Të përkushtuar ndaj Allahut

Thuaj: «Sigurisht falja ime, kurbani im,
jeta ime dhe vdekja ime janë për Allahun,
Zotin e Aleminit.»
(Sure En’am:162)



Harun Jahja


Janar, 2003


PËRMBAJTJA


QËLLIMI I JETËS SË BESIMTARIT: PËLQIMI I ALLAHUT

TË ARRISH SHUMË NGA KËNAQSITË E ALLAHUT

JETA NË SHOQERINE E PADITUR

VENDBANIMI I PËRHERSHËM I ATYRE QË PRANOJNË
TË ADHURUAR TË TJERË VEC ALLAHUT: FERRI

VENDBANIMI I PËRHERSHËM I ATYRE QË KËRKOJNË
VETËM PËLQIMIN E ALLAHUT: PARAJSA

KEQKUPTIMI

EVOLUCIONIT

Të përkushtuar ndaj Allahut

Lexuesit


Arsyeja pse një kapitull i vecantë i dedikohet përmbysjes së teorisë së evolucionit është se kjo teori përbën bazën e të gjitha filozofive anti-shpirtërore. Meqë Darvinizmi refuzon faktin e Krijimit, dhe si rrjedhim ekzistencën e Allahut, gjatë 140 viteve të fundit ai ka bërë që shumë njerëz të braktisin besimin e tyre ose të bien në dyshime. Si rrjedhim, të tregosh se kjo teori është një mashtrim është një punë shumë e rëndësishme, që është e lidhur ngushtë me fenë. Është shumë e nevojshme që ky shërbim i rëndësishëm ti ofrohet çdokujt. Prandaj na duket e përshtatshme të shpenzojmë një kapitull si përmbledhje e kësaj teme.
Në të gjithë librat e autorit, çështjet e lidhura me besimin janë shpjeguar nën dritën e ajeteve Kur’anore dhe njerëzit janë të ftuar të mësojnë fjalët e Allahut dhe të jetojnë me to. Të gjitha subjektet që kanë të bëjnë me fjalët e Allahut janë shpjeguar në mënyrë të tillë që të mos lihet vend për dyshime apo pikëpyetje në mendjen e lexuesit. Stili i përdorur është i sinqertë, i thjeshtë dhe i rrjedhshëm që siguron që cdo njeri i çdolloj moshe dhe i çdolloj grupi shoqëror mund ti kuptojë lehtë librat. Kjo metodë përshkrimi efikase dhe e qartë bën të mundur leximin e tyre në një herë të vetme. Edhe ata që e refuzojnë rigorozisht botën shpirtërore, influencohen nga faktet e numëruara në këto libra dhe s’mund ta refuzojnë vërtetësinë e përmbajtjes së tyre.
Ky libër dhe të gjitha botimet e tjera të Harun Jahjas mund të lexohen në mënyrë individuale ose të diskutohen në grup. Ata lexues të cilët dëshirojnë të përfitojnë nga librat do shohin që diskutimi është mjaft i dobishëm pasi ata do të mund të lidhin përshtypjet dhe eksperiencat e tyre me njëri-tjetrin.
Përveç kësaj, është një shërbim mjaft i madh që i bëhet fesë nëse kontribuojmë me prezantimin dhe qarkullimin e këtyre librave që janë shkruar vetëm për kënaqesinë e Allahut. Të gjithë librat e autorit janë mjaft bindës, prandaj, për ata që duan t’ia komunikojnë fenë njerëzve të tjerë, një nga metodat më efikase është të inkurajosh ata t’i lexojnë këto libra.
Shpresojmë që lexuesi do ketë kohë të shohë përmbledhjen e librave të tjerë në faqet e fundit të këtij libri dhe të vlerësojë burimin e pasur të materialeve që kanë lidhje me besimin, të cilët janë shumë të dobishëm dhe një kënaqësi për tu lexuar.
Në to, nuk do të gjeni, si në disa libra të tjerë, pikëpamjet personale të autorit, shpjegime të bazuara në burime të dyshimtë, stile jovëzhguese ndaj respektit dhe nderimit të duhur të çështjeve të shenjta, apo vlerësime të dyshimta dhe pesimiste që kijojnë devijime në zemër.


Rreth autorit


Autori, i cili shkruan nën pseudonimin Harun Jahja, ka lindur në Ankara ne 1956. Pasi përfundoi edukimin fillor dhe të mesëm në Ankara, ai më pas studoi artet në Universitetin Mimar Sinan në Stamboll. Që nga viti 1980, autori ka publikuar shumë libra me përmbajtje politike, fetare dhe shkencore. Harun Jahja njihet shumë si një autor që ka shkruar punime mjaft të rëndësishme duke demaskuar mashtrimet e evolucionistëve, jovlershmërinë e thënieve të tyre dhe lidhjet e errta ndërmjet Darvinizmit dhe ideologjive të përgjakshme si fashizmi apo komunizmi.
Pseudonimi i tij përbëhet nga emrat Harun dhe Jahja, në kujtim të dy profetëve te çmuar që luftuan kundër mungesës të besimit. Shenja e Profetit në kapakun e këtij libri është simbolik dhe lidhet me përmbajtjen e tij. Ai përfaqson Kur’anin (shkrimin e fundit) dhe profetin Muhammed, i fundit i profetëve. Nën udhëheqjen e Kur’anit dhe sunnetit, autori i vë qëllim vetes të hedhë poshtë parimet bazë të ideologjive anti-fetare dhe të thotë «fjalën e fundit», në mënyrë që të bëjë të heshtë plotësisht çdolloj kundërshtimi ndaj fesë. Shenja e Profetit të fundit, të cilit iu dha urtësia përfundimtare dhe perfeksioni moral, përdoret si shenjë e qëllimit të tij për të thënë këtë fjalë të fundit.
Të gjitha veprat e autorit përqendrohen rreth një pike: t’i bëjë të ditur njerëzve mesazhin e Kur’anit, t’i inkurajojë ata që të mendojnë për çështjet bazë të besimit ( siç është ekzistenca e Allahut, njëshmëria e Tij dhe bota e përtejme), dhe të tregojë themelet e dobta dhe ideologjitë e shtrembëta të sistemeve ateiste.
Harun Jahja gëzon një lexueshmëri të gjërë në shumë vende, nga India në Amerike, Angli e Indonezi, Poloni e Bosnjë, dhe Spanjë e Brazil. Disa nga librat e tij janë të përkthyera në anglisht, frengjisht, gjermanisht, spanjisht, italisht, portugisht, arabisht, shqip, rusisht, serbo-kroatisht, polonisht, etj dhe pëlqehen nga lexuesit në mbarë botën.
Si shumë të vlerësuara, këto vepra kanë qenë mjete shëruese të besimit në Allahun për shumë njerëz dhe tek të tjerë ndihmuan për të fituar një vëzhgim më të thellë në fenë e tyre. Urtësia dhe stili i sinqertë dhe i lehtë për tu kuptuar i jep këtyre librave një efekt të veçantë i cili influencon direkt në atë që i lexon apo studion ato. Të mbrojtur nga kundërshtimet , këto punë karakterizohen nga veçoritë e tyre si: efektivitet i menjëhershëm, rezultate të qarta dhe mosrefuzim. Është e pamundur që ata që i lexojnë këto libra dhe mendojnë seriozisht mbi ta, të mund të mbrojnë më sinqerisht filozofinë materialiste, ateizmin apo çdolloj filozofie apo ideologjie të tillë. Edhe nëse ata vazhdojnë të sillen kështu, do të ishte vetëm një këmbëngulje sentimentale meqë këto libra refuzojnë këto ideologji që nga themelet e tyre. Të gjitha lëvizjet e kohëve të fundit të mohimit tani po mposhten ideologjikisht, kjo për shkak të koleksionit të librave të shkruar nga Harun Jahja.
Nuk ka dyshim se këto veçori janë rezultat i urtësisë dhe qartësisë së Kur’anit. Autori modestisht kërkon t’i sherbejë si mundet gjetjes së rrugës së drejtë të Allahut për njerëzimin. Në botimin e këtyre veprave nuk arrihet asnjë përfitim material.
Duke marrë parasysh këto fakte, ata që inkurajojnë njerëzit të lexojnë këto libra, të cilat të hapin «sytë» e zemrës dhe i bëjnë ata shërbyes më të përkushtuar ndaj Allahut, kryejnë një shërbim të paçmueshëm.
Ndërkohë, do të ishte një shpenzim kohe dhe energjie të propagandosh libra që krijojnë konfuzion në mendjet e njerëzve, i çojnë njerëzit në kaos idesh, të cilët, nuk kanë efekt të fortë e të saktë në heqjen e dyshimeve nga zemrat e njerëzve, sic është vërtetuar gjithashtu nga eksperiencat e mëparshme. Është e pamundur që librat që theksojnë më tepër aftësinë letrare të autorit sesa qëllimin fisnik të shpëtimit të njerëzve nga humbja e besimit të arrijnë të kenë efekt kaq të madh. Ata të cilët dyshojnë në këtë mund të shohin gati që arsyeja e vetme e librave të Harun Jahjes është të mundi mosbesimin dhe të mbjellë vlerat morale të Kur’anit. Suksesi dhe impakti i këtij shërbimi shfaqen në bindjen e lexuesve.
Një gjë duhet të mbahet në mendje: Arsyeja kryesore e ashpërsisë të vazhdueshme, konfliktit dhe të gjitha mynxyrave që shumica e njerëzve kalojnë, është mbizotërimi ideologjik i mosbesimit. Kjo gjendje mund të përfundojë vetëm me mposhtjen ideologjike të mosbesimit dhe duke treguar mrekullitë e krijimit dhe moralitetin Kur’anor në mënyrë që njerëzit të jetojnë me të. Duke marrë parasysh gjendjen e botës sot, që i çon njerëzit drejt dhunës, korrupsionit dhe konfliktit, është e qartë që ky shërbim duhet të ofrohet sa më shpejt dhe me sa më rendiment. Përndryshe, mund të jetë shumë vonë.
Nuk është tepër të thuash që koleksioni i librave të Harun Jahjas ka marrë përsipër këtë rol kryesues. Me dëshirën e Allahut, këto libra do të jenë një burim me të cilin njerëzit në shekullin e 21-të do arrijnë paqen, drejtësinë dhe lumturinë e premtuar në Kur’an.
Veprat e autorit përfshijnë: Urdhëri i ri Masonik, Islami kundër terrorizmit, Shkatërrimet që Darvinizmi i solli njerëzimit, ‘Dora sekrete’ në Bosnjë, Pas perdeve te holokaustit, Pas perdeve të terrorizmit, Zgjidhja: vlerat e Kur’anit, Shenjat e ditës së fundit, Gjunjëzimi i evolucionit, Përgjigje të sakta evolucionistëve, Keqkuptimi i evolucionit të specieve, Popujt e zhdukur, Profeti Musa (as), profeti Jusuf (as), Profeti Sulejman (as), Profeti Muhammed (saus), Koha e artë, Rëndësia e evidencave të Krijimit, E vërteta e jetës së kësaj bote, Të njohësh të vërtetën, Materia: një emër tjetër për iluzionin, Magjia e errët e Darvinizmit, Inxhinjeria në natyrë, Teknologjia imiton natyrën, Allahu njihet nëpërmjet arsyes, Kur’ani udhëheq drejt shkencës, Origjina e vërtetë e jetës, Një varg mrekullish, Krijimi i universit, Mrekullitë e Kur’anit, Vetësakrifikimi dhe modelet e sjelljes inteligjente tek kafshët, Fundi i Darvinizmit, Mrekullia e gjelbër: Fotosinteza, Mrekullia tek qeliza, Mrekullia tek syri, Mrekullia tek merimanga, Mrekullia tek milingona, Mrekullia e Krijimit tek bimët, Mrekullia tek atomi, Mrekullia tek fara, Mrekullia tek hormonet, Mrekullia tek trupi njerezor, Mrekullia tek proteina, Mrekullia e mikrobotës, Sekretet e ADN-së, etj.
Veprat e tjera të autorit rreth Kur’anit përfshijnë: Konceptet bazë në Kur’an, Vlerat morale të Kur’anit, Braktisja e shoqërisë mohuese, Shtëpia e vërtetë e besimtarëve: Parajsa, Njohuri të Kur’anit, Indeksi i Kur’anit, Sekretet e hipokritit, Emigrimi për çështjen e Allahut, Emrat e Allahut, Përgjigje nga Kur’ani, Vdekja, ringjallja, ferri, Beteja e të dërguarve, Armiku i betuar i njeriut: satani, Lutjet në Kur’an, Teoria e evolucionit, Rëndësia e vetëdijes në Kur’an, Dita e Ringjalljes, Mos harro, Rëndësia e durimit në Kur’an, Informacion i përgjithshëm nga Kur’ani, Para se të pendohesh, Profetët tanë thonë, Mëshira e besimtarëve, Frika e Allahut, Jezusi do kthehet, Bukuritë e paraqitura në Kur’an për jetën, Urtësia e vertëtë sipas Kur’anit, Islami: feja e së lehtës, Të shohësh për mirë çdogjë, Disa sekrete të Kur’anit, Guximi i besimtarëve, Drejtësia dhe toleranca në Kur’an, Ata që nuk e dëgjojnë Kur’anin, Sinqeriteti në Kur’an, Metodat e gënjeshtarit në Kur’an.


