhet me qëllim që të shtojnë të ardhurat e tyre. Po ti o vëlla dhe o motër, a mediton rreth madhështisë së Zotit? A mediton rreth krijesave të Tij? A mediton rreth qëllimit dhe mesazhit tënd në këtë botë? A je ulur ndonjëherë dhe të shkruash në letër shkakun se përse jeton? Cili është qëllimi yt? Ku po shkon?
Meditim nuk është vetëm kur mediton rreth madhështisë dhe krijesave madhështore të Zotit, por është dhe kur planifikon për të ardhmen. Këtë bënte dhe Profeti (a.s) i vetmuar në shpellën Hira. Herë shikonte qiellin me yje dhe meditonte rreth tij. Herë të tjera shikonte Qabenë të rrethuar nga 360 idhuj të ndryshëm, që as dobi dhe as dëm nuk sillnin. Herë të tjera meditonte rreth vetes së tij, se si kishte lindur jetim, mbi qëllimin e jetës, mbi vdekjen etj….
Qëndrimi në shpellën Hira, ishte përgatitja e fundit për Muhamedin (a.s) para se t’i shfaqej Xhibrili (a.s).
Për këtë le të caktojmë një ditë në javë të paktën, ku të meditojmë. Për të medituar të ndihmon shumë të ecurit, ose tavafi rreth Qabesë. Profeti (a.s) duke ndejtur në shpellën Hira dhe duke jetuar me këtë adhurim, u bë Profeti i fundit.
Gjatë qëndrimit në Hira, Profeti (a.s) mendohej rreth qëllimit të ardhjes në këtë jetë.
Edhe ti o vëlla dhe o motër, patjetër që duhet të mendosh rreth këtij qëllimi. Duhet të mendosh se cili duhet të jetë roli që pritet prej teje. Ulu, mendohu dhe shkruaj ç’të të vijë në mend. Patjetër që pasi të lodhesh, do të të udhëzojë Zoti dhe do të të hapet një rrugë në të cilën do të mund të ecësh.
Jeta jonë i ngjan një shigjete të vetme, të cilën nëse do mundesh të godasësh objektin fitove, por nëse jo, ke humbur. Matu mirë para se ta lëshosh këtë shigjetë nga harku, se po e lëshove dhe nuk godet objektin, nuk të jepet më rasti përsëri.

Gjatë kohës që Profeti (a.s) qëndronte në shpellën Hira, gruaja e tij Hadixheja e vizitonte dhe qëndronte me të dy tre ditë dhe largohej përsëri. Këtë e bënte për disa shkaqe:
i pari ishte se ajo ishte e bindur në atë që vepronte i shoqi i saj.
I dyti, i pëlqente t’i bënte shoqëri.
I treti është model dhe shembull dhe për të gjitha gratë e tjera: Kujdes që të mos krijosh boshllëk mes teje dhe burrit. Mos ia lejo vetes që ti të shohësh punën tënde kurse ai të tijën dhe të arrijë çështja deri atje saqë të mos bini dakord në shumë gjëra, dhe të ndodhë divorci.
Hadixheja ishte bashkëshorte e zgjuar dhe e mençur. Ajo nuk mund t’a linte të shoqin vetëm për një kohë të gjatë. Ajo e bënte të ndihet që ajo ndan me të çdo shqetësim dhe të mirë.
Me qëllim që t’i linte kohë të qëndronte dhe vetëm siç dëshironte Profeti (a.s), ajo qëndronte me të vetëm dy apo tre ditë, nga dhjetë ditët. Kështu ajo as nuk e linte të ndjehej vetëm dhe as nuk e linte të mërzitej me praninë e saj gjatë gjithë kohës.
Për këtë Profeti (a.s) thotë në një hadith:”Janë përsosur shumë burra, kurse nga gratë nuk janë përsosur vetëm katër prej tyre: Merjemja vajza e Imranit, Asija gruaja e Faraonit, Hadixheja dhe Fatimeja vajza e Muhamedit.”
Në një hadith tjetër ai thotë:”Më e mira nga gratw, është Hadixheja.”
Kështu o motër mos prano që burri yt të jetojë jetën e tij dhe ti tënden. Mundohu që të ruash të njëjtin nivel në marrëdhëniet tuaja bashkëshortore.
Dhe ti o vëlla, mos u largo shumë nga gruaja jote, duke parë secili punën e tij. Secili ka nevojë të qëndrojë çaste dhe momente vetëm, por jo gjithmonë. Nëse të fton burri o motër të dilni një shëtitje, mos e refuzo.
Mos bëni që të lindin boshllëqe në marrëdhëniet tuaja bashkëshortore.
Me këtë e shohim qartë që Profeti (a.s) dhe jeta e tij hyjnë në çdo cep të jetës tonë.

Rreth mënyrës se si meditonte Profeti (a.s) në shpellën Hira, dikush mund të pyesë: Po unë, a mund të veçohem sot dhe të meditoj në një shpellë në mal, ashtu siç meditonte Profeti (a.s)?
Jo, pasi asnjë nga shokët e Profetit (a.s) nuk e kanë vepruar diçka të tillë. Kjo pasi diçka e tillë ishte për një periudhë të jetës së Profetit (a.s), ishte një parapërgatitje për diçka të madhe që do i ndodhte. Në fenë tonë nuk gjen argumente që të thonë largohu nga njerëzit dhe jeto në vetmi. Thotë Profeti (a.s) në një hadith:
“Besimtari që hyn në kontakt me njerëzit dhe i duron të këqiat që mund ti vijnë prej tyre, është më i mirë se besimtari që nuk hyn në kontakt me ta dhe nuk i duron të këqiat që mund ti vijnë prej tyre”.
Islami fton për bashkëjetesë dhe jo për vetëmbyllje.
Edhe Profetit (a.s) pasi i erdhi revelata hyjnore, nuk u kthye më në shpellën Hira, por vazhdoi punën. Në Islam është e ndaluar që dikush të jetojë i vetmuar dhe i vetëmbyllur.
Nëse kërkon që të qëndrosh vetëm, si Profeti (a.s) në Hira, Islami ta kompenson këtë duke qëndruar dhjetë ditët e fundit të ramazanit në itikaf. Madje këtë nuk e bën vetëm, por me njerëz të tjerë që janë në xhami. Edhe kur kërkon të jetosh vetëm dhe të meditosh, duhet ta bësh në mes të njerëzve.
Feja jonë është fe që fton për bashkëjetesë dhe refuzon vetëmbylljen.

Mosha e Hadixhes gjatë kohës që ngjitej në shpellën Hira për t’i bërë shoqëri Profetit (a.s) ishte 55 vjeçe.
Është për t’u habitur se si një grua në këtë moshë, ngjitej në shpellën Hira, pasi është shumë e vështirë.
I gjithë ky mund, me qëllim që t’i bëjë shoqëri bashkëshortit të saj dhe të meditojë bashkw me të.
Një nga mirësitë më të mëdha që Zoti i kishte dhënë Profetit (a.s), ishte gruaja e tij Hadixheja.
Për këtë teksa po vdiste, vjen Xhibrili (a.s) dhe i thotë Profetit (a.s):” O Muhamed, përshëndete Hadixhen nga ana e Zotit dhe përgëzoje me një pallat prej diamanti në xhenet. Aty nuk do të ndjejë as lodhje as mërzitje”.

Kur Profeti (a.s) mbush moshën dyzet vjeçare, ndodh momenti vendimtar, ku i shfaqet Xhibrili (a.s). Vendi ku iu shfaq për herë të parë ishte në shpellën Hira. Tre shkëmbinjtë e mëdhenj që e rrethojnë shpellën e bëjnë t’i ngjajë më shumë një prehëri.
Nëse nuk do e dinim se ku ka filluar mesazhi Islam dhe të na bëhej pyetja: Ku mendon se ka filluar mesazhi Islam? Dikush do të përgjigjej dhe do thoshte në një kështjellë gjigande, dikush tjetër në një pallat mbretëror dhe të bukur etj… por jo. Ai do të fillonte nga një shpellë e vogël, në majë të një mali në Meke. Mesazhi i Profetit (a.s) nuk i kushton rëndësi pasurisë dhe luksit, por i kushton rëndësi sinqeritetit dhe qëllimit të mirë.
Ishte ky vend, në të cilin zbriti Xhibrili. Ishte ky vend ku u takua qielli me tokën. Mesazhi të cilin e transmetoi Profeti Muhamed (a.s) për 23 vite rresht, filloi nga kjo shpellë e vogël.

Kur iu shfaq Xhibrili (a.s) Profetit (a.s), ai e përqafoi dhe e shtërngoi fort. Ishte një përqafim dhe shtrëngim i qiellit me tokën, i dritës së qiellit me dritën e tokës. Xhibrili (a.s) ishte i obliguar të përçojë mesazhin hyjnor nga qielli në tokë, kurse Muhamedi (a.s) do të obligohej ta përçonte dhe shpërndante atë në tokë. Ishte një shtërngim malli i Xhibrilit (a.s), pasi herë e fundit që kishte zbritur në tokë ishte para 610 vitesh, në kohën e Isait (a.s). Kështu takimi i parë ishte takim që filloi me përqafim dhe me mëshirë.
Hera e fundit që Xhibrili kishte zbritur në tokë, ishte në kohën e Isait (a.s). Kështu që shtrëngimi që i bëri Muhamedit (a.s) ishte shtrëngim dhe përqafim malli.
Ky takim në shpellën Hira mes Xhibrilit (a.s) dhe Muhamedit (a.s) nuk ishte një takim i zakonshëm. Ishte një takim, efekti i të cilit do të vazhdojë deri në ditën e Kiametit.

Pas vdekjes së Profetit (a.s), Ebu Bekri dhe Umeri vendosin të shkojnë të vizitojnë Umu Ejmen, shërbëtoren e cila ishte me Profetin (a.s) kur i vdiq e ëma rrugës për në Meke. Kur vajtën tek ajo e gjetën duke qarë. Kur e panë këtë i thanë:”Qetësohu o Umu Ejmen, pasi Zoti ka caktuar më të mirën për të dërguarin e tij”.
Ajo ua ktheu:”Për Zotin që unë nuk po qaj për vdekjen e Profetit (a.s), pasi e di që Zoti ka zgjedhur për të më të mirën. Por ajo për të cilën qaj, është se me vdekjen e tij u ndërpre dhe zbulesa hyjnore nga qielli”.
Megjithëse ajo kishte qenë një shërbëtore e thjeshtë, me origjinë nga Afrika, ajo e kishte kuptuar rëndësinë e shpalljes hyjnore.
Dita në të cilën vdiq Profeti (a.s), ishte dita e fundit që Xhibrili do të zbriste në tokë. Prandaj në çastet para vdekjes ai i thotë:”Paqja qoftë mbi ty o i dërguar i Zotit” pasi e dinte se ishin momentet e fundit me tokën.
Pas këtij takimi të fundit me Profetin (a.s), Xhibrili nuk do të zbresë më në tokë për shpallje mesazhi të ri. Por do të zbresë vetëm një herë në vit, natën e Kadrit. Këtë e thotë Zoti në Kuran:
“… Nata e Kadrit është më e mirë se një mijë muaj. Në të zbresin melekët dhe shpirti…”
Shpirti që zbret këtë natë është vetë Xhibrili (a.s). Misioni me të cilin zbret natën e Kadrit, është të kontrollojë se çfarë është bërë me mesazhin hyjnor të fundit, mesazhin e Profetit Muhamed (a.s).

Profeti (a.s) e përshkruan Xhibrilin dhe thotë:”E pashë që mbushte horizontin. Në çdo drejtim që shihja do të shihja atë. Kishte gjashtwqind krahë, të cilët kur i shkundte, sikur binin perla dhe margaritarë”.
Shtrëngimi dhe përqafimi në vlerat njerëzore është simbol i mëshirës, paqes dhe dashurisë. Kështu, feja jonë o vëlla dhe o motër, ka filluar me përqafim. Ajo është fe e mëshirës, paqes dhe dashurisë. Një fe e tillë nuk mund të jetë fe e dhunës, përbuzjes dhe e padrejtësisë. Imazhi i krijuar sot në botë rreth kësaj feje, nuk është imazh i vërtetë.
Përqafimi i Profetit (a.s) nga ana e Xhibrilit (a.s), ka dhe një domethënie tjetër. Me këtë Xhibrili (a.s) i   thoshte që ti je i zgjuar o Muhamed dhe nuk je në ëndrrat e mëparshme të cilat i shihje dhe të realizoheshin të nesërmen. Për këtë nuk ishte vetëm një përqafim, por ishin tre të tillë. Ishte mesazh, që kjo që po të ndodh o Muhamed, nuk është ëndër, as iluzion, as fantazi por është realitet.

Në momentet që iu shfaq Xhibrili (a.s), Profeti (a.s) ndodhej në shpellën Hira, në një natë pa hënë. Pra nuk ishte as në mëngjes, por natën. Në kulmin e errësirës dhe në mes të natës, Profetit (a.s) i shfaqet Xhibrili (a.s), i cili iu shfaq në formën e tij origjinale. Po ti ishte shfaqur në formën e një njeriu, ky takim do të kishte qenë më i lehtë, por ishte në formnë e tij origjinale. Ishte natë, ndodhej në shpellë, në një mal të Mekes, errësira mbulonte gjithçka dhe papritur shikon një krijesë që nuk e kishte parë kurrë më parë. Jo vetëm kaq, por Xhibrili (a.s) e tërhoqi nga rrobat dhe i thotë:”Lexo”.
Padyshim që nga kjo skenë Profeti (a.s) është frikësuar. Para tij ndodhej një krijesë që mbushte horizontin dhe kishte gjashtwqind krahë. Gjithashtu ai po i kërkonte diçka që Profeti (a.s) nuk e dinte, leximin. Këtë skenë na e rrëfen vetë Profeti (a.s) ku thotë:”..Më tha “Lexo”. Unë i thashë”Unë nuk di të lexoj”.
Atëherë ai më morri dhe më shtrëngoi aq shumë saqë filluan të më rridhnin djersë. Më pas më la të lirë dhe më tha:”Lexo”. Nuk di të lexoj – i thashë. Më morri dhe më shtrëngoi përsëri dhe kur më lëshoi tha: ”Lexo”. Nuk di të lexoj – i thashë përsëri. Më morri përsëri dhe më shtrëngoi aq shumë saqë mendova se do të vdisja në ato çaste. Pastaj më lëshoi dhe më tha:”Lexo”. Po çfarë të lexoj ?– i thashë. Atëherë filloi të lexojë ajetet e para nga Kurani:”Lexo në emrin e Zotit tënd që krijoi. Krijoi njeriun nga një copë gjaku e mpiksur. Lexo se Zoti yt është më bujari. Ai mësoi (shkrimin) me pendë. I mësoi njeriut atë që nuk e dinte. (Alek 1-5)
Pas këtyre verseteve, Xhibrili zhduket. Nga frika që e kishte pushtuar, Profeti (a.s) filloi të vrapojë i frikësuar për në Meke.
Pamja e Xhibrilit (a.s) nuk ishte e frikshme, por për Profetin (a.s) ishte hera e parë që e shihte në një vend të vetmuar dhe në mes të natës.
Mesazhi që i jepej Profetit (a.s) me këtë fillim të vështirë, ishte që o Muhamed, ti ke një rrugë të gjatë dhe të vështirë që ka nevojë për forcë, vullnet dhe vendosmëri. Ai duhet ta ndjente rëndësinë dhe vështirësinë e drejtimit të cilin do të ndiqte. Ky drejtim ishte udhëzimi dhe drejtimi i tokës në rrugë të mbarë. Për këtë, fillimi ishte i fuqishëm dhe i vështirë.
Të njëjtin mesazh ne ua drejtojmë të gjithë të rinjve, vendet tona janë në buzë të humnerës. Merreni këtë çështje seriozisht dhe mos u merrni me gjëra të kota. U bëj thirrje të gjithë atyre të rinjve që mendjen e kanë tek vajzat dhe dëfrimet, të gjithë atyre që mendjen e kanë tek pasuria, fillimi i vështirë i shpalljes për Profetin (a.s) është edhe për ne.
Megjithëse fillimi ishte i vështirë, ai përmbante brenda tij dhe dashurinë dhe paqen, pasi filloi me përqafim.

Më e habitshme nga ky takim, është se Xhibrili (a.s), nuk ia prezantoi veten Profetit (a.s), nuk i tha se ishte Xhibrili. Gjithashtu nuk i tregoi që ti je zgjedhur i dërguari i Zotit. Të gjitha këto Profeti (a.s) i morri vesh nga Vereka ibnu Neufel.
Xhibrili (a.s) nuk ia tregoi se kush ishte dhe përse ishte dërguar, pasi Profeti (a.s) ishte në një gjendje hutimi dhe shokimi. Nëse do i kishte treguar, ai nuk do të mund të përqendrohej në ato që i thotë. Nga kjo mësojmë diçka të rëndësishme në artin e administrimit: Mos i thuaj kujt diçka, vetëm pasi të jetë i përgatitur dhe i gatshëm që ta dëgjojë.
Qëllimi nga ky takim i parë mes Xhibrilit (a.s) dhe Profetit Muhamed (a.s), ishte që Profeti (a.s) të bëhej i vetëdijshëm që po hynte në një çështje të rëndësishme. Qëllimi nuk ishte që të obligohej me mesazhin hyjnor. Për këtë Xhibrili (a.s), nuk i tregoi as se kush ishte.

Diçka tjetër e rëndësishme, është se përse ky takim filloi me fjalën “Lexo”? Mos ishte urdhër për Profetin (a.s) që të mësonte shkrim dhe këndim?
Jo, pasi Profeti (a.s) derisa vdiq nuk dinte as shkrim as këndim. Fjala “Lexo” ishte një mesazh të cilin e kuptoi Profeti (a.s). Ky mesazh ishte se koha e mrekullive të pazakonshme ka përfunduar. Koha e shkopit të Musait, anijes së Nuhut dhe çdo mrekullie tjetër që ndryshon rrjedhën e ngjarjeve, ka përfunduar. Tani ka filluar epoka e dijes dhe planifikimit dhe kjo epokë do të fillonte me Profetin Muhamed (a.s) dhe me umetin e tij.
Por sot umeti i fjalës “Lexo”, 60 % e tyre nuk dinë shkrim dhe lexim. Sot umeti i fjalës “Lexo” presin që të vijë Mehdiu që ti shpëtojë nga situata dhe gjendja e rëndë në të cilën ndodhen. Por Mehdiu nuk do të vijë derisa ne ta përfaqësojmë denjësisht fenë tonë. Mrekullia që presim nuk do të vijë, ajo jemi ne vetë.
Kur të planifikojmë dhe të punojmë, atëherë do të vijë ndihma e Zotit.
Vetë fjala “Lexo” ishte tregues që Muhamedi (a.s) është profet dhe i dërguar i Zotit. Kjo pasi Zoti e dinte që koha e dijes dhe shkencës do të vijë, për këtë e përgatiti të dërguarin e tij për këtë kohë. Nëse Profeti (a.s) do të ishte obliguar me një mesazh që nuk është i përshtatshëm për kohën tonë, mesazhi i tij do kishte dështuar dhe përfunduar me kohë, por mesazhi i tij është i përshtatshëm për çdo kohë dhe vend.
Epoka në të cilën jetojmë sot është epokë e dijes dhe teknologjisë, për këtë fjalët e para që iu shpallën Profetit (a.s) ishin fjalët “Lexo”.
Është për të ardhur keq që muslimanët e sotëm nuk e kuptojnë këtë.
Rëndësia e dijes dhe të mësuarit shfaqet qartë dhe në ajetet e para që iu shpallën Profetit (a.s), ku fjala lexoj dhe mësoj janë përsëritur në çdo fjali.
Kështu këto fjali të para të Kuranit sikur të thonë: O vëlla, ka përfunduar koha e shkopit të Musait dhe çdo mrekullie tjetër. Ka ardhur koha e planifikimit, punës dhe suksesit. Mrekullia do të jetë në burrat dhe gratë, të cilët punojnë dhe derdhin djersë për ta përcjellë mesazhin hyjnor.

Dikush mund të pyesë me të drejtë: Përse nuk mësoi Profeti (a.s) shkrim dhe këndim?
Ka të tjerë që ulin kokën kur u thuhet që Profeti (a.s) nuk dinta as shkrim as këndim. Por në fakt kjo është diçka që na bën krenar, pasi diçka e tillë është mrekulli në vetvete. Kjo pasi ai që nuk di as shkrim dhe as këndim, është ai që mëson gjithë njerëzimin. Librat që janë shkruar dhe shkruhen rreth trashëgimisë që la pas Profeti (a.s) arrijnë në miliona libra dhe volume. Të shkruhen miliona libra rreth dikujt që nuk dinte as shkrim as këndim, a nuk është mrekulli?!

Zbriti Profeti (a.s) i frikësuar dhe duke u dridhur nga mali. Me të arritur në shtëpi, duke u dridhur i thotë Hadixhes:”Më mbuloni, më mbuloni (pasi kishte të ftohtë)”. Megjithëse kishte udhëtuar tre milje me nxitim, ai ndjente të ftohtë. Kjo tregon që Profeti (a.s) nuk e priste se do i shpallej mesazh prej Zotit dhe do i shfaqej Xhibrili (a.s). Ajo që kërkonte Profeti (a.s) deri në atë kohë ishte e vërteta dhe e mira.
Vlen të përmendim që në atë kohë kishte njerëz, që e dinin që ishte koha e ardhjes së një Profeti të fundit. Një prej tyre ishte dhe Ebu Amir Rahib (murgu). Ai e kishte quajtur veten murg, pasi kishte lexuar në libra që ishte koha e daljes së Profetit të fundit dhe shpresonte të jetë ai, duke shfaqur asketizëm dhe përkushtim. Kur dëgjoi që profet ishte zgjedhur Muhamedi (a.s), ai u kthye armiku më i ashpër i tij. Edhe emrin ia ndëruan dhe e quajtën Ebu Amir Elfasik (i shthurur). Është ai që hapi gropën në betejnë e Uhudit me qëllim që të bie Profeti (a.s) brenda. Kjo për shkak të urrejtjes që profecia nuk i erdhi atij.

Kurrë o vëlla dhe o motër, mos i kushto rëndësi anës së jashtme duke e harruar atë të brendshmen. Profeti (a.s) kërkonte të vërtetën, kurse Ebu Amir, kërkonte profecinë. Profeti Muhamed (a.s) morri profecinë, kurse Ebu Amir u quajt i shthururi. Kjo pasi ai mundohej të zbukuronte anën e jashtme, duke u hequr si njeri i mirë me qëllim që të bëhej profet.
Malit i duken vetëm 20 % e tij. Pjesa tjetër prej 80 % është brenda tokës. Ne i kushtojmë rëndësi vetëm 20 %-shit duke e harruar 80 % - shin që është brenda tokës, megjithëse ajo është pjesa që e mban dhe 20 % - shin sipër.
Nëse do të merremi dhe ti kushtojmë rëndësi anës së brendshme, është Zoti ai që do na e zbukurojë dhe anën e jashtme.
Profeti (a.s) në shpellë nuk priste të shpallej profet, por meditonte rreth rolit që i duhej të luajë dhe kërkonte të vërtetën. Kjo bëri që ti shpallej atij mesazhi hyjnor.
Nuk mjafton që të jesh fetar dhe të falesh, por duhet të tregosh moralin dhe vërtetësinë e sinqeritetit me Zotin.
Përshkrimi i pamjes së Profetit (a.s).
           
Sigurisht që secili prej nesh do të donte ta shihte të dërguarin e Zotit, ose të dinte përshkrimin e tij. Përshkrimi fizik i Profetit (a.s) gjendet në shumë libra të historisë së tij. Ata përmendin që Profeti (a.s) nuk ishte as i gjatë dhe as i shkurtër. Nëse e shihje mes njerëzve të gjatë, nuk të dukej i shkurtër dhe nëse e shihje mes njerëzve të shkurtër, nuk të dukej i gjatë.
Fytyra e tij ishte e bardhë e përzier me pak të kuqe. Kishte trup të bëshëm dhe nuk kishte bark. Flokët dhe mjekrën i kishte ngjyrë të zezë të theksuar.
Megjithësa përmendëm, asnjëri prej nesh nuk e imagjinon dot se si ishte ai. Secili kërkon diçka që ta ndihmojë ta përfytyrojë sikur e ka para syve.
Ajo që do na ndihmojë ta përfytyrojmë se si ishte Profeti (a.s) janë tre histori, që gjenden në librat e jetëshkrimit të Profetit (a.s).
Historia e parë është e Abdullah ibnu Selam. Ai ishte Rabin (dijetar çifut) dhe jetonte në Medine. Kur i thanë që një profet do të vijë në Medine, ai përgatiti dhjetë pyetje të ndryshme, të cilat do ia drejtonte Profetit Muhamed (a.s). Me këto dhjetë pyetje ai do e njihte nëse ishte me të vërtetë profet apo jo.
I morri dhjetë pyetjet dhe shkoi të takonte Profetin (a.s) që sapo kishte ardhur. Me ta parë, ai pa ia bërë pyetjet tha: “Ky është i dërguari i Zotit.”
Djali i tij i tha: “O baba, po t’i nuk e pyete!”
Por ai ia ktheu: “O biri im, kjo fytyrë nuk është fytyrë e një mashtruesi.”

Historia e tretë është e Xhabir ibnu Abdilah. Ai tregon që një natë me hënë, po ecja në rrugët e Medines. Teksa po ecja vështroja hënën, e cila mbushte sytë e mi me bukurinë e saj. Nga drejtimi që ishte hëna, papritur shfaqet Profeti (a.s) duke ardhur drejt meje. Unë – tregon – herë fillova të shikoj nga hëna dhe herë nga fytyra e Profetit (a.s). Për Zotin, i dërguari i Zotit në sytë e mi, dukej më i bukur se vetë hëna.

Historia e tretë është e Abdullah ibnu Revahas, njërit nga poetët arabë i cili shquhej për stilin e veçantë në të folur.  
Pas vdekjes së Profetit (a.s) dikush e pyteti: “Na e përshkruaj se si ishte Profeti (a.s)!” Ai iu përgjigj: “Nëse do e shihje duke ardhur nga larg” do të thoje që po lind dielli në këto çaste.”
Secili prej nesh e kemi përjetuar madhështinë e lindjes së diellit. Në një madhështi të tillë dukej dhe Profeti (a.s) teksa vinte.
Kjo është ajo që ndjenin shokët e tij kur e shihnin Profetin (a.s). Historia e Abdulla ibnu Revahas ka lidhje dhe me vetë lindjen e Profetit (a.s). Kjo pasi Profeti (a.s) u lind në çastet e lindjes së diellit, dhe vetë fytyra e tij shkëlqente si dielli. Ashtu siç dielli ndriçon tokën ashtu dhe Profeti (a.s) me dritën e tij e ndriçoi tokën deri në ditën e Kiametit.


Fëmijëria e Profetit Muhamed (a.s).

Ishte bërë zakon tek kurejshët, që fëmijët e tyre të porsalidur të mos i ushqenin dhe rrisnin në Meke. Ata i dërgonin në shkretëtirë tek fiset që banonin atje dhe i linin të rriteshin mes tyre. Kjo, pasi e shihnin që nëse do edukoheshin në Mekë, nuk do të edukoheshin siç duhet, pasi qyeti ishte i mbyllur. Ata i dërgonin në shkretëtirë ku ajri ishte i pastër dhe kishin hapësirë të gjerë. Qysh në atë kohë, kurejshët e kishin këtë zakon dhe kujdeseshin për edukimin e fëmijëve. Kurse neve sot megjithë zhvillimin që kemi i edukojmë fëmijët të mbyllur në shtëpi.
Kurejshët, me qëllim që fëmijët të ishin të fuqishëm fizikisht dhe me vizion më të qartë, në dy vitet e para i dërgonin në shkretëtirë.
Përse të mos dalim dhe ne me familjen dhe fëmijët të paktën një herë në javë në një vend të hapur? Duke jetuar në vende të hapura, përfiton hapësirë dhe ndikon në mënyrën se si i shikon gjërat. Dhe e kundërta, jetesa në vende të mbyllura, të bën të shikosh shumë ngushtë. Le të dalim një herë në javë të paktën në vende të hapura, shkretëtirë apo kudo dhe të mësohemi me hapësirë. Le të jetë diçka që e mësojmë nga kurejshët.
Kurejshët nuk ua jepnin fëmijët kujtdo që jetonte në shkretëtirë, por vetëm fisit Benu Sad. Gratë e këtij fisi e kishin në traditë mëkimin. Çdo vit, gjatë një sezoni të caktuar, ata udhëtonin drejt Mekes dhe merrnin fëmijët nga kurejshët. Kjo ishte në bazë të një marrëveshjeje mes tyre, pasi kurejshët nuk mund t’ia jepnin fëmijët kujtdo që vinte dhe i kërkonte. Kështu, këto nëna i merrnin fëmijët e kurejshëve dhe për dy vite i mbanin në shkretëtirë. Gjatë kësaj kohë prindërit e tyre i vizitonin fëmijët e tyre.
Gratë që mëkonin fëmijët e kurejshëve, nuk e bënin këtë kundrejt një shpërblimi të caktuar, por e bënin për dhuratat të cilat familjet e fëmijëve u jepnin atyre në këmbim të mëkimit. Kështu kur vinin në Meke për të marrë fëmijë, kërkonin familje të pasura me qëllim që dhe dhuratat të ishin të shumta.
Kur vajtën në kohën që kishte lindur Profeti (a.s), filluan të kërkonin fëmijë në Meke. Kushdo që shkonte tek shtëpia e tij dhe e merrte vesh që ishte jetim pa baba, refuzonte ta marrë. Kjo, pasi babai ishte ai që u jepte dhuratat, kurse Profeti (a.s) nuk e kishte të atin.
Vallë sa mëkuese kishin vajtur në shtëpinë e Muhamedit (a.s) dhe e kishin refuzuar? A e imagjinoni se ç’mund të ndjente nëna e tij në ato çaste?
Të gjitha gratë u larguan dhe morrën nga një fëmijë, duke e lënë Profetin (a.s). Vetëm njëra prej tyre nuk kishte gjetur fëmijë, kështu u detyrua që të kthehet përsëri tek shtëpia e tij dhe ta marrë. Personin të cilin e kishin refuzuar atë ditë, ishte njeriu më i mirë i njerëzimit. Person për të cilin kemi zili këdo, që shkon dhe viziton xhaminë dhe varrin e tij. Personin të cilin e refuzuan ta merrnin është ai që të gjithë ne i lutemi Zotit të na bëjë nga të afërmit e tij në xhenet.
E gjitha kjo me qëllim që ta kuptosh ti o vëlla, që gjithçka është në dorë të Zotit. Ai person të cilin ti sot e shikon si të pavlerë dhe të humbur, mund të jetë i dashur dhe i shtrenjtë tek Zoti. Me qëllim që ta dish që ai që të bën krenar dhe të nënçmon është vetëm Zoti. Që ta mësosh se Zoti e ka në dorë që të ngrejë disa njerëz dhe të ulë të tjerë. Sa fëmijë kanë lindur dhe janë rritur pa ndonjë vlerë në shoqëri, por që më pas i ngriti Zoti dhe u dha vlera? Shembull për këtë, kemi Jusufin (a.s), i cili u shit për disa derhemë të pakët.
Vetë gruaja që e morri Profetin (a.s) për mëkim e tregon historinë e asaj dite dhe thotë:
“Erdhëm në Meke dhe çdo gruaje prej nesh (fisit Benu Sad), që i ofrohej i dërguari i Zotit e refuzonte. Kjo pasi ai ishte jetim dhe thonim se çfarë mund të na japë nëna dhe gjyshi i tij? Kështu nuk mbeti grua pa marrë fëmijë përveç meje. Mua më erdhi zor që të kthehem në fis pa marrë asnjë fëmijë. Kështu shkova dhe e mora.
Kur e pa burri fëmijën që kisha marrë më tha: “Për Zotin o Halime, shoh që ke marrë një fëmijë të bekuar.”
Sapo e morra t’i jap të pijë, ai filloi menjërherë t,a thithë gjirin. Në të njëjtën kohë fillova t,i jap të pijë dhe djalit tim i cili dhe ai filloi të pijë menjëherë. Kur vajtëm në shtëpi përsëri i dhashë të pijë Muhamedit dhe djalit tim dhe të dy pinë derisa u ngopën.
Kur u zgjuam të nesërmen burri më tha: “A nuk të thashë që këmi marrë një fëmijë të bekuar?”
Ajo tregon: “Fushat e fisit Benu Sad në këtë kohë ishin të shkreta dhe bimët ishin tharë. Çdo ditë që shkonim të kullosim bagëtinë, për shkak të thatësirës, kur ktheheshim nuk merrnim asnjë pikë qumësht nga delet. Pasi erdhi Muhamedi në shtëpinë tonë, çdo ditë kur kthehej bagëtia kthehej me qumësht plot. Me këtë qumësht ushqenim Muhamedin dhe fëmijët tanë.”
Familjet e tjera kur shihnin qumështin e shumtë që merrte Halimeja nga delet e saj, u thonin fëmijëve të tyre që t,i kullosnin delet me delet e Halimes. Askush nuk i kulloste delet veçse me delet e Halimes.
Profeti (a.s) jetoi në shtëpinë e Halimes dy vjet.   Ajo tregon që ai rritej dhe zhvillohej shpejt, saqë në një ditë zhvillohej aq sa dikush tjetër zhvillohej për një muaj dhe zhvillohej në një muaj aq sa dikush tjetër zhvillohej për një vit. Kështu ai filloi të ecë dhe të flasë më herët, se bashkëmoshatarët e tij. Piqej më shpejt dhe thoshte fjalë që nuk i thonin bashkëmoshatarët e tij.
Qëndroi Profeti (a.s) tek fisi Benu Sad për dy vite rrjesht derisa u kthye në shtëpinë e tij në Meke.
Para se të flasim se çfarë ngjau më pas le të kalojmë pas pesëdhjetë e pesë vitesh, pasi u çlirua Meka. Tani Profeti (a.s) ishte i moshuar dhe ishte në kulmin e fitores. Gjatë kohës që Profeti (a.s) takohej me musliamnët dhe banorët e Mekës vjen një grua e moshur dhe e kërrusur tek të 80-tat dhe qëndroi para Profetit (a.s) duke buzëqeshur. Ajo ishte Halimeja që i kishte dhënë gji në vegjëli. A e imagjinoni gëzimin dhe vendin që zinte Profeti (a.s) në sytë e saj? Kur e pa Profeti (a.s) i bëri përshtypje se nuk po e shikonte sikur e shihnin njerëzit e tjerë. Ai nuk e njihte pasi nuk e kishte parë që kur ishte dy vjeç. Atëherë pyeti si kush ishte ajo që po i buzëqeshte e gëzuar?
Nëse dikujt prej nesh do i thuhej që kjo grua të ka ushqyer me qumështin e saj kur ishte dy vjeç thjesht do tregoje një mirënjohje për të dhe asgjë më tepër.
Kur i thanë Profetit (a.s) që kjo është Halimeja që të ka ushqyer me gjirin e saj, menjëherë iu çel fytyra dhe thirri me gëzim: “Nëna ime, nëna ime.”
Shkon pranë saj, hoqi xhyben që kishte krahëve dhe e shtron përtokë që të ulet ajo. Ulet me të dhe u thotë njerëzve të tjerë: “Më lini të bisedoj me nënën time për disa çaste.”
A e shihni se sa mirënjohës ishte Profeti (a.s)? Ai nuk e harroi të mirën edhe pse pas pesëdhjetë e pesë vitesh.
Të pranishmit tregojnë që e shihnim Profetin (a.s) teksa bisedonte me të, ai ishte i buzëqeshur gjatë gjithë kohës.
Pas betejës Hunejn ku Profeti (a.s) fitoi ndaj fisit Hevazin plaçka e luftës që morrën muslimanët ishte e shumtë. Gjithashtu ata morrën shumë robër në këtë luftë. Dikush i tregoi Profetit (a.s) që njëri nga të zënët rob është vëllai yt nga gjiri. Profeti (a.s) menjëherë i mblodhi shokët e tij të cilët i kishin marrë robërit dhe plaçkën e luftës dhe u tha:”A më lejoni që t’i lemë të lirë së bashku me plaçkën e luftës?”
“Po përse o i dërguar i Zotit?” – e pyeti dikush.
Ai iu përgjigj:”Për shkak se njëri prej tyre është vëllai im nga gjiri”.
“Po a e njeh o i dërguar i Zotit?”- e pyetën.
“Jo” - u tha - nuk e kam parë kurrë, por e bëj si respekt për nënën time të gjirit, Halimen”. Disa prej njerëzve ia kthyen plaçkën e luftës kurse disa të tjerë jo, pasi Profeti në këtë rast po ndërhynte dhe nuk po i urdhëronte. Atëherë ai morri para borxh, i bleu gjithçka që ishte marrë prej tyre nga muslimanët dhe ia dha vëllait të tij nga gjiri. E gjitha kjo për shkak të respektit që ruante për nënën e gjirit, Halimen.

Jeta si jetim.

Në fillim Profetit (a.s) i vdiq babai Abdullahu. Abdullahu ishte martuar me Aminen dhe pas dy tre muaj martesë niset për tregëti. Ai nuk e dinte që gruan e kishte shtatzënë. Nuk e dinte që në barkun e saj ishte njeriu më i mirë që kishte njohur njerëzimi. Kështu udhëtoi Abdullahu për në Sham për tregëti. Teksa kthehej nga tregtia, deshi që të vizitojë dajat e tij në Medine, pasi Abdul Mutalibi, gjyshi i Profetit (a.s) ishte martuar në Medine. Gjatë vizitës së dajallarëve të tij në Medine, Abdullahu sëmuret rëndë dhe më pas vdes. Vdes pa e ditur që ka një djalë në barkun e gruas së tij dhe varroset në Medine.
Lajmi i vdekjes arrin tek Amineja gruaja e tij dhe tek babai i tij Abdul Mutalibi. Dijetarët thonë që shkalla më e lartë e të qënit jetim është kur të vdes babai teksa je akoma në barkun e nënës.
Sigurisht që Profetit (a.s), teksa ishte i vogël dhe filloi të kuptojë nga jeta, i kanë treguar që babai yt të ka vdekur. Ai lindi dhe u rrit pa dashurinë e babait të tij dhe nuk thirri kurrë “o baba.”
Megjithatë ai u falte dhembshurinë dhe dashurinë e babait të gjithë fëmijëve dhe të rinjve. Ai u thoshte shokëve të tij:”Unë jam si baba për ju”.
Të shumtë janë ato që janë privuar nga dhembshuria dhe dashuria prindërore dhe nuk dinë që t’a japin atë.
Një herë teksa Profeti (a.s) qëndronte në shtëpi, i tregojnë që Zejd ibnu Harithe po kthehej nga udhëtimi. Profeti (a.s) e donte shumë Zejdin, saqë njerëzit e thërrisnin Zejdi i biri i Muhamedit, megjithëse nuk ishte djali i tij.
Kur troket Zejdi në derë, Profeti (a.s) nuk kishte veshur gjë nga mesi e sipër, megjithatë prej gëzimit që po vinte Zejdi, ai çohet me të shpejtë, hap derën dhe e përqafon atë. Më pas e puthi në ballë dhe i tha:”Më mori malli për ty o Zejd”.
Një herë i vajtën disa vajza të vogla të banorëve të Medines dhe filluan t’i këndojnë:
Ne jemi vajza nga Benu Nexhar (fis)
Sa komshi të mirë kemi Muhamedin
Profeti (a.s) i pyeti:”A më doni mua?”
“Po” – i thanë.
Profeti (a.s) i përqafon të gjitha dhe u thotë:”Veç Zoti e di se sa u do zemra ime”.

Kështu Profeti Muhamed (a.s) që nga mosha dy vjeçare pasi u kthye nga shkretëtira, jetoi në shtëpi vetëm me nënën dhe shërbëtoren e tyre, Umu Ejmen nga Sudani.
Kur Profeti (a.s) kishte mbushur moshën gjashtë vjeçare, nëna e tij vendos të udhëtojë me djalin e saj për në Medine. Distanca mes Mekes dhe Medines është pesëqind km. Këtë e bënte me qëllim që të vizitonte varrin e babait të Profetit (a.s) dhe ta njihte Muhamedin (a.s) me dajallarët e babait të tij. Pas gjashtë vitesh që kishin kaluar nga vdekja e burrit të saj, ajo e ruante respektin për burrin dhe të afërmit e tij. Kështu ajo dëshironte të afrojë fëmijën e saj me familjen dhe të afërmit e babait të tij. Kështu u nisën të tre, Profeti (a.s), nëna e tij Amine-ja dhe shërbëtorja e tyre, Umu Ejmen. Arritën në Medine dhe vajtën dhe panë varrin e babait të Profetit (a.s). Ishte hera e parë që udhëtonte dhe hera e parë që qëndronte para varrit të babait të tij. Hera e parë që udhëtonte drejt Medines, ishte kur ishte gjashtë vjeç. Herën e dytë do të udhëtojë drejt saj në moshën pesëdhjetë vjeçare si triumfator.
Megjithëse kishte qenë vetëm gjashtë vjeç në udhëtimin e parë, kur emigroi në Medine u tha shokëve:”Këtu është varri i babait tim”.
Më pas hedh shikimin drejt një grope me ujë dhe thotë:”Në këtë gropë kam mësuar të notoj”.
Kur emigroi për në Medine, të gjithë njerëzit kapnin devenë e tij për litari dhe i luteshin të shkonte tek shtëpia e tyre, por Profeti (a.s) u thoshte:”Lëreni devenë se ajo është e urdhëruar”. Vendi ku deveja qëndroi dhe u ul, ishte mu para shtëpisë së dajallarëve të tij. Sikur Zoti, i thoshte që për shkak të respektit dhe besës që mban me të gjithë njerëzit, do të afrojmë pranë të afërmve të tu.
Ai tregonte respekt me nënën e tij nga gjiri Halimen, për shkak se edhe vetë nëna e tij Amineja, e ruante respektin me të afërmit e burrit të saj.
O prindër, nëse dëshironi që fëmijët tuaj të kenë respekt për të afërmit, pasi të jeni plakur, më parë u tregoni atyre respektin tuaj për të afërmit tuaj. Ashtu si sillesh ti, do të sillet dhe fëmija yt. Nga t’i respektojë të afërmit fëmija, në një kohë që ti nuk di se çfarë është respekti dhe dashuria për ta?
Pasi përfunduan vizitën në Medine, teksa ktheheshin për në Meke, nëna e Profetit (a.s) filloi befasisht të ndjejë dhimbje dhe lodhje. Dhimbjet u shtuan më shumë derisa nëna e tij vdiq. Imagjinojeni një fëmijë gjashtë vjeçar në mes të shkretëtirës dhe t’i vdesë nëna. Vdiq para syve të tij në mes të shkretëtirës dhe në një vend pa njerëz të tjerë. Kështu, Profeti (a.s) në moshën gjashtë vjeçare, pa nënën e tij t’i vdesë dhe t’i varroset para syve të tij. Këto ndodhnin vetëm pak kohë pasi kishin vizituar varrin e babait të tij në Medine. Kështu që kujtesa e varrit të tij ishte e freskët. Tani shikonte dy varre, varrin e babait që sapo e kishte vizituar dhe varrin e nënës të sapo varrosur.
Tani ishte jetim dy herë, megjithëse nuk kishte kaluar gjashtë vjeç.
Vendi ku u varros quhet Ebva, 150 km larg Medines, në mes të shkretëtirës. Ajo që e varrosi nënën e tij ishte shërbëtorja, Umu Ejmen, pasi nuk kishte tjetër kush që ta varrosë. Ajo vetë e hapi varrin me duar dhe e morri nënën e Profetit (a.s) dhe e varrosi. Të gjitha këto ndodhnin para syve të tij. Ai e pa duke dhënë shpirt, pa Ummu Ejmen, duke i hapur varrin, e pa atë duke e tërhequr dhe duke e vendosur në varr dhe e pa duke e mbuluar me dhe.
Gjatë udhëtimit për të çliruar Meken, Profeti (a.s) kalon me ushtrinë pranë Ebvasë, vendit ku u varros nëna e tij. Ai vetë tregon: “I kërkova leje Zotit që të më lejojë të vizitoj varrin e nënës dhe më lejoi.”
Ndaloi tek varri i nënës së tij, u ul dhe vazhdoi të qajë dhe të qajë derisa filluan të gjithë të qajnë bashkë me të. Aq i lidhur ishte dhe aq shumë e kishte dashur nënën. Megjithëse kishte qenë vetëm gjashtë vjeç kur i vdiq, ai i kuptonte të gjitha.
Po përse vallë i ndodhnin të gjitha këto? Përse o Zot e gjitha kjo?
E gjitha kjo i ndodhte me qëllim që të përgatitej për ditët që do të vinin. E përgatiste me qëllim që ta kuptonte relitetin e jetës dhe të vdekjes. Ishte sikur t’i thoje: “O i dërguar i Zotit, dije se kjo botë është shumë e shkurtër, prandaj mos u mashtro. Babai yt të vdiq befasisht dhe po befasisht të vdiq dhe nëna.” Zoti nuk vepronte kështu me Profetin (a.s) se nuk e donte, por për shkak se ai ishte i dërguari i Tij tek njerëzit dhe ishte ai që do të udhëhiqte njerëzimin. Një njeri i tillë duhej të ishte i fortë dhe i përgatitur për çdo rast.
Ka shumë njerëz që vlerën e jetës dhe realitetin e vdekjes nuk e kuptojnë vetëm pas 30-35 vitesh kur t’u vdesë ndonjë i afërt. Ka të rinj 25 vjeçarë, që nuk e konceptojnë dot vdekjen.
Profeti (a.s) pas këtyre ngjarjeve do të bëhet personi më i dëgjuar.
“Dhe ne rritëm famën tënde…” (Sherh 3)
Pasi e kuptoi realitetin e kësaj bote dhe të vdekjes, pasi arriti famën që nuk e kishte arritur kush tjetër, Profeti (a.s) thotë:”Unë nuk kam punë me të mirat e kësaj bote dhe ata nuk kanë punë me mua. Shembulli im dhe i kësaj bote është si shembulli i një burri që udhëton në një ditë të nxehtë. Ulet të pushojë në hijen e një peme për disa çaste dhe më pas çohet dhe e lë atë”.
I tillë ishte Profeti Muhamed (a.s), as fama nuk e mashtroi dhe as të mirat e kësaj bote nuk e mashtruan.
Një herë i erdhi një tufe me dele që mbushte një luginë mes dy maleve. Një fshatar vjen, i shikon dhe i thotë: “A të gjitha këto, janë të tuat o Muhamed?”
“Po, - i tha Profeti (a.s) – a të pëlqejnë?”
“Po” – iu përgjigj fshatari.
“Merri se janë të tuat” – i tha Profeti (a.s).
“A tallesh me mua?” – e pyeti përsëri fshatari.
” Jo, merri se janë të tuat” – i tha Profeti (a.s).
Fshatari morri delet dhe duke u kthyer mbrapa se mos Profeti (a.s) bëhet pishman, u nis drejt shtëpisë.
Kur arriti tek populli i tij u tha: “Po vij nga njeriu më i mirë. Pranojeni Islamin se Muhamedi (a.s) u jep pasuri aq sa të mos e keni frikë varfërinë kurrë.”
Nuk e mashtronte dot kjo botë, pasi e dinte se sa vlente. Kjo botë është e vogël dhe vdekja është shumë afër. Ai i pa varret e dy prindërve të tij dhe u kthye nga Medina për në Meke i vetëm. E pa se sa vlente kjo botë.
E gjitha kjo ishte përgatitje për atë që do të vinte më pas.
Kur u bë i pari i arabëve, vjen një i varfër dhe kur u takua me Profetin (a.s) filloi të dridhej nga emocionet. Profeti (a.s) e përkëdheli dhe i tha:”Qetësohu, pasi unë nuk jam mbret. Unë jam djali i një gruaje që ushqehej me mish të tharrë në Meke. Unë jam vetëm një rob, që ushqehem me ato që ushqehet një rob dhe ulem siç ulet një rob”.
E gjitha kjo me qëllim që të bëhej i fortë shpirtërisht dhe bujar pa pasur frikë varfërinë.
Sa mirë do të ishte nëse realitetin e kësaj bote do ta kuptonin edhe politikanët, ministrat, biznesmenët etj…
Sa mirë do të ishte t’a kuptonin atë që kuptoi Profeti (a.s) që në moshën gjashtë vjeçare!
Sa mirë do të ishte sikur të kishim gazetarë dhe publiçistë, të cilët e kuptojnë që kjo botë është e shkurtër dhe punojnë për të mirën e njerëzimit.
Sa mirë do të ishte sikur politikanët t’a kuptonin realitetin e kësaj bote dhe të punonin për të rregulluar jetën mbi tokë.
Unë njoh një nënë që i ka vdekur djali. Ajo vjen nga një shtresë e pasur dhe e lartë e shoqërisë. Kur i vdiq djali, ai ishte vetëm njëzet vjeç. Dy vite pasi i vdiq djali, unë e pyeta: “Çfarë ndikimi ka lënë vdekja e djalit tek ti?”
Ajo u përgjigj: “Arrita të kuptoj realitetin e kësaj bote.”
Mosha e saj është tek të pesëdhjetat. Kurse Profeti Muhamed (a.s) që në moshën gjashtë vjeçare e kuptoi realitetin e kësaj bote.
Nëse akoma nuk e keni kuptuar realitetin e jetës dhe vdekjes, unë u them që një ditë do të vdisni dhe nuk dihet se kur. A e shihni se sa shumë të rinj vdesin sot? Sikur Zoti me këtë na dërgon mesazh dhe na thotë: “Zgjohuni dhe kuptojeni realitetin e jetës dhe të vdekjes.”
Kjo botë është shumë e vogël dhe nuk vlen asgjë. Thotë Zoti në Kuran:
“ndonëse jeta tjetër është më e mirë dhe e amshuar..” (A’la: 17)
Shpesh herë kur na ndodhin fatkeqësi pyesim se përse vallë na ndodhin gjëra të tilla, por që pas tyre vijnë shumë të mira.
Një i ditur thotë: “Mund që Zoti t’a merr diçka me qëllim që të të japë diçka tjetër. Dhe të jep diçka me qëllim që të të marrë diçka tjetër.”
Prandaj sido që të të ndodhë thuaj: “Unë e pranoj dhe jam i kënaqur me atë që vepron me mua o Zot. Gjithçka që vjen prej Teje është e mirë dhe dobishme.”
“Lufta është bërë detyrim për ju, ndonëse e urreni. Por mund ta urreni një gjë, ndërkohë që ajo është e mirë për ju e mund ta doni një gjë, ndërkohë që ajo është e dëmshme për ju. Allahu di, kurse ju nuk dini….” (Bekare 216)

