Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Emisioni 14
Titulli: Abdurrahman ibnu Auf, modeli i të pasurve
Prezantues: Xhasim El-Mutava

Në këtë temë, do të flasim mbi një figurë tjetër të përgëzuar me xhenet nga Profeti a.s, dhe ai është Abdurrahman ibnu Auf, Zoti qoftë i kënaqur me të.
Abdurrahman ibnu Auf, është një nga shokët dhe miqtë e Profetit a.s dhe ishte nga shtresa e pasanikëve të Mekes. Pasuria e tij arrinte në disa mijëra dinarë floriri. Jetëshkrimi i tij është një shkollë nga e cila do të përfitojmë suksesin, arritjet, shërbimin ndaj komunitetit, miqësinë, heroizmin, kalorësinë, interesin për edukimin e fëmijëve dhe komunikimin me bashkëshorten. Nëse do të depërtonim brenda familjes së tij, do e gjenim se ai ishte një yll, model dhe shëmbëlltyrë për muslimanët.

Konvertimi i Abdurrahman ibnu Auf në Islam
Ishte Ebu Bekri ai që e bindi Abdurrahmanin të pranojë Islamin, duke e bërë personin e tetë që pranonte islamin në Meke. Asokohe, Abdurrahmani ishte vetëm 22 vjeç. Para se të pranojë islamin, ai i kërkoi kohë Ebu Bekrit që të mendohet dhe vetëm pasi e pleqëroi dhe u sigurua, pranoi Islamin.
Emri i tij nuk ishte Abdurrahman, por Abdu Amr. Ishte vetë Profeti a.s ai që ia ndryshoi emrin dhe e thirri Abdurrahman. Ishte në traditën e Profetit a.s që t’i thërriste të tjerët me emra ogurmirë. Ai largohej dhe urrente çdo emër që ishte ogurzi dhe shprehte pesimizëm. Diçka të tillë, Profeti a.s nuk e bënte vetëm me Abdurrahman ibnu Aufin, por me këdo që kishte emër që shprehte dobësi dhe cilësi negative. Një ditë, hyri një burrë tek Profeti a.s, të cilin e pyeti:”Si e keni emrin?” Ai iu përgjigj:”Zejdul Hajl (kalë)” Profeti a.s i tha:”Që tani e tutje do të jesh Zejdul Hajr (mirësi)”,
Ishte traditë e tij që të ishte i qartë në terminologji.
Abdurrahman ibnu Auf, emigroi fillimisht në Abisini me muslimanët e tjerë dhe më vonë emigroi dhe në Medine me Profetin a.s. Kur emigroi për në Medine, ai ishte i varfër dhe nuk posedonte asgjë përveç rrobës që kishte veshur.

Abdurrahman ibnu Auf, në shtëpinë e Sad ibnu Rebi
Kur Profeti a.s i vëllazëroi mekasit me medinasit, vëllau i Abdurrahman ibnu Aufit ishte Sad ibnu Rebi. Me t’a dërguar në shtëpinë e tij, Sad u ul me Abdurrahmanin dhe i tha:”Unë jam i martuar me dy gra, do e divorcoj njërën që të martohet me ty. Kam dhe pasuri, të cilat do i ndaj përgjysmë me ty.”
Kurse Abdurrahmani iu përgjigj:”Zoti të dhashtë begati në familjen dhe pasuritë e tua. Gjëja e vetme që dua prej teje, është të më tregosh tregun.”
“Më trego tregun!” ishte motoja e Abdurrahman ibnu Aufit, gjë e cila tregon edukimin e mirë. Ai nuk e pranonte përtacinë dhe dembelizmin, edhe pse gjithçka e kishte të garantuar nga vëllai i tij në fe, Sad ibnu Rebi.
Vallë si do të sillej ndonjëri nga ne, po t’i ofrohej gjysma e pasurisë dhe një grua për t’u martuar, ndërkohë që ishte i përzënë nga vendlindja, duarbosh dhe i varfër në kulm? A do të kishte njerëz të tillë që mund t’a refuzonin një ofertë të tillë?
Abdurrahman nuk e pranoi një ofertë të tillë, edhe pse gjendej në pikën e hallit.
Motoja e tij “Më trego tregun” edhe pse kanë kaluar mbi 1.400 vite, ajo vazhdon të jetë e freskët për të gjithë muslimanët dhe e kujtojmë atë me krenari.
Me t’i treguar Sad ibnu Rebi tregun, Abdurrahmani filloi t’a studiojë atë. Ai ishte rritur në treg dhe e njihte shumë mirë artin e shit-blerjes. Menjëherë ai filloi të blejë dhe të shesë dhe për një kohë të shkurtër u bë një nga tregtarët më të mëdhenj në treg. Më vonë ai filloi dhe udhëtimet e gjata tregtare duke arritur të bëhej një nga tregtarët më të pasur mes muslimanëve.
Duke parë sinqeritetin dhe zemërbardhësinë e tij, Zoti i dha sukses në këtë fushë. Çdo i ri dhe e re, nëse i vendosin vetes një synim dhe janë të sinqertë, Zoti do u japë sukses dhe do i ndihmojë në realizimin e tij.
Abdurrahman ibnu Auf ishte mishërim i gjallë i lutjes së Profetit a.s:”O Zot më mbro nga dështimi, përtacia...”  
Ai është një model dhe shembull për çdo të varfër nga muslimanët dhe për çdo të papunë. Çdo sukses fillon me një ide, bisedë, lëvizje etj... Abdurrahman ibnu Auf ngacmon dhe stimulon vullnetet e fjetura. Ai është simbol i suksesit dhe simbol i luftës kundër fukarallëkut dhe papunësisë.
Të tillë ishin shokët e Profetit a.s, secili prej tyre ishte një shkollë nga e cila mëson dhe edukohesh me moralet dhe virtytet më të larta.
Ndërkohë që flasim mbi dhjetë të përgëzuarit me xhenet, shumë njerëz i imagjinojnë ata si të varfër, të papunë, që nuk dinë gjë tjetër përveç namazit, agjërimit dhe vajtjes në xhami. Vetëm kështu – sipas tyre - mund të fitohet xheneti.
Një mendim dhe opinion të tillë e rrëzon Abdurrahman ibnu Aufi. Ai sikur i thërret secilit prej nesh, duke thënë:”Unë jam i pasur dhe jam nga të përgëzuarit me xhenet.”
Një ditë, Bilali ndodhej në shoqërinë e Profetit a.s. Të dy ishin të ulur dhe Profeti a.s i tha:”O Bilal! Kam dëgjuar kërcitjen e këpucëve të tua në xhenet. Çfarë bën që ke fituar një gradë të tillë?” Bilali iu përgjigj:”O i dërguar i Zotit! Sa herë më prishet abdesi, unë shpejtoj dhe marr abdes sërish. Me të marrë abdes, fal dy rekate nafile për çdo abdes që marr.” Pas pak çastesh, Profeti a.s pyeti sërish:”Po Abdurrahman ibnu Aufi ku ndodhet?” Pasi erdhi Abdurrahmani, Profeti a.s e pyeti:”Ku ishe o Abdurrahman?” Ai i tha:”O i dërguar i Zotit! Isha duke numëruar paratë.” Profeti a.s i tha:”O Abdurrahman! Ti do të jesh nga banorët e xhenetit, por në xhenet do të hysh këmbadorazi.”
Më pas, Profeti a.s i tregoi se si mund të hynte në xhenet   duke ecur në këmbë. Ai i tha:”Duke i dhënë Allahut hua të bukur.”
Abdurrahmani filloi të japë pasuri duke ndimuar të varfërit, me qëllim që të hyjë në këmbë në xhenet.
Një ditë, në Medine arriti një karvan prej shtatëqind devesh të ngarkuara me mallra të ndryshme dhe ushqime. Kur karvani hyri në Medine, të gjithë banorët dolën jashtë për të parë. Mes njerëzve ishte dhe Aisheja, gruaja e Profetit a.s, e cila vajti tek Abdurrahmani, pronari i këtij karvani dhe i kujtoi hadithin e Profetit a.s:” Duke i dhënë Allahut hua të bukur.”
A e dini si veproi Abdurrahmani? Me këtë, ai u bë shembull dhe model për të gjithë biznesmenët në botën arabe dhe islame, numri i të cilëve arrin 35 milionë biznesmenë. Kurse numri i dhomave të tregtisë në vendet arabe dhe muslimane arrin në shtatëqind. Të gjithë biznesmenët dhe dhomat e tregëtisë islame, unë i këshilloj që t’a studiojnë jetëshkrimin e Abdurrahman ibnu Aufit.
Me të dëgjuar fjalët e Aishes, e cila i kujtoi thënien e Profetit a.s, Abdurrahmani u kujtua dhe i tha:”O Aishe! Ji dëshmitare që ky karvan me gjithë mallin, është dhuratë për t’u shpenzuar në rrugë të Zotit.”
Abdurrahman ibnu Aufi filloi të shquhej për shpenzimin e pasurisë në rrugë të Zotit dhe në ndihmë të vobektëve, saqë shumë munafikë filluan t’a akuzojnë se diçka të tillë e bën sa për sy e faqe dhe që të lëvdohet nga njerëzit.
Po ta studiojmë jetën e tij nga aspekti shoqëror, ai është simbol i punës, përpjekjeve dhe dhënies së pasurisë në rrugë të Zotit.
Thotë Zoti në Kuran:” Allahu është i kënaqur me ata besimtarë, kur t’u betuan për
besnikëri nën hijen e pemës.” (Fet’h: 18) dhe Abdurrahman ibnu Aufi ishte nga ata që i dhanë besën Profetit a.s nën hijen e pemës dhe sinqertitetin dhe besnikërinë e tij e dëshmoi vetë Zoti në ajetin e mësipërm.   A ka nder dhe privilegj më të madh se të dish që Zoti është i kënaqur me ty?
Të gjithë ne e adhurojmë Zotin me qëllim që të fitojmë kënaqësinë e Tij.
Në betejën e Tebukut që u zhvillua pranë kufijve të Shamit, merrte pjesë dhe vetë Abdurrahman ibnu Auf. Një ditë në mëngjes, Profeti a.s bashkë me Muadh ibnu Xhebelin dolën për të marrë abdes që të faleshin. Ata të dy u vonuan, saqë muslimanët e tjerë u frikësuan se mos lind dielli pa u falur. Ata filluan të diskutojnë mbi mundësinë e faljes së namazit, pa ardhur Profeti a.s. Por kush mund të dilte të falej si imam, në vend të Profetit a.s? Ishte Abdurrahman ibnu Aufi ai që guxoi dhe doli imam. Pasi falën rekatin e parë, Profeti a.s u kthye dhe i gjeti shokët e tij duke u falur. Ai u bashkua me ta dhe kur Abdurrahmani dha selam, Profeti a.s u ngrit dhe plotësoi rekatin e humbur. Pasi e përfundoi Profeti a.s namazin e tij, Abdurrahmani iu afrua dhe i kërkoi falje për atë që kishte ndodhur. Ai kishte frikë se mos kishte vepruar diçka që e kishte zemëruar Profetin a.s. Por Profeti a.s i tha:”Ke bërë mirë o Abdurrahaman.”

Mes tregtisë dhe familjes
Edhe pse ishte i zënë dhe i angazhuar me tregëtinë dhe udhëtimet e shumta, po t’a studiojmë jetëshkrimin e tij do të shohim që ai nuk kishte konflikte dhe probleme familjare me gruan dhe fëmijët. Përkundrazi, jetëshkrimi i tij zbulon marrëdhëniet e shkëlqyera mes tij, gruas dhe fëmijëve.
Të tillë ishin shokët e Profetit a.s. Ata dinin si t’i ruajnë ekuilibrat mes detyrave familjare dhe aktivititetit të tyre të përditshëm tregtar.
Mënyrën e ekuilibrave mes kësaj bote dhe botës tjetër, ne e mësojmë më së miri nga shokët e Profetit a.s dhe muslimanët e parë.
Për këtë, orientalistët mbeten gojëhapur dhe të mahnitur kur studiojnë jetëshkrimet dhe marrëdhëniet e shokëve të Proetit a.s me familjet e tyre, pasi kishin studiuar gjithë civilizimet dhe historitë e popujve të mëparshme.
Ata hasnin në dallimet e thella mes romakëve që kishin udhëhequr botën dhe shokëve të Profetit a.s të cilët sundonin vetëm rajonin përreth. Madje një nga mendimtarët dhe studiuesit perëndimorë në librin e tij ”Vlerat e përjetshme të Islamit” thotë:”Civilizimi islam bazohet në mesazhin hyjnor, ku sistemi shoqëror bazohet në një familje të fortë dhe të qëndrueshme. Ndërkohë që sistemi ekonomik konsiderohet mjet dhe jo qëllim.”
Kështu, Abdurrahman ibnu Aufi nuk i neglizhonte detyrat që kishte ndaj familjes, edhe pse ishte i angazhuar me tregëti dhe shit-blerje.
Doktor Gustav Libon, në librin “Qytetërimi arab” thotë:”Filozofët arabë dhe muslimanë, janë të parët ata që i mësuan botës pajtueshmërinë mes lirisë së mendimit dhe praktikimit të fesë.”
Padyshim që vlerat tona të rralla, civilizimi ynë islam, trashëgimia jonë e lavdishme, biografia e të parëve tanë të ndershëm, jetëshkrimi i Profetit tonë, janë ato që na orientojnë dhe udhëzojnë mbi mënyrën e ndërtimit të marrëdhënieve tona me njerëzit, shoqërinë që na rrethon dhe Krijuesin e Madhëruar. Janë pikërisht këto që e bëjnë muslimanin të ndihet i lumtur dhe i qetë gjatë jetës dhe në familje.
Është jetëshkrimi i Abdurrahman ibnu Aufit që na mëson ekulibrin mes detyrave të familjes dhe angazhimeve të aktiviteteve të përditshme. Me moton e tij“Më trego tregun” ai u bë modeli dhe shembulli më i mirë për këdo që kërkon të jetë i suksesshëm. Ai është modeli më i mirë për biznesmenët, mbi mënyrën si fitohet dhe shpenzohet pasuria në udhën e Zotit. Ai ishte model jete në çdo vepër bamirësie.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!


Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Titulli: Umer ibnul Hattabi dhe respekti i prindërve
Prezantues: Xhasim El-Mutava

Një nga figurat e dhjetë të përgëzuarve me xhenet që do të trajtojmë në këtë temë është Umer ibnul Hattabi. Ndërkohë që lexon jetëshkrimin e kësaj figure të ndritur, të paraqitet e qartë para syve metodologjia që vendosi ai për respektin e prindërve dhe mirësjelljen me ta.
Për të na ndihmuar më shumë mbi mënyrën dhe thellësinë e respektit që Umer ibnul Hattabi kishte kultivuar tek fëmijët e tij, le të përmendim një ndodhi.
Një ditë në Medine, ishin ulur pranë njëri-tjetrit Abdullah ibnu Umer dhe Ibnu Dinari. Ndërkohë që këta të dy bisedonin, vjen një beduin. Me ta parë, Abdullah ibnu Umer çohet, heq çallmën e tij, ia vendos në kokë beduinit dhe kap gomarin ku ai kishte hypur për litari dhe vazhdon t’a shoqërojë atë. Teksa Abdullahu kishte kapur gomarin për litari dhe ecte para tij, beduini vazhdonte hypur mbi gomar. Një veprim i tillë i bëri përshtypje Ibnu Dinarit, i cili nuk duroi pa e pyetur. Nga kureshtja e madhe, ai i tha:”O biri i Umer ibnul Hattabit! Beduinët mjaftohen dhe me pak.” Me këtë sikur i thoshte që çalma që i dhurove dhe ia vendose mbi kokë dhe ecja para gomarit të tij, ishte e tepërt.
A e dini se çfarë i tha Abdullahu? Ai iu përgjigj:”Jo....Babai i këtij burri, ka qenë shok dhe mik i babait tim, Umerit.”
Kështu shohim që respekti që Abdullah ibnu Umer i bëri beduinit mbi gomar, ishte një mënyrë për të shprehur respektin për babanë e tij, Umer ibnul Hattabin.
Abdullah ibnu Umer ishte edukuar që në vegjëli me frymën e respektit të prindërve. Edhe me ata persona të cilët mjaftoheshin me pak, figura të ndritura si fëmijët e Umerit, u falnin dashamirësi, respekt dhe dashuri pa kufi.
Ishte vetë Umer ibnul Hattabi ai që kishte edukuar djalin dhe fëmijtë e tij me respektin e prindërve. Një kultivim të tillë, e pamë të pasqyruar dhe në ndodhinë e mësipërme, me djalin e Umerit, Abdullahun.
Një ndodhi tjetër mbi respektin e prindërve dhe kultivimin e këtij respekti tek brezat e rinj nga ana e Umerit, na e rrëfen dhe autori i libirit “Ujunul Ahbar”, Ibnu Kutejbe. Kjo ndodhi zhvillohet gjatë ditëve që Umeri kishte përgatitur ushtrinë për betejën e Jermukut.
Një nga shokët e Profetit a.s që dëshironte të marrë pjesë në këtë betejë, por që kushtet familjare nuk e lejonin ishte dhe Umeje ibnul Eshter El-Eknanij. Babai i tij ishte i shtyrë në moshë dhe kishte vajtur tek Umeri dhe i kishte thënë:”O Prijës i besimtarëve! Ne jemi të shtyrë në moshë dhe djali ynë Kilabi është djali i vetëm që na shërben dhe kujdeset. Ne të lutemi që t’a urdhërosh të qëndrojë me ne në shtëpi dhe të mos shkojë në luftë.” Umeri bisedoi shtruar me babanë e moshuar, por në krahun tjetër e lejoi Kilabin të shkojë në luftë me ushtrinë muslimane.
Dy prindërit e thinjur u mërzitën shumë me këtë fakt, saqë babai i Kilabit filloi të thurë dhe vjersha për mallin që ndjente për Kilabin.
Ankimet, mallin dhe vjershat që thurrte, i vajtën në vesh dhe Umer ibnul Hattabit. Ai dërgoi një   person që t’a qetësojë babanë e Kilabit. Kur u kthye i dërguari, i tha që prindërit e Kilabit ishin shumë të dobët, të moshuar dhe kishin nevojë për dikë që t’ju shërbejë. Kështu, Umer i dërgoi fjalë djalit të tyre që ishte në luftë që të kthehej pranë prindërve. Kur u kthye djali, fillimisht vajti dhe takoi Prijësin e besimtarëve Umer ibnul Hattabin. Me t’u takuar, Umeri e pyeti:”Më trego diçka të   veçantë, mbi të cilën i ka marrë malli prindërit më shumë.”
Kilabi i tha:”Gjatë gjithë kohës, unë u shërbej prindërve. Unë mjel devenë dhe qumështin ua çoj prindërve që të pinë në një enë.”
Umeri i tha:”Dua të shkosh të mjelësh devenë dhe qumështin ma sill mua.” Pasi Kilabi e moli devenë, ia dërgoi qumështin Umerit. Enën me qumësht, Umeri ia dërgoi babait të Kilabit, i cili me të pirë pak qumësht, ndjeu erën djalit të tij Kilabit. Ai qëndroi për pak çaste i habitur. Djali i tij ishte në luftë me ushtrinë muslimane, nga kishte ardhur era e duarve të tij?! Atëherë babai i moshuar dhe i thyer nga pleqëria, recitoi disa vargje. Kur i dëgjoi Umeri ato, e urdhëroi Kilabin të shkojë tek prindërit e tij. Prindërit dhe të gjithë të afërmit e tjerë, u gëzuan tejmase kur e panë Kilabin.
Pas kësaj ndodhie, Umeri nxorri një dekret ku kërkohej të merreshin në konsideratë marrëdhëniet me prindërit, nga ana e ushtarëve që merrnin pjesë në luftra.
Respekti i prindërve, është një nga vlerat më të mëdha në islam, pas besimit dhe dëshmisë që nuk ka zot tjetër veç Allahut.
Abdullah ibnu Umer, ishte rritur dhe edukuar në një ambjent gjithë respekt dhe mirënjohje për prindërit.
Një ditë, Abdullah ibnu Umer ishte ulur pranë gurit të zi, bashkë me Abdullah ibnu Zubejr dhe Mus’ab ibnu Zubejr dhe Urve ibnu Zubejr. Njëri prej tyre foli dhe tha:”Çfarë do të dëshironit të arrinit në këtë jetë?”
Mus’ab ibnu Zubejr tha:”Unë do të dëshiroja të bëhesha valiu i Irakut dhe të martohesha me Aishe bintu Talha dhe Sekine bintu Husejn.”
Abdullah ibnu Zubejr tha:”Unë do të dëshiroja të merrja në dorë postin e Halifes.”
Urve ibnu Zubejr tha:”Unë dëshiroj të përftoj dije dhe njohuri.”
Kurse Abdullah ibnu Umer, i cili ishte rritur dhe edukuar me frymën e respektit, tha:”Unë do të dëshiroja faljen dhe mëshirën e Zotit.”
Transmetuesi i këtij dialogu dhe kësaj bisede, tregon:”Me kalimin e ditëve, unë pashë që Mus’ab ibnu Zubejri u bë vali i Irakut dhe u martua me Aishen dhe Sekinen. Abdullah ibnu Zubejri u bë Halife, ndërkohë që Urve ibnu Zubejri u bë një nga figurat më të shquara në dijet fetare. Pas kësaj, e lus Zotin që t’ia realizojë ëndrrën dhe dëshirën Abdullah ibnu Umerit, i cili shpresonte faljen dhe mëshirën e Zotit.”
I tillë ishte Umer ibnul Hattabi. Ai i kishte edukuar fëmijët e tij me frymën e respektit, pasionin për fenë islame, përgjërimin për të fituar faljen e Zotit dhe respektin e ndërsjelltë.  
Një ditë tjetër, Abdullah ibnu Umeri po kryente tavafin rreth Qabesë. Ndërkohë që lutej, dëgjoi një burrë nga Jemeni që thërriste:”Unë jam deveja jote e nënshtruar.” Ai kishte në shpinë një grua të moshuar dhe shpesh herë përsëriste fjalinë e mësipërme.
Abdullah ibnu Umeri e ndaloi dhe e pyeti:”Kush është kjo që ke në shpinë?”
Ai iu përgjigj:”Është nëna ime.”
Abdullah ibnu Umer:”Çfarë kërkon të bësh me këtë?”
Ai i tha:”Dua t’ia kthej të mirat dhe vuajtjet që ka duruar për mua!”
Abdudllahu ia ktheu:”Jo për Zotin! Ti nuk mund t’a shpërblesh as dhe për një psherëtimë vuajtjeje të saj gjatë shtatzanisë.”
Askush nga ne nuk mund t’ia shlyejë prindërve mundin dhe lodhjen për rritjen dhe edukimin tonë.
Umeri e kishte kultivuar thellë në zemrat e fëmijëve të tyre respektin ndaj prindërve. Në respektin e prindërve, fëmijët e Umerit, shihnin mundësinë e fitimit të xhenetit dhe afërsinë me Zotin e madhëruar.
Një ditë po bisedoja me një mikun tim, që është nga shtresa e biznesmenëve më të pasur të zonës. Gjatë bisedës, e pyeta:”Ku qëndron sekreti i suksesit tënd në biznes?” Të them të drejtën, unë prita të më flasë mbi zgjuarsinë e tij, aftësitë e tij të rralla për të blerë dhe shitur, se ai hyn në projekte investuese, të cilat askujt nuk i kanë vajtur në mendje etj... Gjithçka e prisja të ma thotë, përveç përgjigjes me të cilën më befasoi. Ai më tha:”Sekreti i suksesit tim dhe pasurisë time të madhe, është nëna ime dhe lutjet e saj.”
I habitur unë e pyeta:”Tregohu më i qartë! Si ka ndodhur kjo?!”
Ai u përgjigj:”Unë përpiqem ta respektoj nënën dhe sa herë që hyj në shtëpi, i puth kokën. Sa herë që dal nga shtëpia, ajo lutet dhe thotë:”O Zot! Shtoja pasuritë djalit tim!” Fillimisht, dilja nga shtëpia dhe merrja pjesë në biznese në të cilat nuk kisha sukses. Në disa të tjera dështoja, por me kalimin e kohës dyert filluan të hapen para meje dhe fillova të ndiej begatinë e lutjeve të nënës.
Një biznesmen tjetër me të cilin u takova dhe e pyeta mbi suksesin e biznesit të tij, pasi ka hapur disa banka në mbarë botën, ai më tha:”Sekreti qëndron tek babai im. Ai   gjithmonë lutej që Zoti të mi shtojë të mirat dhe të më japë sukses në tregti. Kjo, pasi unë përpiqesha që ta respektoj sa të mundem.”
Kështu ne shohim që respekti i prindërve është investimi më i mirë. Në të njëjtën kohë, nuk ka gjynah ndëshkimin e të cilit Zoti e shpejton për në këtë botë, siç është keqtrajtimi i prindërve. Njeriu mund të veprojë shumë gjynahe, ndëshkimin e të cilave do e gjejë në botën tjetër. Ndërkohë që ndëshkimi i keqtrajtimit të prindërve, fëmijës së keq i jepet që në këtë botë.
Nëse do të ishte e mundur që të dëgjonim historitë e të gjithë njerëzve, do të gjenim dy lloje njerëzish: Njëri që është shpërblyer që në këtë botë për respektin ndaj prindërve dhe një tjetër që është ndëshkuar dhe ka vuajtur që në këtë botë për shkak të keqtrajtimit të prindërve.
Dijetarët muslimanë thonë:”Kush fal pesë namazet në ditë, është treguar mirënjohës ndaj Zotit të   madhëruar. Ndërkohë që kush lutet për dy prindërit e tij pas namazit, është treguar mirënjohës ndaj prindërve.”

Djali i Umerit, pranon islamin
Abdullah ibnu Umer u konvertua në islam që në moshë të njomë. Ai emigroi bashkë me muslimanët e tjerë për në Medine. Në betejën e Bedrit, Abdullahu iu bashkua ushtrisë muslimane për të luftuar krah për krah me Profetin a.s. Para betejës, Profeti a.s filloi të lëvizë mes rreshtave të luftëtarëve muslimanë, dalloi mes burrave edhe Abdullah ibnu Umerin. Për shkak të moshës së tij të njomë, Profeti a.s i kërkoi që të largohej. Kjo e dëshpëroi Abdullahun, pasi shpresonte dhe kishte dëshirë të madhe të luftonte bashkë me muslimanët e tjerë.
Në betejën e Uhudit, Abdullahu u gëzua dhe shprehu dëshirën që të luftojë bashkë me muslimanët e tjerë. Profeti a.s e largoi përsëri nga rreshtat e luftëtarëve për shkak të moshës së tij të njomë, gjë e cila e dëshpëroi.
Vetëm në betejën e Hendekut, Abdullahu arriti të kontribojë. Profeti a.s e kishte parë mes rreshtave të luftëtarëve dhe e kishte pyetur:”Sa vjeç je tani o Abdullah?” “Pesëmbëdhjetë, o i dërguar i Zotit.” i ishte përgjigjur.
Profeti a.s i kishte thënë:”Tani po o Abdullah.”
Që nga ajo ditë, Abdullah ibnu Umer konsiderohet si një nga heronjtë muslimanë.
Një ditë, ai pa një ëndërr të çuditshme por dhe të frikshme nga e cila u tmerrua. Ai pa që ishte drejtuar drejt zjarrit të xhehnemit, por me t’u afruar pranë zjarrit, u ndalua dhe iu tha:”Ti nuk je nga banorët e zjarrit.”
Abdullahu u zgjua i frikësuar dhe u tregoi familjarëve ëndrrën që sapo kishte parë. Kjo ëndërr i vajti në vesh dhe të dërguarit të Zotit, i cili me ta dëgjuar tha:”Sa burrë i mirë do të ishte Abdullahu, nëse do të falte namaz nate!”
Tregon Abdullahu:”Që atë ditë që kam dëgjuar këtë thënie të Profetit a.s, nuk e kam lënë asnjëherë namazin e natës.”
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 8
Tema e emisionit: Ebu Bekri i dhembshur
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Në temën e sotme do të flasim mbi një nga miqtë më të dashur dhe më të afërt të profetit   Muhamed a.s, mbi figurën e Ebu Bekrit, Zoti qoftë i kënaqur me të. Temën e sotme e kemi titulluar “Ebu Bekri i dhembshur”. Ai ishte miku më i ngushtë i Profetit a.s, i besuari i tij dhe një nga të përgëzuarit me xhenet.

Ditëlindja e Ebu Bekrit.
Ebu Bekri lindi tre vite pas ndodhisë së elefantit të Ebrehas. Kështu, kuptojmë që ai është tre vite më i vogël se Profeti a.s.
Marrëdhëniet e tij me Profetin a.s, që në vegjëli ishin tepër të ngushta. Që në vegjëli, ata të dy luanin dhe shoqëroheshin bashkë. Ai ishte miku më i mirë dhe më i ngushtë i Profetit a.s.
Kur Profetit a.s iu shpall zbulesa hyjnore për herë të parë, ishte gruaja e tij Hadixheja ajo që pranoi islamin e para nga gratë. Kurse nga burrat, ishte Ebu Bekri i pari që pranoi islamin.
Rreth këtij fakti, Profeti a.s thotë:”Çdo njeriu që i kam folur mbi islamin, ka pasur mëdyshje, përveç Ebu Bekrit.” Ai ishte i vetmi që nuk u lëkund aspak, por me të dëgjuar ftesën e Profetit a.s për të pranuar islamin, tha:”Dëshmoj se nuk ka zot tjetër, përveç Allahut dhe se Muhamedi është robi dhe i dërguari i Tij.”
Thirrja islame   filloi të ndjekë rrugën e saj, fillimisht fshehurazi dhe natën. Profeti a.s e vizitonte Ebu Bekrin natën në shtëpi, duke e ruajtur të fshehtë fillimisht besimin dhe thirrjen e tyre.

Ebu Bekri dhe projekti i ftesës hapurazi
Ishte Ebu Bekri, ai që propozoi për herë të parë projektin e publikimit të thirrjes islame. Por Profeti a.s e kundërshtoi dhe vazhdoi me ftesën fshehurazi dhe natën.
Ebu Bekri, njihet ndryshe dhe si “Ligjëruesi i parë në islam”. Kjo, pasi Ebu Bekri ishte i pari që doli para kurejshëve në Qabe dhe filloi t’i ftojë në islam, namaz dhe lexim të Kuranit. Kur mekasit e dëgjuan përmbajtjen e ftesës së tij, filluan t’a godasin ku të mundin. Ai që e godiste më shumë ishte Utbe. Ai e shtriu përtokë dhe të tjerët vërshuan duke e goditur dhe rrahur me sa fuqi kishin.
Kur e lanë, Ebu Bekri i kishte humbur ndjenjat dhe e mbajtën në krahë për t’a dërguar në shtëpi. Fisi i Ebu Bekrit u alarmua dhe u betuan se nëse vdes, do të hakmerreshin dhe do e vrisnin Utben.
Kur Ebu Bekri u përmend në shtëpi, e pyeti nënën:”Ku është i dërguari i Zotit? Çfarë i ka ndodhur atij?”
Nëna iu përgjigj:”Nuk kam asnjë informacion rreth tij.”
Ebu Bekri i tha:”Shko tek Ummu Xhemil dhe interesohu tek ajo se çfarë i ka ndodhur të dërguarit të Zotit.”
Nëna e Ebu Bekrit doli dhe vajti tek shtëpia e Ummu Xhemil. Me të hyrë brenda, ajo i kërkoi informacion mbi Profetin a.s. Por Ummu Xhemil iu përgjigj:”Nuk di gjë as për Muhamedin dhe as për Ebu Bekrin, por nëse më lejon, vij me ty të shoh Ebu Bekrin.”
“Mirë” i tha nëna e Ebu Bekrit dhe u nisën të dyja për në shtëpi.
Kur arritën në shtëpinë e Ebu Bekrit dhe hynë brenda, ajo e gjeti Ebu Bekrin të shtrirë dhe gjithë plagë. Kur e pa në atë gjendje, lëshoi një ofshamë të madhe dhe e prekur i tha:”Ata që kanë bërë diçka të tillë janë njerë të degjeneruar.”
Ebu Bekri i tha:”Po me të dërguarin e Zotit a.s, çfarë ka ndodhur?”
Ummu Xhemil i tha:”Është nëna jote këtu!”
Ebu Bekri i tha:”Mos u shqetëso, nuk të vjen e keqja nga nëna ime.”
Thirrja islame asokohe organizohej në mënyrë të fshehtë dhe askush nuk duhej të dinte gjë mbi numrin dhe muslimanët e rinj. Ummu Xhemil, si muslimane e re, u frikësua nga prezenca e nënës së Ebu Bekrit, por ai e qetësoi, duke i thënë se nëna e tij ishte e besueshme. Edhe pse me besim të kundërt, Ebu Bekri kishte ndërtuar marrëdhënie të mira me nënën e tij dhe i besonte për gjithçka pa frikë.
Atëherë Ummu Xhemil i tha:”Ai është mirë dhe ndodhet në shtëpinë e Erkam ibnul Erkam.”
Ebu Bekri u tha:”Për Zotin, nuk do të ha dhe nuk do të pij gjë, derisa të më çoni t’a shoh me sytë e mi.”
Tregon nëna e tij:”Ne pritëm derisa u rralluan kalimtarët dhe filloi të errësohej dhe e çuam tek Muhamedi a.s. Me t’a parë Profetin a.s ai tha:”Faleminderit o Zot.” Profeti a.s shkoi dhe e përqafoi fort. Ebu Bekri për t’a qetësuar Profetin a.s i tha:”Mos u hidhëro o i dërguar i Zotit! Unë ndihem mirë, përveç fytyrës e cila më dhemb pak. Kjo është nëna ime e cila më ka shërbyer siç i shërben një nënë djalit të saj dhe e lus Zotin që t’a shpëtojë atë nga zjarri.”
Asokohe, nëna e Ebu Bekrit nuk ishte muslimane. Profeti a.s e luti Zotin që t’ia hapë zemrën dhe të pranojë islamin dhe Zoti ia pranoi lutjen.

Miqësia tek sendet
Të kesh miq dhe shokë me të cilët ndihesh mirë, i don dhe të duan, mendon për ta ditën dhe natën, në të mirë dhe të keqe, është një mirësi nga ana e Zotit. Por miqësia nuk është diçka e kufizuar vetëm tek njerëzit, por përfshin dhe sendet.
Këtë e shohim të mishëruar më mirë me rastin kur Profeti a.s e ndërroi trungun e palmës mbi të cilin predikonte ditën e xhuma. Ndërkohë që po e transportonin dhe e largonin nga xhamia, trungu i palmës filloi të qajë më ngashërim. Kur e dëgjuan këtë, të gjithë të pranishmit shpërthyen në të qara. Trungu i palmës nuk pushoi nga e qara, derisa Profeti a.s zbriti nga minberi i ri dhe e përqafoi.
Nëse dhe trungu i palmës kishte ndjenja dhe prekej me prezencën e Profetit a.s, ç’mund të themi për Ebu Bekrin që e shoqëronte në çdo vend dhe çast?! Ai ishte miku dhe shoku më i dashur i Profetit a.s. Vetë Profeti a.s kishte thënë për Ebu Bekrin:”Ebu Bekri është njeriu më i besueshëm në pasuri dhe miqësi.”
“Nëse do të zgjidhja ndonjë nga umeti im si “mik të ngushtë” përveç Zotit, do të zgjidhja Ebu Bekrin. Atë unë e kam vëlla në islam dhe mik.”
“Të gjitha dyert që të çojnë në xhami të mbyllen, përveç derës së Ebu Bekrit.”
“Ebu Bekri është njeriu më i dhembshur dhe i mëshirshëm për umetin tim.”
Ebu Bekri do të jetë personi i parë që do të hyjë në xhenet. Me këtë ogur të mirë, e përgëzoi vetë Profeti a.s, i cili i tha:”Ti o Ebu Bekr, do të jesh personi i parë që do të hyjë në xhenet nga umeti im.” Dhe një nder dhe favor të tillë Ebu Bekri e meriton.
Ishte vetë ai që thoshte:”Miqësia dhe dashuria që kam për Profetin a.s, është shumë herë më e madhe se ajo që kam me të afërmit dhe farefisin.”
Miqësia dhe dashuria që ndjente për Profetin a.s ishte e pasër dhe larg çdo interesi. Jo siç janë miqësitë e sotme, të cilat ndërtohen në bazë të interesit reciprok.
Miqësia, shoqëria dhe vëllazëria e vërtetë është vetëm ajo që ndërtohet në bazë të besimit dhe islamit.

Besnikëria e Ebu Bekrit ndaj Profetit a.s.
Për këtë, le të sjellim ndërmend ditën që Profeti a.s në shoqërinë e Ebu Bekrit u nisën për   në Medine, sidomos ditët që kaluan në shpellën Theur. Ata të dy ndodheshin brenda në shpellën e errët të vetmuar dhe të braktisur. Mekasit i kërkonin kudo, madje ndodheshin përreth shpellës.
Duke ndjerë prezencën e tyre, Ebu Bekri i tha Profetit a.s:”O i dërguar i Zotit! Nëse ndonjëri prej tyre do të shihte poshtë këmbëve të tij, do të na dallonte.”
Kurse Profeti a.s e qetësonte me fjalët:”O Ebu Bekr! Çfarë mendon për dy persona që të tretë kanë vetë Zotin?”
Biografët e jetëshkrimit të Profetit a.s, tregojnë se Ebu Bekri hyri i pari në shpellë dhe filloi të kontrollojë vendin dhe të sigurohet se brenda saj nuk ka gjarpërinj dhe insekte të rrezikshme. Pasi tij hyri dhe Profeti a.s i cili u shtri për të marrë një sy gjumë, me kokën të mbështetur mbi prehërin e Ebu Bekrit.
Ndërkohë që Profeti a.s po flinte, Ebu Bekri dallon një akrep që po afrohej drejt tij. Duke mos dashur t’a zgjojë Profetin a.s, ai nuk lëvizi fare, por vendosi gishtin sipër akrepit dhe e kapi me dorë.
A ka njerëz që e bëjnë diçka të tillë për hir të miqësisë?
Ky ishte miku dhe njeriu më i dashur i të dërguarit të Zotit.
E habitshme është, se sa herë të lexojmë në faqet e biografisë së Profetit a.s, emrin e Ebu Bekrit e hasim sa herë që të përmendet emri i Profetit a.s. Aty gjejmë shprehje të tilla:”Doli Profeti a.s dhe Ebu Bekri, hyri Profeti a.s dhe Ebu Bekri, udhëtoi Profeti a.s dhe Ebu Bekri...” Ata të dy ndodheshin gjithmonë bashkë, të pandarë.
Nga kriteret e miqësisë, është dhe ruajtja e sekreteve të mikut. Në rastin e Ebu Bekrit, ai ishte kasaforta më e sigurtë e sekreteve të Profetit a.s.
Kur Profeti a.s u sëmur para se të vdesë, ai urdhëroi që Ebu Bekri t’i printe njerëzit në namaz. Aisheja, e kundërshtoi duke e justifikuar qëndrimin e saj me atë që Ebu Bekri prekej shpejt dhe qante shumë gjatë namazit. Megjithatë, Profeti a.s insistoi që Ebu Bekri të jetë imami i muslimanëve në xhami.
Morali i kësaj ndodhie është se çdo miqësi e ka një çmim, i cili si në rastin e mësipërm, duhet të përdoret për mirë. Miqësia është një thesar që duhet mbrojtur me çdo kusht.