QËLLIMI I JETËS SË BESIMTARIT: PËLQIMI I ALLAHUT


…Allahu udhëheq tëgjithë ata të cilët kërkojnë Kënaqësinë e Tij drejt rrugëve të paqes dhe Ai i nxjerr ata nga errësira në dritë me Vullnetin e Tij dhe i udhëzon në Rrugën e Drejtë (Islam).
(Sure el-Ma’ideh: 16)

Çfarë e bën një Musliman të ndryshëm nga njerëzit e tjerë? Jomuslimanët mund t’i përgjigjen kësaj pyetjeje në shumë mënyra; ata mund të flasin për ndryshime kulturore dhe morale, për «këndvështrime të ndryshme të botës» apo për vlera që ata i mohojnë haptas. Ndryshe, disa mund të thonë që ndryshimi i ka rrënjët e tij në ideologjitë e ndryshme që përqafojnë Muslimanët. Megjithatë, gjithë këto ndryshime kanë të bëjnë me ndryshime «të dukshme» që duket se janë pasoja te një të tilli më themelor. Shpesh, ata nuk i kuptojnë arsyet që fshihen poshtë këtij ndryshimi. ( Në fakt, pse ata nuk janë Muslimanë është se ata nuk e kuptojnë këtë ndryshim). Përpara se të shpjegojmë vetinë bazë e të qënit musliman duhet të theksojmë diçka tjetër: Kur ne flasim për një «Musliman», ne nuk po i referohemi dikujt që e ka të shkruar «Musliman» mbi pashaportë. Në fakt, Musliman është emri që Allahu i vë atyre që përkrahin fort fenë e Tij. Vetia themelore, sipas Kur’anit, që i dallon Muslimanët nga njerëzit e tjerë është vëmendja e tyre ndaj fuqisë të pafundme të Allahut. Megjithatë, kjo nuk do të thotë gjithmonë afirmimin e ekzistencës së një Krijuesi. Kur’ani e nënvizon këtë fakt si më poshtë:

Thuaju: «Kush ju sjell furnizim nga qielli dhe nga toka dhe kush është Zotëruesi i të dëgjuarit dhe të shikuarit? Dhe kush e nxjerr të gjallën nga e vdekura dhe të vdekurën nga e gjalla? Dhe kush është rregulluesi dhe sunduesi i të gjitha çështjeve?». Do të thonë të gjithë «Allahu». Thuaju: «A nuk do të keni atëherë frikë nga Ndëshkimi i Allahut?»
Ky është Allahu, Zoti juaj i Vërtetë. Kështu pas së vërtetës, ç’gjë tjetër mund të ketë përveçse të gabuarës? Si atëherë keni humbur (nga e vërteta drejt mohimit dhe shkarjes) ?
( Sure Junus: 31-32)

Në ajetet e mësipërme, pyetjet i janë bërë atyre që e njohin ekzistencën e Allahut, i pranojnë veçoritë e Tij dhe, pavarësisht nga të gjithë këto veçori, nuk kanë frikë nga Allahu dhe si rrjedhim largohen prej Tij . (Në fakt as shejtani nuk e mohon ekzistencën e Allahut).
Të kuptosh fuqinë e Allahut nuk është vetëm një thënie verbale . Besimtarë janë ata që pranojnë ekzistencën e Allahut dhe madhështinë e Tij, «janë të qëndrueshëm në detyrimet e tyre» ndaj Tij dhe i drejtojnë të gjitha qëllimet e tyre ndaj Tij dhe ecin në dritën e këtij realiteti që u është bërë i dukshëm. Të tjerët, nga ana tjetër, janë njësoj si ata që e mohojnë Allahun, të përmendur edhe këta në ajetet e mëparshme, që nuk i kryejnë detyrimet e tyre ndaj Allahut, pavarësisht nga pranimi i tyre për ekzistencën e Tij.
Përgjatë jetës së tyre, njerëz të tillë mbeten plotësisht të pavëmendshëm ndaj Allahut, Krijuesit të njeriut. Se kujt ia detyrojnë jetën e tyre apo, si dhe pse iu është dhuruar kjo jetë mbi tokë, janë pyetje me të cilat ata nuk e shqetësojnë veten e tyre. Ata përballojnë një lloj jete plotësisht të veçuar nga Allahu dhe feja e Tij. Megjithatë, krahasimi i mëposhtëm në Kur’an e tregon qartë që një jetë e tillë qëndron mbi baza të kota dhe të kalbura dhe është e dënuar të shkatërrohet:
A është atëherë më i miri ai i cili i vuri themelin e ndërtesës së tij tek përkushtimi ndaj Allahut dhe të Kënaqësisë së Tij të Vyer, apo ai i cili vuri themelin e ndërtesës së tij të paqëndrueshëm buzë greminës, saqë u thërrmua bashkë me të në Zjarrin e Xhehenemit? Dhe Allahu nuk i do keqbërësit.
(Sure et-Teube: 109)