Pasi vdiq e ëma e Profetit dhe u varros, Umu Ejmen e morri atë për dore dhe u nisën për në Meke. Gjatë gjithë rrugës Profeti (a.s) megjithëse në moshë të vogël ka menduar rreth vdekjes dhe vlerës së kësaj bote.
Kur arritën në Meke, Abdul Mutalibi e morri vesh se nëna e Muhamedit kishte vdekur. Kështu Muhamedi (a.s) kalon në një shtëpi tjetër për të banuar, në shtëpinë e gjyshit të tij Abdul Mutalibit i cili ishte rreth të 90-tave.
Profeti (a.s), dy vitet e para të jetës i kaloi në shtëpinë e Halimes. Nga dy vjeç derisa mbushi gjashtë, jetoi me nënën e tij Aminen dhe pas saj, derisa mbushi tetë vjeç, jetoi me gjyshin e tij Abdul Mutalibin.
Shtëpia e gjyshit të tij, nuk iu duk e huaj në fillim Profetit (a.s), pasi e ëma e tij Amineja e kishte mësuar që të vogël me respektin dhe dashurinë për të afërmit.
Sa nëna kemi sot që i pengojnë fëmijët e tyre që të vizitojnë të afërmit e burrit dhe sa baballarë kemi që nuk i lejojnë fëmijët të vizitojnë të afërmit e nënës. Mos vepro kështu o vëlla dhe o motër, por këshilloji fëmijët që t’i duan njerëzit e gjakut. Askush prej nesh nuk e di se si do jetë e ardhmja.
Gjyshi i Profetit (a.s) nuk ishte njeri i thjeshtë, ai ishte nga paria e kurejshëve. Abdul Mutalibi e kishte bërë zakon që çdo ditë të shtronte xhyben e tij në hijen e Qabes dhe të ulej. Askush tjetër nuk mund të ulej në shtresën e tij. Paria e kurejshëve mblidheshin rreth tij dhe diskutonin rreth problemeve politike dhe ekonomike. Sa herë që shkonte në këtë kuvend, Abdul Mutalibi merrte me vete dhe Profetin (a.s) dhe e ulte në vendin që nuk lejonte tjetër kënd të ulej veç tij. Kjo për shkak se e donte fort.
Abdul Mutalibi e ulte sipër mantelit të vet dhe e linte Profetin (a.s) të lirë që të luajë. Por e habitshme ishte se ai nuk luante, por dëgjonte me vëmendje fjalët që thuheshin në kuvend. Abdul Mutalibi si i zgjuar që ishte, kur e pa që ky fëmijë degjonte, megjithëse nuk ishte më shume se gjashtë vjeç u tha parisë së kurejshëve: “Ky djalë do të arrijë famë të madhe.”
Kurse sot në ditët tona, jo vetëm fëmijët, por dhe të mëdhenjtë, i gjen duke luajtur Play Station me kompjuter.
Eksperiencat dhe përvojat për më vonë, Profeti (a.s) i fitoi që në këtë moshë të vogël.
Mësoji fëmijët që në moshë të vogël të dëgjojnë eksperiencat dhe përvojat e më të mëdhenjve. Mos prit o vëlla që të arrish moshën tridhjetë vjeçare dhe të fillosh të mësosh. Dëgjo, mëso, përzihu me njerëz, mëso prej tyre dhe studioji se si funksionojnë gjërat në këtë botë.
Vazhdoi Profeti (a.s) të jetojë me gjyshin e tij Abdul Mutalibin derisa mbushi moshën tetë vjeçare, ku i vdiq dhe gjyshi i tij i dashur. Kështu Profeti (a.s) provonte të qënit jetim për të tretën herë. Ajo që ndodhi ishte se dhe gjyshi i tij i vdiq pa pritur. Babai i vdiq akoma pa lindur, nëna i vdiq para syve të tij dhe sapo filloi të qetësohej shpirtërisht i vdiq dhe gjyshi.
Nëse do i ndodhnin dikujt tjetër të gjitha këto, ai nuk do e njihte ç’është mëshira, do urrente shoqërinë, do të ndihej konfuz, me komplekse dhe nuk do të dinte si të jetë i mëshirshëm me të tjerët.
Diçka të tillë e thonë disa orientalistë, të cilët theksojnë që Profeti (a.s) për shkak të gjithë fatkeqësive që i ndodhën nuk ishte mëshirues dhe i butë me të tjerët.
Por jo për Zotin. Nuk ka më mëshirues dhe më të dashur se i dashuri ynë Muhamedi (a.s). Le të përmendim disa pika të cilat tregojnë rreth mëshirës së tij.
Në betejën e Uhudit, armiqtë e tij, hapin një gropë me qëllim që të bjerë Profeti (a.s) brenda saj. Kur bie brenda i thyhen dy dhëmbët e parë. Teksa përpiqet të çohet vjen një tjetër dhe godet me shpatë në kokë. Mburoja që kishte në kokë nga goditja e shpatës përthyhet dhe dy shufrat që mbronin fytyrën, i futen në eshtrat e fytyrës.
Pasi përfundoi lufta, Ebu Ubejde ibnu Xherrah ia heq shufrat nga eshtrat, me dhëmbët e tij. Me të hequr shufrat i shpërthen gjaku në fytyrë. Shokët e tij duke e parë këtë skenë, i thanë: “Mallkoji dhe lute Zotin t’i shkatërrojë o i dërguar i Zotit!”
Por Profeti (a.s), megjithë gjakun që i rridhte u thotë:”Jo, pasi unë nuk jam dërguar për të mallkuar, por jam dërguar si mëshirë për njerëzimin”. Më pas ngre duart drejt qiellit dhe thotë:”O Zot udhëzoje popullin tim, pasi nuk dinë!”
Kur u kthye Profeti a.s nga Taifi ku u sulmua nga populli i Taifit, meleku i maleve i tha që po të duash, i bashkoj këto dy male dhe i ndëshkoj ata njerëz, por Profeti (a.s) nuk pranoi. Atëherë meleku i maleve i thotë:” Të vërtetën ka thënë Ai që të ka quajtur falës dhe mëshirëmadh”.
Në Medine jetonte një burrë me emrin Zahir, ai ishte shumë i ashpër në marrdhënie me njerëzit, saqë asnjë nuk e donte dhe nuk bisedonte me të, përveç Profetit. Një ditë teksa po rrinte në treg, Profeti i shkoi nga pas dhe e kapi për mesi.
Zahiri u habit dhe i tha: “Kush je ti?! Më lësho shpejt!”
Profeti i liroi krahët që Zahiri të mundej të kthehej. Kur u kthye, e pa Profetin me krahët e hapur dhe qeshi. Profeti e kapi për dore dhe filloi të thërrasë: “Kush e blen këtë skllav prej meje? (duke bërë shaka me të)”
“Nuk do fitosh gjë o profet, unë jam shumë i lirë dhe nuk më blen kush mua” –i tha Zahiri.
Por Profeti ia ktheu: “Por ti je i shtrenjtë tek Zoti, o Zahir.”
Kurse për mëshirën e tij për fëmijët, tregon Enes ibnu Malik:”Nuk kam parë njeri më të dashur dhe të mëshirshëm për fëmijët sesa i dërguari i Zotit (a.s).”
Një fëmijë në Medine e kishte emrin Umejr. Ai kishte një zog të vogël të cilit Profeti (a.s) i kishte vënë emrin Nugejr. Sa herë që Profeti (a.s) e takonte e pyeste: “O Umejr, si e ke zogun Nugejr?”
Një ditë Profeti (a.s) e pa Umejrin duke qarë dhe e pyeti mbi shkakun përse qante. Ai i tha: “Më ngordhi Nugejri o i dërguar i Zotit.”
Atëherë Profeti (a.s) e morri dhe filloi të luajë me të në rrugë, me qëllim që ta qetësojë. Shokët e Profetit (a.s) kur e panë duke luajtur me fëmijën u habitën dhe e pyetën: “Çfarë po bën o i dërguar i Zotit?” Ai u përgjigj: “Ka ngordhur zogu Nugejr dhe desha që t’a qetësoj Umejrin.”
Ditën e dytë Profeti (a.s) shkoi ta vizitojë në shtëpi Umejrin. Ky fëmijë ishte vëllai i Enes ibnu Malik, shërbëtorit të Profetit (a.s). Vizitonte në shtëpi, vëllanë e shërbëtorit të tij, me qëllim që t’a ngushëllojë për një zog të vogël që i kishte ngordhur.
Megjithëse kishte humbur babanë, nënën dhe gjyshin në moshë të vogël, ai nuk ishte i dhunshëm, por ishte burim dhembshurie dhe dashurie për të gjithë njerëzit.
Mëshira e tij duket tek kujdesi që u kushtonte jetimëve. Për kujdesin ndaj jetimëve ai thotë:”Unë dhe ai që përkrah jetimët, do të jemi në xhenet si këto të dy “ dhe bashkon dy gishtat e dorës.

Para se të vdesë gjyshi i tij, lë porosi që nipi i tij Muhamedi, të rritet në shtëpinë e xhaxhait Ebu Talib. Kjo pasi Ebu Talib ishte vëlla për nënë dhe për baba i babait të Profetit (a.s).
Deri tani, Profeti (a.s) kishte ndërruar pesë shtëpi. Në fillim u lind në shtëpinë e nënës së tij. Më pas kaloi në shtëpinë e Halimes në shkretëtirë për dy vite. U kthye përsëri në shtëpinë e nënës ku jetoi katër vite. Pas vdekjes së nënës kaloi në shtëpinë e gjyshit të tij, i cili jetonte me gruan e tij - jo gjyshen e Profetit (a.s) pasi ajo kishte vdekur – dhe jetoi me ta për dy vite. Pas vdekjes së gjyshit ai kalon në shtëpinë e xhaxhait të tij Ebu Talibit, i cili kishte dhjetë fëmijë.
Kështu në tetë vite Profeti (a.s) ndërroi pesë shtëpi.
Ne kemi sot shumë raste të rinjsh,që në moshën njëzet vjeçare largohet nga shtëpia për të studiuar në një vend tjetër dhe mërzitet dhe kërkon të kthehet në shtëpi. Kurse Profeti (a.s) deri në moshën tetë vjeçare kishte ndërruar pesë shtëpi dhe asnjëra nuk kishte gjë të përbashkët me tjetrën. Në shtëpinë e Halimes jetonte në shkretëtirë. Shtëpia e gjyshit përbëhej vetëm nga gjyshi dhe gruaja e tij e moshuar. Ne shtëpinë e xhaxhait të tij jetonin dhjetë fëmijë të tjerë.
Për këtë Profeti (a.s) nuk arriti të mësojë shkrim e këndim, pasi nuk kishte kush të merrej me të. Ai që e edukoi Profetin (a.s) ishte vetë Zoti, gjë të cilën e përmend në një hadith:”Mua më ka edukuar vetë Zoti dhe më ka edukuar në mënyrën më të mirë”      
Kur përmendëm fatkeqësitë që i kishin ndodhur Profetit (a.s), thamë që e gjitha kjo i ndodhte me qëllim që të kuptonte realitetin e kësaj bote.
Kurse ndryshimi i shtëpive dhe familjeve që kujdeseshin për të, i ndodhte me qëllim që të mësohej të mbështetej në forcat e tij. Të mësonte të ishte serioz, të mësohej me përgjegjësi, vullnet dhe të kishte elasticitet në marrëdhënie me njerëz të ndryshëm. Duke kaluar në situata të ndryshme në vegjëli, ai mësonte si të sillet dhe të reagojë kur të përballet me situata të ndryshme pasi të rritet.
Kjo ishte përgatitja dhe edukimi i Zotit për Profetin (a.s).
A e beson tani urtësinë që përmendëm më sipër, që kur Zoti ta merr diçka të jep diçka tjetër?
Gjithashtu në fatkeqësitë që i ndodhnin, po të shohim do gjejmë që sa herë Zoti i merrte diçka, i jepte menjëherë diçka tjetër. Kur i vdiq e ëma dhe humbi dashurinë dhe dhembshurinë e saj, Zoti i dha gjyshin e tij, i cili nuk krahasohet me nënën, por edhe ai tregohej i dashur dhe i dhembshur me të. Gjithashtu gruaja e gjyshit ishte kushërira e nënës, Amines, e cila sigurisht që u tregua e dhembshur dhe e dashur me të. Pas vdekjes së gjyshit Zoti e kaloi në kujdesin e xhaxhait të tij, i cili edhe pse nuk e pranoi Islamin e përkrahu me sa mundësi kishte. Gjithashtu ai kishte dhe kujdesin dhe dhembshurinë e gruas së xhaxhait, Fatime bintu Esed e cila më pas do të jetë vjehrra e vajzës së Profetit (a.s) Fatimes. Kjo pasi gruaja e xhaxhait, ishte nëna e Aliut, dhëndërit të Profetit (a.s).
A e kupton tani o vëlla komentin e versetit të Kuranit ku thotë Zoti: “A nuk të gjeti jetim dhe të strehoi?” (Duha: 6)
Do jetosh jetim o Muhamed, por kurrë nuk do të të privojmë nga ndjenja e dhembshurisë dhe dashurisë familjare.
Kurrë o njeri mos shiko vetëm çastet kur të bien fatkeqësitë dhe të thuash: “Përse o Zot më ndodhin gjëra të tilla?” Mëso nga jeta e Profetit Muhamed (a.s). Nëse të errësohet bota para syve, mendo që Zoti më pas do të të japë diçka të mirë. Nëse je i ri dhe të ndodhin fatkeqësi, dije se Zoti po të përgatit për diçka të madhe.
Shiko jetën e të gjithë profetëve të tjerë të cilët megjithëse ishin të dashur tek Zoti, ai i sprovonte për një kohë të gjatë dhe në fund ata triumfonin.
Nuhu (a.s) u torturua, u fye dhe ofendua, u privua nga shumë të mira por shpëtoi, kurse armiqtë e tij u shkatërruan.
Ibrahimi (a.s) u hodh në zjarr, u shpërngul nga vendlindja etj… por më pas u bë njeriu më i dashur tek Zoti.
Jakubi (a.s) humbi dhe shikimin duke qarë për humbjen e djalit të tij më të dashur Jusufit. Më pas i kthehet dhe Jusufi (a.s) dhe shikimi.
Musai (a.s) e braktis Egjyptin dhe largohet i frikësuar, por më pas kthehet triumfator dhe flet direkt me Zotin.
Isai (a.s) akuzohet se ishte fëmijë marrëdhëniesh jashtëmartesore, por më pas kthehet në mrekulli të cilën e dëshmon e gjithë toka.
Muhamedi (a.s) rritet si jetim në Meke, largohet prej Mekes i frikësuar dhe i dëbuar prej saj. Por më pas kthehet triumfator dhe i fal të gjithë kundërshtarët e tij.

Në shtëpinë e xhaxhait të tij Ebu Talib, Profeti (a.s) do të jetojë që nga mosha tetë vjeçare, derisa të arrijë moshën njëzet e pesë vjeçare. Do jetojë në një shtëpi me dhjetë fëmijë të tjerë. Nga fëmijët me të cilët u rrit Profeti (a.s) në këtë shtëpi, njëri do të bëhet nga armiqtë e tij më të egër Akil ibnu Ebi Talib, kurse tjetri do të jetë një nga shokët e tij më të dashur, Xhafer ibnu Ebi Talib.
Profeti (a.s) u rrit në këtë shtëpi që në moshën tetë vjeçare. Pasi kalojnë vite, Profeti (a.s) do të marrë djalin e kësaj familje Ali ibnu Ebi Talib me qëllim që t’a rrisë në shtëpinë e tij. Kjo për t’ia shpërblyer Ebu Talibit, xhaxhait të tij.
Kurse kur vdiq gruaja e xhaxhait të tij, Fatime bintu Esed (nëna e Ali ibnu Ebi Talib) pas afërsish pesëdhjetë vitesh dhe u varros në varrezën e Medines (Beki) Profeti (a.s) hoqi xhyben e vetme që kishte dhe tha:”Për Zotin do e qefinos me xhyben   time”. Para se ta vendosin në varr, Profeti (a.s) zbret në varr dhe shtrihet. Kjo me qëllim që të jetë mëshirë për gruan e xhaxhait e cila e rriti. Pasi e qefinosi me mantelin e tij dhe e vendosi në varr, filloi të qajë me të madhe, saqë thuhet qante më shumë se djali i saj, Aliu. Kur e pyetën se përse e qan kaq shumë o i dërguar i Zotit u tha:”Ajo është Fatimeja, e cila më rriti të vogël”.
Profeti (a.s) nuk mund ta harronte të mirën e kësaj gruaje, ashtu siç nuk e harronte të mirën nëna e tij Amineja.
Kurrë mos e harro të mirën e të tjerëve ndaj teje o vëlla. Tregohu mirënjohës, falenderoje dhe bëji dhe ti mirë.

Kur vajti Profeti (a.s) të banojë në shtëpinë e xhaxhait të tij, pas njëfarë kohe i tha: “O xhaxha, unë dua të punoj”. Kjo pasi ai vërejti se xhaxhai i tij ishte i varfër dhe kishte shumë fëmijë.
Megjithëse ishte vetëm tetë vjeçar, ai nuk pranonte të jetojë në kurrizin e të tjerëve.
Sot ka shumë njerëz që jetojnë si parazitë dhe ushqehen me djersën e të tjerëve. Mos thuaj që unë e dua Profetin (a.s) dhe të presësh ç’të të japin të tjerët. Mos pretendo se e don nëse je i tillë.
Fillimi i Profetit (a.s) nuk ishte thjesht duke lexuar Kuran, apo duke u falur në xhami dhe kjo ishte feja që do të përçonte. Jo, fillimi i tij ishte punë dhe djersë.
Megjithëse xhaxhai i tij refuzoi që ai të punonte, Profeti (a.s) këmbënguli. Çfarë mund të punonte një fëmijë në moshën tetë vjeçare? Puna që zgjodhi ishte të kullosë delet dhe kjo nuk është turp. Këtë e tregon vetë Profeti (a.s) ku thotë:”Zoti nuk ka dërguar profet, veçse më parë ka qenë bari delesh”.
Edhe ti o i dërguar i Zotit? – e pyeti dikush.
“Po – u tha – edhe unë. Kullosja delet e banorëve të Mekes kundrejt një shpërblimi të pakët”.
Zoti kishte caktuar që çdo profet të ishte më parë bari delesh, për shkakun se duke qenë i tillë mëson urtësinë dhe durimin. Një profesion i tillë, të mëson se si të bashkosh dhe jo të përçash, pasi do të bashkosh një umet të tërë më pas. Të mëson se si t’i mbrosh nga ujku dhe egërsirat, pasi më vonë do të të duhet të mbrosh umetin tënd nga çdo armik.
Punoi Profeti (a.s) si bari delesh nga mosha tetë vjeçare deri në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare. Kur mbushi pesëmbëdhjetë vjeç, i kërkoi xhaxhait të tij Ebu Talibit që t’a ndryshojë profesionin, duke e marrë me vete në Sham për tregëti. Ata që nuk kanë punë, le të mësojnë nga Profeti (a.s) se si i kërkonte rastet e punës.
U morr Profeti (a.s) me tregëti që nga mosha pesëmbëdhjetë vjeçare deri në moshën tridhjetë e pesë vjeçare, për gati njëzet vjet.
Dikush me të drejtë mund të pyesë se përse u morr me tregti?
Kjo, sepse ai që i njeh më mirë njerëzit, janë tregtarët, pasi ai ka të bëjë me të të gjithë kategoritë e njerëzve. Brenda në xhami të gjithë njerëzit të duken të mirë, por kur hyn në marrëdhënie pune dhe tregëtie me ta, i njeh më mirë.
Kështu Profeti (a.s) duke u marrë me tregëti do të njihte njerëzit dhe nuk mund të mashtrohej më pas.
Shumë të rinj që fenë e kanë kuptuar vetëm xhami, nuk e njohin botën dhe njerëzit.
Kurse Profeti (a.s) punoi me tregëti për njëzet vite dhe i njohu njerëzit.
E gjitha kjo ishte shkolla e jetës për Profetin (a.s). Me këtë duam të përçojmë një mesazh shumë të rëndësishëm sidomos për të rinjtë: Hidheni veten në shkollën e jetës dhe mësoni prej saj. Mos lër rast pa shfrytëzuar. Jusufi (a.s) mësoi rreth administrimit të ekonomisë, pasi dëgjonte me vëmendje pronarin e tij çdo ditë teksa diskutonte për çështjet ekonimike të vendit.
Historia e Jusufit (a.s) dhe e Profetit Muhamed (a.s) sikur janë histori të dy njerëzve të cilët planifikuanm punuan dhe Zoti i ndihmoi për të qenë të suksesshëm.  
Në këtë periudhë Profeti (a.s) na paraqet eksperiencën e tij dhe është shembulli më i mirë për këdo që dëshiron të punojë dhe të jetë i suksesshëm. Kurrë mos thuaj se nuk ka punë, ose nuk kam rast dhe mundësi të studioj dhe unë si tjerët, por përpiqu dhe derdh djersë.

Në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare të Profetit (a.s) ndodh një luftë e cila quhet “lufta e pandershme” (harbul fuxhar), për shkak se zhvillohej në muajt që ishte e ndaluar lufta. Nga ata që morrën pjesë në luftë ishte dhe vetë Profeti (a.s) i cili ndihmonte kurejshët. Me këtë, Profetit (a.s) i shtohej dhe një eksperiencë tjetër.
Fillimisht ai humbi prindërit dhe gjyshin. Kaloi në shumë shtëpi. Mori dashuri dhe dhembshuri nga të afërmit e tij. Punoi si bari delesh dhe mësoi se si të bashkojë dhe të mos përçajë.
Punoi në tregti ku filloi të njohë njerëzit dhe iu dha rasti të vizitojë dhe shtete të tjera ku u njoh me kultura dhe njerëz të ndryshëm. Tani mësonte dhe artin e luftës, ku nga mosha pesëmbëdhjetë deri tetëmbëdhjetë vjeç ai jetoi në gjendje me luftën e të pandershmëve. Në këtë luftë Profeti (a.s) mblidhte shigjetat dhe ua jepte luftëtarëve.
Pasi përfundoi lufta, kurejshët u mblodhën dhe lidhën një aleancë të cilën e quajtën “aleanca e fudulit” aleancë që shërbente për përkrahjen e kujto që i ishte bërë padrejtësi
Dhe nga kjo mësoi mënyrën se si nënshkruheshin marrëveshjet dhe si lidheshin aleancat. Kështu Profeti (a.s) tani njihte artin e luftës dhe atë të paqes.


Mësimet e nxjerra nga sa u përmend.

1 – Ruajtja e respektit dhe mirënjohja për të gjithë ata që të kanë bërë mirë.
2 – Rëndësia e punës.
3 – Përgatitja për jetën. Nëse kërkojmë zhvillim dhe qytetërim, nuk do i arrijmë pa përgatitje, pa studiuar, pa punuar. Nuk mjafton të jemi fetarë, duke mos marrë vesh nga kjo botë. Muhamedi (a.s) ishte profet që udhëhoqi botën, por më parë ai mësoi si të kullosë delet, mësoi tregëtinë, mësoi luftën dhe paqen.

Pas gjithë sa thamë do të përmendim shkurtimisht CV-në e Profetit (a.s).
Gjendja shoqërore: Jetim pa baba dhe nënë. I vetëm pa motra dhe vëllezër. Nga kjo mësoi realitetin e kësaj bote e cila do të përfundojë një ditë.
Vendbanimi: Ka ndryshuar pesë shtëpi të ndryshme, shtëpinë e nënës, në atë të Halimes në shkretëtirë deri sa mbush dy vjeç. Kthehet dhe qëndron përsëri në shtëpinë e nënës deri në moshën gjashtë vjeçare. Kalon në shtëpinë e gjyshit pas vdekjes së nënës, deri në moshën tetë   vjeçare. Me vdekjen e gjyshit kalon në shtëpinë e xhaxhait ku jeton deri në moshën njëzet e pesë vjeç ku martohet me Hadixhen. Nga të gjitha këto vite Profeti (a.s) mësoi si jetë i përgjegjshëm. Teksa ndryshonte shtëpitë mësonte si të reagojë në situata dhe rethana të ndryshme.
Profesioni: Nga mosha tetë vjeçare deri në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare punon si bari delesh. Nga mosha pesëmbëdhjetë vjeçare deri në moshën 35 vjeçare merret me tregëti. Gjatë shtatë viteve që punoi duke kullotur delet   mësoi urtësinë, durimin dhe aftësinë se si të jetë faktor bashkimi. Kurse nga vitet e tregëtisë   mësoi natyrën e njerëzve.
Gjendja financiare : Profeti (a.s) ishte i varfër, por rridhte nga një prej familjeve më të larta në mes të arabëve.
Kështu ai ishte afër të varfërve dhe jo larg të pasurve në nivelin shoqëror. Kjo e bënte të aftë të krijonte lidhje me të dy shtresat.
Pjesëmarrja në çështjet shoqërore: Në moshën 15-18 vjeçare merr pjesë në luftën e pandershme (fuxhar) duke mësuar artin e luftës. Në moshën 18 vjeçare arrihet një aleancë (hilful fudul) mes fiseve për të ndihmuar këdo që i është bërë padrejtësi. Nga kjo mëson se si nënshkruhen marrëveshjet dhe si arrihet paqja.
Arsimi: Nuk dinte as shkrim as këndim. Kjo nuk është mangësi, por është mrekulli, pasi një që nuk di shkrim e lexim do të bëhet lider i njerëzimit. Të gjitha këto eksperienca Profeti (a.s) i fitoi për shkak se hynte në kontakt me njerëzit dhe shoqërinë ku jetonte. Ai blinte dhe shiste, merrte pjesë në luftra dhe në paqe.
Me këtë duam t’u përçojmë një mesazh të rëndësishëm të rinjve muslimanë dhe t’u themi: Mësoni nga Profeti juaj, mos u tërhiqni dhe të mbylleni në vetvete. Personalitetin e tij e shtuan këto eksperienca të shumta. Në të gjithë këto sa përmendëm nuk ka asnjë mrekulli. Po të shohim të gjitha këto eksperienca Profeti (a.s) i fitoi nga jeta. Atij mund t’i jepeshin dhe duke fjetur këto, por duhej t’i fitonte nga shkolla e jetës.
Ka ardhur koha që të rinjtë tanë të marrin pjesë në çështjet e vendit. Ne nuk kemi përse t’a braktisim fushën sociale dhe atë politike.
Nëse ka të rinj që mendojnë që shoqëria ku jetojnë nuk ia vlen të merresh me të, le t’a dinë se Profeti (a.s) merrej me shoqërinë ku jetonte dhe kishte rolin e tij.
Ne kemi nevojë për të rinj që janë pjesëmarrës në fusha të ndryshme, duke formuar një brez që kontribon në ndërtimin e vendit.
Java e parë si profet



Mënyra më e mirë për të përfituar nga rreshtat e mëposhtëm, është që teksa lexon, të mundohesh ta imagjinosh gjendjen në të cilën ndodhej Profeti (a.s).
Pasi iu shfaq Xhibrili (a.s), ai u nis i frikësuar për në shtëpi. Kur arriti atje ai dridhej dhe përsëriste të njëjtat fjalë “Më mbuloni, më mbuloni”.
Deri tani, - siç e përmendëm më lart - Profeti (a.s) nuk e dinte kush ishte ajo krijesë dhe përse i ishte shfaqur ashtu. Gjithashtu ai nuk e dinte nëse kjo që i kishte ndodhur ishte diçka e mirë apo e keqe. Ajo që dinte ishte se kishte qenë një takim i frikshëm. Kjo, jo se Xhibrili (a.s) kishte pamje të frikshme, por sepse ishte hera e parë që shihte një krijesë tjetër aq të madhe, saqë mbushte horizontin.
Hadixheja me ta parë të frikësuar dhe që thoshte “Më mbuloni, më mbuloni” e pyeti:”Çfarë të ka ndodhur”?
Profeti (a.s) filloi t’i tregojë gjithçka që i kishte ndodhur me hollësi derisa në fund i tha:”Për Zotin pata frikë”.
Disa dijetarë mendojnë, që ajo që pati frikë Profeti (a.s) ishte se mos kjo krijesë ishte prej xhindëve. Disa të tjerë mendojë që u frikësua se mos do i bënte diçka të keqe.
Me të përfunduar Profeti (a.s) fjalët e tij, Hadixheja iu përgjigj me fjalët:”Jo për Zotin, nuk të lëndon Zoti ty. Ti shkon mirë me farefisin, ndihmon të dobëtin, i jep atij që nuk ka, respekton mikun dhe gjithmonë, përkrah të drejtën”. Me këto fjalë Profeti (a.s) u qetësua dhe ajo që e qetësoi ishte bashkëshortja e tij, Hadixheja.
Megjithëse ajo nuk e kishte idenë, se çfarë ishte ajo që i kishte ndodhur. Ajo vetëm sa i dha zemër dhe i ngriti moralin.
Sado i fortë të jetë burri, në kohë të vështira ka nevojë që gruaja e tij ti gjendet pranë dhe ta ndihmojë.
Kur burri në momente të vështira, gjen gruan e tij duke i dhënë forcë dhe e nxit, nuk e imagjinoni dot forcën dhe energjinë që i lind. Në momentet e dobësisë, burri me gjithë forcën dhe energjinë që ka, ka nevojë të shkojë tek gruaja e tij dhe ti tregojë mbi hallin që ka. Thotë Zoti në Kuran:
“O ju njerëz kijeni frikë Zotin tuaj, që u krijoi nga një njeri dhe prej tij krijoi bashkëshorten e tij…”
Shumë gra, kur e shohin që burri është në një situatë të vështirë në vend që ta ndihmojnë dhe përkrahin, fillojnë të qajnë dhe ia shtojmë më shumë shqetësimin dhe hallin. Kurse Hadixheja megjithëse e kuptoi që ishte diçka e vështirë, i dha zemër dhe forcë.
Prandaj o motër, mos qaj në të tilla raste, por tregohu e fortë dhe jepi zemër burrit.
Gjëja e dytë që veproi Hadixheja, ishte se ajo e dëgjoi atë që i kishte ndodhur Profetit (a.s) në mal, deri në fund. Ajo nuk e ndërpreu ti thotë, që kjo është ajo që fitove nga qëndrimi yt në mal.
Burri sido që të jetë, pas një dite të lodhshme ka nevojë t’ia qajë hallet gruas në shtëpi. Nëse ajo nuk e dëgjon dhe e kritikon për ato që bën, do të gjejë dikë tjetër që t’i qajë hallet.
Edhe nëse nuk din si të veprosh me hallin që ka bashkëshorti, dëgjoje dhe qëndroji pranë.
Gjëja e tretë që bëri Hadixheja, ishte se ajo i bënte shoqëri më parë në qëndrimin në shpellë. Ajo e dinte gjendjen e tij dhe ndryshimet që kishte pësuar kohët e fundit. Kur kishte për ti çuar ushqimin në shpellën Hira, ajo nuk dërgonte ndonjë skllav, por shkonte vetë dhe qëndronte me të dy tre ditë.
Nëse dëshiron o motër të kesh një burrë siç ishte Profeti (a.s) për Hadixhen, duhet të sillesh siç sillej Hadixheja me Profetin (a.s).
Për këto tre cilësi të Hadixhes, Profeti (a.s) nuk deshte grua tjetër pas vdekjes së saj, siç kishte dashur Hadixhen

Fjalët me të cilat i dha zemër Profetit (a.s) ishin:” Ti shkon mirë me farefisin, ndihmon të dobëtin, i jep atij që nuk ka, respekton mikun dhe gjithmonë përkrah të drejtën” pra ishin moralet e tij. Ajo nuk përmendi adhurim dhe diçka që ka të bëjë me rregulla fetare, por përmendi moralin. Nuk i tha që ti qëndron në Hira duke adhuruar Zotin për dhjetë ditë me radhë, prandaj mos u mërzit.
Një nga problemet tona sot është se kemi dy lloje muslimanësh:
Njëri është fetar shumë i mirë, por që me moralin është shumë larg dhe lloji i dytë është me moral të mirë, por nga feja nuk merr vesh. Të dy llojet i largojnë njerëzit nga feja. Lloji i pare, i largon pasi njerëzit duke e parë që falet dhe adhuron Zotin, e mendojnë të mirë. Por kur hyjnë në kontakt me të, do të zhgënjehen nga edukata e tij. Kurse lloji i dytë, i largon nga feja pasi mendojnë që mund të jesh njeri i mirë pa qenë fetar.
Thotë Profeti Muhamed (a.s) rreth moralit të mirë:”Gjëja që do të rëndojë më shumë në peshoren e punëve të mira ditën e Kiametit, do të jetë morali i mirë”.
“Muslimanët më të mirë janë ata me moral më të mirë”.
“Gjëja që do i fusë njerëzit më shumë në xhenet, do të jetë devotshmëria ndaj Zotit dhe morali i mirë”.
“Njeriu më pranë meje ditën e Kiametit, do të jetë ai që ka moral më të mirë”.
“Njeriu më i dashur tek unë ditën e Kiametit, do të jetë ai me moral më të mirë”.

Hadixheja i dha forcë Profetit (a.s) duke i thënë se Zoti nuk të humb përderisa ke moral të mirë. Ajo i fliste Profetit (a.s) me bindje të madhe në Zotin, kjo jo se ishte besimtare që atëherë, por ishte e sigurtë që e mira nuk humbet kurrë. Nëse u bën mirë të tjerëve, kurrë mos mendo se do të shkojë dëm dhe për këtë kujto fjalët e Hadixhes.
Nëse kërkon të ruhesh nga të këqiat, thjesht bëju mirë të tjerëve. Thotë Profeti (a.s):”Bamirësia, të mbron nga fatkeqësitë” صنائع المعروف تقي مصارع السوء”

Pasi dridhjet dhe frika u larguan nga Profeti (a.s), Hadixheja i tha:”Eja të pyesim dikë rreth kësaj çështjeje”.
Ajo e morri për tek djali i xhaxhait të saj Vereka ibnu Neufel, që në atë kohë ishte 90 vjeç. Ai ishte i krishter në fe dhe e njihte mirë Ungjillin. Ai ishte i krishteri i vetëm në Meke dhe i vetmi që kishte lexuar mbi librat qiellorë. Ngaqë lexonte shumë Teuratin dhe Ungjillin, ai kishte humbur dhe shikimin. Ishte i vetmi që kishte përqafuar fenë e vërtetë deri atëherë.
Zoti e kishte lënë të jetonte aq gjatë, pasi do të luante një rol të rëndësishëm. Njeriu i parë që do e përgëzonte Profetin (a.s) për mesazhin hyjnor do të ishte një i krishter. Kjo me qëllim që dy mesazhet, ai i krishter dhe ai Islam të vazhdonin të lidhur.

Nga Hadixheja, në këtë rast mësojmë diçka shumë të rëndësishme. Nëse ke diçka të paqartë, pyet një të ditur dhe me përvojë, tek i cili ke besim. Shumë të rinj që kanë marrë rrugën e terrorit dhe dhunës, kanë rënë pre e njerëzve të paditur dhe pa përvojë. Kjo ndodh më së shumti me ata të rinj që sapo kanë hyrë në fe.
Mësoje këtë nga Hadixheja o vëlla, mos pyet veçse një të ditur dhe me përvojë në atë fushë.
Pasi hyn Hadixheja me Profetin (a.s) në shtëpinë e Vereka ibnu Neufel, i thotë:”O djali i xhaxhait, dëgjo se çfarë thotë Muhamedi! Profeti (a.s) filloi ti tregojë gjithçka. Teksa Profeti (a.s) i fliste, Vereka ibnu Neufel herë mahnitej dhe herë buzëqeshte, pasi e dinte që ishte koha kur do të shfaqej një profet. Pasi përfundoi Profeti (a.s) Vereka ibnu Neufel i tha:”Për Zotin i cili ka në dorë jetën time, Ti je Profeti i këtij umeti dhe ti je Profeti i fundit. Ty të ka ardhur shpallja që i ka ardhur Musait. Populli yt do të të përgënjeshtrojnë, lëndojnë, luftojnë dhe do të të nxjerrin nga qyteti. Do të doja të isha djalë i ri kur të të përzërë populli yt. Profeti (a.s) e ndërpret për herë të parë dhe i thotë:”Do më përzërë populli im?” “Po” – i tha – nuk i është shpallur kujt ajo që të është shpallur ty, pa pasur armiq. Ah sikur të isha i ri të të ndihmoja kur të vijë ajo ditë.”
Deri tani Profeti (a.s) nuk e dinte se ishte zgjedhur të jetë i dërguari i Zotit. Xhibrili (a.s) e kishte lënë që këtë t’ia tregojë një njeri, me qëllim që të jetë i qetë dhe i përqendruar.
Kështu Profeti (a.s) do të ishte trashëgues i Ibrahimit (a.s) dhe do të përçonte të njëjtin mesazh. Sigurisht që ai mund ta ketë pyetur veten se përse vallë Zoti zgjodhi atë për diçka të tillë. Përgjigjen e kësaj pyetje Zoti do ia japë më vonë në Kuran, ku thotë:”Zoti e di vetë kujt ia shpall mesazhin e Tij…”
Nëse Zoti i jep një post ose një të mirë dikujt, kurrë mos e kij zili dhe smirë për këtë, pasi vetë Zoti e di më mirë se kujt ia jep të mirat.

Vereka ibnu Neufel ia tregoi të gjitha problemet që do të haste gjatë transmetimit të mesazhit. Këto probleme janë të pashmangshme, pasi e drejta dhe e vërteta gjithmonë përballen me interesat e batakçinjve dhe njerëzve të ligë.


Rruga për të mirën është e mbushur me sakrificë dhe lodhje.

Vereka ibnu Neufel e dinte se ashtu do të ndodhte pasi kjo u kishte ndodhur të gjithë profetëve më parë. Gjithashtu ai e njihte gjendjen në Meke. Kurejshët me qëllim që të siguronin tregëtinë e tyre, kishin vendosur rreth Qabes 360 idhuj të fiseve të ndryshëm. Nëse do i bindeshin Muhamedit (a.s) dhe ti hiqnin idhujt, do humbisnin tregëtinë dhe respektin që gëzonin ndër fiset e tjerë. Të gjitha këto Vereka ibnu Neufel i dinte mirë.
Kur Profeti (a.s) doli prej shtëpisë së tij, Vereka ibnu Neufel e mbajti Hadixhen dhe i tha:” I thuaj që të bëhet i fortë”. Për rrugën   të cilën do të ndiqte Profeti (a.s), duhej të ishte i fortë dhe i durueshëm.
Të njëjtat fjalë që Vereka ibnu Neufel ia tha Profetit (a.s), është mirë që ne sot t’ia themi vetes. Gjendja në të cilën e gjeti botën Profeti (a.s) është pothuajse e njëjtë me gjendjen e botës sot.
Njerëzit që morrën pjesë në luftën e parë dhe të dytë botërore, nuk e dinin se kjo luftë quhej lufta e parë apo e dytë botërore. Kështu e quajtën historianët dhe shkrimtarët që erdhëm pas lufte.
Mos ndoshta ne në këto ditë jetojmë luftën e tretë botërore dhe nuk e dimë këtë?! Ndoshta pas njëzet vitesh vjen dikush dhe e quan lufta e tretë botërore. Njëmbëdhjetë shtatori, Iraku dhe ngjarje të tjera, e bëjnë gjendjen, gjendje lufte. Gjendja në të cilën jetojmë i   ngjan një lufte botërore.
Ashtu siç Profeti (a.s) u dërgua në një kohë kur bota ishte në krizë dhe problem të madh, po ashtu dhe ne sot jemi në një krizë dhe problem të madh. Ne duhet të zgjohemi dhe të sakrifikojmë për të ruajtur paqen dhe zhvilluar vendet tona. Përpiqu dhe sakrifiko sa të mundesh. Të paktën ditën e Kiametit do të dalësh para Zotit dhe do i thuash që bëra aq sa kisha mundësi.
Fjalët e Vereka ibnu Neufel :” I thuaj që të bëhet i fortë” na drejtohen dhe ne në këtë kohë.
Nga fjalët e Vereka ibnu Neufel “Ah sikur të isha i ri dhe të të ndihmoja kur të vijë ajo ditë” kuptojmë që kjo rrugë ka nevojë për të rinj që sakrifikojnë.

Disa ditë pasi Profeti (a.s) u takua me Vereka ibnu Neufel, ky i fundit vdes. Sikur Zoti e kishte lënë deri atëherë, vetëm për ti thënë Profetit (a.s) këto fjalë.
Në vdekjen e tij ka dhe diçka tjetër të bukur. Nëse do të kishte jetuar më shumë do të thuhej që Muhamedi (a.s) fenë e mësoi prej tij dhe jo se i shpallej nga Zoti.
E habitshme është se Zoti e udhëzoi të mësonte mbi fenë kristiane gjithë jetën dhe e la të jetojë derisa tha këto fjalë.
Me fjalën “Ah sikur të isha i ri dhe të të ndihmoja kur të vijë ajo ditë” Vereka ibnu Neufel, mori shpërblimin e të qenit shok i Profetit (a.s), mori shpërblimin e dëshmorëve dhe të gjithë besimtarëve. Këtë vetëm me nijetin dhe qëllimin e mirë që shprehu. Thotë Profeti Muhamed (a.s) në një hadith:”Vereka ibnu Neufel do të ringjallet ditën e Kiametit si një umet”. Në peshoren e punëve të mira do të vendosen të mirat e një umeti të tërë. Kjo për një çast në të cilin shprehu një qëllim dhe dëshirë të mirë dhe me sinqeritet të plotë.
Po ti o vëlla dhe o motër, a thua dot në këto çaste që të premtoj o Zot, se unë do e ndihmoj dhe lartësoj fenë dhe vendin, duke i nxjerrë nga kjo gjendje e vështirë. A je i gatshëm të jetosh për të vërtetën dhe të pranosh çdo sakrificë?
Vereka ibnu Neufel për dyzet vite u lodh saqë humbi dhe shikimin duke studjuar në kërkim të vërtetës. Zoti në fund e vlerësoi mundin e tij dhe me një fjalë që tha, fitoi shpërblimin e një umeti.
Bëje nijet në këto çaste o vëlla, që do jetosh për Islamin dhe të vërtetën, por të jetë me sinqeritet.

Pas takimit me Vereka ibnu Neufel, Profeti (a.s) e kuptonte tani që është i dërguar i Zotit, por akoma gjërat nuk i kishte të qarta dhe nuk ndihej i sigurtë. Ajo që priste tani, ishte që Xhibrili ti shfaqej përsëri dhe t’i tregonte rreth mesazhit me të cilin ishte obliguar. Megjithatë Xhibrili (a.s) nuk iu shfaq përsëri për një kohë. Kjo me qëllim që Profeti (a.s) t’i përvetësonte dhe të mendohej mirë rreth fjalëve dhe ngjarjeve të fundit.
Nëse shpallja do të kishte vazhduar çdo ditë, nuk do të kishte kohë për tu menduar dhe planifikuar. Takimi i parë me Xhibrilin (a.s) ishte sa për ti kujtuar që po të jepet diçka shumë e rëndësishme. Kurse takimi me Vereka ibnu Neufel ishte për të njohur se çfarë kishte qenë ai takim.
Sa më shumë që Profeti (a.s) mendohej, aq më shumë e merrte malli dhe kërkonte që ti shfaqej përsëri Xhibrili (a.s). Pas një jave nga takimi i parë, Profeti (a.s) e shikon përsëri Xhibrilin (a.s), të ulur mbi një fron, mes të qiellit dhe tokës. Ai mbushte horizontin dhe siç thotë Profeti (a.s) që në çdo anë që shihja gjeja atë. Në këtë takim, Xhibrili (a.s) duke ia bërë me gisht i thotë:”O Muhamed, ti je i dërguari i Zotit dhe unë jam Xhibrili nga qielli”.
Më pas, zbret Xhibrili nga qielli, takohet me Profetin (a.s) dhe i jep mësimin e parë rreth fesë. Pasi u larguan në shkretëtirë larg syve të njerëzve, Xhibrili (a.s) goditi tokën me krahun e tij dhe menjëherë buroi ujë. Gjëja e parë që i mësoi ishte mënyra si të merrte abdes (pastrohej) dhe si të falej. Xhibrili (a.s) i tha:”O Muhamed, vepro siç veproj unë” dhe filloi të lajë dorën e djathtë, pastaj të majtën. Më pas fshiu kokën dhe lau këmbët. Më pas Xhibrili filloi të falej dhe Profeti (a.s) pas tij e falej dhe mësonte. Xhibrili (a.s) i tha:” O Muhamed, vepro siç veproj unë, dy rekate në mëngjes dhe dy në darkë”. Kështu namazi filloi me dy rekate në mëngjes dhe dy në mbrëmje. Vetëm në ndodhinë e Israsë dhe Miraxhit, u bënë pesë namaze në ditë, me nga dy rekat secili. Kur emigroi Profeti (a.s) për në Medine, numri i rekateve u shtua, mëngjesi mbeti me dy, dreka katër, iqindia katër, akshami tre dhe jacia katër.
Kështu, mësimi i parë që morri Profeti (a.s) nga Xhibrili, ishte mënyra si të falej. Thotë Profeti (a.s):”Namazi është shtylla e fesë”.
“Gjëja më e rëndësishme është Islami dhe shtylla e tij është namazi”.
A e din se çfarë po bën o ti vëlla dhe o motër që nuk falesh? Me këtë ti po shemb shtyllat dhe kollonat që mbajnë lidhjet mes teje dhe mes Zotit.
Nëse do të vija tek shtëpia jote dhe të thyeja xhamat e shtëpisë, mund të zihemi por mund të të pajtohemi më pas. Nëse të zhgarravis muret mund të pajtohemi përsëri. Por nëse të prish shtëpinë nga themelet, është e vështirë të më falësh.
Zoti është mëshirëmadh dhe Falës, por ka një rreth në të cilin po hyri njeriu, Ai zemërohet keq me të dhe e ndëshkon, veçse nëse pendohet. Ky rreth është lënia e namazit dhe keqtrajtimi i prindërve.
Me mos kryerjen e namazit ti o njeri sikur i thua Zotit që nuk të adhuroj dot. Por ama mundesh të shohësh televizor për pesë orë rresht, mundesh të luash futboll, por të falesh dhjetë minuta nuk ke mundësi.
Prandaj ruaje veten të mos hysh në këtë rreth o vëlla dhe o motër. Thotë Profeti (a.s):”Çelësi i xhenetit është namazi”. “Drita e besimtarit është namazi” “Namazi është shërim”.
Kur u pyet se cila është vepra më e mirë për tu vepruar, ai tha:”Namazi në kohën e tij”. Që të falesh menjëherë sapo të thirret ezani.
Pasi mësoi Profeti (a.s) mënyrën si të falej, Xhibrili (a.s) i shpalli tre suret e para, suren “Muzzemmil” pastaj “Muddethir” dhe sureja e tretë “Fatiha”.
Këto tre sure nuk ishin të rastësishme, por ishin ata që i jepnin përbërësit kryesorë të mesazhit. Si fillim Profetit (a.s) iu shpallën ajetet “Lexo” që përmbanin domosdoshërinë e dijes dhe arsimit. Sureja e dytë përmbante energji shpirtërore me të cilën do të vendoste rregullin në tokë. “O i mbuluar, çohu natën (falu). Sureja e tretë “Muddethir” ishte që pasi të kesh marrë energjinë shpirtërore që të duhet dhe ke dije, tani lëviz dhe përhape mesazhin, “O i mbuluar, çohu dhe lajmëro.”
Por për këtë Profeti (a.s) kishte nevojë për një metodë, të cilën e gjen tek sureja “Fatiha”:
”Falenderimi i takon Zotit të botrave.” Që do të thotë që mesazhi yt është global.
“Mëshiruesit Mëshirëbërësit” që do të thotë se mesazhi yt, është mesazh mëshire.
“Sundues i ditës së gjykimit” që do të thotë që mesazhi yt, i kushton kujdes dhe botës tjetër.
Tani Profeti (a.s) dinte si të falej, kishte dijen “Lexo”, kishte energjinë shpirtërore tek namazi i natës, dhe “Fatihanë” e cila ishte një metodë punë e përmbledhur.
Pas kësaj shpallja ndërpritet për dy muaj rresht. Kjo me qëllim që Profeti (a.s) të mendohej dhe të planifikonte. Roli i Xhibrilit (a.s) nuk është që të planifikonte për Profetin (a.s), roli i tij ishte vetëm ti tregojë pikat orientuese. Planifikimi ishte në dorë të Profetit (a.s).
Gjatë këtyre dy muajve, Profeti (a.s) duhej të vinte në zbatim ato që kishte mësuar deri atëherë.
Në këto dy muaj, Profeti (a.s) u lodh dhe u mërzit shumë. Kjo, pasi mendoi se mos ka bërë diçka gabim dhe Zoti e ka braktisur. Por pas këtyre dy muajve, atij i shpallet sureja “Duha”: “Pasha agimin. Dhe natën që mbulon me errësirën e saj. Zoti nuk të ka lënë dhe as nuk të ka braktisur. Jeta e botës tjetër është më e mirë se kjo jetë.   Zoti do të të japë sa të kënaqesh. A nuk të gjeti jetim dhe të strehoi. Të gjeti të humbur dhe të udhëzoi. Të gjeti të varfër dhe të pasuroi. (Duha 1-8)

Gjatë kësaj kohe, Profeti (a.s) falte namaz nate. Është rast i mirë që edhe ne, të falim namaz nate dhe të veprojmë siç vepronte Profeti (a.s). Atij i fryheshin këmbët nga qëndrimi i gjatë duke u falur. Fal namaz nate dhe ti o vëlla dhe mundohu që ta përfundosh leximin e Kuranit në namaz!
Një herë Profeti (a.s) takoi Abdulla ibnu Amr ibnul Asi të cilit i thotë:”O Abdullah, mos u bëj si filani, që falej natën më pare, por që tani e ka lënë.”
Kurse kur takoi Abdullah ibnu Umer ibnul Hatab, i tha:”Sa rob i mirë do të ishe   ti o Abdulla, nëse do të falje namaz nate.” Thuhet se që atë ditë Abdullahu nuk e la më namazin e natës.
Kur bisedonte një herë me Ebu Dher Elgafarij, i tha:” O Ebu Dher, nëse do të doje të udhëtoje a do të përgatiteshe?” Po o i dërguar i Zotit – i tha ai. Profeti (a.s) i tha përsëri:”Po për udhëtimin e botës tjetër? O Ebu Dher:قال صم يوما شديد الحر ليوم النشور.   أحكم السفينة فإن البحر عميق. و أكثر الزاد فإن السفر طويل. قال فماذا أفعل يا رسول الله؟
و قم ليلا شديد الظلمة لظلمة القبور.
“Përgatite anijen pasi deti është i thellë. Merr ushqime shumë se udhëtimi është i gjatë”. Ebu Dherri e pyeti: Po çfarë duhet të bëj o i dërguar i Zotit? Profeti (a.s) i tha:”Agjëro një ditë të nxehtë për ditën e ringjalljes. Fal namaz nate në errësirë, për errësirën e varrit”.