Fazat e miqësisë
Faza e parë është ajo e njohjes.
Faza e dytë është ajo e pëlqimit
Faza e tretë është ajo e simpatisë dhe e pranimit.
Në fillimet e një miqësie, secili prej nesh i kalon këto tre faza. Në fazën e parë, me t’u njohur me dikë, sjelljet dhe veprat e tij të duken të reja dhe të huaja. Gjatë kësaj faze, ti mund t’i ndërpresësh lidhjet me të, mund të bashkëveprosh dhe mund t’a pranosh.
Faza e dytë vjen pas të parës dhe është më e rëndësishme se ajo. Është ajo fazë kur ti fillon t’a pranosh si shok dhe mikun tënd. Edhe nëse ai ka disa vese dhe sjellje negative, ti fillon të mësohesh me to dhe e pranon ashtu siç është. Kjo shkallë miqësie qëndron një shkallë më lart se e para dhe zakonisht vjen pas një kohe jo të shkurtër njohjeje.
Faza e tretë vjen kur marrëdhëniet dhe lidhjet fillojnë të konsolidohen dhe forcohen. Në këtë fazë, pranohet nga miku dhe shoku çdo e mirë apo e keqe. Edhe nëse ai gabon, unë e justifikoj, madje ndjej simpati për mikun.
Është shumë e kollajtë që të lidhesh dhe të krijosh marrëdhënie të forta dhe miqësore me dikë, qoftë dhe brenda disa minutash, sidomos nëse je tip i shoqërueshëm dhe i hapur me njerëzit. Ajo që është e vështirë, është t’i ruash këto marrëdhënie dhe lidhje.
Unë i përshkruaj marrëdhëniet dhe lidhjet e sotme si marrëdhënie gërshëre. Që do të thotë: Nëse nuk më pëlqen një sjellje e mikut tim, i ndërpres menjëherë lidhjet me të. Kjo ndodh në marrëdhëniet tona me vëllezërit, të afërmit, eprorët etj... derisa të fillojmë të ndihemi të vetmuar dhe të braktisur.

Shokët dhe miqtë klasifikohen në disa grupe:
Në grupin e parë hyjnë ata që janë shumë të afërt me njëri-tjetrin, saqë e kanë të vështirë të ndahen dhe nuk e imagjinojnë jetën pa shokun. Të tillë janë të paktë.
Në grupin e parë hyjnë ata që herë pas here komunikojnë dhe i ruajnë lidhjet.
Në grupin e tretë hyjnë miqtë dhe shokët e interesit. Ata nuk i bashkon gjë tjetër përveç interesit. Nëse unë kam një hall, një shok i tillë nuk më qëndron pranë dhe nuk më ofron ndihmën e duhur.
Duke njohur tre llojet e mësipërme të miqve, është e nevojshme që shokët të njihen dhe t’i dallosh se cilit grup i përkasin.
Këtu, e shoh me vlerë dhe dobi që të bëjmë një pyetje: Në cilin grup, bënte pjesë miqësia e Ebu Bekrit me Profetin a.s?
Sigurisht dhe padyshim që në grupin e parë. Prandaj, natën që Profeti a.s trokiti në derën e Ebu Bekrit dhe e njoftoi që Zoti e kishte urdhëruar të emigronte, Ebu Bekri u gëzua shumë. Kjo, pasi Profeti a.s e kishte zgjedhur atë si bashkëshoqërues në këtë udhëtim. Me t’a dëgjuar Profetin a.s, Ebu Bekri nuk e mbajti dot veten dhe i shpërthyen lotët nga gëzimi.

Frutet e miqësisë së vërtetë
Le të rrëfejmë një ndodhi të vërtetë, për të treguar frutet e një miqësie pa interesa në mes.
Fëmijët e arabëve, për të mësuar një gjuhë të huaj u duhet që ose t’a studiojnë atë në ndonjë institut gjuhe në vendet e tyre, ose të udhëtojnë jashtë dhe të merren nën kujdes nga familjet e atij shteti. Një i ri nga vendet arabe, u morr nga një familje e huaj, për t’u përkujdesur për të, gjatë kohës që do të qëndronte për të mësuar gjuhën e tyre. Mes tij dhe babait të familjes, filloi të lindë një miqësi e pastër. Ai e merrte të riun dhe së bashku dilnin për shëtitje, gjatë të cilave bisedonin mbi tema të shumta.
Babai e shihte shpesh herë të riun duke u falur, agjëruar dhe lexuar Kuran. I habitur, ai e pyeti mbi librin që lexonte shpesh dhe i riu iu përgjigj se ai është Kurani famëlartë. Ai e pyeti përse e lexonte, përse falej, përse agjëronte, përse përkulej teksa falej etj... dhe i riu i përgjigjej pa përtesë.
Marrëdhëniet e tyre vazhduan të forcohen, derisa një ditë babai pranoi islamin. Ai u pasua nga nëna dhe më vonë dhe nga e gjithë familja. Një ditë, familja e re muslimane, vendosi të organizojë një drekë, me rastin e konvertimit të tyre në islam.
Pasi u mblodhën dhe u ulën të gjithë, u ngrit babai dhe duke iu drejtuar djalit të ri arab, i tha:
“Unë të dua dhe të vlerësoj shumë, pasi je ti ai që na çoi drejt besimit në Zot, na mësoi namazin, leximin e Kuranit etj... Unë dua të të përqafoj dhe të të puth, për këtë shërbim të paçmuar.” Pasi e puthi dhe e përqafoi i tha:”Por duhet t’a dish se aq sa të dua aq dhe të urrej.”
Të gjithë mbetën të shtangur nga këto fjalë. Çfarë ishin ato fjalë kontradiktore? Si ishte e mundur që tani e urrente, ndërkohë që pak më parë i tha se e don, madje e përqafoi dhe e puthi?!
Djali e pyeti:”Po përse?”
Babai iu përgjigj:”Kjo, sepse ti erdhe një javë pasi më vdiq babai. Nëse do të kishe ardhur më parë, shpresat që edhe ai të pranonte islamin dhe të vdiste si musliman ishin më të mëdha.”
Nga kjo ndodhi, duket qartë ndikimi që ka miqësia dhe mirësjellja tek të tjerët, gjë e cila duhet shfrytëzuar për t’i ftuar të tjerët në islam.
Të mirësjellshëm dhe plot moral ishin dhe shokët e Profetit a.s. Ata ishin paqedashës, të moralshëm, ndihmonin të varfërit dhe i gjendeshin hallexhinjve.
Nëse nuk do të ishin të tillë, islami nuk do të përhapej dot në vende si Malajzia, Indonezia, Filipinet etj...
Kryeqyteti i Filipineve është Manila dhe origjina e kësaj fjale është “fi emanil-lah”, që do të thotë “Në besën e Zotit”. Por me kalimin e kohës, ajo ka evoluar dhe sot njihet si Manila.
Po ashtu është dhe kryeqyteti i Indisë Nju Delhi. Më parë ai njihej vetëm si “Delhi”, fjalë e huazuar nga dijatari i njohur musliman Dehlevij, nga India. Me pushtimin e Indisë nga anglezët, e quajtën “Nju Delhi”.
Loja e termave dhe emërtimeve, është pjellë e perëndimit, i cili me këtë synon transformimin e identitetit dhe kulturës.
Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni 6
Titulli: Familja e Ebu Bekrit në shërbim të thirrjes islame
Prezantues: Xhasim El-Mutaëa

Në këtë temë, do të trajtojmë marrëdhëniet e Ebu Bekrit me gruan dhe fëmijët e tij. Do të përpiqemi të depërtojmë thellë në familjen e Ebu Bekrit që të zbulojmë lidhjet e këtij burri të lavdishëm, me pjestarët e familjes. Pas të dërguarit të Zotit a.s, ai është njeriu më i mirë mes umetit të profetit Muhamed a.s.
Ai njihet ndryshe dhe me nofkën “I besueshmi” dhe kjo për shkak se e besoi Profetin a.s në udhëtimin që ai bëri natën e Israsë dhe Miraxhit. Të gjithë mekasit dhe kurejshët e përgënjeshtruan Profetin a.s mbi këtë ndodhi, kurse Ebu Bekri tha fjalët e tij të njohura tashmë:”Unë e besoj në gjëra më të mëdha se kjo. Unë e besoj që meleku i vjen nga qielli në disa sekonda, si të mos e besoj për këtë?”
Ai njihet dhe me një nofkë tjetër “i shpëtuar”, kjo pasi Profeti a.s i pati thënë:”Zoti të ka shpëtuar nga zjarri i xhehnemit.”
Vlerat dhe kontributi i Ebu Bekrit për fenë e Zotit janë shumë të mëdha.

Konkurrenca mes Ebu Bekrit dhe Umer ibnul Hattabit
Konkurrenca dhe garimi në vepra të mira, ishte diçka normale mes Ebu Bekrit dhe Umer ibnul Hattabit. Një herë, Profeti a.s u bëri thirrje muslimanëve për të kontribuar me pasuritë e tyre, në pregatitjen e ushtrisë. Umeri u nis drejt shtëpisë duke menduar me   vete:”Sot do ia kaloj Ebu Bekrit.” Kështu, morri gjysmën e pasurisë së tij, e vuri para Profetit a.s dhe u ul që të shohë se sa do të sjellë Ebu Bekri. Pas pak arriti dhe Ebu Bekri me pasurinë e tij, e vendosi para Profetit a.s dhe i tha:”Kjo është gjithçka që kisha nga pasuria ime o i dërguari i Zotit.” Profeti a.s e pyeti:”Po familjes tënde, çfarë i ke lënë o Ebu Bekr?” Ai i tha:”U kam lënë Zotin dhe të dërguarin e Tij.”
Kur i dëgjoi këto fjalë Umeri, tha:”Kurrë nuk do të garoj më me ty o Ebu Bekr.”
Konkurrenca dhe rivaliteti mes tyre ishte për vepra të mira dhe në shërbim të fesë dhe thirrjes islame.
Unë do të ndalem pak dhe t’a imagjinojmë Ebu Bekrin duke hyrë në shtëpinë e tij, ku ndodhej e shoqja me fëmijët. Ai hyn, merr gjithçka që kishin dhe ia dërgon Profetit a.s.
A është e llogjikshme që të mos ndodhë debat mes tij dhe gruas së tij, kur gjithçka që posedonin do e jepnin për interes të fesë? Kronikat nuk e përmendin një fakt të tillë, por le t’a imagjinojmë për pak çaste një njeri që hyn në shtëpi dhe merr gjithçka që kanë dhe e jep sadaka. A nuk është e mundur që gruaja t’i ketë thënë:”O Ebu Bekr! Përse e merr të gjithë pasurinë? Me çfarë do të jetojmë dhe deri kur do të vazhdojmë kështu?
A nuk është e mundur që fëmijët e tij t’a kenë kundërshtuar? A nuk është e mundur që t’i kenë thënë:”Përse të gjithë pasurinë o baba? A nuk mendon për të ardhmen tonë....?”
Të gjithë këto pyetje, janë normale që të bëhen nga ana e familjes në një rast të tillë. Por, mesa duket marrëdhëniet e Ebu Bekrit me familjen dhe fëmijët e tij kapërcenin çdolloj kufiri. Të gjithë e pranuan me kënaqësi vendimin e Ebu Bekrit, për t’a shpenzuar gjithçka që kishin për hir të fesë.

Marrëdhëniet e Ebu Bekrit me bashkëshorten dhe fëmijët e tij
Rasti i mësipërm, tregon fuqishëm mbi marrëdhëniet bashkëshortore të forta që kishte krijuar ai me gruan e tij. Ai është një tregues edhe për lidhjet edukative mes Ebu Bekrit dhe fëmijëve të tij. Këto marrëdhënie kaq perfekte ishin të orientuara drejt një objektivi të vetëm, shërbimit të thirrjes islame.
Ebu Bekri ishte miku më i ngushtë i Profetit a.s dhe morri pjesë në të gjithë betejat e zhvilluara mes muslimanëve dhe kundërshtarëve të tyre. Vetë Profeti a.s ka dëshmuar që vetëm Ebu Bekrit nuk ka arritur që t’ia shpërblejë mundin dhe kontributin që ka dhënë. Ai ishte i dhënë i tëri, me familjen dhe pasurinë, në interes të thirrjes islame.
Një nga momentet e rëndësishme ku duket qartë qëndrimi burrëror dhe vetëflijues i Ebu Bekrit, është dhe dita kur ai emigroi me Profetin a.s për në Medine.
Tregon vetë Aisheja, vajza e Ebu Bekrit:”Profeti a.s erdhi në shtëpinë tonë natën, na zgjoi, u ul me Ebu Bekrin dhe filloi t’i pëshpërisë diçka në vesh. Profeti a.s i kishte thënë që Zoti e kishte lejuar që të emigrojë për në Medine. Me ta dëgjuar këtë Ebu Bekri, i kishin rrjedhur lotët nga gëzimi. Ishin lotë gëzimi, pasi Ebu Bekri do të ishte shoqëruesi i vetëm i të dërguarit të Zotit për në Medine.
E bukura në këtë rast nuk qëndron thjesht në udhëtimin e Ebu Bekrit bashkë me Profetin a.s, por në planifikimin dhe koordinimin me gruan dhe fëmijët e Ebu Bekrit mbi rrugën që do të ndiqej gjatë emigrimit. Ajo që vërehet, është se në emigrimin e Profetit a.s për në Medine, e gjithë familja e Ebu Bekrit ishte e angazhuar. Diçka e tillë ishte frut i edukatës me të cilën i kishte edukuar Ebu Bekri fëmijët e tij.
Profeti a.s u nis bashkë me Ebu Bekrin dhe ata që i ndihmonin, u çonin ushqimin, u fshinin gjurmët nga pas që të mos i ndiqnin mekasit etj... ishin pikërisht fëmijët e Ebu Bekrit.   E gjithë familja e Ebu Bekrit ishte vënë në shërbim të thirrjes islame.
Ebu Bekri dallohej dhe ishte i veçantë edhe me namazin, agjërimi, sadakanë, haxhin dhe përkushtimin e tij. Për këto cilësi, besimi i tij ishte ekuivalent me besimin e të gjithë umetit, siç e pohon këtë vetë i dërguari i Zotit a.s.
Duke ditur që njerëzit nuk janë të informuar mbi aspektin familjar të Ebu Bekrit, ne po e trajtojmë atë në këtë temë.  

Psikologjia e Ebu Bekrit.
Le të hedhim pak dritë mbi psikologjinë e kësaj figure të ndritur dhe të anës së tij shpirtërore. Një ditë, Profeti a.s u fliste shokëve të tij mbi dyert e xhenetit dhe se kushdo që falej shumë, do të hynte në xhenet nga dera e namazit. Të tjerë që njihen për ndihmën dhe përkrahjen financiare të njerëzve të varfër, do të hyjë nga dera e sadakasë. Të tjerë që njihen dhe dallohen për agjërim të shumtë, do të hyjnë nga dera e agjërimit, Rejjan. Ata që kanë luftuar për këtë fe, do të hyjnë nga dera e xhihadit... e kështu me radhë.
Teksa po e dëgjonte, Ebu Bekri e pyeti:”A ka ndonjë që do të hyjë nga të gjitha dyert o i dërguar i Zotit?” Profeti a.s i buzëqeshi dhe i tha:”Po o Ebu Bekr dhe unë shpresoj që të jesh ti.”
Diçka të tillë, Profeti a.s nuk ia tha për t’i bërë qejfin mikut dhe shokut të tij më të ngushtë. Ebu Bekri ishte model i mirë në çdo gjë.
Një ditë tjetër, Profeti a.s i pyeti shokët e tij:”Kush prej jush agjëron sot?”
Ebu Bekri u përgjigj:”Unë o i dërguar i Zotit.”
Profeti a.s pyeti sërish:”Kush ka përcjellë një të vdekur për në varreza sot?”
Ebu Bekri u përgjigj:”Unë o i dërguar i Zotit.”
Profeti a.s i pyeti:”Kush ka vizituar një të sëmurë sot?”
Ebu Bekri u përgjigj:”Unë o i dërguar i Zotit.”
Profeti a.s i pyeti për të katërtën herë:”Kush ka dhënë sadaka sot:”
Ebu Bekri u përgjigj:”Unë o i dërguar i Zotit.”
Këto ishin katër pyetje, të cilave u përgjigj vetëm Ebu Bekri. Por a e dini se çfarë kohe ishte kur Profeti a.s ua drejtonte shokëve të tij këto pyetje? Diçka e tillë ndodhte direkt pasi kishin falur namazin e sabahut.
Kur e kam lexuar për herë të parë këtë hadith, unë jam shtangur. Si ishte e mundur që dikush t’i kishte vepruar këto katër vepra të mira, që pa falur namazin e sabahut?! Për të mbledhur më shumë informacione mbi këtë, lexova komentet e dijetarëve të nderuar mbi këtë hadith. Ata përmendnin që ndërkohë që Ebu Bekri kishte dalë për të vajtur në xhami, kishte parë disa njerëz duke përcjellë një të vdekur për në varreza dhe u ishte bashkangjitur. Gjatë rrugës së kthimit, ai kishte kaluar pranë shtëpisë së një muslimani të sëmurë dhe kishte hyrë dhe ishte interesuar për gjendjen e tij. Para se të hyjë në xhami, kishte parë një lypës, të cilit i kishte dhënë diçka për të ngrënë.
Përsa i përket përcjelljes së një të vdekuri, duket qartë dimensioni njerëzor i Ebu Bekrit. Ai gjendej kudo që kishte nevojë. Përsa i përket lëmoshës që i dha lypësit, shfaqet qartë dimensioni i tij fetar. Në agjërimin e tij, duken lidhjet e tij të forta me Zotin.
Nëse me mentalitetin tonë modern, do të depërtonim thellë në personalitetin e Ebu Bekrit, do të gjenim që ai përpiqej të kultivojë qëndrueshmërinë dhe qetësinë shpirtërore dhe edukative.   Nëse modele të tilla do ekzistonin në familjet tona, ne do kishim të garantuar një brez të ri të ndershëm dhe të suksesshëm.
Po të studionim me kujdes jetëshkrimet e dijetarëve muslimanë si Shafiu, Theurij, Euzaij etj... mbi mënyrën se si u edukuan, do të gjenim se ata kishin modele të suksesshëm, prej të cilëve ishin edukuar dhe frymëzuar.
Gjatë këtyre temave, ne do të përpiqemi që këtyre modeleve t’u qasemi në nivel personal dhe familjar.
Kur babai është bamirës, përcjell të vdekurit muslimanë, ndihmon të varfërit, agjëron... patjetër që vepra të tillë do të lënë gjurmë në psikologjinë e fëmijëve dhe familjes në tërësi.
Personalitetin dhe shpirtmadhësinë e Ebu Bekrit, ne e shohim të pasqyruar dhe tek fëmijët dhe familja e tij.

Uniteti i umetit, proekupim i Ebu Bekrit
Po të kujtojmë ndodhinë ku vajza e tij u akuzua për imoralitet, do na vijë ndërmend reagimi i Ebu Bekrit, reagimi i gruas së tij Ummu Ruman dhe reagimi i vajzës së tij Aishes. Ebu Bekri pati një qëndrim të tillë që konsistonte në ruajtjen e unitetit të muslimanëve. Bashkë me Profetin a.s, ai priti pafajësinë e Aishes, të cilën e shpalli vetë Zoti në Kuran.
Të njëjtën frymë për ruajtjen e unitetit mes muslimanëve, ai e shpalosi dhe gjatë luftrave kur shumë fise arabe e braktisën islamin pas vdekjes së Profetit a.s. Uniteti i muslimanëve rreth fjalës “La ilahe il-lallah Muhamed resulullah” ishte objektivi kryesor i Ebu Bekrit.
Ne sot jemi dëshmitarë të një krize përçarjeje mes umetit musliman, gjë e cila duhet të kalohet me bashkim forcash dhe energjish dhe jo anasjelltas.
Ebu Bekri është një shkollë, të cilën e ndërtoi mbi mësimet që mësoi nga vetë i dërguari i Zotit a.s.
Një ndodhi tjetër që merriton t’i kushtohet vëmendje, është dhe ajo që përmendëm më lart, ku Ebu Bekri kontriboi me të gjithë pasurinë që kishte, në shërbim të fesë dhe thirrjes islame. Këtu del në pah rëndësia e thirrjes islame, rëndësi të cilën duhet t’a ndjejë çdo familje dhe individ musliman.
Me këtë rast, më kujtohet një biznesmen musliman, i cili objektivin e tij kryesor kishte thirrjen islame. Në çdo projekt që ndërmerrte, ai studionte fillimisht dobitë që kishte thirrja islame në rast suksesi. Interesi rreth të ardhurave dhe dobive financiare, ishte në rend të dytë.

Tregëtia në shërbim të thirrjes islame
Ebu Bekri ishte tregtar, madje ishte një nga tregtarët më të mëdhenj të Mekes. Zakonisht merrej me shitblerjen e pëlhurave. Investimin e pasurive dhe tregëtinë, ai e shfrytëzoi në investimin e vlerave morale dhe fetare.
Shumë familje biznesmenësh, i edukojnë fëmijët e tyre me frymën e biznesit dhe tregëtisë. Ndërkohë që Ebu Bekri edhe pse ishte tregtar dhe biznesmen, i edukoi fëmijët e tij me frymë ekonomike, fetare, morale dhe edukative dhe një frymë të tillë, ai e kishte mësuar nga vetë Profeti a.s.
Një studiues i jetëshkrimit të Ebu Bekrit, vëren që ai kishte një objektiv të qartë në jetën e tij, i cili konsistonte në bashkimin e energjive për t’i shërbyer sa më mirë kësaj feje. Ebu Bekri dhe sahabët e tjerë, edhe pse jetonin në varfëri dhe vuajtje, kishin një objektiv dhe synim në jetë. Po ti o vëlla dhe o motër, cili është objektivi dhe synimi juaj në këtë jetë? Vallë çfarë kontributi kemi dhënë për këtë fe?
Një nga ftuesit muslimanë, iu ankua një të dituri mbi degjenerimin, shturrjen morale dhe korrupsionin e përhapur kudo. I dituri i tha:”O biri im! Njerëz të tillë, ngritën lart flamurin e degjenerimit dhe rreth tyre u grumbulluan njerëz të shumtë. Ne duhet të ngremë flamurin e pastërtisë morale dhe shpirtërore, që të mblidhen njerëzit rreth tij.”
Teksa flasim mbi Ebu Bekrin, më vjen ndërmend një nga muslimanët bashkëkohorë, i cili ashtu si Ebu Bekri, veten, familjen dhe pasurinë i ka vënë në shërbim të ftesës islame. Ai është kuvajtiani Abdurrahman Sumejt. Të gjithë kohën dhe gjithçka që posedon, ai ia ka kushtuar thirrjes islame në Afrikë. Ai është bërë shkak që mbi njëmijë persona të pranojnë islamin para tij. Ai vetë, gruaja dhe fëmijët, i janë përkushtuar këtij misioni sa të vështirë aq dhe të këndshëm.
Kohët e fundit jam takuar me një të ri, i cili më tregoi historinë e tij të çuditshme të martesës. Gjatë kohës që kërkonte një vajzë për t’u fejuar, me çdo vajzë që i propozonin, ai takohej dhe e pyeste nëse mbante të njëjtin interes dhe përkushtim ndaj thirrjes islame. Ai vazhdoi kështu, derisa më në fund gjeti një vajzë e cila ndante me të, të njëjtin shqetësim dhe interes. Tregon ky i ri:”Shkaku i lumturisë familjare që gëzoj sot, është pikërisht se ne si familje ndajmë të njëjtin interes dhe përkushtim ndaj thirrjes islame.”
Në fund, paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Titulli: Sahabët yje dhe modele
Prezantues: Xhasim El-Mutaëa

Për këtë temë, kemi zgjedhur një titull tepër të veçantë: Sahabët yje dhe modele. Në fakt, ata ishin dhe mbeten yje dhe modeli më i mirë për t’u ndjekur për realitetin ku jetojmë sot. Shumica e problemeve familjare që lindin, e kanë zanafillën tek një baba që nuk është model i mirë për fëmijët dhe gruan e tij.
Nëse do të bënim një studim të mirëfilltë mbi përqindjen e perversitetit dhe rritjes së kriminalitetit tek fëmijët, do të zbulonim mungesën e modelit atëror në shtëpi.
Profeti Muhamed a.s na la trashëgimi dhjetë të përgëzuarit me xhenet, të cilët përbëjnë një pasuri edukative për këtë umet. Përfaqësues idealë dhe model i mirë mbi rolin atëror janë edhe sahabët e tjerë.
Gjatë përgatitjes së këtyre temave ne vizituam një kala të ndërtuar para tetëqind viteve. Ajo është ndërtuar nga Salahudin Ejubi dhe është përdorur prej tij si magazinë për të rezervuar drithërat, ushqimet dhe materiale lufte. E gjithë kjo, ishte si pregatitje për betejën vendimtare Ajnu Xhalut.
Kjo kala vazhdon të ekzistojë që para tetëqind vitesh dhe do të vazhdojë të ekzistojë deri në fund. Ashtu si kalaja na kujton ndërtuesit e saj dhe mbetet model, ashtu dhe modelet edukativë i përjetësojnë emrat e tyre në regjistrat e historisë.
Ndërkohë që vërenim gurët e kalasë, na shkonte ndërmend edhe përjetësia e modelit të mirë dhe yjeve. Edhe pse imam Malik, Ebu Hanife, Shafiu etj... kanë vdekur që para shumë kohësh, ne vazhdojmë t’i marrim në konsideratë thëniet dhe mendimet e tyre. Ata vazhdojnë të mbeten yje orientuese dhe modele për t’u ndjekur.
Ndërkohë që pohojmë dhe theksojmë se modeli i të gjithë modeleve që përmendëm, është i dërguari i Zotit, profeti Muhamed a.s.
Tek gurët e kësaj kalaje, në vërejtëm diçka të habitshme. Ata ishin sa të bukur dhe mirëpunuar, aq edhe të ndryshëm nga njëri-tjetrin. Vetë Zoti i madhëruar e ka përmendur gurin në Kuran, ku thotë:”Ka gurë të cilët shëmben nga devocioni që kanë për Zotin.”
Ashtu siç janë të shumëllojshëm gurët, ashtu janë të shumëllojshëm dhe modelet e njerëzve të mirë. Ka prej tyre që kanë qenë model në kërkimin e dijes, të tjerë në çështjet e besimit dhe përkushtimit, të tjerë ishin modele në tregëti, të tjerë ishin model në ndërtimin e institucioneve bamirëse etj... Gjithashtu, modele të ndryshme përfaqësonin dhe secili nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet. Një e vençantë tjetër tek dhjetë të përgëzuarit me xhenet, është se Profeti a.s ka etiketuar secilin prej tyre me një cilësi me të cilën njihej më shumë.   Ebu Bekri p.sh, ishte i besueshëm, Umeri ishte Faruk (ndarës i të mirës nga e keqja), Uthmani ishte me dy drita, Aliu ishte gjeni, trim dhe i guximshëm, Ebu Ubejde ibnu Xherrah ishte sekretari i këtij umeti etj...
Kështu, shohim që secili dallohej me një cilësi dhe moral të caktuar. Gjithashtu, secili prej nesh, ka një model të cilin e don dhe përpiqet t’a imitojë dhe ndjekë gjurmët e tij.
Dhjetë të përgëzuarit me xhenet, duke qenë modele në shumë fusha të ndryshme, përbënin një shkollë të pasur modelesh dhe shëmbëlltyrash. Umeti musliman është një umet i pasur me modele të mira. Nëse umeti musliman, kohët e fundit vuan nga varfëria e skajshme, ai nuk vuan në fushën e modeleve dhe shëmbëlltyrave të mira.
Profeti a.s, në një hadith i ka përshkruar shokët e tij si yjet në qiell. Me cilindo prej tyre të orientohemi, do të udhëzohemi në rrugën e drejtë dhe të suksesit. Gjendja e rënduar e umetit musliman sot, i referohet faktit që ne muslimanët imitojmë dhe ndjekim modele të tjera, duke neglizhuar dhe shpërfillur modelet tona islame. Diçka të tillë e ka paralajmëruar dhe Profeti a.s ku thotë në një hadith:”Ju do i ndiqni gjurmët e popujve që kanë qenë para jush, pëllëmbë pas pëllëmbe dhe hap pas hapi. Nëse ata do të hynin në foletë e dabbit, ju do u shkonit pas.”   Dabbi është një kafshë zvarranike, e cila e ndërton folenë e tij duke hapur tunele në tokë. Përveç hyrjes kryesore, ai hap në tokë disa tunele të tjera, në formë labirinthi, për t’u fshehur në raste sulmi.
Ne sot jemi dëshmitarë që muslimanët po imitojnë perëndimin në çdo gjë të madhe dhe të vogël. Këtu duhet të theksojmë se ne nuk jemi kundër imitimit dhe ndjekjes së shembullit të tyre, por jemi kundër imitimit të verbër dhe   moraleve negative. Nëse perëndimin do e kishim shembull dhe model të zhvillimit dhe përparimit, sa model dhe shembull i mirë do të ishte ai. Ndërkohë që duke imituar dhe ndjekur modelet më negative të perëndimit, ne vazhdojmë t’a thellojmë prapambetjen tonë.

Vendi dhe vlerat e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, tek Zoti i madhëruar
Si çdo gjë tjetër të krijuar në univers, edhe dhjetë të përgëzuarit me xhenet bashkë me sahabët e tjerë, dallohen nga njëri-tjetri dhe disa janë më epërsi ndaj të tjerëve. Kështu, Ebu Bekri është muslimani më i mirë pas të dërguarit të Zotit. Thotë vetë Profeti a.s mbi Ebu Bekrin:”Nëse besimi i Ebu Bekrit do të vendosej në njërën anë të peshores dhe besimi i gjithë umetit në anën tjetër, padyshim që besimi i Ebu Bekrit do rëndonte më shumë.”
Ebu Bekri pasohet nga Umer ibnul Hattabi, pastaj vjen Uthmani, Aliu dhe pjesa tjetër nga dhjetë të përgëzuarit me   xhenet. Pas dhjetë të përgëzuarve me xhenet, më të mirë janë ata që morrën pjesë në luftën e Bedrit. Pas tyre janë ata që morrën pjesë në betejën e Uhudit, e kështu me radhë.
Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 7
Titulli: Ebu Bekri, iniciator në shërbimet sociale
Prezantues: Xhasim El-Mutava

Edhe në këtë temë, ne do të trajtojmë disa fragmente nga jetëshkrimi i Ebu Bekrit. Këtë do e bëjmë duke nxjerrë në pah, nismat dhe iniciativat e tij për t’i shërbyer shoqërisë dhe komunitetit.
Iniciativat dhe sakrificat e Ebu Bekrit në ndihmë të komunitetit dhe shoqërisë janë një nga   cilësitë shumta e tij.

Ebu Bekri në shërbim të një moshuare
Gjatë kohës së Kalifatit të Ebu Bekrit, në Medine jetonte një grua e moshuar dhe njëkohësisht e verbër. Edhe pse Halife i muslimanëve, ishte Ebu Bekri ai që e vizitonte dhe i shërbente gjithmonë.
Tregon Umer ibnul Hattabi:”Sa herë që shkoja për t’i shërbyer kësaj gruaje të verbër, konstatoja se dikush tjetër kishte qenë para meje dhe I kishte përfundur të gjithë punët e shtëpisë. Me qëllim që të zbuloja kush ishte burri që I shërbente të verbërës, një ditë dola më herët dhe pashë Ebu Bekrin të hynte në shtëpinë e saj.”
Ai ishte iniciator në çdo gjë që e mendonte se është e mirë dhe pozitive. Siç e ngjasonte dhe Profeti a.s besimtarin me palmën, I tillë ishte dhe Ebu Bekri. Ai ishte I dobishëm për shoqërinë dhe nevojtarët në çdo kohë, siç është palma e dobishme për njerëzit si dimrit ashtu dhe verës. Trungu I palmës është shumë rezistent dhe vetë ajo jep fruta të ëmbël.

Muslimani është si palma
Ngjashmëritë mes muslimanit dhe palmës janë të shumta. Trupi I palmës është shumë I qëndrueshëm dhe rezistent ndaj temperaturave të larta dhe ndryshimeve atmosferike. Po ashtu dhe besimtari është I qëndrueshëm dhe I durueshëm në raste fatkeqësish dhe sprovash.
Të gjitha këto shërbime dhe sakrifica, e bënë një nga shokët dhe miqtë më të ngushtë të Profetit a.s.
Një ditë, Profeti a.s emëroi Amr ibnu Asin si komandant të një njësie ushtarake, ku ndodhej dhe Ebu Bekri me Umer ibnul Hattabin. Kur u kthyen, e gjetën të dërguarin e Zotit duke predikuar në xhami. Me të hyrë në xhami, Amr ibnul Asi vërejti se Profeti a.s ia hidhte vështrimin herë pas here. Kjo e bëri të mendojë se ai ishte njeriu më i dashur tek Profeti a.s se të gjithë të tjerët. Vetë fakti që e kishte caktuar si komandant të një njësie ku ndodhej Ebu Bekri dhe Umeri, tregonte mbi një hamendje të tillë. Tregon Amr ibnul Asi:”Me të përfunduar Profeti a.s nga predikimi, i shtyrë nga një dëshirë e madhe, unë vajta tek Profeti a.s dhe e pyeta:”Kush është njeriu më i dashur për ty o i dërguar i Zotit?” Unë isha i sigurtë që ai do të përgjigjej:”Je ti o Amr.” Por ai u përgjigj:”Është Aisheja.”
Unë e pyeta:”Po nga burrat, kë don më shumë?”
Ai më tha:”Babanë e saj, Ebu Bekrin.”

Ebu Bekri, njohës i gjenealogjisë së familjeve arabe
Ebu Bekri ishte njohësi më i mirë i gjenealogjisë së fiseve dhe familjeve arabe ndër të gjithë kurejshët. Ai i njihte mirë lidhjet e familjeve me njëra-tjetrën, paraardhësit dhe pasardhësit e tyre. Por përse e përmendim këtë fakt dhe çfarë lidhjeje ka diçka e tillë me shërbimet sociale dhe publike?
Njohuri të tilla janë shumë të rëndësishme, nëse përdoren në respektin dhe ruajtjen e lidhjeve të gjakut dhe farefisnore. Diçka e tillë i shtohet vlerave të tjera të Ebu Bekrit. Do të ishte shumë mirë që fëmijëve tanë t’ua tregonim të gjithë të afërmit e tyre, që në moshë të re. Kjo, pasi vihet re që kohët e fundit shumë fëmijë në moshat shtatë dhe dhjetë vjeçare nuk njohin kushërinjtë e tyre. Ne duhet të përpiqemi që të mos ndikohemi nga edukimi dhe idetë individuale që importohen nga perëndimi.
Edukata islame bazohet në aspektin shoqëror dhe këtë e shohim të manifestuar më mirë në namazet ditore të cilat pëlqehet të kryhen në xhami bashkë me muslimanët e tjerë. Xhamia është qendra ku mblidhen dhe ku i jepet mundësia individit musliman të njihet me të afërmit dhe shoqërinë në tërësi.
Edhe pse ana individuale ka rëndësinë e saj, lidhjeve shoqërore duhet t’ju kushtohet më shumë rëndësi.

Ebu Bekri mes Profetit a.s dhe Aishes
Kur Profeti a.s dhe gruaja e tij Aisheja, patën disa mosmarrëveshje, Profeti a.s i tha:”Kë pranon si gjykatës, që ta ndajë këtë çështje? A e pranon Umerin?” Aisheja iu përgjigj:”Jo, ai është i ashpër.” Atëherë Profeti a.s i tha:”A e pranon babanë tënd?” “Po” iu përgjigj Aisheja. Me të ardhur Ebu Bekri, Aisheja iu drejtua Profetit a.s me fjalët:”Tregoji se çfarë ka ndodhur dhe mos thuaj veçse të vërtetën!” Këto fjalë e zemëruan Ebu Bekrin, i cili se mbajti veten dhe e goditi vajzën e tij, duke i thënë:”Pse a thotë gjë tjetër veç të vërtetës i dërguari i Zotit?!” Në atë çast, Profeti a.s hyn mes tij dhe Aishes duke i thënë:”Nuk të ftuam për diçka të tillë o Ebu Bekr. Më mirë na lër vetëm!”   Ndërkohë, Aisheja ishte ngjitur pas shpinës së Profetit a.s nga frika prej babait të saj. Me të dalë Ebu Bekri, ajo u largua nga Profeti a.s. Pasi doli Ebu Bekri, Profeti a.si tha Aishes:”Eja dhe ngjitu pas shpinës time siç bëre më parë!” Aisheja i tha:”Jo.” Profeti a.s i tha:”A harrove që isha unë që të mbrojta nga babai yt?!”
Ebu Bekri, u kthye më pas dhe e gjeti Profetin [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem] duke qeshur me Aishen. I habitur nga ajo që po shihte, i tha Profetit [sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem]:”O i dërguar i Zotit! Më bëni të marr pjesë në gëzimin tuaj, ashtu siç më bëtë të marr pjesë në hidhërimin tuaj më parë!”
Zoti e mëshiroftë Ebu Bekrin, Halifen e muslimanëve. Ai gjendej kudo që kishte nevojë komuniteti dhe shoqëria, duke qenë nismëtar dhe iniciator në çdo moral të mirë. Thotë Zoti në Kuran:”Për këtë, le të garojnë ata që garojnë.”
(Mutaffifin: 26)
Shpiriti i konkurrencës dhe garimit nuk ekziston vetëm në aktivitetet sportive, por dhe në çështjet e besimit, afërsinë me Zotin, veprat e mira, shërbimet ndaj komunitetit, edukimin e fëmijëve, qetësinë familjare etj...
Thotë imam Hasen El-basrij:”çdo ditë e re që agon, thërret një zë:”Unë jam një ditë e re dhe jam dëshmitare për veprat e tua. Prandaj më shfrytëzo pasi unë nuk kthehem deri në Ditën e Kijametit.”
Koha është diçka shumë e rëndësishme, por më e rëndësishme se vetë koha, është shfrytëzimi i kohës. Ebu Bekri na jep modelin më të mirë për shfrytëzimin e kohës në vepra të mira dhe shërbim të komunitetit. Nëse dikush prej nesh do të hartonte një orar që nga mëngjesi deri në darkë për veprimtarinë e Ebu Bekrit, do shihte që orari do të mbushej me aktivitet dhe shërbime në favor të komunitetit.  