Ashtu siç na informon ajeti i mësipërm, jetët e atyre që u mungon besimi, si të përshkruara në Kur’an, themelohen “buzë greminës” . Qëllimi kryesor i mosbesimtarëve është arritja e lumturisë dhe paqes «në këtë botë». Kështu, ajo që ata duan më shumë është që të bëhen të pasur. Dhe përpiqen shumë për t’ia arritur kësaj me të gjitha mjetet mendore dhe fizike. Për të tjerë, të jesh një person i njohur dhe i respektuar është qëllimi i jetës; ata do të bënin gjithçka për të fituar respekt publik. Megjithatë, këto s’janë asgjë veç qëllime boshe që do vaniten kur të vijë vdekja mbi ta. Disa prej tyre, madje kujtojnë se kanë arritur qëllimet e tyre në këtë botë.
Një besimtar, sidoqoftë, është tërësisht i njohur me ekzistencën dhe fuqinë e Allahut. Ai e di pse Allahu e krijoi dhe cilat janë premtimet e Tij për të. Për këtë arsye, udhëzimi kryesor në jetën e besimtarit është të jetë një shërbëtor me të cilin Allahu të jetë i kënaqur. Ai i përdor të tëra mënyrat dhe përpjekjet për të arritur qëllimin e tij. Me këtë rast, ai zgjidh misterin e vdekjes: për shumë njerëz ajo s’është gjë tjetër vetëm fundi, kurse për besimtarin vdekja nuk është një shuarje por një fazë kalimtare për në jetën e vërtetë.
Jobesimtarët e mendojnë vdekjen si «një aksident të vetë-gjeneruar», ashtu siç e mendojnë dhe jetën të ketë lindur spontanisht dhe rastësisht. Fakti është se, sido që të jetë, Allahu krijon jetën dhe vetëm Ai mund ta marrë. Vdekja, që në asnjë mënyrë nuk është rastësi apo aksident, është një ngjarje që ndodh sipas ligjit të Allahut në një moment dhe vend të caktuar.
Nje Musliman është një person i cili kupton që Allahu ka fuqi mbi të gjitha gjërat dhe se vdekja nuk është fundi por një kalim në vendqëndrimin real të njeriut ( bota e Pertejme). I njohur me këto fakte, ai e eviton me kujdes ndërtimin e jetës së tij “buzë greminës”. Ai kthehet nga Allahu, duke e ditur se Ai është Zotëruesi i vërtetë dhe Krijuesi i jetës, vdekjes dhe asaj që vjen pas saj. Në këtë sistem të krijuar nga Allahu, ai kupton që pasuria, pozita shoqërore apo pamja e bukur nuk janë mjetet që e çojnë njeriun drejt suksesit; ato janë vetëm «raste» që ndodhin nën urdhërat e Allahut, që vlejnë vetëm për një periudhë të shkurtër kohe.
Çelsi i sistemit që Allahu ka krijuar është pranimi i Tij. Kjo sepse Allahu udhëzon vetëm ata që kërkojnë aprovimin e Tij.

…Allahu udhëheq të gjithë ata të cilët kërkojnë Kënaqësinë e Tij dhe Ai i nxjerr ata nga errësira në dritë me Vullnetin e Tij dhe i udhëzon në Rrugën e Drejtë (Islam).
(Sure el-Ma’ideh: 16).

Një Musliman është i tillë sepse ai kërkon aprovimin e Allahut. Ky është dhe dallimi kryesor mes Muslimanëve dhe njerëzve të tjerë. Muslimanët e shohin fenë si një mënyrë për të fituar kënaqësinë e Allahut, kurse shumica e njerëzve e marrin këtë si një sistem bestytnish që zënë një pjesë të mirë të jetës së tyre.
Në të vërtetë, në këtë pikë shfaqet papritur dallimi mes Muslimanëve të vërtetë dhe të atyre që i imitojnë ata (hipokritët). Muslimanët e përqafojnë fenë si një rrugëkalim drejt kënaqësisë së Allahut. Për hipokritët, kjo është diçka nga e cila ata përfitojnë. Për këtë arsye, faljet e hipokritit kanë natyrë «pretencioze» (Sure el-Ma’un: 6), ndërsa Muslimanët falen me përulje (Sure al-Mu’minun: 1-2). Në mënyrë të ngjashme, ndërkohë që Muslimanët i shpenzojnë paratë e tyre për çështjen e Allahut, hipokritët i shpenzojnë për të lënë mbresë tek njerëzit e tjerë dhe jo për të fituar kënaqësinë e Allahut.

O ju që keni besuar! Mos e jepni Sadakanë (lëmoshën) duke e ndjekur me njoftime për të treguar bujarinë apo me lëndime, si ai që shpenzon pasurinë e tij për t’u parë nga njerëzit, dhe ai nuk beson në Allahun, as edhe në Ditën e Fundme. Shembulli i tij është si një gur i lëmuar mbi të cilin ka fare pak pluhur; mbi të bie një shi i rrëmbyer që e lan atë dhe nuk mbetet gjurmë pluhuri në të. Ata nuk janë në gjendje të bëjnë asgjë me atë që kanë fituar. Dhe Allahu nuk e drejton popullin jobesimtar.
(Sure el-Bekare: 264)


Perpjekjet e duhura për kënaqësinë e Allahut

Njeriu përpiqet shumë për të fituar mirësi të kësaj bote, të cilat i mendon si qëllimi përfundimtar i jetës së tij. Ai bën ç’të mundet për të arritur mirëqënie materiale, njohje të shtresës shoqërore apo përfitime të tjera të kësaj bote. Për një «fitim të vogël» (Sure et-Teube: 9) që do t’i rrëshkasë nga duart shumë shpejt, ai bën një përpjekje me të gjitha energjitë e tij.
Muslimanët, që shpresojnë në një shpërblim shumë më të madh, që është Kënaqësia e Allahut dhe Kopshti i Tij, gjithashtu përpiqen shumë për çështjen e tyre. Për këtë veçori, Allahu thotë:

Kushdo që dëshiron gjërat kalimtare (të kënaqësisë së kësaj bote), Ne ia japim atij menjëherë çfarë Ne duam dhe për kë Ne duam. Pastaj, mbas kësaj Ne kemi përcaktuar për të Xhehenemin, aty do të digjet i përçmuar dhe i flakur tej. Dhe kushdo që dëshiron Jetën e Fundit dhe përpiqet dhe i shërben asaj me mundin që duhet për të duke qenë besimtar, atëherë të tillët janë ata që përpjekja e të cilëve do të jetë e pëlqyer ( e falenderuar dhe e shpërblyer nga Allahu).
(Sure el-Isra’: 18-19)

Një besimtar përpiqet «me mjetet e duhura» për pranimin e Allahut dhe për Botën tjetër. Ai «shet» pronën e tij dhe jetën e tij për hir të Allahut. Në Kur’an, kjo karakteristikë e besimtarëve shpjegohet si më poshtë:

Me të vërtetë Allahu ka blerë nga besimtarët jetën e tyre dhe pasurinë e tyre me Çmimin se i tyre do të jetë Xhenneti. Ata luftojnë për Çështjen e Allahut, kështu që ata vrasin dhe vriten. Është një premtim i vërtetë të cilin Ai ia detyroi Vetes në Teurat, Inxhil dhe në Kur’an. E kush është më i vërtetë në besën e tij sesa Allahu? Atëherë gëzohuni në marrëveshjen që keni përfunduar. Ky është ngadhënjimi madhështor.
(Sure et-Teube:111)

Besimtari nuk do hasi vështirësi në rrugën e Allahut, nëse ai ia ka shitur «pronën dhe jetën e tij» Allahut. Atë s’e tërheq asgjë përveç kenaqësisë së Allahut. Duke e ditur se ai nuk «e zotëron» trupin dhe pronën e tij, ai nuk i ndjek kurrë dëshirat e tij (nefset). Allahu është zotëruesi i trupit të tij dhe i çdo gjëje që ai ka, dhe ato do t’i vihen në shërbim sipas dëshirës se Allahut. Gjithashtu, do të provohet nga Allahu edhe nëse vendosmëria e dikujt është serioze. Një besimtar nuk duhet t’i shmangë betejat në rrugëkalimin e Allahut. Kjo sepse, hipokritët mund të kryejnë ndonjë vepër që duket sikur përputhet me kënaqesinë e Allahut (por jo veprën e duhur), për të pasur ndonjw «përfitim të lehtë».

Po të kishte qenë një përfitim i afërt dhe një udhëtim i i lehtë, ata do të kishin ardhur pas, por largësia ishte e madhe për ta dhe do të betoheshin për Allahun, «Vetëm sikur të mundeshim, pa sigurisht që do të dilnim bashkë me ju». Ata shkatërrojnë veten e tyre dhe Allahu e di se ata janë gënjeshtarë.
(Sure et-Teube: 42).