Gjëja që posedonte në këtë kohë Profeti (a.s), ishin vetëm katër elementët e mësipërm, elementë të cilët i posedojmë dhe ne sot. Namazin e natës, dijen, mundësinë për të punuar dhe metodën e punës “Kuranin”. Gjithashtu posedonte moralet më të larta.
Vallë si do e fillonte Profeti (a.s) misionin e tij dhe cili ishte plani i tij?
Për këtë Profeti (a.s) kishte caktuar një plan afatgjatë. Ai në këtë plan nuk do të merrej me thyerjen e idhujve dhe nuk do të përdorte dhunë.
Plani i Profetit (a.s) ishte që të zgjedhë burra dhe gra të suksesshëm në shoqëri, me të cilët do të shtonte përkrahësit dhe ndjekësit e tij. Nga çdo familje dhe çdo fis, ai do të zgjidhte njerëzit më të suksesshëm dhe të veçantë. Këta do të ishin të veçantë në jetë dhe të veçantë në moralet e larta. Ai nuk pranonte këdo që të vijë, por gjatë kësaj kohe, vetëm do zgjidhte.
Këtë e bënte me qëllim që të rriste influencën e tij dhe që kundërshtarët ta kishin të vështirë ta luftonin. Kështu ky plan paraprak, zgjati për tre vite dhe numri i atyre që pranuan Islamin arriti në dyqind.
Le të bëjmë një pyetje: Nëse do të ishe ti o vëlla dhe ti o motër në atë shoqëri, vallë a do të të zgjidhte dhe ty Profeti?
Sipas kritereve të mësipërm, dije se nëse je mbetës në fakultet, se nuk do të të zgjidhte ty, pasi ata që i zgjidhte ishin vetëm të suksesshmit.
Me këtë Profeti (a.s) synonte të formonte një bërthamë të fortë me njerëz të suksesshëm. Ky ishte plani i tij si fillim.
Në librat e historisë së Profetit (a.s) këtë periudhë e quajnë periudha e ftesës fshehurazi. Por në fakt nuk ishte e tillë, pasi Profeti (a.s) i ftonte të tjerët, por ajo që bënte ishte se në këtë periudhë ai zgjidhte njerëzit me të suksesshëm.
Njeriu i parë i suksesshëm me të cilin do të fillonte ishte gruaja e tij, Hadixheja. Kjo, jo se ishte gruaja e tij, por sepse ishte e suksesshme në jetë. Të gjithë dijetarët bien dakort, se njeriu i parë pas Profetit (a.s), që ka rënë në sexhde për Zotin, ishte Hadixheja.
Kjo e bën të ndihet krenare çdo grua dhe çdo femër. Nëse gruaja sot në botën arabe shihet me sy jo të mirë dhe keqkuptohen shumë thënie të Profetit (a.s), mjafton si përgjigje për këtë që njeriu i parë musliman pas Profetit (a.s), ishte një grua. Islami ashtu siç ka nevojë për burrat, ka nevojë dhe për grate. Madje nevoja për gratë është më e madhe, pasi ato edukojnë brezat e ardhshëm.

Njeriu i dytë që do të zgjidhte Profeti (a.s) ishte Ebu Bekri. Ai ishte tregtar dhe i suksesshëm në jetë. Ishte njeri që e donin dhe respektonin të gjithë dhe njihte mirë gjendjen e gadishullit arabik në atë kohë.
Për Ebu Bekrin, thotë Profeti (a.s):”Nuk i kam folur kujt për Islamin veçse ka hezituar në fillim, përveç Ebu Bekrit. Sa i kam folur për herë të parë, më tha: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se ti je i dërguari i Tij”.
Një tjetër, ishte një djalë dhjetë vjeçar, që quhej Ali ibnu Ebi Talib. Ai që në atë moshë, dukej që ka premisa të mira për të ardhmen. Që ta shohim se sa i veçantë ishte që në atë moshë, le të përmendim historinë se si e pranoi Islamin.
Një herë, meqënëse ai banonte në shtëpinë e Profetit (a.s), Profeti e lë ta shohë duke u falur. Aliu i habitur e pyeti:”Çfarë ishte kjo që bëre”? Profeti (a.s) i tregoi mbi atë që i kishte obliguar Zoti. Në fund Profeti (a.s) e pyeti:”A pranon që të bëhesh musliman o Ali?” Më ler të mendohem – ia ktheu Aliu.
-Megjithëse ishte vetëm dhjetë vjeç, ai kërkonte që të mendohej për diçka të tillë. Kurse ne sot kemi të rinj që nuk dinë të zgjedhin se në ç’fakultet do hyjnë, por presin se ç’tu thonë të tjerët.
“Po o Ali – i tha Profeti (a.s) – mendohu”. Ditën e dytë, e pyet përsëri Profeti (a.s):”A u mendove o Ali?” Aliu ia kthen:”Ma përsërit përsëri atë që më tregove dje!” Pasi ia përsëriti Profeti (a.s), Aliu tha:”Dëshmoj se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se ti je i dërguari i Zotit.”
Dy ditë më pas, e shikon babai i tij Ebu Talibi duke u falur dhe i thotë:”Çfarë është kjo që po bën o Ali?” Ai ia kthen:”Unë kam ndjekur Muhamedin (a.s) dhe të vërtetën me të cilën është dërguar”. Babai i tij i tha:”O Ali, ndiqe Muhamedin pasi nuk të urdhëron veçse për të mire!”
Një njeri tjetër që pranoi Islamin nga të parët ishte dhe Zejd ibnu Harithe, ish skllavi i Profetit (a.s).
Kështu fillimi i Profetit (a.s) ishte me një fëmijë dhjetëvjeçar, një grua dhe shoku i tij Ebu Bekri.
     


Reagimet e kurejshëve ishin të forta përballë këmbënguljes së Profetit (a.s) dhe muslimanëve të tjerë. Fillimisht ata filluan duke hedhur dyshime mbi personalitetin e Profetit (a.s) dhe rreth asaj që ftonte. Ata talleshin dhe e ofendonin me ç’ju vinte në mendje. Kur e panë që kjo nuk po sillte dobi, filluan të talleshin dhe t’a ofendonin nga familja. Më pas filluan torturat fizike dhe përpjekjet për ta vrarë.
Të gjitha këto i përballonte Profeti (a.s) me qëllim që ne sot të jemi muslimanë.
Njerëzit me dinjitet dhe karakter të lartë, e kanë të vështirë t’ju preket karakteri dhe dinjiteti. Ata pranojnë të sakrifikojnë gjithë pasurinë, kurse karakterin e duan të pastër. Profeti (a.s) për 43 vite ishte njohur nga vetë populli i tij si fjalëdrejti, i besueshëm. Zoti e kishte zgjedhur atë si njeriun më të mirë dhe të dashurin e Tij. Megjithatë ai e sakrifikoi karakterin e tij për shkak të mesazhit me të cilin ishte obliguar. Të gjithë në Meke talleshin dhe e ofendonin, por ai vazhdonte në rrugën e tij. Është njëlloj sikur të të vihen kundër të gjitha gazetat dhe mjetet e informacionin. A do i duroje dot të përdhosin dinjitetin dhe karakterin tënd?!
Veç sa përmendëm, kurejshët ranë dakort që sapo ta shihnin duke ecur në rrugë, do i shkonin afër dhe duke thërritur “I çmendur, i çmendur” do fillonin të vraponin, sikur kishin frikë prej tij.
“Dhe thanë: O ti që të është shpallur përkujtimi, ti je i çmedur”.
Në çdo cep dhe në çdo rrugë që ta shihnin, vepronin ashtu, saqë kjo u përhap në të gjithë Meken. Madje edhe kur vinin fiset gjatë sezonit të Haxhit, i këshillonin duke u thënë:”Kini kujdes nga një djalosh prej kurejshëve! Mos të të largojë nga feja me çmendurinë e tij”. Kur vinin në Meke dhe Profeti (a.s) ishte mes njerëzve, ata ia bënin me shenjë të tjerëve “Ja ku është i çmenduri”.

Një nga ata që e lëndonin më shumë, ishte dhe Umu Xhemil, gruaja e xhaxhait të tij Ebu Lehebit. Sa herë që e shihte Profetin (a.s) që hynte në shtëpinë e tij, ajo merrte gjemba dhe mbeturina dhe i hidhte para derës së Profetit (a.s). Kur dilte Profeti (a.s) dhe shihte mbeturinat para derës, thoshte:”A kështu silleni me komshinë o kurejshë”?                        
Ajo nuk pushonte se ndezuri zjarrin e armiqësisë kundër Profetit (a.s). Këtë e përshkruan dhe Kurani:”Dhe gruaja e tij që mbante drurë. Në qafë do të ketë një litar prej zjarri”. (Mesed 4-5)
Kur dëgjoi për këto, ajo doli në rrugë duke thirrur:”Ku është Muhamedi”? Dikush i tha që është me Ebu Bekrin tek Qabeja. Ajo shkoi atje dhe në dorë kishte marrë gurë. Kur arriti, pa Ebu Bekrin dhe i tha:”Ku është shoku yt?”   Profeti (a.s) ishte aty pranë Ebu Bekrit, por ajo nuk e shihte dot .
Ebu Bekri nuk i kthen përgjigje. Atëherë ajo i tha:”Kam dëgjuar se ai më ka satirizuar. Nëse e shoh do ia përplas këtë gur në fytyrë. Nëse ai është bejtexhi, edhe unë jam bejtexhie.”. Më pas del në mes të kurejshëve dhe fillon të thurrë bejte:
Mudhemmemin e kundërshtuam   (Nuk i thoshte Muhamed – i lavdëruar- por Mudhemem- i përbuzur)
çështjen e tij e refuzuam
dhe fenë e tij urrejmë.
Me të dëgjuar të tjerët këto bejte filluan të gjithë, edhe fëmijët duke i përsëritur. Disa thonin që edhe gratë kanë filluar tani të tallen me të.
Më pas kurejshët ranë dakort që të mos e thërrasin më me emrin Muhamed, por me Mudhemem (i përbuzur). Sa herë që e shihnin ata thonin:”Po vjen Mudhemem, po ikën Mudhemem”. Kjo i lëndonte së tepërmi shokët e Profetit (a.s).
Kurse Profeti (a.s) i qetësonte dhe u thoshte:”I lini! Ata po ofendojnë Mudhemem-in, kurse unë jam Muhamedi”.
Një herë teksa Profeti (a.s) po kryente tavafin rreth Qabes, sa herë që kalonte tek vendi ku ishin ulur kurejshët, ata thonin diçka për të qeshur me të. Nga e qeshura e madhe filluan të lëkunden sa majtas-djathtas. Gjatë rrotullimit të parë dhe të dytë Profeti (a.s) nuk ua ktheu. Kur qeshën dhe e ofenduan dhe në rrotullimin e tretë, ai u drejtua drejt tyre dhe kur u afrua u tha:”A e dini o kurejshë? Nëse nuk do të ndaloni, u kam sjellë vdekjen”.
Kur dëgjuan këto fjalë, kurejshët heshtën dhe i thanë:”O babai i Kasimit, ne nuk të kemi njohur veçse si të urtë dhe zemërmirë”.
Me këtë rast Profetit (a.s) i shpallen ajetet:”Me të vërtetë që kriminelë janë ata që talleshin me ata që besuan. Dhe kur kalonin ata (besimtarët) ata ia bënin njëri-tjetrit me sy. Dhe kur ktheheshin tek familjet e veta ktheheshin të gëzuar. Kur i shihnin (besimtarët) thonin:”S’ka dyshim se këta janë në humbje…..E sot ata që besuan do të tallen me jobesimtarët. Të mbështetur në kolltukë do të shikojnë. A u shpërblyen jobesimtarët për atë që vepruan?” (Mutaffifin 29-36)
Me këto ajete Zoti u jepte zemër dhe forcë besimtarëve dhe Profetit (a.s). Sigurisht që Profeti (a.s) lëndohej dhe mërzitej nga ajo që thonin. Zoti shpall ajete të tjera me të cilat e qetësonte:
“Ne e dimë që ajo që thonë të lëndon.”
“Ne e dimë që të ngushtohet kraharori për atë që thonë. Ti madhëroje emrin e Zotit tend.”
“Nuk të thuhen vetëmse ato që u janë thënë dhe të dërguarve para teje. Zoti yt ka mëshirë dhe ndëshkim dhe dhimbshëm.”
Të gjitha këto vuajtje të Profetit (a.s) dhe të shokëve të tij, ishin me qëllim që ne sot të jemi muslimanë.
Po ne vallë, çfarë kemi bërë për fenë tonë? Kush prej nesh është kokëlartë për atë që ka sakrifikuar dhe i ka dhënë fesë? Thotë Zoti në Kuran:”Ju ishit umeti më i mirë që ka ardhur për njerëzimin. Urdhëroni për mirë dhe ndaloni nga e keqja…”
Po ne vallë a e kemi bërë këtë?
“O ju që keni besuar, mos e tradhëtoni Zotin dhe të dërguarin.”
Tradhëtia këtu është duke e lënë pas shpine mesazhin e tij dhe të jetosh vetëm për veten tënde.
Toka dhe njerëzimi sot nuk e besojnë që ne dhe feja jonë është mëshirë për të gjithë. Ajo që kërkohet prej nesh është që t’jua vërtetojmë një fakt të tillë. Ne sot konsiderohemi si shkaktarë të terrorizmit, konflikteve dhe të problemeve të shumta, për shkak se askush prej nesh nuk punon për të rregulluar.
A do të dëshiroje o vëlla që të kishe jetuar në kohën e Profetit (a.s) dhe të sakrifikoje bashkë me të për këtë fe? Ti mund ta arrish atë shpërblim dhe më shumë nëse sot ti sakrifikon dhe përpiqesh për këtë fe. Ditën e Kiametit do e takosh Profetin (a.s) dhe do i thuash:’Nuk të kam parë në dynja, por të kam dashur shumë. Nuk jetova me ty, por ndoqa rrugën tënde. Nuk dija shumë gjëra rreth teje, por eca në gjurmët e tua”.
Pas vdekjes së Profetit (a.s) të gjithë shokët e tij qanin dhe ishin të mërzitur, përveç njërit që dukej i gëzuar. Kur e pyetën se si mundej ta bënte këtë kur të gjithë qanin, ai ua ktheu:”Unë jam i gëzuar pasi e ndjek rrugën e tij tani që ka vdekur, ashtu siç e ndiqja kur ishte gjallë. Për këtë do të shpërblehem dy herë”.
Një herë Profeti (a.s) u tha shokëve të tij:”Më ka marrë malli për vëllezërit e mi”. Shokët e tij e pyetën:”A nuk jemi vëllezërit e tu, o i dërguar i Zotit”? “Jo – u tha ai – ju jeni shokët e mi. Vëllezërit e mi janë ata që do vijnë pas meje dhe që do më besojnë pa më parë”.
Të gjitha këto metoda që ndoqën kurejshët nuk sollën dobi. Profeti (a.s) vazhdonte në rrugën e tij, me këmbëngulje.
Kështu kurejshët kaluan në një metodë tjetër. Duke lënduar familjen e tij duke përhapur që Muhamedi (a.s) nuk lind dot djem, por vetëm vajza. Në atë kohë, kjo ishte tallja dhe ofendimi më i madh mes arabëve.
Për këtë, filluan të përhapin mes njerëzve që Muhamedi (a.s) është farëshuar. Këtë për herë të parë e nxorri As ibnu Vail, babai i Amr ibnul Asit. Ata i thonin që sapo të vdesësh ti, do të ndihemi të qetë pasi nuk do të kesh fëmijë që të ndjekin rrugën tënde, pasi sa herë që të lind fëmijë të vdes.
Diçka e tillë, më shumë se lëndonte Profetin (a.s), lëndonte vetë Hadixhen (a.s), pasi ajo ishte 55 vjeçe në atë kohë dhe nuk mund të lindte.
Në këtë kohë Zoti shpall një sure, për të qetësuar Profetin (a.s) dhe Hadixhen:
“Ne ta kemi dhënë Keutherin. Prandaj falu për Zotin dhe bëj kurban. Farëshuar është armiku yt.” (Keuther 1-3)
Megjithë këto lëndime dhe vuajtje, Profeti (a.s) duronte dhe as nuk i mallkonte dhe të luste Zotin të hakmerrej. Profetin (a.s) ne e kemi shembullin më të mirë në mënyrën se si të komunikojmë me të tjerët, pa zënka dhe sherre.
Zoti i shpall atij dhe ajete të tjera me qëllim që ta qetësojë dhe ti japë zemër.:
“A nuk ta hapëm kraharorin? Dhe ta hoqëm pre teje barrën? E cila të rëndonte mbi shpinë? A nuk ta rritëm namin dhe emrin tënd? Padyshim që pas vështirësive vjen lehtësimi. Vërtet që pas vështirësive vjen lehtësimi”. (Sherh 1-6)
Ebu Lehebi ndërmorri një hap tjetër për të fyer Profetin (a.s). Ai u kërkoi dy djemve të tij, që ishin   të fejuar me vajzat e Profetit (a.s), që të ndaheshin prej tyre. Kështu ai shkoi tek dy djemtë e tij dhe u tha:”Unë nuk kam më punë me ju, nëse nuk i lini vajzat e Muhamedit” dhe ata i lanë.
Njëra nga vajzat e Profetit (a.s) Rukajje martohet me Uthman ibnu Affanin më pas. Kurse tjetra, Ummu Kulthum do të mbetet pa martuar derisa të emigrojnë në Medine.
Megjithë këto që i ndodhnin, Profeti (a.s) vazhdonte i vendosur në rrugën e tij. Sa herë që takohej me ta, Profeti (a.s) i ftonte të hynin në Islam.
Një herë teksa po i fliste Ebu Xhehlit për fenë, ai i tha:”O Muhamed, a dëshiron që të dëshmoj para Zotit tënd që ti e ke përçuar mesazhin me të cilin je obliguar? Do të dëshmoj, veç më lër rehat. Nëse do e dija që thua të vërtetën do të të ndiqja, por e di që je gënjeshtar”.
Profeti (a.s) e la dhe u largua pa thënë gjë. Pasi Profeti (a.s) u largua, Ebu Xhehli iu kthye dikujt që kishte në krah dhe i tha:”Për Zotin unë e di, që ai thotë të vërtetën. Por ne me familjen e Abdul Mutalibit kemi qenë gjithmonë në konkurencë. Sa herë që ata ushqenin pelegrinët, i ushqenim dhe ne. Kur u jepnin për të pirë ujë, u jepnim dhe ne. Vazhduam kështu duke qenë baraz, derisa thanë:”Prej nesh ka dalë një profet”. Po ne ku ta marrim profetin? Për Zotin nuk e besoj kurrë”.
Kështu që çështja ishte çështje interesash personalë. Kurrë mos ndiq interesat dhe të lësh të vërtetën si Ebu Xhehli. Ashtu siç u sprovua Ebu Xhehli dhe të tjerë dhe zgjodhën interesin e tyre vetjak, po ashtu sprovohet secili prej nesh sot dhe vihet të zgjedhe mes interesit vetjak dhe diçkaje të drejtë.
Vallë a do të kopjosh në provim o vëlla, nëse nuk je përgatitur? Po ti o inxhinier, a do të përdorësh material më pak në ndërtetsën që po ndërton, me qëllim që të fitosh më shumë?
Gratë kanë mundësi që t’i ndalojnë burrat e tyre nga fitimi i pasurisë në rrugë haram. Prandaj o motër, mos bëj sehir kur të shohësh burrin që të sjell pasuri haram! Lutju dhe i thuaj që mos i ushqejë fëmijët me pasuri haram. Këshilloje që të ruhet nga harami. Vepro siç vepronin gratë e shokëve të Profetit (a.s) që kur dikujt i dilte burri për të fituar, ajo e shoqëronte deri tek dera dhe i thoshte:”Kij frikë Zotin dhe dije që ne mund t’a durojmë urinë, por nuk mund ta durojmë zjarrin!”
Kurejshët pasi e panë që gjithë mënyrat që përdorën nuk patën sukses, kaluan në torturat fizike. Ai që e torturonte dhe lëndonte më shumë Profetin (a.s) ishte Ukbe ibnu Meit. Një herë teksa Profeti (a.s) po falej para Qabes, ai merr një pëlhurë, ia hedh rreth fytit dhe e shtrëngon fort. Ai vazhdoi derisa Profeti (a.s) ra në gjunjë.
Një herë tjetër teksa Profeti (a.s) falej pranë Qabes, Ukbe ibnu Meit shkon tek një deve e ngordhur aty pranë, ia heq zorrët dhe të brendshmet, i merr dhe shkon dhe ia hedh Profetit (a.s) sipër, teksa ishte në sexhde. Vazhdon të qëndrojë Profeti (a.s) në atë gjendje derisa erdhi një nga vajzat e tij dhe ia hoqi nga shpina. Kur e pa Profeti (a.s) që ajo qante, duke ia fshirë lotët i tha:”Mos qaj o bija ime, pasi Zoti do e ndihmojë babanë tënd”.
Vallë çfarë do i themi Profetit (a.s) kur të na pyesë ditën e Kiametit se çfarë kemi bërë me mesazhin e tij?
Imagjinoje veten ditën e Kiametit, teksa Profeti (a.s) qëndron tek burimi i tij dhe të shikon ty duke vajtur. Ai do të thërrasë:”Umeti im, umeti im” dhe do të kërkojë të na japë ujë nga burimi për shkak të etjes së madhe që ndjejmë. Por siç thuhet dhe në hadith, do të vijnë melekët dhe do i thonë:”O Muhamed, lëri se ti nuk e di se çfarë kanë bërë pas teje”. Atëherë Profeti (a.s) do të thotë:”Larg meje, larg meje”.
Gjithë vuajtjet dhe torturat që hoqi Profeti (a.s), ishin për shkak se ai dëshironte që ne të jemi muslimanë.
Kishte raste kur kurejshët e prisnin në një qoshe derisa të kalonte dhe i hidhnin rërë në sy.
Thotë Zoti në Kuran:”Muhamedi nuk është veçse një i dërguar, si një nga të dërguarit e mëparshëm. Dhe nëse vdes ose vritet, ju a do të ktheheni përsëri prapa (duke braktisur besimin e tij)?! (Al Imran 144)
Po ti o vëlla, a do e braktisësh Profetin (a.s) tani që ka vdekur?
Të gjitha këto që i vepronte kundër Profetit (a.s), Ukbe ibnu Meit i vepronte për shkak se ishte shok me Ebu Xhehlin. Në fillim, ai duke dëgjuar Profetin (a.s) filloi të ndikohej nga fjalët e tij. Ai filloi t’a dojë Profetin (a.s) dhe dëgjonte prej tij Kuran. Gjatë kësaj kohe Ebu Xhehli, shoku i tij, ishte në udhëtim. Kur u kthye nga udhëtimi, Ukbe i tregoi mbi ndikimin që kishte nga Profeti (a.s) dhe i shfaqi simpati për të.
Kur e dëgjoi Ebu Xhehli i tha:”Unë nuk të shoh me sy dhe nuk të flas me gojë, derisa të shkosh dhe ta pështysh Muhamedin”.
Ukbe ibnu Meit, duhej të zgjidhte mes të drejtës dhe shokut të keq, dhe ai zgjedh shokun e keq.
Më trego me kë shoqërohesh, të të them nëse do të pendohesh nga gjynahet apo jo. Më thuaj kë ke shok të të them që pas muajit të Ramazanit do të vazhdosh në adhurimin e Zotit dhe larg gjynaheve apo jo.
Kështu Ukbe ibnu Meit, zgjodhi shokun e tij Ebu Xhehlin dhe shkoi dhe e pështyu Profetin (a.s) në fytyrë.
Për Ukben është shpallur dhe ajeti i Kuranit që thotë:”Atë ditë që zullumqari të kafshojë dy duart   e veta   dhe të thotë: Ah sikur të kisha ndjekur rrugën e të dërguarit. I mjeri unë, sikur të mos e kisha bërë shok filanin. Ai më largoi nga përkujtimi pasi më erdhi...” (Furkan 27-29)
Një herë tjetër teksa Profeti (a.s) falej pranë Qabes, Ebu Xhehli që bisedonte me kurejshët e tjerë u thotë:”Betohem në Latin dhe Uzzanë (dy idhuj) do ia vendos këmbën Muhamedit në qafë dhe do ia shtyp kokën në rërë.”
U nis të shkojë dhe sapo u afrua pranë Profetit (a.s) filloi të dridhej dhe u largua me vrap. Të pranishmit e pyetën:” Çfarë ndodhi?”
Ai duke u dridhur u tha:”Pashë mes meje dhe mes Muhamedit një hendek që ndizej flakë. Nëse do të afrohesha, do të isha shkrirë.”
Në çdo rast që fyerjet dhe ofendimet ishin të tepruara, Profetin (a.s) e ruante Zoti me një mrekulli.
Pasi kishte emigruar në Medine Profeti (a.s) u tregonte shokëve të tij vuajtjet në Meke dhe u thoshte:”Unë jam lënduar në një kohë që nuk lëndohej kush. Jam frikësuar, kur nuk frikësohej kush. Jam ndjerë i uritur kur nuk ndjehej kush. Kam kaluar tridhjetë netë, pa pasur në barkun tim dhe në barkun e Bilalit gjë që mund të hahej. Ajo me të cilën ushqehesha, ishte diçka të cilën Bilali mundej ta fshehë poshtë sqetullës.”
Këto i ndodhnin Profetit (a.s), emri i të cilit është shkruar mbi derën e xhenetit. I ndodhnin Profetit (a.s), që ditën e Kiametit kur të trokasë në derën e xhenetit, meleku nga brenda do i thotë:”Jam urdhëruar që të mos e hap këtë derë, për tjetër kënd përveç teje o i dërguar i Zotit”.
Megjithë këto që i ndodhnin Profetit (a.s), ai vazhdonte të jetë këmbëngulës në rrugën e tij dhe përkrahte të drejtën sido që të ishte puna.
Një nga fshatarët e Mekes, i kishte dhënë Ebu Xhehlit një sasi të hollash borxh dhe sa herë ia kërkonte, Ebu Xhehli ia mohonte. Një ditë, del në Meke duke kërkuar dikë që t’a ndihmojë, për të marrë të drejtën e tij. Pranë Qabes, shikon një grup nga Kurejshët, u afrohet dhe me shpresë se do ta ndihmonin u thotë:
“A ka ndonjë prej jush, që mund të më ndihmojë që Ebu Xhehli të më kthejë paratë që më ka borxh?”
Kurejshët shfrytëzuan momentin që të talleshin me Profetin Muhamed (a.s). Kështu i thonë fshatarit që nëse kërkon dikë që të të ndihmojë për të marrë paratë, është vetëm ai që po falet tek Qabeja, duke i bërë me shenjë Profetin (a.s). Me këtë deshën që të talleshin dhe të qeshnin me Profetin (a.s).
Çohet fshatari dhe shkon drejt Profetit (a.s). Kur arrin afër tij, e përshëndet dhe i qan hallin. Më pas i thotë: “Tek ti më drejtuan ata njerëzit që janë ulur atje, të cilët më thanë se vetëm ti mund të më ndihmosh, për të marrë paratë e mia.”
Profeti (a.s)i e kupton lojën e kurejshëve, megjithatë i vendosur i thotë: “Po, eja të shkojmë”.
Profeti (a.s) ishte i fundit që mund ta ndihmonte atë, pasi Ebu Xhehli siç thamë në fillim, ishtë ai që e torturonte dhe i shkaktonte vuajtje, më shumë se kushdo tjetër, por morali dhe dëshira për të përkrahur një çështje të drejtë, e bënë që t’i ofronte ndihmë. Kudo që të ishte e drejta, do të gjeje Profetin (a.s).
E merr fshatarin për dore dhe së bashku shkojnë tek shtëpia e Ebu Xhehlit. Trokasin në derë dhe kur del Ebu Xhehli, Profeti (a.s) i thotë: “A i ke marrë këtij njeriu para borxh o Ebu Xhehl?”
“Po” – ia kthen ai.
“Atëherë ktheja tani!” – e urdhëron Profeti (a.s).
Për habi të të gjithëve, Ebu Xhehli jo vetëm që nuk kundërshtoi, por hyri brenda mori sasinë e parave dhe ia ktheu fshatarit. Fshatari mori paratë e tij, falenderoi Profetin (a.s) dhe u largua.
Kurejshët, të cilët po e ndiqnin këtë nga larg, mbetën me gojë hapur, nga habia.   Të habitur, shkojnë tek Ebu Xhehli dhe e pyesin se si kishte mundësi që ia kishte dhënë paratë. Por ai ua ktheu: “Pashë një deve pas Muhamedit, që   kishte hapur gojën. Nëse nuk do ia kisha kthyer paratë, do të më kishte ngrënë.”
Profetit (a.s) i ndodhnin mrekulli të tilla, por pasi të kishte derdhur djersë dhe të ishte përpjekur.

Vuajtjet e shokëve të Profetit (a.s).
Ashtu siç vuante vetë Profeti (a.s) filluan të vuanin dhe shokët e tij.
Abdullah ibnu Mesudi ishte shumë i dobët. Një herë teksa po ngjitej në një pemë, iu zbuluan këmbët dhe shokët e tij filluan të qeshin, pasi ishin shumë të holla. Profeti (a.s) i pa dhe u tha:”A qeshni me këmbët e dobëta të tij? Për Zotin, ata janë më të rënda tek Allahu se vetë mali i Uhudit”.
Një herë Abdullah ibnu Mesudi, qëndroi në këmbë para Qabes dhe filloi të këndojë versete, nga sureja Rahman. Kurejshët menjëherë e rrethojnë dhe fillojnë t’a godasin me ç’të mundin.
Shokët e tij shkojnë dhe e shpëtojnë prej tyre. Megjithëse ishte rrahur keq, ai pa nga shokët e tij dhe u tha:”Për Zotin do e përsëris të njëjtën gjë të nesërmen.”
Të nesërmen, shkon përsëri tek Qabeja dhe më zë të lartë fillon të këndojë Kuran. Kurejshët e rrethojnë përsëri dhe fillojnë ta rrahin më keq se një ditë më parë. Pasi e shpëtojnë shokët e tij, u thotë përsëri:” Për Zotin do e përsëris të njëjtën gjë të nesërmen.” Por Profeti (a.s) i tha:”Jo, jo, mjafton me kaq”.
“Për Zotin o i dërguar i Zotit – i thotë përsëri – nuk më janë dukur më të dobët se sot.”
Një herë Ali ibnu Ebi Talibin e pyetën se kush ishte njeriu më trim prej tyre. Ai i tha:”Ebu Bekri”.
“Po përse?” e pyeti.
Aliu i tha:”Një here, Profetin (a.s) e rrethuan kurejshët tek Qabeja dhe njëri e godiste, njëri e shtynte dhe një tjetër e tërhiqte. Në ato momente vjen Ebu Bekri, i cili filloi t’i shtyjë dhe u thoshte:”A doni të vrisni një njeri për shkak se thotë Zoti im është Allahu?!” Atëherë ata lanë Profetin (a.s) dhe filluan me Ebu Bekrin. Ukbe ibnu Meit e shtyu Ebu Bekrin, i cili u rrëzua në shpinë. Ukbe hoqi nallanat që kishte veshur dhe filloi ta godasë Ebu Bekrin në fytyrë. Ebu Bekrit iu fry fytyra saqë nuk i dallohej hunda nga sytë dhe humbi ndjenjat. Kur humbi ndjenjat kurejshët menduan se vdiq dhe e lanë. Ashtu e mbajtën në krahë dhe e çuan në shtëpi. Kur arritën në shtëpi, i thanë nënës së tij:”Nëse mbetet gjallë, jepi të hajë dhe të pijë dhe mos e lejo të dalë pa kaluar tre ditë”.
Natën përmendet Ebu Bekri dhe fjala e parë që thotë është:”Çfarë i ka ndodhur të dërguarit të Zotit”?
Nëna e tij ia kthen:”Lëre Muhamedin dhe shiko hallin tënd.”
Por Ebu Bekri i tha:”Për Zotin, nuk do të ha dhe nuk do të pi, derisa të qetësohem për të. Shko tek Fatime bintu Hattab (motra e Umerit) dhe pyete se çfarë i ndodhi Profetit (a.s)!” Shkoi nëna e tij dhe e pyeti motrën e Umerit për Profetin (a.s), por ajo i tha:”Nuk di gjë,(pasi kishte frikë nga Umeri se mos e merr vesh se ka pranuar Islamin) por nëse dëshiron mund të vij me ty”.
Kështu vajtën në shtëpinë e Ebu Bekrit. Me t’i parë, ai i pyeti për Profetin (a.s). Fatimeja i tha:”O Ebu Bekr, është nëna jote këtu.”
“Mos kij frikë – i tha Ebu Bekri – ajo është me ne”. A
tëherë Fatimeja e qetësoi dhe i tha që është mirë.
Ebu Bekri u tha përsëri:”Për Zotin, nuk do të ha dhe nuk do të pij gjë, derisa të më mbani dhe të shkoj ta shoh me sytë e mi.” Kështu duke u mbajtur tek nëna dhe Fatimeja, u nis për në shtëpinë e Profetit (a.s). Me të arritur dhe ta parë Profetin (a.s) tha:”Faleminderit o Zot.”
Profeti (a.s) shkoi dhe e përqafoi fort. Ebu Bekri për t’a qetësuar Profetin (a.s) i tha:”Unë nuk kam gjë o i dërguar i Zotit, përveç fytyrës”.

Kurse Bilalin r.a e nxjerrin në shkretëtirë, në kulmin e vapës. E shtrijnë përtokë dhe i vendosin sipër kraharorit një gur që e mbanin dhjetë burra. E rrihnin me kamzhikë dhe i thonin:”Kështu do të heqësh derisa të vdesësh.”
Kurse ai nuk thoshte fjalë tjetër përveç “I vetëm, i vetëm.”
Ata i thonin:”Thuaj Lat dhe Uzza!”
Kurse ai ua kthente:”Unë nuk di fjalë tjetër veç kësaj.” Ata e torturonin dhe më shumë pas kësaj. Ai ua kthente:”Dua ta them, por gjuha nuk e thotë dot.”
Nga muslimanët që torturoheshin, ishte dhe Zubejr ibnu Avam. Xhaxhai i tij e mbështjellte në një rogoz dhe poshtë tij ndizte zjarrin. Teksa tymi e mbulonte dhe nuk merrte dot frymë, xhaxhai i tij i thoshte:”Braktise këtë fe!” Kurse ai ia kthente:”Nuk e braktis atë kurrë.” Në këtë kohë ai ishte vetëm gjashtëmbëdhjetë vjeç.
Si pasojë e kësaj, Zubejri u sëmur në mushkëri, saqë Profeti (a.s) ia lejoi të veshë dhe veshje të mëndafshta.
Sad ibnu Ebi Vekkasi, pasi pranoi Islamin, nëna e tij i   thoshte:”Ose të lesh këtë fe, ose unë nuk do të ha dhe pi derisa të vdes dhe të turpërohesh, pasi vrave nënën tënde.” Dhe me të vërtetë, ajo qëndroi tre ditë pa ngrënë dhe pa pirë, derisa humbi ndjenjat.
Pasi u përmend, Sad ibnu Ebi Vekkasi i tha:” O nëna ime, për Zotin, nëse do të kishe njëqind shpirtra dhe të dilnin njëri pas tjetrit me qëllim që të lë këtë rrugë, unë nuk do e lija. Prandaj si të duash, ose ha ose jo!” Kur pa këmbënguljen e tij, nëna hëngri.
Me këtë rast, Zoti zbrit ajete të reja për respektimin e prindërve:”Ne e këshilluam njeriun të sillet mirë me prindërit. Nëse të kërkojnë që të më shoqërosh shok në gjëra rreth të cilave nuk ke dije, mos iu bind dhe sillu mirë me ta në dynja.” (Lukman 15)
Nga shokët që u keqtrajtuan dhe vuajtën bashkë me Profetin (a.s) ishte dhe familja e Jasirit. Sumejje bintu Hajjat, që ishte mbi gjashtëdhjetë vjeç atëherë, burri i saj Jasiri dhe djali i tyre Ammari, të tre kishin pranuar Islamin, por po keqtrajtoheshin dhe torturoheshin ç’njerëzisht nga kurejshët.
Teksa po torturoheshin, Profeti (a.s) kalon pranë tyre dhe u thotë:”Duroni o familja e Jasirit, pasi vendtakimi ynë është xheneti!’ Këto fjalë i dhanë zemër Sumejjes. Ebu Xhehli nga zemërimi i madh, morri një heshtë dhe e goditi me të në vendin e nderit të saj. Nga kjo goditje, Sumejja vdiq, duke u bërë martirja e parë në Islam.
Kështu shohim që njeriu i parë që pranoi Islamin, pas Profetit (a.s) ishte grua. Ai që e forcoi dhe i dha zemër pas takimit të parë me Xhibrilin (a.s) ishte po grua. Dhe tani shehidi i parë në Islam, është po grua.
Dy ditë pasi vdiq Sumejja, vdiq dhe burri i saj Jasiri. Profeti (a.s) kaloi pranë djalit të tyre Ammarit, i cili e pyeti:”O i dërguar i Zotit, a kështu do të vazhdojë kjo punë”? Profeti (a.s) ia ktheu:”Duro o Ammar!” Më pas ngre duart nga qielli dhe lutet:” O Zot, mëshiroje familjen e Jasirit megjithëse tashmë e ke bërë këtë.”
Pas dhjetë vitesh, në betejën e Bedrit, vritet Ebu Xhehli. Pas beteje, Profeti (a.s) kërkon Ammarin dhe i thotë:”Gëzohu o Ammar se Zoti e morri hakun për   nënën tënde.”

Nga ata që u keqtrajtuan nga kurejshët ishte dhe Habab ibnul Eret. Atij ia hiqnin rrobat dhe e shtrinin me shpinë sipër gurëve të nxehur në zjarr. Ishte mishi i trupit të tij, ai që e shuante nxehtësinë e gurëve.
Një ditë, i lodhur me fyerjet, përbuzjet, torturat dhe padrejtësitë që u bëheshin, shkoi te Profeti (a.s) dhe i tha:”O i dërguar i Zotit! A nuk e lut Zotin për ne?! A nuk i kërkon ndihmë dhe të na ndihmojë?!”
Profeti (a.s) ishte i mbështetur pas murit të Qabes dhe u drejtua. Fytyra iu skuq dhe iu drejtua me fjalët:”Për Zotin që nuk ka zot tjetër veç Tij, ata që kanë qenë para jush, ndodhte që e merrnin dikë dhe e ndanin më dysh me sharrë. Megjithatë kjo nuk e bënte të braktisë fenë. Për Zotin, Ai do e plotësojë këtë çështje, derisa të udhëtojë njeriu nga San’a në Hadramaut, pa pasur frikë nga tjetër kush përveç Zotit dhe ujkut për delet e tij. Por ju jeni popull që nxitoni.”
Shohim që Profeti (a.s) nuk e ledhatoi dhe nuk u përpoq t’i japë zemër. Kjo pasi e vërteta që të triumfojë ka nevojë për burra të fortë dhe të duruar.
Pëllumbat postarë, kur u jepej letra për ta dërguar diku, flutoronin pa u ndalur, duke duruar erërat dhe shiun, derisa arrinin në destinacionin e duhur. Le të mësojmë nga një pëllumb, në mënyrën se si e mban mesazhin dhe e dërgon atje ku është urdhëruar.
Megjithë vuajtjet dhe torturat që hoqën muslimanët në këtë periudhë, fitues të kësaj beteje ishin muslimanët. Është një rregull që thotë që e vërteta dhe e mira gjithmonë do të fitojnë. Ata që fituan ishin Sumejje, Jasiri, Bilali dhe të tjerët. Kurse humbësit e vërtetë janë Ebu Xhehli me shokë. Në betejën e Bedrit, Ebu Xhehli, u vra nga dy djelmosha të rinj muslimanë.
Nëse e sheh që realiteti rreth teje është i mbushur me korrupsion, mashtrime, ryshfete etj… mos iu dorëzo një realiteti të tillë, por lufto se e vërteta patjetër që do të triumfojë. E mira dhe e keqja i ngjajnë shembullit të monedhave fallco që hidhen në treg dhe atyre të vërteta. Monedhat e fallsifikuara sado që të jenë përhapur dhe të kenë mbushur tregun, ajo që do të triumfojë është monedha e vërtetë.
Nëse hyn në provim dhe kopjon, dije se je monedhë fallco. Nëse mashtron në ndërtimin e pallateve dije se je monedhë fallco. Nëse punon në media dhe publikut i paraqet programe shthurrëse dhe larg çdo norme morali, dije se je një monedhë fallco. Këto parime duhet që fëmijëve tanë t’ua ngulisim në mendje. Thotë Zoti në Kuran:
“Ai e lëshon ujin nga qielli dhe luginat rrjedhin sipas madhësisë së tyre. Vërshimi i ujit mbart sipër shkumën që del në sipërfaqe. Kështu Zoti sjell shembullin e të vërtetës dhe të kotës. Shkuma është ajo që hidhet anash si mbeturinë, kurse ajo që u bën dobi njerëzve (uji) mbetet në tokë.” (Rrad 17)
Historia gjithashtu na mëson, që ata që jetojnë vetëm për interesat e tyre vetjakë, gjithmonë kanë përfundim jo të mirë.

Jo dhunës.
Një pikë tjetër e rëndësishme dhe që ia vlen të analizohet është se megjithëse disa prej muslimanëve u vranë dhe të tjerët torturoheshin në mënyra nga më çnjerëzoret, asnjë nga muslimanët dhe shokët e Profetit (a.s) nuk përdori dhunën për t’u hakmarrë. Megjithëse si arabë të asaj kohe të gjithë ishin gjaknxehtë, asnjë prej tyre nuk theu diçka, asnjë nuk shkatërroi dhe asnjë nuk vrau për tu hakmarrë. E gjitha kjo, pasi diçka të tillë nuk e pranon mesazhi dhe rruga e Profetit (a.s). Këtë e përmend dhe një verset në Kuran i cili u shpall për të njëjtin problem:”A nuk i ke parë ata të cilëve u qe thënë të ruajnë duart (të përmbahen dhe të mos bëhen shkak për luftë) dhe të falin namazin dhe të japin zekatin.” (Nisa 77)
Një herë Sad ibnu Ebi Vekkasi gjatë një zënke me një jobesimtar, e qëlloi atë dhe e gjakosi në kokë. Nga kjo ngjarje Profeti (a.s) u zemërua shumë me Sadin.
Megjithëse keqtrajtoheshin, muslimanët ishin të qetë dhe nuk revoltoheshin. Kurse kurejshët, megjithëse ata ishin torturuesit, ata jetonin kulmin e revoltimit dhe zemërimit.
E habitshme është se të gjithë personat që i keqtrajtonin muslimanët si Ebu Xhehli, Velid ibnul Mugire, As ibnu Vail, fëmijët e tyre pranuan Islamin më pas, si Halid ibnul Velid, Ikrime ibnu Ebi Xhehl, Amr ibnul As.
Megjithëse muslimanët u keqtrajtuan prej tyre, ata vazhdonin në rrugën e tyre, nuk fyen dhe nuk u hakmorrën ndaj tyre me qëllim që fëmijët e tyre të mos i pengonte kjo për të pranuar Islamin.
Në një rast kur muslimanët morën rob një prej kurejshëve Suhejl ibnu Amr, Umeri i tha Profetit (a.s):”Më lër t’ia nxjerr dhëmbët e parë o i dërguar i Zotit.”
Por Profeti (a.s) ia ktheu:”Jo o Umer, se ndoshta vjen një ditë që thotë një fjalë të mirë me të cilën kënaq Zotin dhe të dërguarin e tij.”

Islami i Hamzasë dhe Umerit.
Në mes të kësaj krize dhe vuajtjesh, Zoti i nderon muslimanët me Islamin e Hamzait dhe Umer ibnul Hatabit.
Gjatë kësaj kohe, Hamzai merrej vetëm me gjah. Çdo ditë merrte kalin dhe dilte në shkretëtirë për të gjuajtur. Ai nuk ishte i interesuar për asgjë tjetër përveç gjahut.
Një ditë, teksa kthehej nga gjahu, i del para një vajzë dhe i thotë:”O Hamza, si pranon të shkosh për gjah dhe nuk do t’ia dish se çfarë i ndodh djalit të vëllaut tënd?” (ishte vajzë që e mbante besimin të fshehur)
“Po çfarë ka ndodhur?” – pyeti Hamzai.
Ajo i tha:”Ebu Xhehli e ka ofenduar dhe lënduar si kurrë më parë Muhamedin,   kurse ti del për gjah?!”
Hamzai morri harkun në dorë dhe u nis drejt Qabes. Kur arriti atje, i largoi njerëzit që ishin grumbulluar, derisa arriti tek Ebu Xhehli të cilit iu drejtua me fjalët:”A e fyen duke qenë unë në fenë e tij?!” dhe me harkun që kishte në dorë e goditi kokës. Më pas i tha:”Ma kthe po t’a mbajti!”
Një nga të pranishmit e pyeti:”A je bërë musliman o Hamza?”
“Nëse mundesh më kthe! – iu përgjigj Hamzai – Po, dëshmoj që ai është i dërguari i Zotit dhe nuk ka gjë që më pengon për këtë.”
Ebu Xhehli u tha të pranishmëve të cilët u revoltuan:”Lëreni të qetë se i ofendova djalin e vëllait!”

Më pas Hamzai filloi të mendohet mbi ato fjalë që tha më parë, pasi i kishte thënë pa u menduar mirë. Por tani nuk bënte t’a kthente fjalën. Kështu vepron Zoti kur dëshiron t’a udhëzojë dikë. Nga emrat dhe cilësitë e Tij është dhe El-hadij (Udhëzuesi).
Atë natë nuk fjeti duke u menduar për atë që kishte thënë. Të nesërmen shkon tek Profeti (a.s) dhe i thotë:”O djali i vëllaut tim, kam rënë në një hall që nuk di si të dal prej tij, pasi e kam shumë të vështirë.”
Profeti (a.s) e ftoi të pranojë Islamin. Hamzai ia ktheu:”Dëshmoj se ti thua të drejtën. Prandaj publikoje fenë tënde dhe mos kij frikë se mua me vete më ke.”
Kjo ishte surpriza e parë për Profetin (a.s) dhe shokët e tij.

Surpriza e dytë është kur Umer ibnul Hattabi pranon Islamin.
Nëse Hamzai e pranoi Islamin në një çast, Umeri do të kalojë disa kontakte të ndryshme me Profetin (a.s) dhe me muslimanë të tjerë.

Kontakti i parë. Sa herë që Profeti (a.s) gjente dikë për t’i folur rreth Islamit, do befasohej nga Umeri i cili e detyronte personin të largohej. Profetit (a.s) nuk i thonte gjë, megjithëse i largonte njerëzit. Njerëzit sa e shihnin atë, largoheshin pasi e kishin frikë. Në një rast të tillë, Profeti (a.s) i tha:”O Umer, as natë dhe as ditë nuk po më lë të qetë.”

Kontakti i dytë. Ai kishte një skllave që kishte pranuar Islamin. Një ditë e merr dhe fillon t’a rrahë me kamzhik deri sa u lodh.
Skllavja, kur e pa që u lodh, i tha:”A e shikon se si të lodhi Zoti, kurse mua më ka dhënë forcë? Për Zotin, unë nuk jam lodhur aspak.” Umeri tregon më pas që hera e parë që fillova të ndjej diçka për Islamin, ishte kur më foli kështu skllavja ime.

Kontakti i tretë. Tregon vetë Umeri. Kam qenë larg çdo gjëje që kishte lidhje me Islamin. Çdo natë qëndroja deri në agim duke pirë me shokët e mi. Një natë shkova tek vendi ku mblidheshim, por nuk gjeta asnjë atje. Shkova dhe në pijetore, por dhe atje nuk gjeta njeri. Duke menduar se ku të shkoj, më lindi një mendim që të shkoj dhe të bëj tavaf tek Qabeja. Shkova atje dhe pashë që aty ishte Muhamedi duke u falur. U afrova pa u ndjerë dhe fillova të dëgjoj   ato që lexonte. Meqë nuk ishte tjetër kush, Profeti (a.s) lexonte me zë të lartë nga sureja El-hakkah. Teksa po dëgjoja, po mendoja me vete që këto që po lexon, janë të ngjashme me vjershat. Në atë moment dëgjova që Profeti (a.s) po lexonte:
“Ata nuk janë fjalë vjershëtari, të pakët   jeni ju që besoni”. (El-hakka 41).
Atëherë mendova, janë fjalë të një fallxhori. Në atë çast dëgjova që Profeti (a.s) po lexonte:
”As fjalë të një fallxhori, të pakët jeni që kujtoheni” (El-hakka 42).
Atëherë pyeta veten:”Çfarë është atëherë?” dhe në çast e dëgjova të lexojë:
”Është shpallje nga Zoti i botërave” (El-hakka 43). Kur dëgjova dhe këtë mu dridh trupi dhe filloi të më bëjë përshtypje më shumë Islami.