Begatia e Ebu Bekrit dhe familjes së tij
Vetë Ebu Bekri dhe familja e tij ishin të begatë dhe gjithë bereqet. Një herë, gjatë një udhëtimi, gruaja e Profetit a.s Aisheja humbi një varëse të saj. I gjithë karvani, bashkë me Profetin a.s u ulën diku për të pushuar. Pasi të gjithë u çlodhën, kërkuan që të vazhdonin udhëtimin, por Profeti a.s nuk po jepte asnjë shenjë. Ndërkohë po kalonte dhe koha e namazit, por nuk kishte ujë për të marrë abdes. Atëherë muslimanët i kërkuan Ebu Bekrit që t’i flasë Profetit a.s mbi këtë shqetësim. Ebu Bekri hyri në çadrën ku ndodhej Profeti a.s dhe e gjeti atë duke fjetur, me kokë të mbështetur në prehërin e gruas së tij. Duke mos dashur ta zgjojë Profetin a.s, ai e lajmëroi Aishen që muslimanët duan të falen por nuk kanë ujë për të marrë abdes, më pas doli jashtë. Pasi priti pak, hyri përsëri në çadrën e Profetit a.s dhe pa që Profeti a.s ishte zgjuar tashmë. Profeti a.s i tregoi se sapo i ishte shpallur ajeti i tejemumit, gjë e cila e gëzoi Ebu Bekrin dhe të gjithë muslimanët. Të gjithë pohonin se diçka e tillë ishte bereqeti i Ebu Bekrit dhe familjes së tij.
Pasi u falën, të gjithë filluan të mbledhin plaçkat për rrugë. Me t’u ngritur deveja e Aishes, ajo gjeti varësen e saj të humbur. Ebu Bekri i buzëqeshi dhe i tha:”O bija ime, ti je gjithë bereqet.”

Si të jem iniciator për t’i shërbyer komunitetit?
Të gjithë ne dëshirojmë dhe urojmë të japim kontributin tonë në shërbim të komunitetit dhe shoqërisë mes të cilës jetojmë, por lind pyetja:” Si mund të jem iniciator në lëvizje të tilla?”
Për të na ndihmuar në projekte të tilla, Profeti a.s na mëson një lutje të veçantë, ku besimtari i kërkon ndihmë Zotit që ta mbrojë nga dobësia, përtacia dhe pesimizmi.  
Vetë Profeti a.s lutej:”O Zot! Unë të lutem të më mbrosh nga dobësia dhe përtacia.”
Kurse shokët e Profetit a.s luteshin:”O Zot! Ne të lutemi të na japësh jetë të gjatë dhe të na orientosh drejt veprave të mira.”
Ata i kërkonin Zotit një jetë të gjatë, por të mbushur me aktivitet dhe vepra të mira.
Muslimani duhet të nxjerrë mësime dhe dobi edhe nga jeta e krijesave të tjera. Le të shohim milingonën p.sh. Që në pamjen e parë ajo të lë përshtypjen e një krijese shumë të dobët dhe të pafuqishme. Megjithatë, ajo është model për aktivitetin dhe përpjekjet që bën për të siguruar ushqimin e dimrit.

Njeriu është në fenë e mikut të tij
Nëse dikush nga ju shoqërohet me ndonjë shok përtac dhe dembel, unë e këshilloj që të largohet dhe të distancohet menjëherë nga ai. Në një shoqëri të keqe jo vetëm që përvetëson veset e këqia, por mëson dhe dembelizmin dhe përtacinë në çdo gjë. Është plotësisht e vërtetë që dikush që shoqërohet me breshkën nuk mund të ecë më shumë se ajo, ndërkohë që dikush që shoqërohet me pëllumbat do të fluturojë si ata.
Dijetari musliman Ibnul Xheuzij, vuri re një ditë një sorrë që shoqërohej me një pëllumb, gjë që e habiti tejmase. Për të mësuar më shumë, ai qëndroi duke i vëzhguar dy shpendët dhe pa që si sorra ashtu dhe pëllumbi çalonin. Atëherë tha thënien e tij të njohur:”Çdo zog qëndron me llojin e tij.”
Nëse duam të kemi kontributin tonë në shërbimet publike dhe shoqërore siç ishte Ebu Bekri, patjetër që duhet të zgjedhim një mik dhe shok të mirë. Thotë Profeti a.s:”Njeriu ndjek fenë e mikut të tij, prandaj i zgjidhni miqtë.”
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Emisioni 2
Titulli: Umer ibnul Hattabi dhe qëndrueshmëria familjare
Prezantues: Xhasim El-Mutava

Në këtë temë do të trajtojmë një nga figurat e ndritura të shokëve të Profetit a.s, Halifen e dytë dhe të përgëzuarin me xhenet, Umer ibnul Hattabin.
Umeri ishte një njeri që e donte qëndrueshmërinë dhe qetësinë familjare dhe bënte çmos që ajo të mos cënohej.
Nëse një familje muslimane kishte probleme dhe mosmarrëveshje, ishte Umeri i pari që do të shkonte për të shuar mosmarrëveshjet dhe për t’i dhënë fund këtij problemi.
Një herë, i gjithë qyteti i Medines u përfshi nga një krizë shoqërore e rëndë. E gjitha kjo, për shkak se në shtëpinë e të dërguarit të Zotit a.s, kishte ndodhur një problem familjar. Profeti a.s kishte braktisur gratë e tij, ishte vendosur në një nga dhomat e tij, duke u distancuar prej secilës. Të gjithë shokët e tij u alarmuan dhe ky lajm mori dhenë. Me kalimin e ditëve, kriza vazhdonte të rëndohej dhe më shumë dhe shqetësimi i të gjithëve rritej. Nuk ishte një ditë e dy, por plot njëzet e nëntë ditë rrjesht.
Umer ibnul Hattabi, duke mos e duruar këtë situatë të tillë, vajti tek gruaja e Profetit a.s Aisheja dhe e përshëndeti:”Paqja e Zotit qoftë mbi ju!” Aisheja ia ktheu pëshëndetjen dhe Umeri e pyeti:”A është e vërtetë që i dërguari i Zotit i ka divorcuar gratë e tij?”
Aisheja iu përgjigj:”Për këtë, pyet më mirë Hafsan!”
I shqetësuar, Umeri u nis për tek vajza e tij Hafsa. Ai nuk ishte i shqetësuar se ishte divorcuar vajza e tij Hafsa, por ishte i shqetësuar se kishte ndodhur një problem në shtëpinë e Profetit a.s dhe diçka e tillë kishte alarmuar të gjithë muslimanët e Medines.
Me të arritur tek vajza e tij, Umeri e përshëndeti dhe e pyeti:”A është e vërtetë që i dërguari i Zotit i ka divorcuar gratë e tij?!”
Hafsa iu përgjigj:”Unë nuk di gjë.”
Umeri e ndjeu se situata ishte me të vërtetë e ndërlikuar dhe në kulmin e krizës. Menjëherë ai u nis drejt xhamisë, ku gjeti shumë muslimanë të mërzitur dhe kokëulur. Dëshpërimi dukej qartë në fytyrat e tyre.
Vallë a i kishte divorcuar i dërguari i Zotit gratë e tij? Fjalët e përhapura sa andej këndej thonin se ai i kishte divorcuar të gjithë gratë.
Me të hyrë në xhami, Umeri u drejtua për tek vendi ku ishte ulur dhe po pushonte i dërguari i Zotit. Atje gjeti një nga muslimanët që po bënte roje. Ai i kërkoi Umerit që të presë që t’i marrë leje të dërguarit të Zotit. Pasi i mori leje dhe Profeti a.s pranoi të bisedojë me Umerin, ky i fundit hyri.
Kur hyri në dhomën që qëndronte Profeti a.s, Umeri e gjeti në një gjendje e cila e preku shumë. Ai e pa të dërguarin e Zotit të shtrirë përtokë mbi një rrogoz. Kallamat e rrogozit kishin lënë shenja në trupin e Profetit a.s dhe një fakt i tillë ia këputi shpirtin Umerit. Ai hodhi sytë brenda një arke ku Profeti a.s duhej të mbante ushqimet dhe bukën, por nuk gjeti asgjë brenda saj. Atëherë Umerit i shpërthyen lotët, kur e pa të dërguarin e Zotit në atë gjendje.
Ndërkohë, Profeti a.s e kishte vënë re dhe e pyeti:”Çfarë të bëri të qash o Umer?”
Umeri iu përgjigj:”O i dërguar i Zotit! Shoh që rrogozi ka lënë shenja në lëkurën tënde, ndërkohë që mbretërit e Persisë jetojnë në luks dhe bollëk, kështjella të zbukuruara me kopështe dhe lumenj. A nuk e meritojmë ne muslimanët një jetë të tillë?!”
Më pas, Umeri filloi të bisedojë lirshëm me Profetin a.s dhe në fund i tha që muslimanët flasin rreth problemeve të tij. Atij i vinte zor që t’a pyesë direkt. Umeri vazhdoi të bisedojë me Profetin a.s, derisa erdhi çasti i volitshëm dhe e pyeti:”A është e vërtetë që i ke divorcuar gratë e tua o i dërguar i Zotit?!”
Profeti a.s buzëqeshi kur e dëgjoi këtë pyetje dhe iu përgjigj:”Jo o Umer.”
Umeri kur dëgjoi këtë përgjigje dhe pa fytyrën e buzëqeshur të Profetit a.s, i tha:”O i dërguar i Zotit! A t’ju tregoj dhe muslimanëve të tjerë për këtë?”
Profeti a.s e pa në sy dhe i tha:”Po, tregoju.”
Umeri doli me nxitim dhe filloi të thërrasë brenda xhamisë dhe jashtë saj:”Gëzohuni! I dërguari i Zotit nuk i ka divorcuar gratë e tij.” Të gjithë njerëzit që e dëgjonin, gëzoheshin dhe ajo ditë i ngjante një dite feste. Ata gëzoheshin dhe buzëqeshnin lirshëm, pas njëzet e nëntë ditësh shqetësimi dhe stresi. Gjatë kësaj kohe, të gjithë muslimanët kishin jetuar të shqetësuar mbi të ardhmen e familjes së Profetit a.s.
Protagonisti kryesor i kësaj ndodhie, ishte padyshim Umeri i cili morri guximin të ulej dhe të bisedojë me Profetin a.s. Ishte ai që e sqaroi këtë çështje të ndërlikuar që shqetësonte muslimanët. Me të marrë lajmin e gëzueshëm, Umeri doli jashtë xhamisë dhe faktin që Profeti a.s nuk i kishte divorcuar gratë e tij, ua publikoi të gjithë muslimanëve.
E gjitha kjo, pasi Umer ibnul Hattabi i pëlqente familjet të jenë të qëndrushme dhe sakrifikonte për këtë qëndrueshmëri brenda familjeve.
Njeriun, ashtu siçe bëjnë të hijshëm dhe të pashëm fytyra e bukur, floku, paraqitja, rroba etj... e bëjnë të bukur dhe të hijshëm dhe virtytet, vlerat dhe moralet e tij të larta.
Umeri, duke e dashur dhe pëlqyer hijeshinë që të falin vlerat morale, ishte i dhënë pas stabilitetit dhe qëndrueshmërisë familjare.
Gjatë Kalifatit të Umer ibnul Hattabit, një nga muslimanët e Medines, kishte probleme me gruan e tij. Ishte gruaja e tij ajo që ngrinte zërin dhe i kthente fjalën, gjë e cila e shqetësonte dhe e bënte të ndihej keq. Është në natyrën e burrit që të ndihet i respektuar në shtëpinë e tij, të ndihet i vlerësuar dhe të mos ndihet i fyer dhe i shpërfillur nga ana e gruas. Një marrëdhënie bashkëshortore e bazuar në fyerje, ofendime dhe sharje, vështirë se mund të zgjasë. Një grua erdhi dhe u ankua tek unë për mungesën e burrit të saj në shtëpi.   Gjatë njëzet e katër orëve, burri i saj qëndronte larg shtëpisë, me shokët dhe miqtë e tij. Unë vajta dhe u takova me burrin e saj dhe i thashë se gruaja e tij ishte ankuar për sjelljet e tij. Por ai më befasoi me përgjigjen që më tha. Ai më tha:”Po, diçka e tillë është e vërtetë. Por unë dal nga shtëpia dhe u bashkohem shokëve të mi, për të shpëtuar prej gruas time. Ajo nuk ka respektin më të vogël për mua dhe me të ndihem i shpërfillur dhe i injoruar. Kështu, dal të kërkoj një shoqëri ku ndihem i respektuar dhe i vlerësuar.”
Kështu, vlerësimi dhe respekti është diçka themelore në jetën e çdo burri.
Le t’i kthehemi sërish historisë së muslimanit, i cili mesa duket nuk ndihej i vlerësuar dhe i respektuar nga gruaja e tij. Ai mendoi se zgjedhja më e mirë ishte që këtë problem t’ia paraqiste Halifes musliman, Umer ibnul Hattabit. Kështu, vajti në shtëpinë e Umerit dhe filloi të trokasë mbi derë. Teksa trokiste mbi derë, ai dëgjoi zërin e gruas së Umerit, e cila i bërtiste dhe ngrite zërin para tij. Kjo e shtangu dhe teksa qëndronte tek dera, mendoi:”Nëse diçka e tillë i ndodh Umer ibnul Hattabit, Halifes së muslimanëve, me gruan e tij, ç’mund të thuhet për mua të varfërin?!”
Atëherë ai i ktheu shpinën shtëpisë së Umerit dhe nisi të largohej. Në atë çast, Umeri hapi derën dhe pa burrin që po largohej dhe i thirri duke i thënë:”Mos kishe ndonjë hall?”
Burri u kthye dhe i tha:”O Prijës i besimtarëve! Unë erdha të ankohem për gruan time e cila ngre zërin dhe më bërtet, por kur erdha, pashë që edhe gruaja jote e ngrinte zërin ndaj teje. Kur pashë këtë, u ktheva.”
A e dini se çfarë i tha Umer ibnul Hattabi?
Ai i tha:”O filan! Ajo më lan rrobat, pastron shtëpinë, përgatit ushqimin dhe edukon fëmijët. Përse të mos e duroj kur nxehet?!”
Me këtë, Umeri na tregon që një burrë i mirë duhet të krahasojë mes të mirave dhe të këqijave të gruas së tij. Nëse gruaja mund të ketë disa anë negative, kjo nuk do të thotë që t’i mohohen të gjithë vlerat dhe të mirat e saj. Një ves i keq, nuk mund t’i hedhë poshtë dhe mohojë të gjithë kontributet dhe të mirat e gruas.
Burri i tha më pas:”Këto gjëra i bën dhe gruaja ime o Prijës i besimtarëve. Megjithatë unë nuk e dua atë.”
Atëherë Umeri tha fjalët e tij të famshme, të cilat janë të njohura për këdo:”Shko tek gruaja jote, pasi jo të gjithë familjet jetojnë në dashuri.”
Me synim që të ruajë qetësinë dhe qëndrueshmërinë familjare, Umeri i mësonte muslimanët që të krahasojnë mes të mirave dhe të këqijave, negativet dhe pozitivet e grave të tyre.
Nëse Umer ibnul Hattabi do të jetonte në mesin tonë, përqindja e divorceve do të ishte më e vogël dhe shumë nga problemet bashkëshortore do të shuheshin.
Nga historitë e bukura që tregohen gjatë Kalifatit të Umerit, është dhe ajo e një djali të hijshëm dhe të pashëm, që ishte i përkushtuar në rrugën e Zotit. Umeri e shihte atë gjithmonë në xhami dhe në çdo kohë namazi.
Ky i ri, kishte fituar zemrën e njërës prej vajzave të Medines. Duke ndjerë zjarrin e dashurisë që shtohej gjithmonë, ajo filloi të kërkojë një mënyrë për t’u takuar me këtë djalosh. Për t’u takuar me të, ajo i kërkoi ndihmë një gruaje plakë që ishte komshi e saj. Gruaja e moshuar i premtoi ndihmën e saj. Vajza i tha përsëri se ajo donte të flinte dhe të kishte kontakte seksuale me këtë të ri. E moshuara i tha:”Ma lër mua në dorë diçka të tillë.”
E moshuara e takoi të riun dhe i kërkoi që ta ndihmojë për të mbajtur diçka të rëndë brenda shtëpisë. Djali u tregua i gatshëm dhe vajti në shtëpinë e saj. Me të hyrë brenda, e moshuara e kyçi derën dhe u largua.
Në këto çaste i shfaqet vajza e re, e cila filloi t’a joshë dhe tundojë. Sa herë që i dilte në njërën anë, djali kthente kokën në anën tjetër. Pas pak, ai pa skutë për t’u falur. Shkoi atje dhe filloi të falej, një rekat, dy, tre, katër...
Kur vajza pa që nuk po e arrinte qëllimin e saj, i tha:”Për Zotin, do të përballesh me një telash të madh.” Kështu, doli jashtë dhe filloi të ulërasë me të madhe duke përmendur faktin që një i ri ishte përpjekur t’a përdhunojë dhe se ai ishte brenda shtëpisë. Të gjithë komshinjtë dolën jashtë, e kapën të riun dhe filluan t’a godasin ku të mundin. Ky lajm i arriti dhe Umer ibnul Hattabit, gjë e cila e shokoi pasi e njihte shumë mirë të riun. Ai e shihte çdo ditë në xhami dhe dukej i përkushtuar dhe dinjitoz. Menjëherë ai kërkoi që t’ia sillnin të riun, ndërkohë që me vete lutej:”O Zot! Mos më zhgënje në opinionin që kam për këtë të ri.” Ky ishte interesimi që Umeri tregonte për dinjitetin dhe stabilitetin e një familjeje.
Me t’u paraqitur i riu para Halifes musliman, Umeri i kërkoi t’a informojë mbi të vërtetën që kishte ndodhur. I riu i tha:”O Prijës i besimtarëve! Më erdhi një e moshuar dhe më kërkoi t’a ndihmoj për të mbajtur diçka brenda shtëpisë. Unë vajta dhe kur hyra në shtëpi, ajo më mbylli derën dhe u largua. Brenda ndodhej në vajzë e cila filloi të më joshë, por unë vajta në një qoshe dhe fillova të falem. Kur pa që nuk e realizoi atë që deshte, vajza doli jashtë dhe filloi të bërtasë dhe të kërkojë ndihmë, duke më akuzuar për përdhunim në tentativë. Komshinjtë u alarmuan, u mblodhën dhe filluan të më godasin. Tani jam këtu para teje.”
Umeri i tha:”A e njeh gruan e moshuar?”
Djali iu përgjigj:”Nëse e shoh, besoj se mund t’a dalloj.”
Menjëherë Umeri thirri rojet dhe u kërkoi që të sillnin të gjithë plakat e moshuara që banonin pranë shtëpisë së vajzës.
Pasi rojet i sollën të moshuarat, Umeri iu drejtua të riut dhe i tha:”Më trego cila është prej tyre.” I riu, pasi e dalloi të moshuarën hileqare, i tha Umerit:”Kjo është o Prijës i besimtarëve.”
Umeri iu drejtua të moshuarës dhe i kërkoi t’i tregojë të vërtetën. Ajo i tregoi gjithçka ashtu siç kishte ndodhur me të vërtetë.
Kur e dëgjoi këtë, Umeri tha:”Të falenderoj o Zot, që në umetin e Muhamedit ke bërë të rinj të ngjashëm me Jusufin a.s.”
Një herë tjetër, para Umerit erdhi një grua e cila filloi të ankohej për burrin e saj dhe i kërkonte që të divorcohej prej tij. Umeri kishte një intuitë të mprehtë. Me të dëgjuar biseduesin, ai e kuptonte atë që fshihte në të vëretë në zemër.
Kështu, kur i vajti kjo grua duke iu ankuar për burrin e saj, Umeri i kërkoi që të sjellë dhe burrin e saj.
Kur burri erdhi, Umeri pa që ai ishte gjithë pluhur, pa krehur dhe me pamje jo të rregullt. Ai urdhëroi dikë që t’a marrë, t’a dërgojë të lahet në hamam, t’a krehin, ta rregullojnë dhe ta sjellin përsëri.
Në seancën tjetër të dëgjimit, Umeri kërkoi që të paraqiteshin të dy. Pasi erdhi dhe burri, Umeri i tha gruas:”A ke gjë tjetër për të shtuar?”
Gruaja iu përgjigj:”Asgjë përveç faktit që dua divorcin prej tij.”
Umeri i tha burrit të saj që ta kapë gruan për dore. Burri zgjati dorën dhe e kapi për dore gruan e tij. Gruaja u drodh dhe i tha:”Mos më prek! Unë as nuk të njoh dhe as nuk më njeh.”
Umeri i tha gruas:”Shikoje dhe një herë se ndoshta e njeh!”   Gruaja e pa me vëmendje dhe pasi e njohu i tha:”Burri im?!” Më pas i tha Umerit:”Tani nuk dua të divorcohem prej tij.” Umeri qeshi dhe u gëzua që arriti t’a pajtojë këtë familje, me anë të përkujdesjes për pastërtinë dhe pamjes së jashtme.
Ne jemi dëshmitarë që sot shpenzohen me miliona për pastërtinë e shtëpive, rrugëve dhe rrobave tona.
Në vendet tona arabe, ekzistojnë shumë klinika që kryejnë ndërhyrje kirurgjikale për të zbukuruar pamjen e jashtme. E gjithë kjo, bëhet me qëllim që të imitohet filan artist apo yll muzike. Ndërkohë që Umeri e përdorte hijeshinë dhe bukurinë, për të ruajtur lidhjet familjare dhe bashkëshortore.
Në fund të kësaj teme, urojmë që traditën e Umer ibnul Hattabit t’a ngjallim dhe t’a bëjmë të njohur për të gjithë. E gjithë jeta e Umer ibnul Hattabit është e bukur dhe tërheqëse. Ajo është e pasur me histori dhe ndodhi të shumta, të cilat tregojnë arritjet dhe suksesin e këtij heroi musliman.
Urojmë që të kemi hedhur dritë mbi rëndësinë e qëndrueshmërisë dhe lidhjeve familjare në përgjithësi dhe atyre bashkëshortore në veçanti.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni 9
Titulli: Umer ibnul Hattabi dhe përkujdesja ndaj gruas
Prezantues: Xhasim El-Mutava

Në këtë temë, do të diskutojmë mbi Halifen e dytë musliman dhe një nga dhjetë sahabët e përgëzuar me xhenet, Umer ibnul Hattabin dhe vëmendjen që i kushtonte ai gruas.
Ndërkohë që flasim mbi Umerin, na shkon mendja menjëherë në ato raste të shumta, ku ai i nxiste, stimulonte, u jepte kurajo grave, i përkrahte dhe u jepte të drejtën që u takonte.
Synimi ynë me këtë temë, është që të zhbirojmë brenda shtëpisë dhe personalitetit të Umerit, për të nxjerrë në pah marrëdhëniet e tij me gratë.
Para se ta bëjmë diçka të tillë, le të kthehemi në histori dhe të kujtojmë periudhën, para se Umer ibnul Hattabi të pranonte islamin. Ishte një fazë kur shumë banorë të Mekes, konvertoheshin në islam njëri pas tjetrit. Ishte ajo kohë kur Profeti a.s lutej:”O Zot! Ndihmoje islamin me njërin nga dy Umerët!” Dy Umerët ishin, Umer ibnul Hattabi dhe Umer ibnu Hisham (Ebu Xhehli).
Zoti zgjodhi Umer ibnul Hattabin dhe e nderoi atë duke bërë që në zemrën e tij të depërtojë drita islame.
Konvertimi i Umer ibnul Hattabit në islam, shënoi një ndryshim rrënjësor përsa i përket thirrjes islame. Deri atëherë, Profeti a.s dhe muslimanët e propogandonin fenë fshehurazi. Me konvertimin e Umerit në islam, thirrja islame filloi të bëhej hapurazi.
Tashmë le ta lëmë pas këtë fazë dhe të kalojmë në fazën më kritike dhe të rëndësishme të jetës së Umerit, fazës kur ai u bë Prijësi dhe Halifeja i muslimanëve.

Drejtues i institucionit të Hizbes, një grua.
Me të marrë në dorë Kalifatin, Umeri caktoi në postin e ministrit të brendshëm dhe të kulturës një grua, Shifa bintu Abdullah. Ajo do të drejtonte institucionin e Hisbes. Institucioni i Hisbes në islam, është një nga institucionet e rëndësishme. Ky institucion ka si detyrë që të orientojë njerëzit drejt asaj që është e mirë dhe t’i largojë nga e keqja, të urdhërojë për mirë dhe të ndalojë të keqen. Të drejtosh këtë institucion, është një post që garanton rendin dhe qetësinë. Ky institucion është ekuivalent me atë që njohim sot si ministri të brendshme.
Institucioni i Hisbes, asokohe kishte për detyrë të përkujdesej për sistemin shoqëror dhe t’a mbrojë nga çdo lloj degjenerimi. Të gjithë këto funksione, i ishin besuar një gruaje, Shifa bintu Abdullah.
Para se ti besojë këtë post, Umeri i kishte lënë si detyrë asaj që t’u mësojë të gjitha femrave muslimane në Medine, shkrimin, leximin dhe përkujdesjen për të sëmurët. Me këtë shohim që Umeri i kushtonte një rëndësi të veçantë arsimimit të gruas.

Ndodhia mes Umerit dhe vajzës së tij Hafsas
Umeri kishte një vajzë që quhej Hafsa, me të cilën ka dhe një ndodhi të veçantë. Pas disa kohësh martesë, burri i Hafsas,   Hanis Sehmij vdiq dhe ajo mbeti e ve. Duke dashur që të mos e lërë vajzën e tij të ve, Umeri filloi menjëherë përpjekjet për t’a martuar. Këshu, ai vajti tek Uthman ibnu Affani dhe i propozoi të martohej me vajzën e tij Hafsa. Uthmani i tha:”Më jep ca kohë të mendohem o Umer!” Kur pa që ai nuk po i kthente përgjigje, Umeri i propozoi Ebu Bekrit. Edhe Ebu Bekri i kërkoi disa kohë të mendohej. Tregon Umeri:”Unë vazhdoja të shkoj tek Ebu Bekri dhe t’a pyes, saqë fillova të ndjej mëri për të.”
Pasi kaluan disa kohë, dorën e vajzës së Umer ibnul Hattabit e kërkoi vetë i dërguari i Zotit, profeti Muhamed a.s. Diçka e tillë e gëzoi pa masë Umerin. Pasi vajza e Umerit u martua me Profetin a.s, Ebu Bekri e takoi Umerin dhe i tha:”A e din përse nuk të ktheja përgjigje kur më propozove mua të martohem me Hafsan?”
Umeri i tha:”Për Zotin fillova të mbushem me mëri për këtë.”
Ebu Bekri i tha:”Unë e dija që Profeti a.s kishte shprehur dëshirën për t’u martuar me Hafsan. Diçka e tillë ishte sekret dhe nuk mund t’a nxirrja sekretin e të dërguarit të Zotit.”
Kjo ndodhi, tregon dhe një herë interesin dhe përkushtimin e Umerit ndaj femrës, nevojave dhe ndjenjave të saj. Ai u vu menjëherë në lëvizje, për të gjetur një bashkëshort të ndershëm për vajzën e tij të ve. Nëse një baba i sotëm do t’i propozonte një të riu që të martohej me vajzën e tij, kjo do të konsiderohej se një veprim i rëndë dhe do të akuzohej për mendjelehtësi. Nëse në ditët tona një veprim i tillë do të konsiderohej si krim, në kohën e sahabëve diçka e tillë ishte pjesë e jetës së tyre, madje ishte nga udhëzimet e islamit. Një nismë e tillë nga ana e babait, është më e mirë se të presë vajza kush të trokasë në derën e saj, të mirë qofshin apo të këqinj.
Vetë imam Buhari, e ka emërtuar një kapitull të tërë në librin e tij me emrin:”Kapitulli: Përpjekjet e babait për të fejuar vajzën e tij me një njeri të ndershëm.” Nëse diçka e tillë do të ekzistonte në shoqëritë tona, padyshim që do të ishte një vlerë e mirë.
Një ndodhi tjetër që ia vlen të përmendet është dhe ajo që ndodhi në prezencën e Enes ibnu Malik dhe vajzës së tij, ku një grua erdhi dhe i propozoi të dërguarit të Zotit të martohej me të. Kur e dëgjoi vajza e Enes ibnu Malikut diçka të tillë, tha:”Si nuk i vjen turp.” Babai i saj i tha:”Jo o bija ime! Ajo grua është më e mirë se ti.”
Ata jetonin në një shoqëri të bazuar në vlera morale të larta dhe për këtë ishin të pastër,   të dëlirë dhe i respektonin ndjenjat e një gruaje të ndershme. Ndërkohë që ne sot jetojmë në një shoqëri të mbushur me lidhje haram mes djemve dhe vajzave. Ishte profeti Muhamed a.s ai që hodhi bazat e një metodologjie ku respektoheshin ndjenjat e dëlira të gruas dhe ishte Umer ibnul Hattabi ai që e plotësoi këtë metodologji duke kontribuar në stabilitetin dhe qetësinë e femrës në familje. Nëse femra do të ndihej e qetë në f amilje, ajo do i përkushtohej vetëm edukimit të fëmijëve, duke nxjerrë breza të ndershëm dhe aktivë në shoqëri.
Ne të gjithë e dimë historinë mes Musait a.s dhe dy vajzave të Shuajbit a.s. Kur Musai a.s u arratis nga Egjypti dhe vajti në Medjen, ndaloi pranë një pusi ku pa çobanët duke u dhënë ujë bagëtive. Atje ai dalloi vajza të cilat prisnin që të largoheshin çobenjtë, që t’u jepnin ujë bagëtisë. Musai a.s i ndihmoi dhe u largua nën hijen e një peme. Dy vajzat i treguan babait të tyre Shuajbit a.s mbi ndihmën e Musait a.s, dhe ai kërkoi që të takohej me të. Njëra nga vajzat erdhi me ndrojtje tek Musai a.s dhe i kërkoi ta shoqërojë për në shtëpi, sipas porosisë së babait të saj. Kur Shuajbi a.s u takua me Musain, i propozoi të martohej me njërën nga dy vajzat e tij. Fjalët e vajzës së Shuajbit:”O babai im, - tha njëra nga ato të dyja - merre këtë njeri në shërbim! Sigurisht që njerëzit e fortë dhe të besueshëm janë më të mirët, që dikush mund të marrë në shërbim.” (Kasas 26) ishin një sinjal për simpatinë e saj për Musanë a.s.

Stimulimi i martesës në shoqërinë islame nga ana e Umerit
Gjatë Kalifatit të tij, Umeri e kishte bërë zakon që të dalë natën dhe të inspektojë gjendjen e muslimanëve. Një natë, ndërkohë që ecte rrugëve të Medines, ai dëgjoi një zë gruaje brenda një shtëpie e cila shprehte ndjenjat e saj me poezi, për një të ri të cilin e donte. Kjo e preku Umerin dhe e bëri që të vihej në lëvizje dhe të kontribojë në martesën e të rinjve dhe të rejave që kishin mbushur moshën e martesës. Ashtu siç kanë burrat ndjenja, kanë dhe gratë, ndjenja të cilat duhet të respektohen dhe të kanalizohen në drejtim hallall. Institucionet të cilat merren me çështjet e martesës mes të rinjve, meritojnë më shumë vëmendje dhe përkrahje
Vonesa e martesës nga të rinjtë e sotëm është kthyer në një dukuri shqetësuese, të cilën Umer ibnul Hattabi do e luftonte. Ai dëgjoi disa vargje nga një vajzë dhe u vu në lëvizje derisa e bashkoi atë me martesë me të riun që donte. Vallë sa poezi dhe vargje dëgjojmë sot nga të rejat dhe askush prej nesh nuk interesohet për to? Vallë sa shumë janë të rinjtë të cilët kërkojnë të martohen, por nuk munden për shkak të pajës së shtrenjtë? Vallë sa të shumta janë vajzat të cilat duan të martohen me të rinj muslimanë dhe të ndershëm, por që nuk gjejnë?

Përkujdesja për bashkëshorten muslimane
Umeri tregonte një përkujdesje të veçantë për ato familje, burrat e të cilave ishin nisur në luftë për përhapjen e fesë së Zotit. Para se ushtria të nisej për luftë, Umeri dilte para ushtarëve dhe jepte direktivat e tij ushtarake dhe njëkohësisht dhe ato shoqërore.
Meqë luftëtarët qëndronin për vite të tëra në toka të huaja dhe larg familjeve, shumë prej tyre martoheshin me femra romake dhe jomuslimane. Një nga këta ishte dhe Hudhejfe ibnu Jemame, i cili u martua me një romake.
Duke parë një dukuri të tillë të përhapej, Umeri nxorri një dekret ku ua ndalonte ushtarëve muslimanë të martoheshin me romaket. Kur dikush e pyeti, Umeri iu përgjigj:”Unë nuk e bëj haram diçka që e ka lejuar vetë Zoti i madhëruar. Kam vënë re që romaket janë shumë tërheqëse dhe kam frikë se muslimanët do të jepen pas tyre dhe do të shpërfillin dhe braktisin femrat muslimane.
Parashikime të tilla bëhen vetëm në institute dhe qendra studimore sociale, ndërkohë që Umeri e bënte diçka të tillë që para 1.400 vitesh.
Kur Umeri ua ndaloi burrave muslimanë martesën me të krishterat, këtë nuk e bëri sipas qejfit, por mbi bazë të një parashikimi dhe vlerësimi të situatës. Ai nuk mund të pranonte faktin që gratë dhe vajzat muslimane të mbeteshin pamartuar.

Mashkulli nuk është si   femra
Fjalët e mësipërme janë marrë në Kurani famëlartë, por që ndonjëherë përdoren padrejtësisht për të argumentuar qëndrime të caktuara.
Këto fjalë i tha gruaja e Imranit kur lindi vajzën e saj Merjemen. Ajo shpresonte që do të lindë një djalë, të cilin kishte vendosur t’ia përkushtonte tempullit dhe shërbimeve të tij. Diçka e tillë ishte zakon mes hebrenjve asokohe dhe për këtë, fëmija duhej të ishte mashkull dhe jo femër. Kur ajo pa që foshnja e saj ishte vajzë dhe jo djalë, tha: “mashkulli nuk është si femra” për shkak se femra kalon në disa faza ku e ka të pamundur të qëndrojë në faltore dhe tempullin ku adhurohej Zoti.
Por ndodh shpesh herë që ky ajet përdoret si pretekst për të justifikuar padrejtësitë dhe shkeljet e të drejtave të gruas.
Rreth ajetit:”Gratë kanë aq të drejta sa kanë edhe detyra, sipas arsyes së shëndoshë, ndonëse burrat kanë një shkallë mbi ato.” (Bekare 228) dijetari i njohur Ali Tantavi thotë:”Edhe pse Zoti e ka caktuar një shkallë diferencën dhe dallimin mes burrit dhe gruas, shumë burra e kanë bërë një varg të pafund shkallësh.
Thotë Zoti në Kuran:“Mos i lakmoni ato gjëra, me anë të të cilave Allahu i ka bërë disa nga ju të dallohen mbi të tjerët: meshkujt do të kenë pjesë prej asaj që kanë punuar e po ashtu edhe femrat do të kenë pjesë prej asaj që kanë punuar.”
Ky ajet pohon se në shumë raste, gruaja është më e mirë se burri dhe anasjelltas. Dhe kjo sipas rastit, vendit dhe kohës.

Në përfundim të këtyre rreshtave
Në fund të kësaj teme, le të sjellim ndërmend dhe njëherë gruan të cilës Umer ibnul Hattabi i besoi një funksion shumë të lartë administrativ. Le të kujtojmë rastin kur ai nuk gjeti qetësi, derisa e martoi vajzën e tij të ve Hafsan. Fragmentet e Umerit në mbrojtjen e të drejtave të grave janë të shumta. Një traditë të tillë, Umeri e kishte përftuar nga i dërguari i Zotit a.s. Vetë Profeti a.s e filloi ftesën e tij me një grua dhe e mbylli jetën në kraharorin e gruas së tij Aishes. Umeri vazhdoi traditën e Profetit a.s dhe të pasuesit të tij Ebu Bekrit, në mbrojtje të drejtave të gruas, pasi ishte dhunuar dhe përdhosur gjatë injorancës para islamit.
Fakti që ne i jemi kthyer përsëri injorancës në shkeljen dhe dhunimin e të drejtave të gruas, është shqetësues. Ne jemi dëshmitarë mbi faktin që gruaja sot është kthyer në një mall që shitet dhe blihet. Ne shohim faqet pornografike të pafund në internet, ku trupi i gruas shfrytëzohet në mënyrën më të llahtarshme. Edhe pse shoqëritë janë zhvilluar dhe qytetëruar, padrejtësitë ndaj gruas vazhdojnnë si më parë.
Ne sot kemi nevojë për burra si Umeri të cilët të vihen në lëvizje për t’i kthyer gruas dinjitetin dhe vendin që i takon në shoqëri. Ne duam që gruaja t’i gëzojë të drejtat e saj dhe të ushtrojë misionin për të cilin e ka krijuar Zoti.
Ashtu siç burrat gëzojnë të drejtat e tyre dhe kërkojnë të trajtohen si qënie humane, ashtu duhet që edhe gruaja të gëzojë të drejtat e saj dhe të trajtohet e barabartë si burri.
Metodologjinë më të mirë për t’ia arritur diçkaje të tillë, na e mëson Umer ibnul Hattabi, një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet.
Në fund, paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 16
Tema e emisionit: Abdullah ibnu Zubejr
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Në këtë temë do të flasim mbi Abdullah ibnu Zubejrin, një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet, ku do të përmendim dhe ngjarjen me devenë. Që t’a njohim më mirë kush është Abdullah ibnu Zubejr, duhet të njohim frutet e tij, dmth, fëmijët e tij të cilët i edukoi me frymën e guximit, trimërisë dhe ambicjes.
Por para se të flasim mbi Abudllah ibnu Zubejrin dhe babanë e tij, le të flasim mbi vetë të dërguarin e Zotit fillimisht dhe historinë e tij me devenë.