Prandaj, i vetmi kriter për të qenë një besimtar është të ndjesh një dëshirë të sinqertë për të arritur pranimin e Allahut dhe të mos ndalesh para sakrificave në rrugën e Allahut kur rrethanat i kërkojnë këto sakrifica.
Besimtarët janë ata të cilët «u zgjodhën për një qëllim të lartë duke u dhuruar mirësinë e mesazhit të përkujtimit të Shtëpisë ( së Fundit të njerëzve)» (Sure Sad:46). Një besimtar nuk kërkon asgjë përveç miratimit te Allahut. Ai shpreson ta kënaqë Allahun, të ketë meshirën e Tij dhe të fitojë Parajsën, sepse «kushdo, mashkull apo femër qoftë dhe është besimtar i vërtetë në njësinë e Allahut, një i tillë do të hyjë në Xhennet dhe atyre nuk do t’i bëhet as padrejtesia më e vogël qoftë edhe sa Nakira (lëvozhgë e bërthamës së hurmës)» . (Sure an-Nisa’:124)
Siç e pamë, Kur’ani na jep një pamje të shtjelluar qartë të besimtarit. Parajsa është vendi i atyre që «kanë besim të vendosur» në Allahun dhe në Jetën e Pastajme (Sure Lukman: 4) dhe pastaj «përpiqen me të gjitha mjetet e duhura» në rrugën e Allahut. Fundi i atyre që «respektojnë Allahun me anë të fesë se vërtetë» dhe i vendosin interesat e pavlera të kësaj bote pranë kënaqësisë së Allahut, përshkruhet kështu në Kur’an:

Dhe nga mesi i njerëzve është dhe ai i cili adhuron Allahun si të ishte mu në cak (të dyshimit): nëse i bie e mirë, ai kënaqet me të, por nëse e godet ndonjë sprovë, ai kthehet prapë nga vetja e vet duke humbur kështu të dyja, edhe këtë botë edhe Jetën e Fundit. Kjo është humbje e qartë.
(Sure el-Haxh: 11)

Besimtarët janë lakmues të botës tjetër. Allahu u premton atyre një jetë të përhershme. Zoti ynë i premton besimtarëve që Ai do t’i japë edhe një jetë të mirë shërbyesve të tij besues edhe në këtë botë, madje. Por kjo s’do të thotë aspak se ata nuk do të hasin ndonjë vështirësi apo shqetësim në këtë botë. Vuajtjet që ndeshin krijohen për t’i vënë ata në provë dhe për t’i bërë më të pjekur.
Pengesat që has një besimtar janë, në dukje, situata të vështira, por ku ato pranohen me përulje dhe bindje, Allahu e liron atë nga të gjitha ato vështirësi. Për shembull, kur njerëzit e tij u përpoqën ta hidhnin Profetin Ibrahim (a.s.) në zjarr për shkak të besimit të tij, përgjigjia e tij ishte tamam e një Muslimani; ai parapëlqeu të hidhej në zjarr sesa të largohej nga besimi i tij apo nga urdhërat e Allahut. Të hidhesh në zjarr është dhimbja më e tmerrshmë fizike që mund të provojë ndonjë qënie njerëzore në këtë botë. Megjithatë, Ibrahimi (a.s.) që e përballoi këtë provë nga Allahu në mënyrën më përulëse e me bindje, u shpëtua nga kjo me Dëshirën e Allahut dhe nuk u dëmtua aspak.

(Ibrahimi) u tha: «A adhuroni atëherë ju përveç Allahut gjëra që as nuk ju sjellin juve ndonjë të mirë dhe as nuk ju dëmtojnë? Turp për ju dhe përmbi ata që ju adhuroni në vend të Allahut! A nuk keni mend, pra?» Ata thanë: «Digjeni atë dhe ndihmoni zotat tuaj, në do të veproni gjë». Ne thamë: «O Zjarr! Bëhu i ftohtë dhe paqë e siguri për Ibrahimin!» Dhe ata deshën ta dëmtonin atë; por Ne i bëmë ata humbësit më të mëdhenj.
(Sure el-Enbija: 66-70).

Fakti që, nuk do kenë asnjë dëm ata që nuk kanë frikë të humbasin çdogjë ndërsa përpiqen për çështjen e Allahut dhe se ata do të fitojnë mjaft shpërblime materiale dhe shpirtërore, është theksuar në Kur’an në një pjesë që ngre në qiell besimin e tyre edhe kur janë një hap larg mposhtjes në luftë:

Njerëzit thanë: «Vërtet populli (pagan) ka grumbulluar kundër jush një ushtri të madhe, kështu që friksojuni atyre», por kjo në të vërtetë vetëm u shtoi Besimin dhe thanë: « Allahu vetëm na mjafton neve dhe për ne Ai është Rregulluesi më i mirë i punëve. Kështuqë ata u kthyen me Mirësi dhe Begati nga Allahu. Asnjë e keqe nuk i preku dhe ndoqën Kënaqësinë e Allahut dhe Allahu është Zotëruesi dhe Dhuruesi i Mirësive të pafund. Vetëm Shejtani jua shtie në mendje frikën e ndjekësve të tij (mosbesimtarët, paganët, mohuesit e njësisë së Allahut, etj), kështu që mos iu frikësoni atyre aspak, por m’u frikësoni vetëm Mua nëse jeni besimtarë të vërtetë. Dhe le të mos pikëllojnë ty (o Muhammed a.s.) ata të cilët nxitojnë në mohim. Vërtet as dëmin më të vogël nuk do t’i shkaktojnë Allahut. është dëshira e Allahut për të mos u dhënë asnjë pjesë në Botën e përtejme dhe për ta do të ketë ndëshkim të madh.
(Sure Al’Imran: 173-177)

Si përfundim, s’ka mjerim, vështirësi apo brenga në jetën e një besimtari që kërkon aprovimin e Allahut dhe i vëzhgon urdhërat e Tij. Kjo tregohet nga rrjedha e ngjarjeve me të cilat Allahu provon këmbënguljen, durimin dhe përuljen. Këto ngjarje, të para nga jashtë, janë shqetësuese dhe të vështira; por nëse priten me durim dhe bindje, ato bëjnë të shihet më mirë mëshira e Allahut. Veç kësaj, Allahu na informon në Kur’an se Ai nuk e ngarkon dikë më shumë sesa ai mund të durojë.

Allahu nuk e rëndon askënd mbi mundësitë që ai ka.
(Sure el-Bekare: 286).

Allahu nuk e dënon një besimtar që i shërben siç duhet, as në këtë botë dhe as në tjetrën. Përkundrazi, Ai e shpërblen atë gjerësisht në këtë botë dhe përtej.

Dhe kur t’u thuhet të përkushtuarve (ndaj Allahut), «Çfarë ju ka zbritur Zoti juaj?» ata do të përgjigjen: «Të gjitha më të mirat» Për ata që bëjnë mirësi në këtë botë, do të kenë mirësi, ndërsa Banesa e Botës së Fundit do të jetë akoma dhe më e mirë. Vërtet e shkëlqyer do të jetë Banesa e të përkushtuarve. Kopshtet e Begatisë së përjetshme të Xhennetit nën të cilët rrjedhin lumenj, ku ata do të hyjnë, aty ka për ta gjithçka që dëshirojnë. Kështu i shpërblen Allahu të përkushtuarit. (Sure en-Nahl: 30-31)

Si një kujtesë nga Allahu, vuajtja, vështirësia dhe shqetësimi i vijnë atyre që nuk janë në gjëndje të arrijnë miratimin e Allahut, që nuk tregojnë bindje absolute ndaj Tij por shohin dëshirat e tyre. Kur besimtarët bëjnë një gabim, ata i konsiderojnë shqetësimet dhe vështirësitë si një pasojë , si një paralajmërim i mëshirshëm nga Allahu. Të kujdesshëm, nxjerrin mësim prej tij, pendohen dhe përmirësojnë sjelljen e tyre. Kurse jobesimtarët, nuk mësojnë kurrë nga mynxyrat që hasin, prandaj meritojnë vuajtje të përhershme në botën tjetër.


Të njohësh shpirtin

Një pjesë tjetër shumë e rëndësishme e informacionit që na jep Kur’ani për njeriun është «shpirti» i tij (en-nefs). «Shpirti», sipas Kur’anit, d.m.th. «ego» ose «personalitet».
Në Kur’an, Allahu shpjegon dy aspektet e shpirtit: një që nxit shejtanin dhe veprat e ulëta, dhe tjetri që ruhet nga çdo ngulitje e shejtanit. Kur’ani e shpjegon këtë në Suren esh-Shems:

Për shpirtin dhe për Atë i cili e përsosi atë në përmasa; pastaj i tregoi atij çfarë është e gabuar dhe çfarë është e drejtë për të; vërtetë që do të ngadhnjejë ai i cili e pastron vetveten; dhe vërtet që dështon ai i cili e prish vetveten.
(Sure esh-Shems: 7-10).

Pra, siç shihet nga ajetet e mësipërme, e keqja ekziston në shpirtin e çdo njeriu. Megjithatë ai që pastron shpirtin e tij do të ketë shpëtim. Besimtarët nuk i dorëzohen të keqes brenda tyre; ata thjesht e evitojnë atë nën orientimin e frymëzimit të Allahut. Ashtu siç tha Profeti Jusuf (a.s.): «Edhe unë nuk e liroj veten nga faji. Padyshim që uni (nefsi njerëzor) është i prirur drejt së keqes - përveç kur Zoti derdh mëshirën e Tij (mbi atë që do) …» (Sure Jusuf: 53), që është mënyra e duhur e të menduarit të besimtarit.
Meqë uni «është i prirur drejt se keqes», një besimtar duhet të jetë gjithmonë vigjilent për shpirtin e tij. Ashtu siç tha dhe Profeti Muhammed ( s.a.u.s.), «beteja më e madhe është beteja kundër vetes (nefsit)». Shpirti, përherë e tundon njeriun dhe nuk i jep nga kënaqësitë e Allahut. Ndërsa bën këto, ai përpiqet të ofrojë alternativa joshëse. Megjithatë, një besimtar, falë frikës së tij nga Allahu, nuk mashtrohet nga ky aspekt «shtrembërues» i shpirtit. Ai gjithmonë kthehet nga ajo që është e drejtë, për të kaluar një jetë në përputhje me Dëshirën e Allahut. Ky është qëndrimi i një personi të mençur, në kundërshtim me atë të një të marri, siç e thotë dhe Profeti Muhammed (s.a.u.s.): Një person i urtë, i mençur, është ai që mban një orë mbi dëshirat dhe pasionet e trupit të tij, dhe e ruan veten nga ajo që është e dëmshme, dhe përpiqet për atë që do i sjelle përfitime pas vdekjes; dhe një person i marrë është ai që ulet para dëshirave dhe pasioneve të tij dhe pret nga Allahu përmbushjen e dëshirave të kota. (Tirmidhiu)