Kontakti i katërt. Teksa po ecte një ditë, shikon një nga gratë e muslimanëve me rroba ngarkuar. I habitur e pyeti:”Për ku kështu o motër?”
Ajo ia ktheu:”Po largohem që të ruaj fenë time prej jush.”
Umeri ia ktheu:”Nuk është gjë e mirë që po lini vendin tuaj.”   Gruaja e çuditur nga ky qëndrim i Umerit, shkoi dhe i tha të shoqit:”Umeri dukej sikur do të pranonte Islamin.” Burri ia ktheu:”Kujton se do bëhet musliman Umeri?! Për Zotin nuk bëhet musliman Umeri, derisa të bëhet musliman gomari i gjyshit të tij.” (d.m.th është diçka e pamundur)

Kontakti i pestë. Vazhdoi në këtë gjendje derisa filloi të dëgjojë që Muhamedi po i përçan njerëzit. Atëherë i zemëruar, vendos të shkojë dhe të vrasë Profetin (a.s). Kështu merr shpatën, e lyen me helm dhe thotë:”Unë nuk e di kush është në të vërtetë, por ai po na përçan dhe unë do i jap fund kësaj çështjeje.”
Teksa del jashtë me shpatë në dorë takon një nga muslimanët që e fshihte besimin. Kur e pa Umerin me shpatë në dorë, ai e pyeti:”Ku je nisur kështu o Umer?”
“Do të shkoj të vras Muhamedin” – iu përgjigj.
I frikësuar se mos vret Profetin (a.s), i tha:”Po si kërkon të vrasësh Muhamedin dhe nuk shikon motrën tënde më parë?”
Umeri i habitur e pyet:”Pse çfarë ka bërë ajo?”
“Ka ndjekur Muhamedin” – ia ktheu.
Kur dëgjoi këto fjalë, ai u çmend. Shkoi tek shtëpia e motrës dhe troket në derë. Në këtë kohë motra e tij me burrin e saj dhe me Habab ibnul Eret, po lexonin suren Taha.
Kur motra i hap derën, Umeri e pyet:”Çfarë ishte ajo murmërimë që dëgjoja?”
“Asgjë” – iu përgjigj ajo.
“Më kanë thënë që je bërë muslimane.”
“O Umer, – i përgjigjet motra – po sikur feja që kam zgjedhur të jetë më e mirë se feja jote?”
Atëherë Umeri e qëllon me pëllëmbë aq sa fillon t’i rrjedhë gjak nga buzët dhe vathi që kishte në vesh, e çan mishin dhe bie përtokë nga forca e pëllëmbës.
Burri i motrës i thotë: “O Umer, po sikur Islami të jetë më i mirë se feja jote?”
Atëherë Umeri filloi t’a qëllojë edhe atë. Motra e tij Fatimeja, duke u munduar ta largojë Umerin nga i shoqi, i bie përtokë libri që po lexonte para se të vijë Umeri. Umeri e shikon dhe i kërkon që t’ia japë.
“Ti nuk je i pastër, – i thotë e motra- shko lahu njëherë pastaj ta jap.”
Shkoi dhe u la dhe e morri librin, në të cilin ndodhej sureja “Taha” dhe filloi të lexojë:
“Ta ha.
Ne nuk ta shpallëm Kur’anin që të vuash.
Por këshillë për atë që frikësohet.
Si shpallje nga Ai që krijoi tokën dhe qiejt e lartë.
Mëshiruesi mbi arsh u vendos.
E tij është gjithçka në qiej, tokë dhe çka mes tyre dhe nën tokë.
Nëse lutjen e kryen haptazi, Ai e di të fshehtën dhe më shumë se kjo.
Allahu është Ai që nuk ka zot tjetër veç Tij. Atij i takojnë emrat më të bukur”. (Taha 1-8)
Pasi përfundoi leximin, pyeti se ku mund t’a gjente Muhamedin, sepse dëshironte të pranonte Islamin.
Hababi i fshehur brenda në shtëpi i tha:”Është në shtëpinë e Erkam ibnul Erkam.”
Kur vajti tek shtëpia e Erkamit, trokiti në derë. Brenda në shtëpi ndodheshin dyzet burra dhe gra që mësonin me Profetin (a.s). Kur dëgjoi trokitjen, Bilali pyeti:”Kush është?” “Umer ibnul Hattabi” u përgjigj ai.
Të gjithë brenda filluan të dridhen dhe u frikësuan. Por Hamzai u foli:”Çfarë keni kështu? Bëhuni të forte! Nëse ka ardhur për mire, është i mirëseardhur. Nëse kërkon të keqen, këtu më ka.” Pastaj urdhëroi Bilalin të hapë derën. Kur hyri Umeri brenda, Hamzai nga pas e kapi për duarsh dhe e pyeti:”Ç’të ka sjellë këtu?”
Kurse Profeti (a.s) i thirri dhe i tha:”Afrohu o Umer.” Shkon tek Profeti (a.s) i cili e shkund për rrobash dhe i thotë: ”A nuk ka ardhur koha të pranosh Islamin o i biri i Hattabit?”
Me këtë mënyrë të foluri, Profeti (a.s) bëri dy gjëra: E para u dha zemër të pranishmëve të cilët u frikësuan nga Umeri dhe e dyta, një si Umeri nuk njihte veçse sjellje të tillë.
Atëherë Umeri thotë: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është rob dhe i dërguar i Tij.”
Në ato çaste shtëpia ku ndodheshin, gjëmoi nga thirrjet: “Allahu Ekber”.
Më pas Umeri e pyet Profetin (a.s): “O i dërguar i Allahut, a nuk jemi në rrugë të drejtë?”
“Po, o Umer” – iu përgjigj Profeti ((a.s).).
“A nuk janë ata në rrugë të gabuar?”
“Po, o Umer” – iu përgjigj Profeti (a.s).
“Atëherë, përse duhet të fshihemi?” – pyeti Umeri.
“Ç’mendim ke ti, o Umer?”-i thotë Profeti (a.s).
“Unë them që të dalim tani dhe të thërrasim se Zoti është më i madhi dhe se nuk ka zot tjetër veç Tij”.
Atëherë Profeti (a.s) i thotë: “Ti je Faruku (ndarës) me ty Zoti e ndan të vërtetën nga e gabuara”.
Dalin muslimanët nga shtëpia e Erkamit të rreshtuar në dy rreshta, në krye të njërit Umeri dhe në krye të tjetrit qëndronte Hamzai. Kurse Profeti (a.s) në mes dhe të gjithë thërrisnin “Allahu ekber”.
Kjo ishte dita e parë në të cilën pranoi Umeri Islamin.
Tregon Umeri: “Megjithëse dolëm duke thërritur në rrugët e Mekës, shumë njerëz nuk e dinin që unë isha bërë musliman, kështu që vendosa t’i njoftoj të gjithë për këtë. Shkova tek shtëpia e Ebu Xhehlit dhe trokita. Derën e hapi vetë Ebu Xhehli, të cilit i thashë: “A nuk e ke marrë vesh o Ebu Xhehl?”
“Ç’farë?” – më tha.
“Dëshmoj se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se Muhamedi është i dërguari i Tij.”
Ai u përgjigj:”A çfarë dite ters o Umer” dhe e mbylli derën duke mërmëritur.
Të njëjtën gjë bëra dhe me Ebu Sufjanin.
Megjithatë nuk ndjeja të ngopur, dëshiroja që gjithë bota ta merrte vesh që unë isha musliman. Pyeta se cili është ai person që çdo fjalë që dëgjon nuk lë njeri pa i treguar dhe me thanë që është Xhemil bin Muamir. Shkova dhe i thashë: “Dëgjo o Xhemil, do të të tregoj një sekret, por mos i thuaj kujt!”
“Mirë” –më tha.
“Unë dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është rob dhe i dërguar i Tij”.
Nuk priti sa të përfundoj fjalën, por filloi të vrapojë në rrugët e Mekës, duke bërtitur: “O kurejshë, Umeri ka pranuar Islamin…”
E dija që njerëzit do të grumbulloheshin tek Qabja, prandaj nxitova për atje. Kur arrita, filluan të më godasin dhe t’i godas dhe kjo vazhdoi derisa më lanë forcat. Kur pashë se nuk po më ndaheshin kapa njërin prej tyre, e shtriva përtokë, ia vura gishtat tek dy sytë dhe u thashë: “O më lini të qetë, o do ia nxjerr sytë!” dhe atëherë më lanë.
U ktheva në shtëpi të ç’lodhem por nuk mund të flija derisa i mblodha fëmijët   dhe u thashë: “Nuk do u flas dhe nuk do më flisni deri sa të dëshmoni se “nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se Muhamedi është i dërguar i Tij.”
Djali i tij i vogël Abdullahu, i thotë: “O baba, unë jam musliman që prej një viti, por e kam mbajtur të fshehur prej teje.”
Atëherë Umeri e kapi dhe filloi ta godasë duke i thënë: “Si e ke mbajtur të fshehur dhe më ke lënë mua në humbje deri tani? Po sikur të kisha vdekur jomusliman?”
Tregon Abdullahi: “Sa herë që e kujtonte pas disa vitesh, më godiste dhe më thoshte: “Si do e lije babanë në humbje, o bir?”
E gjitha sa përmendëm, ndodhi në ditën e parë të Islamit të Umerit.

Thotë Hasan Elbasrij:” Do të vijë Islami ditën e Kiametit dhe duke kaluar para muslimanëve do të ndalojë tek secili duke thënë:”O Zot, ky më përkrahu, kurse ky më zhgënjeu – vallë çfarë do të thotë për ne ?- derisa të arrijë tek Umeri. Do shkojë do e marrë për krahu dhe do të thotë:”O Zot, isha i panjohur derisa u bë musliman ky burrrë.”
Thotë Abdullah ibnu Abbasi:”Vazhduam të jemi të përbuzur, derisa pranoi Islamin Umeri dhe nuk mund të faleshim me zë në Qabe, derisa pranoi Islamin Umeri.”

Tregon Profeti (a.s):”Kam parë një ëndër, që ditën e Kiametit njerëzit do të vijnë të veshur me këmisha. Secili do të ketë veshur këmishë sipas besimit. Disa do e kenë këmishën deri tek kraharori. Disa të tjerë deri tek qafa. E pashë Umerin që teksa vinte, e tërhiqte zvarrë këmishën e tij.”
Dikush e pyeti:”Me çfarë e interpreton këmishën o i dërguar i Zotit?”
Ai i tha:”Këmisha është Islami.”






Mësimet e nxjerra nga sa u përmend.
1 – E vërteta do të triumfojë.
2 – Mos jeto vetëm për interesat e tua, si Ebu Lehebi.
3 – Sakrifiko për mesazhin.
4 – Kemi nevojë për gra që u japin zemër burrave, si Fatime bintul Hattab.
5 – Kushdo që është i fuqishëm dhe ka ndikim, Islami ka nevojë për ju, ashtu siç kishte për Umerin.
6 – Të varfërit mos thonë që ne nuk kemi mundësi, por shihni Bilalin.
7 – Mrekullitë nuk do të vijnë vetëm se pasi të punojmë dhe të lodhemi.
Vuajtjet e Profetit (a.s).
Katër vitet e para të profecisë.
Pasi Ebu Bekri e kuptoi që Profeti (a.s) kërkon njerëzit më të dalluar dhe më të suksesshëm, gjatë javës së parë pasi kishte pranuar Islamin, ai sjell gjashtë nga ata që Profeti (a.s) i përgëzon me xhenet më pas. Ata ishin: Uthman ibnu Affani, Talha ibnu Ubejdilah, Zubejr ibnul Avam, Abdurrahman ibnu Auf, Sad ibnu Ebi Vekkas dhe Ebu Ubejde ibnul Xherrah. Të gjithë këta të gjashtë, ishin të suksesshëm. Uthman ibnu Affani ishte tregtar shumë i pasur dhe nëse do të flisnim me gjuhën e sotme, ishte milioner. Abdurrahman ibnu Auf ishte nga tregëtarët më të aftë dhe të suksesshëm. Kurse Talha ibnu Ubejdila dhe Zubejr ibnu Avam, ishin të dy nga pesëmbëdhjetë vjeç, por ishin burra dhe të pjekur. Këto ishin ndjekësit e parë të Profetit (a.s) dhe me këto filloi thirrjen e tij.
Njohuritë e Ebu Bekrit rreth Islamit në këtë kohë ishin shumë të pakta. Nga Kurani nuk ishin shpallur veçse katër sure. Megjithatë, ai ftonte të tjerët në Islam.
Sot ne e kemi Kuranin të plotë dhe kemi shumë njohuri të tjera mbi fenë, por ajo që na dallon me Ebu Bekrin nuk janë dijet, por dashuria dhe pasioni për këtë fe. Ai tregoi devocion të thellë për këtë fe që në fillim, megjithë dijet e pakta. Në javën e parë ai solli gjashtë të rinj, kurse ne kemi me vite që jemi në fe dhe çfarë kemi bërë? Sa të rinj kemi bërë për vete dhe sa i kemi sjellë në xhami?
Fizikisht ai ishte shumë i dobët, saqë dhe sytë i kishte të ngulura thellë në ballë, por besimin e kishte shumë të fortë. Thotë Profeti (a.s) rreth besimit të tij:”Sikur të vendosej besimi i gjithë umetit në një anë të peshores dhe besimi i Ebu Bekrit në anën tjetër, do të rëndonte ai i Ebu Bekrit”.

Në gjashtë muajt e parë numri i muslimanëve arriti në dyzet e pesë. Në mesin e tyre ishte Hadixheja 60 vjeçare, Sumeje 55 vjeç dhe ishte Ali ibnu Ebi Talib dhjetë vjeç. Mosha e mesme dhe shumica e tyre ishin të rinj nga njëzet e pesë deri tridhjetë vjeç. Nga këta 28 ishin burra dhe 17 gra, gjë që tregon mbi rëndësinë e rolit të gruas.
Prej tyre, 34 ishin pasanikë dhe njëmbëdhjetë të tjerët ishin të varfër. Kështu shumica ishin të pasur dhe jo sikur thuhet që shumica e pasuesve të Profetit (a.s) ishin të varfër.
Të gjithë këta vinin nga gjashtëmbëdhjetë fise të ndryshëm. Ishin këto të 45-të të cilët e mbajtën Islamin në supet e tyre dhe na e transmetuan neve sot. Mirësia me të cilën na ka nderuar Zoti, është transmetuar prej tyre.
Nëse feja jonë sot akuzohet si fe e dhunës dhe terrorit dhe këtë imazh duam ta ndërrojmë patjetër pasi nuk është imazhi i Islamit, ajo që duhet të bëjmë është që të depërtojmë brenda në shoqëri. Të bëjmë atë që bëri vetë Profeti (a.s). Ne duhet që të mirën ta përhapim në çdo cep. Le te kemi dhe ne shoqata që kujdesen për fëmijët, le të themelojmë banka gjaku për të sëmurët, le të hapim shkolla ku mësohet morali që ka humbur kohët e fundit, le të punojmë për shoqërinë në vend që të mendojmë dhe punojmë vetëm për vete.
Nuk do të kemi zhvillim, derisa në çdo qoshe dhe tek çdo person, të ngjallim frymën e dëshirës për t’u zhvilluar dhe punuar.
Një vajzë tregon:” Kam mësuar gjashtë gjuhë të huaja, me qëllim që historinë e Profetit (a.s) t’ia përcjell gjithë botës. Me këtë shpresoj që të arrij standartin e atyre që i zgjidhte Profeti (a.s).”
Ashtu siç i zgjodhi më të mirët në Meke, Profeti (a.s) do të bëjë një zgjedhje tjetër, me të njëjtat kritere në botën tjetër. Nuk mjafton që thjesht të lutesh, që Zoti të të bëjë nga shoqëruesit e Profetit (a.s) në xhenet. Nëse nuk punon sipas asaj që ke mësuar dhe nuk je me edukatë dhe moral, dije se nuk mund të jesh në shoqërinë e Profetit (a.s) në xhenet.
Edhe vetë familja e Profetit (a.s) të gjithë ishin muslimanë. Familja e Profetit (a.s) në këtë kohë përbëhej nga dhjetë persona, Profeti (a.s) me Hadixhen, katër vajzat, dy shërbëtore, Aliu r.a dhe Zejd ibnu Harithe dhe të gjithë kishin pranuar Islamin. Me këtë, të gjithë ishin nga të parët që kishin pranuar Islamin.
Sad ibnu Ebi Vekkas thotë:”Ka qenë një kohë kur unë isha ¼ e Islamit”, kjo për shkak se ishte njeriu i katërt që kishte pranuar Islamin.
Esh’ath ibnu Kajs një tregtar, vjen në Meke gjatë kohës së haxhit për qëllime tregtie dhe takohet me Abasin, xhaxhanë e Profetit (a.s). Gjatë kohës që po blinin dhe shisnin me Abasin në Mina, ai shikon dikë që del nga një çadër (Profetin (a.s), shikon nga dielli (për të parë kohën e namazit) dhe fillon duke bërë lëvizje të çuditshme (falej). Më pas shikon një djalë të ri (Aliu) që u vendos në krahë të tij dhe falej si ai. Po ashtu dhe një grua (Hadixheja) falej pas tyre. Esh’ath ibnu Kajs i habitur e pyeti Abasin:”Çfarë po bëjnë ata o Abas?”
Abasi ia ktheu:”Po falen”.
Pas pak ai i pa teksa ranë në ruku dhe sexhde dhe përsëri e pyeti Abasin:”O Abas, çfarë po bëjnë dhe kush është ai?”
Abasi iu përgjigj:”Ai është djali i vëllaut tim, kurse fëmija është djali i vëllaut tjetër dhe gruaja është bashkëshortja e tij”. Abasi në këtë kohë nuk ishte musliman dhe i thotë:”Ai pretendon se është profet dhe thotë që do të vijë një kohë që pasuritë e Kisras (mbretit të persëve) dhe Çezarit (romak) do të jenë në dorë të tij”.
Esh’athi qëndroi për pak kohë duke i parë i habitur. Abasi e pyeti:”A dëshiron që t’i them dhe të bisedosh me të?”
“Na lër që të merremi me tregëtinë tone!” – ia kthen Esh’athi. Kështu e la dhe vazhdoi tregëtinë.
Njëzet vjet më vonë, Esh’ath ibnu Kajsi pranoi Islamin. Ditën që Profeti (a.s) hyri me ushtri në Meke, ai vjen drejt tij me lotë në sy dhe i thotë:”Dëshmoj se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se ti o Muhamed je i dërguari i Tij”.
Profeti (a.s) i tha:”Mos qaj, pasi Islami i fshin të gjitha që ke vepruar më pare!”
Por ai ia ktheu:”Nuk qaj për këtë, por e kisha rastin të jem nga muslimanët e parë dhe nuk të dëgjova” dhe vazhdoi të përsërisë:”Ah sikur ta kisha bërë, ah sikur ta kisha bërë.”
Dhe ti o vëlla, nëse të vjen rasti që të adhurosh Zotin, të rregullosh gjendjen e vendit tënd dhe të njerëzve përreth, kurrë mos ia lejo vetes ta humbasësh këtë rast.

Kështu në këto tre vite, numri i muslimanëve ishte shtuar afro dyqind të tillë. Kurejshët gjatë kësaj kohe nuk ndjenin gjë, pasi plani i Profetit (a.s) ishte që të depërtonte në fise ku do të zgjidhte njerëzit më të mirë dhe të suksesshëm, duke u shmangur nga çdo përplasje me ta. Etapa e parë e planit të Profetit (a.s) kishte qenë e suksesshme dhe tani do të kalonte në etapën e dytë, ku do të ftonte të tjerët hapurazi.
Nga cilësitë më të shquara të Profetit (a.s) ishte iniciativa. Gjithmonë ai kishte iniciativën për ta filluar diçka. Kështu kundërshtarët e tij ishin thjesht reagues. Ai ndërmerrte iniciativën dhe ai caktonte kohën, pasi kishte planifikuar më parë. Megjithëse deri atëherë ishin mësuar me një ritëm të caktuar, asnjëri nga muslimanët nuk e kundërshtoi kalimin nga etapa e parë në atë të dytën, ku do të flisnin rreth Islamit hapurazi.
Jo si shumë muslimanë sot, që u vjen turp të flasin rreth fesë së tyre. Kurrë mos të të vijë zor dhe turp ngaqë je në rrugë të vërtetë.
Në këtë kohë Profetit (a.s) i shpallen dy ajete të reja:
I pari: “Shpalle atë me të cilën je urdhëruar dhe largohu nga politeistët”. (Hixhr 94)
I dyti:”Dhe këshillo farefisin tënd më të afërt”. (Shuara 214)
Kështu filloi Profeti (a.s) me njerëzit e tij më të afërt. Për këtë ai i ftoi të gjithë për darkë. Në këtë darkë merrnin pjesë familja e Abdul Mutalibit dhe disa nga Benu Hashim. Të gjithë ishin 45 veta, burra dhe gra. Pasi hëngrën, akoma pa e marrë fjalën Profeti (a.s), ndërhyri Ebu Lehebi, xhaxhai i tij dhe i tha:”Dëgjo o Muhamed, para se të flasësh! Dije që ne nuk u bëjmë dot ballë të gjithë arabëve. Nëse ti do të vazhdosh të qëndrosh në atë rrugë që je, të gjithë arabët dhe kurejshët do të kthehen kundër teje dhe njerëzve të tu. Deri sot nuk kam dëgjuar nga arabët që dikush prej tyre, i ka sjellë popullit të tij diçka më të keqe se ajo që ti po i sjell popullit tënd”.
Më pas ai u drejtua nga të pranishmit e tjerë dhe u tha:”Merreni për dore dhe mbylljani këtë gojë, para se të ktheheni në armiq të gjithë arabëve!”
Profeti (a.s) heshti dhe më pas u tha të pranishmëve:”Nëse keni përfunduar të ngrënit dhe dëshironi të largoheni, jeni të lirë”.
Ai që ia tha këto fjalë ishte xhaxhai i tij, dhe kur të kundërshton një i afërm është më e rëndë. Megjithatë Profeti (a.s) nuk e kundërshtoi, pasi nuk dëshironte që thirrjen Islame, t’a fillojë me zënka me xhaxhanë e tij para të gjithë familjes. Megjithë fjalët e rënda që i tha xhaxhai i tij, Profeti (a.s) nuk e kundërshtoi, pasi Islami nuk fton për grindje dhe zënka.
Ebu Lehebi ishte xhaxhai i Profetit (a.s) dhe e donte atë shumë, saqë kur lindi Profeti (a.s), ai therri dele dhe organizoi ceremoninë e lindjes. Jo vetëm kaq, por nga dashuria që kishte për të, ai kishte fejuar dhe dy djemtë e tij me dy vajzat të Profetit (a.s).
Shkaku për të cilin ai e kundërshtonte Profetin (a.s) ishte se kishte hallin e tregëtisë dhe pasurisë. Ai e kuptonte se një mesazh i tillë, do i kthente kurejshët në armiq të tyre. Kjo pasi fjala “Nuk ka zot tjetër veç Allahut” do të thoshte që të hiqen gjithë idhujt sipër Qabes. Nëse do të ndodhte kjo, fiset që kishin idhujt në Qabe nuk do i lejonin më të tregtonin të lirë, gjë e cila do të shkaktonte kolaps ekonomik në Meke.
Kështu, mbledhja e parë me familjen e tij dështoi. Kjo me qëllim që të mësojë Profeti (a.s) se rruga e tij e pranon dhe dështimin, por nuk pranon që të mbetet në dështim. Për këtë Profeti (a.s) i mblodhi përsëri dhe këtë radhë ftoi vetëm tridhjetë veta, mes tyre dhe Ebu Lehebin.
Këtë herë Profeti (a.s) nuk priti sa të flasë Ebu Lehebi, por filloi vetë i pari dhe tha:”Falenderoj Zotin. E falenderoj Atë, kërkoj ndihmë prej Tij, Atë e besoj dhe Atij i mbështetem. Dëshmoj se nuk ka zot tjetër veç Allahut që është i pashok”.
Më pas u drejtua drejt tyre dhe u tha:”Për Zotin, nëse do i gënjeja të gjithë njerëzit, ju nuk do të mund t’ju gënjeja. Nëse do i mashtroja të gjithë njerëzit, ju nuk do të mund t’ju mashtroja. Betohem në Zotin, që nuk ka zot tjetër veç Tij, unë jam i dërguari i Zotit për tek ju veçanërisht dhe për tek të gjithë njerëzit e tjerë në përgjithësi. Për Zotin, do ju vijë vdekja ashtu siç u vjen gjumi, do të ringjalleni ashtu siç zgjoheni, do ju kërkohet llogari për atë që veproni dhe do jetë ose xhenet i përjetshëm, ose zjarr i përjetshëm. O Beni Hashim, shpëtojeni veten tuaj nga zjarri. O Benu Abdul Mutalib, shpëtojeni veten tuaj nga zjarri. O Abas, xhaxhai i Profetit, shpëtoje veten nga zjarri. O Safijje, halla e Profetit, shpëtoje veten tënde nga zjarri. O Fatime vajza e Muhamedit, shpëtoje veten nga zjarri, pasi unë nuk kam në dorë gjë”.
Më pas pa nga vajza e tij Fatimeja, të cilës i thotë:”O Fatime vajza e Muhamedit, më kërko ç’të duash nga pasuria ime, por unë nuk kam në dorë gjë nga Zoti”.
Xhaxhai i tij Abasi dhe Hamza, ulën kokat dhe heshtën. Ai që foli ishte kryetari i familjes, xhaxhai që e rriti Profetin (a.s) në familjen e tij Ebu Talibi. Ai foli për të çuar në vend porosinë e gjyshit të Profetit (a.s) Abdul Mutalibit i cili para se të vdesë i tha:”Po t’a lë amanet fëmijën tim”. Ebu Talibi nuk ishte musliman, por e ruante porosinë e babait të tij, për tu kujdesur për Muhamedin (a.s).
Kështu ai çohet dhe i thotë:”Vazhdoje rrugën me të cilën je obliguar, se unë do të vazhdoj të të mbroj sa të jem gjallë”.
Ebu Lehebi foli dhe tha:”Kjo është shenjë e keqe. Pengojeni para se të marrë në qafë   dhe të tjerë”.
Ebu Talibi ia ktheu:”Do i mbahem fjalës time dhe për Zotin do e mbroj sa të jem gjallë”. Të pranishmit heshtën dhe lëvizën kokat.
Me këtë Profeti (a.s) fitoi mbrojtjen e xhaxhait të tij dhe të rrethit familjar.
Më pas Profeti (a.s) i pyeti:”Kush prej jush beson në atë që më është shpallur”?
Hamzai dhe Abasi, kthyen kokat anansh, kurse Ebu Talibi tha:”Unë do vazhdoj në fenë e Abdul Mutalibit”. Burrat dhe gratë e pranishëm, heshtën dhe nuk folën. Kurse Ebu Lehebi sigurisht që refuzoi. I vetmi që besoi në mes të gjithëve, ishte një djalosh trembëdhjetë vjeçar, Ali ibnu Ebi Talibi. Ai ngriti dorën dhe tha:”Unë të ndjek pas në atë që të është shpallur dhe do të eci me ty në këtë rrugë”.
Të gjithë filluan të qeshin me të madhe, për shkak të moshës së vogël. Por Profeti (a.s) u çua, i zgjati dorën dhe i tha:”Vendose dorën tënde sipër dorës sime”. Të gjithë heshtën kur panë këtë. Aliu u çua dhe ai dhe i shtrëngoi dorën Profetit (a.s). Dorën tjetër Profeti (a.s) e përplasi sipër dorës së Aliut.

Hapit tjetër që do të ndërmerte Profeti (a.s) pasi siguroi ndihmën e xhaxhait të tij, ishte se të njëjtat fjalë do ua thoshte dhe popullatës së Mekes. Për këtë ai do të ngjitej mbi kodrën Safa, kodra më e lartë në Meke.
Pasi u ngjit mbi kodër, filloi të thërrasë sipas fiseve të Mekes:” O Benu Abdulmenaf, o benu Abdul Mutalib, o benu Adij, o benu Fihr etj…” Të gjithë filluan të grumbullohen rreth tij. Ata që nuk kishin mundësi të shkonin, dërgonin një përfaqësues. Në kulmin e sigurisë dhe besimit në vetvete, pasi u mblodhën u tha:”Nëse do u thoja që pas kësaj kodre është një ushtri që kërkon t’ju sulmojë, a do më besonit?”
Ata iu përgjigjën:”Nuk kemi provuar prej teje gënjeshtër kurrë”. Atëherë u thotë:” Unë jam i dërguari i Zotit tek ju dhe u paralajmëroj një ndëshkim të dhimbshëm (nëse nuk besoni)”.
Asnjëri prej të pranishmëve nuk foli. I vetmi që foli ishte Ebu Lehebi, xhaxhai i tij, që i tha:”T’u thafshin duart, a për këtë na paske mbledhur”?
I pari që e zhgënjeu Profetin (a.s) ishte xhaxhai i tij. Prandaj mos u mërzit nëse zhgënjimi dhe e keqja të vijnë nga shoku, apo njeriu i afërt.
Megjithatë Profeti (a.s) nuk i tha gjë, pasi ishte xhaxhai i tij dhe të keqes nuk i përgjigjej me të keqe.
Pasi tha fjalët e tij, Profeti (a.s) zbriti nga kodra. Në ato çaste atij iu shpall sureja “Mesed” e cila zbriti posaçërisht për Ebu Lehebin.
“Iu thafshin duart Ebu Lehebit, që i janë tharë. Atij nuk i bëri dobi pasuria dhe ajo që fitoi. Ai do të hyjë në zjarr me flakë.” (Mesed 1-3)
Nga armiqtë e Profetit (a.s), që Zoti i përmend në Kuran është vetëm Ebu Lehebi, megjithëse Ebu Xhehli është ai që e ka lënduar Profetin (a.s) më shumë se kushdo tjetër. Megjithatë emri i tij nuk përmendet. Kjo pasi Ebu Lehebi me sjelljet e tij, është ai që i nxiti të tjerët që t’a lëndonin dhe fyenin. Derisa filloi ai, të gjithë mbanin një qëndrim asnjanës. Për këtë Zoti e ka përmendur emrin e tij në Kuran.
Prandaj ruhu o vëlla dhe o motër që të mos jesh ti i pari që vepron diçka të keqe dhe që ua mëson të tjerëve.
Thotë Profeti (a.s):”Kush lë si traditë një vepër të keqe, ai do të ketë gjynahet e saj dhe gjynahet e atyre që do e veprojnë atë deri në ditën e Kiametit.”
Kushdo që e fyen Profetin (a.s) deri në ditën e Kiametit, gjynahet i shkojnë dhe Ebu Lehebit, pasi ai ishte i pari që e nisi diçka të tillë.
Ndëshkimin të cilin e përmend Zoti në Kuran për Ebu Lehebin, është për shkak se ai e dinte që Profeti (a.s) thotë të vërtetën, por ai vendosi të vërtetën në një anë dhe interesin në anën tjetër dhe zgjodhi interesin personal.
Kurrë mos prano që të zgjedhësh interesin, kur të vërtetën e sheh qartë para syve.
Që nga këto caste, Profeti (a.s) do të fillonte të ftojë njerëzit kudo që t’i shihte. Herë ecte në rrugë dhe u thoshte:”Thoni nuk ka zot tjetër veç Allahut të shpëtoni”. Herë të tjera u thoshte:”Thoni nuk ka zot tjetër veç Allahut të hyni në xhenet”. Herë të tjera u thoshte:” Thoni nuk ka zot tjetër veç Allahut, të bëheni të parët e arabëve dhe t’ju nënshtrohen të huajt”.
Po të shohim, Profeti (a.s) me këto fjalë i përgëzonte dhe nuk i frikësonte me ndëshkimin e Zotit dhe xhehnemin. Herë u premtonte shpëtim, herë xhenetin dhe herë të tjera poste dhe lavdi në këtë botë. Gjithçka që kërkoni e keni në mesazhin me të cilin jam ngarkuar.
Numri i banorëve të Mekes në këtë kohë ishte afërsisht 25.000 – 30.000 banorë. Kurse numri i muslimanëve kishte arritur në dyqind. Megjithë numrin e pakët, këta dyqind muslimanë e tronditën dhe shkundën shoqërinë në Meke. Kjo pasi ishin dyqind të cilët jetonin dhe kishin depërtuar në damarët e shoqërisë. Ata ishin njerëz me moral të lartë dhe të suksesshëm në jetë, ishin njerëz të integruar në shoqëri.
Në pak rreshta dua të theksoj rëndësinë e integrimit brenda shoqërisë. Një baba tregon që djali i tij është fetar. Çdo natë kur shkon të flejë na përshëndet me:”Esselamu alejkum” ne i themi :”Ve alejkum selam” dhe i themi gjtihashtu “natën e mirë.” Por ai nuk na përgjigjet me “natën e mirë”.
Ne sot kemi nevojë që t’ju flasim njerëzve me gjuhën që e kuptojnë. Që t’u flasësh të tjerëve rreth fesë, duhet që në radhë të parë të integrohesh bashkë me ta.
Profeti (a.s) në Meke u fliste jobesimtaëve rreth fesë dhe u fliste me gjuhë të cilën e kuptonin. Sigurisht që ai i vizitonte dhe u uronte festat e tyre. Ishte kjo mënyrë komunikimi e cila pati ndikim tek ata të cilët pranonin Islamin.
Kurejshët e kuptuan që Profeti (a.s) me këtë propagandë do të kishte ndikim negativ në interesat e tyre personale dhe mund të shkaktonte armiqësi mes fiseve. Atëherë filluan ta luftonin në forma të ndryshme. Fillimisht filluan të hedhin dyshime në ato që thotë. Kështu herë i thonin magjistar, herë i çmendur, herë fallxhor etj…
Një herë u mblodhën kurejshët dhe me ta dhe Velid ibnul Mugire, për të diskutuar rreth Profetit (a.s). Velidi i pyeti:” Çfarë nofke i keni vënë me qëllim që të tjerët mos i shkojnë pas?”
Ata i thanë:”I thërrasim i çmendur.”
Ai u tha:”Nuk mund t’a thërrasim i çmendur pasi të gjithë e dimë që nuk është i tillë.” Dikush tjetër tha:”Magjistar.”
Velidi ua ktheu përsëri:”Ne të gjithë e dimë si janë magjistarët dhe i kemi parë. Ai nuk është prej tyre.”
U ngrit një tjetër dhe tha:”bejtexhi (poet).”
Velidi i tha:”Ne të gjithë e dimë se si janë bejtexhinjtë, fjalët që thotë ai nuk mund të jenë bejte (vargje).”
Dikush tjetër tha: ”Ta quajmë fallxhor.”
Por përsëri Velidi e kundërshtoi. Dikush tjetër pyeti:”Po çfarë ta quajmë atëherë?” Velidi ia ktheu:”Për Zotin fjalët e tij kanë ëmbëlsi dhe ai vetë është i mbushur me hijeshi. Ai është frytdhënës dhe gjithmonë lartësohet dhe asgjë nuk lartësohet mbi të.”
Të tjerët, të habitur nga kjo e pyetën:”Mos e ke besuar dhe ti o Velid me këto që po thua?!”
“Kurrë – ua ktheu – si qenka e mundur që t’i shpallet atij dhe të lihem unë, që jam nga paria e kurejshëve?! I thërrisni “magjistar, që ndan burrin nga gruaja dhe babanë nga fëmija.”

Vetë Kurani e përmend Velid ibnu Mugiren se si mendohej rreth nofkave që do i vinte Profetit (a.s). Thotë Zoti në Kuran:”Më lër Mua dhe atë që e kam krijuar të vetëm. Atij që i kam dhënë pasuri të shumta. Dhe fëmijët e tij (Unë ia kam dhënë). Dhe ia bëra jetën të lehtë. Ai lakmon që Unë t’ia shtoj. Por jo, pasi ai ishte kokëfortë ndaj fakteve Tona. Unë do ta ndëshkoj me një dënim të rëndë. Vërtet që ai mendote dhe thurrte. U shkatërroftë ashtu siç thurrte. Dhe një herë u shkatërroftë siç thurrte. Më pas mendoi. Pastaj u vrenjt dhe u inatos. Pastaj u kthye me mendjemadhësi. Pastaj tha: Kjo s’është veçse magji nga ato të vjetrat. Këto nuk janvë veçse fjalë njeriu. Por Unë do e hedh në zjarr.” (Muddethir 11-26)

Kurse xhaxhai i tij Ebu Lehebi, sa herë që Profeti (a.s) takohej me dikë dhe i fliste rreth Islamit, ai u thoshte:”Mos e besoni, ai është i çmendur. Ai është djali i vëllaut tim dhe e njoh mire.”
Njerëzit thonin: ”Xhaxhai i tij e njeh më mirë se ne.” dhe largoheshin.
Një mekas me emrin Nadr ibnul Harith u thotë një ditë kurejshëve:”Më dërgoni në vendet perse, me qëllim që të mësoj histori dhe tregime si ato që tregon Muhamedi”. Kështu shkoi dhe qëndroi atje një vit, me qëllim që kur të kthehej të luftonte Profetin (a.s). Pasi u kthye, sa herë që Profeti (a.s) u tregonte njerëzve diçka nga Kurani, ai u thoshte:”Mos e dëgjoni atë, ejani t’ju tregoj unë histori më të bukura se të Muhamedit” dhe fillonte të tregojë përralla nga Persia.
Më shumë se kaq, ata e akuzuan dhe për agjent të një vendi tjetër. Këtë e përmend dhe Kurani ku thotë:”Ata të cilët nuk besuan thanë: Ky nuk është veçse një trillim i tij, për të cilin e kanë ndihmuar dhe njerëz të tjerë. Kështu ata bëjnë shtrembërime dhe shpifje. Dhe thanë janë legjenda të të parëve të cilat i ka shkruar por që dikush ia dikton në mëngjes e darkë” (Furkan 4-5)
Të gjitha këto që ia thonin, megjithatë Profeti (a.s) nuk ua kthente, por vazhdonte të punojë natë e ditë. Gjatë natës falte namaz nate, kurse ditën ishte në kulmin e aktivitetit për përcjelljen e mesazhit hyjnor.
Kur e shihte Hadixheja duke u falur natën i thoshte:”A nuk flen o i dërguar i Zotit?” Kurse ai ia kthente:” Ka ikur koha e gjumit o Hadixhe.”
Kur dëgjonin në Kuran fjalën “ Rrahman” (Mëshirues) ata thonin:” Ky Rahmani, është nga një vend tjetër dhe ështëai ia mëson këto që thotë.” Këtë e përmend dhe vetë Zoti në Kuran:”Ne nuk do e besojmë Rahmanin kurrë”.
Edhe Zoti e këshillonte në Kuran Profetin (a.s) me fjalët:”Sikur t’i dëshiron të shkatërrosh veten nga pikëllimi pas tyre, nëse nuk besojnë në këtë fjalë (Kuranin)”. (Kehf 6)
Megjithë dyshimet dhe propagandën e madhe kundër Profetit (a.s), numri i pasuesve të tij vetëm rritej. Kjo pasi e drejta dhe e vërteta është më e fortë dhe do të triumfojë.
Sido që të shohësh ryshfete dhe korrupsion, sido që të shohësh moral të ulët, sido që t’i shohësh njerëzit larg Zotit, dije se e vërteta do të triumfojë. Kjo është njëlloj sikur nëse gjithë njerëzit në tokë të merrnin fshesa dhe me ta të dëshironin të pluhurosin qiellin. Vallë a do mund ta pluhurosin? Ajo që do të pluhurosin është vetja e tyre, pasi qielli do të vazhdojë i pastër.
Mësimet e nxjerra nga sa u përmend.
1 – Jeto për të vërtetën duke ndjekur gjurmët e të dashurit Muhamed.
2 – Zgjidh atë që është e drejtë dhe mos zgjidh interesat e tua personale.
3 – Koha e gjumit ka ikur dhe ka ardhur koha e punës.
4 – Intergrimi në shoqëri dhe ftesa e tyre.
Shtëpia e Erkam ibnul Erkam.
Shtëpia e Erkam ibnul Erkam.


Megjithëse tregoheshin të duruar dhe ishin të bindur në rrugën që kishin ndjekur, muslimanët e parë e ndjenin veten të lodhur nga të gjitha këto që po vuanin. Kështu lindi ideja e grumbullimit në një shtëpi, ku muslimanët të merrnin kurse trajnimi nga Profeti (a.s).
Nga vuajtjet e shumta, ata kishin nevojë të takoheshin diku së bashku dhe të qanin hallet. Kishin nevojë që Profeti (a.s) t’i qetësojë dhe t’ua shtojë besimin dhe sigurinë tek Zoti. Kështu lindi ideja që të grumbulloheshin në shtëpinë e Erkam ibnul Erkam.
Shtëpia e Erkam ibnul Erkam është vendi ku Profeti (a.s) filloi të grumbullojë muslimanët nga viti i tretë i profecisë deri në vitin e gjashtë. Kjo ishte një ide e re e muslimanëve, për t’u përshtatur me kushtet e rënda me të cilat përballeshin.
Qëllimi me grumbullimin në këtë shtëpi ishte që muslimanëve tu rritej morali, t’u qartësohej vizioni, t’u shtohej besimi dhe të ishte një vend ku besimtarët e lodhur dhe të keqtrajtuar të mund të gjenin pak qetësi dhe paqe.
Erkam ibnul Erkam, ishte një i ri musliman që kishte mbushur 17 vjeç. U caktua shtëpia e tij si vend ku do të grumbulloheshin për disa faktorë:
I pari, për shkak se kurejshëve nuk do u binte ndërmend që muslimanët grumbullohen në shtëpinë e tij pasi nuk ishte më shumë se 17 vjeç dhe nuk e njihte kush.
I dyti, shtëpia e tij ishte në mes të farefisit të tij dhe nëse do te zbulonin kurejshët, do të ishin të mbrojtur nga farefisi i Erkamit.
Këto dyqind muslimanë që kishin mësuar nga shkolla e Profetit Muhamed (a.s), janë ata që i qëndruan çdo sprove. Njëzet vite më pas, në betejën e Hunejn-it, ku e gjithë ushtria muslimane filloi të tërhiqej para sulmit të armiqve, të vetmit që nuk u tërhoqën por vazhduan të luftojnë ishin këta dyqind besimtarët e parë që grumbulloheshin në shtëpinë e Erkam-it.
Profeti (a.s) në këtë shtëpi u mësonte shumë gjëra. E para ishte se duke qenë të gjithë bashkë, ai mbillte në zemrat e tyre dashurinë dhe dëshirën për të qenë i bashkuar. Aty secili mësonte dhe ndikohej nga shpirti i vëllazërisë dhe sakrificës për të ndihmuar njëri-tjetrin.
E dyta ishte se mësonin si të pastronin zemrën dhe të ndiheshin më pranë Zotit. Mësonin dashurinë për atdheun dhe vendin ku jetonin. Merrnin informacione rreth ngjarjeve politike që zhvilloheshin në shtetet përreth.
Gjatë kësaj kohe shpallet sureja Asr, që flet rreth rëndësisë së bashkëpunimit dhe veprimit në grup.
“Pasha kohën. Nuk ka dyshim se njeriu është në humbje të sigurtë. Përveç atyre që besuan dhe vepruan punë të mira dhe që këshilluan njëri-tjetrin ti përmbahen të vërtetës dhe të jenë të durueshëm. (Asr 1-3)
Kjo sure siç shihet flet mbi rëndësinë e bashkëpunimit të ndërsjelltë.
Më pas shpallet sureja Rum, që flet mbi situatën politike të vendeve të tjera përreth. Thotë Zoti rreth kësaj:
”Elif, lam, mim. Bizantët u mposhtën, në tokën më të ulët, por pas kësaj disfate ata do të fitojnë përsëri. Brenda disa viteve. Çështja i takon Zotit fillim e mbarim. Atë ditë (kur të fitojnë bizantët përsëri) do të gëzohen besimtarët. Për ndihmën e Allahut. Ai ndihmon atë që do dhe është i Gjithëfuqishëm, Mëshirues.” (Rum 1-5)
Kështu Profeti (a.s) dhe Zoti, i edukonin muslimanët dhe i bënin të vetëdijshëm dhe për ngjarjet ndërkombëtare. Kurse sot ka muslimanë që nuk dinë se çfarë ndodh në vendin e tyre.
Shumë njerëz mendojnë që brezi i shokëve të Profetit (a.s) kanë qenë njerëz që veç adhurimit të Zotit nuk dinin gjë tjetër. Por e vërteta është se ata veç detyrave fetare merreshin dhe me çështjet politike dhe organizative. Tek ata më mirë se kudo shfaqej shpirti për të punuar si një grup pune i vetëm.

Kurse në suren En’am, Profetit (a.s) i shpalleshin pjesë që u jepnin zemër muslimanëve. Thotë Zoti në Kuran:”Ai ka në dorë çelësat e së fshehtës, të cilën nuk e di kush tjetër veç Atij. Ai di gjithçka që ekziston mbi tokë dhe në det.” (En’am 59)
“Thuaj: Namazi im, kurbani im, jeta dhe vdekja ime janë vetëm për Allahun, Zotin e botrave”   (En’am 162)
Me këto ajete Profeti (a.s) u jepte zemër shokëve të tij në shtëpinë e Erkam ibnul Erkam. Po kështu duhet ta lexojmë dhe ne Kuranin.
Në këtë shtëpi Profeti (a.s) u mësonte shokëve të tij dashurinë për atdheun dhe shoqërinë ku jetonin. Për këtë, i shpallet sureja Jusuf, ku Profeti Jusuf (a.s) megjithëse u burgos padrejtësisht, në kohën kur ata që e burgosën patën nevojë për të, u ofroi ndihmën e tij. Ai e kuptoi se çfarë katastrofe do përfshinte vendin e tij, nëse nuk i ndihmon. Ai i kishte në dorë të hakmerrej me ata që ishin sjellë keq me të dhe e kishin burgosur. Kështu me shpalljen e sures “Jusuf” muslimanët mësonin se ishin mëshirë për njerëzimin dhe simbol i së mirës në tokë. Ishte ky shkaku që pranonin Islamin njerëz si Halid ibnul Velidi, Ikrima ibnu Xhehli e të tjerë. Shkaku ishte se në këtë fe gjenin mëshirën.
Ky është Islami të cilin kemi përqafuar dhe ne dhe me të cilin krenohemi.
Më pas shpallet dhe sureja “Hud” e cila përmban histori të profetëve të cilët dhe ata u keqtrajtuan dhe vuajtën.
Rreth Erkam ibnul Erkam nuk dihet gjë tjetër përveçse ofroi shtëpinë e tij për muslimanët dhe Profetin (a.s).
Kështu gjëja me të cilët dallohej Erkami, ishte shtëpia e tij të cilën e la të lirë për muslimanët. Shtëpia e tij, ishte ajo që Erkami i dha Islamit.
Kur muslimanët emigruan nga Meka për në Medine, çdo musliman nga Medineja merrte një musliman nga Meka në shtëpinë e tij. Thuhet që Profeti (a.s) kishte blerë një shtëpi   të cilën ia dha Erkamit, si shpërblim për shtëpinë e tij në Meke.
Erkami nuk posedonte gjë tjetër që ta vendoste në shërbim të fesë, përveç shtëpisë. Po ti o vëlla, çfarë ke vënë në shërbim të fesë? Çfarë i ke dhënë asaj? Këtu nuk kemi si qëllim diçka materiale, por çdo gjë që shërben për të zhvilluar vendin tënd.
Gjëja më e ëmbël dhe që e shijon më shumë në këtë botë është kur jep diçka. Nëse jetojmë vetëm për veten, lindim të vegjël, jetojmë të vegjël dhe vdesim të tillë. Kurse kur jetojmë për të tjerët, jeta jonë zgjatet dhe lidhet me jetën e atyre që do u kthejmë buzëqeshjen në fytyrë.
Atë ditë që të japësh shumë, do të ndjesh që ke marrë shumë nga kjo botë. Këtë mësojeni nga mësuesi ynë, vetë Profeti Muhamed (a.s). Shokët e tij tregojnë që Profeti (a.s) në Ramazan ishte si era e shpejtë në bamirësi. Kudo që të ishte e mira, do të gjeje Profetin (a.s).

Gjatë këtyre viteve ku muslimanët keqtrajtoheshin, shpallet dhe një sure tjetër, ajo El-mutaffifin.
“Të mjerët ata që peshojnë mangut. Të cilët kur marrin nga njerëzit, e marrin të plotë. Por kur u japin, e peshojnë mangut. A nuk mendojnë që ata do të ringjallen (dhe do japin llogari)? Në një ditë të madhe. (Mutaffifinë 1-5)
Ky ishte një mesazh me anë të të cilit kuptohej që Profeti (a.s) nuk ishte dërguar për reforma fetare, për të thyer idhujt dhe që njerëzit ti falen vetëm një Zoti. Profeti (a.s) ashtu siç u dërgua për reforma në fe, u dërgua për reforma në ekonomi, moral dhe në çdo cep të jetës. Ai u dërgua për të ndryshuar gjithë mentalitetin e asaj kohe. Ai erdhi me vizion të përgjithshëm, të mbarë jetës.
Pas Islamit të Hamzasë dhe Umerit, numri i muslimanëve filloi të shtohej më shumë.
Kurejshët të gjendur para një situate të tillë, ku keqtrajtimet nuk kishin sjellë dobi dhe numri i muslimanëve vetëm sa shtohej, menduan të ndryshojnë politikë, dhe vendosën që ti kthehen politikës së bisedimeve.

Politika e negociatave.
Kështu, ata i ndërprenë keqtrajtimet dhe vendosën që të hynin në bisedime, të cilat do të përqendroheshin me vetë Profetin (a.s) dhe me xhaxhanë e tij Ebu Talibin. Këto bisedime do të kishin në themel, joshjen e Profetit (a.s) me pasuri dhe pushtet.
Ka shumë muslimanë dhe njerëz që i përballojnë keqtrajtimet dhe vuajtjet, për shkak të një ideje apo bindjeje të drejtë që kanë. Por kur vijnë joshjet me pasuri apo pushtet, thyhen para tyre.
Tani Profeti (a.s) pas keqtrajtimeve dhe fyerjeve, do të provohej me joshje për pasuri dhe pushtet.
Bisedimet do të zhvilloheshin mes kurejshëve që ishin të fuqishëm, por të dobët pasi nuk kishin besimin dhe vizion të qartë për të ardhmen, dhe muslimanëve që ishin të dobët, por të fuqishëm me besimin e tyre në Zot. Ishte një dyluftim mes monedhës fallco dhe asaj të vërtetë.

Bisedimet me xhaxhanë e Profetit (a.s) Ebu Talibin.
Qëllimi me këto bisedime me xhaxhanë e Profetit (a.s) ishte që ti bënin presion, ose ta bindë Muhamedin (a.s) që ta lërë këtë rrugë, ose të pranojë që t’jua dorëzojë atë kurejshëve. Ata vajtën tre herë për të biseduar me Ebu Talibin.
Herën e parë vajti një përfaqësi që përbëhej nga Ebu Lehebi, Ebu Sufjani, Utbe ibnu Rebia, Shejbe ibnu Rebia, Elveli ibnul Mugire, El’as ibnu Vail dhe Ebul Buhturi ibnu Hisham. Këta ishin personat me më peshë mes kurejshëve. Vajtën tek Ebu Talibi dhe i thanë:”Mbaje djalin e vëllait tend! Ai ka sharë zotat tanë dhe   ka futur armiqësinë mes nesh. Ose detyroje të mos flasë, ose na lër neve të merremi me të.”
Profeti (a.s) deri në këtë kohë kishte qenë në mbrojtjen e xhaxhait të tij dhe nuk guxonte kush ti bëjë keq.
Pasi i dëgjoi, Ebu Talibi me të mirë ua mbushi mendjen dhe dolën, por pa u premtuar gjë.
Herën e dytë që vajtën tek Ebu Talibi, vajtën me një ofertë e cila tregon sesa mendjelehtë ishin. Vajtën tek Ebu Talibi dhe i thanë:” O Ebu Talib, të kemi sjellë Imaren, djalin e Velid ibnul Mugires. Ai është djali më i mirë që kanë kurejshët, si nga farefisi dhe hijeshia, ashtu dhe nga logjika. Merre atë dhe mbaje si fëmijën tënd. Në vend të tij na jep djalin e vëllaut tend, që shan fenë tonë dhe fenë tënde, me qëllim që ta vrasim. Kështu jemi barazim, të dhamë nje prej nesh dhe na dhe një prej jush.” Ebu Talibi ia ktheu:”Jo, kështu nuk jemi barazim. Unë të marr djalin tuaj dhe ta ushqej në shtëpinë time, kurse ju të merrni djalin tim dhe ta vrisni?! Për Zotin diçka e tillë nuk mund të ndodhë kurrë, prandaj bëni ç’të doni.”
Diçka e rëndësishme me këtë rast, është se nëse e ndjen që je në rrugë të drejtë dhe me të vërtetën, mos u lëkund dhe qëndro i fortë. Sado i dobët qofsh, mos kij frikë nëse je me të drejtën, pasi do të triumfosh.
Edukoje fëmijën tënd me këtë frymë, që e drejta do të triumfojë sido që të jetë puna. Tregoji për këtë qoftë dhe histori imagjinare, por që ia ngulisin diçka të tillë thellë në mendje, me qëllim që të përkrahë të drejtën gjithmonë.
Herën e tretë, të inatosur që deri atëherë nuk kishin arritur gjë, i vajtën Ebu Talibit dhe i thanë:”O Ebu Talib, ti ke pozitë të lartë dhe je i moshuar. Djali i   vëllait tend, vazhdon të na sjellë telashe, por pas kësaj dite ne nuk do të durojmë më. Ose ta ndalosh sot, ose do të të luftojmë ty, atë, dhe gjithë familjen Benu Hashim, derisa njëri nga ne të shuhet.” Kur Ebu Talibi kërkoi të flasë, ata u çuan dhe u larguan.
Këtë herë Ebu Talibi u trondit shumë, pasi ishte hera e parë që dikush fliste për familjen e tij në atë mënyrë. Familja e tij ishte nga familjet më të njohura në Meke. Babai i tij Abdul Mutalibi, ishte ai që kishte zbuluar pusin e zemzemit pasi ishte mbuluar. Gjyshi i tij Kilabi, është ai që i mblodhi dhe i bashkoi kurejshët. Babai i tij Abdul Mutalibi ishte i vetmi që kishte guxuar të takohet me Ebrehan dhe i kishte kërkuar ti kthejë bagëtitë e tij.
Kështu që fjalët që sapo i thanë, e tronditën shumë pasi kuptoi që e kishin seriozisht këtë radhë.
Menjëherë urdhëroi njërin nga fëmijët e tij të thërrasë Muhamedin (a.s). Pasi erdhi Profeti (a.s) dhe u ul, filloi xhaxhai i tij ti rrëfejë gjithçka kishte ndodhur. Pasi përfundoi, heshti pak dhe i tha Profetit (a.s).:”O djali i vëllaut tim! Ruaje veten dhe më ruaj dhe mua! Mos më ngarko me gjëra që nuk mundem ti mbaj!”
Profeti (a.s) pasi e dëgjoi, ia ktheu me fjalët:”Betohem në Zotin o xhaxha, nëse më vendosin diellin në dorën e djathtë dhe hënën në dorën e majtë, me qëllim që ta lë këtë rrugë, kurrë nuk do pranoja të lija, derisa ta bënte Zoti të triumfojë ose të vdes në këtë rrugë.” Pasi tha këto fjalë, Profeti (a.s) filloi të qajë.
E gjithë bota me të mirat e saj, nuk vlente gjë para rrugës të cilën kishte zgjedhur.   Profeti (a.s) kishte zemër sfiduese, por në të njëjtën kohë dhe mëshiruese dhe të butë. Ai dinte të reagonte me forcë në momente që nuk bënte dobi veç forca dhe me të butë në momente që vetëm butësia vlente. Zemra e tij i kishte të dyja këto cilësi.
Sot, ne kemi të rinj që janë këmbëngulës në të drejtë dhe veç ashpërsisë nuk njohin gjuhë tjetër. Kemi dhe të rinj të tjerë që janë aq të urtë dhe të butë, saqë në kohë të vështira nuk dinë të reagojë fuqishëm.
Kurse Profeti (a.s) kishte dhe këmbënguljen me forcë, por dhe butësinë dhe mëshirën. I tillë ishte Profeti (a.s), i kishte të dy cilësitë që në pamje të parë duken të kundërta.
Gjëja më e vështirë për një baba, është ti vdesë fëmija në moshë të re. Në një rast të tillë, është e vështirë të bashkosh mes dhimbjes dhe mëshirës për fëmijën, dhe mes pranimit të qenit i kënaqur me caktimin e Zotit. Fudejl ibnu Ajjad, rrallë herë shihej të buzëqeshë. Kur i vdiq djali dhjetëvjeçar e panë të buzëqeshte shpesh. Kjo pasi mes dhimbjes dhe mëshirës për vdekjen e djalit dhe mes të qenit i kënaqur me caktimin e Zotit, ai zgjodhi këtë të fundit dhe buzëqeshte.
Kurse kur Profetit (a.s) i vdiq djali i tij i fundit Ibrahimi, e panë të qante. Ai në të njëjtën kohë ishte i kënaqur me caktimin e Zotit, por dhe ndjente dhimbje dhe mëshirë për vdekjen e Ibrahimit. Për këtë ai qau si mëshirë dhe shprehu pranimin dhe të qënit i kënaqur me fjalët:”Syri loton, zemra hidhërohet, por nuk themi veçse gjëra që kënaqin Zotin”.
A nuk ndjehesh krenar që je pasues i Profetit (a.s)?