Deveja që u ankua tek i dërguari i Zotit
Një ditë, një deve vajti tek i dërguari i Zotit dhe me një zë rënkues dhe lotë që i rridhnin, filloi të ankohej nga pronari i saj i cili e shfrytëzonte dhe e ngarkonte me ngarkesa tepër të rënda. Diçka e tillë ishte një mrekulli nga mrekullitë e Profetit a.s.
Pasi e dëgjoi devenë, Profeti a.s e thirri pronarin e saj dhe e qortoi mbi keqtrajtimin e devesë. Burri i premtoi Profetit a.s se do e trajtonte më mirë në të ardhmen dhe u largua.
Mëshira e të dërguarit të Zotit përveç njerëzve përfshinte dhe krijesat e tjera. Deveja është një nga faktet dhe argumentat që ka krijuar Zoti në gjithësi. Këtë fakt e ka përmendur vetë Zoti në Kuran, ku thotë:”A nuk e shohin devenë si është krijuar?”
Zoti e ka pajisur devenë me një rezervuar uji, të cilin e përdor gjatë udhëtimeve të gjata në shkretëtirë. Për këtë, ajo është quajtur si anija e shkretëtirës.

Prindërit e Abdullah ibnu Zubejrit
Prindërit e tij ishin Zubejr ibnu Avam dhe Esmaja, vajza e Ebu Bekrit. Lindja e Abdullah ibnu Zubejrit ka një histori të bukur dhe të veçantë.
Kur Profeti a.s dhe muslimanët erdhën në Medine, hebrenjtë që asokohe banonin në Medine, përhapën fjalë se muslimanët janë farëshuar. Në fakt, kishin kaluar disa vite dhe nga muslimanët nuk kishte asnjë lindje të re. Asokohe, Esmaja ishte shtatzanë me Abdullahun. Ajo emigroi për në Medine me Abdullahun në bark dhe e lindi atë kur arritën në Kuba. Diçka e tillë i gëzoi pa masë muslimanët.
Akuzat dhe fjalët e përhapura të hebrenjve ishin tepër të rrezikshme në përmbajtje. Kjo, pasi duke thënë që muslimanët janë farëshuar, ata bënin thirrje që të braktisej kjo fe, pasi muslimanët ishin drejt zhdukjes dhe shfarosjes. Në esencë ato ishin thirrje për të refuzuar fenë që kishte sjellë Muhamedi a.s.
Lajmin e lindjes së Abdullahut e dëgjoi Profeti a.s dhe menjëherë vajti dhe e ushqeu me hurma të përtypura prej tij më parë. Gjithashtu, ia lagu buzat me pështymën e tij.

Abdullah vret komandantin berber
Kur arriti moshën e rinisë, Abdullah ibnu Zubejri pregatiti një ushtri me të cilën synonte të sulmojë Afrikën veriore. Kur ushtritë u takuan, Abdullahu vuri re që e gjithë ushtria berbere lëvizte sipas lëvizjeve dhe udhëzimeve të komandantit të tyre. Duke parë këtë, Abdullahu u tha shokëve të tij:”Kush prej jush më mbron krahët?”
Ata e pyetën:”Përse…?”
Abdullahu u tha:”Dua të depërtoj në zemër të ushtrisë berbere dhe të vras komandantin e tyre.”
Disa nga luftëtarët muslimanë treguan gatishmëri për t’i mbrojtur krahët. Menjëherë u nis Abdullahu me luftëtarët e tjerë dhe arriti të çajë rrjeshtat e ushtrisë berbere derisa arriti tek komandanti i tyre, të cilin e vrau me një të goditur.
Me vrasjen e komandantit, e gjithë ushtria u dorëzua dhe beteja përfundoi me fitoren e muslimanëve. Numri i luftëtarëve muslimanë në këtë betejë arrinte në njëzet mijë trupa.
Disa kronistë pohojnë se Abdullah ibnu Zubejri e fitoi këtë trimëri dhe guxim, nga sekrecionet e gojës së dërguarit të Zotit.

Zubejr ibnu Avami në betejën Xhemel
Para betejës që njihet me emrin Xhemel, Ali ibnu Ebi Talibi kërkoi të takohej me Zubejrin, i cili ishte rradhitur në radhët e kundërshtarëve të tij. Pasi u takuan, Aliu i tha:”Pash Zotin o Zubejr! A e kujton atë ditë kur unë dhe ti ishim në malin e Uhudit dhe Profeti a.s të tha:”O Zubejr! A e don Aliun?”
Ti i the:”Po o i dërguar i Zotit! E dua Aliun.”
Pastaj Profeti të tha:”O Zubejr! Ti do e luftosh padrejtësisht Aliun.”  
Zubejri ia ktheu:”Për Zotin o Ali, më duket sikur i dëgjoj për herë të parë këto fjalë. I paskam harruar ato që më tha Profeti a.s. Për Zotin, tani mu kujtuan dhe nëse do më ishin kujtuar më parë, nuk do të isha në këtë vend. Për Zotin nuk do të të luftoj që nga kjo ditë kurrë.” Menjëherë Zubejri futi shpatën në këllëf, la fushën e betejës dhe u kthye. Djali i tij Abdullahu iu vu pas dhe i tha:”O baba! Ku po shkon? Mos u trego frikacak në këto çaste!”
Zubejri i tha:”Jo o biri im! Nuk jam frikacak, por mu kujtuan fjalët e të dërguarit të Zotit që më tha:”O Zubejr! Ti do e luftosh padrejtësisht Aliun.”  
Djali i tha:”O baba, më këshillo!”
Zubejri filloi t’a këshillojë dhe i tregoi borxhet që kishte për të shlyer dhe i kërkoi t’i shlyente. Me këtë, sikur ai e ndiente se i ishte afruar vdekja.

Vrasja e Abdullah ibnu Zubejrit nga Haxhaxh ibnu Jusuf
Abdullah ibnu Zubejri ka mbajtur një qëndrim heroik, bashkë me nënën e tij Esmanë.
Haxhaxh ibnu Jusuf e kishte rrethuar Meken dhe e godiste ndërtesën e Qabes me katapulta. Ai ua kishte ndërprerë furnizimin me ujë Abdullahut bashkë me dyqind ushtarëve të tij. Ndërkohë Abdullahut i kishin ardhur informacione se nëse bie në duart e Haxhaxhit, ky i fundit do e therrte, do e rrjepte siç rripen të imëtat dhe do e varrte në godinën e Qabes.
I ndërgjegjshëm mbi atë që ishte në gjendje të bënte Haxhaxhi, ai vajti tek nëna e tij Esmaja, e cila asokohe e kishte humbur plotësisht shikimin dhe i tha:”Haxhaxhi po më kërkon dhe dëshiron që të më varrë mbi Qabe pasi të më ketë vrarë.”
Nëna e tij i tha:”O biri im! Pasi një dele therret, nuk e ndjen më dhimbjen e rrjepjes.” Me këtë sikur ajo i jepte zemër dhe kurajo për qëndresë dhe rezistencë kundër Haxhaxhit dhe në mbrojtje të parimeve të tij.
Vazhdoi Abdullah ibnu Zubejri të luftojë në mbrojtje të idesë dhe parimeve të tij, derisa vdiq dhe u vra nga dora e Haxhaxhit. Abdullahu njihej si lexues i rregullt i Kuranit, agjëronte ditën, falej natën dhe e përmendte Zotin shpesh.
Ai ishte djali i Zubejr ibnu Avamit dhe Esmasë, vajzës së Ebu Bekrit dhe tezja e tij ishte Aisheja.
Abdullahu ka transmetuar nga Profeti a.s tridhjetë e tre hadithe, të cilat i kishte dëgjuar nga babai i tij, nëna dhe tezja, Aisheja.
Nga gjërat që ia shtojnë vlerat Abdullahut, është se tezja e tij Aisheja, shpesh herë thërritej si nëna e Abdullahut. Kjo, pasi ajo e konsideronte atë si djalin e saj, meqë ajo vetë nuk mund të lindte fëmijë të saj.
Pas vdekjes së të dërguarit të Zotit, dikush e pyeti Aishen:”Kush është personi më i dashur i yti?”
Aisheja iu përgjigj:”Është babai, Ebu Bekri.”
Pyetësi e pyeti sërish:”Po pas Ebu Bekrit?”
Ajo i tha:”Është Abdullahu.”
Abdullah ibnu Zubejri ishte një nga heronjtë e shumtë muslimanë. Ne na ndodh shpesh që të kërkojmë modele të suksesshëm për fëmijët tanë, u blejmë atyre libra me histori, kaseta me filma kartoni etj... me qëllim që të përfitojnë prej personazheve të ndryshme. Por nuk ka modele dhe personazhe më të suksesshme dhe më të përshtatshëm për fëmijët tanë, se ç’janë shokët e të dërguarit të Zotit. Kush mund të jetë model më i mirë se Abdullah ibnu Zubejri dhe dhjetë të përgëzuarit me xhenet? Kush mund të jetë model më i mirë se shokët e të dërguarit të Zotit?
Secili nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet dhe shokët e të dërguarit të Zotit, përfaqësonte një shkollë dhe model të mirë për brezat e ardhshëm.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 24
Tema e emisionit: Familja e Jasirit, e përgëzuar me xhenet
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Nga sahabët e përgëzuar me xhenet është dhe familja e Jasirit, Zoti qoftë i kënaqur me ta. Është një rast unik ku i dërguari i Zotit përgëzon një familje të tërë me xhenet. Kjo për shkak se kjo familje sakrifikoi tejmase, duke u keqtrajtuar mizorisht në shkretëtirën e Mekes. Ata torturoheshin dhe vuanin nën tortura të vazhdueshme, pa u mëshiruar as natë as ditë. Për këtë i dërguari i Zotit i përgëzoi me xhenet, duke u thënë:”Duroni o familja e Jasirit, pasi vendtakimi juaj do të jetë xheneti.”
Gruaja e Jasirit ishte Sumeje bintu Habab, e para dëshmore në islam. Kurse burri i saj, Jasir ibnu Amir El-kendij, është dëshmori i parë në islam. Kurse djali i tyre Amar ibnu Jasir, është personi i parë në islam që ndërtoi xhami.
Për shkak të torturave dhe keqtrajtimeve çnjerëzore, Amari u detyrua të shprehet me fjalë se e ka braktisur fenë islame.
Edhe pse e kishte thënë nga dhimbjet dhe torturat mizore, me vete ai ishte i shqetësuar për atë që kishte thënë. Ai kishte frikë se mos me të vërtetë konsiderohej si jomusliman tashmë, edhe pse ato fjalë i kishte thënë nën trysninë e torturave. Kështu, ai vajti tek i dërguari i Zotit dhe i tregoi atë që kishte ndodhur.
Profeti a.s e dëgjoi dhe e qetësoi se nëse ato fjalë i ka thënë nën trysninë e torturave, duke mos i ndjerë me zemër, ai vazhdon të konsiderohet musliman. Ai kishte parë me sytë e tij vrasjen e nënës dhe të babait dhe ato fjalë i kishte thënë për të shpëtuar nga vdekja dhe torturat.
Gjaku i dy prindërve të Amarit ishte gjaku i parë që derdhej në rrugë të Zotit. Thotë Zoti i madhëruar në Kuran:”Kurrsesi mos i quani të vdekur ata që janë vrarë në rrugën e Allahut. Jo, janë të gjallë, duke u ushqyer te Zoti i tyre. (Al Imran: 169)
Familja e Jasirit u sprovua e tëra për çështjen e fesë. Ata duruan torturat çnjerëzore dhe secili i jepte kurajo tjetrit, duke përçuar shpirtin e qëndresës dhe të durimit. Dy prej tyre vdiqën nën duart e torturuesve dhe xhelatëve të pamëshirshëm, kurse të tjerët prisnin caktimin e Zotit. Prindërit dhe fëmijët e tyre ishin bashkuar dhe i shërbenin çështjes islame.
A ka gjë më të bukur se të bashkohet e gjithë familja me qëllim që t’i shërbejnë thirrjes islame dhe fesë së Zotit mbi tokë!
Unë njoh një familje e cila është unike në çështjen e shërbimeve publike dhe ndaj komunitetit ku jetojnë. Ata i kanë vënë qëllim vetes që t’i shërbejnë lagjes dhe rrugës ku banojnë. Duke parë se rruga e tyre ishte e papastër dhe gjithë plehra, ata filluan të trokasin në dyert e shtëpive duke i udhëzuar njerëzit dhe porositur që nëse nuk kontribojnë në pastërtinë e rrugës, të paktën mos kontribojnë në ndotjen e saj duke hedhur plehrat vend e pa vend.
Detyrat që dalin para secilit prej nesh janë të shumta, por secili të përpiqet që brenda mundësive dhe kufijve të tij, të kontribojë pa e shpërfillur të mirën sado e vogël qoftë.
Ajo që ofroi familja e Jasirit në shërbim të çështjes islame ishte vetë jeta e tyre. I vetmi që shpëtoi nga kjo familje ishte djali i tyre Amari. Fjalët e të dërguarit të Zotit drejtuar kësaj familjeje “Duroni familja e Jasirit...” është një moto të cilën duhet t’a mbajmë lart dhe të mësojmë nga shembulli i kësaj familjeje që të durojmë keqtrajtimet dhe vuajtjet në kauzën islame.

Profeti a.s përgëzon Ebu Dahdah me xhenet
Ebu Dahdah është një nga të përgëzuarit me xhenet. Një ditë, ai po dëgjonte të dërguarin e Zotit të flasë mbi vlerën e sadakasë dhe shpenzimit të pasurisë në udhën e Zotit. I prekur nga fjalët e Profetit a.s, ai vajti tek ferma e tij me hurma arabe, një nga fermat më të preferuara në Medine, dhe e dhuroi atë për çështjen islame. Ajo ishte ferma më e mirë që posedonte dhe hurmat e saj ishin hurmat më të preferuara në Medine. Nëse hurmat e një ferme të tillë do i dhuroheshin një të varfëri, do e pasuronin atë.
Ebu Dahdah e dhuroi të gjithë këtë fermë në shërbim të fesë së Zotit, duke thënë:
”Kush do t’i japë Allahut një hua të bukur, që Ai t’ia kthejë shpërblimin shumëfish? Allahu e shtrëngon (riskun) dhe e liron; tek Ai do të ktheheni. (Bekare: 245)
Kur Profetit a.s i vajti lajmi që Ebu Dahdah kishte dhuruar fermën e tij më të mirë, tha:”Sa shumë   palma do të gjejë Ebu Dahdah në xhenet!”
Një shpërblim i tillë është motivues dhe stimulues dhe për ne, që të kontribojmë sipas mundësive për përhapjen e kësaj feje.

Profeti a.s përgëzon Harithe ibnu Numan dhe Vereka ibnu Neufelin me xhenet
Në një hadith të cilin e transmeton Aisheja, Profeti a.s thotë:”Hyra në xhenet dhe dëgjova një lexim. Kur pyeta se kush është ai që lexon, më thanë është Harithe ibnu Numan.” Kështu shpërblehet e mira, kështu shpërblehet e mira.”
Një nga të përgëzuarit me xhenet, është dhe Vereka ibnu Neufel. Ndoshta dikush mund të çuditet që Vereka ibnu Neufel është nga të përgëzuarit me xhenet. Por vetë i dërguari i Zotit thotë rreth tij:”E kam parë Vereka ibnu Neufel në xhenet.”
Por kush është Vereka ibnu Neufel?
Kur Profetit a.s iu shfaq për herë të parë Xhibrili a.s në shpellën Hira, ai u kthye i frikësuar në shtëpi. Me të hyrë në shtëpi, ai u tha familjarëve:”Më mbuloni! Më mbuloni!”
Gruaja e tij Hadixheja, e mbuloi duke e qetësuar me fjalët:”Jo për Zotin, nuk të lëndon Zoti ty. Ti shkon mirë me farefisin, ndihmon të dobëtin, i jep atij që nuk ka, respekton mikun dhe gjithmonë përkrah të drejtën” dhe vazhdoi duke i përmendur vlerat dhe kontributet e tij.
Në mengjes, Hadixheja vajti me Profetin a.s tek Vereka ibnu Neufel. Ai kishte njohuri mbi fetë qiellore dhe vetë ishte në fenë e Ibrahimit a.s.
I dërguari i Zotit në prezencën e Hadixhes i rrëfeu gjithçka që i kishte ngjarë atë natë. Pasi e dëgjoi, Vereka ibnu Neufel i tha:”Për Zotin i cili ka në dorë jetën time, Ti je profeti i këtij umeti dhe je profeti i fundit. Ty të ka ardhur shpallja që i ka ardhur Musait. Populli yt do të të përgënjeshtrojnë, lëndojnë, luftojnë dhe do të të nxjerrin nga qyteti. Do të doja të isha djalë i ri kur të të dëbojë populli yt.”
Profeti a.s e ndërpret për herë të parë dhe i thotë:”Do më përzërë populli im?!” “Po” – i tha – nuk i është shpallur kujt ajo që të është shpallur ty, pa pasur armiq. Ah sikur të isha i ri të të ndihmoja kur të vijë ajo ditë.”
Me këtë, Vereka ibnu Neufel e kurajoi dhe i dha zemër Profetit a.s për t’a mirëpritur zbulesën hyjnore. Për këtë, Profeti a.s thotë:”Kurrë mos e shani Vereka ibnu Neufel, pasi unë e kam parë atë në xhenet.”

Profeti a.s përgëzon me xhenet Ukashe ibnu Muhsin.
Një nga sahabët e përgëzuar me xhenet është dhe Ukashe ibnu Muhsin. Mënyra sesi Profeti a.s e përgëzoi atë me xhenet ka një histori të veçantë dhe të bukur.
Një ditë, Profeti a.s u tha shokëve:”Më janë treguar të gjithë popujt e parakaluar. Pashë profetë të cilët ndiqeshin nga një grup njerëzish. Pashë profetë të tjerë të ndjekur nga një burrë ose dy burra. Kurse profetë të tjerë ishin fillikat vetëm, pa asnjë ndjekës. Më pas mu paraqit një turmë e zezë, të cilën e pandeha si umetin tim. Por më thanë që janë ndjekësit e Musait a.s. Më vonë mu paraqit një turmë shumë e madhe njerëzish dhe më thanë që ata janë umeti dhe ndjekësit e tu. Mes tyre janë shtatëdhjetë mijë që do të hyjnë në xhenet pa dhënë llogari.” Në një transmetim tjetër thuhet:”Për çdo njëmijë, do të ketë shtatëdhjetë mijë të tjerë”
Nëse i llogarisim, numri i atyre që do të hyjnë në xhenet pa llogari, është dyzet e nëntë milionë muslimanë.
Ebu Bekri i tha Profetit a.s:”Shtoji edhe pak o i dërguari i Zotit!”
Umeri ndërhyri dhe i tha:”Nëse Zoti dëshiron t’i shpërblejë me xhenet të gjithë banorët e tokës do e bënte.”
Profeti a.s tha:”Të vërtetën ka thënë Umeri! Të vërtetën ka thënë Umeri! Të vërtetën ka thënë Umeri!”
Më pas Profeti a.s hyri në shtëpinë e tij, kurse njerëzit u zhytën në diskutime mbi ata persona që do të hynin në xhenet pa llogari. Disa mendonin se ata janë shokët dhe bashkëkohësit e të dërguarit të Zotit. Disa të tjerë mendonin se janë ata që kanë lindur dhe kanë vdekur si muslimanë, duke mos adhuruar kënd tjetër përveç Zotit. Profeti a.s doli nga shtëpia dhe u tha:”Ata që do të hyjnë në xhenet pa llogari janë ata që nuk kërkojnë të yshten, nuk digjen (për t’u kuruar), nuk janë pesimistë dhe vetëm Zotit i mbështeten.”
Ukashe ibnu Muhsin u ngrit dhe i tha:”O i dërguar i Zotit! Lutju Zotit që të jem një prej tyre!”
Profeti a.s i tha:”Ti je prej tyre o Ukashe.”
Një tjetër i tha:”Lutju Zotit që edhe unë të jem prej tyre o i dërguar i Zotit!”
Profeti a.s i tha:”Ta kaloi Ukashe.”
Nëse Profeti a.s nuk do e kishte mbyllur këtë derë, do të ishte ngritur një i tretë, një i katërt, i pestë e kështu me radhë.
Kështu, cilësitë e atyre që do të hyjnë në xhenet pa llogari është se ata nuk kërkojnë të yshten, nuk digjen me zjarr për t’u kuruar dhe nuk janë pesimistë.
Të kërkosh të yshtesh me Kuran nga një person është diçka e lejuar, por të besosh që ai person ka në dorë shërimin tënd është diçka e ndaluar. Është vetë Zoti i madhëruar Ai që sëmur dhe shëron.
Në hadithe të ndryshme, Profeti a.s përgëzon me xhenet një person, në disa të tjerë një familje dhe në të tjerë dy persona bashkë. Dy persona të përgëzuar së bashku me xhenet, janë Hasani dhe Husejni, dy nipat e të dërguarit të Zotit. Ata të dy janë fisnikët e të rinjve në xhenet. Hasani dhe Husejni u rritën dhe edukuan në shtëpinë e Ali ibnu Ebi Talibit dhe të Fatimes, vajzës së Profetit a.s. Njëkohësisht, ata u edukuan dhe u frymëzuan me dashurinë për fenë direkt nga gjyshi i tyre, i dërguari i Zotit a.s.
Duke qenë se janë edukuar në dy shtëpitë më të mira, ata janë simbol dhe model për të gjithë të rinjtë e sotëm. Duke qenë se janë përgëzuar nga i dërguari i Zotit, ata janë përgëzuar dhe nga vetë Zoti.
Një ditë Hasani dhe Husejni panë një burrë të moshuar duke marrë abdes, por që dukej qartë që nuk dinte. Duke qenë se ishin edukuar me mirësjellje, ata nuk i thanë direkt që po merrte abdes gabim, por ia thanë në mënyrë indirekte. Të dy vajtën tek i moshuari dhe i thanë:”Ne po hahemi se kush merr abdes më mirë. A pranon të jesh gjykatës mes nesh?” Pasi i moshuari pranoi, të dy filluan të marrin abdes njëlloj duke e argumentuar atë me thënie nga i dërguari i Zotit a.s. Kur e pa këtë, i moshuari u tha:”Në fakt ju merrni abdes të dy shumë mirë, por jam unë ai që nuk paskam ditur të marr abdes.”
Në këtë mënyrë, ata e mësuan të moshuarin të marrë abdes siç duhej.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni 9
Titulli: Umer ibnul Hattabi dhe stimulimi i gjenive
Prezantues: Xhasim El-Mutava

Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Në këtë temë, do të përpiqemi t’i qasemi mënyrës që Umer ibnul Hattabi përdorte për të stimuluar fëmijët dhe të rinjtë drejt suksesit.
Një ditë, Profeti a.s ishte ulur me shokët e tij. Ai e kishte zakon që t’i orientojë me mënyra nga më të ndryshmet. Këtë herë, ai përdori mënyrën e gjëegjëzës, duke i pyetur:”Është një pemë, e cila ka shumë ngjashmëri me muslimanin. A e dini se cila është ajo?”
Të gjithë shokët e Profetit a.s filluan të përmendin pemët e shkretëtirës. Abdullahu, djali i Umer ibnul Hattabit ishte prezent dhe asokohe ishte në moshë të njomë 10 – 14 vjeç. Atij i vajti në mendje se pema për të cilën po fliste i dërguari i Zotit ishte palma (hurma arabe) por për shkak të moshës së vogël, i erdhi zor të fliste.
Kur pa që shokët e tij nuk po e gjenin dot, Profeti a.s u tha:”Ajo është palma.”
Pasi u larguan të gjithë, Umeri u nis drejt shtëpisë së tij me djalin e tij Abdullahun. Gjatë rrugës u zhvillua një dialog interesant mes të atit dhe birit. Abdullahu i tha Umerit:”O baba! Unë e dija që pema për të cilën po fliste Profeti a.s ishte palma.”
Umeri ndaloi në çast dhe e pyeti:”Po përse nuk u përgjigje atëherë?!”
Abdullahu i tha:”Ngaqë më erdhi zor të flas para Profetit a.s dhe në prezencën e muslimanëve të tjerë.”
Edhe pse kuvendi përbëhej nga vetë Profeti a.s dhe figurat më të larta të sahabëve, Umeri e nxiste djalin e tij të flasë dhe të thotë mendimin e tij. Umeri dëshironte që djali i tij të ishte përgjigjur, me shprese se Profeti a.s do të ishte lutur për të.
Umeri shihet gjithmonë në krah të të rinjve, duke i përkrahur dhe dhënë zemër për më shumë arritje dhe sukses.
Gjatë një vizite në Turqi, vajta për vizitë në një qendër të mësimit të Kuranit famëlartë. Qendra ishte një godinë gjashtë katëshe dhe në katin e gjashtë, pashë një grup më të vogël fëmijësh dhe me ta mësuesi dhe edukatori i tyre. Ajo që më tërhoqi vëmendjen dhe nxiti kureshtjen time më shumë, ishte se përse këta duhej të veçoheshin nga fëmijët dhe nxënësit e tjerë. I shtyrë nga kërshëria, e pyeta kujdestarin:”Përse i keni veçuar këta nxënës?”
Ai mu përgjigj:”Që nga koha e perandoriës Osmane, e kemi traditë që fëmijët e dalluar dhe gjeni, i grumbullojmë dhe i veçojmë nga të tjerët. Për të treguar një përekujdesje të veçantë ndaj tyre, është ngritur dhe një vakëf vetëm për këta, i cili mbulon shpenzimet.”
Pasanikët që kontribonin dhe përkrahnin të vobektit dhe novojtarët, caktonin një shumë të caktuar për të stimuluar gjenitë dhe talentet e reja. Padyshim që një vizion i tillë tregon mbi largpamësinë e dijetarëve dhe të parëve tanë. Njëkohësisht, iniciativa të tilla janë sinjale civilizimi dhe qytetërimi.
Umer ibnul Hattabi është udhëheqësi i parë musliman që u thirr me titullin "Prijës i besimtarëve" Pasi u bë Halife i muslimanëve, ai dilte natën dhe kontrollonte gjendjen e muslimanëve, u vinte në ndihmë nevojtarëve dhe sigurohej për rendin dhe qetësinë publike. Në një nga këto netë, ai shoqërohej nga shërbëtori i tij Eslem. Për shkak se kishte kohë që ecnin rrugëve, Umeri ndjeu lodhje dhe u mbështet me shpinë për murit të një shtëpie. Kjo shtëpi, ishte e një gruaje që shiste qumësht të përzier me ujë. Ndërkohë që Umeri po çlodhej, dëgjoi nga brenda shtëpisë zërin e një gruaje që iu drejtua vajzës së saj me fjalët:"O bija ime! Përzieje qumështin me ujë që të shtohet."
Vajza iu përgjigj:"O nënë! Prijësi i besimtarëve, Umer ibnul Hattabi e ka ndaluar përzierjen e qumështit me ujë, pasi është mashtrim."
Nëna i tha:"O bija ime! Përzieje pasi Umeri nuk na shikon."
Atëherë vajza iu përgjigj:"Nëse nuk na shikon Umeri, na shikon Zoti i Umerit."
Me ta dëgjuar Umeri këtë dialog, vendosi një shenjë mbi derë dhe u largua. Të nesërmen ai u interesua mbi këtë familje. Pasi mori informacionin e nevojshëm ai mblodhi fëmijët e tij dhe u kërkoi që njëri prej tyre të pranonte të martohej me këtë vajzë. Ishte djali i tij Asimi ai që pranoi të martohej dhe diçka e tillë u arrit. Nga kjo lidhje lindën shumë fëmijë dhe pasardhës të ndershëm. Një nga këto pasardhës të kësaj lidhjeje martesore, është dhe vetë Halifeja i pestë, Umer ibnu Abdul Azizi. Të gjithë ne kemi dëgjuar mbi drejtësinë që vendosi, qetësinë , rendin dhe bollëkun gjatë Kalifatit të tij. Të gjithë këto arritje dhe suksese, edhe pse periudha e qeverisjes së tij ishte vetëm dy vite. Duhet të mos harrojmë se e gjithë kjo, ishte pasojë e një lidhjeje bashkëshortore të dëlirë dhe të edukuar mirë.
Dikush mund të pyesë:"Ç'lidhje ka stimulimi i të rinjve të talentuar nga Umeri, me këtë ngjarje që sapo përmendëm?"
Një fëmijë i suksesshëm, gjeni dhe talent, mund të vijë vetëm nga prindër të mirëedukuar, të suksesshëm dhe talente. Ai vjen dhe rrjedh nga një nënë e cila s'ka mbyllur gjumë me netë të tëra, duke menduar mbi mënyrat më efikase të edukimit të fëmijëve të saj.
Një fëmijë nuk mund të jetë talent dhe gjeni, pa pasur një edukim të shëndoshë nga ana e prindërve. Umer ibnul Hattabi, duke qenë i ndërgjegjshëm mbi një fakt të tillë, i kushtonte rëndësi lidhjeve martesore të fëmijëve të tij. Ishte pikërisht një martesë e studiuar mirë dhe në bazë të kritereve të duhura, ajo që nxorri një burrë të tillë si Umer ibnu Abdul Azizi.
Para se të mendojmë të kemi fëmijë të talentuar dhe gjeni, ne duhet të mendojmë në zgjedhjen e nënës së një fëmije të tillë.

Umeri i respektonte dhe i vlerësonte të vegjëlit
Kush prej nesh është i gatshëm t’a besojë se në këshillin konsultativ të Umerit, merrte pjesë dhe një fëmijë?!
Kur flasim mbi këshilltarët e një presidenti apo kryeministri, mendja na shkon menjëherë tek burra të thinjur, me eksperiencë dhe përvojë të gjatë pune. Ndërkohë që Umeri një mision të tillë kaq delikat, ia besonte një djaloshi të ri në moshë. Ky djalosh i ri ishte Abdullah ibnu Abasi. Umeri këshillohej me të dhe e mbante pranë bashkë me figurat që kishi marrë pjesë në betejën e Bedrit.  
Kur e kuptoi Abasi, babai i Abdullahut që Umeri e mbante pranë djalin e tij dhe këshillohej me të, e mori të birin dhe e këshilloi me këto fjalë:”O biri im! Unë të këshilloj që të kesh parasysh tre gjëra në marrëdhëniet e tua me Prijësin e besimtarëve:
1 – Kij frikë Zotin dhe mos i nxirr sekretet e tij
2 – Kurrë mos të dëgjojë prej teje diçka të rreme
3 – Kurrë mos përgojo njeri në prezencën e tij
Kështu Abdullah ibnu Abasi pesëmbëdhjetë vjeçar, u bë këshilltari i Umerit, në çështjet strategjike, sociale, politike, ekonomike dhe edukative.
A e shihni si edukukoheshin të rinjtë muslimanë? Ajo moshë që sot njihet me emrin adoleshencë, gjatë civilizimit musliman nuk njihej. Ky është një term i importuar nga perëndimi, ku jeta e njeriut përbëhet nga fëmijëria, adoleshenca dhe më pas burrëria. Ndërkohë që në islam, njeriu fillimisht është fëmijë, pastaj i ri përgjegjës për ato që vepron. Në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare, i riu fillon të ndërgjegjësohet dhe jep llogari para Zotit për gjithçka që vepron. Në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare, një i ri në islam, ka mundësi të jetë këshilltar i Halifes musliman dhe të administrojë çështjet shtetërore. Umer ibnul Hattabi kishte një vizion të tillë për rininë e asaj kohe.
Diçka më e habitshme se fakti që sapo cituam, është se këshilltari i Umer ibnu Abdul Azizit, Halifes së pestë, ishte vetë djali i tij Abdul Meliku. Ai ishte vetëm gjashtëmbëdhjetë vjeç asokohe.
Koha dhe mosha në ditët e sotme, është një nocion komplet i ndryshëm nga ai i të parëve tanë. Sot dëgjojmë nëna që i konsiderojnë të vegjël fëmijët e tyre edhe pse i kanë kaluar të tridhjetat. Si mund të jetë i vogël dikush që ka mbushur madje i ka kaluar të tridhjetat?! Për këtë, ne kemi nevojë për metodat e Umerit që përdorte për shtytjen dhe stimulimin e gjenive dhe talenteve.
Një ditë, teksa kalonte rrugës, shikon një karvan dhe aty pranë takohet me Abdurrahman ibnu Aufin. Me t’u takuar, i thotë: ”O Abdurrahman, ç’mendon sikur të qëndrojmë sonte bashkë për të ruajtur këtë karvan, për hatër të Zotit?”
Të dy bien dakord dhe në darkë shkojnë të ruajnë karvanin. Teksa qëndronin natën, dëgjojnë të qarët e një foshnjeje. Umeri u afrua tek shtëpia dhe i thirri nënës që t’i japë të pijë dhe ta vërë të flejë. Diçka e tillë u përsërit disa herë, derisa në fund, nëna nga brenda i thirri: ”Umer ibnul Hattabi jep ndihma për fëmijët që ushqehen me ushqim dhe nuk jep për ata që ushqehen me qumësht gjiri.” Umeri kishte nxjerrë një ligj ku u jepeshin ndihma ushqimore të gjithë fëmijëve që ishin ndarë nga qumështi i gjirit dhe kjo nënë përpiqej ta ushqejë fëmijën e saj me ushqime, duke e ndarë nga gjiri. Kur e dëgjoi këtë fjalë Umeri, tha me vete: ”I   mjeri ti, o Umer, sa fëmijë muslimanësh kanë vuajtur prej teje!” Menjëherë thirri Abdurrahmanin dhe e urdhëroi të nxjerrë tellallin në rrugë dhe të lajmërojë se që ditën që lind një fëmijë, shteti islam do t’i japë ndihma ushqimore.
Tashmë është një fakt që foshnja duke u ushqyer me qumësht nëne për një periudhë të gjatë, kjo ndikon pozitivisht në formimin dhe zhvillimin mendor të tij dhe njëkohësisht fiton imunitet.
Në një studim të kohëve të fundit, kam gjetur që sa më e gjatë të jetë periudha e mëkimit me qumështin e nënës, aq më e pakët është mundësia e prekjes nga sëmundjet. Sa më shpesh që e puth nëna foshnjen e saj, mikrobet dhe viruset ngjiten për buzëve të saj, kalojnë në gojë, në stomak derisa të arrijnë të dobësuara në qumështin e gjirit. Kjo, është e barabartë me një vaksinë kundër sëmundjeve. Foshnja kur pin qumështin, e pin të mbrojtur dhe të imunizuar.  
Një miku im që është dhe prind, më tregoi një ditë:”Mësuesja i ka kërkuar djalit tim që të vizatojë një lopë, si detyrë shtëpie. Unë i kërkova djalit që ta vizatojë, por u befasova kur pashë që ai kishte vizatuar një lopë me pesë këmbë. Unë u zemërova dhe doja t’a qortoj, por më parë e pyeta:”Sa këmbë ka lopa?”
Ai mu përgjigj:”Katër këmbë.”
“Po përse e ke vizatuar me pesë këmbë lopën tënde?!” i thashë unë.
Ai më tha:”Sepse çdo makinë ka katër rrota dhe një rrotë rezervë. Dhe unë i vizatova lopës një këmbë rezervë.”
Atëherë unë falenderova Zotin që djali im ishte i talentuar dhe kishte prirje gjeniale.
Unë dua të theksoj se me anë të dialogut dhe mirëkuptimit, ne mundemi të rrisim dhe edukojmë një brez të talentuar dhe gjenial.
Në fund të kësaj teme, ne pamë se si kujdesej për edukimin dhe stimulimin e talenteve të reja. Ne pamë që ai ndryshoi një dekret shtetëror, vetëm për të mirën e foshnjeve. Ai e kishte marrë Abdullah ibnu Abasin si këshilltar bashkë me shumë   figura të tjera të muslimanëve, të cilët kishin marrë pjesë në betejën e Bedrit.
Ne pamë që Umeri e nxiste dhe stimulonte të birin e tij Abdullahun, që t’u përgjigjej pyetjeve dhe gjëegjëzave të Profetit a.s, edhe pse në praninë e të gjithë burrave muslimanë dhe të vetë Profetit a.s. Rreth figurës së Umer ibnul Hattabit, ka shumë ngjarje dhe ndodhi të bukura rreth të drejtave të fëmijëve dhe të edukimit të tyre.
Nëse një nënë dhe prind vëren që fëmija i tyre është i talentuar, le ta nxisin dhe stimulojnë dhe njëkohësisht le ta lusin Zotin që t’a mbrojë nga shejtani, syri i keq dhe çdo e keqe tjetër. Diçka të tillë e bënte vetë i dërguari i Zotit me dy nipat e tij, Hasanin dhe Husejnin. Ai vendoste dorën në kokën e tyre dhe u thoshte:”I kërkoj Zotit që me fjalët e tij perfekte,   t’ju mbrojë nga shejtani, insektet e dëmshme dhe nga çdo sy dashakeq.”
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 8
Tema e emisionit: Uthmani, model në marrëdhëniet bashkëshortore
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Në këtë temë do të flasim mbi figurën e Uthman ibnu Affanit dhe marrëdhëniet e tij bashkëshortore. Ai ishte shumë i dashur dhe tejet miqësor me gruan e tij.
Uthmani është një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet dhe është Halifeja i tretë musliman pas të dërguarit të Zotit.
Emri i nënës së tij ishte Erva dhe ajo ishte halla e Profetit a.s.
Cilësitë e tij të rralla, e bënë Profetin a.s t’a zgjedhë atë si dhëndër për dy vajzat e tij. Ishte ky fakt, ai që e bëri të njihej dhe me emrin “Me dy drita”.