Ruajtja nga idhujtaria

Shumë shkurt, idhujtaria është shoqërimi i qënieve të tjera me Allahun. Duke parë këtë përkufizim, shumë njerëz mund të thonë « Ne nuk i shoqërojmë asgjë Allahut», por ndoshta nuk është kështu. Moskuptimi i tyre i idhujtarisë mund të çojë në këtë thënie. Në fakt, Kur’ani tregon rastin e shumë njerëzve që i shoqërojnë diçka Allahut - d.m.th. janë idhujtarë - por që nuk e pranojnë kurrë këtë situatë:


Dhe ditën kur Ne do t’i mbledhim të gjithë ata së bashku, Ne do t’u themi atyre që Na bashkonin të tjerë në adhurim: «Ku i keni shokët të cilët ju gjithnjë i mbajtët (si të adhuruarit tuaj)?» Në këtë kohë nuk do tu lihet asnjë dredhi por vetëm që të thonë: «Betohemi për Allahun, Zotin tonë se nuk kemi qenë prej atyre që adhuronin të tjerë përveç (e përkrah) Allahut .
(Sure En Aam: 22-23)

Askush nuk duhet të pranojë që është i çliruar kompletësisht nga idhujtaria, por duhet t’i lutet Allahut ta mbajë larg saj. Kjo sepse idhujtaria është mëkat i madh. Kur Profetin Muhammed (s.a.u.s.) e pyetën kush ishte mëkati më i madh, ai u përgjigj «T’i bësh shok Allahut, ndërkohë që Ai të ka krijuar ty». Në Kur’an, Allahu pohon se Ai mund të falë të gjitha gjynahet dhe krimet përveç idhujtarisë:

Padyshim që Allahu nuk fal që Atij t’i vihen shokë në adhurim, por Ai fal përveç kësaj këdo që Ai dëshiron. Dhe kushdo që i vë shok Allahut në adhurim vërtet ai ka shpikur një gjynah të tmerrshëm.
(Sure an-Nisa’: 48).

Pika fillestare e idhujtarisë, që është një «mëkat dhe shpifje» shumë e madhe, është t’i përshkruash veçoritë e Allahut një qënieje tjetër, thjesht me mend. Fakti është se, atributet (fuqia, inteligjenca, bukuria e me rradhë) që ne ia përshkruajmë qënieve të tjera nuk i përkasin në të vërtetë atyre; ato janë dhënë nga Allahu për një periudhë kohe të përcaktuar dhe të kufizuar. Duke thënë se këto atribute «i përkasin» qënieve të tjera veç Allahut thjesht do të thotë t’i shohësh ato si zotër. Kjo, përkufizohet si: t’i bësh qëniet në fjalë shok të Allahut, me fjalë të tjera, të krijosh të barabartë (shokë) me Allahun.
Përsa i përket njëshmërisë së Allahut, Kur’ani thotë:

Thuaj: «Ai është Allahu, Një dhe i Vetëm, Allahu, Zotëruesi i Vetëmjaftueshëm i çdogjëje. Ai as nuk lind, as nuk është i lindur. Dhe s’ka asnjë të barabartë ose të krahasueshëm me të.
(Sure el-Ihlas: 1-4)

Siç thuhet në ajetet e mësipërme, Allahu është Furnizuesi i të gjithëve; çdo qënie ka nevojë për Të që të ekzistojë. Asnjë gjë është e barabartë me Të. Nëse ky fakt mohohet dhe njerëzit fillojnë të mendojnë se ndonjë qënie ekziston me vullnetin e saj, pa mbështetjen e Allahut, shfaqet idhujtaria (shirku). Me këto mendime, njeriu harron se çdo gjallesë është nën kontrollin e Allahut. Shfaqet papritur një besim i rremë rreth ekzistencës së ndonjë qënieje, që s’ka nevojë për Allahun. Dhe të besosh që një qënie e tillë mund të ekzistojë bën që njeriu t’i kërkojë ndihmë, të kërkojë aprovimin dhe të pranojë rregullat e tij.
Megjithatë, besimtarët që nuk i bëjnë shok Allahut kthehen vetëm nga Ai pasi ata e dinë se Allahu ka fuqinë mbi çdo gjë. Kjo llogjikë bazë e besimtarëve citohet në Kur’an si më poshtë:

Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm Ty të mbeshtetemi e të kërkojmë ndihmë.
(Sure el-Fatiha: 4)

Ata që i bëjnë shok Allahut në fakt kthehen drejt qënieve që nuk janë të aftë t’i ndihmojnë ata. Kjo sepse qëniet që ata i marrin si hyjni janë gjithashtu shërbëtorë shëndetligë si ata vetë. Mbi këtë Allahu citon:
A i mveshin e i përshkruajnë ata shokë Allahut ato (gjëra, idhuj, zota) që nuk kanë krijuar kurrgjë por përkundrazi vetë janë të krijuar? Asnjë ndihmë nuk munden ato t’u japin atyre dhe as vetveten e tyre nuk e ndihmojnë dot aspak. Edhe nëse i thërrisni në udhëzim, ata nuk ju ndjekin dhe nuk jua vënë veshin. Njësoj është për to, si t’u bëni thirrje a të heshtni. Sigurisht se ata që ju i lutni në vend të Allahut, ata vetë janë robër si dhe ju. Thirruni pra atyre dhe le t’u përgjigjen nëse jeni të drejtë.
(Sure al-Araf: 191-194).

Pra, idhujtaria është shpifje dhe mashtrim i madh dhe qëndrim jo i urtë. Kjo përshkruhet në Kur’an si më poshtë:

O njerëz! Është thurur një përngjasim për ju, kështu që dëgjoni mirë: Me të vërtetë që ata të cilëve ju u drejtoheni në vend të Allahut, nuk mund të krijojnë as edhe një mizë, edhe sikur të mblidheshin të gjithë së bashku për t’ia arritur qëllimit. Dhe nëse miza merr diçka prej tyre, ata nuk do të kenë aspak fuqi për ta çliruar atë prej mizës. Kësisoj, të dobët janë që të dy, edhe lutësi edhe i luturi. Ata nuk e kanë vlerësuar lart Allahun me Lartësinë e Tij të Merituar. Vërtet që Allahu është Fuqiplotë, i Gjithfuqishëm.
(Sure el-Haxh: 73-74)

Idhujtaria shfaqet në forma të ndryshme. Meqë njerëzit marrin qënie të tjera veç Allahut si hyjni, ata kërkojnë aprovimin e tyre, i varin shpresat tek ato dhe i pranojnë gjykimet e tyre si të vërteta. Në këtë mënyrë një njeri i nënshtrohet miliona hyjnive imagjinare. Ai shpreson të gjejë qetësi në këto qënie, të cilat janë po aq të pafuqishme sa ai vetë. Megjithatë, ai që i bën shok Allahut është në një qorrsokak dhe humbja e tij është shumë e madhe. Fakti shihet në Kur’an në vijim:

…Bashkimi i të tjerëve në adhurim me Allahun është gabim i madh.
(Sure Lukman: 13)

Akoma duhet thënë se një njeri i tillë gënjen veten. Kjo sepse “Allahu nuk i bën padrejtësi aspak njerëzimit, por njerëzimi i bën padrejtësi vetes së tij” (Sure Junus: 44).