Pas këtyre fjalëve, Profeti (a.s) çohet dhe largohet. Xhaxhai i tij e thërret përsëri dhe i thotë:”O djali i vëllaut tim, shko dhe thuaj ç’të duash. Për Zotin nuk do të të braktis kurrë.” Më pas Ebu Talibi thuri disa vargje të cilat përhapen në të gjithë Meken:
Për Zotin nuk do të arrijnë tek ti
Derisa të mbulohem me dhe
Vazhdoje rrugën pa të prekur kush
Përgëzoji dhe kënaqu me këtë dhe ti vetë.

Me të vërtetë që Ebu Talibi nuk pranoi Islamin, por ai ishte burrë dhe sakrifikoi për Profetin (a.s).
Ebu Talibi kishte dhe dy vëllezër të tjerë, Abbasin që deri në këtë kohë ishte i asnjanshëm dhe Ebu Lehebin, që kishte shpallur armiqësinë kundër Profetit (a.s).
Cilin prej të treve, do të zgjidhje si shembull për veten tënde o vëlla? Të lutem përgjigju kësaj pyetje dhe zgjidhe njërin prej tyre.

Bisedimet me Profetin (a.s).

Kështu bisedimet me Ebu Talibin, nuk patën dobi. Atëherë menduan që të takohen me vetë Profetin (a.s) dhe ti propozojnë disa gjëra. Kështu mblidhet paria e kurejshëve dhe bien dakort që të dërgojnë më të vjetrin prej tyre Ukbe ibnu Rebian, të bisedojë me Profetin (a.s). Shkoi Ukbe tek Profeti (a.s) të cilin e takoi tek Qabeja dhe pasi u ulën i tha:
”O djali i vëllaut tonë, unë kam ardhur të të ofroj disa gjëra, prandaj më dëgjo se ndoshta do të pranosh disa prej tyre.”
Profeti (a.s) ia ktheu:”Fol o Ebul Velid, po të dëgjoj!”
Ai i tha:”Ne e dimë pozitën tënde dhe të familjes tënde në mesin tonë. Ajo që i ke sjellë popullit tënd ti, është diçka shumë e rrezikshme dhe që nuk ka ndodhur më parë. Me këtë, ti na ke përçarë unitetin tonë dhe ke ndarë babanë nga i biri. Nëse me këtë që bën, ke si qëllim të mbledhësh sa më shumë pasuri, ne do të mbledhim gjithë pasuritë tona dhe ti japim derisa të bëhesh më i pasuri mes nesh. Nëse me këtë, kërkon pozitë, ne të zgjedhim të parin tonë dhe nuk vendosim për asgjë, pa marrë mendimin tënd. Nëse dëshiron pushtet, të bëjmë mbretin tonë. Nëse kjo që të ndodh është prej xhindëve, te mjekojmë me doktorë dhe shpenzojmë pasuri derisa të shërohesh. Nëse dëshiron të martohesh me një grua të bukur, të martojmë me gruan më të bukur të kurejshëve.”
Profeti (a.s) e la të flasë dhe e dëgjoi deri në fund, megjithë ofertat e ulëta.
Pasi përfundoi deri në fund fjalën e tij, Profeti (a.s) e pyeti:”A përfundove o Ebul Velid?” “Po”- iu përgjigj.
“Tani më dëgjo mua!” dhe filloi të lexojë ajete nga sure Fussilet.
“Ha mim.
Zbritje prej Mëshiruesit, Mëshirëbërësit.
Libër që ajetet e tij janë të detajuara, duke qenë Kuran arabisht për një popull që e kupton.
Është përgëzues dhe paralajmërues, por shumica e tyre ia kthyen shpinën dhe nuk e dëgjojnë.
Ata thanë: Zemrat tona janë të kyçura nga ajo që na fton dhe nga veshët jemi të shurdhër. Mes nesh dhe mes teje ekziston një perde, prandaj ti vazhdo me tënden dhe ne do të vazhdojmë në tonën. Thuaj: Unë jam vetëm një njeri si ju. Mua më shpallet se Zoti juaj është një i vetëm. Prandaj drejtojuni Atij dhe i kërkoni falje dhe mjerë për politeistët. Të cilët nuk japin zeqatin dhe mohojnë botën tjetër.
Me të vërtetë që ata që besuan dhe bënë vepra të mira, kanë shpërblim të pandërprerë.   Thuaj: A mohoni Atë që krijoi tokën në dy ditë dhe i përshkruani shok Atij që është Zoti i botrave.
Ai vendosi sipër saj (tokës) kodra, i shtoi të mirat dhe plotësoi kushtet për të jetuar në të, në katër ditë, për ata që pyesin.
Më pas iu drejtua qiellit, i cili ishte mjegullnajë dhe i tha atij dhe tokës: I bindjuni urdhërit Tim me dëshirë ose me forcë.
Ato të dy thanë: I bindemi me dëshirë. Dhe Ai krijoi shtatë qiej brenda dy ditëve dhe secilit qiell i caktoi atë që i nevojitet.
Qiellin e tokës ne e stolisëm me yje ndriçues dhe e bëmë të mbrojtur. Ky është caktim i të Plotëfuqishmit dhe të Diturit.
Teksa Profeti (a.s) po lexonte ajetin:”Në qoftë se ata të kthejnë shpinën, ti thuaju: Unë u paralajmëroj një rrufe si ajo e Adit dhe Themudit” (Fussilet 1-15)
Velidi vendosi dorën në gojën e Profetit (a.s) dhe i tha:”Për hatër të lidhjeve të gjakut që kemi, mjaft!”
Kjo pasi u frikësua se mos i vjen ndëshkimi në ato çaste. Menjëherë çohet dhe shkon tek kurejshët.
Kur e pa Ebu Sufjani nga larg, u tha të pranishmëve:”Po vjen me mendime të kundërta me ata të cilat shkoi.” Kur arriti tek kurejshët, ata e pyetën:”Ç’na ke sjellë o Ebul Velid?”
Ai u tha:”Ajo që u kam sjellë është se kam dëgjuar fjalë që nuk i kam dëgjuar kurrë më parë. Për Zotin ato nuk ishin as poezi dhe as magji. Për Zotin, fjalët e tij kanë ëmbëlsi dhe ai vetë është i mbushur me hijeshi. Ai është frytdhënës dhe gjithmonë lartësohet dhe asgjë nuk lartësohet mbi të. O kurejshë, sot kërkoj të më bindeni, më pas më kundërshtoni sa të doni. Lëreni atë burrë, në atë që kërkon të arrijë, pasi për Zotin që ai do të ketë famë më pas. Nëse e lini të lirë dhe e eliminojnë arabët e tjerë, ju fitoni dhe nëse triumfon, pushteti i tij do të jetë dhe i juaji.”
Kur i dëgjuan fjalët e tij, kurejshët i thanë:”Të paska bërë magji dhe ty o Ebul Velid!” “Ky ishte mendimi im” u tha ai.

Nga ofertat që i bënë Profetit (a.s), mund të lindë një pyetje:”Përse Profeti (a.s) nuk pranoi të merrte pasuritë e tyre dhe të bëhej i pari i Mekes dhe më pas të jepte urdhër që të gjithë të ndjekin fenë e tij?”
Kjo pasi në Islam, qëllimi nuk e justifikon mjetin. Profeti (a.s), në rrugën e tij ndjek vetëm politika të pastra.
Nëse Profeti (a.s) do të kishte triumfuar në një mënyrë të tillë, vallë a do të të pëlqente ty o vëlla? Koncepti i politikanit sot është komplet ndryshe, ai nuk lë mënyrë dhe mjet pa përdorur për të arritur qëllimin. Kurse Profeti (a.s), nuk e pranon një politikë të tillë.
Nëse Profeti (a.s) do e kishte pranuar pushtetin, njerëzit në atë kohë nuk do e pranonin rrugën e tij. Atëherë do ti detyronte që ta pranonin, kështu do të kthehej në diktator dhe ajeti:”Nuk ka dhunë në fe” nuk do të kishte vlerë.
Gjithashtu muslimanët që ishin në atë kohë, nuk ishin të përgatitur siç duhet për të përçuar mesazhin tek të tjerët, kështu më shumë do të prishinin sesa rregullonin.

Kur kurejshët panë që përpjekja e Velidit nuk pati sukses, paria e tyre e tyre e përbërë prej shtatë vetësh, vajtën vetë tek Profeti (a.s) dhe i propozuan përsëri të njëjtat oferta. Kurse Profeti (a.s) megjithëse këta ishin paria e kurejshëve u tha:”Unë nuk kam ardhur të marr pasuritë tuaja, as të bëhem mbreti juaj, as nuk kam ardhur të jem i pari juaj. Por unë jam i dërguari i Zotit të botërave tek ju. Nëse e pranoni mesazhin me të cilin kam ardhur, ai është fati juaj në këtë botë dhe në botën tjetër. Nëse e refuzoni, do të jem i durueshëm me caktimin e Zotit, derisa të jetë Zoti Ai që të gjykojë mes nesh.”

Një ditë, një nga kurejshët ,për ta ngacmuar i tha:”O Muhamed, na thuaj, a ti je më i mirë apo babai yt? A ti je më i mirë apo Abdul Mutalibi? Nëse thua që babai dhe gjyshi yt janë më të mirë se ti, përse i ke lënë zotat e tyre atëherë? Nëse thua që ti je më i mirë se ata, na e thuaj, me qëllim që ta marrin vesh njerëzit! ”
Profeti (a.s) nuk u ktheu përgjigje, pasi po ti kthente përgjigje do shkaktonte probleme. Kjo i çmendi edhe më tepër kurejshët.
Me këtë Profeti (a.s) na mëson që disa pyetjeve nuk kemi pse tu përgjigjemi. Shpesh herë përhapen fjalë dhe shpifje që nuk ia vlen të merresh me ta dhe tu japësh përgjigje.

Pasi panë që gjithë këto përpjekje dështuan, kurejshët i hynë rrugës së rënies në ujdi. Kështu ata i propozuan Profetit (a.s) që një ditë të adhuronin ata Zotin dhe ditën tjetër Profeti (a.s) me muslimanët të adhuronin idhujt e tyre. Por Zoti shpall suren Kafirun që thotë:
“Thuaj o ju mohues. Unë nuk e adhuroj atë që adhuroni ju. Dhe as ju nuk e adhuroni Atë që adhuroj unë.” (Kafirun 1-3)
Më pas i kërkuan që në këmbim që të besonin dhe të pranonin fenë e tij, të largonte muslimanët fukarenj dhe të varfër. Kur i propozuan këtë, Profeti (a.s) filloi të mendohej. Por menjëherë i shpallet ajeti:
“Dhe sikur të mos të kishim dhënë zemër dhe forcuar, ti pothuajse do ishe dhënë pas tyre” (Isra 74)
Dhe mos i dëbo ata që e lusin në Zotin mëngjes e mbrëmje duke kërkuar shpërblimin e Tij. Ti nuk je përgjegjës për ta dhe as ata nuk janë përgjegjës për ty. Nëse i dëbon do të bëhesh nga të padrejtët.
(En’am 52)     Nga këto veprime të kurejshëve, duket qartë që Profeti (a.s) ishte më i fortë.

Më pas filluan ti kërkojnë gjëra të tjera, si kusht besimi. P.sh ata i kërkonin:
“Ata thanë: Ne nuk të besojmë derisa të bësh që të shpërthejnë nga toka burime. Ose të kesh kopështe me hurma e rrush dhe të bësh që në mes të rrjedhin lumenj. Ose të bjerë mbi ne qielli copa-copa ashtu siç na thua. Ose ta sjellësh Zotin dhe melekët pranë nesh. Ose të kesh shtëpi të zbukuruar me ar, të ngjitesh në qiell dhe nuk të besojmë derisa të na sjellësh prej atje një libër ta lexojmë. Thuaj i pa të meta është Zoti, unë nuk jam veçse një njeri i dërgur” (Isra 90-93)                       1 :02:.00’

Gjithashtu i kërkonin si kusht që të besonin, që Profeti (a.s) të ringjallte gjyshin e kurejshëve, Kusej ibnu Kilab-in. Profeti (a.s) ua kthente:”Unë nuk i kërkoj Zotit gjëra të tilla.”

Profetët e mëparshëm i luteshin Zotit për mrekulli të tilla dhe Ai u përgjigjej. Isai p.sh kur i kërkuan që t’ju zbriste një sofër nga qielli, Zoti ua plotësoi kërkesën. Salihut (a.s) i kërkuan një deve, që të dalë nga një shkëmb dhe Zoti ua plotësoi. Kurse Profeti (a.s) e refuzonte diçka të tillë, pasi ai ishte dërguar me një fe e cila nuk do të triumfonte me mrekulli, por me burrat që do e përqafonin. Mrekullitë e Profetit (a.s) ishin vetëm për t’ju dhënë zemër besimtarëve dhe Profetit (a.s) dhe nuk ishin për të ndryshuar gjendjen.

Në një ajet tjetër në Kuran, thuhet që ata i kërkuan:”Ata thanë: Përse të mos i zbresë një mrekulli prej Zotit? Thuaj çështja e mrekullive është punë e Zotit, unë nuk jam gjë tjetër veçse paralajmërues i qartë.
Po a nuk u mjafton atyre që Ne ta shpallëm librin, i cili u lexohet atyre. Aty ka mëshirë dhe përkujtim për ata që besojnë.” (Ankebut 51-52)

Po të shohim Profeti (a.s) deri tani refuzonte çdo përpjekje të tyre për marrëveshje. Nga kjo dikush mund të pyesë:”Si ka mundësi që Profeti (a.s) për çdo gjë refuzonte? A nuk tregon kjo që muslimanët janë kokëfortë?
Në mes të këtyre refuzimeve për kompromis nga kurejshët, Profeti (a.s) u propozoi diçka tjetër rreth të cilës mund të binin dakord. Deri tani, propozimet e kurejshëve, ishin kundër parimeve të Profetit (a.s).
“Nëse kurejshët do të më ftonin në “aleancën e fudulit” do pranoja tu bashkangjitesha.” Ajo ishte një aleancë që kurejshët më parë e kishin formuar me qëllim që kujtdo që i ishte bërë padrejtësi, ata do e ndihmonin dhe përkrahnin derisa të vendosej drejtësia.
Me këtë Profeti (a.s) u thoshte që megjithë mosmarrëveshjet që kemi, le të biem dakort mbi gjërat e përbashkëta.
Të njëjtën gjë kërkojmë të bëjmë sot me perëndimin. Sigurisht që ne nuk i pranojmë shumë shumë gjëra të tyre, por kemi gjëra të tjera të përbashkëta me të cilat mund të ndërtojmë ura komunikimi.

Mësimet e nxjerra nga sa u përmend.
1 – Ji monedhë e vërtetë dhe jo fallco
2 – Njerëzve me pozitë të lartë, u kërkohet që ta mbrojnë të drejtën ashtu si Ebu Talibi.
3 – Kushdo që kërkon të mirën dhe zhvillimin e vendit, mos të frikësohet nga kundërshtarët.
4 – Trajnimi është nevojë themelore për këdo që dëshiron të kontribojë.
Emigrimi në Abisini.
Emigrimi në Abisini.

Duke parë që bisedimet nuk sollën ndonjë rezultat, kurejshët iu kthyen përsëri keqtrajtimeve dhe dhunës. Këtë radhë ata u përqendruan më shumë tek gratë muslimane. Kjo, pasi vunë re që gratë kishin shumë ndikim në përhapjen e Islamit. Ajo që u bë shkak për pranimin e Islamit nga Umer ibnul Hatabi ishte motra e tij, Fatimeja dhe skllavja. Shkak për Islamin e Hamzait, ishte po një vajzë muslimane, që i tregoi se si Ebu Xhehli e kishte fyer Profetin (a.s). Ajo që i dha zemër Profetit (a.s) ishte gruaja e tij, Hadixheja. Dëshmorja e parë në Islam ishte po një grua.
Kështu filluan të keqtrajtojnë gratë, sidomos ato që nuk kishin përkrahje. Nga gratë që u keqtrajtua është Zenira, Nehdija, Ummu Ubejs etj… Këta ishin të gjitha skllave dhe nuk kishte kush ti mbrojë. Nehdija, për shkak të torturave nga Ebu Xhehli, humbi përkohësisht dhe shikimin.
Profeti (a.s) e kishte kuptuar vlerën e grave dhe u kushtoi rëndësi. Po kështu dhe kurejshët e kishin kuptuar se çfarë ndikimi kishin ato tek muslimanët, për këtë filluan ti torturonin.
Po ne muslimanët e sotëm, a e kemi kuptuar vlerën e grave? Duke qenë se ato përbëjnë gjysmën e shoqërisë dhe janë po ato që edukojnë dhe gjysmën tjetër, u takon që gratë të jenë e gjithë shoqëria.

Një shtresë tjetër që keqtrajtohej nga kurejshët, ishin dhe të rinjtë. Një prej tyre ishte dhe Musab ibnu Umejr, nga më të përkëdhelurit e Mekes. Sa herë që kalonte në një rrugë, kuptohej që aty ka kaluar Musab ibnu Umejri, për shkak të erës së parfumit që linte pas. Rrobat e tij nuk bliheshin nga prodhimet e vendit, por vinin të porositura nga Shami dhe Jemeni.
Megjithë jetën luksoze dhe të mirat që e rrethonin, ai pranoi Islamin. Kur e morri vesh nëna e tij, e mbylli në shtëpi për tre vite rresht. Për tre vite rresht ai nuk e takoi Profetin (a.s), megjithatë ai vazhdoi në Islam.
Megjithëse nëna e tij e kishte mbyllur në shtëpi, ai vazhdonte ta respektojë atë, saqë thuhet që asnjëherë nuk e shikonte me inat.

Nga të rinjtë që u keqtrajtuan ishte dhe Talha ibnu Ubejdulla, i cili ishte vetëm 15 vjeç. Nëna e tij urdhëronte skllevërit që ta lidhin dhe e nxirrte jashtë duke e sharë dhe e goditur në rrugë. Një ditë dikush e shikon dhe pyet një njeri aty pranë:”Kush është ky që torturohet kështu?” “Ai iu përgjigj:”Është Talha ibnu Ubejdulla dhe ajo që e shan dhe e rreh është nëna e tij.” Po përse vepron ashtu?” - pyeti i habitur. “Sepse ka lënë fenë e saj dhe ka përqafuar një fe tjetër” – iu përgjigj. “Po përse nuk ia kthen dhe ta kundërshtojë?” – pyeti përsëri. “Nuk e bën këtë pasi feja e tij nuk ia lejon këtë.”

Imran ibnu Husejn, ishte dhe ai nga të rinjtë që kishte pranuar Islamin, por babai i tij nuk dinte gjë. Një ditë teksa ishte tek shtëpia e Erkam ibnul Erkam me Profetin (a.s), dëgjon që babai i tij troket në derë. Dy nga muslimanët e mbuluan me trupat e tyre që të mos e shihte babai i tij.   Babai i tij hyri dhe deklaroi Islamin para Profetit (a.s). Kur e dëgjoi këtë Imrai, i largoi dy muslimanët që e mbulonin dhe u shtri përtokë duke puthur këmbët e të atit. Më pas u përqafuan dhe qanë me lot, gjë që i bëri të gjithë të pranishmit të qanin.
Megjithëse vuanin nga prindërit e tyre, ata i respektonin dhe nuk mund të silleshin keq. Një lot hidhërimi që mund të rrjedhë nga sytë e nënës, është më i madh se gjynahet e një viti.
Në kulmin e armiqësisë dhe keqtrajtimve, ndodhnin gjëra të çuditshme tek vetë kundërshtarët e Profetit (a.s). Tre prej kundërshtarëve më të përbetuar të Profetit (a.s) Ebu Xhehli, Ebu Sufjani dhe Ahnes ibnu Shurejk, në netët pa hënë, shkonin pranë shtëpisë së Profetit (a.s) për të dëgjuar Kuran prej tij teksa falej natën. Kjo ndodhte pa e ditur për njëri-tjetrin. Kur Profeti (a.s) përfundoi namazin e natës pak para mëngjesit, teksa çohen të largohen, përplasen me njëri-tjetrin. Kur u njohën, i premtuan njëri-tjetrit që të mos vijnë më dhe kështu u ndanë. Përsëri shkojnë të tre natën tjetër dhe përsëri përplasen me njëri-tjetrin, kur deshën të largohen. Edhe natën e dytë i japin besën njëri-tjetrit që të mos vijnë dhe përsëri vijnë për të tretën herë dhe përplasen.
Zoti i çonte atje me qëllim që diçka e tillë të dëshmojë kundër tyre ditën e Kiametit, pasi ndikoheshin nga Kurani dhe u pëlqente ta dëgjojnë, megjithatë nuk besuan. Nuk besuan për shkak se zgjodhën interesat e tyre vetjake.
Jobesimtarët ndikoheshin dhe prekeshin nga leximi i Kuranit, kurse ne sot nuk e ndjejmë. Thotë Zoti në Kuran:”Si nuk e ndjejnë Kuranin, apo kanë kyçe në zemrat e tyre.”
Keqtrajtimet ndaj muslimanëve u shtuan dhe më shumë, saqë kishte muslimanë që prej torturave ecte këmbadorazi dhe nuk drejtohej dot.
Teksa i rrihnin, u thonin:”Kush është më i mirë, Lati dhe Uzza apo Zoti i Muhamedit?” dhe e detyronin që të thoshte Lati dhe Uzza.” Më pas merrnin një kafshë dhe u thonin:”Thuaj që kjo kafshë është më e mirë se Zoti i Muhamedit” dhe vazhdonin në tortura derisa të thoshte siç donin.
Ammar bin Jasir u torturua keq nga jobesimtarët e Mekes, të cilët e detyruan të shante Profetin (a.s) dhe fenë që kishte përqafuar. Pasi e lanë të lirë shkoi tek Profeti (a.s) dhe me lotët në sy për ato që kishte thënë i tha:
“O i dërguar i Allahut, nuk më lanë të qetë, duke më torturuar derisa thashë atë që kërkonin”
Profeti (a.s) e pyeti:
“ Po në zemrën tënde, çfarë ndjen o Ammar ?” Ammari i përgjigjet:
“ Të qetë me besimin që kam zgjedhur o i dërguar i Allahut”
Profeti (a.s) i thotë:
“ O Ammar, nëse rikthehen (me tortura) rikthehu dhe ti (me ato që the).

Duke parë këtë gjendje të rëndë, Profeti (a.s) u mendua në një zgjidhje. Ai mendoi që më mirë do të ishte sikur të emigronin në një vend tjetër. Ishte hera e parë që dikush u propozonte mekasve të largoheshin nga vendi i tyre. Arabët ishin shumë të lidhur me vendlindjen dhe largimi nga vendi i tyre ishte diçka e papranueshme. Jo vetëm që do të largoheshin nga vendi i tyre, por do udhëtonin në det derisa të arrinin në Abisini. Pra nuk ishte një vend diku në gadishullin arabik, por në Abisini. Kështu Profeti (a.s) u tha:”Shkoni në tokën e Abisinisë, pasi ajo është tokë e begatë. Atje gjendet një mbret i cili nuk lejon ti bëhet padrejtësi kujt. Qëndroni atje derisa të caktojë Zoti një zgjidhje tjetër.”
Mbreti që ishte në Abisini ishte kristian, megjithatë Profeti (a.s) e quajti të drejtë. Të qënit e tij i krishter, nuk e pengoi Profetin (a.s) të përmendë cilësitë e tij të mira.
Thotë Zoti në Kuran rreth të krishterëve:”Ka prej ithtarëve të librit të tillë, që nëse u besohet një sasi e madhe pasurie, ata e kthejnë atë shpejt. Dhe ka prej tyre të tillë, që nëse u besohet një dinar (pasuri e pakët) nuk ta kthejnë veçse duke ia kërkuar pa ndarë…” (Al Imran 75)
Këtë e themi pasi ka shumë prej muslimanëve që i paragjykojnë të tjerët, thjesht se nuk janë muslimanë.
Po përse Profeti (a.s) i urdhëronte të emigronin në një vend të largët dhe jo në një vend në gadishullin arabik?
Kjo, pasi kurejshët ishin fisi më me ndikim ndër fiset tjera në gadishull. Kështu sa ta merrnin vesh, do të kërkonin që ti kthenin dhe do i keqtrajtonin dhe më shumë. Ata duhej të shkonin në një vend, ku kurejshët të mos kishin pushtet ndaj tij.
Teksa muslimanët përgatiteshin për të emigruar për në Abisini, Profetit (a.s) i shpallet sureja Merjem dhe ajo Kehf. Këto dy sure flasin mbi të krishterët dhe për shkak se muslimanët po emigronin në një vend të krishter, u duhej të pajiseshin me njohuri rreth fesë së krishterë.
Sureja Merjem flet shumë rreth Isait (a.s), nënës së tij Merjemes dhe familjes së tyre. Me këto njohuri, muslimanët kur të shkonin në Abisini do u tregonin të krishterëve respektin që kishin për Isain (a.s) (Jezusin).
Duke njohur kulturën e banorëve të Abisinisë, ata do e kishin më të lehtë të integroheshin dhe të komunikonin me shoqërinë e atij vendi.
Kjo do bënte që muslimanët që do të shkonin, do përfaqësonin sa më denjësisht muslimanët e Mekes.
Kurse sureja tjetër që iu shpall Profetit (a.s), sureja Kehf, përmban histori të besimtarëve që kanë emigruar nga një vend në tjetrin. Për shkak se muslimanët që do emigronin për në Abisini, ishin të lodhur shpirtërisht dhe e kishin të vështirë të largoheshin nga vendlindja dhe kjo sure u jepte zemër dhe shpresë.
Në këtë sure përmenden djemtë e rinj që largohen nga vendi i tyre dhe strehohen në shpellë, për të mbrojtur besimin e tyre.
Gjithashtu përmendet emigrimi i Musait (a.s) për tek Hidri për të marrë dije. Hidri gjatë udhëtimit me të e mëson që gjërat në jetë nuk të vijnë sikur i dëshiron, prandaj duhet të durosh.
Aty përmendet dhe historia e Dhul Karnejn-it i cili emigronte dhe lëvizte në tokë me qëllim që të vendoste rregull.
Numri i atyre që emigruan për në Abisini arrinte në 100 persona. Ata u nisën të ndarë në dy grupe, grupi i parë ishte 18 veta, kurse i dyti afërsisht 85. Kur dilnin nga Meka, dilnin secili vetëm ose me gruan e tij.
Në këtë kohë numri i muslimanëve në Meke arrinte në 300 dhe me emigrimin në Abisini po largohej një e treta e tyre.
E gjithë kjo sakrificë bëhej vetëm për çështje të fesë, për dashurinë për të ruajtur fenë në zemrat e tyre. Neve sot nuk na kërkohet që të lëmë vendin ku kemi lindur dhe të emigrojmë, por për ta ruajtur këtë fe kërkohet që të falemi, të agjërojmë, femrat tona të mbulohen etj… gjëra që janë të lehta për tu zbatuar.
Nga ata që emigruan për në Abisini, ishte dhe Uthman ibnu Affani me gruan e tij Rukajen, që ishte vajza e Profetit (a.s). Me ta ishte dhe Xhafer ibnu Ebi Talibi, djali i xhaxhait të Profetit (a.s). Me ta ishte dhe Abdurrahman ibnu Auf, një nga pasanikët më të mëdhenj të Mekes. Ishte dhe Zubejr ibnu Avam dhe Ummu Habibe, vajza e Ebu Sufjanit.
Me këta Profeti (a.s) kërkonte që t’ju çojë mesazh tre qarqeve:
I pari ishte mbreti i Abisinisë Nexhashiu. Duke dërguar dhe këta me muslimanët e tjerë, Profeti (a.s) i thoshte Nexhashiut që në rrugën time, ashtu siç me ndjekin të varfërit, më ndjekin dhe njerëzit me pozitë më të lartë mes kurejshëve.
I dyti ishin kurejshët. Mesazhi që u dërgonte atyre ishte se këta nuk kishin nevojë të emigronin, por emigruan për shkak të besimit të cilin kanë përqafuar. Vetëm se Profeti u kërkoi që të shoqëronin njerëzit e dobët dhe të varfër, ata pranuan ta linin Meken.
I treti, ishin muslimanët e varfër dhe të dobët që do të emigronin për në Abisini. Duke dërguar me ta dhe vetë vajzën e tij, ai u jepte zemër dhe forcë që të mos mendojnë që i dërgoi atje dhe i harroi.
E veçantë nga ky emigrim, është se asnjë nga të pasurit, të afërmit dhe muslimanët e tjerë nuk refuzoi të shkojë në Abisini. Të gjithë u treguan të gatshëm për të emigruar.
Periudha që qëndruan në Abisini, ishte 15 vite. Vetëm pasi Profeti (a.s) nënshkroi me mekasit marrëveshjen e Hudejbijes dhe fitoi betejën në Hajber, ai u dërgoi dikë që ti lajmërojë të kthehen. Megjithëse Profeti (a.s) kishte zënë vend në Medine dhe kishte filluar të konsolidojë pushtetin e tij, ai nuk kishte pranuar deri në marrrëveshjne e Hudejbijes që muslimanët në Abisini të ktheheshin.
Kjo pasi Profeti (a.s) mendonte që nëse do të sulmoheshin në Medine nga jobesimtarët dhe do të goditeshin keq, të kishte një bazë tjetër nga ku do të përhapej Islami.
Me dërgimin e muslimanëve në Abisini, Profeti (a.s) betejën e kalonte nga brenda Mekës, jashtë saj dhe kurejshët filluan të mendojnë se si të reagonin ndaj një situate të tillë. Ata gjetën, që njëri prej tyre, Amr ibnul As ishte mik me Nexhashiun, mbretin e Abisinisë. Kështu e nisën atë dhe Abdulla ibnu Ebi Rebian për tek Nexhashiu, pasi i pajisën me dhurata dhe pasuri të shumta për mbretin.
Pasi arritën në Abisini, ata shpërndanë dhuratat për mbretin dhe parinë e vendit dhe u ulën t’i qajnë hallin për të cilin kishin vajtur. “O mbret – i thanë – këta që kanë ardhur tek ti janë njerëz mendjelehtë. Kanë lënë vendin e tyre dhe kalë lënë prindërit e tyre duke qarë. Ata e braktisën fenë tonë dhe nuk e kanë pranuar fenë tënde.   Prindërit dhe të afërmit e tyre, na kanë dërguar neve që të na i kthesh përsëri.” Këshilltarët dhe paria, ia pritën menjëherë:”Të vërtetën ke thënë. O mbret, ktheji mbrapsht në vendin e tyre!” Por Nexhashiu u përgjigj:”Jo për Zotin, nuk do i kthej derisa ti dëgjoj dhe ata.”
Ishte mbret i krishter, por ishte mbret i madh. Kulmi i drejtësië është kur të dëgjosh mendimin e të dy palëve në konflikt.
Kur erdhën muslimanët para mbretit, nuk e dinin se si qëndronte puna. Sapo hynë në dhomën që rrinte Nexhashiu, panë që në anën e djathtë të tij, ishte Amr ibnul Asi. Kur u afruan, mbreti u tha:”Kam dëgjuar që keni lënë fenë tuaj dhe nuk keni ndjekur fenë time. Keni ardhur në tokat tona dhe nuk e dimë përse keni ardhur. Çfarë është kjo fe të cilën keni ndjekur?” Çohet Xhafer ibnu Ebi Talibi dhe afrohet afrohet tre hapa më shumë me mbretin dhe flet në emër të të gjithë muslimanëve të tjerë.
Ajo që të bën përshtypje në këtë rast, është se megjithëse kishin vajtur pa e ditur se përse i kishte thirrur mbreti, ai që foli prej tyre ishte vetëm njëri. Pra kishin rregull dhe nuk flisnin të gjithë në një kohë. Gjithashtu, ai që foli ishte Xhafer ibnu Ebi Talib. Kjo me qëllim që të ta dinin që ai ishte djali i xhaxhait të Profetit (a.s) dhe se të njëjtin qëndrim kishte mbajtur dhe gjyshi i tij Abdul Mutalibi para mbretit Ebreha.
Sot në shumë universitete jepen leksione mbi mënyrën se si ta prezantosh idenë tënde sa më shkurt dhe më qartë. Kurse Xhafer ibnu Ebit Talibi që kishte dalë nga shkolla e Profetit (a.s), në shtëpinë e Erkam ibnul Erkam, e bëri këtë gjë para 1.400 vitesh. Ai iu drejtua mbretit me këto fjalë:
“O mbret, ne kemi qenë në injorancë të plotë. I forti prej nesh hante të dobëtin, shkonim keq me komshinjtë dhe   i prisnin lidhjet farefisnonre. Vazhduam në këtë gjendje derisa erdhi një burrë prej nesh, që i njihnim farefisin, sinqeritetin, besueshmërinë dhe nderin e tij. Ai na urdhëroi të pranojmë Islamin, të themi gjithmonë të vërtetën,   të mbajmë emanetin, të shkojmë mirë me farefisin dhe të respektojmë komshinë. Populli ynë shpalli armiqësinë kundër nesh. Ata na bënë padrejtësi dhe na keqtrajtuan. Më pas Profeti ynë na urdhëroi që të largohemi nga vendi ynë për në Abisini, pasi atje është një mbret që nuk i bën kujt padrejtësi. Kështu ne erdhëm në tokën tënde dhe të zgjodhëm ty nga gjithë të tjerët.”

Po ta analizojmë fjalën e Xhaferit do shohim që ai e ndau atë në disa paragrafë:
Paragrafi i parë flet mbi gjendjen e tyre të përgjithshme para se të vijë Profeti Muhamed (a.s), dhe i tregon gjëra që çdo njeri i urren: “O mbret, ne kemi qenë në injorancë të plotë. I forti prej nesh hante të dobëtin, shkonim keq me komshinjtë,   i prisnin lidhjet farefisnore”

Paragrafi i dytë përshkruan cilësitë e Profetit Muhamed (a.s):” Vazhduam në këtë gjendje derisa na erdhi një burrë prej nesh, që i njihnim farefisin, sinqeritetin, besueshmërinë dhe nderin e tij.”

Paragrafi i tretë prezanton fenë me të cilën u dërgua Profeti (a.s):” Ai na urdhëroi të pranojmë Islamin, të themi gjithmonë të vërtetën,   të mbajmë emanetin, të shkojmë mirë me farefisin dhe të respektojmë komshinë.”

Paragrafi i katërt tregon reagimin e popullit të tij ndaj kësaj feje:” Populli ynë shpalli armiqësinë kundër nesh. Ata na bënë padrejtësi dhe na keqtrajtuan.”

Paragrafi i pestë ngre prestigjin dhe emrin e mirë të mbretit Nexhashi:” Më pas Profeti ynë na urdhëroi që të largohemi nga vendi ynë për në Abisini, pasi atje është një mbret që nuk i bën kujt padrejtësi. Kështu ne erdhëm në tokën tënde dhe të zgjodhëm ty nga gjithë të tjerët.”

Pasi dëgjoi këto, Nexhashi e pyeti:”A keni diçka që Zoti ia ka shpallur Profetit tuaj?” Po – iu përgjigj Xhaferi dhe filloi të lexojë suren Merjem.
Pasi dëgjoi pjesë nga kjo sure, Nexhashit dhe parisë filluan tu rrjedhin lotë.
Më pas Nexhashi tha:”Për Zotin, ajo që the ti dhe ajo me të cilën është dërguar Mesia, kanë dalë nga i njëjti burim drite.” Më pas u tha muslimanëve:”Qëndroni të qetë, se për Zotin nuk u kthej kurrë.” Pastaj u kthye nga Amr ibnul Asi dhe i tha:”Edhe ti o Amr, largohu se nuk i dorëzoj tek ju kurrë.”

Atë ditë Amr ibnul Asi u çmend nga inati. I inatosur në kulm, i thotë shokut të tij Abdulla ibnu Ebi Rebia:”Për Zotin do të shkoj përsëri të nesërmen tek Nexhashiu dhe do të shpëtoj një herë e përgjithmonë prej tyre.” Abdullah ibnu Ebi Rebia ia ktheu:”Mos e bëj, pasi kemi njerëzit tanë në mesin e tyre.” – kjo pasi ishte ndikuar nga fjalët që tha Xhaferi dhe për këtë pas pak kohësh pranon dhe Islamin.
Por Amri ia kthen:”Për Zotin që do e bëj.” Të nesërmen shkon përsëri tek Nexhashiu dhe i thotë:”O mbret, ata thonë një fjalë të rëndë për Mesinë?” “Çfarë thonë?” – e pyeti Nexhashiu. “Nuk mundem të ta them” –ia ktheu Amri. Atëherë Nexhashi i thirri përsëri në pallat dhe i pyeti:”Kam dëgjuar që Profeti juaj, thotë për Mesinë një fjalë të rëndë.”
Xhaferi tregon që vendosa ti them të vërtetën dhe i thashë:”Ne themi që ai është rob dhe i dërguar i Zotit. Dhe është fjalë e Zotit që ia dha Merjemes së pastër.”
Atëherë Nexhashiu morri një shkop dhe bëri një vizë me të në tokë dhe tha:”Për Zotin, nuk e kalon këtë vizë Mesia (ajo që the është ajo që ka ndodhur në të vërtetë) shkoni dhe do të jeni të sigurtë në vendim tim. Kush u fyen do të ndëshkohet dhe nuk do të keqtrajtoheni në vendin tim. Për Zotin, më kollaj kam të humb një mal prej floriri se sa të keqtrajtohet ndonjëri prej jush.” Më pas iu drejtua Amr ibnul Asit:”O Amr, merri dhuratat e tua pasi nuk pranoj ryshfete për pushtetin që më ka dhënë Zoti!’
Gjatë 15 viteve që qëndruan në Abisini, ata kontribuan në zhvillimin e vendit ku jetonin. Meqënëse banorët e Abisinisë i pëlqenin prodhimet prej lëkure, ata mësuan se si të prodhonin dhe më pas ua shisnin vendasve me çmim më të lirë. Nga kjo vendasit u lidhën shumë me muslimanët.
Gjatë qëndrimit në Abisini, ndodhi një revoltë kundër mbretit Nexhashi. Me të nisur revolta, mbreti i mblodhi muslimanët dhe i vendosi në disa anije dhe u tha:”Qëndroni në anije derisa ta përfundojë kjo trazirë. Nëse më mposhtin udhëtoni ku të doni. Nëse do të fitoj, do të vazhdoni të qëndroni në tokën time.” Pasi fitoi mbreti dhe u kthyen përsëri, ata tregojnë që nuk jemi gëzuar me gjë tjetër më shumë sesa me fitoren e Nexhashiut, veçse kur u kthyem dhe takuam përsëri Profetin a.s.

Teksa ishin në Abisini, përhapet një lajm që kurejshët kishin pranuar Islamin. Kështu një pjesë e madhe prej tyre u kthyen në Meke. Kur u kthyen panë që kjo nuk ishte e vërtetë.
Lajmi që kurejshët kishin pranuar Islamin ishte përhapur pasi një herë Profeti (a.s) kishte filluar të lexojë suren Nexhm para Qabes me zë të lartë. Në këtë kohë kurejshët këshillonin këdo që të mos dëgjonte nga ajo që këndon Profeti (a.s). Këtë herë të gjithë kurejshët dëgjonin dhe asnjë nuk fliste. Vazhduan kështu derisa Profeti (a.s) filloi të lexojë pjesën e fundit të sures:
“Pra në cilën të mirë të Zotit dyshoni? Ky është një qortues i lloji të parë. E afërta është afruar (Kiameti). Veç Allahut nuk ka kush ta largojë atë. A prej këtij ligjërimi po çuditeni (Kurani)? E po qeshni dhe nuk qani? Duke humbur jetën me lojra dhe qejfe. Atëherë bini në sexhde për Allahun dhe atë e adhuroni. (Nexhm 55-62)
Kur dëgjuan këtë, nuk mbeti kush prej tyre pa rënë në sexhde, megjithëse ishin jobesimtarë.
Kjo ndodhi u përhap kudo saqë arriti dhe në Abisini dhe shumë prej muslimanëve u kthyen.
Kur i pyetën kurejshët se përse ratë në sexhde, thanë:”Për shkak se Muhamedi foli për zotat tanë dhe na tha që t’u biem në sexhde dhe ne ramë.” Gënjyen se nuk dinin si ta shpjegonin.

Nga njerëzit të cilët u kthyen nga Abisinia ishte dhe Uthman ibnu Madh’un. Pasi u kthye, Velid ibnul Mugire i premtoi që do e mbrojë dhe nuk do lejonte kënd që ta keqtrajtonte.
Të gjithë muslimanët në Meke torturoheshin dhe fyheshin pse ishin muslimanë. Sa herë e shihte një musliman që ofendohej dhe rrihej nga mekasit, e kuptonte që ai afrohej më tepër me Zotin. Kurse atë nuk e prekte kush edhe pse ishte musliman, për shkak se ishte në mbrojtje të Velid ibnul Mugires. Një ditë, shkoi tek Velidi dhe i tha: “O Velid, nuk e dua më mbrojtjen tënde”. “A ke gjetur dikë më të fortë se unë?” – e pyeti Velidi.” Po” – i tha. “Kush është ai?” – e pyeti.- Zoti – iu përgjigj.
Kështu pasi e ktheu mbrojtjen e Velidit shkoi dhe u ul në mes të kurejshëve të cilët po dëgjonin poezi. Poeti në ato çaste po recitonte:
“Çdo gjë veç Zotit është e kotë”
Uthmani menjëherë ngriti zërin dhe tha: “Të vërtetën ke thënë.”
Poeti më pas vazhdoi:
“Dhe çdo e mire,   do të shuhet një ditë.”
“Këtu gënjeve – i tha Uthmani – të mirat e xhenetit janë të përhershme.”
Në atë kohë ishte zakon që të mos kundërshtohej poeti, kështuqë poeti u drejtua nga kurejshët dhe u tha: “O kurejshë, kur keni filluar ti fyeni poetët në kuvendet tuaja?”
“Skemi ç’ti bëjmë – i thanë – pasi është në mbrojtjen e Velid ibnul Mugires.” Por Uthmani u tha: “Jo më, e kam refuzuar mbrojtjen e tij.” Atëherë kurejshët u çuan dhe filluan ta rrahin derisa filloi ti rrjedhë gjak nga syri. Në atë moment vjen Velid ibnul Mugire dhe duke qeshur i thotë: “Ke qenë në një mbrojtje të mirë deri tani.” “Jo për Zotin – i ktheu Uthmani – mbrojtja e Zotit është më e mire. Syrin që e kam të shëndoshë, e merr malli që ti rrjedhë gjaku si tjetrit për hatër të Zotit.” Më pas erdhi Profeti (a.s) dhe vendosi dorën e tij fisnike tek syri dhe u lut derisa iu shërua.

Vetë mbreti i Abisinisë Nexhashiu u ndikua nga muslimanët dhe pranoi Islamin, por e mbajti të fshehur për shkak të gjendjes së vendit në atë kohë. Pasi Profeti (a.s) fitoi në betejën e Bedrit, i dërgoi një letër ku e njoftonte që ka fituar. Kur i arriti letra, nuk pranoi ta lexojë në fronin ku qëndronte ulur, por u shtri mbi tokë, e vendosi letrën sipër kokës dhe e puthi. Më pas ua dha që t’ia lexonin. Kur e përfunduan ra në sexhde si shenjë falenderimi për Zotin.
Sapo muslimanët u kthyen dhe e lanë Abisininë, Nexhashiu vdes. Kur i erdhi lajmi Profetit (a.s) në Medine u tha shokëve të tij:”çohuni të falemi për një burrë të mirë, pasi ka vdekur një rob që e donte Zotin dhe të dërguarin e Tij.”

Mësimet e nxjerra nga sa u përmend.

1 – Rëndësia e planifikimit.
2 – Sakrifica për fenë.
3 – Madhështia e Kuranit dhe ndikimi i tij.
Përpjekjet për të vrarë Profetin (a.s).



Duke parë që në çdo betejë që hynin me muslimanët dhe me Profetin Muhamed, kurejshët ishin gjithmonë ata që humbisnin, ata menduan në një zgjidhje përfundimtare të këtij problemi. Kështu ata vendosën eleminimin fizik të Profetit (a.s).
Profeti (a.s) gjatë gjithë jetës së tij, është përballuar me shumë përpjekje për ta vrarë. Hera e parë është kjo që do të përmendim. Megjithë këto përpjekje për ta eleminuar, Profeti (a.s) vazhdoi rrugën e tij dhe transmetimin e mesazhit me të cilin ishte obliguar. E gjitha kjo, nuk e dobësoi dhe as nuk e demoralizoi. Nëse një politikani, apo një njeriu të madh çfarëdo qoftë, do i kishin ndodhur të gjitha këto atentate dhe kërcënime, do të ndryshonte ide dhe rrugë.
Diçka e tillë është mesazh për të gjithë politikanët dhe vendime marrësit, që sido që të vuash dhe kërcënohesh, vazhdo të mbrosh të drejtën pa u lëkundur. Të gjithë do të vdesim një ditë, por ai që ka mbrojtur deri në fund të drejtën pa u lëkundur, vetëm ai do të përmendet dhe emri i tij do të bëhet i përjetshëm.
Duke parë që çdo zgjidhje tjetër kishte dështuar, kurejshët filluan të mblidheshin shpesh herë në “Daru Nedve” dhe të diskutonin rreth mënyrës se si ta vrisnin Profetin (a.s). Në këto mbledhje ata nuk e ftonin Ebu Talibin, megjithëse ishte nga paria e Mekes.
Këto lëvizje i bënë përshtypje Ebu Talibit dhe dikush i tregoi për qëllimin e kurejshëve dhe vendosi të veprojë. Ai nuk mund ta shkelte fjalën e dhënë Profetit (a.s) pak ditë më parë. Ajo nuk ishte një fjalë e dhënë në çaste euforie dhe dhembshurie dhe të mund të harrohej, por ishte fjalë që e kishte dhënë duke qenë i ndërgjegjshëm për atë që mund të ndodhte.
Kështu ai mblodhi një grup të rinjsh nga familja e Benu Hashim dhe duke i dhënë secilit nga një copë hekuri me majë dhe u tha:”Nesër kur paria e kurejshëve të jenë ulur në Qabe, secili prej jush pasi të keni fshehur hekurin në rroba, të ulet pranë çdo njërit prej tyre. Kur t’ju them ti nxirrni, ti nxirrni menjëherë.”
Ai u dha nga një copë hekuri me qëllim që vetëm ti frikësonte. Nëse do u kishte dhënë shpata, kjo ishte shenjë për luftë dhe mund të ndizeshin gjakrat menjëherë dhe fillonte lufta mes fisit, gjë të cilën nuk e dëshironte Ebu Talibi.
Profeti (a.s) nuk dinte gjë akoma për përpjekjet e kurejshëve për ta vrarë. Të nesërmen, Ebu Talibi e merr Profetin (a.s) për dore dhe i kërkoi të shkojë me të. Kur u afruan pranë kurejshëve, Ebu Talibi e kap dorën e Profetit (a.s), e ngre lart dhe thotë:”A e dini se çfarë kam dashur të bëj o kurejshë?” “Jo” – iu përgjigjën ata. Atëherë Ebu Talibi u drejtua nga të rinjtë që kishin zënë vend pranë secilit nga paria e kurejshëve:”O të rinjtë e Benu Hashim, çohuni.” Kurejshët u shtangën kur panë që pranë secilit prej tyre ishte një i ri me një hekur me majë. Ebu Talibi iu drejtua kurejshëve përsëri:”Për Zotin, nëse do të vritet Muhamedi do ju luftojmë derisa të shuhemi ne dhe ju.” Më pas i morri të rinjtë dhe u larguan së bashku me Profetin (a.s). Nga ky qëndrim i tij, kurejshët u demoralizuan dhe ai që u demoralizua më shumë ishte Ebu Xhehli i cili sa herë e fyente Profetin (a.s), dilte i poshtëruar.
Megjithë këtë që ndodhi, ideja për eleminimin e Profetit (a.s), vazhdonte në mendjet e kurejshëve.
Ebu Talibi nga ana e tij, mblodhi të gjithë fisin e Benu Hashim dhe vendosin një plan për të mbrojtur Profetin (a.s) nga ndonjë tentativë për vrasje.
Këtë, Benu Hashim e bënin për të mbrojtur jetën e Profetit (a.s), megjithëse jo të gjithë ishin muslimanë.
Po ti o vëlla, çfarë ke planifikuar për të mbrojtur emrin dhe traditën e tij? A qëndron në krah të Profetit (a.s) ashtu siç qëndroi Ebu Talibi që nuk ishte musliman? Sigurisht që ka njerëz të tillë që mbrojnë traditën dhe mesazhin e Profetit (a.s), por ajo që kërkohet është që ky numër të shtohet.