Si u konvertua në islam dhe kush ishte shkaku?
Personi që u bë shkaktar për konvertimin e Uthman ibnu Affanit në islam, ishte Ebu Bekri. Kur pranoi islamin, Uthmani ishte 32 vjeç. Që në rini, Uthmani ishte aktiv dhe kishte ndërtuar marrëdhënie shoqërore të shëndosha dhe fitimprurëse.
Ai ishte një nga muslimanët e parë që koknvertoheshin dhe pranonin islamin si fe të vetme të tyre. Duke qenë nga të parët që pranuan islamin, ai ka dhënë një kontribut të çmuar në përhapjen e islamit.
Morali me të   cilin njihej më shumë Uthmani, ishte turpi. Çdo popull që e ka pasur turpin si moralin kryesor, ai popull është lartësuar dhe nderuar. Ndërkohë që çdo populli që i ka munguar morali i turpit, është degjeneruar dhe shkatërruar.
Është pikërisht morali i turpit një nga faktorët kryesorë për forcimin e marrëdhënieve me Zotin e madhëruar. Kjo, pasi turpi të pengon nga veprimi i gjynaheve të mëdha dhe të vogla.
Për moralin e turpit thuhet që ai është kurora e të gjithë moraleve.

Përse u quajt me dy drita?
Dy vajzat e Profetit a.s para se të martoheshin me Uthmanin, ishin të fejuara me dy djemtë e Ebu Lehebit. Kur Profetit a.s iu shpall zbulesa hyjnore dhe filloi të publikojë fenë islame, Ebu Lehebi, gruaja dhe fëmijët e tij ishin nga armiqtë dhe kundërshtarët e tij. Madje Ebu Lehebi u kërkoi dy djemve të tij që t’a prishnin fejesën me dy vajzat e Profetit a.s. Me këtë, Ebu Lehebi kërkonte t’i shkaktojë dhimbje dhe t’i bëjë presion psikologjik dhe social Profetit a.s për ta braktisur fenë.
Pikërisht për shqetësimet dhe keqtrajtimin ndaj Profetit a.s, Zoti shpalli një sure të veçantë për Ebu Lehebin. Thotë Zoti në Kuran:”
“Iu thafshin duart Ebu Lehebit dhe u thaftë në gjithçka! Nuk do ta ndihmojnë atë as pasuria dhe as fitimet e tjera. Ai, me siguri, do të hidhet në zjarrin me flakë të tërbuara, po ashtu edhe gruaja e tij, që mbart drutë e zjarrit, në qafën e saj do të ketë një litar prej fijesh palme.” (Mesed 1-5)
Pasi dy djemtë e Ebu Lehebit e prishën fejesën, Profeti a.s zgjodhi Uthman ibnu Affanin si dhëndër të tij dhe vajzën e tij Rukajen e martoi me të. Lidhja martesore mes tyre ishte një lidhje e bekuar dhe e lumtur.
Kur Profeti a.s urdhëroi muslimanët që të emigronin për në Abisini, bashkë me muslimanët e tjerë ishte dhe Uthmani me gruan e tij Rukajen. Ata të dy, ishin çifti i parë që emigronin për hir të Zotit.
Kur Profeti a.s emigroi bashkë me muslimanët e tjerë për në Medine, Uthmani dhe Rukaja u kthyen nga Abisinia dhe u vendosën në Medine.
Pas disa kohësh në Medine, Rukaja sëmuret rëndë dhe për pasojë vdes. Kjo gjë e dëshpëroi shumë Profetin a.s dhe bashkëshortin e saj Uthmanin.
Profeti a.s, duke e parë Uthmanin të mërzitur dhe të dëshpëruar, i tha:”Të shoh të mërzitur o Uthman!”
“Po o i dërguari i Zotit - iu përgjigj Uthmani – me vdekjen e Rukajes, u ndërpre lidhja miqësore mes meje dhe teje dhe ç’është më e keqja nuk pata as fëmijë me të.”
Profeti a.s i tha:”O Uthman! Më erdhi Xhibrili a.s dhe më propozoi që të të martoj me vajzën tjetër Umu Kulthumin.”
Kështu u martua Uthmani me vajzën e dytë të Profetit a.s Umu Kulthumin. Por edhe kjo martesë e cila e gëzoi Uthmanin, përfundoi si e para me vdekjen e Umu Kulthumit. Kur Profeti a.s e pa të dëshpëruar Uthmanin për vdekjen e gruas së tij, i tha:”O Uthman! Për Zotin nëse do të kisha një vajzë të tretë do të kisha martuar me të.”
Kjo tregon dhe një herë mbi marrëdhëniet dhe lidhjet e forta mes Uthmanit dhe Profetit a.s.

Martesa e Uthmanit me Nailen
Për shkak të martesës së Uthmanit me dy vajzat e Profetit a.s, u quajt Uthmani me dy drita. Është një nofkë që nuk e ka pasur asnjë njeri tjetër që nga Ademi a.s dhe nuk do e ketë njeri tjetër deri në Ditën e Kijametit. Askush tjetër përveç Uthmanit, nuk është martuar me dy vajza të një profeti. Diçka e tillë është një vlerë tjetër që i shtohet vlerave të Uthmanit.
Pas vdekjes së Umu Kulthumit, Uthmani u martua me një grua tjetër Nailen. Ajo ishte një grua fisnike, e guximshme dhe e bukur, por jo më e bukur se Umu Kulthumi dhe Rukaja, e cila merrej se shembull dhe model për bukurinë e saj. Model i hijeshisë burrërore ishte dhe vetë Uthmani.
Nga historitë që rrëfehen në këtë aspekt, është se Profeti a.s e dërgoi Usamen tek Uthmani t’i japë diçka. Usame vajti tek Uthmani, hyri në shtëpinë e tyre dhe i pëshëndeti por nuk ua dha porosinë e Profetit a.s. Ai u kthye tek Profeti a.s, i cili e pyeti duke buzëqeshur:”Çfarë pe që nuk ua dhe porosinë time?”
Usame i tha:”Për Zotin pashë Uthmanin me Rukajen dhe mbeta i hutuar nga hijeshia dhe bukuria e të dyve.”

Bujaria dhe zemërgjerësia e Uthmanit
Uthman ibnu Affani njihet për bujarinë dhe zemërgjerësinë e tij. Me këtë rast, të gjithë ne e dimë kontributin e Uthmanin në përgatitjen e ushtrisë muslimane. Kur Profeti a.s u bëri thirrje muslimanëve që të kontribojnë në përgatitjen e ushtrisë, vetë Umeri solli gjysmën e pasurisë së tij. Ebu Bekri solli të gjithë pasurinë e tij, ndërkohë që Uthmani dhuroi 950 deve të ngarkuara me ushqimet dhe armatimet e nevojshme për luftë dhe pesëdhjetë kuaj. Diçka e tillë ishte një kontribut shumë i madh, gjë që e bëri Profetin a.s të thotë:”Nuk ka gjë që e dëmton imazhin e Uthmanin pas kësaj dite.”
Profeti a.s e përgëzoi me xhenet dhe ai është nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet.
Kontributin me pasuri nuk mundet ta bëjë kushdo. Sa herë na ndodh që nëse duam t’i japim dikujt ca të holla, ne nxjerrim ato më të vjetrat edhe pse kemi të reja dhe në të njëjtën vlerë.
Ka njerëz të cilët japin dhe kontribojnë me pasuritë e tyre pa i llogaritur ato që japin, siç ishte Uthman ibnu Affani.

Uthmani dhe pusi Ruma
Një rast tjetër të cilin vlen ta përmendim është dhe rasti kur Uthmani u dhuroi muslimanëve pusin Ruma.
Ruma ishte një pus në pronësinë e një hebreu, nga i cili mbushnin ujë dhe furnizohej i gjithë qyteti i Medines. Profeti a.s, një ditë shprehu dëshirën që ky pus duhej të ishte pronë e muslimanëve. Uthmani e bleu këtë pus dhe e dhuroi vakëf për të gjithë muslimanët.

Jo vetëm kontribut material
Uthmani nuk dallohej vetëm nga kontributet materiale dhe pasuritë që jepte për mirëqenien e muslimanëve. Ai kishte një kontribut të çmuar dhe në morale dhe vlera shoqërore.
Kur të gjithë muslimanët përgatiteshin për të marrë pjesë në luftën e Uhudit, edhe Uthmani deshi të marrë pjesë në këtë luftë. Ai vajti tek Profeti a.s dhe i tregoi se gruaja e tij ishte e sëmurë. Profeti a.s e urdhëroi që t’i qëndrojë tek koka dhe të mos marrë pjesë në luftë. Kështu, Uthmani i qëndroi tek koka duke i shërbyer dhe dhënë zemër. Me këtë, duam të themi që kontributi i tij nuk ishte vetëm material por edhe moral dhe social.
Sa herë që flasim mbi kopracinë dhe babëzinë, flasim dhe mbi kopracinë emocionale. Kur gruaja e tij Rukaja vdiq, dhimbja e Uthmanit ishte e dyfishtë. Kjo, për shkak se i vdiq gruaja dhe e dyta për shkak se ai nuk morri pjesë në betejën e Uhudit bashkë me muslimanët e tjerë.
Dhimbjen e parë Profeti a.s ia lehtësoi duke e martuar me vajzën e tij të dytë. Ndërkohë që dhimbjen e dytë ia lehtësoi duke i folur mbi qëllimin dhe nijetin e mirë.
Ne të gjithë e dimë që kushdo që ka një nijet të mirë, por nuk e realizon atë, i shkruhet sikur e ka vepruar. Nëse një musliman vepron një vepër të mirë, i shkruhet sikur ka vepruar dhjetë të tilla. Nëse vepron një vepër të keqe, i shkruhet një e tillë.
Një herë, morra një taksi dhe gjatë bisedës me shoferin, më tregoi se gruaja e tij ankohej gjithmonë dhe se kohët e fundit i kishte kërkuar dhe divorcin. Ai ndihej i dëshpëruar pasi me këtë grua kishte gjashtë fëmijë, të cilët i kishte ai nën kujdestari. Ai tregonte se çdo ditë dilte në mëngjes në punë, kthehej në drekë për t’u gatuar fëmijëve dhe dilte përsëri në punë deri natën vonë. Unë fillova ta pyes mbi hollësitë e marrëdhënieve të tyre bashkëshortore dhe zbulova që gruaja e tij ishte neglizhente dhe shpërfillëse. Në fund unë e pyeta:”Po përse pranove që t’ia japësh divorcin?”
Ai më tha:”Po çfarë mund të bëja tjetër? A mund të jetohet me një grua që nuk të don dhe nuk të respekton?!”
Nga kjo histori mësova se përveç marrëdhënieve bashkëshortore, ka edhe besnikëri bashkëshortore.
Uthman ibnu Affani e kishte këtë besnikëri bashkëshortore, e cila buronte nga morali i turpit dhe shumë moraleve të tjera. Ai ishte model mbi kontributin me pasuri në udhën e Zotit dhe model në besnikërinë dhe marrëdhëniet bashkëshortore.

Martiri Uthman ibnu Affani
Tregohet që Uthmani e përfundoi leximin e gjithë Kuranit brenda një nate. Një moment tjetër i rëndësishëm është dhe rasti kur Profeti a.s ishte në shoqërinë e Uthmanit, Ebu Bekrit dhe Umerit në malin Uhud. Në atë çast, mali tronditet dhe Profeti a.s i flet me fjalët:”Qetësohu Uhud! Pasi sipër teje ndodhet një Profet, një i besueshëm dhe dy martirë.”   Kjo ishte një dëshmi nga ana e Profetit a.s për Uthmanin.
Kur shumë njerëz i kërkuan ta lërë postin e Halifes, ai u tha:”Jo. Nuk e heq një këmishë që e kam veshur një herë.”
Uthmani ishte një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet. Ai ishte dhe mbetet simboli dhe modeli i rinisë muslimane dhe njëkohësisht është krenaria e këtij umeti.
Uthman ibnu Affani kishte një djalë që quhej Iban ibnu Uthman. Ai u bë një nga dijetarët më të mëdhenj të Medines dhe përmendej bashkë me dhjetë fakihët më të mëdhenj të qytetit.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 8
Tema e emisionit: Ali ibnu Ebi Talib dhe pasuria
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Protagonisti i kësaj teme do të jetë Ali ibnu Ebi Talibi, një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet. Ne do të përpiqemi të depërtojmë brenda shtëpisë dhe familjes së tij, për të zbuluar disa fragmente nga jeta e tij private, sidomos aspektit të fitimit dhe shpenzimit të pasurisë.
Që në fillim, ne duhet të pranojmë që Ali ibnu Ebi Talibi përfaqëson një shkollë edukative më vete. Për këtë, ne do të përqendrohemi në dimensionin edukativ dhe shoqëror të kësaj figure, sidomos në trajtimin dhe vendin që zinte pasuria dhe jeta e kësaj bote në zemrën e tij.
Le të sjellim ndërmen një fragment dhe dialog që u zhvillua një ditë mes të dërgurit të Zotit dhe Aliut. Profeti a.s e pyeti Aliun një ditë:"O Ali! Si do të veproje ti, nëse njerëzit do të jepeshin me mish e me shpirt pas kësaj bote dhe do të harronin ahiretin, kur trashëgiminë e të dobtëve do e zhvasin me babëzi të pasurit, kur t'a duan pasurinë me një dëshirë të pakufishme…?"
Një pyetje e tillë nga ana e Profetit a.s ishte për të sprovuar mençurinë dhe urtësinë e Aliut.
Aliu iu përgjigj prerë:"Unë do i braktis, derisa të të arrij ty o i dërguar i Allahut."
Profeti a.s i tha:"Të vërtetën ke thënë. Ashtu vepro o Ali!"
Dhe në fakt, Aliu ndoqi udhën që i kishte skicuar më parë Profeti a.s.
Një herë, Aliu hyri në shtëpinë e tij dhe gjeti Fatimen me dy djemtë, Hasanin dhe Husejnin të ulur në prehërin e saj duke qarë. Aliu e pyeti Fatimen:"Çfarë kanë që qajnë?"
Fatimeja i tha:"Qajnë për shkak të urisë. Nuk kemi asgjë për t'u dhënë për të ngrënë."
Atëherë Aliu doli nga shtëpia i mërzitur dhe duke menduar se si do i ushqejë fëmijët e tij që qanin nga uria. Ai e luste Zotin që t'a furnizojë dhe t'ia lehtësojë të gjejë një punë. Ndërkohë që po bridhte rrugëve i mbytur në mendime, sytë i ranë mbi një dinar floriri në rrugë. Ai e morri menjëherë dhe me të vajti tek gruaja e tij Fatimeja, të   cilës i tregoi menjëherë.
Ajo i tha:"Shko tek filan shitës çifut dhe blij miell." Aliu vajti menjëherë dhe solli miellin para Fatimes.
Ajo i tha përsëri:"Tani shko dhe na blij mish tek filani." Pasi Aliu e solli dhe mishin, Fatimeja filloi menjëherë të gatuajë. Pasi përfundoi nga gatimi i bukës dhe gjellës, i vendosi ato përtokë dhe të gjithë u grumbulluan rreth ushqimit. Fatimeja ndau një copë bukë dhe ia dërgoi Profetit a.s, babait të saj.
Pa filluar akoma të hanë, u bë një pyetje:”A na lejohet të hamë nga ky ushqim, ndërkohë që e dimë që është blerë me një dinar të gjetur në rrugë?” Para se të fusin gjë në gojë, ata pyetën dhe Profetin a.s, i cili i tha Aliut dhe Fatimes:”Jo.”
Ndërkohë që ata ndodheshin në dhomë dhe po debatonin rreth kësaj çështjeje, dëgjuan nga jashtë një zë që thërriste:”Më ka humbur një dinar. Kush e ka gjetur?”
Kur e dëgjoi këtë zë Profeti a.s, i tha Aliut:”Shko tek kasapi dhe kërkoji dinarin dhe premtoji se do ia kthesh sa më shpejt të jetë e mundur.” Menjëherë Aliu u nis bashkë me burrin tek kasapi, të cilit i kërkoi dinarin dhe atë ia dorëzoi burrit që e kishte humbur.” Ndërkohë që kasapit i premtoi se do ia shlyejë dhe për këtë ishte garant vetë Profeti a.s.
Ne e studiojmë jetëshkrimin e dhe të përgëzuarve me xhenet, me qëllim që të përfitojmë nga mënyra e edukimit të tyre, konceptin që kishin për pasurinë dhe çfarë vendi zinte ajo në zemrat e tyre.
Ne sot jemi dëshmitarë që jo vetëm individë dhe familje, por ka shtete të cilat rrënohen plotësisht për shkak të pasurisë haram.
Ata ishin të interesuar që të mos ushqeheshin veçse me hallall. Vetë Profeti a.s i kishte edukuar me këtë frymë, duke i porositur se:”Çdo organ që rritet me ushqim haram, meriton zjarrin.”
Për këtë, Aliu ishte i kujdesshëm që as vetë dhe as familja e tij të mos ushqeheshin me ushqim të fituar në rrugë haram.
Nëse një njeri ushqehet me haram, ai nuk do të ketë bereqet në rizkun, kohën, jetën dhe madje as në marrëdhëniet bashkëshortore dhe edukimin e fëmijëve.
Me këtë rast, më kujtohet një ndodhi ku një nëpunës në shtet, kishte arritur me anë të dredhive të vjedhë një sasi të madhe të hollash nga shteti. I gëzuar, ai morri gruan dhe të dy udhëtuan jashtë shteti për pushime. Tregon vetë personi:”Kalova me gruan kohë shumë të bukura dhe të lumtura. Por tre ditët e fundit, filluan zënkat dhe mosmarrëveshjet. Aq shumë u thellua mosmarëveshja dhe zënka, saqë gjatë udhëtimit të kthimit, unë e divorcova.”
Po ky person erdhi dhe ma rrëfeu vetë këtë ndodhi. Në fund më tha:”Për Zotin nuk e kuptoj as vetë sesi ndodhën gjithë këto gjëra dhe si e divorcova gruan të cilën e doja.” Pasi bisedova me të më shtruar, ai pranoi se kishte vjedhur një shumë të konsiderueshme të hollash. Atëherë unë i thashë:”Janë pikërisht ato të holla që ke vjedhur, shkaku i të gjithë atyre problemeve që të kanë shoqëruar kohët e fundit.”

CV-ja e Ali ibnu Ebi Talibit.
Kushdo që studion jetëshkrimin dhe biografinë e Ali ibnu Ebi Talibit, e gjen atë plot e përplot me ngjarje dhe qëndrime të guximshme.
Secili prej nesh kur bën një kërkesë për punë në ndonjë institucion, paraqet dhe një CV të tij dhe të shkruash një CV është një art më vete.
Po çfarë mund të shkruante Ali ibnu Ebi Talib, nëse do i kërkohej një CV?
Fillimisht do të shkruante emrin dhe mbiemrin e tij, emrat e prindërve, ditëlindjen dhe arsimin... Po çfarë mund të shkruajë rreth arsimit Aliu? Në çfarë shkolle ka mësuar ai?
Shkolla në të cilën studioi dhe u diplomua Ali ibnu Ebi Talibi është shkolla e profetit Muhamed a.s. Dijet dhe moralet më të larta, ai i përvetësoi në shkollën e Profetit a.s.
Në CV-në e tij, Aliu do të shënonte që është martuar me vajznë e të dërguarit të Zotit a.s, Fatimen. Ajo ishte një vajzë të cilën kush e donte kishte dashur vetë Profetin a.s dhe kush e urrente kishte urryer vetë Profetin a.s. Këtë e kishte thënë vetë i dërguari i Zotit a.s.
Aliu do të shënonte gjithashtu që fëmijët e tij janë dy fisnikët e banorëve të xhenetit, Hasani dhe Husejni.
Në CV, zakonisht përmenden dhe eksperiencat e ndryshme, fushat ku ke punuar më parë, si dhe trajnimet e ndryshme. Vallë cilat janë trajnimet ku Ali ibnu Ebi Talibi ka përfituar eksperiencë dhe përvojën e duhur?
Trajnimi i parë është në shtëpinë e Erkam ibnul Erkam. E dyta është gjatë emigrimit të Profetit a.s, ku Aliu pranoi të sakrifikojë dhe fjeti në shtratin e Profetit a.s, pasi u kishte kthyer emanetet jomuslimanëve të Mekes. Për këtë, Profeti a.s thotë:”Kush don Aliun më ka dashur mua.” Ndërkohë që në një transmetim tjetër thotë:”Kush është mik i Aliut është miku im.” Hadithet e Profetit a.s mbi dashurinë dhe respektin ndaj Aliut janë të shumta.
CV-ja e imam Aliut është shumë e pasur dhe me vlerat e tij mund të hartohet një libër.
Një autor amerikan që ka shkruar një libër rreth mënyrës së shkrimit të një CV-je, në fund thekson që CV-në në fund duhet t’a mbyllësh me shkrimin e emrit dhe adresën ku mund të kontaktohet me ty.
Nëse ne do të kërkonim një linjë kontakti me Ali ibnu Ebi Talibin, nëse do të kërkonim një nr telefoni, një email një adresë banimi, duhet t’u drejtohemi librave që janë shkruar rreth kësaj figure. Në këto libra, ne do të zbulojmë që ai ishte personi i katërt që pranoi islamin dhe ishte nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet.
Një herë, Profeti a.s hyri në shtëpinë e Aliut dhe nuk e gjeti atë në shtëpi. Ai pyeti vajzën e tij Fatimen:”Ku është burri yt?” Fatimeja i tha:”Ndodhet në xhami.” Profeti a.s doli dhe e gjeti Aliun të shtrirë duke fjetur në xhami. Ai ishte shtrirë përtokë dhe rrobat i ishin bërë gjithë pluhur. Profeti a.s iu afrua, u përkul dhe duke e prekur në sup i tha:”Çohu o babai i pluhurit! Çohu o baba i pluhurit!”
Pasi Aliu u zgjua, u ngrit dhe të dy vajtën në shtëpi.
Në disa kronika, përmendet që shkaku që e detyroi Aliun të braktisë shtëpinë dhe të shtrihej për të fjetur në xhami, ishte një zënkë me Fatimen. Dhe ishte Profeti a.s ai që ndërhyri dhe i pajtoi me urtësi dhe mençuri.
Morali i kësaj ndodhie është në fjalët “Çohu o baba i pluhurit!”, ku duhet qartë afërsia dhe lidhjet e forta mes tyre. Gjithashtu, i rëndësishëm është dhe fakti që Fatimeja e dinte vendin ku ndodhej Aliu, gjë e cila tregon lidhjet mes tyre.
Një doktor erdhi dhe më tregoi se kërkonte të divorcohej nga gruaja e tij. Kur unë e pyeta mbi shkakun e këtij divorci, ai më tha:”Unë jam martuar me të që kur isha në shkollën e mesme. Më vonë unë përfundova fakultetin, më pas magjistraturën dhe tani dhe doktoraturën. Të gjitha këto, ndërkohë që ajo është akoma me tetëvjeçare.
Unë e pyeta:”O doktor i nderuar! A kështu ia shpërblen mundin dhe mbështetjen që ke gëzuar prej saj gjatë këtyre viteve?! A nuk të ka qëndruar në krahë gjatë ngjitjes së shkallëve të karierës tënde?! A nuk u kujdes për fëmijët e tu, duke të siguruar kohën dhe qetësinë e duhur për të studiuar?! Nëse do të kishte një shkak të fortë për divorc, unë do të ofroja ndihmën time në përfundimin e proçedurave. Por shkaku që përmende ti, është një shkak dhe arsye tejet meskine.”
Kurse marrëdhëniet bashkëshortore mes Aliut dhe Fatimes ishin të ngrohta dhe të forta. Ishin pikërisht këto lidhje, ato që e ndihmuan Profetin a.s të ndërhyjë mes tyre në raste krizash dhe zënkash.


Zgjuarsia e Ali ibnu Ebi Talibit
Zoti i madhëruar e kishte pajisur Aliun me një mprehtësi dhe zgjuarsi të rrallë. Kur ndonjë nga muslimanët haste probleme matematikore gjatë ndarjes së trashëgimisë së dikujt, kërkonte ndihmën e Ali ibnu Ebi Talibit. Ishte kjo zgjuarsi, mendjemprehtësi dhe intuitë ajo që e bënë Umer ibnul Hattabin t’a emërojë Aliun si gjykatës gjatë Kalifatit të tij.
Një herë, një grua akuzoi një   të ri për përdhunim dhe si fakt solli një copë pëlhurë me shenjat e spermës, të cilën pretendonte se ishte e djalit që e kishte përdhunuar. Kur kjo çështje iu paraqit Umer ibnul Hattabit, ai menjëherë kërkoi ndihmën e Aliut, gjykatësit të muslimanëve. Aliu kërkoi një enë me ujë të nxehtë dhe pëlhurën me spermë e futi në enë. Në çast, vendi ku dukej sperma u zbardh dhe ngriu. Aliu iu drejtua Umerit dhe i tha:”O Prijës i besimtarëve! Kjo grua është gënjeshtare. Kjo këtu nuk është sperma e këtij djaloshi.”
Umeri mbeti gojëhapur nga kjo dhe e pyeti Aliun:”Nga e nxorre këtë përfundim?”
Aliu i tha:”O Prijës i besimtarëve! Nëse do të ishte spermë, nuk do të ngrinte. Ajo që ndodhet në këtë pëlhurë nuk është gjë tjetër veçse e bardha e një veze.”
Kështu, kjo grua e kishte lyer pëlhurën me të bardhën e një veze dhe kishte pretenduar se ishte sperma e të riut që e kishte përdhunuar.
Me gjithë sa përmendëm, Ali ibnu Ebi Talibi ishte model dhe shembull i mirë për të gjithë njerëzit e suksesshëm dhe gjeni. Ai ishte i veçantë dhe i dalluar në punën dhe sjelljet e tij. Ai përfaqëson një shkollë të vetme përsa i përket moraleve, vlerave, zuhdit, përkushtimit ndaj Zotit, adhurimit dhe lidhjeve shoqërore.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 13
Tema e emisionit: Marrëdhëniet e Profetit a.s me Fatimen dhe Aliun
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava
Kjo temë do të jetë rreth vajzës së Profetit a.s Fatimes dhe Ali ibnu Ebi Talibit.

Në këtë temë, do të përjetojmë disa momente dhe fragmente me Ali ibnu Ebi Talibin dhe gruan e tij Fatimen, vajzën e të dërguarit të Zotit. Le të depërtojmë në shtëpinë dhe familjen e tyre dhe të përpiqemi të zbulojmë mënyrën sesi u martua ky çift.

Martesa e Aliut me Fatimen
Mënyrën se si u martua Aliu me Fatimen, na e rrëfen Ebu Shejbe, i cili thotë:”Një ditë, Ebu Bekri u ul para Profetit a.s dhe i tha:”O i dërguar i Zotit! Ti e din kontributin tim në islam që kur e kam pranuar këtë fe... dhe filloi të numërojë vlerat e tij derisa i tha:”Prandaj kam ardhur të kërkoj dorën e Fatimes për grua.”
Profeti a.s heshti dhe nuk i dha asnjë përgjigje. Atëherë Ebu Bekri vajti tek Umeri dhe i tha:”E kam prishur fare!”
“Çfarë ke bërë?” e pyeti Umeri.
Ebu Bekri i tha:”Kërkova dorën e Fatimes, por Profeti a.s nuk mu përgjigj.”
Umeri i tha:”Mos lëviz nga vendi se do të shkoj unë t’a kërkoj dorën e saj.”
Kështu vajti Umeri tek Profeti a.s, u ul përballë tij dhe i tha:” O i dërguar i Zotit! Ti e din kontributin tim në islam që kur e kam pranuar këtë fe... dhe filloi të numërojë vlerat e tij derisa Profeti a.s e pyeti:”Dhe përse ma thua këtë o Umer?”
Umeri i tha:”Dua të martohem me vajzën tënde Fatimen.”
Profeti a.s heshti dhe nuk i ktheu përgjigje as Umerit.
Umeri vajti tek Ebu Bekri dhe i tha:”Mendoj se ai po pret një përgjigje nga vetë Allahu i madhëruar rreth kësaj çështjeje. Le të shkojmë tek Aliu dhe t’i kërkojmë që edhe ai të shkojë dhe t’a kërkojë Fatimen.”
Tregon Aliu:”Të dy erdhën dhe më gjetën duke u marrë me një zgjua bletësh. Të dy më thanë njëzëri:”Tani sapo vijmë nga kushëriri yt, ku i kërkuam dorën e Fatimes...” dhe më treguan gjithçka që kishte ndodhur. Në fund më kërkuan që edhe unë të shkoja dhe të kërkoja dorën e Fatimes. Duke tërhequr xhyben, unë u nisa drejtë shtëpisë së dërguarit të Zotit.
Me të arritur, u ula përballë tij dhe i thashë:” O i dërguar i Zotit! Ti e din kontributin tim në islam që kur e kam pranuar këtë fe... dhe fillova të numëroj vlerat e mia, derisa Profeti a.s më pyeti:”Po çfarë kërkon o Ali?”
Unë i thashë:”Dua të më martosh me vajzën tënde Fatimen!”
Profeti a.s më pyeti:”Çfarë pasurish ke o Ali?”
Unë i thashë:”Kam një deve femër dhe kalin.”
Profeti a.s më tha:”Kali të duhet, kurse devenë shko shite!”
Shkova në treg dhe e shita 480 derhemë, të cilat ia solla dhe ia vendosa në prehër të dërguarit të Zotit.
Profeti a.s e mbushi dorën me një sasi të caktuar derhemësh dhe duke ia drejtuar Bilalit i tha:”Shko blij me këto parfum!”
Më vonë, ai urdhëroi që Fatimen t’a bënin nuse dhe t’a rregullonin. Gjithashtu, ne përgatitëm dhe një krevat me jastëk të mbushur me gjethe pemësh.
Profeti a.s më tha:”Kur të vijë Fatimeje, mos bëj asgjë derisa të vij unë.”
Unë prita në shtëpi dhe Fatimeja erdhi e shoqëruar nga Umu Ejmen. Unë u ula në një qoshe të shtëpisë, kurse ajo u ul në një qoshe. Kur erdhi Profeti a.s mu drejtua dhe më tha:”Këtu vëllau im!”
Umu Ejmen i tha:”Vëllau yt, në një kohë që i ke dhënë vajzën për grua?!”
Profeti a.s i tha:”Po.”
Më pas, Profeti a.s iu drejtua Fatimes:”Më sill ujë!” Fatimeja i solli një enë me ujë, të cilin Profeti a.s pasi e përzieu, i tha Fatimes:”Afrohu!” Kur Fatimeja u afrua, Profeti a.s e spërkati nga ky ujë në kraharor dhe në kokë, duke i thënë:”O Zot! Unë të kërkoj që t’a mbrosh vajzën time dhe pasardhësit e saj nga shejtani i mallkuar.”
Më pas i tha:”Tani kthehu!” Kur Fatimeja i ktheu shpinën, Profeti a.s i tha sërish:”O Zot! Unë të kërkoj që t’a mbrosh vajzën time dhe pasardhësit e saj nga shejtani i mallkuar.”

Më pas, Profeti a.s mu drejtua mua dhe më tha:”Më sill ujë!” Unë i solla një enë me ujë, të cilin Profeti a.s pasi e përzieu, më tha:”Afrohu!” Kur u afrova, Profeti a.s më hodhi nga ky ujë në kraharor dhe në kokë, duke thënë:”I lutem Zotit që të të mbrojë ty dhe pasardhësit e tu   nga shejtani i mallkuar.”
Më pas më tha:”Tani kthehu!” Kur i ktheva shpinën, Profeti a.s tha sërish:” I lutem Zotit që të të mbrojë ty dhe pasardhësit e tu   nga shejtani i mallkuar.”
Pas gjithë kësaj, Profeti a.s mu drejtua dhe më tha:”O Ali! Hyr tek nusja jote me emrin dhe bekimin e Zotit!”
Me këtë rast, natyrshëm lind pyetja:”Përse heshti i dërguari i Zotit kur Ebu Bekri dhe më pas Umeri kërkuan dorën e vajzës së tij dhe përse pranoi në rastin e Aliut?
Përgjigjen e kësaj pyetje e gjejmë në atë që tregon vetë Umer ibnul Hattabi, kur shkoi t’i tregojë Ebu Bekrit përgjigjen që i kishte dhënë Profeti a.s. Ai i tha:”O Ebu Bekr. Ai heshti dhe nuk më dha përgjigje, ashtu siç nuk të dha dhe ty, mbase ngaqë pret urdhër nga Zoti për diçka të tillë.”
Kjo, pasi vajzat e Profetëve duhet të martohen sipas udhëzimeve të Zotit, duke zgjedhur njeriun më të përshtatshëm për to. Prandaj, ishte vetë Zoti i madhëruar ai që e zgjodhi Aliun si bashkëshort të vajzës së Profetit a.s.
Për t’u përmendur është dhe sasia e pajës së vajzës së Profetit a.s. Ajo përbëhej nga një parfum, një krevat dhe një jastëk i mbushur me gjethe pemësh.
Momentet më të bukura në martesën e këtij çifti, janë ato kur Profeti a.s i bashkoi në një dhomë, i spërkati me ujë dhe i kërkoi Zotit që t’i mbrojë ata të dy dhe pasardhësit e tyre nga shejtani i mallkuar. Është gjë e bukur kur nata e parë e martesës fillon me lutje, përmendje të Zotit dhe namaz.
Rezultat i një martese të tillë janë dhe dy fëmijët e Aliut, Hasani dhe Husejni.

Lidhjet e fuqishme mes Fatimes dhe babait të saj
Tani le të shohim lidhjet dhe marrëdhëniet që ishin ndërtuar mes Fatimes dhe babait të saj, Profetit a.s.
Tregon gruaja e Profetit a.s, Aisheja:”Ndodheshim të gjitha gratë e të dërguarit të Zotit, kur ndërkohë dalluam Fatimen duke ardhur. Për Zotin, ecja e saj nuk ndryshonte aspak nga ecja e të dërguarit të Zotit. Me t’a parë i dërguari i Zoti u ngrit dhe i tha:”Mirësevjen o bija ime!” dhe e uli pranë vetes. Pasi u ulën, Profeti a.s i pëshpëriti diçka në vesh, nga e cila Fatimeja shpërtheu në të qara të papërmbajtshme. Kur e pa këtë, Profeti a.s i pëshpëriti diçka tjetër në vesh dhe ajo qeshi.”
Kur ajo u veçua me ne gratë e Profetit a.s, ne i thamë:”Çfarë të tha i dërguari i Zotit kur të pëshpëriti në vesh dhe ti qave me ngashërime?”
Fatimeja na tha:”Unë nuk mund t’a nxjerr sekretin e të dërguarit të Zotit.”
Pas vdekjes së dërguarit të Zotit, ne e pyetëm sërish Fatimen dhe i thamë:”Pash Zotin dhe për hir të miqësisë tonë na trego se çfarë të pëshpëriti i Dërguari i Zotit atë ditë.”
Ajo tha:”Tani do ua tregoj. Herën e parë, më pëshpëriti këto fjalë:”Xhibrili a.s e kishte zakon që çdo vit të ma përsëriste Kuranin një herë të vetme, kurse këtë vit ka ardhur dhe e kemi përsëritur dy herë. Nga kjo kuptoj që më është afruar vdekja. Prandaj frikësoju Zotit o Fatime dhe duro. Unë jam paraardhësi   yt më i mirë!”
Këto fjalë më dëshpëruan shumë dhe unë shpërtheva në të qara. Kur Profeti a.s pa këtë, u afrua dhe më pëshpëriti në vesh këto fjalë:”O Fatime! A nuk dëshiron që të jesh zonja e gjithë grave të umetit?!” Atëherë unë qesha.”
Këtu duken qartë lidhjet e ngushta që ekzistonin mes të dërguarit të Zotit dhe vajzës së tij të dashur Fatimes.

Dëshira e Aliut për t’u martuar me vajzën e Ebu Xhehlit
Nga fragmentet që vlen për t’u përmendur me këtë rast, është dhe ai kur Aliu filloi të mendohej dhe shfaqi dëshirën për t’u martuar me një grua të dytë. Ky lajm filloi të marrë dhenë dhe ai që e ndaloi diçka të tillë ishte vetë Profeti a.s i cili deklaroi hapurazi:”Fatimeja është pjesë e imja dhe ajo që e lëndon atë më lëndon dhe mua. Unë nuk e bëj harram diçka që e ka lejuar vetë Zoti, por vajza e armikut të Zotit nuk mund të bashkohet me vajzën time nën një strehë.”
Kur e dëgjoi diçka të tillë Aliu, e la martesën me vajzën e Ebu Xhehlit.