TË ARRISH SHUMË NGA KËNAQSITË
E ALLAHUT


Një besimtar është një njeri që është «pastruar» nga idhujtaritë dhe nga format e tjera të injorancës, si të shpresuarit në hyjni imagjinare apo të kërkuarit e aprovimit të tyre duke u bërë kështu vartës i tyre. Ai i shërben vetëm Allahut dhe kërkon vetëm aprovimin e Allahut. Siç e kemi thënë në fillim, ai e bën këtë «duke u përpjekur me të tëra mënyrat e duhura».
Çelësi i «të përpjekurit me të tëra mënyrat e duhura» në rrugën e Allahut është të kërkosh të arrish atë çfarë e kënaq Allahun më shumë. Përballë zgjedhjeve të ndryshme, të gjtha nga të cilat janë të lejueshme, një besimtar duhet të zgjedhë atë që e kënaq më tepër Allahun. Kjo mund të përshkruhet shkurt si më poshtë:
• Një besimtar duhet të kalojë tërë jetën e tij duke bërë çfarë është «e ligjshme». Kur’ani e thotë qartë cilat veprime janë të jashtëligjshme dhe këto janë në të vërtetë shumë pak në numër. Çdogjë tjetër veç këtyre veprave të paligjshme, është e ligjshme.
• Bashkë me këtë, një besimtar duhet te përkujdeset ndaj veprave dhe mendimeve që e kënaqin më tepër Allahun. Në këtë orvatje, atë e udhëheqin urtësia dhe «largpamësia» e tij.
Shembulli i «shpenzimit në rrugën e Allahut» (infak) do ta bëjë këtë koncept më të qartë. Një besimtar është një person që i ka shitur «veten dhe pronën e tij» Allahut. Ai duhet të vërë në përdorim gjithçka që zotëron në mënyrën që e kënaq më tepër Allahun. Megjithatë, ai shpesh mund të përballet me zgjedhje të ndryshme. Supozojmë se ai ka një shumë të konsiderueshme parash me të cilat ai mund të blinte një kostum për veten e tij. Në të vërtetë kjo është një gjë e lejueshme dhe e ligjshme për tu bërë; të jesh i kujdesshëm për paraqitjen e jashtme është sigurisht në përputhje me dëshirën e Allahut. Megjithatë, me këto para mund të bëhen gjëra të tjera që mund ta kënaqin Allahun më tepër. Nëse ia jep ato një nevojtari, Allahu do jetë shumë më i kënaqur. Megjithatë ky është një vendim që merret vetëm nga vetë personi. Duke konsideruar kushtet dhe ambjentin ku jeton, ai vendos prioritete duke këshilluar më parë ndërgjegjen e tij.
Një shembull tjetër do e shpjegojë më qartë këtë koncept: Një besimtar është përgjegjës për «të shijuar të mirat dhë të ndalojë të keqen», duke përhapur fenë e Allahut dhe duke mbartur një luftë mbi baza intelektuale kundër tiranëve në botë.
Të përkrahësh këtë përgjegjësi të rëndësishme, është një mënyrë për të fituar kënaqësitë e Allahut. Një përgjegjësi e tillë do të thotë që detyra të caktuara kanë përparësi mbi të tjera. Meqë ka shumë detyra të tilla, nuk do të ishte korrekte t’i jepje përparësi ndonjë pune tjetër edhe pse është e lejueshme dhe e ligjshme. Për shembull, burri është përgjegjës për tu kujdesur për familjen e tij, ai duhet të ofrojë siguri dhe mbështetje për antarët e familjes. Megjithatë, të përdorësh këtë si pretekst për te evituar përgjegjësinë për «të shijuar të mirat dhe të ndalosh të keqen» do të ishte zgjedhje e papërshtatshme për një besimtar.
Në të vërtetë, po ta mendojmë, mund të shohim se «shpirti» (en-nefsi), përfshihet kur njeriu preferon diçka më pak të vlershme në sy të Allahut. Kjo preferencë është pasojë e lënies mënjanë të një «pjese» për shpirtin. Në këtë kuptim, njeriu nuk duhet të drejtohet nga shpirti i tij, por të dalë jashtë kësaj për të arritur pëlqimin e plotë të Allahut. Të mundohesh të arrish miratimin e Allahut me 99 % të përpjekjeve të tua dhe të lësh mënjanë 1 % pjesë për shpirtin, mund të mos jetë e pranueshme në sytë e Allahut. Kjo sepse personi në fjalë ka bërë shok shpirtin e tij me Allahun. Një idhujtari e thjeshtë prej 1 % mund t’i bëjë shërbimet e tij të papranueshme. Situata e atyre që i bëjnë shok qënieve e tjera veç Allahut , përshkruhet më poshtë:

Ata caktojnë për Allahun pjesë nga blegtoria të cilat Ai i ka krijuar dhe thonë: "kjo është për Allahun", sipas mendjes së tyre "dhe kjo është për 'shokët' tanë". Por pjesa e shokëve të tyre nuk arrin tek Allahu, ndërsa pjesa e Allahut arrin te 'shokët' e tyre. E poshtër është mënyra si ata gjykojnë!
(Sure En Aam:136)

Nëse një person rrezikon jetën për mbrojtur familjen e tij për ndonjë padrejtësi që i është bërë, por mbetet i pavëmendshëm dhe merret vetëm me punët e tij kur ka shtypje dhe shpifje kundër besimtarëve të tjerë, mund të themi se ai nuk e arrin pëlqimin e Allahut. Një sjellje e tillë tregon anim dhe nënshtrim ndaj shpirtit (nefsit) të tij, që është komplet kundër qëllimit Islam «t’i shërbesh vetëm Allahut». Për më tepër, sipas Kur’anit, të veprosh sipas dëshirave të shpirtit është njësoj si t’i bësh shok Allahut.

A e ke parë ti atë i cili ka zgjedhur si zot të tij dëshirën e vet? A do të ishe ti atëherë rregullues i punëve të tij përmbi të?
(Sure el-Furkan: 43)

Një besimtar nga ana tjetër, e përkushton tërë jetën dhe pasurinë e tij ndaj Allahut. Kjo sjellje superiore e besimtarëve përshkruhet në Kur’an:

Thuaj: “Sigurisht falja ime, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë për Allahun, Zotin e Aleminit
(Sure En-Aam: 162)

Sjellja e besimtarëve në luftë, në kohën e Profetit (s.a.u.s.) për të arritur atë që e kënaq më shumë Allahun, tregohet në Kur’an. Përballë dy grupe armiqsh, besimtarët preferuan të luftonin kundër grupit më të dobët. Por ishte dëshira e Allahut që ata të luftonin kundër më të fortit. Këto ngjarje tregohen në ajetet e mëposhtme:

Kur Allahu ju premtoi juve një nga dy grupet duhet të ishte juaji, ju dëshiruat atë të paarmatosurin të ishte i juaji por Allahu donte të përligjte të vërtetën sipas Fjalës së Tij dhe t’u priste rrënjët mosbesimtarëve. Me qëllim që Ai të bënte që të ngadhënjente e vërteta dhe të asgjësonte të pavërtetën, edhe pse këtë e urrenin dhe ishe e hidhur për mosbesimtarët.
(Sure el-Enfal: 7-8)

Pra, Allahu bëri që besimtarët të përballnin grupin më të fortë duke i drejtuar ata tek diçka me të cilën Ai kënaqej më shumë. Në fund, ata triumfuan me ndihmën e Allahut
Shembulli i mësipërm është një ngjarje e lidhur me kushtet e asaj kohe. Por mbetet fakti se në çdo kohë Muslimanët provohen me ngjarje të ndryshme. Sot, për shembull, Muslimanët duhet të përfshihen në një luftë intelektuale kundër atyre që mohojnë Kur’anin dhe faktet e krijimit si dhe atyre që përpiqen të mbjellin imoralitetin në shoqëri. Muslimanët duhet të përcaktojnë rrugën më të mirë që duhet të ndjekin në këtë luftë që ata kanë marrë përsipër. Por, nëse ndonjëri ka fuqinë për ta mbështetur këtë përgjegjësi dhe merret me probleme jo shumë urgjente vetëm për të kënaqur dëshirat e tij, kjo vetëm do ngjallë pakënaqësinë e Allahut.
Në çdo rast, një prirje e tillë nuk përputhet me drejtimin e duhur te sjelljes të një Muslimani. Ai është dikush i zgjedhur nga Allahu dhe të cilit i është dhuruar besimi; ai është përgjegjës për të zhdukur keqbërjen nga shoqëria, ta zëvendësojë atë më paqe dhe të krijojë një ambient ku secili të jetojë në fenë e Allahut. Ai është pëergjegjës të luftojë për ato burra, gra e fëmijë që shtypen dhe që thonë: “Zoti Ynë! Na shpëto nga ky qytet me këtë popull shtypës dhe nxirr për ne një prej Teje, që të na mbrojë, na nxirr për ne një prej Teje, që do të na ndihmojë.” (Sure an-Nisa’: 75).

Ky koncept nuk kufizohet vetëm me një luftë intelektuale. Gjatë jetës së tij, një Musliman duhet të mbajë këtë pikpamje, në jetën e përditshme, në adhurimet dhe në të gjitha çështjet që has.
Ndërkohë, ne duhet të mbajmë në mend se shprehja «të bësh çfarë e kënaq më tepër Allahun», përdoret për të kuptuar më mirë konceptin: Të largohesh nga çfarë e kënaq më shumë Allahun dhe të merresh me detyra të një rëndësie dytësore është në fakt mospëlqim nga Allahu. Ajo gjë e vetme që e kënaq më tepër Allahun është, në çdo rrethanë, çdogjë në përputhje me dëshirën e Tij. Me fjalë të tjera, nuk ka zgjidhje të tjera për çfarë e kënaq më shumë Allahun.
Të mos e kërkosh këtë gjë dhe të kënaqesh me pak vjen nga një mungesë pamjeje e botës tjetër. Kjo pamje formohet pasi ndonjëri mendon se e meriton parajsën. Por, asnjë nuk mund të jetë i sigurt për një shpërblim të tillë. Në Kur’an, Allahu paralajmëron edhe vetë Profetin (s.a.u.s.) me ajetin, “…Po të deshte Allahu, Ai mund ta kishte vulosur zemrën tënde…” (Sure esh-Shura:24). Me këtë rast, është e qartë se askujt nuk i garantohet parajsa.
Në çdo rast, një besimtar i sinqertë, siç përshkruhet në Kur’an, s’e mendon kurrë se ai apo ajo patjetër meriton parajsën e të rrëmbehet nga kjo ndjenjë. Besimtari i vërtetë zakonisht i lutet Allahut me «frikë dhe shpresë» (Sure al-A’raf: 56)
Ata që shmangen nga feja e vërtetë mendojnë se e meritojnë parajsën pasi nuk e kanë frikë Allahun si duhet dhe i marrin për të mira veprat e tyre. Me një llogjikë të kotë, ata thonë; «Ne do na falen gjynahet sido të jetë». Megjithatë, kjo është sjellje e veçantë e atyre që nuk e kanë frikë Allahun ashtu si duhet pasur frikë Ai. Për këtë situatë, Allahu thotë:

Pas tyre vijoi një brez i poshtër, të cilët trashëguan Librin , por që zgjodhën për vete të mirat e kësaj bote mashtruese duke thënë (si shfajësim), “çdo gjë do të na falet neve”. Edhe nëse përsëri kotësi mashtruese të kësaj jete do t’u dilnin përpara, ata përsëri do të kapeshin pas tyre. A nuk ishte besa e Librit që iu mor atyre se nuk do të thoshin asgjë tjetër veçse të vërtetën për Allahun? Ndërkohë ata kanë studiuar çfarë ka në të (Librin e tyre). Por Banesa e Botës së Pastajme është më e mirë për të përkushtuarit. A nuk do të kuptoni pra?
(Sure al-A’raf: 169).