Meka ishte një qytet që rrethohej nga male të shumtë dhe zakonisht lagjet e saj, ishin të vendosura në pjesën mes maleve. Familjet me pozitë të lartë në shoqëri zgjidhnin vendet e larta për të banuar me qëllim që të shihnin prej aty Qaben. Fisi i Benu Hashim ishin të shpërndarë, dikush lart dhe dikush tjetër në mes të popullsisë së thjeshtë.
Plani i Ebu Talibit për ti siguruar mbrojtjen Profetit (a.s) konsistonte në atë që i gjithë fisi të zbrisnin nga vendet e larta dhe të banonin poshtë dhe Profeti (a.s) të banonte në mes tyre. Me këtë Ebu Talibi fisin e tij e kthente nga një fis ku secili banonte sipas qejfit dhe dëshirës së tij, në një fis të mbipopulluar. Kjo me qëllim që kushdo që do të dëshironte ti bëjë keq Profetit (a.s), të zbulohej.
E gjitha kjo për ti siguruar mbrojtjen Profetit (a.s). Megjithëse jo të gjithë Benu Hashim ishin muslimanë, të gjithë pranuan që të linin shtëpitë e tyre dhe u bashkuan me fisin në mbrojtje të Profetit (a.s).
Profeti (a.s) do të qëndrojë në këtë gjendje pa dalë nga lagja për tre vite rresht. Nuk do të dalë vetëm gjatë sezonit të Haxhit ku kurejshët nuk mund të keqtrajtonin njeri pasi i përflisnin fiset e tjerë për rrëmuja gjatë Haxhit.
Në këtë lagje banonin muslimanët e fisit Benu Hashim me Profetin (a.s), kurse muslimanët e tjerë banonin në lagjet e tjera.

Sanksionet dhe bojkoti.

Duke parë këto masa të fisit Benu Hashim, kurejshët u ndjenë të ofenduar. Për këtë ata ndërmorrën një veprim tjetër që ishte vendosja e sanksioneve ndaj fisiti Benu Hashim.
Sanksionet ishin dy llojesh, ekonomikë dhe shoqëror.
Sanksionet ekonomikë konsistonin në atë që u ndalohej të gjithë banorëve të Mekes dhe tregtarëve, që të blinin ose t’ju shisnin mall fisit Benu Hashim. Kjo gjendje do të vazhdojë për tre vite rresht, ku Benu Hashim as nuk do të mund të blinin ushqim dhe as nuk do të mund të shisnin. Nëse dikush prej tyre shkonte të blejë ushqim, tregtarët e ngrenin çmimin aq shumë saqë nuk mund ta blinte.
Kurse sanksionet shoqërore ishin se u ndalohej kurejshëve që të martoheshin me ndonjë nga Benu Hashim. Nuk lejohej as të merrej dhe as të jepej vajzë tek ky fis.
Të dy këto sanksione i kishin shkruar në një dokument të cilin e kishin firmosur të gjithë tregtarët, paria e Mekes dhe përfaqësues të të gjitha fiseve të tjerë. Ky dokument u nënshkrua dhe u firmos me qëllim që të zbatohej nga të gjithë, pasi bëhej fjalë për ndëshkim të fisit më të madh në Meke, fisit Benu Talib.
Për t’ia shtuar vlerat këtij dokumenti, ata e vendosën dhe brenda Qabes dhe e varën në muret e brendshëm të saj.
Gjatë kohës së bojkotit, Ebu Lehebi xhaxhai i Profetit (a.s) shkonte tek fisi i tij Benu Talib dhe u thoshte:”A e shihni se çfarë i bëtë vetes? A nuk u pata thënë që nëse do e vazhdoni ta mbështesni do u ndodhin gjëra të tilla? Ja ku të gjithë kurejshët tani janë armiqtë tuaj. Këtë nder e keni prej Muhamedit.” Jo vetëm kaq, por ai shkonte tek tregtarët dhe u thoshte:”Rriteni çmimin për muslimanët dhe unë do ua kompensoj atë që nuk u shitet.”
Dokumenti i nënshkruar veç bojkotit, përmbante dhe një kusht tjetër:”Nuk i lejohet askujt nga banorët e Mekës të dëgjojë një musliman ti flasë rreth Islamit.” Kjo bëri që për tre vite rresht thirrja Islame të ndërpritej dhe gjatë këtyre viteve asnjë nuk shprehu dëshirën për të hyrë në Islam.
Kurejshët kishin caktuar dhe pika vrojtimi ku kishin vendosur njerëz për të kontrolluar nëse dikush u çon ushqim fisit Benu Hashim vjedhurazi.
Vetë Ebu Talibi dhe të gjithë muslimanët dhe jomuslimanët e fisit, vazhdonin ti qëndronin kësaj sfide dhe nuk ankoheshin. Ushqimet u mbaruan dhe filluan të ushqehen me gjethe pemësh. Një prej tyre tregon që për shkak se ushqeheshim me gjethe, jashqitja i ngjante më tepër jashqitjes së deveve.
Qëllimi kryesor i kurejshëve me këtë bojkot, ishte që fisi Benu Hashim, ose të dorëzonin Muhamedin, (a.s) ose të shpallte që ai ka hequr dorë nga idetë e tij.
Sikur një prej fisit Benu Hashim të dilte dhe të thoshte që e mohoj mesazhin e Muhamedit, do i jepej ushqim dhe do ndërpritej bojkoti kundër tij. Kjo pasi sikur të dilte një do të dilnin dhe të tjerë, duke e lënë Muhamedin të vetëm. Por gjatë tre viteve rresht nuk doli asnjë prej tyre, as edhe nga jomuslimanët. Muslimanët e bënin diçka të tillë për të mbrojtur fenë, kurse jomuslimanët e bënin për të mbrojtur familjen dhe farefisin.
Më pare, gjatë keqtrajtimeve, Profeti (a.s) u kishte lejuar që gjatë torturave ta mohonin mesazhin dhe fenë e Profetit (a.s) nëse u kërkohej nga jobesimtarët. Kurse në këtë rast Profeti (a.s) nuk ua lejoi, për shkak se do të nxiste dhe të tjerët. Kështu asnjë nga muslimanët dhe jo muslimanët nuk dolën të mohonin Profetin (a.s).
Ata duronin urinë për vete dhe duronin dhe fëmijët e tyre teksa qanin nga uria. Asnjë nga gratë nuk i tha të shoqit që të ankoheshin tek Profeti (a.s) për këtë gjendje. Asnjë prej tyre nuk i kërkuan Profetit (a.s) që të lutej dhe të ndodhte një mrekulli dhe të shpëtonin nga ajo gjendje.
Gratë besimtare në këtë kohë i thonin burrit:”Mos u mërzit se do i bëj fëmijët të durojnë.”
Tregon Sadi ibnu Ebi Vekkasi që një natë dola jashtë për nevoja personale. Pa dashje duart prekën diçka të fortë. Kur e pashë ishte lëkurë deleje dhe u gëzova shumë. E vendosa sipër zjarrit ta pjek pak dhe fillova ta ha duke e shoqëruar me ujë. Qëndrova me këtë lëkurë për tre ditë pa ngrënë dhe pa pirë gjë tjetër.

Kurejshët ishin të sigurtë që bojkoti do i lodhë muslimanët dhe nuk do të mund të qëndrojnë më shumë se dy apo tre muajt e parë. Por ata qëndruan për tre vite. Ata ishin edukuar nga Profeti (a.s) në shtëpinë e Erkam ibnul Erkam dhe ishin të gatshëm të sakrifikonin çdo gjë për besimin.
Një besim i tillë vjen me namaz nate, me agjërim dite, me përkujtim të Zotit, me lexim të Kuranit sinqeritet etj…
Çdo përparim dhe zhvillim kulturor dhe ekonomik nuk ka ardhur kollaj, por ka ardhur nga burra dhe gra që kanë sakrifikuar.
Edhe vetë Profeti (a.s) duronte me ta. Thotë në një hadith duke përshkruar gjendjen e tij në këtë periudhë:
“Unë jam lënduar në një kohë që nuk lëndohej kush. Jam frikësuar, kur nuk frikësohej kush. Jam ndjerë i uritur kur nuk ndjehej kush. Kam kaluar 30 netë, pa pasur në barkun tim dhe në barkun e Bilalit gjë që mund të hahej. Ajo me të cilën ushqehesha, ishte diçka të cilën Bilali mundej ta fshehë poshtë sqetullës.” Bilali r.a dilte dhe mundohej të gjejë ushqim për Profetin (a.s). Kur gjente diçka, e fshihte poshtë sqetullës që të mos e shohin kurejshët dhe t’ia marrin. Ashtu e hante Profeti (a.s) ushqimin e tij.
Me muslimanët dhe Profetin (a.s) kishte dhe tregëtarë, të cilët humbën gjithçka me këtë rast, megjithatë asnjë nuk u ankua.
Ebu Talibi çdo natë shkonte tek Profeti (a.s) dhe i kërkonte të ndryshojë vend, nga frika që kishte se mos vjen ndokush dhe e vret.
Nga ata që e vuanin këtë gjendje, ishte dhe Hadixheja, e cila e kishte zgjedhur vetë të qëndrojë me Profetin (a.s) dhe muslimanët dhe të vuante. Kjo pasi kurejshët që në fillim e kishin përjashtuar Hadixhen nga bojkoti. Për shkak se ajo njihej si një nga gratë që rridhte nga familjet më të mira tek kurejshët, ata e lejuan të qëndronte jashtë lagjes së Benu Hashim. Madje i premtuan që edhe nëse dëshironte të qëndrojë me Profetin (a.s), do i vinte ushqimi atje. Por ajo e kishte refuzuar këtë dhe vuante së bashku me muslimanët. Në këtë kohë Hadixheja ishte afërsisht 65 vjeç. Kurse Ebu Talibi i kishte kaluar të tetëdhjetat.
Gjatë bojkotit Hadixheja u lodh shumë, megjithatë duroi deri në fund dhe refuzoi të dalë. Për këtë pasi përfundoi bojkoti, Hadixheja dhe Ebu Talibi vdiqëm pas pak kohësh.

Një nga kurejshët me emrin Hisham ibnu Amr El-amirij megjithëse nuk ishte musliman, merrte një deve dhe gjatë ditës lëvizte shpesh nga rruga e lagjes ku banonin muslimanët, që ishin në bojkot, me qëllim që ti mësonte rrugën. Natën vonë e merrte devenë, e ngarkonte me ushqime dhe e drejtonte të shkojë nga lagja që ishte në bojkot. Megjithëse nuk ishte musliman, ai e bënte këtë sepse kishte një moral të vyer, fisnikërinë.
Me këtë rast, është mirë që të mos i konsiderojmë të gjithë ata që nuk janë në anën tonë armiq. Nëse dikush nuk është musliman si ne, kjo nuk do të thotë që është armiku ynë. Profeti (a.s) sikur të mos kishte jobesimtarë dhe të gjithë të ishin muslimanë nuk do të ishte dërguar si profet.
Nëse muslimanët dhe Profeti (a.s) sa herë ta shihnin Hisham ibnu Amr El-amirij ti thonin “larg nesh pasi je jomusliman” ai nuk do ti kishte ndihmuar gjatë bojkotit. Nëse pjestarët e fisit Benu Hisham do kishin parë që muslimanët dhe Profeti (a.s) nuk sillem mirë me ta, nuk do t’ju kishin ofruar mbrojtjen e tyre dhe nuk do kishin vuajtur për tre vite rresht pasojat e bojkotit. Ne si muslimanë kemi nevojë për bashkëjetesë me të gjithë.

Kur kurejshët e kuptuan atë që vepronte Hisham ibnu Amr El-amirij e morrën dhe i thanë:”A ke ndjekur fenë e Muhamedit që i ndihmon?” “Jo – u tha – unë kam fenë time.” Ata e pyetën përsëri:”Po përse i ndihmon atëherë?”
Ai u përgjigj:”Për shkak se janë farefisi im.” Kurejshët i thanë:”Mos e përsërit më” dhe u larguan.
Megjithë këtë që ndodhi, pas tre ditësh Hisham ibnu Amr El-amirij nuk ndejti dot pa u dërguar për të ngrënë përsëri. Këtë herë kurejshët e kapën dhe filluan ta rrahin. Teksa e godisnin, ai betohej që nuk do e përsëriste më. Megjithatë nuk ndejti dot pa u dërguar përsëri ushqim. Këtë herë kurejshët nuk duruan dhe filluan ta keqtrajtojnë më shumë. Ai që e shpëtoi prej tyre ishte Ebu Sufjani, i cili megjithëse ishte dhe ai nga paria e kurejshëve dhe nga armiqtë e betuar të Profetit, kur i pa duke e rrahur u tha:”Lëreni se është një burrë që kërkon të ruajë lidhjet me farefisin. Mos i shkatërroni të gjitha moralet tona.”
Me këtë ai u thoshte që me të vërtëtë që ne jemi kundër dhe i luftojmë, por kjo nuk do të thotë që të humbasim të gjitha vlerat dhe moralet tona, për shkak se jemi armiq.
Sot ka njerëz të cilët për interesa vetjake, me qëllim që të shtojë pasuritë e tyre, ndikojnë direkt në prishjen dhe humbjen e vlerave të mira të shoqërisë. Ne shohim sot video klipe të cilat nuk kanë qëllim tjetër veçse të prishin dhe shkatërrojnë vlerat e shoqërisë.
Ishte një qëndrim i Ebu Sufjanit, qëndrim i cili mund të jetë shkak që ai u udhëzua më pas dhe pranoi Islamin.
Profeti (a.s) gjatë kësaj kohe, ndihej i lënduar pasi thirrja dhe mesazhi i tij kishte ngrirë për shkak të bojkotit. Asnjë gjatë tre viteve nuk kishte pranuar Islamin.
Kurse shokët e Profetit (a.s) dhe muslimanët ishin shpërndarë në tre drejtime. Disa prej tyre kishin emigruar në Abisini. Disa të tjerë ishin brenda lagjes së bashku me Profetin (a.s) dhe pjesa tjetër keqtrajtoheshin nga kurejshët në Meke. Ajo që dukej nga e gjitha kjo ishte se me parametrat e njeriut, projekti i Profetit (a.s) kishte dështuar. Muslimanët ishin të shpërndarë, të rrethuar dhe keqtrajtoheshin.
Megjithë këtë gjendje të rëndë, asnjë nga muslimanët nuk i thanë Profetit (a.s) qoftë dhe se jemi lodhur o i dërguar i Zotit.
Në këto momente të vështira, Zoti i shpall ajete Profetit (a.s) me të cilat e qetësonte atë dhe muslimanët e tjerë.
“Sikur të donte Zoti yt, do të besonin të gjithë ata që gjenden në tokë. Vallë, ti do t’i detyrosh njerëzit të bëhen besimtarë?!” (Junus 99)

“Dhe thuaj: “E vërteta është nga Zoti juaj. Kush të dojë, le të besojë e kush të dojë, le të mohojë” (Kehf 29)

“Edhe profetët e mëparshëm janë përgënjeshtruar, por ata duruan ndaj këtij përgënjeshtrimi. Ata u keqtrajtuan derisa u erdhi ndihma jonë. Fjalët e Zotit nuk mund ti ndryshojë kush. “

“Duro pasi triumfi do të jetë për të devotshmit.”

“Ai që tregohet i devotshëm dhe duron, Zoti nuk do e humbasë shpërblimin e bamirësve.”

“…derisa kur të dërguarit u demoralizuan dhe menduan që janë përgënjeshtruar, atyre u erdhi ndihma jonë dhe shpëtuan ata që deshëm Ne.”

Dikush me të drejtë mund të pyesë se përse u ndërpre mesazhi Islam për tre vite dhe përse gjithë ato vuajtje nga Profeti (a.s) dhe muslimanët?
Kjo me qëllim që muslimanët ta kuptojnë që e vërteta është e shtrenjtë dhe kërkon sakrificë dhe durim.
Me qëllim që të jetë si shembull për muslimanët e ardhshëm, që të dinë si ta mbrojnë të vërtetën dhe të sakrifikojnë për të.
Gjithashtu këto vuajtje kanë si qëllim që ideja dhe feja që kishin përqafuar, të ngulitet dhe të bëhet pjesë e pandarë e tyre. Ishte kjo sakrificë e tyre ajo që i bëri që dhe në betejën e Hunejnit, kur të gjithë ia mbathën nga frika, vetëm këta qëndruan dhe e kthyen humbjen në fitore. Kjo pasi besimi dhe kjo ide, kishte zënë vend në zemrat e tyre.
Gjatë tre viteve ata mund të dilnin çdo ditë dhe të thonin që e mohojmë Muhamedin (a.s) dhe mesazhin e tij, dhe të ushqeheshin dhe të jetonin me nder, megjithatë nuk e bënë.
Një pyetje tjetër është se përse Profeti (a.s) gjatë kësaj kohe nuk i ftonte në Islam anëtarët e fisit të tij, që nuk ishin muslimanë? Kjo pasi Profeti (a.s) në të tilla raste e dinte që ftesa më e mirë është morali dhe edukata e lartë. Ftesa më e mirë në të tilla raste, është qëndresa dhe këmbëngulja në mesazhin hyjnor. Ftesa me morale dhe qëndresën në rrugën që ke zgjedhur, e shkundin tjetrin dhe e bëjnë të mendojë.
Edhe sot ka raste që fjalët nuk vlejnë aspak para moralit dhe edukatës së mirë. Nëse prindërit nuk të falen dhe nuk i respektojnë detyrat fetare, më parë se tu flasësh rreth fesë, sillu mirë dhe me edukatë me ta.

Profeti (a.s) bashkë me muslimanët e tjerë qëndruan së bashku me jomuslimanët e fisit të Profetit (a.s), për tre vite rresht së bashku. Gjatë kësaj kohe, do të ishte e mundur që të ndodhnin konflikte fetare mes dy palëve, por diçka e tillë nuk ndodhi. Kjo për shkak se muslimanët dhe Profeti (a.s)   kishin etikë komunikimi me jomuslimanët dhe të gjithë njerëzit.
Diçka të tillë duhet ta kenë parasysh muslimanët në perëndim. Sigurisht që ata duhet të jenë krenarë me fenë dhe traditat e tyre, por duhet të dinë etikën e mirësjelljes dhe edukatës me të tjerët. Islami përmban norma etike me të cilat bashkon dhe nuk përçan, afron dhe nuk largon.
Prandaj muslimanët jetuan tre vite me jomuslimanët në një lagje dhe në gjendje bojkoti dhe nuk ndodhi asnjë fërkim mes tyre.
Pas tre viteve bojkot, muslimanët sigurisht që ndiheshin të lodhur. Të lodhur dhe të zhgënjyer ndiheshin dhe kurejshët, pasi me gjithë sa bënë, nuk arritën atë që deshën. Profeti (a.s) nuk hoqi dorë nga mesazhi i tij dhe fisi Benu Hashim nuk pranuan ta dorëzojnë. Gjithashtu asnjë nga muslimanët nuk doli nga bojkoti duke mohuar Profetin (a.s) dhe mesazhin e tij.
Gjatë tre viteve, Profeti (a.s) shfrytëzonte sezonin e Haxhit për të ftuar njerëzit në Islam, pasi vetëm gjatë Haxhit kurejshët e linin të lirë dhe nuk mund ta vrisnin.
Një herë gjatë Haxhit Profeti (a.s) po falej tek Qabeja. Një nga pelegrinët që kishin ardhur për Haxh, Amr ibnu Abise e pa dhe shkoi ta takojë.
Kur vajti atje, e pyeti:”Kush je tij?”
“Unë jam profet” – ia ktheu Profeti (a.s).
Amr ibnu Abise e pyeti përsëri:”Çfarë është Profeti?”
“Më ka dërguar Zoti” – iu përgjigj përsëri Profeti (a.s).
“Po për çfarë të ka dërguar?” – pyeti përsëri Amr ibnu Abise.
Profeti (a.s) iu përgjigj:”Më ka dërguar të urdhëroj të shkojmë mirë me farefisin dhe të thyejmë idhujt.”
Amr ibnu Abise e pyet përsëri:”Kë ke me vete?”
Profeti (a.s) i përgjigjet:”Një njeri të lirë dhe një skllav” dhe i tregoi Ebu Bekrin dhe Bilalin të cilët ishin bashkë.
Amr ibnu Abise i pa Ebu Bekrin që po bisedonte me Bilalin me dashuri dhe u prek nga kjo. U prek pasi në Islam nuk ka ndryshime mes skllavit dhe një njeriu të lirë. Në Islam pasanikët nuk jetojnë të veçuar nga të varfërit duke parë secili hallin e tij. Nëse kërkon të shohësh nëse një shoqëri është e fortë, shih se si i kanë të ndërtuara marrëdhëniet të varfërit me të pasurit.
Kur pa këtë Amr ibnu Abise u ndikua dhe i tha Profetit:”Edhe unë dua të të ndjek pas. Dëshmoj se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se ti je i dërguar i Tij.” Profeti (a.s) i tha:”Ti nuk do të mundesh të jetosh në mesin tonë. A nuk e sheh se në ç’gjendje jetojmë? Kthehu në vendin tënd, jeto mes popullit dhe duro derisa të dëgjosh që unë kam triumfuar dhe Qaben e kam unë në dorë. Atëherë eja tek unë.”
Tregon Amr ibnu Abise:”Pas kësaj nuk e kam parë më Profetin (a.s).. Teksa po largohesha prej tij, kthehesha shpesh ta shoh me qëllim që fytyra e tij të mbushte sytë e mi.” Arrita tek populli im dhe qëndrova atje për një kohë të gjatë (pothuaj 15 vite) duke vazhduar në rrugën e Profetit (a.s). Vazhdova kështu derisa mora vesh që Profeti (a.s) kishte triumfuar dhe çështja e Qabes tani ndodhej në duart e tij. Kështu mora rrugën dhe shkova ta takoj. Kur arrita atje dhe e pashë e pyeta:”A të kujtohem unë o i dërguar i Zotit?” Ai mu përgjigj:”Ti je Amr ibnu Abise” dhe më përqafoi fort.
Pasi përfundonte sezoni i Haxhit, Profeti (a.s) kthehej përsëri në lagjen e Benu Hashim dhe qëndronte së bashku me të tjerët.
Në fundin e vitit të tretë të bojkotit, edhe vetë kurejshët e panë që diçka e tillë ishte pa dobi.
Tre nga paria e kurejshëve Mutam ibnu Adij, Ebul Buhturij ibnu Hisham dhe Hisham ibnu Amr El-amirij diskutuan dhe thanë:”Deri kur do të ushqehemi ne dhe do lëmë në uri Benu Hashim-ët?- Të tre këta ishin jomuslimanë dhe të tillë vdiqën – Për Zotin diçka e tillë nuk mund të vazhdojë. Le të dalim dhe t’ju themi kurejshëve që ta grisim dokumentin e nënshkruar.”
Për këtë ranë dakort mbi një plan që do e zbatonin të nesërmen. Plani ishte që të tre do të shkonin të nesërmen në kuvendin e kurejshëve dhe teksa qëndronin do të çohej njëri prej tyre dhe do të thërriste:”Dokumenti që kemi nënshkruar është i padrejtë” dhe dy të tjerët do e mbështesnin.
Të nesërmen vajtën dhe u ulën në tre vende të ndryshme. Teksa diskutonin rreth bojkotit, ku Ebu Sufjani po përpiqej t’ju japë zemër dhe të shtynin më tepër, dëgjohet zëri i Mutam ibnu Adij që tha:”Ky dokument është i padrejtë.” Një zë i dytë thirri:”Ai duhet copëtuar.” Një i tretë u dëgjua:”Diçka e tillë nuk mund të zgjasë më.”
Ebu Sufjani u befasua nga kjo dhe tha:”Kjo është diçka e thurur natën.”
Me zërat që kërkonin ta copëtojnë dokumentin, u përzien dhe zërat e shumicës së njerëzve të pranishëm në kuvend.
Në çastin që kurejshët po binin dakort për ta grisur dokumentin, ndodh diçka tek Profeti (a.s). Në ato çaste zbret Xhibrili dhe i tregon Profetit (a.s) që Zoti ka dërguar një krimb i cili e ka ngrënë të gjithë dokumentin përveç fjalës “Me emrin tënd o Zot.”
Kur dëgjon këtë Profeti (a.s) thërret xhaxhanë e tij Ebu Talib dhe i thotë:”Zoti im më lajmëroi, që ka dërguar një krimb i cili e ka ngrënë të gjithë dokumentin përveç fjalës “Me emrin tënd o Zot.”
Ebu Talibi e pyeti:”A Zoti yt të lajmëroi?”
“Po” – iu përgjigj Profeti (a.s).
Atëherë Ebu Talibi u nis drejt kurejshëve. Ai nuk e dinte se çfarë po ndodhte mes tyre në ato çaste. Kur arriti tek kurejshët ai u tha:”Djali i vëllaut tim, më ka treguar që Zoti i tij, ka dërguar një krimb që e ka ngrënë të gjithë dokumentin që ju keni vendosur brenda Qabes, përveç fjalës “Në emrin tënd o Zot.” Prandaj hyni brenda dhe nëse fjalët e tij janë të vërteta dhe ai kurrë nuk më ka gënjyer, le ti japim fund këtij bojkoti.”
Kështu ranë dakord të gjithë dhe hynë brenda Qabes ku panë krimbin i cili e kishte ngrënë dokumentin nga të gjitha anët, përveç fjalës “Në emrin tënd o Zot.”
Zoti në momente të caktuar i ndryshon ligjet në tokë, pasi çdo gjë është pronë e Tij. Ai e urdhëroi thikën të mos e presë Ismailin (a.s) dhe ajo nuk e preu. Ai e urdhëroi zjarrin të mos e djegë Ibrahimin (a.s) dhe ai nuk e dogji. Ai urdhëroi balenën të mos e tresë Junusin (a.s) dhe ajo nuk e treti pasi e kishte gëlltitur. Ai të shpëton në mes të zjarrit:”O zjarr bëhu i ftohtë dhe paqe për Ibrahimin”
Ai nxjerr burime uji nga shkëmbi:”Dhe kujtoni kur Musai kërkoi shi për popullin e tij, Ne i thamë godite me shkopin tënd shkëmbin, nga ku shpërthyen 12 burime uji…”
Mos thuaj se gjendja në të cilën ndodhen muslimanët sot është e vështirë të ndryshojë. Ku e ke besimin dhe sigurinë tek Zoti?
Gjithçka është e mundur, por prej nesh kërkohet që të punojmë dhe derdhim djersë fillimisht. Ndihma e Zotit të vjen edhe me anë të një krimbi të vogël.
Zoti nxjerr sigurinë nga mesi i frikës dhe trishtimit. Kur nëna e Musait u frikësua se mos ia vrasin foshnjën, Zoti e urdhëroi:”Nëse frikësohesh për të, hidhe në ujë” dhe nxjerr besimin nga mesi i armiqve të fesë:”Atë e mori familja e Faraonit që të jetë armik dhe dëshpërim i tyre”
Zoti është Ai që në ditën e parë të muajit Ramazan, zemrat e një umeti të tërë i bën që të duan ta adhurojnë me agjërim dhe kjo çdo vit.

Dolën muslimanët nga bojkoti të lodhur, por fitimtarë. Megjithëse asnjë tjetër nuk kishte pranuar Islamin, por ideja e tyre kishte triumfuar dhe nuk u përulën para vështirësive. E drejta është e fuqishme dhe gjithmonë ajo do të triumfojë. Thotë Zoti në Kuran rreth këtij realiteti:
“Ne të shtrembërën e godasim me të vërtetën e cila triumfon mbi të, duke e bërë (të shtrembërën) të zhduket” (Enbija 18)

Gjatë kohës së bojkotit, Ebu Lehebi ishte i vetmi që ishte përjashtuar prej tij, megjithëse ishte nga Benu Hashim, kjo për shkak të armiqësisë ndaj Profetit (a.s). Por kur përfundoi bojkoti i gjithë fisi i tij, e përbuznin dhe nënçmonin për atë që bëri. Edhe kur vdiq, ai vdiq në mënyrë shumë të rëndë. U sëmur nga një sëmundje lëkure dhe filloi ti çahej lëkura. Kur vdiq, as fëmijët e tij nuk e preknin dot nga frika se mos sëmundja është ngjitëse. Kështu e tërhoqën zvarrë dhe e mbuluan me gurë dhe ç’të mundin nga larg.
Sureja Mesed, është simbol për këdo që e preferon interesin vetjak ndaj të drejtës. Ajo nuk është vetëm për Ebu Lehebin, por për këdo që armiqësohet me të drejtën për interesat e tij vetjakë.
Sureja Mesed është dhe e shkurtër me qëllim që t’jua mësojmë fëmijëve që në vegjëli. Ebu Lehebi mallkohet nga gjuhët e fëmijëve dhe të gjithë atyre që e lexojnë, edhe pas 1.400 viteve.
Zoti e ka vendosur këtë sure në fund të Kuranit dhe e ka bërë të shkurtër me qëllim që t’ua mësojmë fëmijëve dhe ta dinë që në fëmijëri, që ai që armiqësohet me të drejtën për shkak të interesit, fundin do e ketë si Ebu Lehebi.
Çfarëdo lloj posti të kesh o vëlla, mos u armiqëso me të drejtën për shkak të interesit vetjak.
Viti i dëshpërimit.
Viti i dëshpërimit.


Nga bojkoti dhe keqtrajtimet e tjera, Profeti (a.s) pa që shpresa për ndryshim mes kurejshëve sa vinte dhe dobësohej. Kështu Profeti (a.s) filloi të mendojë rreth qyteteve dhe vendeve të tjera.
Po të shohim, Profeti (a.s) është nismëtar në çdo gjë. Sa herë që kurejshët shpiknin diçka për ti keqtrajtuar, ai sillte një risi tjetër për të përhapur fenë, duke   lënë kurejshët thjesht reagues të veprimeve të tij.
Viti dhjetë i profecisë së Profetit (a.s) për shkak të ngjarjeve që ndodhin, do të quhet dhe njihet akoma si “viti i dëshpërimit.” Profeti (a.s) i përshkruan këto ditë si ditët më të vështira në jetën e tij.

Vdekja e vdekja e xhaxhait, Ebu Talib.

Fillimi i vitit që u quajt “viti i dëshpërimit” fillon me vdekjen e Ebu Talibit. Ai mbante një histori të gjatë me Profetin (a.s), histori që fillon që nga momentet që Abdul Mutalibi ia la Profetin (a.s) që ishte vetëm tetë vjeçar për tu kujdesur. Pas kësaj Ebu Talibi e trajtonte më mirë se fëmijët e tij Profetin (a.s). Ai sakrifikon gjithçka për të siguruar mbrojtjen e Profetit (a.s) nga kurejshët. Gjatë bojkotit, Ebu Talibi shkonte në dhomën e Profetit (a.s) natën dhe i kërkonte të ndryshojë vend, nga frika se mos vinte dikush ta vrasë.
Në momentet më të vështira, Profeti (a.s) do të gjente mbrojtje nga xhaxhai i tij Ebu Talibi. Ai sakrifikoi gjithçka për të mbrojtur idenë dhe mesazhin me të cilin ishte dërguar Profeti (a.s).
Kështu vdiq Ebu Talibi, i rraskapitur dhe i këputur nga bojkoti tre vjeçar. Me vdekjen e Ebu Talibit, do të fillojnë problemet më të mëdha për Profetin (a.s). Vetë Profeti (a.s) e përshkruan periudhën pas vdekjes së Ebu Talibit duke thënë:”Nuk jam keqtrajtuar, siç jam keqtrajtuar pas vdekjes së Ebu Talibit.” Në një hadith tjetër thotë:”Kurejshët nuk më kanë pasur në dorë, siç më kishin pas vdekjes së Ebu Talibit.”
Keqtrajtimet ndaj Profetit (a.s) pas vdekjes së Ebu Talibit do të shtohen më shumë, pasi tani nuk ka kush ta mbrojë. Ideja për eleminimin e Profetit (a.s) pas vdekjes së Ebu Talibit, do të vazhdojë në mendjen e kurejshëve, pasi tani gjithë pengesat janë hequr.

Vdekja e Hadixhes.

Sikur të mos mjaftonte vdekja e Ebu Talibit, pas tre ditësh vdes dhe gruaja e Profetit (a.s) Hadixheja. Në disa hadithe të tjerë thuhet që vdiq pas shtatë ditësh dhe në disa hadithe të tjerë, thuhet pas një muaji.
Këto ishin ditët më të vështira për Profetin (a.s). I vdiq Ebu Talibi që kishte qëndruar në krah të tij gjatë gjithë këtyre viteve. I vdes dhe Hadixheja, prehëri tek i cili gjente qetësinë. Ajo i dërgonte ushqimin në shpellën Hira dhe i bënte shoqëri për disa ditë që të mos ndihej vetëm. Ajo shpenzonte para, për të blerë skllevër, që do e mbronin Profetin (a.s) nga kurejshët kur lëvizte në Meke. Ajo rriti dhe edukoi katër vajzat e tyre, Zejnebin, Rukajjen, Ummu Kulthumin dhe Fatimen. Ishte ajo që edukoi dhe Ali ibnu Ebi Talibin dhe Zejd ibnu Harithen. Ajo edukoi një Halife (Aliun r.a), edukoi një dëshmor (Zejdin r.a) dhe edukoi gruan më të mirë ndër gratë e botës, Fatimen. Asaj i vdiqën dy djem në vegjëli, megjithatë duronte.
Gjatë bojkotit, ajo refuzoi të qëndrojë në shtëpinë e saj dhe këmbënguli të qëndrojë me muslimanët dhe Profetin (a.s). Kur vdiq ajo ishte 65 vjeç dhe kishte jetuar me Profetin (a.s) për 25 vite me rradhë. Pesëmbëdhjetë vite kishte jetuar me Profetin (a.s) para se ti shpallej mesazhi dhe dhjetë i jetoi pasi iu shpall mesazhi hyjnor.
E habitshme është se Hadixheja kur vdiq, vdiq në prehërin e Profetit (a.s) dhe kur vdiq vetë Profeti (a.s), vdiq në prehërin e Aishes. Të tilla marrëdhënie kishte ndërtuar Profeti (a.s) me gratë e tij. Islami i konsideron të shenjta lidhjet bashkëshortore dhe mbi mënyrën se si duhet të jenë këto marrëdhënie, na jep shembullin më të mirë, Profetin Muhamed (a.s).
Para se të vdesë Hadixheja, ndodh diçka e rrallë, që nuk kishte ndodhur më parë. Ajo që ndodhi ishte se zbret Xhibrili (a.s) nga qielli vetëm për këtë shkak. Ishte hera e parë që Xhibrili (a.s) zbriste në tokë për diçka tjetër, veç shpalljes së Kuranit. Shkaku për të cilin do të zbriste këtë here, ishte thjesht për ti përcjellë Hadixhes përshëndetjet (selam) nga Zoti. Xhibrili (a.s) nuk zbriste nga qielli për asgjë tjetër veç mesazhit. Ai nuk ka zbritur për askënd tjetër, qoftë dhe nga shokët më të dashur të Profetit (a.s).
Zbret këtë radhë dhe i thotë Profetit (a.s):”O Muhamed, përshëndeteHadixhen   (jepi selam) nga Zoti dhe thuaji që Zoti e përgëzon me një pallat në xhenet prej diamanti, ku nuk do të ketë as lodhje dhe as shqetësim.”
Hadixheja do të ndahej nga kjo botë në ato çaste dhe do e shihte atë që kishte përgatitur Zoti për të, por me këtë Zoti deshte që e gjithë bota ta kuptojë se sa e shtrenjtë ishte ajo grua.
Veç kësaj, ajo ishte lodhur gjatë gjithë jetës dhe kishte vuajtur për të mbrojtur Profetin (a.s), kështu momentet e vdekjes do të kalonin të qeta dhe në paqe.
Pasi Profeti (a.s) ia transmetoi selamin nga ana e Zotit, Hadixheja thotë:”Ai vetë është paqja, prej Tij vjen paqja dhe paqja qoftë dhe mbi Xhibrilin.” Kështu vdiq Hadixheja në paqe.
Po vdekja jonë,vallë a do të jetë në paqe dhe e qetë? A e keni parë që shumë njerëz në momentet e vdekjes janë të tronditur dhe nuk dinë ç’të thonë?
Tregon një tregtar musliman që një herë po udhëtonte me një kolegun e tij me aeroplan. Papritur kolegu i tij sëmuret dhe fillojnë t’i shfaqen shenjat e vdekjes. – “Unë - tregon ai, - përpiqesha ti kujtoj të thotë dëshminë, kurse ai më thoshte: “Më jep çantën e parave, më jep çantën.” Nuk thoshte asgjë tjetër. Kur ngulmova si shumë për të shqiptuar shehadetin, më tha: “Mos u lodh se nuk e them dot, sa herë që mundohem ta them, sikur më lidhet gjuha dhe nuk e them dot.”
A keni dëguar mbi ata që marrin mbidoza droge se si vdesin? Po ata që konsumojnë alkool dhe përplasen me makina?
Nëse dëshiron ta dish se si do e kesh vdekjen, shihe veten se si të zë gjumi në darkë. Shihe, nëse të zë gjumi i qetë apo i tronditur nga gjynahet e ditës, keqtrajtimin e prindërve apo korrupsion dhe vjedhje!
Shihe veten se si jeton dhe fle në darkë, ta kuptosh nëse vdekja të vjen e qetë apo jo!
Kur vdiq Hadixheja r.a, Profeti (a.s) qau shumë. Shokët e tij që vinin për ngushëllim i thonin:”Qetësohu o i dërguar i Zotit, mos e mundo veten kaq shumë.”
Ajo ishte njeriu më i dashur i tij, saqë e kujtonte derisa vdiq dhe vetë Profeti (a.s) pas 15 vitesh. Sa herë që dikush i dërgonte mish, ai e ndante një pjesë të tij dhe thoshte:”Kjo është pjesa e shoqeve të Hadixhes.”
Çfarëdo historish dashurie të lexoni, nuk do të lexoni histori dashurie të pastër, të sinqertë dhe të mbushur me emocione, si dashuria e Profetit (a.s) për Hadixhen.
Pas vdekjes së Hadixhes, shkon një nga muslimanet e Mekes dhe i thotë Profetit (a.s):”A nuk martohesh o i dërguar i Zotit?” Tregon vetë kjo muslimane:”Profeti (a.s) uli kokën dhe heshti. Më pas pashë që i rrodhën lotë dhe thashë me vete:”Ah sikur të mos i kisha thënë më mirë.”
Më pas më tha:”A ka mbetur kush tjetër pas Hadixhes? Ajo ishte nëna e fëmijëve dhe e zonja e shtëpisë. Ajo besoi kur të tjerët më përgënjeshtruan, ajo më ngushëllonte kur të tjerët keqtrajtonin.”

Është për tu përmendur një nga shpifjet e orientalistëve, që e trumpetojnë me të madhe, që Profeti (a.s) ishte njeri që i pëlqenin gratë dhe për këtë u martua me shumë gra.
Nëse do i përgjigjeshim një shpifjeje të tillë dhe të jemi bindës në atë që themi, le t’i shohim martesat e Profetit (a.s) dhe çfarë synonte me këtë.
Fillimisht Profeti (a.s) në moshën 25 vjeçare u martua me Hadixhen. Deri në këtë moshë Profeti (a.s) nuk njihej për gjë tjetër, veçse si një i ri beqar dhe i ndershëm moralisht. Deri këtu nuk përmendet asgjë rreth dëshirave dhe epsheve seksuale të tij.
Nga mosha 25 vjeçare ku martohet me Hadixhen, deri në moshën 50 vjeçare kur i vdes Hadixheja, ai nuk ishte i martuar veçse me Hadixhen. Vallë ku janë dëshirat dhe epshet e tij seksuale gjatë këtyre 25 viteve?
Pasi vdiq Hadixheja, Profeti (a.s) nuk u martua për dy vite. Vallë ku janë dëshirat dhe epshet e tij seksuale gjatë kësaj kohe? Kështu, deri në moshën 52 vjeçare Profeti (a.s) nuk kishte pasur veçse një grua, Hadixhen.
Në moshën 52 vjeçare martohet për herë të parë pas Hadixhes, me Seude bintu Zum’a, që ishte një grua e moshuar dhe që sapo ishte kthyer nga emigrimi në Abisini, ku i kishte vdekur i shoqi dhe nuk kishte njeri që të kujdesej për të. Me qëllim që të kujdesej për të, Profeti (a.s) u martua.
Pasi shkon në Medine, në betejën e Bedrit, Profeti (a.s) martohet me Aishen. Periudha nga beteja e Bedrit derisa vdes pas tetë vitesh, është periudha që Profeti (a.s) u martua me nëntë gratë. Dhe të gjitha këto martesa ishin për qëllime të ndryshme.
Muhamedi (a.s) si burrë nuk u martua vetëm me Hadixhen r.a, kurse Muhamedi si profet, u martua me nëntë gra për shkaqe që ia diktonte përcjellja e mesazhit.
Nëse orientalistët duan të flasin mbi çështjen e dëshirave dhe epsheve seksuale, duhet që më parë ta studiojnë jetën e Profetit (a.s) që nga fillimi. Këto dëshira nuk mund të shfaqen vetëm në katër apo pesë vitet e fundit të jetës së Profetit (a.s). Ku janë këto gjëra në rininë e tij? Ku janë këto deri në moshën 52 vjeçare?

Me vdekjen e Ebu Talibit dhe të Hadixhes Profeti (a.s) humbi dy prehëra tek të cilët gjente mbrojtje. Prehërin e Ebu Talibit jashtë shtëpie dhe prehërin e Hadixhes brenda në shtëpi.
Po përse i vdiqën dy njerëzit më të dashur dhe që kishte nevojë më shumë për ta në kulmin e krizës me kurejshët? Përse të mos vdisnin pasi Profeti (a.s) të emigronte në Medine dhe të triumfonte?
E gjitha kjo me qëllim që Profetit (a.s) ti jepej një mësim tjetër, që është mbështetja në Zot dhe ti thuhet që nuk ke tjetër që të mbron dhe kujdeset për ty veç Zotit.
Pasi i vdiq xhaxhai Profetit, (a.s) i hidhnin rërë në sy dhe e kërcënonin me vrasje. Një herë kur i hodhën rërë në sy, Profeti (a.s) teksa pastronte sytë tha:”Sa shpejt po e ndjej mungesën tënde o xhaxha.”
Në ato çaste iu shpall ajeti:”Dhe mbështetu tek i Gjalli që nuk vdes dhe madhëroje Atë.” (Shuara 58)
“Mbështetju Zotit, pasi ti je në të vërtetën e qartë” (Neml 79)
Mesazhi i këtyre ajeteve nuk i drejtohej vetëm Profetit (a.s), por ai na drejtohet dhe neve në ditët e sotme. Nëse deri dje kishe ndihmën e dikujt dhe përkrahjen e tij dhe ai vdiq, tani do të kesh Zotin.
Profeti (a.s) vendoste planet për të ardhmen duke u bazuar në ndihmën e xhaxhait të tij Ebu Talibit. Me vdekjen e tij Zoti sikur i thotë që megjithë rëndësinë e planifikimit,   e rëndësishme është dhe mbështetja tek Unë.
Ebu Talibi duhej që të vdiste me qëllim që armiqtë e Islamit sot të mos hedhin dyshime dhe të thonë që Islami triumfoi për shkak të fanatizmit të fisit të Profetit (a.s) të cilët e mbrojtën dhe i siguruan fitoren.
Me vdekjen e Ebu Talibit, është e qartë që ajo që e bëri të triumfojë ishte forca e   ideve dhe mesazhit me të cilin u obligua Profeti (a.s) dhe jo ndihma e fisit.
Edhe ti o vëlla dhe o motër, planifiko për të ardhmen tënde dhe përpiqu, por mos e bëj këtë pa kërkuar mbështetjen e Zotit. Thuaj me zemër:”Më mjafton Zoti që është garantuesi më i mirë” dhe mos dysho në përkrahjen dhe ndihmën e Tij.
Zoti i shpalli më pas dhe ajetin:”... dhe tregou i durueshëm ndaj caktimit të Zotit, pasi ti je nën kujdesin tonë.” (Tur 48)
Shumë njerëzve u ndodh që kur i bien fatkeqësi, demoralizohen. Kurse Profeti (a.s) sa më shumë fatkeqësi që i binin, përpiqej më shumë kjo pasi i mbështetej Zotit.
“Zot i lindjes dhe perëndimit, nuk ka zot tjetër veç Tij, prandaj bëje Atë mbështetësin tënd“   (Muzemmil 9)
A mund të kërkosh ti mbështetesh dikujt tjetër dhe të lësh Atë që ka në dorë lindjen dhe perëndimin dhe gjithçka që ekziston?
Pas vdekjes së dy njerëzve më të dashur të tij dhe kokëfortësisë së kurejshëve në pranimin e mesazhit, Profeti (a.s) filloi të mendojë në zgjidhje të tjera. Kështu ai filloi të mendojë rreth një udhëtimi për në Taif, qytet që banohej nga fisi “Thekif”, fis i cili kishte ndikimin më të madh pas kurejshëve. Këto dy fise ishin në konkurencë me njëri-tjetrin, për sa i përket lavdisë. Për këtë Velid ibnul Mugire kur tha fjalët e tij për Profetin (a.s) përmendi dhe fisin Thekif:”A i shpallet Muhamedit dhe lihem unë i pari i kurejshëve dhe filani i pari i Thekif, duke qenë që ne jemi të parët e dy qyteteve (Mekes dhe Taifit)?” Nga këto që tha Profetit (a.s) i shpallen ajetet:”dhe thanë (do ishte më mirë) sikur Kurani ti ishte shpallur njërit nga dy burrat e mëdhenj të dy qyteteve. A ata e ndajnë mëshirën e Zotit tënd? Ne e kemi ndarë rizkun (dhe kujt i takon profecia) e secilit.”

Kështu pasi planifikon, Profeti (a.s) niset për në Taif, që ndodhet 100 km larg Mekes. Përveç largësisë, Taifi është qytet malor dhe është 5.000 këmbë mbi nivelin e detit.
Kështu Profeti (a.s) do të përshkonte një rrugë prej 100 km duke u ngjitur në male.
Qëllimi i tij me këtë vajtje në Taif, ishte të kërkonte mbrojtje nga paria e fisit Thekif, me qëllim që të përçonte mesazhin. Ishte një udhëtim i pagarantuar mbi rezultatet dhe nëse do të dështonte, kjo do të thoshte që veç kurejshëve tani do kishte armiq dhe forcën e dytë më të madhe në gadishullin arabik.
Me këtë Profeti (a.s) na mëson që në çaste të vështira, trokit në të gjitha dyert që mundesh, me shpresë se njëra do të të hapet. Mos lër rast pa e shfrytëzuar.
Gjithashtu na mëson që dështimi, është diçka që edhe vetë profetët mund ta shijojnë. Ata të rinj që kanë frikë të fillojnë një projekt nga frika se mos dështojnë, le ta mësojnë nga Profeti (a.s) që suksesi vjen nga dështimi. Sipas parametrave njerëzorë, vajtja në Taif ishte e dështuar për Profetin (a.s). Megjithatë Zoti i jep rezultate të tjera të vajtjes në Taif.
Përpjekjet e dështuara janë hapi i parë drejt suksesit. Kjo është ajo që mësojmë nga vajtja e Profetit (a.s) në Taif. E rëndësishme është që secili prej nesh të derdhë djersë dhe të përpiqet. Nëse para vetes ke një pemë me fruta, nuk do të mund të marrësh nga frutat e saj vetëm pasi të hypësh në pemë dhe të lodhesh.