Fëmijët e këtij çifti
Me kalimin e viteve, Aliut dhe Fatimes u lindin dy fëmijë si drita, Haseni dhe Husejni. Padyshim që kjo i gëzoi pamasë dhe e gëzoi vetë të dërguarin e Zotit, i cili me të lindur shkoi dhe u dha hurma të përtypura nga ai vetë.
Të dy këto fëmijë, u rritën dhe u edukuan në familjen e Aliut dhe nën kujdesin e vetë të dërguarit të Zotit.
Lidhjet e Profetit a.s me dy nipat e tij i kalonin të gjithë kufinjtë. Aq shumë ishin të lidhur, saqë shpesh herë Hasani shfrytëzonte momentin kur Profeti a.s ishte në sexhde dhe i hypte në shpinë. Profeti a.s nuk ngrihej nga sexhdeja derisa të zbriste Hasani. Ndodhte që gjatë predikimit të Profetit a.s në xhami, të hynin Hasani dhe Hysejni. Profeti a.s e ndërpriste predikimin, zbriste nga minberi, i merrte në krahë dhe ngjitej përsëri në minber dhe plotësonte predikimin.
Aliu dhe Fatimeja ishin një çift model dhe shembullor, për të gjithë çiftet e çdo kohe dhe vendi.
Le të jetë Aliu, Fatimeja dhe fëmijët e tyre, modeli i të gjithë bashkëshortëve dhe prindërve të rinj.
E lusim Zotin e madhëruar që të jetë i kënaqur me këtë çift dhe të gjithë shokët dhe miqtë e Profetit a.s.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 15
Tema e emisionit: Sad ibnu Ebi Vekkas dhe respekti i prindërveqë   nuk njeh kufinj
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Në këtë temë, do të trajtojmë respektin që Sad ibnu Ebi Vekkas kishte për nënën e tij.
Nëse dikush do të vizitonte kala dhe mbetje arkeologjike të ndërtuara para qindra dhe mijëra vitesh, do të shohë gjurmët e ndërtuesve dhe banorëve të atyre godinave.
Ndërkohë që islami na mëson që të lëmë pas nesh gjurmë të një lloji tjetër. Këtë na e mëson vetë Profeti a.s në një hadith ku thotë:”Kur vdes biri i Ademit, i ndërpriten veprat që punonte përveç tre: E para, një sadaka e vazhdueshme, një dije nga e cila kanë dobi njerëzit dhe një fëmijë i ndershëm i cili lutet për prindërit.”
Kohët e fundit unë bashkë me një ekip studiuesish vizituam një nga kryeveprat botërore të qytetërimeve të hershme. Ato u përkisnin një populli që quheshin Anbat dhe shtëpitë e tyre i ndërtonin në male shkëmborë. Aty hapnin dhomat ku banonin, dhomat e gjumit, krevatët ku flinin etj... gjithçka në shkëmb.
Ne po e përmendim diçka të tillë ndërkohë që flasim mbi respektin e Sad ibnu Ebi Vekkasit për nënën, pasi me ardhjen e islamit, muslimanët nuk kërkuan që t’i shembin këto ndërtesa dhe të shfarosin çdo shenjë të ekzistencës së tyre.
Diçka të tillë e përforcon vetë qëndrimi i Profetit a.s ndaj profetëve të tjerë, ku thotë:”Unë dhe profetët e tjerë, i ngjasojmë një ndërtese me tulla. Çdo tullë përfaqëson një profet. Me ardhjen time u vendos dhe tulla e fundit.”
Kështu, islami dhe profeti Muhamed a.s nuk erdhën për të shfarosur gjithçka që ekzistonte më parë, por erdhën për të plotësuar mangësitë e tyre, erdhën për të plotësuar ndërtesën e moraleve dhe vlerave njerëzore.
Kështu, është shumë e rëndësishme ta kuptojmë qëndrimin e islamit ndaj qytetërimeve dhe feve të tjera. Baza e këtij qëndrimi dhe ndërtimi të marrëdhënieve me jomuslimanët, qëndron në ajetin ku Zoti thotë:”Ne nuk të dërguam veçse si mëshirë për të gjithë botrat.”
Mënyrën sesi u sollën muslimanët me jomuslimanët dhe me qytetërimet e mëparshme, e mësojmë nga jetëshkrimet dhe kronikat mbi shokët e Profetit a.s dhe sidomos e gjejmë të pasqyruar në jetëshkrimin e Sad ibnu Ebi Vekkas dhe marrëdhëniet që ai kishte ndërtuar me nënën e tij jomuslimane.




Profeti a.s krenohet me dajën e tij, Sad ibnu Ebi Vekkas
Gjatë betejës së Uhudit, Profetit a.s i ra në sy qëndresa, forca dhe taktika luftarake e Sadit, që ishte daja i tij. Profeti a.s, duke dashur të krenohej me dajën e tij, u tha luftëtarëve të tjerë muslimanë:”Sadi është daja im. Mi tregoni ju të tjerët dajat tuaj.”
Nëse ndonjëri prej nesh ka një mik dhe të afërt të suksesshëm dhe pikë referimi për të tjerët, ai ndihet krenar mbi këtë fakt. Nëse vëllai, daja, xhaxhai etj... kanë një pozitë të lartë shoqërore, na bën që edhe ne të ndihemi krenarë me këtë.
Edhe fëmijët e vegjël përpiqen të identifikohen me personalitetet më të famshëm dhe më të dëgjuar të familjes. Kjo tregon që njeriu përpiqet dhe dëshiron të identifikohet me fisnikët dhe njerëzit e sërës së lartë. Kushdo prej nesh që kontribon për mirë në shoqëri dhe në shërbim të saj, fëmijët e tij dhe e gjithë shoqëria do të identifikohen me të dhe do e kujtojnë gjithmonë.
Në një betejë tjetër, Profeti a.s i thoshte Sadit:”Gjuaj o Sad, flijofsha babanë dhe nënën time për ty!”
Fjalë të tilla, Profeti a.s nuk i ka thënë për askënd tjetër perveç Sad ibnu Ebi Vekkasit. Padyshim që diçka e tillë është nder dhe privilegj për Sadin. Profeti a.s e thonte diçka të tillë duke u mbështetur në trimërinë, guximin, lidhjet shoqërore që kishte ndërtuar me nënën, vëllezërit, shokët etj... Ai ishte një model dhe yll, që ia vlen të ndiqet dhe të pasohet në këto vlera.

I pari që hodhi shigjetën në luftë për hir të Zotit
Sad ibnu Ebi Vekkasi njihet dhe si muslimani i parë që hodhi shigjetën në drejtim të armikut në islam. Profeti a.s kishte dërguar një njësi ushtarake në një vend të quajtur Xhuhfe, pranë Mekes. Komandant i kësaj njësie ishte vetë Sad. Mes kësaj njësie dhe disa mekasve u zhvillua një betejë e vogël, gjatë së cilës Sadi lëshoi shigjetën e parë në drejtim të armiqve dhe kundërshtarëve të muslimanëve.
Një herë, Sad u sëmur dhe zuri shtratin. Profeti a.s dëgjoi që ai është sëmurë dhe vajti ta vizitojë. Pasi u ul, Profeti a.s vendosi dorën mbi fytyrën e tij, kraharorin dhe më pas barkun, ndërkohë që lutej për shërim.
Pas disa vitesh, Sad u tregon shokëve të tij dhe u thotë:”Për Zotin u shërova në ato çaste dhe akoma vazhdoj ta ndjej freskinë e dorës së dërguarit të Zotit.”
Diçka e tillë ishte rezultat dhe pasojë e marrëdhënieve tepër të ngushta dhe miqësore mes Sad dhe të dërguarit të Zotit a.s. Sad ishte një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet dhe daja i Profetit a.s. Gjithashtu, Sad ishte një nga gjashtë personat të cilët i zgjodhi Umer ibnul Hattabi për të zgjedhur Halifen musliman pas vdekjes së Umerit.
Sad ibnu Ebi Vekkas ishte një personalitet i madh, komandant i shquar dhe personi i shtatë që pranoi islamin.

Sad ibnu Ebi Vekkas dhe nëna e tij
Le të përmendim atë që ndodhi mes tij dhe nënës së tij, kur Sadi pranoi islamin. Kur nëna e tij jomuslimane dëgjoi që djali i saj kishte përqafuar fenë islame, filloi t’i bëjë presion që ta braktisë këtë fe të re, pasi ishte fe e rreme dhe e ndryshme nga feja e të parëve të tyre. Presionet me fjalë të nënës duket se nuk ndikuan tek Sadi për të ndryshuar fenë dhe për tu kthyer në fenë e të parëve. Duke e parë këtë, nëna e tij përdori një taktikë tjetër presioni. Ajo i tha Sadit:”Nëse nuk do e braktisësh islamin dhe të kthehesh në fenë e parë, do të refuzoj çdo lloj ushqimi dhe pije derisa të vdes.”
Këtu filloi Sad të mendohej dhe pyeste veten: A duhet ta respektoj nënën dhe t’i bindem asaj, edhe pse kjo është në kundërshtim të hapur me Zotin dhe fenë e Tij? Çfarë duhet të bëj? Si të sillem?
Pasi u mendua mirë, i tha nënës:”O nënë! Unë të dua dhe të respektoj, por ajo që po më kërkon është e pamundur. Për Zotin! Nëse do të kishe njëqind shpirtra dhe të gjithë të dilnin njëri pas tjetrit, unë nuk do e braktisja këtë fe që kam zgjedhur.”
Ishte një përgjigje dhe reagim i ashpër nga ana e Sadit. Por çfarë ndodhi më pas? Si reagoi nëna e tij? A vazhdoi në grevë urie apo e ndërpreu atë?
Kur u bind dhe u sigurua se djali i saj nuk do e braktisë fenë e Muhamedit a.s sido që t’i bënte presion, ajo ndërroi mendje dhe doli nga greva e urisë.
Duke analizuar jetën shoqërore, edukative dhe familjare të Sad ibnu Ebi Vekkasit, zbulojmë që ai përfaqësonte një shkollë edukative nga e cila përfitojmë dhe kemi dobi edhe në ditët e sotme.
Ai ishte njeri i zgjuar, i urtë dhe i mençur. Pikërisht për këtë e zgjodhi Umeri në këshillin që do të zgjidhte Halifen e ardhshëm.
Nëse do të studionim jetëshkrimin e tij në aspektin politik, do të zbulonim se ai ishte nga politikanët e shquar. Nëse do e studionim nga aspekti ushtarak, do të zbulonim se ai ishte ushtaraku trim dhe ekspert. Nëse do e studionim në aspektin shoqëror, edukativ dhe familjar, do të zbulojmë se ai ishte një edukator i mirë dhe model për t’u ndjekur në këtë aspekt.  
Në atë që ndodhi mes Sadit dhe nënës së tij, përfitojmë mënyrën më të mirë në marrëdhëniet që duhet të ndërtojmë me prindërit tanë dhe me jomuslimanët në përgjithësi.
Sadi e respektonte dhe e donte shumë nënën e tij, dashuri e cila nuk njihte kufinj, por njëkohësisht ai refuzonte të shkelë urdhëresat e Zotit dhe fenë e Tij.
Një qëndrim të tillë për nënën jobesimtare mbajti dhe Esmaja. Kur erdhi nëna e saj ta vizitojë, ajo pyeti të dërguarin e Zotit nëse duhej ta presë, ta respektojë dhe nderojë apo jo. Në çdo pyetje, i dërguari i Zotit përgjigje:”Po, po, po.”
Kështu ne duhet të bëjmë dallime mes vetë personit dhe ideologjisë e doktrinës të cilën ka përqafuar. Nëse unë komunikoj dhe hyj në marrëdhënie me një jomusliman, e bëj këtë në bazë të asaj që na bashkon si njerëz. Nëse ai tregohet agresiv ndaj meje, atëherë meriton një trajtim tjetër. Kështu, unë e respektoj jomuslimanin si njeri me shpirt. Ndërkohë që sjelljet dhe veprat e këqia të tij i dënoj, kurse të mirat i pranoj dhe i mirëpres.

Sad ibnu Ebi Vekkas në marrëdhëniet me jomuslimanët
Ndërkohë që vizitonim disa banime antike, gjetëm dhe statuja të shumta dhe të ndryshme. Ajo që më shkoi ndërmend ishte se muslimanët e parë nuk i kishin prekur dhe shkatërruar por i kishin lënë ashtu siç ishin, duke e ruajtur trashëgiminë e të tjerëve.
Kur imam Ebu Hanife u pyet mbi një musliman që kishte vrarë derrin e një të krishteri dhe i kishte thyer enët e mbushura me raki, ai u përgjigj:”Muslimani duhet t’ia dëmshpërblejë të krishterit edhe derrin e vrarë edhe rakinë e derdhur.”
Një pikë tjetër e rëndësishme mbi të cilën flasin dijetarët muslimanë është dhënia e sadakasë të krishterëve. Të gjithë e pranojnë diçka të tillë. Kurse përsa i përket zekatit, ai nuk mund t’i jepet veçse muslimanëve dhe kategorive të përmendura në Kuran. Vetë Aisheja, gruaja e Profetit a.s i ka dhënë sadaka një çifuti.
Gjatë vizitës së vendeve antike, u takuam dhe me një turist perëndimor të cilin e pyetëm mbi përshtypjet e tij në tokat muslimane. Ai u përgjigj se ishte i befasuar me atë që kishte parë. Ai i kishte gjetur muslimanët paqësorë dhe të dashur, panoramë e cila binte ndesh me atë që kishte dëgjuar dhe parë në media dhe në shtyp në Amerikë. Më pas unë e pyeta nëse ndjente njëfarë urrejtjeje dhe mllefi kundrejt muslimanëve dhe ai më tha:”Më parë po, por tani që i pashë vetë me sy jo. Këtë ndjenjë mllefi dhe urrejtjeje kundër muslimanëve e kanë kultivuar mediat dhe shtypi i përditshëm.”
Mbi tetëdhjetë përqind të institucioneve mediatike në Amerikë, janë të interesuar dhe punojnë për deformimin e imazhit të muslimanit dhe islamit.
Një ditë, Profeti a.s kërkoi një njeri të ndershëm që t’i bëjë roje. Ai që erdhi ishte Sad ibnu Ebi Vekkas dhe ai e mori përsipër një mision të tillë. Tregon trasmetuesi i hadithit:”Sad qëndroi duke i bërë rojë të dërguarit të Zotit, i cili u shtri të flejë i qetë, ngaqë ndihej i sigurtë me rojen e tij Sad ibnu Ebi Vekkas.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 16
Tema e emisionit: Sad ibnu Ebi Vekkas dhe edukimi i fëmijëve
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava


Edukimi i mirë i fëmijëve të Sad-it
Në këtë   temë do të ndalemi tek sahabi i nderuar Sad ibnu Ebi Vekkas. Ne do të përqendrohemi në jetën e tij familjare, sidomos në kujdesin e veçantë që tregonte për edukimin e fëmijëve të tij. Ajo që e ndihmonte për këtë, ishte dashuria që ai kishte për fëmijët.
Kur Profeti a.s bashkë me muslimanët e tjerë mbanin në duar flamurë të shumtë. Një nga ata që mbanin flamur, ishte dhe Sad ibnu Ebi Vekkas.
Pas marrjes së Mekes, Sadi sëmuret rëndë saqë zë shtratin. Profeti a.s shkoi t'a vizitojë dhe mes tyre u zhvillua një dialog i këndshëm. Sadi kishte një vajzë me emrin Aishe të cilën e donte shumë.

Dialogu mes Profetit a.s dhe Sad ibnu Ebi Vekkasit
Pasi Profeti a.s u ul në shtëpinë e Sadit, ky i fundit i tha:"O i dërguari i Zotit! Unë dua t'a lë në testament që e gjithë pasuria ime të jepet në rrugë të Zotit."
Profeti a.s i tha:"Jo o Sad."
Sadi tha:"Atëherë do të porosis që të jepen 2/3 e pasurisë."
Profeti a.s i tha:"Jo"
"Atëherë do të porosis që gjysma e pasurisë të jepet në udhë të Zotit." Tha Sad.
Profeti a.s e kundërshtoi përsëri.
Sadi i tha:"Atëherë do të porosis që të jepet   vetëm 1/3 e pasurisë."
Profeti a.s i tha:"Një e treta dhe është shumë o Sad. Është më mirë që pasardhësit e tu t'i lësh të pasur, sesa t'i lësh të varfër   duke lypur nga njerëzit."
Pas këtyre fjalëve, Profeti a.s e luti Zoti që Sad ibnu Ebi Vekkasit t'i japë pasardhës të mirë dhe të ndershëm.
Më vonë, Sad u shërua nga kjo sëmundje dhe e pa me sytë e tij realizimin e lutjeve të Profetit a.s në shtimin e pasurisë dhe të fëmijëve.
Sad ibnu Ebi Vekkasi i donte dhe ishte shumë i dhënë pas fëmijëve dhe pasardhësve, gjë e cila është në natyrën e njeriut. Vetë shtimi i njerëzimit, vjen si rezultat i kësaj natyre tek njeriu.
Koncepti i gabuar që ka krijuar dhe stimulon perëndimi mbi familjen, ka ndikuar drejtpërdrejt dhe në konceptin e pasardhësve. Rishikimi i konceptit të familjes, ka kërkuar dhe rishikim të konceptit të pasardhësve. Por si mund të jetojë njeriu pa familje dhe pa pasardhës të tij? A nuk është vetë natyra e tij, ajo që ia kërkon dhe ia imponon diçka të tillë?
Zoti i madhëruar e krijoi gruan nga brinja e burrit. Ishte plotësisht e mundur që të krijonte gruan nga dheu, ashtu siç krijoi dhe burrin. Kjo, për të shtuar harmoninë mirëkuptimin dhe dashurinë mes burrit dhe gruas.
Pas lutjes së Profetit a.s, Sadit i lindën fëmijë të tjerë. Ai ishte shumë i dhënë pas edukimit të tyre dhe i dashur me ta.
Një fragment që tregon lidhjet e tij me fëmijët dhe dashurinë për ta, ndodhi mes tij dhe djalit të tij, gjatë kohës së konfliktit me Uthman ibnu Affanin. Pas vrasjes së Uthmanit, Halifeja i muslimanëve ishte Ali ibnu Ebi Talibi. Mes Aliut dhe Muaveijes ndodhi një mosmarrëveshje, për shkak të reagimit të duhur ndaj vrasësve të Uthmanit.
Nga një konflikt i tillë, dukej sikur muslimanët ishin ndarë në dy pjesë: Një pjesë përkrahnin Muavijen dhe pjesa tjetër Aliun.

Sad ibnu Ebi Vekkas i edukon fëmijët edhe në raste fitnesh
Kur djali i tij Amir i kërkoi të pozicionohet, Sadi i tha:”O biri im! Nëse më duhet t’a udhëheq këtë konflikt dhe fitne, më duhet një shpatë e cila të më tregojë kush është besimtari i mirë dhe kush është dashakeqi dhe mbjellësi i këtij konflikti që t’i heq kokën.”
Ai ishte i qartë dhe transparent në ato që thoshte.
Ndërkohë që po flasim mbi dhjetë të përgëzuarit me xhenet, unë uroj dhe e lus Zotin që një dialog dhe debat kaq konstruktiv dhe me vlerë, t’a kemi pjesë të jetës tonë të përditshme.
Kohët e fundit kam pasur në duar një studim që tregonte kohën që babai u kushtonte fëmijëve dhe qëndrimit me ta. Unë vetë jam befasuar kur pashë që në disa shtete, babai u përkushtohej dhe qëndronte me fëmijët vetëm 12 minuta në ditë. Ndërkohë që kishte shtete të tjera, ku babai qëndronte me fëmijët vetëm një minutë në ditë. Ndërkohë që në disa studime mbi vendet arabe, tregohej se babai nuk qëndronte me fëmijët më shumë se gjysëm ore në javë.
Një herë, kur ndodhesha në një konferencë dhe trajtoja këtë problem, një nga doktorët pjesëmarrës u ngrit dhe tha:”O filan. Kam frikë se në shoqërinë tonë, babai nuk ulet as dhe një minutë me fëmijët e tij.”
Nëse baballarët janë të angazhuar dhe nënat po ashtu, në dorë të kujt do i lënë fëmijët atëherë?! Do ua dorëzojmë rrugës, shërbëtorëve apo mjeteve të informacionit?
Sad ibnu Ebi Vekkas mbajti një qëndrim parimor, duke e orientuar të birin se si duhet të sillet në raste konflitesh dhe fitnesh.
Sad ibnu Ebi Vekkas, para se të vdesë zhvilloi një dialog me të birin, Mus’abin.   Çastet e fundi të jetës së Sadit, na i rrëfen Mus’ab. Në fjalët e tij vëren interesin dhe përkushtimin e babait, për të përcjellë tek fëmijët e tij vlerat më të larta edukative. Edhe në çastet e fundit, ai dëshironte t’i edukojë me frymën e besimit, optimizmit për të ardhmen dhe shpresën që kishte në mëshirën e Zotit.
Tregon Mus’ab:”Ndërkohë që babai po vdiste, e kishte mbështetur kokën në prehërin tim. Unë fillova të qaj dhe lotët më rridhnin çurg.”
Ai e ngriti kokën dhe më tha:”Përse qan o biri im?”
Unë i thashë:”Për gjendjen në të cilën ndodhesh o baba.”
Atëherë, ai ma ktheu:”Mos qaj o bir. Zoti nuk do e ndëshkojë babanë tënd, pasi do të jem nga banorët e xhenetit.”
Me këto fjalë, të cilat edhe pse të pakta, Sad ibnu Ebi Vekkas dëshironte të ngrejë lart moralin e djalit të tij, dëshironte të kultivojë tek ai optimizmin dhe shpresën në mëshirën e Zotit.
Ky ishte Sad ibnu Ebi Vekkasi, një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet dhe ai për të cilin vetë Profeti a.s ka thënë:”Sadi është daja im. Mi tregoni ju të tjerët dajat tuaj.” Ndërkohë që në një betejë, Profeti a.s e nxiste me fjalët:”Gjuaj o Sad, flijofsha babanë dhe nënën time për ty!”
Në një kronikë tjetër thuhet se kur i erdhi vdekja Sad ibnu Ebi Vekkasit, kërkoi t’i sillnin një xhybe të vjetër prej leshi. Pasi ia sollën, ai u tha:”Dua që të më qefinosni në këtë xhybe, pasi me këtë xhybe kam luftuar në betejën e Bedrit dhe e kisha fshehur për ditën që do të vdes.”
Ditën që ndërroi jetë Sad ibnu Ebi Vekkasi, kur e sollën në xhami për t’i falur xhenazen, Ummu Seleme tha:”Ky ishte nga ata që kishin mbetur nga shokët e Profetit a.s.”
Sad ibnu Ebi Vekkas ishte muhaxhiri i fundit që ndërroi jetë. Ai ishte nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet dhe edukimit të fëmijëve i kushtonte një rëndësi tejet të veçantë. Ai i edukoi fëmijët e tij me sinqeritet, qëndresë, vlera, transparencë, optimizëm etj...

Si sillej dhe si i trajtonte fëmijët e tij Sad ibnu Ebi Vekkas?
Vlera të tilla, i mungojnë shoqërisë moderne. Shqetësimi më i madh i prindërve të sotëm është sigurimi i ushqimit dhe veshjes së fëmijëve. Edukimin e fëmijëve, prindërit e sotëm e kanë shpërfillur dhe neglizhuar. Të edukosh fëmijët do të thotë që të ulesh me ta, të debatosh dhe dialogosh me të butë, të kërkosh mendimin dhe këshillën e tyre, t’i orientosh në rrugë të drejtë etj...
Ndërkohë që prindërit e sotëm sillen me fëmijët e tyre si komandantët ushtarakë me ushtarët dhe vartësit e tyre. Edukimi i fëmijëve nuk bëhet me urdhëra, obligime dhe imponime. Edukimi është dashuri dhe dhembshuri.
Përveç vlerave të tjera, Sad ibnu Ebi Vekkas njihej si lutje pranuar. Për këtë, vetë Profeti a.s ishte lutur:”O Zot! Pranoja lutjet Sad ibnu Ebi Vekkasit sa herë të lutet.”
Një lutje të tillë, Profeti a.s e kishte bërë gjatë betejës së Uhudit. Ai ishte lutur tre herë:”O Zot! Pranoja lutjet Sad ibnu Ebi Vekkasit sa herë të lutet.”
Tregon Abdullah ibnu Umer:”Ishim të ulur pranë Profetit a.s dhe në një moment, Profeti a.s tha:”Tani do të vijë një banor nga banorët e xhenetit!” Dhe ai që erdhi në ato çaste, ishte Sad ibnu Ebi Vekkas.”
Gjatë Kalifatit të Umer ibnul Hattabit, Sadi ishte vali i Kufas. Banorët e Kufas, filluan të ankoheshin tek Umeri se Sadi nuk dinte të falej mirë.
Umeri e thirri dhe e pyeti mbi këtë çështje. Sad ibnu Ebi Vekkas i tha:”Jam falur me ta ashtu siç falej vetë i dërguari i Zotit.”
Umeri i tha:”Ky është mendimi yt o Sad.” Nga ana tjetër, Umeri dërgoi njerëz të tjerë për të hetuar rreth kësaj akuze. Në çdo xhami që hynin dhe pyesnin mbi namazin e Sad ibnu Ebi Vekkasit, valiut të tyre, frekuentuesit e xhamisë i thonin fjalë të mira dhe e lëvdonin. Kur vajtën në xhaminë e fisit Benu Abes, një nga pjestarët e fisit që quhej Ebu Sade, u tha:”Nëse kërkoni mendimin tonë rreth tij, atëherë ne themi që ai kurrë nuk gjykon drejt në çështjet që i paraqiten, nuk ndan drejt dhe kurrë nuk shkon të shoqërojë ushtrinë në luftra.”
Sad ibnu Ebi Vekkas ndërhyri dhe tha:”O Zot! Nëse ai po më akuzon padrejtësisht, verboja sytë, zgjatja jetën dhe ekspozoje para sprovave dhe fitneve.”
Duke qenë i bindur se ky person e akuzonte padrejtësisht, Sadi deshi që t’a bëjë shembull për të tjerët që të mos akuzojnë padrejtësisht.
Një nga dëshmitarët e kësaj ngjarjeje tregon:”Për Zotin e kam parë këtë burrë rrugëve të qytetit duke ngacmuar vajzat e reja. Kur e kam pyetur, më përgjigjej që është i verbër, i sprovuar nga Zoti, si pasojë e lutjes së Sad ibnu Ebi Vekkas.”
Sad ibnu Ebi Vekkas ishte një nga heronjtë e ushtrisë muslimane. Bashkë me ushtrinë muslimane, ai mori Irakun dhe u bë guvernator i tij. Më vonë u nis drejt Medainit të Persisë. Ditën e betejës me persët, Sadi ishte komandant i ushtrisë, por nuk mundi të marrë pjesë në betejë për shkak të plagëve që kishte marrë më parë. Ai e komandonte dhe drejtonte ushtrinë i ulur. Pasi muslimanët i mposhtën persët dhe hynë në rezidencën e perandorit pers, Sad ibnu Ebi Vekkas bashkë me ushtatët hynë brenda dhe falën tetë rekate namaz, si falenderim dhe mirënjohje ndaj Zotit për triumfin e korrur.
Një fragment tjetër e rrëfen djali i tij Amir. Ai thotë:”Ndërkohë që babai ishte mes kopesë së deleve të tij në shkretëtirë, vjen djali i tij Umeri, i hypur në kalë. Kur e pa nga larg, babai tha:”O Zot më ruaj nga e keqja e këtij që po vjen.”
Kur erdhi Umeri i tha:”O baba! Si pranon të qëndrosh mes deleve të tua, ndërkohë që njerëzit e tjerë po garojnë kush merr pushtetin?!”
Ai e qëlloi me pëllëmbë djalin e tij në kraharor dhe i tha:”Pusho o biri im! Unë e kam dëgjuar të dërguarin e Zotit të thotë:”Zoti e don robin e tij të devotshëm, të pastër dhe të panjohur nga njerëzit.”
Ishte kjo metoda që ndiqte Sad ibnu Ebi Vekkasi në edukimin e fëmijëve të tij.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 17
Tema e emisionit: Zubejr ibnu Avam dhe gruaja e tij Esmaja
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Kjo temë do të jetë rreth një prej figurave të shquara të sahabëve, Zubejr ibnu Avamit dhe gruas së tij Esmasë, vajzës së Ebu Bekrit dhe xhelozisë bashkëshortore.
Zubejr ibnu Avami është një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet.
Ndërkohë që flasim mbi dhjetë të përgëzuarit me xhenet dhe familjet e tyre, mendja na shkon se ata jetonin në pallate luksoze, pranë rrjedhës së lumenjve, rroba të mëndafshta etj… Në fakt ata jetonin në fukarallëk dhe skamje, në shtëpi prej qerpiçi.
Zubejr ibnu Avami përqafoi islamin që në moshë të re dhe kjo u bë shkak i torturave dhe keqtrajtimeve nga ana e xhaxhait të tij. Ai e mbështillte Zubejrin me rrogoz dhe i vinte flakën rrogozit me qëllim që t’i bllokojë frymëmarrjen dhe ta detyrojë të braktisë islamin. Megjithatë Zubejri vazhdonte t’u bëjë qëndresë torturave dhe vuajtjeve, edhe pse ishte vetëm tetë vjeç.
Zubejr ibnu Avam e përqafoi islamin bashkë me katër shokët e tij me të cilët luante dhe argëtohej. Këta të katër ishin: Zubejr ibnu Avam, Ali ibnu Ebi Talib, Talha ibnu Ubejdullah dhe Sad ibnu Ebi Vekkas. Ata ishin shokë të ngushtë dhe pothuaj në të njëjtën moshë.
Shkaku që e shtyu Zubejrin të pranojë islamin, ishte dashuria e madhe që ndjente për Profetin a.s.
Në moshën dymbëdhjetë vjeçare, ai dëgjoi një ditë dikë që e shante të dërguarin e Zotit. Diçka e tillë e nervozoi tejmase, saqë morri shpatën, e nxorri nga këllëfi dhe vajti tek Profeti a.s. Kur e pa Profeti a.s me shpatë në dorë dhe të nevrikosur i tha:”Ç’e mirë të solli o Zubejr?”
Zubejr ibnu Avam i tha:”Filani të ka sharë o i dërguar i Zotit dhe unë dua t’a vras.”

Familja e Zubejr ibnu Avamit
Tani le të depërtojmë brenda familjes së Zubejrit dhe të përpiqemi të zbulojmë diçka rreth jetës së tij familjare dhe shoqërore.
Ai lindi dhe u rrit në një shtëpi të thjeshtë të ndërtuar me qerpiç dhe gurë. Në shtëpi të tilla u edukuan dhe nga shtëpi të tilla dolën shokët e Profetit a.s për të përhapur dritën hyjnore në të katër anët e globit. Nga shtëpi të tilla u nisën dhe arritën të shembin përtokë dy perandoritë më të fuqishme të asaj kohe, atë perse dhe atë romake. Ata arritën që t’i përmbysin ekuilibrat e fuqisë ushtarake dhe politike të asaj kohe. Ata arritën që fuqinë e dy shteteve jomuslimane, t’a shndërronin në fuqinë e një shteti të vetëm dhe musliman, shtet i cili udhëhiqej nga ligjet hyjnore.
Edhe pse të thjeshtë, të varfër dhe të rritur në shtëpi qerpiçi, ata ndiheshin krenarë me fenë që kishin përqafuar. Ishte Reb’ij ibnu Amir, ai që i thoshte komandantit pers gjithë krenari:”Ne kemi ardhur të nxjerrim njerëzit nga adhurimi i njerëzve në adhurimin e Zotit të njerëzve. Kemi ardhur t’i nxjerrim ata nga ngushtësia e kësaj bote në gjerësinë e saj dhe nga zgjedha e feve në drejtësinë islame.”
Sahabët kanë lënë gjurmë të tillë të cilat nuk mund të fshihen nga dekadat dhe shekujt.
Zubejr ibnu Avam ishte shumë xheloz për gruan e tij Esmanë. Ajo vetë e dinte diçka të tillë dhe tregohej e kujdesshëm.
Një ditë, në derën e shtëpisë së Zubejrit trokiti dikush. Esmaja nga brenda pyeti se kush ishte dhe një zë burri u përgjigj:”Unë jam një burrë dhe dua të shes mallin tim këtu pranë derës tuaj.”
Esmaja, duke e parandjerë xhelozinë e Zubejrit nëse do shihte një burrë në pragun e shtëpisë së tyre, i tha:”Largohu nga dera dhe mos shit këtu!”
Ndërkohë që burri po trokiste sërish dhe po i tregonte se është një i varfër që kërkon të shesë vetëm mallin e tij, vjen Zubejri dhe e gjen tek dera. Në atë çast, ai dëgjon zërin e gruas së tij nga brenda që i kërkonte këtij burri të mos shesë tek dera e tyre. Atëherë Zubejri i tha gruas së tij:”Lëre o Esma të shesë çfarë të dojë!” dhe njëkohësisht iu drejtua shitësit të varfër dhe i tha:”Ulu dhe shit këtu!”
Tregon vetë ky burrë:”Unë qëndrova aty dhe e shita të gjithë mallin duke fituar goxha të ardhura për familjen time.”
Kështu, regimi i Esmasë ishte i studiuar mirë, me qëllim që të shmangë xhelozinë e të shoqit. Ajo e trajtoi këtë çështje dhe problem me zgjuarsinë më të madhe dhe shmangu konfliktin që mund të lindte mes tyre. Gratë të cilat janë shkaktare të konflikteve dhe zënkave bashkëshortore për shkak se nuk dinë si të reagojnë në raste të tillë janë të shumta.
Gjëja më e rëndësishme ishte se Esmaja e kishte kuptuar dhe njohur natyrën xheloze të burrit të saj dhe tregohej e gatshme që të shmangë çdo lloj keqkuptimi mes tyre.
Në rastin e mësipërm, ajo ia la në dorë vetë burrit të saj që të vendosë mbi një çështje të tillë. Diçka e tillë tregon zgjuarsinë dhe mençurinë e saj.
Në një studim që flet mbi mënyrën sesi mendon dhe si reagon gruaja para problemeve, thuhet që gruaja ka një rol parësor në shuarjen ose stimulimin e zënkave dhe konflikteve familjare.
Një grua e moshuar vajti tek sulltani i perandorisë turke Sulejman Kanuni dhe i tha:”Ushtarët e tu më kanë marrë padrejtësisht një copë tokë.”
Sulejmani e pyeti:”Po ku banon ti?”
E moshuara ia ktheu:”O Halife i muslimanëve! Unë mendova se nuk të zë gjumi për hallet dhe shqetësimet e popullatës dhe jo për angazhimet e tua!”
Sulejmani i tha:”Ke të drejtë!” dhe urdhëroi që t’i kthehej toka e saj.
Kështu, të dish të flasësh dhe të diskutosh është një art më vete. Ndërkohë që ta përdorësh atë në zgjidhjen e problemeve familjare dhe shoqërore, tregon mbi zgjuarsinë dhe mençurinë, të cilën e mësojmë duke depërtuar brenda familjes së Zubejr ibnu Avam.
Kur Profeti a.s e përgëzoi Zubejr ibnu Avamin me xhenet, ai akoma ishte në moshë të njomë. Megjithatë, ai vazhdoi të jetë i qëndrueshëm në parime, derisa ndërroi jetë si dëshmor dhe martir. Prandaj, ai njihet ndryshe se apostulli (nxënës) i Profetit a.s.
Siç përmendëm dhe më lart, Zubejri kishte xhelozi, e cila nëse kontrollohet dhe është në kufinjtë e duhur është diçka pozitive. Por nëse i kalon kufinjtë dhe dyshon në çdo gjë, atëherë kthehet në negative.

Xhelozia e Zubejr ibnu Avam
Zubejr ibnu Avami kishte një fermë me palma. Meqë kishte shumë kafshë, ai detyrohej të mbledhe farat e palmave që binin përtokë, për t’i ushqyer kafshët. Për këtë, ai dërgonte shpesh herë gruan e tij Esmanë. Kjo tregon dhe një herë harmoninë mes Zubejrit dhe gruas së tij, ku të dy jepnin kontributin për mbarëvajtjen e familjes.
Një ditë, ndërkohë që Esmaja po kthehej me një enë të mbushur me fara, të cilën e mbante mbi kokë, e pa i dërguari i Zotit i cili kishte hypur mbi deve. Ai iu afrua dhe i kërkoi të hypte në deve që të mos lodhej. Në atë çast, Esmasë iu kujtua xhelozia e Zubejrit dhe ngurroi duke mos ditur ç’të bëjë. Duke paramenduar atë që mund të ndodhë, ajo refuzoi të hypë në deve dhe i dërguari i Zotit u largua me shokët e tjerë. Me të vajtur në shtëpi, ajo i tregoi Zubejrit atë që kishte ndodhur dhe se kishte refuzuar që të hypte në devenë e Profetit a.s për shkak të xhelozisë së tij.
Me këtë, sikur ajo i thoshte:”Doja të respektoj ndjenjat dhe xhelozinë tënde, prandaj nuk hypa në deve.”
Zubejri i buzëqeshi dhe i tha:”Të mbash farat e hurmave mbi kokë, është më e rëndë për mua se të kishe hypur në devenë e të dërguarit të Zotit.”
Padyshim që një gjuhë e tillë mes dy bashkëshortëve është gjuhë dashurie, mirëkuptimi dhe respekti të ndërsjelltë.
Ndoshta ndonjë grua tjetër mund t’i thoshte Zubejrit:”A tani që u lodha duke mbajtur farat e hurmave ma thua këtë fjalë?! A tani që refuzova të hyp në devenë e të dërguarit të Zotit?!”
Por Esmaja nuk mund t’i fliste burrit të saj me këtë gjuhë, gjuhë e cila është kthyer në modë të shumë grave sot.
Një herë më erdhi një burrë dhe filloi të ankohej për gruan e tij. Ajo e pyeste gjithmonë:”Përse je vonuar? Përse po del kaq herët? Përse, përse...?
Unë i thashë:”Ky është një tregues se ajo të don.”
Duke hapur sytë ai më pyeti:”Çfarë?!”
Unë i thashë:”Nëse ajo nuk të donte, nuk do i kushtonte vëmendje vonesave të tua dhe nuk do të interesohej përse po del herët.”
Në këto rrjeshta të fundit, le të kujtojmë dhe një herë Zubejr ibnu Avam dhe gruan e tij Esmanë. Le të kujtojmë marrëdhëniet e tyre të mira, mirëkuptimin, dashurinë dhe respektin e ndërsjelltë. Le të kujtojmë Esmanë e cila i respektonte ndjenjat e burrit të saj dhe i largohej çdo keqkuptimi që mund të lindte. Të gjithë këto, i mësojmë nga shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 17
Tema e emisionit: Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah, besniku i këtij umeti
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Në këtë temë, do të njihemi me një tjetër figurë nga figurat e dhjetë të përgëzuarve me xhenet. Ai përfaqëson një shkollë lidershipi, administrate dhe edukimi. Ai është Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah, një nga muslimanët e parë të cilët pranuan islamin në Meke. Ai e pranoi islamin, në një kohë që Profeti a.s akoma nuk kishte filluar të grumbullohej me muslimanët në shtëpinë e Erkam ibnul Erkam.
Vetë Profeti a.s i kishte vënë një nofkë e cila në fakt i shkonte për shtat “Besniku i umetit musliman”.
Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah është nga personalitetet e larta islame, prej të cilëve ne përfitojmë dhe mësojmë artin e lidershipit dhe administrimit.
Kur dikush e pyeti Umer ibnul Hattabin:”Çfarë do të doje të kishe o Prijës i besimtarëve?”, ai u përgjigj duke bërë me gisht drejt një shtëpie pranë:”Të kisha një shtëpi si kjo, të mbushur me burra si Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah.”
Kjo, për shkak të besnikërisë dhe aftësive administrative, dy cilësi të cilat kanë humbur sot në jetën politike, ekonomike dhe shoqërore. Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah, kishte bashkuar mes besnikërisë dhe aftësive administrative, cilësi të cilat i kërkon çdo epror tek punëtorët dhe vartësit e tij.
Një herë, komandanti i ushtrisë muslimane Amr ibnul As, i kërkoi të dërguarit të Zotit ndihma në forca ushtarake, pasi nuk i mjaftonin për betejat që e prisnin. Profeti a.s i dërgoi një sasi forcash, bashkë me ta dhe Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah, Ebu Bekrin dhe Umer ibnul Hattabin. Ndërkohë, Profeti a.s porositi muslimanët që me t’u bashkuar me ushtrinë e Amr ibnul Asit, komandanti i përgjithshëm do të ishte Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah. Kur kjo njësi ushtarake arriti dhe u bashkua me pjesën tjetër të ushtrisë, Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah i tha Amr ibnul Asit:”Profeti a.s më ka urdhëruar që të jem unë komandanti kryesor i ushtrisë.”
Amr ibnul Asi e kundërshtoi dhe i tha:”Komandanti i ushtrisë jam unë.”
Në këtë çast, ndërhynë muslimanët e tjerë dhe thanë:”Ne duam Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah. Profeti a.s ka urdhëruar që ai të jetë komandanti.”
Me qëllim që ushtria dhe muslimanët të mos përçaheshin, Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah u rradhit në radhët e ushtrisë muslimane nën komandën e Amr ibnul Asit. Kështu, radhët e muslimanëve mbetën të bashkuara dhe korrën fitore në betejën që prisnin.
Me zgjuarsinë, modestinë, urtësinë dhe aftësitë administrative, ai arriti t’a zgjidhë këtë çështje në interes të islamit dhe të muslimanëve duke mos lejuar përçarje dhe konflikt.
Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah ka qenë një personalitet i rallë, i cili e meriton të ndalemi dhe ta studiojmë karakterin e tij nga pranë.
Fillimisht, le të hyjmë brenda shtëpisë së tij dhe të përpiqemi të zbulojmë mbi jetën e tij familjare, edukimin e fëmijëve dhe marrëdhëniet me gruan.
Edhe pse ai konsiderohej si “Besniku i këtij umeti”, është për të ardhur keq që kronikasit nuk kanë regjistruar shumë ngjarje dhe kronika që kanë të bëjnë me të.