Ka gjithashtu edhe nga ata, të cilëve u janë dhënë të mira materiale në këtë botë, që arrijnë në përfundimin e gabuar se Allahu i do ata dhe si rrjedhim do mirëpriten në parajsë - edhe pse mbartin dyshimin e ekzistencës së saj. Kur’ani na jep një shembull:

Dhe sillu atyre shembulin e dy vetave: njërit prej tyre Ne i patëm dhënë dy kopshte me vreshta dhe ia patëm rrethuar që të dy me hurma ndërsa ndërmjet tyre patëm vendosur fusha të gjelbëruara bereqeti. Secili prej atyre dy kopshteve jepte prodhimet e tij dhe nuk e humbën aspak begatinë e frutave të tyre; po kështu ne bëmë edhe lumë të gurgullojë mes tyre. Dhe kështu ai pati fruta të bollshëm. I tha shokut të tij gjatë një bisede të rastit me të: "Unë kam më shumë se ti pasuri dhe jam më i fortë e i nderuar ndër njerëz". Dhe shkoi pastaj në kopshtin e tij në gjendje të tillë, i padrejtë për veten e vet. Tha: "Nuk më duket se do të shterojë gjithë kjo ndonjëherë. Edhe nuk mendoj se Ora (çasti i Fundit të botës) do të vijë ndonjëherë dhe vërtet nëse do të sillesha prapë te
Zoti im, sigurisht që do të gjeja më tepër begati se kjo kur të kthehesha tek Ai"
(Sure el-Kehf: 32-36).

Një Musliman, në kundërshtim me njerëzit me këtë mendje, i frikësohen «devijimit pas udhëzimit në rrugën e drejtë». Lutja e besimtarëve në Kur’an, është si më poshtë:

“Zoti ynë! Mos na i lër zemrat tona të shmangen nga e vërteta pasi Ti na ke udhëzuar, dhe na dhuro mëshirë nga Mëshira Jote. Vërtet Ti je Dhuruesi më i madh.
(Sure Al’Imran:

Megjithatë, ia vlen të përmendim se kjo nuk është lloji i frikës që ngjall ankth dhe vështirësi në zemrat e besimtarëve. Përkundrazi, frika nga Allahu e motivon besimtarin të përpiqet më tepër për tu bërë shërbëtor që e meriton të hyjë në Parajsë dhe të sigurohet se ai po e kalon jetën e kësaj bote në mënyrën më të mirë të mundshme. Një Musliman synon të arrijë pëlqimin e Allahut në këtë botë që është dhënë për një kohë të shkurtër. Mendimet e tij përqëndrohen në një moment të vetëm që do vijë së shpejti: ai me siguri do vdesë një ditë dhe do përgjigjet për veprat e tij para Allahut. Kjo do e çojë atë ose në shkatërrim të tmerrshëm, të përjetshëm ose në shpëtim të përjetshëm. Nuk do ishte e urtë të mendoje ndonjë zgjidhje tjetër apo të jesh i pavëmendshëm para një ngjarjeje kaq të madhe.
Për shpëtimin e tij, një besimtar ka përgjegjësinë të kërkojë «çfarë e kënaq më tepër Allahun». Të mos e bëjë këtë do të thotë të jetë i pakujdesshëm ndaj rreziqeve që e presin. Para syve të poshtërimit që do ketë në ferr dhe në prani të Allahut, është thelbësore të kërkosh «atë që e kënaq më tepër Allahun».
Po japim disa shembuj që tregojnë sjelljen që shfaqet para rreziqeve të kësaj bote dhe përpjekjet për t’i përballuar, për të kuptuar më mirë si të arrihet çfarë e kënaq më tepër Allahun.
• Supozojmë se je përballë një përmbytjeje gjigante ku niveli i ujit rritet shumë shpejt. Në këtë situatë, do vrapoje për në majë të një ndërtese 10-katëshe për të shpëtuar apo do rrije në katin e 5-të dhe do thoje «Ky vend është aq i lartë sa të më shpëtojë.» ?
• Le të supozojmë se ndodhet një ashensor që mund të të çojë në katin e fundit. Ky nuk është falas dhe punon vetëm një herë. Ti ke tamam aq para sa duhen per tu ngjitur. Do t’i jepje të gjithë paratë që ke për të ikur në majë apo do rrije në ndonjë kat më poshtë që mund të përmbytet?
• Përsëri, le të supozojmë se po bëhet një festë e madhe në katin e 6-të ku ti je strehuar. Do rrije në festë apo do përpiqeshe të ikje në katin e fundit?
• Nje shembull tjetër, supozojmë se shoku yt i ngushtë pëson një atak në zemër dhe ai ose ajo duhet çuar menjëherë tek Urgjenca. Në këtë situatë ti do e ngisje makinën sa më shpejt të mundje apo do ecje ngadalë dhe të thoje «Kaq shpejt mjafton, ai ose ajo duhet të durojë» ?
Siç shihet në shembujt e mësipërm, para rreziqeve, njeriu bëhet vigjilent dhe bën të pamundurën për të shpëtuar. Kërcënimi më i madh është ferri. Një nga qëllimet më të rëndësishme të një besimtari është animi i tij i brendshëm për të evituar këtë rrezik.
Për një moment supozojmë se je në buzë të ferrit, rrotull të cilit njerëzit do mblidhen Ditën e Gjykimit dhe do dëshmojnë për pamjet e tij rrënqethëse. Nëse shikon ferrin, a nuk do zgjidhje mes shumë alternativave pëlqimin e Allahut?
Kur një person çohet në ferr, ai nuk do ketë më rastin të zgjedhë por vetëm do përgjigjet për veprat e tij. Kështu, duhet vepruar nën këtë dritë. Në të vërtetë, një besimtar gjithmonë vepron kështu duke pasur parasysh afrinë e ferrit dhe se ai, në çdo moment, mund të shkojë në botën tjetër. Në shumë raste, Kur’ani tërheq vëmendjen tek fakti se çdo pendim në botën tjetër është i kotë. Një nga ajetet më të përshtatshme për këtë është:

Dhe atje ata do të bërtasin: "Zoti ynë! Na nxirr të punojmë mirësi e drejtësi, jo ato që punuam gjithnjë".Ai do tu përgjigjet. " A nuk ju dhamë Ne jetë mjaft të gjatë, saqë kushdo që donte të merrte këshillim, mund ta merrte atë? Edhe këshilluesi ju erdhi. Shijoni pra! Për keqbërësit nuk ka asnjë ndihmës.
(Sure Fatir: 37)

Nga ana tjetër, ashtu sic mundohemi tu rrimë larg rreziqeve, duhet të përpiqemi në mënyrë të ngjashme dhe më shumë akoma për të fituar bekimet. Sigurisht që nuk është e urtë të ndjehesh i kënaqur të kesh më pak në parajsë. Kur ikën nga një ishull plot me ar, a nuk do merrje sa më shumë të mundeshe me vete? Kur vjen koha për të ikur nga kjo botë, një Musliman nuk duhet të ndjejë keqardhje e të thotë «Sa doja të kisha bërë këtë apo atë» ose «Sa do doja të kisha fituar shpërblimet e kryerjes së ndonjë vepre veçanërisht të mirë». Për të evituar këtë situatë, ai duhet të zgjedhë me kujdes atë që e kënaq më tepër Allahun.
Mosbesimtarët përpiqen për këtë jetë që nuk është veç një «kënaqësi kalimtare dhe e shpejtë» (Sure Al’Imran: 197). Ndërsa kjo “kënaqësi” ka një fund të hidhur, Allahu premton pëlqimin e Tij, mëshirën dhe parajsën për besimtarët. Një besimtar që ia dëshiron vetes këto premtime të Allahut, duhet të përpiqet shumë për të arritur çfarë e kënaq më tepër Atë.