Për të vajtur në Taif, Profeti (a.s) morri me vete si shoqërues vetëm Zejdin, të cilit deri atëherë i thërrisnin “Zejdi i biri i Muhamedit.” Profeti (a.s) nuk morri as deve për të udhëtuar dhe as Ebu Bekrin ose Umerin si shoqërues. Kjo për shkak se po të merrte deve, kurejshët do e kuptonin se po shkon në një rrugë të gjatë dhe do e pengonin. Gjithashtu po të merrte Ebu Bekrin ose Umerin, përsëri do të kuptohej, pasi ishin këshilltarët dhe shokët e tij më të ngushtë. Kurse duke marrë Zejdin, dukej sikur po shkon diku afër Mekes.
Në këtë udhëtim Profeti (a.s) do të udhëtojë në këmbë dhe vetëm me Zejdin për 100 km. Me të arritur në Taif, drejtohet tek tre udhëheqësit kryesorë të fisit Thekif. Takohet me ta dhe u flet mbi fenë me të cilën   është dërguar. Por të tre i kthejnë përgjigje që përmbanin përbuzje. I pari i thotë:”A nuk gjeti Zoti një më të mirë se ti për të dërguar si profet?” Kurse i dyti i tha:”Ose do të jesh profet i vërtetë dhe unë nuk e meritoj të flas me ty, ose do të jesh një gënjeshtar dhe ti nuk e meriton të flasësh me mua.”
Përgjigja e të tretit ishte:”Për Zotin, sikur të të shoh të kapur pas mbulesës së Qabes, duke u betuar që je profet, nuk do të të besoja.”
Profeti (a.s) ua ktheu:”Nëse e refuzoni Islamin dhe refuzoni të më mbroni, të paktën mos i lajmëroni kurejshët që unë erdha dhe kërkova ndihmë prej jush!”  
Të tre u çuan menjëherë dhe i thanë:”Për Zotin që do i njoftojmë.”
Njëri prej tyre, urdhëron një burrë dhe i thotë:”Çohu o filan! Merr kalin tënd dhe të arrish në Meke para tij. Njoftoji kurejshët që na erdhi Muhamedi të kërkojë mbrojtje prej jush, por ne e refuzuam këtë.”
Profeti (a.s) u tha:”Nëse refuzoni të më mbroni dhe këmbëngulni që do i njoftoni kurejshët, atëherë më lini të largohem!” Por ata ia kthyen:”Jo për Zotin, nuk do të kthehesh derisa të të godasim me gurë, që të mos vish këtu herë tjetër.” Kështu urdhëruan të mblidhen burrat dhe fëmijët e Taifit, i vendosën në dy rreshta dhe u thanë që kur të kalojë mes tyre Muhamedi, ta godasin me gurë dhe ç’të mundin.
Të rreshtuar në dy rreshta, me të dalë Profeti (a.s) banorët e Taifit filluan ta godasin me gurë. Zejdi mundohej nga pas që ta mbrojë Profetin (a.s) nga gurët dhe sendet e forta. Këmbët e Profetit (a.s) u gjakosën nga goditjet e gurëve.
Të gjitha këto i ndodhnin Profetit (a.s) me qëllim që ne sot të jemi muslimanë dhe ta kuptojmë që kjo fe është shumë e shtrenjtë. Ajo nuk ka arritur tek ne, në tabaka floriri, por ka arritur pas sakrificave dhe keqtrajtimeve.
Duke vrapuar që t’ju shpëtojnë goditjeve, pasi dalin nga qyteti gjejnë një kopësht dhe hyjnë brenda që të pushojnë.
Me të hyrë në kopësht, nuk u ul të mjekojë plagët që i rridhnin, por ngriti duart drejt qiellit dhe u lut:”O Zot unë ankohem tek Ti për fuqinë time të dobët, për mundësitë e pakta që kam dhe pamundësinë time tek njerëzit. Ti je Zoti i botërave, Ti je Zoti i të dobëtive, Ti je Zoti im. Në dorë të kujt më le o Zot? Në dorër të një të largëti (fisit Thekif) të ngrysur apo në dorë të një të afërti (fisi kurejsh) të cilit ia ke lënë në dorë çështjen time. Nëse nuk je i zemëruar me mua, nuk pyes për gjë tjetër. Kërkoj mbrojtje nga drita Jote e cila ka ndriçuar errësirat dhe që me të është rregulluar çështja e kësaj bote dhe botës tjetër, që të mos bjerë mbi mua zemërimi Yt dhe pakënaqësia Jote. Tek Të pendohem derisa të kënaqesh dhe nuk ka forcë përveç forcës Tënde.”
Pasi përfundon këtë lutje, Profetit (a.s) i afrohet një djalosh i vogël me origjinë nga Iraku, që quhej Addas. Ai ishte shërbëtor tek pronarët e kopështit ku ishte strehuar Profeti (a.s). Pronarët e kopështit ishin Utbe dhe Shejbe ibnu Rebia, dy armiq të Profetit (a.s). Kur e panë në atë gjendje Profetin (a.s), u erdhi keq dhe i thanë Addasit:”O Addas, merr ca rrush dhe jepja Muhamedit.”   Profeti (a.s) ishte në një gjendje aq   të keqe saqë dhe armiqve dhe kundërshtarëve të tij u dhimbsej.
Kur mori Profeti (a.s) rrushin nga Addasi, morri një kokër dhe para se ta fusë në gojë tha:”Bismil-lah” me zë të lartë që ta dëgjojë Addasi.
I habitur nga ajo që dëgjoi, Addasi tha:”Këtë fjanë nuk e përdorin banorët e këtyre vendeve.” Profeti (a.s) e pa dhe e pyeti:”Si të quajnë?” “Addas” – iu përgjigj.
Profeti (a.s) e pyeti përsëri:”Nga cili vend je ti o Addas?”
“Nga Nejneva” - ia ktheu Addasi.
Profeti (a.s) e pyeti përsëri:”Nga vendi i njeriut të mire, Junus ibnu Metta (a.s)?”
Addasi i hutuar e pyeti:”A e njeh Junus ibnu Metta-n?”
Profeti (a.s) iu përgjigj:”Po, ai është vëllai im. Ai ka qenë profet dhe unë jam profet.” Atëherë Addasi u përkul, i puthi këmbët Profetit (a.s) dhe pranoi Islamin.
Ishin ato këmbë që pak më parë u goditën me gurë dhe u gjakosën, kurse tani po i puthte Addasi. Sikur kjo ishte një shenjë prej Zotit, që nuk është zemëruar dhe nuk e ka braktisur Profetin (a.s), por me qëllim që brezat që vijnë, ta ndjejnë se e shtrenjtë është kjo fe dhe sa është sakrifikuar për të, duhej që të vuaje.

Para se të vdesë, Aisheja e pyeti një ditë Profetin (a.s) se cila ka qenë dita më e vështirë për të. Profeti (a.s) iu përgjigj:”Ditën që nisa të kthehem nga Taifi, teksa po kaloja fshatin Thealib, pasi nuk dija nga të shkoja.”
Ky kishte qenë çasti dhe dita më e vështirë e Profetit (a.s). Kjo pasi në Taif ishte refuzuar dhe fyer rëndë, kurse në Meke e prisnin kurejshët që e kishin marrë vesh për udhëtimin e tij në Taif. Nga kjo vetëm ecte, pa ditur ku të shkojë.
Në këto çaste zbret Xhibrili (a.s) dhe me të meleku i maleve. Ishte hera e parë që Profeti (a.s) do të shihte një melek tjetër përveç Xhibrilit.
Xhibrili (a.s) e pyeti:”O Muhamed, Zoti i dëgjoi fjalët e popullit për ty dhe fjalët e tua për ta. Ai ka dërguar me mua melekun e maleve, që ta urdhërosh të bëjë ç’të duash.” Meleku i maleve i tha:”O Muhamed, nëse dëshiron, tani, i bashkoj këto dy male dhe i shkatërroj ata njerëz.” Por Profeti (a.s) ia ktheu:”Jo, pasi shpresoj që Zoti të nxjerrë nga pasardhësit e tyre, njerëz që do të adhurojnë Zotin.”   I çuditur nga përgjigja e Profetit (a.s), meleku i maleve ia kthen:”Ka thënë të drejtën ai që të ka quajtur mëshirues dhe falës.”
Thotë Zoti në Kuran:”Juve u ka ardhur një i dërguar nga mesi i juaj. Atij i vjen rëndë për vuajtjet tuaja sepse dëshiron të jeni në rrugë të drejtë. Për besimtarët është i ndjeshëm dhe i mëshirshëm.” (Teube 128)
Prandaj shokët e Profetit e donin atë aq shumë. Një herë Profeti (a.s) doli për një çështje të tijën dhe u vonua. Kur u kthye, shërbëtori tij Theubani po qante. Profeti (a.s) e pyeti:”Përse po qan o Theuban?” Ai ia ktheu:”Më morri malli për ty o i dërguar i Zotit.” “A për shkak se u vonova o Theuban?” – e pyeti Profeti (a.s).
“Jo o i dërguar i Zotit – iu përgjigj Theubani – por kujtova xhenetin, ku mendova që unë do të jem ose në fund të xhenetit ose në mes të tij. Kurse ti do të jesh në vendin më të lartë të xhenetit dhe thashë me vete:”Vallë a do e shoh të dërguarin e Zotit në xhenet? Kështu më morri malli dhe fillova të qaj.”
Atëherë Profetit (a.s) iu shpall ajeti:”Dhe ata që i binden Zotit dhe të dërguarit të Tij, ata do të jenë me profetët, fjalëdrejtit, shehidët dhe njerëzit e mirë..”

Gjatë kthimit për në Meke, Profeti (a.s) falte namaz nate. Një natë teksa po falej, vjen një grup xhindësh, të cilët dëgjojnë të lexohej Kuran dhe pranojnë Islamin. Këtë ndodhi e përmend dhe vetë Zoti në Kuran, ku thotë:”Dhe kujto kur Ne dërguam drejt teje një grup xhindësh, që të dëgjojnë në qetësi Kuranin dhe kur qëndruan thanë:”Dëgjojeni në heshtje!” Kur përfundoi, ata u kthyen tek populli i tyre si këshillues. Ata thanë:”O populli ynë! Me të vërtetë që kemi dëgjuar një libër të zbritur pas Musait ,duke vërtetuar atë që ka ardhur para tij. Ai udhëzon drejt të vërtetës dhe udhës së drejtë. O populli ynë! Përgjigjuni thirrësit të Zotit dhe besojeni atë. Allahu do u falë gjynahet tuaja dhe do u shpëtojë nga ndëshkimi i dhimbshëm. (Ahkaf 29-31)
Profeti (a.s) vajti në Taif me qëllim që t’ju flasë parisë së fisit Thekif, por Zoti kishte caktuar që ai që do të besonte ishte Addasi. Profeti (a.s) vajti për tek njerëzit, kurse Zoti caktonte xhindët ata që do të besonin. Profeti (a.s) kërkonte Taifin, kurse Zoti më pas e çoi në Medine.
Me këtë kuptojmë që ti o njeri duhet të planifikosh dhe të përpiqesh, kurse Zoti do të të hapë derën të cilën e don Ai vetë. Zoti bën që fitorja të të vijë nga një anë të cilën ti nuk e imagjinoje.
Në udhëtimin për në Taif, Profeti (a.s) u njoh me njerëz që ishin jo arabë dhe me krijesa të tjera. Ishte hera e parë që dikush nga jashtë gadishullit arabik, pranonte Islamin. Ishte hera e parë që Profeti (a.s) shihte melekun e maleve dhe ishte hera e parë që e kuptonte që mesazhi i tij është dhe për xhindët dhe jo vetëm për njerëzit. Sikur me këtë, Zoti i mbushte boshllëkun që ndjente Profeti (a.s) për shkak se banorët e Taifit e refuzuan. Me këto Zoti i jepte zemër që kur të kthehej në Mekë, të kishte besim dhe moral të lartë.

Pasi u afruan pranë Mekes, Zejd ibnu Harithe e pyeti Profetin (a.s):”O i dërguar i Zotit, si do të hyjmë tani që e dinë?”
Por Profeti (a.s) ia ktheu me besim dhe siguri duke i dhënë zemër:” O Zejd,   Zoti do i japë zgjidhje kësaj situate. Ai do e ndihmojë fenë dhe do e lartësojë Profetin e Tij.”
Profeti (a.s) e urdhëroi Zejdin që të shkojë tek një fis dhe ti kërkote që ta mbrojë Profetin (a.s) derisa të shkojë tek shtëpia. Fisi të cilin e zgjodhi Profeti (a.s) ishte një fis që ishte në konkurencë me kurejshët për çështje lavdie. Me këtë Profeti (a.s) kërkonte të përfitojë nga problemet që kishin fiset me njëri-tjetrin.
Vajti Zejdi dhe u kërkoi mbrojtje, por ata refuzuan. Më pas vajti dhe tek një fis tjetër, por dhe ata refuzuan ta mbronin. Kur dështuan disa përpjeke, Profeti (a.s) e urdhëroi Zejdin të shkojë dhe të kërkojë mbrojtje nga Mutam ibnu Adij, ai që morri iniciativën të grisë dokumentin e bojkotit. Kur vajti Zejdi dhe i kërkoi ndihmë, ai pranoi ti mbroje. Kështu i urdhëroi fëmijët e tij të armatoseshin dhe i urdhëroi të mbronin Profetin (a.s) gjatë rrugës për në shtëpi. Megjithëse ishte një nga fisnikët e Mekes, me këtë ai dëshironte që të shfaqte pozitën dhe forcën e tij, para parisë së kurejshëve.
Ebu Xhehli kur e pa këtë e pyeti:” O Mutam, a ke ndjekur fenë e tij apo thjesht po e mbron?” Ai iu përgjigj:”Jo, vetëm e mbroj.” “Atëherë e pranojmë këtë” – ia ktheu Ebu Xhehli.
Me të hyrë në Meke, Profeti (a.s) u drejtua drejt Qabes për të bërë tavaf. Ky nuk ishte provokim, por thjesht për tu treguar që ai ishte këmbëngulës në idenë dhe mesazhin e tij. Nëse do të shkonte direkt në shtëpi, kjo do të kuptohej si dobësi. Vetëm pasi kreu tavafin, Profeti (a.s) u kthye në shtëpi.

Mësimet e nxjerra nga sa u përmend.

1 – Tregohu këmbëngulës në idenë tënde.
2 – Mbështetju Zotit në gjithçka.
3 – Fal namaz nate.
Udhëtimi i Isra-së dhe Miraxh-it.
Udhëtimi i Isra-së dhe Miraxh-it.  


Pasi u kthye Profeti (a.s) nga udhëtimi në Taif dhe qëndroi në Meke për disa kohë, i ndodh mrekullia e udhëtimit natën për në Kuds dhe më pas në shtatë qiejt, ose siç njihet ndryshe me Isra dhe Miraxh.
Ai është udhëtimi më i bukur që i ka ndodhur ndonjë njeriu në historinë e njerëzimit. Nuk ka njeri tjetër që është nderuar me një udhëtim të tillë, siç u nderua Profeti Muhamed (a.s).
Ajo që vlen të përmedim është se ky udhëtim dhe kjo mrekulli i ndodhi Profetit (a.s) vetëm pasi vuajti dhe u keqtrajtua.
Zoti dërgoi krimbin për ta ngrënë dokumentin e kurejshëve, vetëm pasi muslimanët duruan për tre vite pasojat e bojkotit. Edhe udhëtimi i Isra-së dhe Miraxh-it nuk i erdhi Profetit (a.s) vetëm pas dhjetë viteve, pasi i ishte shpallur mesazhi për herë të parë.
Data e udhëtimit thuhet që ka qenë me datë 29 Rexhep, në vitin e dhjetë të profecisë.
Udhëtimi i ndodhi pas dështimit në Taif dhe pas lutjes ku u lut:” Nëse nuk je i zemëruar me mua, nuk pyes për gjë tjetër.”
Ky udhëtim sikur ishte me qëllim që Profeti (a.s) ta kuptojë që Zoti nuk është i zemëruar me të dhe që ta shohë, se ç’pozitë të lartë ka tek vetë Zoti.
Në këtë kohë Profeti (a.s) nuk dinte gjë rreth këtij udhëtimi. Thuhet që natën që udhëtoi, ai po flinte në shtëpinë e tij. Kurse në një hadith tjetër thuhet që ishte mbështetur dhe flinte pranë Qabes. Udhëtimi ishte një udhëtim fizik dhe jo vetëm me shpirt. Ajo që vërteton që udhëtimi ishte fizik, është se nëse do të kishte qenë vetëm me shpirt, nuk kishte pse të shkaktonte rrëmujë më pas, ku siç e dimë shumë njerëz u treguan skeptikë dhe nuk e besuan. Një pjesë nga ata që nuk e besuan këtë ndodhi, ishin dhe muslimanë. Po të ishte vetëm me shpirt nuk do të shkaktonte kaq zhurmë dhe debate, pasi ata e dinin që i shfaqej dhe Xhibrili.
Teksa Profeti (a.s) ishte duke fjetur, i vjen Xhibrili (a.s) dhe i thotë:”Çohu o Muhamed!” dhe Profeti (a.s) çohet. Më pas Xhibrili (a.s) i thotë:”Bëje tavafin rreth Qabes.” Kështu nisja për në xhaminë Aksa do të ishte nga Qabeja.
Më pas Xhibrili (a.s) e lajmëron që do të udhëtojë drejt xhamisë Aksa dhe më pas në shtatë qiejt dhe se do të takohej me vetë Zotin. Kështu ky takim mes Zotit dhe Profetit (a.s), ishte i mbushur me mall pasi Profeti (a.s), ishte i përgatitur dhe kishte sakrifikuar gjithçka deri atëherë. Ai nuk kishte pse të frikësohej dhe pse ti vinte turp.
Nëse Profeti (a.s) është i vetmi që është takuar me Zotin në këtë botë, të gjithë ne do të takohemi me Zotin në botën tjetër.
Thotë Profeti (a.s):”Secilit prej jush do i flasë Zoti ditën e Kiametit, pa pasur nevojë për ndërmjetës.”
Po ti o vëlla, a je gati dhe i përgatitur për takimin me Zotin Ditën e Kiametit? A ndjen mall që të takohesh me Të? Apo nuk e dëshiron diçka të tillë?
Ditën e Kiametit do të ketë njerëz që siç thotë Ali ibnu Ebi Talib, do t’u bjerë mishi i fytyrës copa-copa nga turpi që ndjejnë, teksa u tregohen gjynahet para Zotit.
Do të ketë njerëz të tjerë, që do të kërkojnë që të dërgohen direkt në zjarr, për shkak se u vjen turp të dalin para Zotit për gjynahet që kanë bërë.
Ndodhinë e Isra-së dhe Miraxh-it e përshkruan dhe vetë Zoti në Kuran, ku thotë:”I pa të meta është Ai, që robin e Tij e kaloi natën nga Qabeja në xhaminë Aksa, rrethinat e së cilës i kemi bekuar” (Isra 1)
Nata është simbol i dy gjërave: Për njerëzit e qejfit dhe argëtimeve është simbol i shthurrjes dhe epsheve.
Kurse për besimtarët, nata është simbol i afrimit me Zotin.
Zoti e zgjodhi udhëtimin natën për Profetin (a.s), pasi janë momente kur besimtari ndihet më pranë Zotit.
Meqënëse ky udhëtim do të jetë në shtatë qiejt dhe do të jetë udhëtim për të vlerësuar dhe ngritur figurën e Profetit (a.s) me fjalën robin e Tij, Zoti sikur ia kujton Profetit (a.s) që megjithë këtë ai nuk është më shumë se një rob i Tij. Këtë Profeti (a.s) e kuptoi dhe sa herë që arrinte fitore, ai tregohej modest. Në ditën që triumfoi ndaj kurejshëve dhe hyri në Meke, megjithëse ishte ditë fitoreje dhe të bënte të ndihesh krenar, Profeti (a.s) hyri në Meke kokëulur, si modesti ndaj Zotit.
Kur vëllezërit e Jusufit (a.s) iu përulën, u bashkua me prindërit dhe ishin momente triumfi dhe fitoreje, Jusufi (a.s) i lutej Zotit me fjalët:”O Zot, Ti më ke dhënë pushtet dhe me mësove komentin e ëndrave. O Krijues i qiejve, tokës dhe Kujdestari im në dynja dhe ahiret, më bëj të vdes si musliman dhe më bashko me të mirët” (Jusuf 101)
Sulejmani, pasi Zoti i kishte mësuar gjuhët e shpendëve dhe dëgjoi milingonën të flasë rreth pushtetit dhe fuqisë së tij, nuk u tregua mendjemadh, por tha:”Zoti im, më mundëso që të të falenderoj për të mirat që më ke dhuruar mua dhe prindërve të mi dhe që të bëj vepra të mira që Ti i pëlqen...” (Neml 19)
Tregon Profeti (a.s) në një hadith kudsij se Zoti thotë: “Kush përulet ndaj Meje kështu –dhe Profeti (a.s) e uli pëllëmbën e dorës deri sa preku tokën– do ta ngre kështu –dhe ngriti Profeti (a.s)   pëllëmbën e dorës lart– deri në qiell “.
Sa më shumë që të tregohesh i thjeshtë e të ulësh veten para Zotit, Ai të lartëson më shumë para njerëzve.
Nëse të mirat e kësaj bote vërshojnë drejt teje, tregohu modest dhe i thjeshtë më shumë, pasi më shumë do të të shtohen. Nëse ke fituar dije, para, poste etj... dhe e ndjen veten të madh, dije se së shpejti do të biesh. Për këtë pyet njerëzit me famë.
Ndodhia e Isra-së dhe Miraxhit është ndodhi që përmban shumë simbole, janë ngjarje të vogla, por që në vetvete përmbajnë shumë mësime dhe konkluzione.
Mjeti me të cilin udhëtoi Profeti (a.s) për në xhaminë Aksa, është Buraku. Profeti (a.s) e përshkruan atë me fjalët:”Ajo është një kafshë e bardhë, më e madhe se gomari dhe më e vogël se mushka. I vendoste thundrat atje ku i arrinte shikimi.”
Kjo tregon që ajo ishte një kafshë shumë e shpejtë dhe distancën nga Meka në xhaminë Aksa e ka përshkruar në disa minuta. Ajo që e vërteton këtë është dhe vetë emri i saj Burak që rrjedh nga fjala shkrepëtimë.
Në ditët tona kemi aeroplanë dhe raketa që mund ta përshkruajnë një distancë të tillë në disa minuta, kurse në kohën e Profetit (a.s) diçka e tillë ishte e pamundur. Ata udhëtonin me javë për të përshkruar një distancë kaq të gjatë. Megjithatë ne sot e kemi më të vështirë për ta pranuar që Profeti (a.s) udhëtoi në xhaminë Aksa brenda disa minutave. Kurse shokët e Profetit (a.s) dhe muslimanët, megjithëse nuk e imagjinonin dot diçka të tillë, e besuan.
Me këtë udhëtim, Zoti na sfidon duke na thënë që sado që të merrni dije dhe të zbuloni, dija dhe fuqia Ime është më e madhe. Të gjithë njohuritë, shkencat dhe dijet nuk janë as sa një pikë në krahasim me njohuritë e Zotit. Kështu me udhëtimin e Profetit (a.s) me Burak, përcillet mesazhi që sado të shtohen njohuritë mes njerëzve, njohuritë e Zotit janë më të shumta. Duke qenë që Profeti Muhamed (a.s) është simbol i dijes, për të u caktua Buraku, një kafshë e posaçme dhe e paparë. Me këtë sikur Zoti na thotë: O njerëz, ju do të zhvilloheni dhe do i shtoni njohuritë, por kurrë mos u tregoni arrogantë dhe mendjemëdhenj ndaj Meje. Për këtë dërgoi Burakun, që ne sot ta kuptojmë që dija e Zotit dhe njohuritë e Tij, janë të pafund.
Pasi erdhi Buraku, Profeti (a.s) thotë:”Hypa në Burak dhe me mua erdhi dhe Xhibrili, i cili as nuk më parakalonte dhe as nuk e parakaloja.”  
Pra në këtë udhëtim, Profeti (a.s) do të ishte në shoqërinë e Xhibrilit (a.s). Gjë që tregon mbi rëndësinë e shoqërisë. Po ti o vëlla, me kë shoqërohesh? Nëse kërkon të vërtetën, atë nuk mund ta gjesh në një shoqëri të keqe.
Këto fjalë nuk janë vetëm për të rinjtë, por dhe për brezat më të vjetër. Ka shumë raste kur dikush në rini ka qenë njeri i përkushtuar dhe i mirë, por pas martese dhe lindjes së fëmijëve, ka rënë në shoqëri të keqe dhe është ndikuar prej tyre duke braktisur gjithçka.
Më trego shokët të të them nëse do të pendohesh apo jo! Më thuaj me kë shoqërohesh, të të them që pas pendimit do të vazhdosh në bindje dhe adhurim të Zotit apo jo!

Me të arritur Profeti (a.s) me Xhibrilin (a.s) në xhaminë Aksa, Profeti (a.s) zbret nga Buraku dhe e lidh atë. Megjithëse Buraku kishte ardhur vetëm për Profetin (a.s) dhe nuk imagjinohej të ikte, Profeti a.s e lidhi. Me këtë Profeti (a.s) na tregon një parim që thotë, që të jesh i mbështetur në Zotin, nuk do të thotë që të mos kërkojmë shkaqet dhe të mos veprojmë. Mbështetja në Zotin nuk do të thotë të presësh që gjithçka të vijë gati.
Koha në të cilën Profeti (a.s) arriti në xhaminë Aksa, ishte pas mesnate. Xhamia në këtë kohë supozohej të ishte e boshatisur pasi përveçse ishte natë, romakët e rrethonin nga të katër anët.
Kur Profeti (a.s) hyri brenda xhamisë, pa diçka që nuk i kishte vajtur në mendje më parë. Ai u befasua kur hyri, pasi e pa xhaminë të mbushur plot. Ata që e kishin mbushur xhaminë Aksa, ishin të dërguarit dhe profetët e Zotit që nga Ademi (a.s) deri tek Isai (a.s). Profeti (a.s) e pyeti i habitur Xhibrilin (a.s):”Kush janë këta o Xhibril?” Xhibrili (a.s) iu përgjigj:”Këta janë profetët e Zotit, të cilët kanë zbritur për të të pritur ty.”
Ky takim mes të gjithë profetëve simbolizon, unitetin dhe bashkimin mes njerëzimit. Me gjithë largësinë historike, i gjithë njerëzimi është një dhe pronë e Zotit.                            
Ne shohim sot përçarje dhe trazira kudo. Shohim luftra, vrasje, derdhje gjaku të pafajshëm, urrejtje, kërcënime etj...
Kurse me këtë takim profetësh, Zoti përcjell mesazhin që ne jemi të njëjtë dhe të barabartë. Islami nuk është fe që fton për përpjasje qytetërimesh, por për dialog dhe bashkëjetesë mes qytetërimeve. Argument për këtë është vetë ky takim mes të gjithë profetëve. Ideja e bashkëjetesës dhe tolerancës mes njerëzve dhe kulturave të ndryshme, është një ide themeltare e besimit Islam. Në origjinë Islami nuk përmban ide që nxisin përplasjen mes qytetërimeve.
Gjithashtu po të vërejmë pas ajetit të parë të sures Isra: “I pa të meta është Ai që robin e Tij e kaloi natën nga Qabeja në xhaminë Aksa, rrethinat e së cilës i kemi bekuar” (Isra1)
Ajeti i dytë është:”Dhe Musait Ne ia kemi dhënë librin dhe e bëmë udhërrëfyes për hebrenjtë me qëllim që mos kenë dikë tjetër që ia besojnë çështjet veç Meje”
Kurse ajeti i tretë:”Pasardhës të atyre që i mbartëm me Nuhun (në anije)
Kështu menjëherë pas ndodhisë së Isra-së dhe Miraxh-it, Kurani përmend Musain dhe Nuhun (a.s), për të treguar që të gjithë janë hallka të të njëjtit zinxhir. Ata të gjithë janë profetë të Zotit dhe ajo që i bashkon është mesazhi i Zotit për të cilin të gjithë sakrifikuan.
Gjatë udhëtimit me Burakun dhe Xhibrilin (a.s) për në xhaminë Aksa, Profeti (a.s) kaloi dhe nga mali Turi Sina-së, mal ku Musai (a.s) bisedonte me Zotin. Ai kaloi dhe nga Betlehemi, vendlindjen e Isait (Jezusit) (a.s). Gjithashtu ai kaloi dhe nga vendi ku Ibrahimi (a.s) dhe Ismaili kaluan gjatë udhëtimit nga Palestina për në Meke.
Me këtë Profeti (a.s) merrte njohuri nga të gjithë profetët dhe shihte për herë të parë vendet ku kishin jetuar dhe lëvizur.

Një pyetje e rëndësishme që lind është: Përse zbritën profetët në xhaminë Aksa, në një kohë që ata do të takoheshin me Profetin (a.s) kur të ngjitej në shtatë qiejt?
Zbritja dhe bashkimi i tyre në xhaminë Aksa me Profetin (a.s), ishte me qëllim që Profetit Muhamed (a.s) ti dorëzohej flamuri i udhëheqjes së njerëzimit. Ai do të ishte përgjegjësi për mbarëvajtjen e mesazhit hyjnor në tokë dhe këtë përgjegjësi na e kaloi neve pas vdekjes së tij.
Në kohët e sotme muslimanët përbëjnë 20 % të popullsisë së mbarë botës dhe kjo 20 %, është barrë për 80 % -shin tjetër, pasi janë të prapambetur në shumë fusha. Kjo ndodh në një kohë që ata duhet të mbajnë flamurin e zhvillimit dhe përparimit. Thotë Profeti (a.s):”Dora që jep, është më e mirë se dora që merr.”
Kurse 20 %-shi kanë pranuar që të jenë dorë që merr në këto 200 vitet e fundit.
Për këtë, profetët e tjerë zbritën me qëllim që ti jepnin Profetit (a.s) dhe umetit të tij, flamurin e udhëheqjes në tokë.
Me hyrjen e Profetit (a.s), çohen të gjithë profetët dhe vihen në rreshta, pasi do të falnin dy rekate namaz. Të gjithë prisnin se kë do të urdhëronte Xhibrili (a.s) për të qenë imam. Xhibrili (a.s) i drejtohet Profetit Muhamed (a.s) dhe i thotë:”Na prij o Muhamed!”
Udhëheqja e Profetit (a.s) në faljen   e dy rekateve namaz, ishte për ti rritur vlerat dhe në të njëjtën kohë ishte përgjegjësi. Ashtu siç dy rekatet ishin ngritje vlerash dhe përgjegjësi për Profetin (a.s), ato dy rekate janë dhe për ne ngritje vlerash dhe përgjegjësi. Për këtë ne muslimanët jemi të obliguar të punojmë dhe përhapim të mirën në tokë. Ne jemi të obliguar të jemi pionierë të zhvillimit dhe mbarëvajtjes në tokë.
Udhëtimi i Isra-së dhe Miraxh-it nuk ishte thjesht një udhëtim për të hequr mërzinë e Profetit (a.s), por më shumë se kaq ishte një udhëtim që lë të kuptosh shumë gjëra pas tij.

Me takimin e profetëve dhe udhëheqjen e namazit me ta në xhaminë Aksa, mesazhi që përcillet është se xhamia Aksa është përgjegjësi e Profetit (a.s) dhe e umetit të tij. Me të në xhami u fal vetë Daudi (a.s) dhe Sulejmani (a.s). Përgjegjësia për kujdesjen për njerëzimin në tokë dhe për mbarëvajtjen e tokës, Profetit (a.s) iu dha në xhaminë Aksa.

Pasi përfunduan faljen e dy rekateve namaz, Xhibrili (a.s) morri një enë në të cilën kishte qumësht dhe një enë tjetër, në të cilën kishte verë (në këtë kohë vera nuk ishte ndaluar akoma) dhe i tha Profetit (a.s):”O Muhamed, zgjidh çfarë të duash për të pirë!” Profeti (a.s) i pa dy enët dhe morri enën në të cilën kishte qumësht dhe piu prej saj. I kënaqur me këtë, Xhibrili (a.s) i tha:”Ke zgjedhur atë që është e natyrshme dhe ke udhëzuar umetin tënd drejt të natyrshmes.”
Qumështi është simbol i diçkaje të krijuar nga Zoti dhe që nuk ka ndryshuar nga ndërhyrja e njeriut. Kurse vera është simbol e diçkaje të krijuar nga Zoti, që me ndërhyrjen e njeriut ka ndryshuar nga fruta në verë.
Me këtë Xhibrili (a.s) sikur i thoshte Profetit (a.s) që me zgjedhjen e qumështit, ti dhe umeti yt, në natyrë keni të mirën dhe të dobishmen. Në tokë ju do të jeni për të vendosur rregullin dhe jo për shkatërrim.
Zgjedhja e qumështit nga ana e Profetit (a.s) nuk ishte në bazë të rastësisë, por ishte në bazë të mënyrës se si mendonte Profeti (a.s) dhe mënyra se si mendonte ai, bazohej në atë që ai zgjidhte natyralen mbi artificialen.

Pas udhëtimit nëpër tokë, Profetit (a.s) do i rezervohej dhe një udhëtim tjetër, atë në shtatë qiejt ku do të shihte madhështinë e krijesave të Zotit. Kjo me qëllim që Profeti (a.s) të kishte vizione më të gjera dhe të
dilte nga ngushtësia e Mekes në të cilën ndodhej, në gjerësinë e gjithësisë.

Sot shkenca ka zbuluar që ekzistojnë yje të cilat janë larg tokës me miliona vite dritë, kurse Profeti (a.s) këtë largësi e përshkroi në disa çaste. Sot anijet kozmike që të arrijnë në yjet më të afërta me tokën, me një shpejtësi prej 7.000 km, u duhet të arrijnë për tre vite.
Me këtë Zoti sikur na thotë, që shpikni ç’të doni, por kurrë mos u tregoni arrogantë dhe mendjemëdhenj me mjetet e shpikura, pasi ata nuk mund të krahasohen me krijesat e Zotit.
Udhëtimi për në qiej, filloi nga shkëmbi pranë xhamisë Aksa.
Në çdo qiell që do të ngjitej, Profeti (a.s) do të takonte nga një profet. Kështu në qiellin e parë ai takoi Ademin (a.s). Në të dytin takoi Isain (a.s) (Jezusin) dhe Jahjanë (a.s)(Gjon pagëzorin). Në qiellin e tretë Jusufin (a.s). Në të katërtin Idrisin (a.s). Në të pestin Harunin (a.s) dhe në të gjashtin Musanë (a.s). Kurse në qiellin e shtatë Profeti (a.s) u takua me Ibrahimin (a.s).
Shohim që Profeti (a.s) nuk u takua me të gjithë profetët gjatë Miraxh-it. Profetët me të cilët u takua ishin profetë të cilët ishin marrë me ndërtimin e shoqërisë – gjë të cilën do të bënte dhe vetë Profeti (a.s) – ose profetë të cilët ishin detyruar të shpërnguleshin nga vendi i tyre dhe të emigronin, si Jusufi dhe Musai – gjë të cilën do e bënte dhe vetë Profeti (a.s) më vonë – dhe ose profetë që janë keqtrajtuar nga populli i tyre dhe kanë duruar.

Tregon Profeti (a.s) që Xhibrili (a.s) para se të hynte, trokiste në çdo qiell për të na lejuar të hynim. Nga brenda   dëgjohej zëri i melekut që pyeste:”Kush është?” Xhibrili (a.s) i përgjigjej:”Xhibrili”
Meleku pyeste përsëri:”A është tjetër kush me ty?” “Është Muhamedi” – i përgjigjej Xhibrili (a.s). Meleku pyeste përsëri:”A është dërguar si profet?” “Po” ia kthente Xhibrili (a.s) dhe hapte derën për të hyrë.
Tregon Profeti (a.s):”Kur hymë në qiellin e parë, gjeta një burrë i cili kur shikonte nga krahu i tij i djathtë, shihte shumë njerëz dhe qeshte. Kurse kur shikonte nga krahu i majtë, shihte shumë njerëz dhe qante. E pyeta Xhibrilin:”Kush është ky o Xhibril?”
Ai më tha:”Ky është babai yt Ademi. Kur shikon nga fëmijët e tij në xhenet qesh dhe kur shikon fëmijët e tij në zjarr qan.”  
I vetmi që i di emrat e atyre që janë në zjarr dhe atyre që janë në xhenet është Zoti. Po ne vallë, ku mund ta kemi emrin? Një nga dijetarët që erdhën pas brezit të shokëve të Profetit (a.s) thoshte teksa lutej natën:”O Zot, Ti je i vetmi që i di kush janë banorët e xhenetit dhe të zjarrit. Po unë prej cilëve jam o Zot?”
Ademi (a.s) qeshte kur shihte banorët e xhenetit pasi gëzohej, që ata kishin përfituar nga përvoja dhe eksperienca e tij dhe qante kur shihte banorët e zjarrit pasi ishin njerëz që nuk kishin përfituar nga përvoja e tij. Eksperienca e Ademit (a.s) me shejtanin, armikun e tij i ngjan ekuacioneve të zgjidhur në matematikë, sipas të cilave mund të zgjidhim çdo ekuacion tjetër me numra të ndryshëm. Të njëjtat hile dhe mjete që përdori shejtani për Ademin (a.s) dhe Havanë, të njëjtat i përdor dhe me njerëzit e tjerë.
Profeti (a.s) shkoi dhe u takua me Ademin (a.s), i cili i tha:”Mirëse vjen o bir i mirë, profet i mirë dhe vëlla i mirë.”
Vazhdoi Profeti (a.s) të ngjitej në shtatë qiejt, derisa arriti tek qielli i shtatë ku u takua me Ibrahimin (a.s). Thotë Profeti (a.s):” E pashë Ibrahimin (a.s), i cili kishte mbështetur shpinën tek “Bejtul Mamur.”
Bejtul Mamur, është një shtëpi si Qabeja, e cila ndodhet në të njëjtin drejtim me Qaben, por në qiellin e shtatë. Teksa besimtarët kryejnë tavafin rreth Qabes në tokë, melekët bëjnë të njëjtën gjë rreth Bejtul Mamur në qiellin e shtatë. Kështu sipër Qabes është Bejtul Mamur në qiellin e shtatë dhe sipër saj është Arshi i Zotit.
Ibrahimi (a.s) ishte pranë Bejtul Mamur, për shkak se ishte ai që kishte ndërtuar Qaben në tokë. Ai kishte mbështetur shpinën për Bejtul Mamur për të pushuar, pasi ishte lodhur në këtë botë. Edhe pse profetë, ata ishin lodhur nga kjo botë. E tillë është kjo botë, e mbushur me lodhje. Kur u pyet imam Ahmedi:”Kur do mundet njeriu të gjejë rehati në këtë botë?” U përgjigj:”Kur të vendosë këmbën për herë të parë në xhenet. Para këtij momenti nuk do të ketë rehati.”
Natyra e kësaj bote është ndërtuar e tillë që të mos ndjesh rehati dhe qetësi. Thotë Zoti në Kuran:”Ne ke kemi krijuar njeriun në vështirësi” (Beled 4)

Me këtë rast, Profeti (a.s) e pyet Xhibrilin (a.s) rreth Bejtul Mamur dhe ai i tregon:”Kjo është Bejtul Mamur e cila çdo ditë vizitohet   nga 70.000 melekë, të cilët falen dhe bëjnë tavaf rreth saj. Kur dalin prej saj, ata nuk ktheheshin më aty, deri në ditën e Kiametit.” Kjo tregon që numri i melekëve është shumë i madh.
Thotë Profeti (a.s) në një hadhith: “Është rënduar qielli dhe ka të drejtë të rëndohet pasi në çdo tre gishta vend, gjendet një melek, në sexhde, ruku ose në këmbë duke iu falur Zotit. Ditën e Kiametit do të çohen dhe do i thonë Zotit: I pa të meta je Ti o Zot, nuk të kemi adhuruar siç e meriton”.

Më pas Profeti (a.s) u takua me Ibrahimin (a.s), i cili i tha:”Përshëndete umetin tënd (çoji selam) prej meje dhe u thuaj: Xheneti ka tokë pjellore, ujë të freskët dhe bimët e saj mbillen me fjalët subhanallah, velhamdu lilah, ve la ilahe il-lallah, Allahu ekber.”
Ibrahimi (a.s), me këtë na kërkon që ta zbukurojmë vendin tonë në xhenet. Ne shohim që gratë sot jepen shumë pas zbukurimit dhe rregullit të shtëpisë. Përse të mos e bëjnë këtë dhe me shtëpitë e xhenetit?
Dhe ajo që zbukuron shtëpitë tona në xhenet janë fjalët: subhanallah, velhamdu lilah, ve la ilahe il-lallah, ve Allahu ekber.” Sa më shumë ti themi këto fjalë, aq më shumë e zbukurojmë shtëpinë tonë në xhenet.
Mesazhin që përcjell udhëtimi i Isra-së dhe Miraxh-it, është se muslimani ka në themel të besimit të tij dialogun dhe bashkëjetesën me tjetrin dhe jo përplasjen dhe konfliktin.

Gjatë udhëtimit në qiell, Profeti (a.s) ndjeu një aromë shumë të mirë dhe e pyeti Xhibrilin (a.s):”Çfarë është kjo aromë e mirë o Xhibril?”
Xhibrili (a.s) iu përgjigj:”Kjo është aroma e asaj që krihte flokët e vajzës së Faraonit dhe katër fëmijëve të saj.”
Ajo ishte një grua që ushqimin e fitonte duke krehur flokët e vajzsës së Faraonit. Ajo besonte në një Zot dhe ishte e sigurtë që Faraoni nuk ishte zot, por këtë e mbante të fshehur dhe nuk ia kishte treguar askujt.
Një ditë teksa po krihte vajzën e Faraonit, i ra krëhëri përtokë. Për shkak se ajo e kishte bërë zakon që sa herë që merrte diçka thoshte “Bismilahi” (me emrin e Zotit) dhe këtë herë kur e morri krëhërin tha “me emrin e Zotit.”
Vajza e Faraonit e pyeti:”Me emrin e babait tim?”
Atëherë ajo iu kthye dhe i tha:”Zoti im, i yti dhe i babait tënd është Allahu.”
“A paske zot tjetër veç babait tim?” – e pyeti ajo.
“Po – i tha ajo - Zoti im, i yti dhe i babait tënd është Allahu.”
“Unë do i tregoj babait” – i tha përsëri vajza. Shkoi tek Faraoni dhe i tregoi gjithçka kishte dëgjuar. Faraoni e thirri dhe e pyeti:”A ke zot tjetër veç meje?”
Ajo iu përgjigj:” Zoti im dhe i yti është Allahu.”
Faraoni pyeti nëse kishte fëmijë dhe kur i thanë që ka katër fëmijë, urdhëroi t’ia sillnin. Më pas ai urdhëroi të ndizej një furrë e ndërtuar prej bakri. Kur furra u nxeh shumë, ai morri gruan me fëmijët dhe e pyeti:”A ke zot tjetër veç meje?”
Ajo iu përgjigj:” Zoti im dhe i yti, është Allahu.”
Atëherë ai urdhëroi që të hidhej në furrë një nga fëmijët e saj. Faraoni e pyeti për herë të dytë:” A ke zot tjetër veç meje?”
Ajo iu përgjigj përsëri:” Zoti im dhe i yti është Allahu.” Të njëjtën gjë bëri dhe me të tretin. Kur i erdhi radha të katërtit, ai ishte akoma foshnje. Kur e morrën ta hedhin gruaja sikur hezitoi, por foshnja foli:”O nënë, ti je në rrugë të drejtë prandaj tregohu e fortë!” Kështu u hodh në zjarr foshnja së bashku me nënën.
Ashtu siç aroma e trupave të tyre të djegur mbushi vendin, ashtu Zoti e bëri që aroma e parfumit të tyre të mbushte qiellin, pas vdekjes së tyre.

Nga gjërat që Profeti (a.s) pa gjatë ngjitjes në qiell, ishte se pa disa burra dhe gra që para tyre kishin mish të mirë dhe të freskët dhe mish të prishur dhe të qelbur. Ata e linin mishin e freskët dhe hanin mishin e prishur dhe të qelbur. I çuditur nga ajo që pa, Profeti (a.s) e pyeti Xhibrilin se kush ishin këta njerëz. Xhibrili (a.s) iu përgjigj:”Këta janë kurorëshkelësit, lënë mishin e mirë dhe hallall dhe hanë mishin e qelbur haram.”
Ky nuk është ndëshkimi i xhehnemit, ky është ndëshkimi gjatë kohës që jetojnë jetën e varrit pas vdekjes.
Nga ato që pa tjetër është se pa njerëz që hapnin gojën dhe u hidhej në gojë sfera zjarri. Kur e pyeti Xhibrilin (a.s) se kush ishin ata njerëz ai i tha:”Këta janë ata që hanë pasuritë e jetimëve padrejtësisht.”
Thotë Zoti në Kuran rreth kësaj çështjeje:”Me të vërtetë që ata që hanë pasuritë e jetimëve padrejtësisht, ajo që hanë nuk është gjë tjetër veçse zjarr në barqet e tyre...”
Gjatë udhëtimit në qiej, Profeti (a.s) dëgjoi zërin e xhenetit që thërriste:”O Zot, ku janë banorët e mi? Unë jam gati. Është shtuar mëndafshi, pemët, uji dhe bimët. Ku janë banorët e mi?”
Nga gjërat që pa, është se pa njerëz me thonj prej bakri, me të cilat çirrnin fytyrat dhe kraharorët e tyre. Kur e pyeti Xhibrilin (a.s) se kush ishin ata, ai i tha:”Këta janë ata që përgojojnë të tjerët dhe flasin mbi nderin e grave.”

Pasi kaluan shtatë qiejt, Profeti (a.s) pa që në një vend Xhibrili (a.s), u ndal dhe nuk lëvizte më. Ai ishte një vend të cilin Xhibrili (a.s) nuk mund ta kalonte, ishte Sidretul Munteha. Ai ishte vend të cilin asnjë krijesë tjetër nuk e kishin kaluar. Asnjë njeri dhe asnjë melek apo xhind, nuk e kishte kaluar dhe nuk mund ta kalonte atë vend.
Thotë Profeti (a.s) duke përshkruar gjendjen e Xhibrilit në ato çaste:”Kur pashë nga Xhibrili kur arritëm këtë vend, ai dukej si një pupul e lagur, nga frika dhe përkushtimi ndaj Zotit.”
Thotë Zoti në Kuran rreth Sidretul Munteha dhe arritjes së Profetit (a.s) deri në këtë vend:”Ai e ka parë atë (Xhibrilin) dhe herën tjetër (Ishte hera e dytë që Profeti (a.s) e shihte Xhibrilin në formët e tij prej meleku. Herën e parë e kishte parë kur iu shfaq për herë të parë në shpellë). E ka parë tek Sidretul Munteha. Që pranë saj është xheneti Me’va. Atëherë kur Sidren e mbuloi ajo që e mbuloi (pasi filluan të zbresin urdhërat e Zotit). Shikimi (i Muhamedit (a.s)) nuk lakoi dhe nuk e tejkaloi. Ai me të vërtetë që pa nga shenjat e mëdha të Zotit të tij. (Nexhm 13-18)
Pasi u nda nga Xhibrili (a.s), ai arriti në një vend ku dëgjonte zërat e lapsave, me të cilët melekët kopjonin nga Leuhi Mahfudh në fletët e tyre, caktimin e Zotit.
Për më tej, nuk kemi ndonjë hadith që e tregon imtësisht atë që ndodhi, pasi ishin gjëra të cilat nuk ka njeri që mund ti përshkruajë. Vetë dijetarët kanë mospajtime mes tyre mbi çështjen nëse Profeti (a.s) e pa Zotin apo jo. Vetë Profeti (a.s) nuk e ka përmendur diçka të tillë me detaje.

Kurse ne besimtarët do të kemi mundësi ta shohim Zotin në xhenet. Thotë Zoti në Kuran për ndjenjat që do të përjetojmë teksa shohim Zotin:”Atë ditë do të ketë fytyra që shkëlqejnë. Teksa shohin Zotin e tyre. (Kijame 22-23)
Kënaqësia dhe ndjenjat që të pushtojnë në çastet që do të shohësh Zotin, nuk krahasohen me kënaqësitë më të mëdha dhe bukuritë më të rralla të kësaj bote, qoftë kjo dhe vetë madhështia e Qabes.
Thotë Profeti (a.s):”Në çastet që do të shohin Zotin, nuk do të ketë kënaqësi që u është dhënë më e dashur, sesa kënaqësia që ndjejnë teksa shohin vetë Zotin.”

Në takimin mes Zotit dhe Profetit (a.s), Zoti i tha:”O Muhamed, Unë të kam obliguar ty dhe umetin tënd të falni pesëdhjetë namaze në ditë.”
Namazi është obligimi i vetëm që u bë teksa Profeti (a.s) ishte në qiell, gjë që tregon mbi rëndësinë e këtij adhurimi. Rëndësia e tij shfaqet gjithashtu dhe në faktin që namazi konsiderohet si takim mes robit dhe Zotit.
Dije që sapo të shqiptosh fjalët “Allahu ekber” ti je në takim me Zotin dhe duhet të jesh i ndërgjegjshëm mbi ato që lexon dhe që vetë Zoti është drejtuar drejt teje. Sa herë që kthehesh nga një anë, Ai të thotë:”A drejt dikujt më të mirë se Unë po kthehesh?”
Pasi u obligua me pesëdhjetë namaze në ditë, fillon Profeti (a.s) të zbresë qiejt. Në qiellin e gjashtë takohet me Musain (a.s) i cili e pyet:”Me sa namaze e obligoi umetin tënd Zoti o Muhamed?”
Profeti (a.s) i përgjigjet:”Pesëdhjetë namaze në ditë.” Musai i thotë përsëri:”Unë e kam provuar me popullin tim dhe umeti yt nuk do e mbajë dot. Prandaj kthehu dhe kërkoi Zotit që ta lehtësojë.”
Kthehet Profeti (a.s) dhe i kërkon Zotit që t’ja lehtësojë çështjen e namazit për umetin e tij. Zoti ia pranon lutjen dhe nga pesëdhjetë, ulet në njëzet e pesë namaze në ditë. Kur e merr vesh Musai (a.s) i kërkon Profetit (a.s) që të kthehet përsëri dhe ti kërkojë Zotit që t’ja lehtësojë dhe më. Vazhdon Profeti (a.s) ti kërkojë Zotit që t’ja lehtësojë derisa mbeten pesë namaze në ditë. Zoti i premton gjithashtu që namazet janë pesë në ditë por shpërblimin e kanë si pesëdhjetë të tilla.
Lehtësimi i namazit nga pesëdhjetë në pesë nuk erdhi si rezultat se Zoti nuk e dinte që umeti i Muhamedit (a.s) nuk do të mund ti kryente këto, por kjo ishte me qëllim që të na tregojë se kjo fe është lehtësim. Nëse do të kishin mbetur pesëdhjetë aq sa ishin në fillim, do të kishte qenë shumë e vështirë për tu kryer.
Për nga rëndësia që ka namazi, ai është gjëja e parë rreth së cilës njeriu do të japë llogari Ditën e Kiametit.
Kur Zoti ia uli në pesë namaze, Profeti (a.s) zbriti përsëri tek Musai (a.s) i cili përsëri i tha të kthehej dhe ti kërkonte që t’ja ulë edhe më. Por Profeti (a.s) ia ktheu:”Më vjen turp nga Zoti.”

Nga gjërat që pa gjatë Miraxh-it Profeti (a.s) ishte dhe xheneti. Ai u tha shokëve:”Hyra dhe në xhenet.”
Shokët e pyetën:”Po çfarë pe atje o i dërguar i Zotit?”
Profeti (a.s) u tha:”Pashë gjëra që syri nuk i ka parë, veshi nuk i ka dëgjuar dhe në mendje askujt nuk i ka shkuar.”
Pas ndodhisë së Miraxh-it, Profeti (a.s) ishte ulur me shokët e tij dhe i pyeti:” Cili prej jush e ka parë xhennetin?”
Të gjithë ulën kokat dhe heshtën, kurse Abdullah ibni Umer çohet dhe thotë me siguri: “Unë, o Profet!”
Babai i tij, Umeri, mbuloi fytyrën me duar se i erdhi turp nga ajo që tha i biri.
Profeti (a.s) i pyeti përsëri: “Kush nga ju ka ngrënë nga frutat e xhennetit?”
“Unë, o Profet!” - u përgjigj përsëri Abdullahu.
“Kush prej jush ka pirë nga lumenjtë e xhennetit?” - i pyeti përsëri Profeti.
“Unë, o Profet!” - përgjigjet Abdullahu.
Atëherë Profeti (a.s) i drejtohet Abdullahut, duke i thënë: “Na e trego atëherë se si i ke parë të gjitha këto?”
“O Profet i Zotit, - i thotë Abdullahu - e kam parë xhennetin, pasi e ke parë vetë ti, kam ngrënë nga frutat e xhennetit pasi i ke ngrënë ti dhe kam pirë nga lumenjtë e xhennetit pasi ke pirë ti!”
Nga ato që Profeti (a.s) pa në Miraxh, është   dhe burimi i Keutherit. Thotë Profeti (a.s):”Kur e pashë, e pyeta Xhibrilin (a.s) se çfarë ishe kjo, dhe ai mu përgjigj:”Është burimi Keutherit të cilin Zoti ta ka premtuar. Ai i ka brigjet prej floriri.”