Umer ibnul Hattabi preferon Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah
Ndërkohë që Umeri me ushtrinë muslimane ndodhej pranë dyerve të Damaskut, dikush e pyeti:”O Prijës i besimtarëve! Kë do të caktoje si pasuesin tënd nga shokët e Profetit a.s?”
Umeri u përgjigj:”Do të zgjidhja Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah.”
Disa nga sahabët e kundërshtuan këtë mendim të Umerit dhe i thanë:”O Prijës i besimtarëve! A do të refuzoje të caktojë një kurejshit si Halife të këtij umeti?!”
Umeri u tha:”E kam dëguar të dërguarin e Zotit me veshët e mi kur ka thënë:”Besniku i këtij umeti është Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah.”
Rreth besnikërisë së tij flitet në shumë kronika dhe histori.
Një herë, ushtria e Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah, u bashkua me ushtrinë e Halid ibnul Velid, e cila kishte rrethuar Damaskun. Kur dy ushtritë u bashkuan, sapo kishte hyrë koha për t’u falur. Halidi i kërkoi që të jetë Ebu Ubejde imami, por ai i tha:”Unë kam ardhur si forcë ndihmëse. Ti je komandanti ynë!”
Halidi i tha:”E kam dëgjuar të dërguarin e Zotit të thotë:” Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah, është besniku i këtij umeti.”
Kur dikush e pyeti Aishen se cilët ishin miqtë më të ngushtë të dërguarit të Zotit, ajo i tha:”Ishte Ebu Bekri, pastaj Umeri pastaj Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah.”
Kështu shohim që ai ishte shumë i afërt me të dërguarin e Zotit, për shkak të besnikërisë dhe sinqeritetit.
Nëse besnikëria nuk do të ishte e rëndësishme në fe, i dërguari i Zotit nuk do na paralajmëronte se një nga shenjat e Ditës së Kijametit është humbja e besnikërisë dhe amanetit. Thotë Profeti a.s:”Kur të humbasë amaneti, pritni të bëhet Kijameti.”
Dikush e pyeti:”Po si do të humbasë amaneti o i dërguar i Zotit?” Ai i tha:”Kur çështjet administrative t’i lihen në dorë të paaftëve, atëherë ka humbur amaneti.”

Qëndrimi i Ebu Ubejdes me babanë e tij jobesimtar
Kur Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah pranoi islamin, u përpoq dhe tentoi shumë që ta bindë dhe të atin të pranojë islamin. Me gjithë orvatjet e tij, babai nuk e pranoi islamin. Madje, disa nga muslimanët e vranë babanë e tij në një betejë, gjë e cila nuk e dëshpëroi dhe nuk u zemërua me vrasësit e të atit.
Nga historitë e bukura që rrëfehen rreth kësaj figure, është se një herë, kur ndodhej në Sham, dikush e gjeti duke qarë. Ai e pyeti:”Çfarë të ka bërë të qash o Ebu Ubejde?”
Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah i tha:”E kam dëgjuar të dërguarin e Zotit të thotë që muslimanit i duhen tre kafshë, një për të mbajtur atë, një për të mbajtur barrën dhe një tjetër për skllavin dhe shërbëtorin. Po ashtu, i duhen tre skllevër, një për t’i shërbyer, një për punët e shtëpisë dhe një tjetër për shoqëri gjatë udhëtimeve.”
Burri e pyeti sërish:”Mirë, po përse qan?”
Ebu Ubejde i tha:”Qaj pasi shoh që muslimanët sot posedojnë shumë kafshë dhe shumë skllevër, gjë që tregon bollëkun dhe luksin e tyre. Mesa duket, të mirat materiale të kësaj bote na kanë hapur krahët dhe ne nuk po bëjmë gjë tjetër veçse po u shkojmë nga pas.”
Duke parë të mirat materiale që po shtoheshin, Ebu Ubejde filloi t’a qortojë veten dhe filloi t’i këshillojë shokët e Profetit a.s që të mos jepeshin pas jetës dhe luksit të kësaj bote.

Kjo dynja nuk e mashtroi dot Ebu Ubejden
Kur Umeri u nis për të marrë në dorëzim çelësat e Kudsit (Jeruzalemit) u ndal për të pushuar dhe për të vizituar Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah në Damask. Pasi u takuan, Umeri i tha Ebu Ubejdes:”O Ebu Ubejde! Kam dëshirë të shoh shtëpinë tënde ku banon.”
Ebu Ubejde iu përgjigj:”Nuk ke përse e bën këtë o Prijës i besimtarëve.”
Umeri i tha:”Unë insistoj o Ebu Ubejde.”
Atëherë të dy u nisën drejt shtëpisë dhe kur arritën dhe hynë brenda, Umeri u habit pasi nuk i shihte mobiljet dhe pajisjet e luksit, për të cilat njiheshin banorët e Shamit. Duke qenë se Shami kishte qenë provincë e romakëve, ishte goxha e zhvilluar dhe njihej për bollëk dhe luks. Ndërkohë Umeri nuk e shihte diçka të tillë në shtëpinë e Ebu Ubejdes, ashtu siç kishte dëgjuar për shumë muslimanë të tjerë.
Duke parë këtë, Umeri i tha:”O Ebu Ubejde! Dua të ha diçka!”
Ebu Ubejde kërkoi në shtëpi, por nuk gjeti gjë tjetër përveç një kothereje të thatë buke. Ai e morri dhe i tha Umerit:”Nuk gjeta gjë tjetër përveç kësaj o Prijësi i besimtarëve.”  
Atëherë Umerit i rrodhën lotë dhe i tha:”Kjo dynja ka lënë gjurmë dhe na ka joshur të gjithëve, përveç teje o Ebu Ubejde!”
Kjo ishte një dëshmi nga ana e Umer ibnul Hattabit, Halifes musliman, që Ebu Ubejde nuk ishte ndikuar dhe nuk ishte joshur nga të mirat materiale dhe jeta luksoze. Vallë çfarë do të thoshte Umeri nëse do të shihte revolucionin në teknologjinë telefonike dhe në shumë fusha të tjera?
Një ditë, Ebu Ubejde po kalonte pranë ushtrisë dhe u thoshte ushtarëve muslimanë:”Rrobat i keni të bardha. Të bardhë duhet ta ruani dhe fenë dhe përkushtimin tuaj.”
Ashtu siç i kushtonte rëndësi pamjes dhe aparencës së jashtme, ashtu i kushtonte rëndësi dhe zemrës dhe anës së brendshme.

Përse iu vu nofka “Besniku i këtij umeti?
Kjo ka historinë e saj. Një herë, erdhi një delegacion të krishterësh nga Nexhrani për të takuar Profetin a.s. Ata filluan të bisedojnë me të dërguarin e Zotit dhe i thanë:”Ne jemi muslimanë.”
Profeti a.s u tha:”Unë jam ai që e solla islamin.”
Të krishterët i thanë:”Jo, ne jemi muslimanë.”
Profeti a.s u tha:”Por ju i përuleni dhe adhuroni kryqin, thoni që Isai a.s është kryqëzuar dhe hani mishin e derrit! Dhe të gjithë këto nuk janë në fenë tonë islame.”
Debati mes dy palëve vazhdoi derisa në fund, Profeti a.s u tha për t’a mbyllur debatin:”Le t’i marrim fëmijët dhe gratë tona dhe të lutemi që mallkimi i Allahut të bjerë mbi gënjeshtarët!”
Të krishterët e Nexhranit u frikësuan nga kjo dhe kërkuan që të paguajnë xhizjen. Gjithashtu, ata kërkuan dhe një njeri të mirë dhe të ndershëm që të shkojë me ta dhe t’u mësojë islamin.
Profeti a.s, duke u treguar për Ebu Ubejden u tha:”Do të dërgoj një njeri besnik.”
Që atëherë, ai njihet me nofkën besnik.

Vdekja e Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah
Historia e vdekjes së tij është shumë prekëse. Të gjithë ne e dimë epideminë me emrin Tamvas e cila u përhap në Sham, ku banonte dhe Ebu Ubejde. Kjo epidemi filloi të korrë shumë nga figurat e sahabëve të nderuar. Umer ibnul Hattabi, duke u frikësuar se mos rrezikohet dhe Ebu Ubejde i dërkoi një telegram ku i thoshte:”Kam një hall dhe të dua këtu. Me ta lexuar këtë letër, kërkoj që të nisesh drejt Medines.”
Kur i arriti letra Ebu Ubejdes, e kuptoi arsyen dhe në anën tjetër të saj i shkroi Umerit:”Unë do të qëndron në Sham.”
Kur kjo përgjigje i arriti Umerit, ai   tha:”Mendoj që tani do të ketë vdekur.”
Dhe me të vërtetë, ai vdiq në Sham si shumë nga shokët e Profetit a.s, Zoti qoftë i kënaqur me ta.
Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah është një shkollë nga e cila mësohet e mira dhe virtyti. Historia ka regjistruar shumë kronika dhe qëndrime heroike të tij. Vetë qëndrimi që mbajti kur disa muslimanë i vranë të atin në luftë, tregon mbi përkushtimin dhe pasionin për këtë fe.
Për këtë, ne përpiqemi që me këto tema të zbulojmë shumë anë dhe aspekte jetësore të dhjetë të përgëzuarve me xhenet, që të përfitojmë prej tyre në mënyrën e komunikimit me njerëzit dhe përçimin e kësaj feje tek ata.
Para se të shkruaj mbi këtë temë, vizitova një zonë arkeologjike dhe turistike në Jordani, Petra. Atje gjeta shumë turistë që kishin ardhur për të vizituar këtë vend dhe mu dha rasti të takohem me shumë prej tyre, të cilët i pyesja rreth njohurive që kishin mbi islamin dhe muslimanët. Përgjigjet e tyre më lëndonin, pasi zbuloja se me gjithë teknologjinë moderne dhe mjetet e komunikimit, shumë njerëz nuk dinë gjë rreth kësaj feje. Ndërkohë që Ebu Ubejde, edhe pse i varfër, arriti që fenë islame ta përhapë në këto treva, në Sham. Nëse ai do të kishte këto mjete që i posedojmë sot, islami do të kishte depërtuar në çdo familje dhe shtëpi në mbarë botën.
Ky është mesazhi më i qartë i dhjetë të përgëzuarve me xhenet. Lexojeni dhe mendoni rreth tij.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 23
Tema e emisionit: Sahabe të përgëzuar me xhenet
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Këtë temë e kemi të posaçëruar për disa nga shokët e Profetit a.s, të cilët ishin të përgëzuar me xhenet, por jo nga dhjetë të njohurit me këtë cilësi. Përveç dhjetë figurave të njohura të përgëzuara me xhenet, ka dhe disa sahabe të tjerë që janë përgëzuar nga Profeti a.s me xhenet, por që nuk janë përmendur me dhjetë të mësipërmit.
Dhjetë të përgëzuarit me xhenet, të cilët janë të njohur nga të gjithë, janë Ebu Bekri, Umer ibnul Hattabi, Uthman ibnu Affani, Ali ibnu Ebi Talibi, Abdurrahman ibnu Aufi, Ebu Ubejde ibnul Xherrah, Talha ibnu Ubejdullah, Zubejr ibnul Avam, Seid ibnu Zejd dhe Sad ibnu Ebi Vekkas.” Këta të dhjetë janë përmendur në një hadith të Profetit a.s dhe për këtë janë më të njohur. Ndërkohë që të përgëzuarit me xhenet nga Profeti a.s janë më të shumtë.

Umu Hiram, një nga të përgëzuarat me xhenet
Një ditë, Profeti a.s ndodhej në shtëpinë e Umu Hiram dhe gjatë bisedës i tha:”Do të vijnë njerëz nga umeti im, të cilët do të sulmojnë nga deti. Ata do e meritojnë xhenetin.”
Profeti a.s përmendi detin në veçanti, pasi muslimanët e parë kishin frikë nga deti, për shkak se gjatë gjithë jetës kishin jetuar në shkretëtirë larg brigjeve të detit. Muslimanët i filluan lundrimet detare vetëm gjatë zgjerimit të territoreve.
Umu Hiram i tha:”O i dërguar i Zotit! Lutju Zotit që të jem edhe unë nga kjo ushtri!”
Profeti a.s i tha:”Ti do të jesh prej tyre.”
Pas Kalifatit të Ebu Bekrit, Umerit dhe Uthmanit, erdhi periudha e zgjerimit të territoreve islame në mënyrë masive. Muslimanët asokohe kishin arritur në Egjypt dhe kishin dalë në mesdhe. Më pas filluan sulmet nga deti, ku pjesë e këtyre sulmeve u bë dhe Umu Hiram me një grup sahabesh të tjerë. Ajo mbeti e vrarë në këto përpjekje bashkë me një sërë sahabesh të tjerë.
Umu Hiram edhe pse ishte grua, kishte vullnet dhe vendosmëri të lartë. Vullneti i saj mund të krahasohet me atë të njëqind burrave. Të tilla ishin gratë muslimane të cilat u edukuan nga i dërguari i Zotit dhe direkt nga zbulesa hyjnore. Ato merrnin pjesë në luftra dhe uronin të përshkonin dhe detin për të luftuar në rrugën e Zotit të madhëruar. Edhe pse nuk dinte not dhe mund të mbytej, vullneti që e karakterizonte për të përhapur fjalën e Zotit e bënte të mos i hyjë në sy asnjë pengesë dhe vështirësi.
Gjatë Kalifatit të Uthman ibnu Affanit, u ndërtua flota e parë islame në historinë e muslimanëve

Umu Hiram lufton në det
Duke qenë se muslimanët e Gadishullit Arabik nuk kishin eksperiencë në lundrimet detare, me hadithin e mësipërm Profeti a.s synonte që t’i lidhë muslimanët me jetën detare. Kur përmendi hadithin e mësipërm, Profeti a.s buzëqeshi. Ai e përmend detin në shumë hadithe dhe kjo për t’i përgatitur shokët e tij dhe muslimanët që t’ju shtohet dashuria dhe lidhja me detin. Thotë Profeti a.s në një hadith tjetër, ku përmend detin:”Kush thotë pas çdo namazi tridhjetë e tre herë subhanallah, elhamdulilah, Allahu ekber, do i falen gjynahet edhe sikur t’i ketë si shkuma e detit.”
Duke qenë se shumica e sipërfaqes së globit është e mbuluar me ujë deti, edhe shkuma që formohet mbi sipërfaqen e detrave është e madhe. Kështu, nëse dikush ka gjynahe aq sa ka deti shkumë, do i falen nëse vepron sipas hadithit të mësipërm.

Ebu Ubejde dhe deti
Teksa flasim mbi detin dhe Umu Hiram, le të përmendim një ndodhi ku protagonist është Ebu Ubejde ibnul Xherrah, besniku i këtij umeti. Vetë i dërguari i Zotit, e ngarkoi atë me një detyrë. Ai bashkë me treqind kalorës do të udhëtonin drejt detit të kuq. Kur arritën atje, ushqimet që kishin marrë me vete u mbaruan, duke mos u mbetur asgjë. Të uritur, ata u ulën duke lutur Zotin që t’i furnizojë me diçka për të ngrënë. Asnjë prej tyre nuk dinte gjë mbi detin dhe fshehtësitë e tij dhe si mund t’i ndihmonte dhe furnizonte Zoti në breg të detit. Ajo që ndodhi është se deti nxorri në breg një balenë të madhe dhe të ngordhur.
Ishte hera e parë që sahabët shihnin një balenë dhe në ato përmasa gjigande. Ata hëngrën nga mishi i balenës dhe u ngopën me të. Pasi u ngopën, dikush pyeti nëse u lejohej të ushqeheshin me atë mish apo jo.
Ebu Ubejde u përgjigj:”Ne do të marrim një sasi mishi që t’ia tregojmë të dërguarit të Zotit dhe ta pyesim nëse na lejohet konsumimi i tij apo jo.”
Kur arritën në Medine, ata i rrëfyen të dërguarit të Zotit rreth asaj që u kishte ndodhur dhe i treguan një pjesë të mishit të balenës.
Pasi i dëgjoi dhe e pa vetë mishin e balenës, Profeti a.s u tha:”Më jepni dhe mua një copë prej tij!”
Atëherë, sahabët e kuptuan që mishi i peshkut është hallall edhe nëse është i ngordhur. Me këtë rast, edhe Profeti a.s hëngri mish peshku (balene) për herë të parë.

Katër të përgëzuara me xhenet
Në një hadith, i dërguari i Zotit thotë:”Janë përsosur shumë burra, kurse nga gratë nuk janë përsosur vetëmse   katër prej tyre: Merjemja vajza e Imranit, Asija gruaja e Faraonit, Fatimeja vajza e Muhamedit dhe Hadixhe bintu   Huvejlid”.
Emrat e këtyre katër grave janë përmendur edhe në hadithe të tjera, ku cilësohen se ato janë nga banorët e   xhenetit.
Thotë Profeti a.s rreth vajzës së tij Fatimes:”Fatimeja është pjesë e imja.” Ai e përgëzoi me xhenet Fatimen, ashtu siç ka përgëzuar edhe Aliun r.a.
Një ditë, teksa Profeti a.s ishte në shoqërinë e Hadixhes, zbret Xhibrili a.s dhe i thotë:” O Muhamed, përshëndete Hadixhen nga ana e Zotit dhe përgëzoje me një pallat prej diamanti në xhenet. Aty nuk do të ndjejë as lodhje as mërzitje”.
Kur dijetarët e komentojnë këtë hadith, thonë:”Shpërblimi jepet sipas punës dhe veprave.” Hadixheja ishte një amvisë e shkëlqyer, një edukatore shumë e mirë e fëmijëve dhe bashkëshorte e denjë. Për këto cilësi, ajo meritoi një gradë dhe shpërblim të tillë.
Një herë ndodheshim në një takim me disa gra dhe kur filluan të prezantohen, njëra prej tyre u prezantua si doktoreshë, një tjetër si dekane fakulteti e kështu me radhë. Kur i erdhi radha një gruaje që nuk punonte por qëndronte në shtëpi me fëmijët, asaj i erdhi zor dhe me kokë të ulur dhe fytyrë të skuqur tha:”Unë jam filania. Nuk punoj asgjëkundi dhe jam e mbyllur në shtëpi.” Të gjithë ia ngulën sytë me habi.
Në këtë çast ndërhyra unë dhe i thashë:”Ngrije kokën o motër dhe thuaj me krenari që je amvisë. Një amvisë shtëpie që merret me edukimin e fëmijëve të saj, gëzon një respektin e të gjithëve. Një amvisë qëndron më lart seç qëndron një doktoreshë apo profesore.”
Një amvisë që edukon mirë fëmijët e saj, padyshim që qëndron më lart se çdo grua tjetër që ka ngjitur shkallët e karrierës. Kjo, pasi një grua e tillë edukon dhe nxjerr breza të suksesshëm. A nuk ishin të suksesshëm shokët e Profetit a.s, pikërisht pasi ishin edukuar nga nëna dhe amvisa të suksesshme?
Salahudin Ejubij, Muhamed Fatihu, Sejfudin Kutz dhe shumë figura të tjera ishin rezultat i një edukimi dhe përkujdesi familjar. Ata ishin rezultat i punës së palodhshme të nënave të tyre.
Sot një amvise i vjen zor të thotë se është amvisë dhe se merret vetëm me punët e shtëpisë dhe edukimin e fëmijëve. Në fakt, të jesh amvisë dhe të edukosh fëmijët është nderi më i madh që mund t’i bëhet një nëne.
Për shkak se ishte amvisë dhe merrej me edukimin e fëmijëve, Hadixheja u përgëzua me xhenet. Ajo edukoi Umu Kulthumin, Rukajen dhe Fatimen, të cilat ishin të suksesshme në jetën e tyre. Hadixheja, kjo nënë e nderuar dhe bashkëshorte modele, sakrifikoi kohën, pasurinë dhe gjithçka tjetër. Për këtë, ajo merritoi të përgëzohej me xhenet që në jetën e kësaj bote.
Kështu, si Fatimeja si nëna e saj Hadixheja, ishin të përgëzuara me xhenet nga Profeti a.s.
Gruaja e tretë që përmendet në hadith dhe që ishte dhe ajo e përgëzuar me xhenet, ishte Asija, gruaja e Faraonit.
Ashtu si Umu Hiram, edhe Asija ka një lidhje të çuditshme me detin. Siç e dimë, nëna e Musait a.s e hodhi foshnjen e saj Musanë në det, me qëllim që të mos e vrasin ushtarët e Faraonit. Zoti bëri që arka ku ishte vendosur Musai të ndalojë mu përpara shtëpisë së Faraonit. Atë e gjeti, e morri dhe u kujdes për të vetë familja e Faraonit. Ishte kujdesi hyjnor ai që e shpëtoi, me qëllim që kur të rritej ky foshnje të bëhej shkak për shpëtimin e një populli të tërë nga zgjedha e Faraonit.
Ishte vetë gruaja e Faraonit, Asija ajo që e morri dhe e edukoi. Për këtë dhe durimin e saj ndaj Faraonit, u përgëzua me xhenet.
Kurse gruaja e katërt e përgëzuar me xhenet është Merjemja a.s, vajza e Imranit. Ajo është një heroinë dhe modeli më i mirë për vajzat e ndershme dhe të moralshme. Mosha kur ajo lindi profetin Isa a.s, ishte vetëm gjashtëmbëdhjetë vjeçe.
Ajo u përball dhe u ballafaqua me shoqërinë ku jetonte dhe duroi të gjithë presionet ndaj saj, duke kërkuar durim dhe forcë nga Zoti i madhëruar.
Nëse ne flasim mbi të përgëzuarit me xhenet nga shokët e Profetit a.s dhe njerëz të tjerë që kanë jetuar para tij, kjo tregon mëshirën dhe mirësitë e islamit.

Xhafer ibnu Ebi Talib, nga të përgëzuarit me xhenet
Nga ata që janë përgëzuar me xhenet, është dhe Xhafer ibnu Ebi Talibi. Vetë Profeti a.s thotë në një hadith:”Hyra në xhenet dhe pashë që Xhaferi fluturonte bashkë me melekët.”
Xhaferit iu prenë të dy duart në betejën Mu’te, të cilat Zoti ia kompensoi me dy krahë fluturues në xhenet.
Nga të përgëzuarit me xhenet është dhe Bilal ibnu Rebah, muezini i të dërguarit të Zotit. Një ditë, Profeti a.s e pyeti Bilalin:”O Bilal! Çfarë ke vepruar që më ke paraprirë në xhenet? Kur hyra në xhenet gjatë Miraxhit, dëgjova zërin e këpucëve tua.”
Bilali i tha:”O i dërguar i Zotit! Sa herë që e prish abdesin, shpejtoj dhe marr abdes të ri dhe menjëherë fal dy rekate namaz për çdo abdes që marr.”
Në një transmetim tjetër, Profeti a.s i tha:”Sa herë që hyj në xhenet, dëgjoj   zërin e këpucëve të tua, ku njëra godet tjetrën duke ecur.”
Ngaqë Bilali e respektonte vazhdimisht një traditë të tillë, kishte fituar një gradë të tillë.
E lusim Zotin që të përgëzuarit me xhenet, t’i bëjë shembullin dhe modelin tonë më të mirë.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 22
Tema e emisionit: Sahabij i nderuar, Seid ibnu Zejd
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Kjo temë do të jetë e përqendruar tek një nga shokët e Profetit a.s dhe një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet, Seid ibnu Zejd. Ai ishte kushëriri (djali i xhaxhait) i Umer ibnul Hattabit.

Kush ishte babai i Seid ibnu Zejdit?
Babai i tij ishte Zejd ibnu Amr. Një e veçantë e tij është se ai gjithmonë ishte në kërkim të fesë së vërtetë. Shpesh herë, ai dilte në Meke dhe sodiste paganët që adhuronin idhujt e tyre. I çuditur ai pyeste me vete:”A është kjo një fe e vërtetë dhe e drejtë?” Ai pyeste dhe njerëzit e mençur dhe të urtë, por kurrë nuk gjeti një përgjigje   bindëse.
Ai për vete vazhdonte të ndjekë fenë e Ibrahimit dhe ishte në dyshim nëse ishte në fenë e duhur apo jo. I lodhur nga kjo situatë e turbullt, ai vendosi të dalë nga Meka dhe të kërkojë mbi fenë e vërtetë dhe të drejtë. Ai filloi me qytetërimet e asaj kohe, ku vajti të interesohej rreth fesë së vërtetë. Një nga fetë me të cilat u njoh fillimisht, ishte ajo hebraike. Por kjo fe nuk e mbushi boshllëkun që ndjente nga brenda ai. Kështu vazhdoi shtegtimin e tij në kërkim të vërtetës. Ai i brodhi territoret e Shamit, por nuk gjeti atë për të cilën kishte dalë dhe po e kërkonte me padurim. Në fund, ai vendosi të qëndrojë në fenë e Ibrahimit a.s, fe të cilën e kishte ndjekur deri atëherë. Ai e refuzoi si fenë hebreje, atë të krishtere dhe të gjithë fetë pagane që kishte njohur gjer atëherë. Kështu vazhdoi në fenë e Ibrahimit a.s derisa u kthye sërish në Meke. Ai vdiq pa i ardhur zbulesa hyjnore të dërguarit të Zotit a.s.
Seid ibnu Zejdi, ia rrëfeu Profetit a.s të gjithë përpjekjet e të atit për të gjetur fenë e vërtetë dhe në fund i kërkoi që të lutej për të. Profeti a.s tha:”O Zot! Fale dhe mëshiroje Zejd ibnu Amr, babanë e Seidit!”
Edhe pse ai nuk e arriti islamin, ai përfitoi nga lutja e të dërguarit të Zotit, pasi ai kishte ndërruar jetë duke qenë në kërkim të së vërtetës dhe të drejtës. Ai i kishte studiuar fetë e tjera, dhe në fund preferoi të mbetej në fenë e Ibrahimit a.s.
Kështu, ai është nga banorët e xhenetit, ashtu siç është dhe djali i tij Seidi një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet.
Seidi i kushtonte një rëndësi të veçantë përkujtimit të babait të tij dhe sa herë që i jepej rasti, i fliste të dërguarit të Zotit rreth tij dhe i kërkonte të lutej për shpirtin e të atit.
Babai i Seid ibnu Zejdit do të ringjallet si umet Ditën e Kijametit
Vetë i dërguari i Zotit, kishte thënë:”Babai i Seid ibnu Zejdit do të ringjallet si umet Ditën e Kijametit.”
Kjo, pasi në të gjithë Gadishullin Arabik, ai ishte i vetmi që adhuronte vetëm Zotin dhe distancohej nga adhurimi i idhujve.
Nëse do të hapim librat që përmbajnë jetëshkrimet e shokëve të Profetit a.s, do të shohim që rreth figurës së Seid ibnu Zejdit nuk ka shumë informacion, ashtu siç ka për Ebu Bekrin, Umerin, Uthmanin, Aliun dhe shumë të tjerë.
Në fakt, ai ishte një nga heronjtë e shumtë muslimanë dhe ishte   emëruar guvernator i Shamit.
Një grua u ankua tek Halifeja Mervan ibnul Hakem, duke akuzuar Seid ibnu Zejdin si përvetësues të tokës së saj padrejtësisht. Mervani e thirri Seidin dhe i tha:”Kjo grua pretendon se i ke marrë padrejtësisht një tokë.”
Seidi i tha:”E kam dëgjuar të dërguarin e Zotit të thotë:”Kush përvetëson qoftë dhe një pëllëmbë tokë nga ajo e muslimanëve, do i varren në qafë shtatë toka Ditën e Kijametit.”
Si mund të besosh dhe të mendosh që unë kam përvetësuar tokë padrejtësisht, gjë për të cilën do të jap llogari Ditën e Kijametit?!”
Gruaja që e akuzonte, u prek nga këto fjalë dhe pranoi që e kishte akuzuar padrejtësisht. Ndërkohë që Mervani e lavdëroi për qëndrimin që kishte mbajtur.
Ai i njihte mirë të drejtat dhe detyrat e tij dhe kurrë nuk i tejkalonte kufinjtë dhe caqet.
Dhjetë të përgëzuarit me xhenet, ishin njerëz të ndershëm. Edhe kur akuzoheshin padrejtësisht, ata dinin si të reagonin duke ruajtur gjakftohtësinë dhe dinjitetin e palës akuzuese. Me këtë, ata na orientojnë ne brezave të mëvonshëm drejt vlerave dhe moraleve më të larta në marrëdhëniet me njerëzit e tjerë.
Umer ibnul Hattabi deshi t’a zgjedhë Seid ibnu Zejdin në këshillin të cilit i besoi zgjedhjen e Halifes pas tij. Por Seidi e refuzoi diçka të tillë, për të larguar çdo dyshim se kjo ishte bërë ngaqë ishte kushëriri i Umerit dhe dhëndëri i tij.

Qëndrimi i Seid ibnu Zejd dhe besa për Jezid ibnu Muavijen
Muavije ibnu Ebu Sufjan i dërgoi një letër Mervan ibnu Abdul Melikut në Medine, ku i kërkonte të japë besën bashkë me banorët e tjerë për djalin e tij Jezidin. Një nga banorët e Shamit, i tha një burri nga banorët e Medines që nuk po shkonte të japë besën:”Çfarë të pengon të shkosh të japësh besën dhe ti?”
Ai nga Medineja iu përgjigj:”Pres të vijë Seid ibnu Zejd, nëse ai i jep besën për bindje, edhe unë do e jap besën time.”
Burri nga Shami vajti tek Seid ibnu Zejdi dhe i tha:”O Seid! Eja dhe ti të japësh besën për Jezidin.”
Seidi i tha:”Ec para se vij pas teje!”
Burri nga Shami i tha:”Ose të vish të japësh besën ose të preva kokën me këtë shpatë!”
Seidi i tha:”Ti pret kokën time?! A harrove kush ishte shkak që ju banorët e Shamit pranuat islamin?!”
Seid ibnu Zejdi ishte një nga ushtarët që morrën pjesë në nënshtrimin e Shamit dhe të Damaskut. Pas betejës, Ebu Ubejde e caktoi atë si guvernator të Shamit.
Seid ibnu Zejdi dinte të reagojë me urtësi dhe mençuri me njerëz të shtresave të ndryshme.
Burri nga Shami vajti tek Mervan ibnu Abdul Melik dhe i kërkoi ta lejojë t’i presë kokën Seid ibnu Zejdit. Por ai ia ktheu me të ashpër:”Mbylle gojën o filan!” dhe ai bashkë me shoqëruesit e tij e mbyllën gojën.
Mervani nuk dëshironte të krijojë tensione dhe konflite me Seid ibnu Zejdin, pasi ai ishte i ndërgjegjshëm për vlerat e tij.
Kur një nga nënat e besimtarëve ndërroi jetë, para se të vdesë shkroi një testament. Në këtë testament, veç të tjerave ajo kishte porositur që të ishte Seid ibnu Zejdi ai që do i falte namazin e xhenazes.
Ky lajm i arriti dhe Mervanit, ai vajti menjëherë tek burri nga Shami dhe i tha:”A e pe tani sa i rëndësishëm dhe autoritar është Seid ibnu Zejd? A nuk e pe që nëna e besimtarëve e kërkonte në testament që të jetë ai që do i falë xhenazen? Kurse ti uroje t’i presësh kokën!” Me këtë, ai dëshironte t’i tregojë prestigjin dhe autoritetin që gëzonte Seid ibnu Zejd mes figurave më të ndritura të muslimanëve.  

Historia e Atikes, motrës së Seid ibnu Zejdit
Seid ibnu Zejdi kishte një motër e cila quhej Atike. Ajo ishte bashkëshortja e Zubejr ibnu Avamit. Një ditë, ajo i kërkoi bashkëshortit të saj ta lejojë të shkojë në xhami dhe të falte farzin e sabahut. Zubejri e refuzoi këtë kërkesë të saj dhe ajo i tha:”A më ndalon të fal namazin në xhami, ndërkohë që jam falur e lirë gjatë Kalifatit të Ebu Bekrit dhe të Umer ibnul Hattabit?! Vetë i dërguari i Zotit a.s ka thënë:”Mos i pengoni gratë të falen në xhami!”
Zubejri nuk foli asnjë fjalë. Ai ishte shumë xheloz, por pas këtyre fjalëve e lejoi të shkojë në xhami të falej. Megjithatë, ai përdori një hile me të cilën synonte t’a detyrojë gruan e tij të mos dalë herë tjetër për në xhami. Kështu, ai doli para saj për në xhami dhe u fsheh pas një muri dhe priti derisa të vijë gruaja e tij. Kur pa gruan që po vinte për në xhami, duke shfrytëzuar errësirën ai e qëlloi me pëllëmbë nga pas dhe u largua pa e njohur gruaja. Kur pa që e goditi dikush, gruaja shtangu dhe e frikësuar u kthye për në shtëpi. Pasi Zubejri fali namazin e sabahut, u kthye në shtëpi dhe i tha gruas:”Ku ishe, pasi nuk të pashë në xhami?!”
Ajo i tha:”Përgjatë rrugës për në xhami, më goditi një burrë me pëllëmbë në kurriz. Kjo më frikësoi dhe u ktheva në shtëpi. Për Zotin nuk do të dal herë tjetër për të falur sabahun në xhami.”

Në çdo vend arkeologjik që vemi, gjejmë rrënojat dhe mbetjet e qyteteve dhe vendbanimeve antike. Njerëzimi ka kaluar shumë qytetërime dhe civilizime të ndryshme, duke filluar me atë kinez, indiano-budist, Ashurët dhe Babilonasit në Irak, persët në Iran, faraonët në Egjypt etj...
Pyetja që lind është:”Vallë çfarë lanë pas këto civilizime?”
Ato që kanë lënë pas janë vetëm disa banime të rrënuara dhe asgjë tjetër të vlefshme. Ndërkohë që civilizimi dhe qytetërimi islam përveç arkitekturës, la pas një trashëgimi të pasur vlerash dhe moralesh të larta. Ai la pas fenë e drejtë dhe të vetme të pranuar nga Zoti i madhëruar.