Çelësi i pëlqimit të Allahut: Ndërgjegja

Përballë zgjedhjeve të ndryshme, një besimtar duhet të zgjedhë atë që e kënaq më tepër Allahun. Këtu, ndërgjegja është kriteri kryesor që do ta udhëheqë atë drejt zgjedhjes së duhur. I Dërguari i Allahut, profeti Muhammed (s.a.u.s.) i vuri mjaft rëndësi ndërgjegjes në një bisedë që bëri me një burrë.
Një njeri e pyeti të Dërguarin e Allahut (a.s.): «Çfarë është besimi?» Ai i tha: «Kur një vepër e mirë bëhet burim kënaqësie për ty dhe një vepër e keqe burim neveritjeje, atëherë je besimtar». Ai e pyeti përsëri te Dërguarin e Allahut: «Çfarë është mëkati?» Atëherë, Ai tha: «Kur i dorëzohesh diçkaje që të ther ndërgjegjen» (Tirmidhiu).
Një nga ndryshimet kryesore mes një besimtari dhe një jobesimtari është se, ndërsa besimtari mbështet dhe beson ndërgjegjen e tij, jobesimtari do merret vesh me shpirtin e tij i cili të shtyn për vepra të ulëta. Si rrjedhim, një besimtar kujdeset për ndërgjegjen e tij dhe kjo është sjellja e tij natyrale.
Megjithatë, kjo nuk do të thotë që një besimtar është i paprekshëm ndaj tundimeve të vetvetes. Ashtu si tha dhe Profeti Jusuf (a.s.) “Padyshim që uni është i prirur drejt së keqes” (Sure Jusuf: 53). Sipas kësaj, ajo komandon ato alternativa që janë kundër Dëshirës së Allahut.
Një besimtar i eviton këto mashtrime të shpirtit nëpërmjet ndërgjegjes së tij. Përballë një zgjedhjeje, një besimtar fillimisht priret të pranojë atë që i bie ndërmend e para, që në përgjithësi është ajo që e kënaq më shumë Allahun. Pastaj ndërhyn vetevetja; ajo përpiqet të bëjë më tërheqëse alternativat e tjera dhe të përpiqet t’i ligjërojë ato. Një besimtar duhet t’i mospërfilli këto përpjekje dhe të lidhet fort me zgjedhjen e parë dhe absolutisht korrekte ku e çoi ndërgjegja e tij.


Të duash për hir të Allahut

Ky është lajmi i mirë (premtim për në parajsë) që Allahu i jep shërbyesve të tij që besojnë dhe bëjnë vepra të mira. Thuaju: “Asnjë shpërblim nuk ju kërkoj për këtë përveç që të jeni të mirë me mua për afërsinë time me ju” Dhe kushdo që fiton një vepër të drejtë mirësie, Ne do t’ia shtojmë të mirën për të. Vërtet që Allahu është gjithnjë Falës i Madh,më i Pari të pranojë e të çmojë.
(Sure esh-Shura: 23).

Një besimtar ia përkushton tërë jetën e tij Allahut. Ai jeton për Allahun, punon për Allahun dhe do për hir të Allahut. «Të duash për hir të Allahut» mund të duket një koncept jo i qartë për dikë që nuk është i njohur mirë me Islamin. Ai që ka ndejtur larg Allahut gjatë jetës së tij dhe, si rrjedhim, nuk e ka njohur Atë, nuk do dijë ta dojë Allahun intuitivisht.
Por, një besimtar që e njeh dhe dëshmon për mëshirën e Allahut ndaj tij, që kupton se ajo që do janë mirësitë e Tij dhe se kësaj mëshire i detyrohet ekzistenca dhe jeta e tij, e do Allahun dhe përfiton ndjenjën fisnike e të dashurit për hir të Allahut. Në Kur’an, tregohet ndryshimi mes besimtarëve dhe njerëzve të tjerë mbi këtë temë.

Dhe ka prej njerëzve të cilët zgjedhin të tjerë përveç Allahut si shokë e të barabartë. Ata i duan këta të adhuruar të tjerë si Allahun, por ata që besojnë e duan Allahun më shumë se gjithçka tjetër.
(Sure el-Bekare: 165)

D.m.th. ata që i bëjnë shok Allahut dhe të cilët, në mendjen e tyre, ia veshin të tëra atributet e Allahut qënieve të tjera, i duan këto qënie njësoj si duhet të donin Allahun. Kjo është ai lloj dashurie e bazuar mbi idhujtarinë.
Duke ditur se çdogjë i përket Allahut dhe se ekzistenca e çdo qenieje të gjallë është krijim i Allahut, besimtarët e duan Allahun mbi çdogjë. Kjo cilësi e lartë, që është pasojë natyrale e njohjes së Allahut si Qenie Superiore Një dhe e Vetme, e bën besimtarin komplet ndryshe nga njerëzit e tjerë. Kjo gjithashtu, përmendet në një nga thëniet e Profetit (s.a.u.s.).
«Kushdo që ka këto tre gjëra kupton ëmbëlsinë e besimit: nëse Allahu dhe i Dërguari i Tij janë më të dashur tek ai se gjithë të tjerët, nëse ai e do një njeri tjetër vetëm për hir të Allahut, Më të Lartit, dhe nëse ai urren të kthehet në mosbesim ashtu si do urrente të hidhej në zjarr»
Nga ana tjetër ata që i bëjnë shok Allahut nuk e durojnë as përmendjen e Allahut.

…Kur ti përmend Zotin tënd Një e të Vetëm në Kur’an, ata kthejnë shpinën duke ikur me urrejtje.
(Sure el-Isra’: 46).

Ia vlen të përmendet se ta përkujtosh Allahun pranë idhujve të tyre, kjo nuk i shqetëson idhujtarët. Llogjika e shprehur këtu: «Ne jemi Muslimanë, por ne mund ta shijojmë ditën tonë» është baza e të menduarit të tyre. Nga ana tjetër, besimtari kupton këtë fakt:
• Asgjë (qoftë njeri, send, ngjarje, etj) e ka bukurinë nga vetja. Allahu krijon çdogjë dhe i stolis ato me bukuri. Meqë një person, për shembull, nuk e ka vizatuar dhe formuar vetë fytyrën e tij apo të saj, ajo bukuri i përket Allahut.
• Allahu ia jep këtë bukuri njeriut, që e krijoi nga asgjë, për një kohë të shkurtër (meqë ai njeri së shpejti do plaket dhe do vdesë). Vetëm Allahu zotëron fuqinë e rikrijimit të bukurisë në botën tjetër, në një formë akoma më perfekte.
• Ashtu si për njerëzit, të gjitha krijesat që meritojnë dashuri janë krijuar dhe «zbukuruar» nga Allahu. Meqë zotëruesi i kësaj bukurie është Allahu, Ai bën që kjo bukuri e këtyre qenieve të zhduket me vdekjen e tyre. Në botën tjetër, të gjitha qeniet do rikrijohen.
Me këtë rast, një besimtar i do të gjitha gjërat që ndesh në këtë botë, duke ditur se ato të gjitha i përkasin Allahut dhe se ai do ta shohë bukurinë e formës së tyre «origjinale» në botën tjetër. Si rrjedhim, dashuria e tij aktuale është për Allahun, i Vetmi që e furnizon atë me çdogjë që ai dëshiron: Ai është Zotëruesi i vërtetë i çdolloj bukurie.
Përkundër konceptit të dashurisë të bazuar mbi besimin në Allahun që shijohet nga besimtarët, dashuria e mosbesimtarëve bazohet mbi idhujtarinë. Në Kur’an, kjo formë dashurie përshkruhet nga fjalët e profetit Ibrahim (a.s.):

Ai tha: “Ju keni zgjedhur për adhurim idhuj në vend të Allahut dhe dashuria mes jush është vetëm në jetën e kësaj bote, por Ditën e Kijametit ju do ta mohoni njeri-tjetrin dhe do ta mallkoni njeri-tjetrin dhe vendbanimi juaj do të jetë Zjarri dhe nuk do të keni ndonjë ndihmues.
(Sure el-Ankebut: 25).

Said Nursi, një nga dijetarët muslimanë më të mëdhenj të shekullit të njëzetë, e krahason këtë formë dashurie me atë të një njeriu që e shikon diellin nëpërmjet një pasqyre që mban në dorë. Nëse pasqyra thyhet dhe drita nuk reflektohet më nëpërmjet saj, njeriu ndjen pikëllim të thellë meqë humbi një burim drite. Megjithatë, ai nuk është aq inteligjent sa të kuptojë që drita nuk lind nga pasqyra. Drita vjen nga dielli, pasqyra vetëm sa e reflekton atë. Një besimtar e shfaq tërë dashurinë e tij për Allahun. Të duash Allahun është të duash qeniet, duke pasur kujdes se ato reflektojnë veçoritë e Allahut dhe se këto veçori në fakt i përkasin Atij, si në rastin e pasqyrave.
Prandaj, një besimtar e tregon dashurinë e tij për Allahun duke dashur besimtarët që i shfaqin veçoritë e Allahut me sjelljen e tyre dhe që tregojnë vlera mjaft të mira morale në sy të Allahut. Kjo formë dashurie nuk varet nga farefisnia, raca apo ndonjë lloj interesi tjetër. Pra, çështja është, të duash ata që duan Allahun. Në Kur’an përshkruhet kjo dashuri mes besimtarëve duke e përngjasuar me dashurinë mes shokëve të Profetit (s.a.u.s.) në kohën e tij:

Dhe ata të cilët para tyre patën shtëpitë e tyre dhe pranuan Besimin,- i duan ata që u shpërngulën tek ata dhe nuk kanë aspak zili në gjokset e tyre për atë që iu dha atyre dhe i parapëlqejnë ata mbi veten e tyre, edhe pse ata vetë kishin nevojë për të. Dhe kushdo që shpëton nga lakmia vetjake, të këtillët do të jenë ngadhnjimtarët.
(Sure el-Hashr: 9)

Kur’ani e qartëson se dashuria mes besimtarëve shpërblehet në mënyrë të veçantë nga Allahu:

Vërtet se ata që besojnë dh
Të përkushtuar ndaj Allahut