Ai gjithashtu pa dhe shtëpitë e xhenetit. Shokët e tij e pyetën:” O i dërguari i Allahut, na e përshkruaj se si janë ndërtesat e xhennetit”.
Profeti (a.s)   u tha: "Ndërtësat e xhennetit janë prej floriri dhe argjendi, sovatimi është prej misku (lloj parfumi) gurët   janë prej diamanti dhe çatia e tyre është Arshi i Allahut

Pasi përfundoi udhëtimin e Miraxh-it, Profeti (a.s) u kthye në xhaminë Aksa tek Buraku, e merr dhe me të u kthye në Meke. Thotë Profeti (a.s):”U ktheva në shtëpi dhe e gjeta shtratin të ngrohtë siç e kisha lënë. Në mëngjes u zgjova i shqetësuar, tu tregoj kurejshëve apo jo? - Kjo pasi akoma nuk ishe shpallur sureja Isra -   Pranë meje kaloi Ebu Xhehli i cili kur më pa të shqetësuar më pyeti:”Çfarë ke o Muhamed?” Unë i tregova gjithçka më kishte ndodhur ata natë.”  
Ebu Xhehli pyeti:”Nëse i mbledh njerëzit, a ua tregon dhe atyre këtë?”
“Po” – iu përgjigj Profeti (a.s). Ishte hera e parë që Ebu Xhehli i mblidhte njerëzit për të dëgjuar Profetin (a.s). Kur u mblodhën njerëzit, Profeti (a.s) filloi tu tregojë rreth gjithçkaje që kishte ndodhur një natë më parë. Kishte nga dëgjuesit prej tyre që mbyllnin veshët, të tjerët fërshëllenin, të tjerët mbyllnin sytë me duar etj.... Madje ato që tregonte Profeti (a.s) kishte dhe disa nga muslimanët që nuk i besuan.
Disa që e dëgjuan Profetin (a.s), vajtën tek Ebu Bekri dhe i thanë çfarë kishin dëgjuar. Kjo me qëllim që ta largonin dhe atë prej Profetit (a.s).  
Por Ebu Bekri ua ktheu:”Nëse e ka thënë këtë, ka thënë të drejtën. Unë e besoj në gjëra të tjera dhe që meleku i vjen nga qielli, si të mos e besoj për këtë?” Nga ky qëndrim i Ebu Bekrit, ai u quajt i besueshëm.
Si kusht për t’i besuar, jobesimtarët i kërkuan që t’ua përshkruajë xhaminë Aksa. Profeti (a.s) tregon:”Zoti ma paraqiti para syve xhaminë dhe ua përshkrova siç ishte në detaje”. Gjithashtu u tha:”Kam parë dhe një karvan, mbërritja e të cilit do të vonohet pasi u ka ndodhur një vjedhje gjatë rrugës.”
Kur arriti karvani dy ditë me vonesë, jobesimtarët i thanë Profetit (a.s):”Kjo është magji e jotja o Muhamed.”
Vdekja e Ebu Talibit dhe e Hadixhes, udhëtimi i Profetit (a.s) në Taif dhe udhëtimi i Isra-së dhe Miraxhit, të gjitha këto ndodhën në vitin e dhjetë të profecisë së Profetit (a.s).
Ftesa e fiseve të tjera. Jo dekurajimit.
Ftesa e fiseve të tjera. Jo dekurajimit.    


Profeti (a.s) shikonte që pranimi i idesë dhe mesazhit me të cilin ishte dërguar në Meke nuk po përparonte siç duhet. Numri i muslimanëve që pranonin Islamin ishte në rënie. Mekasit jo vetëm që nuk e besonin, por thurrnin komplote për ta vrarë Profetin (a.s), sidomos pas vdekjes së Ebu Talibit.
Me të gjitha këto, Meka nuk i ofronte atij sigurinë e duhur dhe nuk pritej që kjo situatë të përmirësohej.
Emigrimi i Profetit (a.s) për në Medine, nuk ishte një ndodhi që ndodhi rastësisht, por ishte një plan të cilin Profeti (a.s) e studioi për tre vite me radhë.
Për këtë Profeti (a.s) do të shfrytëzojë grumbullimin e fiseve të gadishullit në Meke, gjatë sezonit të Haxhit. Ai do i takonte të gjithë këto fise dhe do u kërkonte që ta strehonin dhe mbronin me qëllim që të mundej të përçonte mesazhin me të cilin ishte ngarkuar.
Kështu me fillimin e sezonit të Haxhit, filloi Profeti (a.s) të takohej me shumicën e fiseve të ardhura për të kryer Haxhin. Gjatë dhjetë ditëve të Haxhit, ai u takua me 26 fise. Ai ulej me secilin prej tyre dhe u fliste rreth fesë dhe mesazhit me të cilin ishte dërguar.
Mesazhi i kësaj përpjekje të Profetit (a.s) është që në çfarëdo lloj kushtesh të ndodhesh, thuaji jo demoralizimit dhe dekurajimit, sado keq që të ndodhesh. Kjo pasi Profeti (a.s) vajti në 26 fise dhe u kërkoi ndihmë dhe i gjithë ky mund dështoi. Megjithatë ai nuk u dekurajua nga kjo.
Përvoja e Profetit (a.s) është përvojë e një njeriu që kërkon suksesin dhe e gjen atë. Përvoja e tij nuk është një mrekulli e pazakontë që i ndodhte dhe që askush tjetër nuk e arrin dot. Suksesi që arriti Profeti (a.s), kulmin e fuqisë e arrin për shkak se është një sukses që mund të arrihet dhe nga njerëz të tjerë. Përvoja dhe eksperienca e tij nuk është e pamundur të imitohet, ajo kërkon vetëm mund dhe durim.
Nëse i gjen dyert e mbyllura, mos u largo, por vazhdo të trokasësh derisa të hapen.

Fillimisht, Profeti (a.s) u takua me fisin Benu Hanife, fis nga i cili do të dalë dhe Musejleme Elkedhab më vonë. Kur u takua me pjesëtarët e këtij fisi, ata iu përgjigjën me fjalët më të shëmtuara, saqë dhe transmetuesit e haditheve nuk e kanë përmendur se çfarë i thanë ekzaktësisht, por mesa duket ishin fjalë shumë të ulëta.
Fisi tjetër tek i cili vajti Profeti (a.s) ishte fisi Benu Kelb. Tek ky fis ishte një familje me emrin Benu Abdulla. Profeti (a.s) shkoi tek kjo familje dhe u tha:”O Benu Abdullah, Zoti ka caktuar një emër të mirë për babanë tuaj (Abdullahun), prandaj besojeni Atë.” Por ata nuk pranuan dhe dështoi dhe kjo përpjekje.

Profeti (a.s) shkon tek një fis tjetër me emrin Benu Amir ibnu Sasa, ku u foli mbi Islamin dhe mirësitë e tij dhe u kërkoi që ta mbronin për të përhapur mesazhin me të cilin ishte obliguar.
Kryetari i këtij fisi Behire ibnu Firas, teksa dëgjonte Profetin (a.s) duke folur i thotë dikujt që kishte në krahë:”Nëse e mbështes këtë njeri, do i kisha arabët nën këmbët e mia.” Kështu ai e kuptoi që Profeti (a.s) do të kishte sukses në atë që ftonte dhe se në një të ardhme të afërt, ai do të udhëhiqte të gjithë arabët.
Pasi Profeti (a.s) përfundoi, ai i tha:”Nëse ne të japim besën, të strehojmë në vendin tonë dhe të mbrojmë derisa ta çosh në vend mesazhin me të cilin je obliguar dhe triumfon, a do na e lësh ne në dorë pushtetin pas teje?”
Por Profeti (a.s) ia ktheu:”Pushteti i takon Zotit dhe Ai ia jep kujt të dojë.”
Megjithëse Profeti (a.s) dhe muslimanët jetonin ditët më të vështira në Meke dhe kishin nevojë për dikë që ti mbrojë, Profeti (a.s) e refuzoi këtë ofertë. Kjo pasi mesazhin e tij mund ta mbajnë vetëm njerëz të sinqertë dhe jo njerëz që duan të përfitojnë të mira materiale dhe poste.
Profeti (a.s) nuk dëshironte që themelet e mesazhit të tij të ndërtoheshin në kritere interesash dhe përfitimesh vetjake. Për këtë ai iu përgjigj:” Pushteti i takon Zotit dhe Ai ia jep kujt të dojë.”
Behire ibnu Firas i tha:”A kërkon të vritemi me arabët dhe në momentet kur të triumfosh të na braktisësh? Për Zotin diçka e tillë nuk mund të ndodhë.” Dhe Profeti (a.s) u largua.
Megjithëse ai kërkonte dikë që ta mbrojë, ai nuk pranonte që të bënte pazare me mesazhin e tij.

Familja tjetër tek e cila vajti Profeti (a.s) ishte po nga fisi Benu Amir ibnu Sasa dhe ishte familja e Bugra ibnu Kajs-it. Kur vajti Profeti (a.s) tek kjo familje, kryetari i saj Bugra nuk ishte i pranishëm, kështu Profeti (a.s) u ul të bisedojë me të rinjtë. Profeti (a.s) u foli mbi Islamin dhe ata e besuan dhe i dhanë besën që do e mbronin.
Në këto çaste vjen i pari i shtëpisë Bugra ibnu Kajs, e shikon Profetin (a.s) dhe u drejtohet të rinjve që ishin ulur me të:”Kush është ky?”
Ata iu përgjigjën:”Është Muhamed ibnu Abdullah Elkureshij.”
Ai i pyeti përsëri:”Po çfarë bën me ju këtu?”
Një prej tyre iu përgjigj:”Ai pretendon që është i dërguar i Zotit dhe kërkon prej nesh që ta mbrojmë derisa të transmetojë mesazhin e Zotit.”
Bugra i pyeti:”Po ju, çfarë i thatë?”
Të rinjtë iu përgjigjën:”Ne i thamë që je i mirëpritur.”
Bugra u tha:”Për Zotin nuk kam parë njeri që të kthehet në shtëpi me një të keqe më të madhe, se nëse do e merrni me vete në shtëpi këtë burrë. Atë e kanë braktisur kurejshët, kurse ju dëshironi ta mbani?!”
Me këtë Bugra humbi një rast të volitshëm, i cili nuk mund të kompensohet deri në ditën e Kiametit me gjë tjetër dhe kjo për shkak se nuk dëshironte të prishej me kurejshët.
Më pas Bugra iu drejtua Profetit (a.s) dhe i tha:”Çohu o djalosh (për ta ofenduar) dhe shko tek populli yt. Për Zotin, nëse nuk do të ishe në mesin tonë do të të hiqja kokën.”
Profeti (a.s) u çua i mërzitur dhe hypi në devenë e tij. Bugra i shkoi nga pas dhe e goditi devenë me një shkop me majë në vithe. Deveja u egërsua, u ngrit në dy këmbë dhe e rrëzoi Profetin (a.s) përtokë. Bugra ibnu Kajs nga pas qeshte me të madhe.
Ishte viti i dhjetë që Profeti (a.s) duronte keqtrajtimet dhe fyerjet e jobesimtarëve. Ai u lodh shumë në rrugën e përcjelljes së mesazhit dhe kjo me qëllim që ne sot të jemi muslimanë. Të gjitha këto vuajtje, ishin për ne.
Kur rrëzohet Profeti (a.s) nga deveja dhe fillojnë të pranishmit të qeshin, një grua nga ky fis por që ishte e martuar në Meke dhe kishte pranuar Islamin u thërret burrave të fisit:”O Benu Amir, që u rroftë emri që keni. Si ka mundësi që ti ndodhë kjo të dërguarit të Zotit në mesin tuaj dhe askush nuk e ndihmon?”
Nga fjalët e saj, u çuan tre të rinj dhe vajtën ta ndihmojnë Profetin (a.s), megjithëse nuk ishin muslimanë.
Dy nga përkrahësit e Bugra ibnu Kajs-it u çuan dhe filluan ti pengojnë. Kështu filluan të ziheshin me njëri-tjetrin. Profeti (a.s) i pa dhe tha:”O Zot bekoji këta të tre dhe hakmerru ndaj këtyre të dyve.”
Nga kjo lutje tre të rinjtë pranuan Islamin më pas dhe vdiqën si shehidë. Kurse dy të tjerët së bashku me Bugren, vdiqën dhe u hodhën në një pus.
Gjatë kohës që Profeti (a.s) shëtiste mes fiseve duke u folur mbi Islamin, ishte dikush që i shkonte pas dhe ai ishte xhaxhai i tij Ebu Lehebi. Sa herë që e shihte Profetin (a.s) ti fliste dikujt rreth Islamit, ai i thoshte:”Mos e dëgjoni atë, ai është i çmendur. Unë jam xhaxhai i tij dhe e njoh mirë.” Me këtë njerëzit i largoheshin.

Sezonin e Haxhit, kurejshët dhe mekasit e shfrytëzonin për të përforcuar pozitën e tyre ndër fiset arabe të gadishullit. Gjithashtu sezoni i Haxhit ishte një sezon ku shtoheshin të ardhurat e mekasve, për shkak të tregëtisë e cila lulëzonte gjatë kësaj kohe. Gjatë Haxhit ata ua ngrenin vlerat dhe zotave të tyre që i kishin vendosur rreth Qabes. Kështu kurejshët e shfrytëzonin këtë sezon për gjëra të kota.
Megjithëse kurejshët e shfrytëzonin Haxhin për gjëra të kota, Profeti (a.s) kjo nuk e pengoi të hyjë mes pelegrinëve dhe të përhapë mesazhin e tij. Me këtë, ai dobësitë e kurejshëve, i kthente në pika fuqie për vete. Ishte kjo mënyrë, e cila dha rezultat, pasi më vonë do të takohet me medinasit, të cilët do të pranojnë ta mbrojnë.

Fisi i pestë me të cilin u takua Profeti (a.s) ishte fisi Benu Shejban. Këtë fis e përfaqësonin tre burra të cilët ishin Magruk ibnu Amir, Hani ibnu Kubejse dhe Muthenna ibnu Harithe. Benu Shejban ishte një fis të cilët banonin mes arabëve dhe persëve. Marrëdhëniet e tyre me persët ishin të forta dhe kishin nënshkruar marrëveshje me ta.
Në takimet që zhvillonte Profeti (a.s) me fiset e ardhura për të kryer Haxhin, shoqërohej dhe nga Ebu Bekri, shoku më i ngushtë i tij. Kjo për shkak se Ebu Bekri njihte shumë mirë gjenealogjinë e të gjithë fiseve arabe. Kështu para se të hynin tek Benu Shejban, Ebu Bekri i tha Profetit (a.s):”O i dërguar i Zotit, ky është një fis i fuqishëm. Nëse do të pranojnë, do të jetë një ndihmë e madhe prej Zotit.”
Hyn Profeti (a.s) tek ky fis dhe takohet me tre të parët e fisit, Magruk ibnu Amir, Hani ibnu Kubejse dhe Muthenna ibnu Harithe.
Bisedën fillimisht e filloi Ebu Bekri i cili i pyeti:”Sa është numri i burrave që luftojnë nga ju?”
Ata iu përgjigjën:”Mbi një mijë.”
Ebu Bekri i pyeti përsëri:”Po nga fuqia, si jeni?”
Ata iu përgjigjën:”Ne kemi detyrë të përpiqemi dhe të luftojmë, kurse fitorja dhe triumfi vjen prej Zotit.”
Ebu Bekri i pyet përsëri:”Si zhvillohet lufta mes jush dhe armikut tuaj?”
Ata i thanë:”Zemërimin më të madh ne e kemi kur përballemi me armikun. Në atë kohë ne u japim më shumë rëndësi kuajve sesa fëmijëve dhe armëve më shumë se sa të mbjellave.”
Në këtë kohë, Magruk shikon nga Profeti (a.s) dhe e pyet:”Mos je nga kurejshët ti?”
Ebu Bekri i përgjigjet:”Po. A ke dëgjuar që ai është i dërguari i Zotit?”
Magruk iu përgjigj:”Kemi dëgjuar që ai pretendon se është i dërguar i Zotit.” Pas pak, Magruk iu drejtua Profetit (a.s) dhe i tha:”Çfarë kërkon nga ne?”
Profeti (a.s) ia ktheu:”Dua të më strehoni dhe të më mbroni derisa të mund ta transmetoj mesazhin e Zotit. Pasi kurejshët e kanë kundërshtuar mesazhin e Zotit.”
Magruk e pyeti përsëri:”Çfarë përmban mesazhi yt o vëlla i kurejshëve?”
Sa herë që dikush e pyeste Profetin (a.s) mbi përmbajtjen e mesazhit të tij, ai përqendrohej tek morali, pasi është gjëja e vetme rreth të cilës bien dakord të gjithë. Kështu ai iu përgjigj duke recituar një pjesë Kurani:”Thuaj: Ejani t’ju tregoj se çfarë ua ka ndaluar Zoti. Të mos i shoqëroni Atij shok, të silleni mirë me prindërit, të mos i vrisnin fëmijët tuaj për shkak të varfërisë, pasi Ne u ushqejmë juve dhe ata. Të mos u afroheni veprave të ulëta të hapura qofshin apo të fshehta, të mos vrisni njeri, gjë të cilën e ndalon Zoti, veçse kur është diçka e drejtë (sipas ligjeve). Këto janë ato që u porosit Ai, me shpresë që të mendoni. (En’am 151)
“Po gjë tjetër?” e pyeti përsëri Magruk.
Profeti (a.s) vazhdoi me ajetet e tjera:”Dhe mos iu afroni pasurisë së jetimit veçse nëse doni ta përmirësoni atë, derisa të mbushë moshën e pjekurisë. Matni dhe peshoni saktësisht dhe me drejtësi. Ne nuk e obligojmë një njeri vetëm se me ato që ka mundësi. Nëse flisni thoni të drejtën edhe nëse çështja mund ti takojë një të afërmi tuaj dhe mbajeni besën me Zotin. Këto janë ajo me të cilat u porosit, me shpresë që ta kujtoni. (En’am 152)
Fytyra e Magruk filloi të ndrisë dhe e pyeti përsëri:”Po tjetër, çfarë përmban mesazhi yt?” Profeti (a.s) ia ktheu me ajetet:”Me të vërtetë që Zoti urdhëron drejtësi, bamirësi, ndihmë të afërmve dhe ndalon nga imoraliteti, çdo gjë të neveritur dhe dhuna. Me këtë Ai u këshillon me shpresë që ta kujtoni.”
(Nahl 90)
Magruk heshti dhe nuk foli. Hani ibnu Kubejse u çua dhe tha:”E dëgjova atë që the o vëlla i kurejshëve, por që të lemë fenë tonë dhe të ndjekim fenë tënde me një bisedë, mendoj që është dobësi në të menduar. Rrëshqitja ndodh vetëm në nxitim. Ajo që të them, është që të mendohemi dhe ti të mendohesh. Më pas të lajmërojmë mbi atë që vendosim.”
Pasi tij foli Muthenna ibnu Harithe i cili e mbylli bisedën dhe nuk la shteg për më tej si Hani ibnu Kubejse. Ai i tha Profetit (a.s):”O vëlla i kurejshëve, ajo të cilën ti propogandon është diçka që e urrejnë mbretërit. Unë mendoj që persët po ta dëgjojnë këtë fjalë, do të të luftojnë. Ne ndodhemi mes tokave arabe dhe atyre perse. Përsa u përket arabëve, është diçka që rregullohet, kurse me persët është e vështirë. Ne mund të të mbrojmë nga arabët, kurse me persët nuk kemi fuqi të përballemi.”
Profeti (a.s) duke u çuar u tha:”Nuk mu përgjigjët keq dhe u treguat të sinqertë në atë që thatë. Por këtë çështje nuk mund ta mbajë vetëm dikush që e rrethon nga të gjitha anët.”
Profeti (a.s) ishte largpamës dhe e dinte që nëse do të triumfonte ndaj arabëve do i vinte radha të përballej dhe me persët. Kështu po ta pranonte këtë pakt, ata do e braktisnin në përballjen me persët dhe do të dështonte. Prandaj e refuzoi përkrahjen e tyre ndaj arabëve.
Këtë fe nuk mund ta mbajë vetëm dikush që e rrethon nga të gjitha anët. Feja nuk është vetëm namaz dhe agjërim, ajo është dhe arsimim, planifikim për të ardhmen, edukim i fëmijëve, urtësi dhe mençuri etj...
Feja nuk e pranon ndarjen në pjesë. Fjalët që Profeti (a.s) ua tha Benu Shejban-ve, janë fjalë që na drejtohen dhe neve sot. Feja nuk e pranon që të thuash që unë falem dhe agjëroj, por nuk dua të jem me moral të lartë, ose e kundërta. Thotë Zoti në Kuran:”O ju që keni besuar, hyni në paqe (Islam) tërësisht.”
“A besoni në disa pjesë të librit dhe i përgënjeshtroni pjesët e tjera?”

Pas kësaj, Profeti (a.s) u çua të largohej por u kthey përsëri dhe u tha:”Nëse Zoti më ndihmon e vendos tokat perse nën sundimin tim, a më premtoni që do e madhëroni Zotin dhe e shenjtëroni?”
Këto fjalë i tronditën dhe thanë njëzëri:”Këtë ta premtojmë.”
Doli Profeti (a.s) nga ky takim duke lexuar ajetin e Kuranit:”O profet, Ne të kemi dërguar ty si dëshmitar, përgëzues, dhe paralajmërues. Dhe me urdhërin e Zotit dhe ftues për në rrugën e Tij dhe pishtar ndriçues .” (Ahzab 46-47)
Me këtë Profeti (a.s) dëshironte të thoshte që mesazhi im është të jem përgëzues dhe për këtë mora prej tyre një premtim, i cili do të realizohet qoftë dhe pas dhjetë vitesh.
Më pas e kapi Ebu Bekrin për dore dhe i tha:”O Ebu Bekr, çfarë moralesh dhe principesh të larta paskan këta njerëz, megjithëse jetojnë në injorancë?!” (ngaqë adhuronin idhujt)
Megjithëse ata ishin jobesimtarë, Profeti (a.s) vlerësoi anën e mirë të tyre. Profeti (a.s) na mëson që të mos i gjykojmë të tjerët vetëm nga anët e   këqiat që kanë, por tu vlerësojmë dhe anët e tyre të mira.

Pas vdekjes së Profetit (a.s), udhëheqës i muslimanëve bëhet Ebu Bekri. Gjatë kohës që Ebu Bekri po përgatiste ushtrinë për ta dërguar në luftë me persët, i vjen lajmi që një ushtri tjetër nga fisi Benu Shejban, po nisej për të luftuar persët. Ebu Bekri i dërgoi fjalë komandantit të kësaj ushtrie që të paraqitej tek ai fillimisht. Erdhi Muthenna ibnul Harithe dhe qëndroi para Ebu Bekrit, i cili i tha:”Sikur të të shihte i dërguari i Zotit do të gëzohej me ty.”
Muthenna ibnu Harithe e pyeti:”A nuk më mban mend o Ebu Bekr?”
“Jo” – i tha Ebu Bekri.
Atëherë Muthenna ia kujtoi fjalët që kishte thënë kur ishte takuar Profeti (a.s) me parinë e fisit të tij:” Ne ndodhemi mes tokave arabe dhe atyre perse. Përsa u përket arabëve, është diçka që rregullohet, kurse me persët është e vështirë. Ne mund të të mbrojmë nga arabët, kurse me persët nuk kemi fuqi të përballemi.” Më pas i tha:”Atë ditë kisha frikë të përballem me persët o Ebu Bekr.” Ebu Bekri i tha përsëri:” Sikur të të shihte i dërguari i Zotit do të gëzohej me ty.”
Muthenna më pas iu drejtua Ebu Bekrit dhe i tha:”Më humbi rasti të jem nga shokët e Profetit o Ebu Bekr. Për Zotin nuk di si do i dal para Profetit (a.s) ditën e Kiametit” dhe filloi të qajë. Më pas lexoi ajetin e Kuranit që thotë:”Ç’keni që nuk jepni pasuri në rrugë të Zotit, kur dihet që të Zotit janë qiej dhe tokë? Nuk jeni   të barabartë me ata që dhanë nga pasuria e tyre dhe luftuan para çlirimit, sepse të tillët kanë gradë më të madhe nga ata që dhanë dhe luftuan më pas. Por Zoti të gjithëve u ka premtuar të mira. Zoti di çdo gjë që punoni. (Hadid 10)  

Megjithëse edhe nga ky fis Profeti (a.s) nuk siguroi ndihmë dhe përkrahje, ai nuk u dekurajua, por vazhdoi të takohet me fiset e tjera. Këtë herë ai takohet me një pjesëtar të fisit Benu Muharib, që quhej Rukane.  
Teksa Profeti (a.s) i fliste rreth Islamit dhe mirësive të tij, ai ia ktheu:”Unë nuk e pranoj Islamin derisa të bëjmë mundje dhe të më mundësh.” Me sa duket ai nuk kuptonte gjuhë tjetër veç forcës.
Profeti (a.s) ia ktheu:”Po.” Menjëherë Rukane thirri pjesëtarët e fisit të tij të cilët formuan rrethin ku do të ndesheshin. Me të filluar ndeshja, Profeti (a.s) e vuri poshtë Rukanen. Kur e pa veten poshtë Rukane i tha Profetit (a.s):”Përfitove se nuk e kisha mendjen, prandaj kërkoj të ndeshemi përsëri.”   “Mirë”i tha Profeti (a.s).”
Edhe herën e dytë Profeti (a.s) e vuri poshtë. “Nuk e di se si po ndodh kjo” i tha Rukane “të lutem ta provojmë dhe njëherë.” Edhe herën e tretë Profeti (a.s) e vë poshtë, megjithatë Rukane refuzon të pranojë Islamin.
Profeti (a.s) e lë dhe largohet. Kështu dështoi dhe përpjekja e gjashtë.

Pas kësaj Profeti (a.s) shkon dhe takon një burrë që quhej Suejd ibnu Samit. Ai ishte njeri që pëlqente të lexojë dhe dëgjojë fjalë të urta dhe kishte mësuar shumë prej tyre. Profeti (a.s) i foli rreth Islamit, por akoma nuk i kishe lexuar pjesë nga Kurani. Suejdi e dëgjoi dhe i tha:”Unë kam diçka më të mirë se ato që më the.”
Profeti (a.s) e pyeti:”Çfarë është ajo?” Ai i tha:”Unë kam nga fjalët e urta të Lukmanit.”
Profeti (a.s) i tha:”Mirë, mi trego atëherë.”
Filloi Suejdi të lexojë nga fjalët dhe urtësitë e Lukmanit. Profeti (a.s) e dëgjonte dhe buzëqeshte. Kur përfundoi Suejdi, Profeti (a.s) i tha:”Këto ishin fjalë të bukura, por ato që kam unë, janë më të mira se këto. A pranon të më dëgjosh, ashtu siç të dëgjova unë?” “Po” ia ktheu ai.
Atëherë Profeti (a.s) lexoi pjesë nga Kurani. Pasi Profeti (a.s) përfundoi, Suejdi i tha:”Për Zotin, këto ishin më të mira se të miat. Dëshmoj se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se ti je i dërguari i Zotit.” Më pas i tha:”Por unë jam një njeri i pafuqishëm në popullin tim o i dërguar i Zotit.”
Profeti (a.s) e pranoi Islamin e tij, por vazhdoi të kërkonte dikë për ta përkrahur dhe mbrojtur.
Kështu ai u takua me një burrë me emrin Dumad El’esedij i cili vinte nga Jemeni. Ai ishte i njohur se merrej me të sëmurët me xhinde.
Kur hyn në Meke për herë të parë i tregojnë që në Meke është një burrë me emrin Muhamed, që është i sëmurë me xhinde. Me këtë mekasit dëshironin që ta mbanin larg Profetit (a.s). Kurse ai tha me vete:”Do të bëja mirë nëse e takoj dhe ta shëroj nga xhindët.” Kështu ai shkoi dhe e kërkoi Profetin (a.s) derisa e gjeti dhe i tha:”Më trego nga se vuan!” Profeti (a.s) u habit mbi këtë dhe Dumad El’esedij i tregoi se si ishte puna. Profeti (a.s) i tha:”Dëgjo prej meje atëherë! – dhe filloi të lexonte:”Falenderimi i takon vetëm Zotit. Atë e falenderoj, prej Tij ndihmë kërkoj dhe Atë e lus të më falë. Kërkoj ndihmë prej Zotit, që të më ruajë nga e keqja e vetes time dhe e veprave të mia. Atë njeri që e udhëzon Zoti, nuk ka kush ta çojë drejt humbjes dhe atë njeri që e ka humbur Zoti nuk ka kush ta udhëzojë.”
Dumadi e ndërpreu dhe i tha:”Mjaft! Ma përsërit dhe një herë!” Profeti (a.s) ia përsëriti përsëri. Për herë të tretë i kërkon që t’ia përsërisë dhe përsëri Profeti (a.s) ia përsërit. Në fund e pyeti Profetin (a.s):”Kush je ti?”
“Unë jam i dërguari i Zotit” – ia kthen Profeti (a.s).
Dumad e pyeti përsëri:”Cili është mesazhi yt?”
“Adhurimi i një Zoti të vetëm.” – i përgjigjet Profeti (a.s).
“Po unë çfarë duhet të them tani?”
Profeti (a.s) iu përgjigj:”Thuaj: Dëshmoj se nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se unë jam i dërguari i Zotit” dhe Dumad e tha dhe dëshminë.
Kështu pranoi Islamim dhe Dumad, por dhe ai ishte i pafuqishëm për ta përkrahur.

Pas kësaj, Profeti (a.s) takon një tjetër burrë nga Jemeni, por që i përkiste fisit Deus. Ai ishte Tufejl ibnu Amir Eldeusij. Profeti (a.s) nuk kishte kërkuar të takohej me këtë fis, pasi ishte fis që nuk kishte fuqi ta mbronte dhe përkrahte.
Tufejl ibnu Amir Eldeusij ishte poet i shquar dhe shumë i njohur mes popullit të tij. Me të ardhur në Meke kurejshët i thanë që në Meke është një burrë magjistar që ndan burrin nga gruaja, vetëm me fjalët që thotë. Ai i pyeti se çfarë të bënte që të ruhej prej këtij njeriu? Ata i thanë që thjesht mos e dëgjo kur të flasë. Po ku gjendet ky burrë? – i pyeti Tufejli. Është tek   Qabeja.- i thanë.
Me qëllim që të mos e dëgjojë Profetin (a.s) teksa flet, ai i mbush veshët me pambuk dhe hyri në Qabe për të kryer tavafin. Tregon vetë Tufejl dhe thotë:”E pashë atë pranë Qabes duke u falur dhe e njoha. Kur më pa që po kaloja pranë tij, Profeti (a.s) e ngriti zërin teksa lexonte Kuran. Unë i thashë vetes:”I mjeri ti o Tufejl. Ti je poet i madh dhe ke frikë nga dëgjimi i fjalëve?” Më pas hoqa pambukun dhe fillova të afrohem më pranë Profetit (a.s) që të dëgjoj atë që thotë. Kur Profeti (a.s) përfundoi leximin, u çua dhe u nis për në shtëpi. Unë e ndoqa nga pas dhe kur arrita tek shtëpia e tij trokita në derë. Profeti (a.s) doli dhe i tregova gjithçka më kishin thënë kurejshët.
Profeti (a.s) pasi e dëgjoi, e ftoi të pranojë Islamin dhe ai pranoi. Në minutat e para të pranimit të Islamit, Tufejli i thotë Profetit (a.s):”Me çfarë më urdhëron o i dërguar i Zotit?”
Profeti (a.s) ia ktheu:”O Tufejl, kthehu tek populli yt dhe ftoji në Islam! Qëndro në mesin e tyre derisa të dëgjosh që unë kam triumfuar. Atëherë eja bashkë me popullin tënd!”
Tregon vetë Tufejli:”Më pas i thashë: O i dërguar i Zotit, lute Zotin që të më japë një shenjë! Dhe Profeti (a.s) u lut:”O Zot, jepi një shenjë!”
Tregon Tufejli:”E pashë që balli filloi të ndriçojë si dritë menjëherë.”
Unë u luta:” O Zot, jo në fytyrën time!” Atëherë Zoti e kaloi këtë dritë në shkopin tim. Më pas shkova tek fisi im Deus dhe i ftova në Islam. Ata që e pranuan Islamin nga i gjithë Deusi ishin vetëm babai, nëna dhe Ebu Hurejre.”
Kështu Deus refuzoi të pranojë Islamin. Pas një viti Tufejli kthehet tek Profeti (a.s) dhe i thotë:”O i dërguar i Zotit, fisi Deus u treguan kokëfortë dhe refuzuan të pranojnë Islamin.” Profeti (a.s) shkoi mori abdes dhe ngriti duart nga qielli. Tufejli thotë që në atë kohë mendova që do mallkojë dhe do lutet për shkatërrimin e popullit tim dhe u pendova që i tregova, por Profeti (a.s) tha:”O Zot udhëzoje   fisin Deus! O Zot udhëzoje fisin Deus!” Më pas kthehet nga Tufejli i thotë:”Shko o Tufejl se do i udhëzojë Zoti, por vetëm duro!”
Pas shumë vitesh, teksa Profeti (a.s) dhe muslimanët po ktheheshin nga beteja e Hajber-it, shikojnë nga larg një pluhur që ngrihej lart. Ishte fisi Deus që po vinin së bashku me Tufejl ibnu Amir Eldeusij. I gjithë fisi kishin pranuar Islamin dhe po vinin ti japin besën Profetit (a.s). Në fund, Tufejli vdes si shehid.
Nga fundi i ditës së dhjetë të sezonit të Haxhit, të gjithë pelegrinët e ardhur, filluan të përgatiten për tu larguar nga Mina. I fundit që do të largohej nga Mina, do të ishte Profeti (a.s), i cili akoma shpresonte të gjejë dikë që ta përkrahë, pas 26 përpjekjeve të dështuara.

Takimi me të rinjtë nga Medine-ja.

Teksa të gjithë përgatiteshin për tu larguar nga Mina-ja dhe të gjithë përpjekjet e Profetit (a.s) kishin dështuar, Profeti (a.s) takohet me gjashtë të rinj nga fisi Hazrexh në Medine. Më i madhi i tyre ishte 21 vjeç dhe quhej Es’ad ibnu Zurare. Ata po rruanin kokën, kur u takuan me Profetin (a.s). Kur i pa Profeti (a.s) shkoi tek ata dhe i pyeti:”Kush jeni ju?” Ata iu përgjigjën:”Jemi nga fisi Hazrexh.”
Profeti (a.s) i pyeti përsëri:”A nga aleatët e çifutëve?”
“Po” – iu përgjigjën.
Profeti (a.s) u tha përsëri:”A pranoni të ulemi dhe të bisedojmë?”
“Fol” – i thanë ata.
Profeti (a.s) filloi tu flasë mbi Islamin dhe mesazhin me të cilin e kishte obliguar Zoti dhe u lexonte pjesë nga Kurani. Teksa Profeti (a.s) u fliste, të rinjtë shihnin njëri-tjetrin. Në fund ata i thanë njëri-tjetrit:”Ky është Profeti me të cilin na kërcënojnë çifutët.”
Çifutët që banonin në Medine, e dinin që do të dalë një profet në këtë kohë dhe u thonin arabëve të Medines që kur të dalë, ne do të bashkohemi me të dhe do luftojmë kundër jush. Ata e kishin të shkruar në Teurat që një profet do të dalë dhe i dinin të gjitha cilësitë dhe përshkrimin e tij, përveç njërës që ky profet do të dalë nga mesi i arabëve. Ata ishin të sigurtë që ky profet do të dilte prej tyre, pasi të gjithë profetët nga Ibrahimi deri te Isai kishin qenë nga çifutët. Ishte e natyrshme që ata të besonin që edhe Profeti i fundit të shfaqej nga mesi i tyre. Kështu ata e reklamonin këtë fakt në Medine dhe i kërcënonin medinasit që kur të dalë ky profet, së bashku me të do luftonin kundër arabëve.
Kështu këto njohuri që kishin të rinjtë që u takuan me Profetin, ua bënë më të lehtë që të pranonin Islamin.
Një shkak tjetër që i bëri banorët e Medines ta pranonin mesazhin e Profetit (a.s) ishte se dy fiset kryesore të Medines kishte vite që ishin në luftra të përgjakshme me njëri-tjetrin. Këto luftra kishin marrë shumë jetë njerëzish mes tyre dhe paritë e dy fiseve dhe banorët ishin mërzitur me këtë gjendje lufte dhe kërkonin paqe.
Kishin qenë këto luftra mes fisesh shkaku që Profeti (a.s) më parë nuk kishte menduar rreth emigrimit për në Medine. Sikur me këtë Zoti i thotë Profetit (a.s) dhe neve, që planifikoni për të ardhmen dhe derdhni djersë për ta arritur atë, por Zoti do bëjë që suksesin ta arrini nga ajo pikë që ju nuk e mendonit.  
Kjo me qëllim që të bindesh dhe sigurohesh që rregullatori i gjithçkaje është vetë Zoti. Që të bindesh dhe të jesh i sigurtë në mbështetjen e Zotit. Që të mos ia atribosh vetes suksesin dhe fitoren, por Zotit.
Por mos harro se kusht kryesor për këtë është të planifikosh dhe të derdhësh djersë më parë.

Kështu të rinjtë u prekën kur morrën vesh që Profeti të cilin e përmendin çifutët e Medines, ishte ai me të cilin po bisedonin dhe pranuan Islamin menjëherë. Ata ishin të rinj ku më i madhi prej tyre ishte 21 vjeç. Megjithatë ata u treguan të gatshëm që të mbanin mbi supe peshën e mesazhit Islam.
Pasi pranuan Islamin, ata i thanë Profetit (a.s):”Ne jemi nga një vend që nuk ka kush të jetë në armiqësi, më shumë se ç’jemi ne. Shpresojmë që Zoti ta regullojë gjendjen tonë nëpërmjet teje. Ne do të kthehemi përsëri   këtë vit.”
Ata nuk e ftuan menjëherë Profetin (a.s) që të shkonte me ta në Medine. Kjo pasi ata ishin nga fisi Hazrexh, fis i cili ishte në armiqësi me fisin Eus. Po të shkonte Profeti (a.s) me ta në këtë kohë, kjo do të thoshte që ta njihnin si profet vetëm fisi Hazrexh. Ata kërkuan që të shkonin vetëm fillimisht, të mundoheshin të arrinin paqe me fisin Eus, me qëllim që kur të kthehen përsëri, bashkë me ta, të ketë njerëz dhe nga fisi Eus. Këto mendime i kishin, megjithëse mosha e tyre nuk i kalonte 21 vitet.
Profetit (a.s) i pëlqeu mendimi i tyre dhe e miratoi atë dhe u tha:”Do të takohemi vitin tjetër në këtë vend.”
Vendi ku do të takoheshin ishte vendi që quhet Akabe, vendi ku hidhen gurët gjatë Haxhit.


Besa e parë e Akabe-së.

Një vit më vonë, në të njëjtin vend dhe në të njëjtën ditë, erdhën jo më gjashtë vetë, por dymbëdhjetë. Tetë prej tyre ishin nga fisi Hazrexh dhe katër nga fisi Eus. Secili prej të rinjve që ishte takuar me Profetin (a.s) kishte me vete dhe një të ri tjetër. E veçanta e kësaj radhe i shte se ata kishin me vete dhe katër nga fisi Eus, fis me të cilin deri atëherë kishin qenë në armiqësi dhe në luftë. Ata i kishin harruar armiqësitë dhe të vrarët, për hatër të fesë së re që kishin përqafuar dhe kishin krijuar lidhje të reja me pjesëtarë të fisit Eus.
Po ti o vëlla dhe o motër, a je i gatshëm të harrosh të gjitha armiqësitë dhe qejfmbetjet për hatër të fesë?
Vallë a ia vlen që të ndërpriten lidhjet me njëri-tjetrin për gjëra të kësaj bote?
Fisi Hazrexh dhe Eus deri atëherë kishin qenë të mbytur në luftra dhe armiqësi mes tyre, por kur pranuan Islamin i harruan armiqësitë dhe filluan ti rregullojnë lidhjet mes tyre.

Kur u takua me ta, Profeti (a.s) u gëzua shumë dhe për herë të parë kërkon prej tyre besën. Kjo quhet më pas besa e parë e Akabe-së dhe ndodhi në vitin e njëmbëdhjetë të profecisë.
Besa të cilën ua morri Profeti (a.s) përmbante gjashtë pika:
1 – Të mos adhuronin zot tjetër, veç Allahut.
2 – Të mos vidhnin.
3 – Të mos kryenin marrëdhënie jashtëmartesore.
4 – Të mos vrisnin fëmijët e tyre.
5 – Të mos shpifnin.
6 – Mos më kundërshtoni në gjërat e mira.
Po të shohim këto pika nuk përmbajnë gjëra të rëndësishme si namazi etj...   Kjo pasi Profeti (a.s) e dinte se shoqëria e Medines ishte shoqëri që jetonte gjendje lufte. Në luftra zakonisht vrasjet janë të shumta, vjedhjet, po ashtu marrëdhëniet jashtëmarrtesore (përdhunimet sh.p) etj... Kështu Profeti (a.s) u kërkonte ti japin besën për probleme të cilat ekzistonin mes tyre dhe vetëm pa këto dukuri, do të mund të ndërtonin një shoqëri të pastër dhe pa probleme. Me këtë Profeti (a.s) u dërgonte mesazh atyre që do të hynin në Islam më pas, që një shoqëri muslimane, është shoqëri paqeje, para çdo gjëje tjetër.
Nga kjo kuptojmë që nuk thuhen të njëjtat fjalë në çdo kohë dhe vend. Jo çdo gjë që përmban Kurani thuhet, pa pasur parasysh kohën dhe njerëzit, por zgjdhen pjesët që u përshtaten njerëzve dhe nivelit të tyre.
Nga të gjitha ligjet e shumta të   Kuranit, Profeti (a.s) zgjodhi vetëm gjashtë pika për të cilat kishte nevojë shoqëria e Medines dhe për këto u kërkoi dhe besën.
Kjo pikë është shumë me vlerë për të gjithë ata që punojnë në fushën e propagandës dhe thirrjes Islame. Mesazhi që kjo përçon është: Folu njerëzve mbi gjërat që i kuptojnë dhe që kanë më shumë nevojë.
Deri në këtë kohë, në Kuran nuk ishte shpallur asnjë verset që nxit për luftë, madje lufta në këtë kohë, nuk u lejohej muslimanëve. Kjo pasi po të shpalleshin versetet e luftës në këtë kohë, muslimanët nuk ishin të gatshëm dhe mund të prishnin më shumë se të rregullonin. Versetet që caktojnë rregullat e luftës, nuk u shpallën në Kuran vetëm kur ndodhi lufta në Bedr dhe Uhud.

Pasi u takuan me Profetin (a.s) dhe i dhanë besën, Profeti (a.s) u tha:”Vitin e ardhshëm do të takohemi në të njëjtin vend dhe në të njëjtën ditë.”
Vitin tjetër do të bien dakord që Profeti (a.s) dhe muslimanët të emigrojnë për në Medine.
Me vete Profeti (a.s) u dha dhe një nga muslimanët e Mekes, me qëllim që t’u mësojë Islamin. Personi që do të shkonte me ta ishtë Musab ibnu Umejri. Ai ishte afërsisht 28 vjeç në këtë kohë dhe ishte nga të rinjtë më simpatikë. Kështu Musab ibnu Umejri është ambasadori i parë në Islam. Profeti (a.s) zgjodhi atë për të vajtur në Medine jo rastësisht, por sipas disa kritereve. Ai ishte i ri, kishte personalitet mes njerëzve, vinte nga një familje e dëgjuar dhe me famë dhe i kushtonte rëndësi shumë për pamjen e jashtme, gjë që ndikon tek të tjerët.
Kështu vajti Musab ibnu Umejri në Medine me 12 muslimanët e tjerë. Ai u vendos në shtëpinë e Es’ad ibnu Zurare-s. Es’ad ibnu Zurare, ishte i pari që pranoi Islamin, bënte pjesë në delegacionin që erdhi në besën e parë të Akabesë dhe ishte ai që i hapi derën Musabit kur erdhi në Medine, megjithëse ishte vetëm 21 vjeç.
Me tu stabilizuar, Musabi filloi të ftojë njerëzit në Islam, duke u përqendruat më shumë tek moralet dhe u merrte besën mbi respektimin e normave morale.
Kështu Islami kur u përhap fillimisht në Medine, u përhap me moralet. Ai sigurisht që u fliste dhe mbi namazin dhe ua mësonte si të faleshin, por ajo të cilës i kushtonte më shumë rëndësi ishte ana morale.

Es’ad ibnu Zurare ishte i vetmi në fisin Hazrexh që kishte të afërm në fisin Eus, kishte fëmijët e tezes nga ky fis, por që për shkak të luftës i kishin ndërprerë çdo lidhje. Pasi pranoi Islamin dhe me ardhjen e Musab ibnu Umejrit në Medine, ai filloi ti vizitojë dhe ti rregullojë lidhjet me ta.
Dy më të mëdhenjtë e fisit Eus, ishin Usejd ibnu Hudejr dhe Sad ibnu Muadh, i cili ishte më i madh se Usejdi. Për shkak se paria e fisit Eus, shumica ishin vrarë, këta të dy ishin personat më me ndikim në fis.
Në këtë kohë Musab ibnu Umejri dhe Es’ad ibnu Zurare, shkonin shpesh në fisin Eus dhe ftonin njerëzit në Islam.
Një ditë teksa Usejd ibnu Hudejr dhe Sad ibnu Muadh po bisedonin, shohin Musab ibnu Umejrin dhe Es’ad ibnu Zuraren në rrugët e fisit. Sad ibnu Muadh i thotë Usejdit:”Kush është ky që ka hyrë në tokat tona dhe bisedon më fëmijët tanë? Shko dhe mos e lejo të flasë me njerëzit tanë!
Sad ibnu Muadh këtë fjalë ia tha Usejdit, pasi vetë nuk shkonte dot se ishte kushëri me Es’ad ibnu Zuraren.
Usejdi merr një heshtë dhe shkon drejt Musabit dhe Es’adit. Kur e shikon Es’adi, i thotë Musabit:”O Musab, po të vjen i pari i fisit Eus, prandaj shtoje sinqeritetin tënd ndaj Zotit!”                          
Usejdi me të arritur pranë Musabit dhe Es’adit, me heshtën në dorë iu drejtua Musabit:”Kush je ti që ke hyrë në tokat tona? Largohu nga tokat tona nëse dëshiron të jetosh!”
Musabi duke treguar mençurinë e vetë Profetit (a.s) në zgjedhjen e tij për ta dërguar në Medine, i thotë:”A nuk pranon diçka më të mirë se kjo?”   “Çfarë është ajo?” – e pyeti Usejdi. Musabi i tha:”Të më dëgjosh. Nëse të pëlqen ajo që të them do jetë mirë për ty. Nëse nuk të pëlqen, unë largohem.”
Usejdi i thotë:”Për Zotin, nuk ke folur veçse të drejtën.” Më pas u ul në gjunjë, pa e hequr heshtën nga dora dhe filloi të dëgjojë.
Musabi filloi ti këndojë pjesë nga Kurani dhe sa më shumë i lexonte, aq më shumë i çelej fytyra Usejdit.
Es’ad ibnu Zurare tregon:”E dallova që do të pranojë Islamin para se të flasë.”
Pasi Musabi përfundoi leximin e Kuranit, Usejdi e pyeti:”Çfarë duhet të bëj që të hyj në këtë fe?” dhe e hodhi heshtën që mbante në dorë. Musabi iu përgjigj:”Të lahesh, të pastrosh rrobat, të dëshmosh që nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe se Muhamedi është robi dhe i dërguari i Tij dhe të falësh dy rekate namaz.

-Pra gjëja e parë për të hyrë në Islam qenka pastërtia. Kur portugezët dhe spanjollët i përzunë muslimanët nga Spanja, i njihnin shtëpitë e muslimanëve nga pastërtia që shihnin në banjo. Vallë a tregon sot pastërtia e shtëpive tona, që aty jetojnë muslimanët?

Me ti kryer të gjitha sa i thanë, ai u tha:”Pas meje është dhe një tjetër, i cili nëse pranon Islamin, ua sjell të gjithë fisin Eus të pranojë Islamin. Ai është Sad ibnu Muadh.”
Më pas ai u nis për tek Sad ibnu Muadhi. Kur e pa Sad ibnu Muadh, Usejd ibnu Hudejrin duke ardhur u tha të pranishmëve të tjerë:”Po vjen Sadi jo me atë mendje që shkoi.”
Kur arriti tek Sad ibnu Muadhi, ai e pyeti:”Hë, ç’kemi të re?” Usejd ibnu Hudejri iu përgjigj:”U thashë që të mjaftohen me aq dhe mu bindën. Asaj që i frikësohem më shumë, është djali i tezes tënde Es’ad ibnu Zurare, pasi ka njerëz që duan ta vrasin, ngaqë e dinë që është djali i tezes tënde. Kjo me qëllim që të të fyejnë ty.” Këtë e bënte me qëllim që të shkonte tek kushëriri i tij dhe Musab ibnu Umejri.
Por Sadi ibnu Muadh, e kuptoi që diçka nuk shkonte dhe i tha:”Do e shohim këtë çështje.” Megjithatë nuk ndejti dot pa vajtur. Kur arriti atje, filloi të bisedojë me kushëririn e tij dhe me Musab ibnu Umejrin. Më pas edhe ai pranoi Islamin dhe kur u kthye në mes të fisit të tij u tha:”Ç’mendim keni për mua?” Ata iu përgjigjën:”Ti je i pari ynë.” “Po për mendimet e mia, si më gjykoni?” i pyeti përsëri. Ata i thanë:”Ti gjykon më drejt mes nesh.” Atëherë u tha:”Unë nuk pranoj t’ju flas dhe të më flisni, derisa të pranoni Islamin si fenë tuaj.” Me këtë, i gjithë fisi Eus pranoi Islamin.
Es’ad ibnu Zurare vdiq një vit pasi Profeti (a.s) emigroi në Medine. Musab ibnu Umejr, vdiq dy vjet pas emigrimit të Profetit (a.s) në Medine. Kurse Sad ibnu Muadh vdiq tre vite pas emigrimit të Profetit (a.s).
Sikur e kryen misionin me të cilin u ngarkuan dhe e kaluan me sukses këtë provim. Për këtë duhej të shkonin dhe të qetësoheshin në xhenet. Të tre ishin në moshë të re, përveç Sad ibnu Muadhit, i cili kur pranoi Islamin ishte tridhjetë vjeç dhe kur vdiq ishte 37. Kështu i takon të ketë jetuar si musliman vetëm shtatë vite. Thotë Profeti (a.s) me rastin e vdekjes së tij:”Është tronditur Arshi i Zotit me vdekjen e Sad ibnu Muadh-it.”
Gjithashtu thotë:”Në namazin e xhenazes së Sad ibnu Muadhit, kanë marrë pjesë 70.000 melekë.”
Teksa Profeti (a.s) hynte në xhami për ti falur xhenazen Sadit, ecte me kujdes sikur të ishte xhamia e mbushur me njerëz, në një kohë që ajo ishte bosh. Kur e pyetën se përse ecën ashtu ai u tha:”Për Zotin është e mbushur me melekë, të cilët i kanë kërkuar leje Zotit, që të falin namazin e xhenazes të Sad ibnu Muadh-it nga dashuria dhe respekti që kishin për të.”
Jeta e tij si musliman ishte vetëm shtatë vite. Nuk jetoi gjatë që të falej shumë, të lexonte Kuran etj... por që në momentin që pranoi Islamin, i gjithë fisi e ndoqi pas pasi ishte burrë i madh dhe i respektueshëm. Të gjithë respektin dhe autoritetin që gëzonte mes njerëzve, e kishte pasi ishte i suksesshëm në jetë.

Ajo që përfitojmë nga sa përmendëm më sipër është vetëm një gjë e vetme:
Jo dekurajimit.