Një orientalist, lavdëron qytetërimin islam
Një nga orientalistët perëndimorë thotë rreth qytetërimit musliman dhe kontributit që ky civilizim dha për njerëzimin:”Qytetërimet e tjera janë përhapur me anë të ateizmit, ndërkohë që qytetërimi islam u përhap me anë të fesë.”
Vetë qyterërimi perëndimor kaloi në dy faza: Atë para revolucionit francez dhe faza e dytë pas revolucionit francez. Menjëherë pas këtij revoluzioni, dolën në skenë filozofët, mendimtarët, novatorët etj... të cilët u mbështetën kryesisht në idenë e ndarjes së fesë nga shteti.
Ndërkohë që qytetërimi islam u ngrit duke u bazuar në parimet dhe moralet islame, të cilat konsistojnë në marrëdhëniet e mira mes njeriut dhe njeriut dhe mes njeriut dhe Zotit të njeriut. Pikërisht këtu qëndron forca e këtij qytetërimi, i cili gjithmonë ka premisa për t’u rimëkëmbur dhe për të dominuar botën sërish. Qytetërimi islam la pas vlerat dhe moralet e tij më të larta, ndërkohë që të gjithë qytetërimet parakaluese, nuk lanë pas veçse rrënoja dhe mbetje arkeologjike.
Prandaj, njerëz si Seid ibnu Zejd dhe dhjetë të përgëzuarit me xhenet, i ofruan njerëzimit vlera dhe morale të cilat e ruajnë freskinë dhe vlefshmërinë edhe në ditët tona.
Edhe pse islami në ditët tona goditet dhe sulmohet në çdo anë dhe aspekt, edukativ, politik, ekonomik dhe mediatik, ai vazhdon të jetë në pararojë. Muslimanët sot përfaqësojnë një forcë të fuqishme politike dhe ekonomike. Po të shohim, bankat islame, ato nuk kanë filluar të funksionojnë veçse para njëzet e pesë viteve. Numri i bankave islame sot arrin në dyqind e pesëdhjetë banka.
Rizgjimi i thirrjes islame, i zhvillimit dhe ekonomisë është në rritje e sipër.
Këto ishin gjurmë të Seid ibnu Zejdit, njërit nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 20
Tema e emisionit: Talha ibnu Ubejdullah, burim i të mirave
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Në këtë temë do të flasim mbi një prej shokëve të të dërguarit të Zotit dhe një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet Talha ibnu Ubejdullah. Shokët dhe muslimanët e njihnin ndryshe me emrin “Talha i të mirave” ose “Talha i bujarisë”.
Gruaja e Talha ibnu Ubejdullah ishte Umu Kulthum, vajza e Ebu Bekrit.
Ne do të përpiqemi të depërtojmë brenda shtëpisë së tij, jetës familjare, do të flasim mbi fermën e tij etj... dhe të gjithë këto cilësi dhe nofka, i ishin ngjitur për shkak se ai hynte në rangun e biznesmenëve të suksesshëm dhe pasuritë i shpenzonte në rrugë të Zotit dhe në ndihmë të fukarenjve.
Një nga qëndrimet e tij heroike është ai gjatë betejës së Uhudit, ku luftoi heroikisht në mbrojtje të dërguarit të Zotit. Kurse për përgatitjen e ushtrisë për betejën Ashire, ai shpenzoi shumë të holla, për të cilën e lëvdoi dhe vetë i dërguari i Zotit. Edhe në betejën Hunejn, ai kontriboi me pasurinë e tij dhe me këtë rast, i dërguari i Zotit e thirri “Talha mirëbërësi”.
Talha ibnu Ubejdullah është një nga modelet e mira, për të cilën u përgëzua dhe me xhenet. Përveç sa përmendëm, ai ishte dhe kalorës dhe luftëtar me nam, gjë për të cilën dëshmojnë betejat në të cilat mori pjesë dhe heroizmat e tij në këto beteja.
Ai nuk mori pjesë në betejën e Bedrit, pasi i dërguari i Zotit e kishte ngarkuar me një mision, të cilin ai e kreu më së miri. Kur u kthye nga ky mision, beteja e Bedrit kishte përfunduar, gjë e cila e zemëroi.
Me qëllim që t’ia lehtësojë hidhërimin, i dërguari i Zotit i tha:”Ne të kemi caktuar një pjesë nga trofeja e luftës, sikur të kishe marrë pjesë me ne në luftë.”

Talha ibnu Ubejdullah dhe gruaja e tij kontribojnë me pasurinë në udhë të Zotit
Një herë, ai shiti një fermë të madhe dhe gjithë prodhimet, buzë një mali të lartë. Kur i mori gjithë të hollat e tokës që shiti, ai qëndroi zgjuar gjithë natën duke menduar se çfarë mund të bënte me gjithë ato të holla.
Në fund atij iu mbush mendja që t’i shpërndajë të gjitha në udhë të Zotit. Pa u thirrur ezani i mëngjesit, ai i kishte shpërndarë të gjitha.
Tani le të depërtojmë brenda shtëpisë së tij, për të zbuluar lidhjet mes tij , gruas dhe fëmijëve të tij.
Një natë, ndërkohë që ai ishte ulur dhe po bisedonte me të shoqen Umu Kulthumin, i vijnë shuma të mëdha të hollash nga Hadrameuti në Jemen. Atje Ebu Talha posedonte shumë prona të patundshme. Shuma e të hollave ishte shtatëqind mijë dinarë, e cila ishte një shumë marrëmendëse. Zakonisht ata ishin mësuar të përmendnin shuma të tilla si njëmijë dhe dy mijë dinarë.
Kur ai i mori këto të holla, dukej në fytyrë i mërzitur dhe i shqetësuar. Diçka të tillë e vuri re e shoqja e cila e pyeti:”Përse je shqetësuar?”
Ai i tha:”Më kanë ardhur shtatëqind mijë dinarë nga Hadramauti. Për Zotin nëse do i mbaj në shtëpi deri në mëngjes, do më ikë mendja.”
Gruaja i tha:”Çfarë mendon sikur të të ndihmoj derisa t’i shpërndash?” dhe shkoi të marrë një tepsi për t’a mbushur me të holla.
Në mëngjes, ata të dy ishin ulur para të hollave. Siç e dimë, në atë kohë nuk ekzistonin bankat. Gruaja i tha:”O Talha! A nuk mbajmë për vete diçka?!”
Talha i tha:”Merri njëmijë dinarë.”
Në mëngjes, bashkë me gruan e tij ai shpërndau të gjithë të hollat tek nevojtarët dhe fukarenjtë.  
Nëse do të ktheheshim në aktualitetin modern, do të gjenim se një mirëkuptim si ai i Talhas me gruan e tij, haset shumë rrallë mes çifteve të sotme. Sot, nëse burri duket i zemëruar dhe shqetësuar dhe pyetet nga gruaja mbi shkakun, i përgjigjet me të bërtitura dhe të çjerra. Ndërkohë që kur gruaja e Talhas e pyeti mbi shkakun e shteqëtësimit, ai i tregoi të vërtetën dhe të dy arritën në një përfundim.

Jeta shoqërore e Talha ibnu Ubejdullah dhe gruas së tij
Tregojnë shokët dhe bashkëkohësit e tij:”Sa herë që përmendej emri i Talha ibnu Ubejdullah, patjetër që do të përmendeshin heroizmat dhe bëmat e tij.”
Në jetëshkrimin e tij, hasen shumë aspekte nga jeta e tij shoqërore dhe familjare me gruan dhe fëmijët.
I njëjti skenar, si ai i mësipërmi, u përsërit përsëri kur i erdhëm mbi katërqind mijë dinarë floriri dhe ai i shpërndau të gjitha siç bëri herën e parë. Ishte gruaja e tij ajo që i qëndronte pranë dhe e mbështeste në projektet bamirëse të tij.
Të tillë ishin pothuaj të gjithë shokët e të dërguarit të Zotit. Në jetëshkrimet e tyre ne nuk duhet të ndalemi dhe të studiojmë vetëm bëmat e tyre heroike gjatë luftrave, por duhet të studiojmë dhe aspektet dhe kontributet në lëmin shoqëror, politik, ekonomik, edukativ etj...
Sido që të zhvillohemi dhe të lulëzojmë, nëse familja nuk gjen stabilitet dhe qetësinë e duhur, shoqëria ku do jetojmë do të shkojë drejt rrënimit dhe shkatërrimit.
Po ta lexojmë me vëmendje suren Talak, diçka e rëndësishme do të tërhiqte vëmendjen tonë. Kjo sure, flet mbi divorcin dhe rregullat e tij që nga ajetet e para. Më vonë, ajo flet mbi rrënimin e popujve të mëparshëm dhe qyetetërimeve të tyre.
Me këtë, sikur Zoti na thotë që nëse nuk i kushtojmë vëmendjen e duhur jetës familjare, marrëdhënieve bashkëshortore dhe edukimit të shëndoshë të fëmijëve, pasojat do të jenë të frikshme dhe shkatërruese për shoqërinë dhe gjithë umetin. Ky është mesazhi të cilin e nxjerrim nga sureja Talak.





Lidhjet mes Talhas dhe gruas së tij Umu Kulthumit, ishin lidhje shumë të forta dhe të konsoliduara. Ato ishin lidhje që ia vlejnë të jenë model dhe shembull për përçimin e vlerave, shqetësimeve dhe ndjenjave mes çifteve.
Thotë i dërguari i Zotit a.s:”Kur burri e shikon me dashuri gruan e tij, Zoti e shikon atë me syrin e mëshirës. Nëse burri vendos dorën e tij në dorën e saj, u bien gjynahet mes gishtave të tyre.”

Martesa e Talha ibnu Ubejdullah me një çifute
Pas një farë kohe, Talha u martua me një grua çifute. Vetë Uthman ibnu Affani ishte martuar me një të krishterë.
Talha e trajtonte mirë dhe e respektonte. Sipas dispozitave islame, një muslimani i lejohet që të martohet me një çifute ose të krishtere, duke respektuar disa kushte dhe norma. Një nga këto kushte është që gruaja të jetë e ndershme dhe e pastër moralisht.
Imam Ahmedi e ka diskutuar një çështje të tillë, kur i erdhi një burrë dhe i tregoi mbi një musliman që ishte martuar me një të krishtere. Imam Ahmedi i tha:”Nuk ka gjë të keqe” dhe i përmendi kushtet për diçka të tillë.
Burri i tha:”Më e keqja është se ajo konsumon alkolin! A duhet që ai ta ndalojë nga një vepër dhe gjynah i tillë?”
Imam Ahmedi i tha:”Po, duhet t’a ndalojë duke e këshilluar dhe udhëzuar drejt më të mirës.”
Burri e pyeti:”Po nëse ajo vazhdon në të sajën?!”
Imam Ahmedi iu përgjigj:”Atëherë le t’a lërë të lirë dhe të respektojë fenë e saj.”
Morali i kësaj ndodhie është që në islam janë qartësuar dhe shtjelluar marrëdhëniet me pjestarët e feve të tjera. Diçka të tillë e gjejmë dhe në familjen e Talha ibnu Ubejdullah.

Talha ibnu Ubejdullah merr pjesë në betejën Xhemel
Pas vrasjes së Uthman ibnu Affanit, muslimanët u ndanë në dy pjesë dhe mosmarrëveshjet mes tyre u thelluan, gjë e cila bëri që të shpërthejë dhe lufta mes tyre.
Ali ibnu Ebi Talibi ishte në krye të ushtrisë së tij, ndërkohë që në ushtrinë tjetër merrnin pjesë Aisheja, gruaja e Profetit a.s, Zubejr ibnu Avami, Talha ibnu Ubejdullah dhe të tjerë.
Në një temë tjetër, kur folëm mbi Zubejr ibnu Avamin, cekëm dhe dialogun mes tij dhe Aliut, gjë e cila e bëri të ndryshojë mendje dhe e braktisi fushën e betejës.

Vrasja e Talha ibnu Ubejdullah dhe ajo që ndodhi pas vdekjes së tij
Filloi lufta mes dy kampeve muslimane dhe personi i parë që mbeti i vrarë ishte pikërisht Talha ibnu Ubejdullah. Ai u varros pranë lumit Eufrat në Basra.
Pasi kishin kaluar afro tridhjetë vite dhe situata ishte qetësuar, një nga të afërmit e tij e shikon në ëndërr ku i thoshte:”Më ka lagur uji.”
Atë vit lumi Eufrat kishte dalë nga shtrati dhe kishte shkaktuar shumë përmbytje. Uji i lumit kishte arritur deri tek varri i Talhas. Burri ua tregoi ëndrrën të tjerëve dhe vajti u këshillua dhe me Abdullah ibnu Abasin. Ibnu Abasi u tha që t’a hapnin varrin. Kur e hapën varrin, e gjetën trupin e tij të paprekur, si atë ditë që ishte varrosur, përveç një pjese e cila ishte mavijosur për shkak të ujit. Edhe pse kishin kaluar tridhjetë vite nga dita kur ishte varrosur, trupi i tij nuk ishte tretur dhe nuk kishte ndryshuar. Ata e larguan nga ai vend dhe e varrosën diku në një vend tjetër.

Pas betejës   Xhemel, Aliu e gjeti Talhan të vdekur dhe të mbuluar në gjak. Ai e morri në krahë dhe e shtrëngoi fort duke qarë. Duke i pastruar fytyrën nga pluhuri dhe gjaku, Aliu i thoshte:”Sa të vështirë e kam të të shoh në këtë gjendje o babai i Muhamedit!”
I tillë ishte shpirti dhe morali i shokëve   të   të dërguarit të Zotit. Edhe pse mes tyre ndodhi një konflikt dhe mosmarrëveshje, ata nuk i mbanin mëri njëri-tjetrit dhe mërziteshin dhe hidhëroheshin kur dikush prej tyre vdiste dhe ndahej nga kjo botë.
Prej kësaj, duhet të kuptojmë që sido që të ndodhë mes dy vëllezërve të një fejë, nuk duhet të harrojmë nijetin dhe qëllimin e mirë të tyre. Sado të mëdha qofshin mosmarrëveshjet tona, mos të harrojmë moralet islame, të cilat bëjnë thirrje për falje dhe paqe mes vëllezërve.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 20
Tema e emisionit: Talha ibnu Ubejdullah, heroi legjendar
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Protagonisti i kësaj teme do të jetë Talha ibnu Ubejdullah, një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet. Në jetëshkrimin e kësaj figure do të gjejmë që ai ishte i njohur për leximin e shumtë të Kuranit, përmendjen e Zotit, faljen e namazit gjatë natës dhe agjërimin ditën. Përveç këtyre cilësive, ai dallohet dhe shquhet si një kalorës dhe hero legjendar në shërbim të çështjes islame.
Në jetëshkrimin e tij gjenden dhe shumë morale dhe kontribute shoqërore, për shkak se ishte biznesmen i suksesshëm. Ai udhëtonte shpesh me karvanet tregtare, ku të ardhurat i shfrytëzonte për t’i shpenzuar në rrugën e Zotit.
Në jetëshkrimin dhe biografinë e tij, do të gjejmë një kontribut tejet të madh në fushën shoqërore. Çdo i ri nga të afërmit e tij, që nuk kishte mundësi të përballonte shpenzimet e martesës, ishte Talha ibnu Ubejdullah ai që i përballonte këto shpenzime. Çdo person nga fisi i tij që i duheshin të holla, ishte Talha ai që i ofronte të hollat e nevojshme. Ai vazhdoi të kontribojë në shërbimet publike, saqë shumë shpejt u kthye në simbol të përkrahjes sociale në familjen, fisin dhe gjithë shoqërinë.

Beteja e Uhudit
Kur muslimanët filluan të thyhen në Uhud, pas ndërhyrjes së Halid ibnul Velidit, forcat jomuslimane e rrethuan të dërguarin e Zotit për t’a vrarë. Në ndihmë të Profetit a.s erdhën disa shokë të tij, mes të cilëve ishte dhe Talha ibnu Ubejdulla, për t’a mbrojtur. Kur sulmi për të vrarë Profetin a.s u ashpërsua më shumë, i dërguari i Zotit u rrëzua në një gropë të cilën e kishin hapur jomuslimanët, ku iu thyen dhëmbët dhe morri plagë në kokë. A e dini kush ishte personi që e mbrojti të dërguarin e Zotit në këtë gropë dhe arriti t’a nxjerrë jashtë saj? Ishte vetë Talha ibnu Ubejdullah. Thotë Zoti në Kuran:“Midis besimtarëve ka burra të atillë, që e kanë mbajtur besëlidhjen me Allahun. Disa prej tyre kanë vdekur, kurse të tjerët presin pa ndryshuar asgjë nga besnikëria e tyre.” (Ahzab 23)
Sa herë që muslimanët e shihnin Talha ibnu Ubejdullah thonin:”Prej këtij ke ç’të presësh.” Kjo, pasi ata ishin dëshmitarë të qëndrimit dhe heroizmave të tij gjatë betejës së Uhudit.
Vetë Ebu Bekri, thoshte për këtë betejë dhe qëndrimin legjendar të Talhas:”Beteja e Uhudit i përket e gjitha Talha ibnu Ubejdullah.”
Kjo ishte një dëshmi nga ana e Ebu Bekrit, Halifes të muslimanëve dhe pasuesit të Proetit a.s në qeverisje.
Talha nuk mori pjesë në betejën e Bedrit, pasi asokohe ndodhej në një udhëtim tregëtie. Megjithatë, Profeti a.s caktoi një pjesë të trofesë që t’i jepej Talhas kur të kthehej. Me këtë, kuptojmë rëndësinë e nijetit dhe qëllimit të mirë në islam. Njeriut do t’i kërkohet llogari sipas nijetit dhe sipas tij shpërblehet.
Talha ibnu Ubejdullah edhe pse ishte në udhëtim, uronte që të merrte pjesë në këtë betejë. Duke e ditur një qëllim të tillë, Profeti a.s ndau një pjesë nga trofeja e luftës dhe ia dha Talhas.
Thotë imam Ahmed ibnu Hanbel:”Ka nijete të cilat janë më të mira se veprat.”
Në temën me të cilën dr. Umer El-Eshkar mbrojti doktoraturën, ai flet mbi nijetit, i cili është një temë e gjerë në islam. Nëse njeriu dëshiron të falet, ai patjetër duhet të bëjë nijetin më parë. Nëse dëshiron të agjërojë gjashtë ditët e Shevalit, por ka disa ditë që duhet t’i shlyejë nga Ramazani, a i lejohet atij që ta bëjë nijet që këto ditë të Ramazanit ti agjërojë bashkë me gjashtë ditët e Shevalit?
Kështu, nijeti është një kapitull i gjerë dhe islami është nga fetë që e kanë shtjelluar më së miri çështjen e nijetit. Prandaj, disa dijetarë e kanë konsideruar hadithin “Veprat janë sipas nijetit” si një të tretën e gjithë fesë.
Vetë Profeti a.s ka thënë rreth figurës së Talha ibnu Ubejdullah:”Kush dëshiron të shohë një burrë nga ata “burra të atillë, që e kanë mbajtur besëlidhjen me Allahun.... kurse të tjerët presin pa ndryshuar asgjë nga besnikëria e tyre.” le të shohë Talha ibnu Ubejdullah.”
Ky është një përgëzim i Profetit a.s për Talha ibnu Ubejdullah. Vetë pjesa e dytë e ajetit të mësipërm, tregon që Talha do të vazhdojë të ndjekë të njëjtën rrugë pa devijime dhe pa u ekspozuar ndaj fitneve dhe deviacioneve. Diçka të tillë e uron dhe shpreson çdo besimtar dhe musliman. Ne lutemi me përulësi që t’a përfundojmë jetën e kësaj bote me vepra të mira. Një gradë dhe vlerë të tillë e arriti Talha ibnu Ubejdullah.
Në një hadith tjetër, Profeti a.s thotë:”Kush dëshiron të shohë një dëshmor që ecën mbi tokë le të shohë Talha ibnu Ubejdullah.”
Ishte në traditën e të dërguarit të Zotit, që t’i etiketojë shokët e tij me nofka dhe cilësitë me të cilat njiheshin më shumë. P.sh, Ebu Ubejde ibnu Xherrah ishte besniku i këtij umeti, Umer ibnul Hattabi ishte El-faruk (ndarës i të mirës nga e keqja), Ebu Bekri ishte i besueshmi dhe fjalëdrejti, Uthmani ishte me dy drita e kështu me radhë. Edhe pse njiheshin me këto nofka pozitive, asnjërit prej tyre nuk iu rrit mendja, por tregoheshin modestë dhe kontributi i tyre veç shtohej në shërbim të shoqërisë.
Duke pasur një sërë muslimanësh dhe shokësh të Profetit a.s të përgëzuar me xhenet, shoqëria e Medines sikur përfaqësonte një pjesë të zvogëluar të xhenetit dhe banorëve të saj.
Patjetër që ndjenjat dhe emocionet e këtyre sahabëve ishin të mëdha, për faktin që ishin të përgëzuar me xhenet. Ne ndihemi krenarë që jemi pasardhës të këtyre heronjve dhe që ndjekim dhe vazhdojmë të ecim në rrugën e përshkuar prej tyre më parë.
Kur i dërguari i Zotit u pyet mbi ditën e Uhudit, ai tha:”Në krahun tim të djathtë qëndronte Xhibrili a.s kurse në të majtin Talha ibnu Ubejdullah.”
Në këtë betejë, Talha ibnu Ubejdullah dha një kontribut të paçmuar.
Para betejës, i dërguari i Zotit doli para ushtrisë muslimane dhe i pyeti:”Kush del në luftë me ta?”
Talha ibnu Ubejdullah i tha:”Unë o i dërguar i Zotit.”
Profeti a.s i tha:”Qëndro në vendin tënd o Talha!”
Atëherë u ngrit një musliman, i cili vajti luftoi derisa ra dëshmor. Profeti a.s i pyeti sërish muslimanët:”Kush del në luftë me ta?”
Përsëri Talha i tha:”Unë o i dërguar i Zotit.”
Profeti a.s i tha sërish:”Qëndro aty ku je o Talha!”
Në çast u ngrit një nga shokët e Profetit a.s, ai vajti dhe luftoi derisa ra dëshmor.
Më vonë, filloi beteja e përgjithshme, ku Talha ibnu Ubejdullah luftonte me gjithë shpirt në mbrotje të Profetit a.s, saqë gjatë luftës iu prenë dhe gishtat e njërës dorë. Për shkak të dhimbjes së madhe që ndjeu, Talha nxorri një zë therrës. Profeti a.s e dëgjoi dhe i tha:”O Talha! Nëse do të kishe thënë “Bismil-lah” do të ishe ngritur në qiell nga melekët, duke të parë njerëzit.”
Me këto fjalë, Profeti a.s dëshironte të mbajë lart moralin e tij dhe t’i kujtojë që çdo gjë funksionon sipas caktimit të Zotit.

Metodologjia e Umerit gjatë sprovave
Nëse do të hidhnim dritë mbi metodën e Umer ibnul Hattabit gjatë sprovave dhe fatkeqësive, do të gjenim që në raste të tilla ai thoshte:”Sa herë që më sprovon Zoti me një fatkeqësi, unë e falenderoj Zotin tre herë. E para se kjo fatkeqësi nuk ishte më e madhe se ç’është. E dyta, se ajo nuk më ndodhi në fenë dhe përkushtimin tim. E treta, them:”Të Zotit jemi dhe tek Ai do të kthehemi.” Kështu, unë shpërblehem edhe gjatë fatkeqësive dhe sprovave.
Kështu, fatkeqësia është mirësi dhe begati për atë që e sheh si të tillë dhe është ogurzezë dhe fatkeqësi, për atë që e sheh si të tillë.
Pikërisht një mësim të tillë i dha Profeti a.s Talhas kur iu prenë gishtat e dorës.
Talha ibnu Ubejdullah e gjeje gjithmonë në shërbim të komunitetit, ai forconte lidhjet farefisnore, përkrahjen shoqërore, ngushëllimin e të vobektëve, ndihmën e atyre që ndodhen në fatkeqësi etj...
Një natë, Umer ibnul Hattabi po lëvizte rrugëve të Medines, i ndjekur nga pas nga Talha ibnu Ubejdullah, i cili kontrollonte çdo lëvizje të tij. Pas pak, Umeri hyri në një shtëpi dhe Talha qëndroi diku larg duke pritur. Me këtë, ai dëshironte të zbulojë se çfarë bën Umeri në ato orë të vona në atë shtëpi. Pasi Umeri doli dhe u largua, Talha hyri brenda në shtëpi, ku gjeti një grua të moshuar dhe të verbër. Talha e pyeti të moshuarën, se çfarë bënte Umeri kur vinte në shtëpi.
Ajo i tha:”Pastron shtëpinë dhe kryen gjithë punët e duhura.”
Talha doli nga shtëpia e të moshuarës me lotët që i rridhnin duke thënë:”I mjeri ti o Talha! A shkarjet e Umer ibnul Hattabit kërkon të zbulosh?”
Për Zotin nëse do i lexonim dhe përvetësonim trashëgimitë e qytetërimeve të ndryshme, nuk do të gjenim morale dhe solidaritet siç gjejmë në qyterimin islam. Edhe vetë ndjekësit dhe nxënësit e profetëve të tjerë, nuk genden të tillë siç ishin sahabët dhe shokët e profetit Muhamed a.s.

Abdullah ibnu Abasi dhe milingonat
Abdullah ibnu Abasi ishte një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet. Ai ka një histori shumë të bukur me milingonat. Kjo, pasi çdo ditë, ai mblidhte thërrimet e bukës dhe ua hidhte milingonave të cilat kishin një fole pranë shtëpisë së tij. Kur dikush e pyeste përse e bënte këtë, ai u thoshte:”Ato janë komshinjtë e mi.”
Moralet e tyre i kishin tejkaluar kufinjtë njerëzorë. Ata nuk nderonin dhe ndihmonin vetëm njerëzit në nevojë, por u gjendeshin dhe milingonave, këtyre krijesave të mrekullueshme. Abdullah ibnu Abasi i konsideronte si komshinjtë e tij këto milingona dhe i ushqente, pasi Profeti a.s kishte urdhëruar për mirëshkuarje me komshinë.
Këto ishin disa fragmente nga jetëshkrimi i Talha ibnu Ubejdullah, njërit prej dhjetë të përgëzuarve me xhenet. Ai ishte një nga katër shokët, të cilët i shihje gjithmonë bashkë, hanin bashkë, dilnin bashkë dhe kuvendonin bashkë. Këta të katër ishin: Talha ibnu Ubejdullah, Ali ibnu Ebi Talib, Sad ibnu Ebi Vekkas dhe Zubejr ibnu Avam. Edhe pse ishin të vegjël në moshë dhe akoma luanin lojra fëmijësh me njëri-tjetrin, të katër ishin të përgëzuar me xhenet.
E lusim Zotin që të jetë i kënaqur me Talha ibnu Ubejdullah dhe me të gjithë sahabët e tjerë.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 18
Tema e emisionit: Abdullah ibnu Zubejr dhe kultivimi i guximit tek fëmijët e tij
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava

Një nga dhjetë të përgëzuarit me xhenet që do të trajtojmë në këtë temë, është Abdullah ibnu Zubejr. Babai i tij Zubejri ishte i përkushtuar në edukimin e fëmijëve me frymë islame dhe atë të trimërisë. Mbi këtë fakt, është dhe një histori gjatë një beteje mes muslimanëve dhe romakëve. Një ditë para betejës, Zubejri u kërkoi luftëtarëve muslimanë që t’i mbronin krahët pasi kishte vendosur të depërtojë në rreshtat e ushtrisë armike. Duke parë se askush nuk e mori përsipër një mision të tillë vetëflijues, Zubejri iu drejtua djalit të tij Abdullahit, që asokohe ishte vetëm dhjetë vjeç:”Më mbro krahët nga pas o bir!”
Kështu u nis Zubejri mbi kalin e tij duke çarë rreshtat e ushtrisë romake dhe duke goditur sa djathtas dhe majtas me shpatën e tij. Nga pas i vinte djali i tij Abdullahu, që përpiqej t’i mbrojë krahët të atit. Ata vazhduan kështu derisa arritën në qoshen tjetër të ushtrisë. Me këtë, Zubejri përpiqej të kultivojë tek i biri trimërinë dhe guximin.
Gjatë këtij sulmi dhe kësaj aventure, Zubejri mori disa plagë në shpinë. Këtë e rrëfen vetë djali i tij Urve ibnu Zubejri. Ai tregon:”Kur isha i vogël, vëreja gropa të vogla në shpinën e babait, me të cilat lozja me qejf.”
Është e habitshme dhe shokuese ajo që bëri Zubejri me të birin, për t’i kultivuar   të birit ndjenjën e trimërisë dhe guximit.
Fëmijët tanë sot jetojnë në krizë dhe janë në kulmin e nevojës për kultivimin e trimërisë dhe guximit.

Trimëria e Abdullah ibnu Zubejrit
Historitë mbi trimërinë dhe guximin e Abdullah ibnu Zubejrit janë të shumta. Një nga këto është dhe ajo që ndodhi mes tij dhe Umer ibnul Hattabit.
Gjatë kohës që Umer ibnul Hattabi ishte Halife, po lëvizte një ditë rrugëve të Medines. Ai kaloi në një rrugicë, ku ndodhej Abdullah ibnu Zubejri i vogël me disa shokë të tij. Me të parë Umerin duke u afruar, shokët e tij ia mbathën me të katra, ndërkohë që Abdullahu nuk lëvizi fare nga vendi.
Umeri i vuri re dhe kur u afrua, i tha Abdullahut:”Po ti, përse nuk ia mbathe bashkë me shokët e tu?!”
Abdullahu i tha:”Nuk kam bërë asgjë që të kem frikë dhe rruga nuk është e ngushtë që të të bëj vend të kalosh.”
Me këto fjalë, ai i drejtohej Umer ibnul Hattabit nga i cili frikësoheshin edhe burrat e rritur kur e takonin. Kjo ishte një trimëri dhe guxim të cilin e kishte trashëguar nga i ati i tij.
Këtu duhet të bëjmë dallim mes trimërisë dhe guximit të shoqëruar me turp dhe atij të pacipë dhe pa ndrojtje. Natyrisht ajo që synohet në islam, është guximi dhe trimëria e shoqëruar me ndjenjën e turpit.
Vetë Kurani famëlartë ka përmendur historinë e gruas së Azizit në Egjypt, e cila u përpoq t’a joshë profetin Jusuf a.s. Diçka e tillë ishte një vepër e guximshme nga ana e saj, por ishte diçka negative pasi çonte në gjynah dhe degjenerim.
Guximin që synojmë është guximi që çon në vepra të mira, të drejta dhe drejt triumfit të kësaj feje.
Një shembull tjetër i guximit në çështje të drejta është shembulli i gruas së Faraonit. Ajo duronte ambjentin ku jetonte dhe kur iu dha rasti qëndroi e patundur përballë Faraonit, duke e shpallur hapurazi besimin e saj në të vetmin Zot.
Zubejr ibnu Avami ishte një shkollë, prej ku djali i tij mësoi dhe u edukua me guximin dhe trimërinë në jetë.
Guximi dhe trimëria janë dy cilësi të ndërthurura me njëra-tjetrën dhe asnjëra nuk mund të bëjë pa tjetrën. Nuk mund të gjesh trimëri pa guxim dhe as guxim pa trimëri. E kundërta e guximit dhe trimërisë është frika dhe ngurimi.
Vallë a i edukojmë fëmijët tanë dhe a ua kultivojmë atyre guximin dhe trimërinë? A përpiqemi që bashkë me kukltivimin e guximit dhe trimërisë, të kultivojmë dhe ndjenjën e turpit dhe ndrotjes?
Kjo, me qëllim që trimëria dhe guximi të mos keqpërdoren por të kanalizohen vetëm drejt vlerave njerëzore dhe pozitive.
Zubejr ibnu Avam u ekspozua ndaj shumë sprovave dhe vuajtjeve. Që në ditët e para kur pranoi islamin, ai u keqtrajtua barbarisht nga xhaxhai i tij, për t’a detyruar të kthehej sërish në fenë e të parëve. Xhaxhai i tij e mbështillte me rrogoz dhe këtij të fundit i vinte flakën, me qëllim që tymi t’i bllokojë frymëmarrjen dhe të detyrohej ta braktisë islamin. Megjithatë, ai vazhdonte i patundur në besimin që kishte zgjedhur me vullnetin dhe dëshirën e tij.
E tillë ishte fëmijëria e Zubejr ibnu Avamit, plot dhimbje dhe vuajtje, të cilat nuk e thyen dhe nuk ia dobësuan guximin dhe qëndresën në rrugë të drejtë. Padyshim që një njeri dhe prind që ka qëndrime të tilla të guximshme, do i edukojë fëmijët e tij me frymën e guximit dhe të trimërisë.
Sa herë që përmendim Zubejr ibnu Avamin, na shkon mendja tek guximi, forca dhe trimëria.

Guximi nuk është në kontradiktë me turpin
I dërguari i Zotit në shumë hadithe rrëfen dhe tregon që guximi dhe trimëria nuk janë në kontradiktë me moralin e turpit.
Vetë Aisheja e konfirmon një fakt të tillë, ku thotë:”Sa gra të mira janë gratë e Medines. Turpi nuk i pengoi që të pyesin dhe përftojnë dijet e duhura në fikh.”
Edhe pse gratë e Medines dalloheshin dhe njiheshin si të turpshme, kjo nuk i pengoi që të përftojnë dijet e duhura. Nga vetë natyra e saj, gruaja e ka të vështirë të pyesë në disa çështje. Pyetjet rreth disa çështjeve delikate, shpesh herë konsiderohen si dritë e kuqe që nuk duhet kaluar dhe janë këto pyetje burim i shumë dyshimeve rreth kësaj gruaje.
Kështu, guximi i duhur dhe i kërkuar është ai që bëhet në vendin dhe kohën e duhur.
Një herë ndodhesha në Itali i ftuar nga komuniteti musliman atje. Unë u takova me drejtorët e shkollave dhe disa mësues, të cilët më përmendën problemet më kryesore me të cilat përballohesin atje. A e dini cili ishte problemi më i madh nga i cili vuanin..?
Ata pohonin me frikë se vajzat e tyre ishin shumë të guximshme, gjë të cilën e kishin mësuar në perëndim, i cili nuk e njeh ndjenjën e turpit.
Në shumë vende europiane, muslimanët ballafaqohen me një problem kritik, ku fëmijët e tyre detyrohen të studiojnë në shkolla ku vajzat nuk janë të ndara nga djemtë. Vajzat e reja dhe të vogla, duke kontaktuar dhe u takuar me djem, që në këtë moshë të vogël fillon t’i hiqet ndjenja e turpit.
Nëse një grua është e guximshme dhe e paturpshme njëkohësisht, diçka e tillë do të ishte shkatërruese për të. Diçka të tillë e përforcon Aisheja kur tha për gratë e Medines:”Sa gra të mira janë gratë e Medines. Turpi nuk i pengoi që të pyesin dhe përftojnë dijet e duhura në fikh.”
Në një hadith, Profeti a.s tërheq vëmendjen tonë mbi çështjen e guximit dhe trimërisë. Thotë Profeti a.s:”Besimtari i fortë, është më i mirë dhe më i dashur tek Allahu se besimtari i dobët. Megjithatë, e mira gjendet tek të dy.”
Që të dy janë të mirë, por i guximshmi është më i dashur tek Zoti i madhëruar.

Profeti a.s   kultivon tek fëmijët guximin
Zubejr ibnu Avami e kishte të trashëguar guximin dhe trimërinë nga vetë i dërguari i Zotit. Ishte ai që i nxiste dhe përpiqej të kultivojë guximin dhe trimërinë tek muslimanët në përgjithësi dhe tek të rinjtë dhe fëmijët në veçanti.
Një herë, Profeti a.s kaloi pranë një grupi   djelmoshash të rinj të cilët po gjuanin me shigjeta. Profeti a.s u tha duke i nxitur:”Qëlloni me shigjetë o bijtë e Ismailit, pasi vetë babai jua ka qenë shigjetar!”
Duket qartë stimulimi dhe kultivimi i guximit, trimërisë dhe forcës.
Jeta e Zubejr ibnu Avamit, i ngjan shumë jetës dhe vuajtjeve të një figure tjetër nga të përgëzuarit me xhenet dhe ai është Talha ibnu Ubejdullah. Për këtë, vetë Profeti a.s i përgëzoi të dy njëkohësisht me xhenet, duke thënë:”Ata do të jenë dy komshinjtë e mi në xhenet.”
Padyshim që të jesh komshi i Profetit a.s në xhenet, është një nder dhe priviligj i madh për Zubejrin dhe Talhan. Një nga lutjet tona gjatë namazit është:”O Zot! Ne të lutemi që të na nderosh me shoqërinë e të dërguarit Tënd në xhenet!”
Dijetari i nderuar musliman Ali Tantavi, përmend shumë ndodhi reale në librat e tij mbi temën rreth të cilës po flasim.
Në një nga librat e tij, ai tregon se gjithmonë është përpjekur që të kultivojë guximin tek fëmijët dhe nipërit e tij. Ai kishte një nip të vogël në moshë, megjithatë e nxirrte të falej si imam. Kjo, për të kultivuar tek ai guximin dhe iniciativën.
Tregon mbesa e tij Abide El-Muadham:”Gjatë sezonit të shkollës, hasja shumë vështirësi në kryerjen e namazit të drekës dhe iqindisë, të cilat më duhej t’i falja në shkollë. Gjatë kryerjes së namazit, unë bëhesha objekt i talljeve dhe përbuzjeve të shoqeve. Kjo gjendje u përkeqësua shumë, saqë një ditë u ankova tek gjyshi. Atë e pyeta nëse më lejohej që namazin e drekës ta vonoj dhe ta fal bashkë me atë të iqindisë për shkak të talljeve dhe përbuzjes. Ai më mori me të butë, dialogoi me mua dhe më bindi që të vazhdoj ta fal namazin në kohë, ndërkohë që më këshilloi si t’u përgjigjem shoqeve që më tallin.”
Një edukatë dhe guxim i tillë, është një shtrirje e guximit të Zubejr ibnu Avamit. Ai mori pjesë në shumë beteja me Profetin a.s dhe pa Profetin a.s. Një pjesëmarrje e tillë në gjithë këto beteja, e kishte frymëzimin tek guximi dhe trimëria e tij e rrallë. Me të drejtë, ai konsiderohet si një nga heronjtë dhe kreshnikët e muslimanëve dhe të brezit të sahabëve.
Ai është një nga gjashtë personat që zgjodhi Umer ibnul Hattabi për të zgjedhur Halifen pasues pas Umerit.
Një ditë, Zubejri bleu një shtëpi me vlerë gjashtëqind mijë derhemë, të cilën e shiti pa kaluar shumë kohë nga blerja. Shokët e tij e pyetën:”Përse e bleve dhe e shite? Çfarë do të bësh me gjithë ato para?”
Ai u tha:”Unë e bleva dhe e shita përsëri, me qëllim që paratë t’i shpenzoj në rrugë të Zotit.”
Gjatë betejës, ai shënonte heroizma dhe trimëri të rrallë.
Në luftën e Uhudit, Zubejri qëndronte në krahun e djathtë të Profetit a.s, ndërkohë që në të majtën e Profetit a.s qëndronte Mikdad ibnu Amr. Profeti a.s i mbështetej forcës dhe fuqisë së Zubejrit në këtë betejë.
Një herë, kur Xhibrili a.s i erdhi Profetit a.s, iu shfaq me pamjen dhe fizionominë e Zubejr ibnu Avamit.
Ai ua mësonte artin e kalërimit fëmijëve të tij, duke i marrë me vete mbi kalë derisa mësoheshin. Kalërimi dhe qëndrimi me kalin, i jep kalëruesit forcë, guxim dhe trimëri. Të gjitha këto, e bëjnë të riun të fitojë eksperiencë me vuajtjet dhe vështirësitë e jetës dhe e bëjnë të patundur përballë armiqve. Të gjitha këto cilësi, i riu i përfton duke kalëruar.
Veç kalërimit, Zubejri u mësonte fëmijëve dhe gjuajtjen me heshtë dhe shigjetë dhe dyluftimin me shpatë. Rreth lidhjes së tij me artin e luftës, thuhet që fjala e parë që kishte shqiptuar si fëmijë Zubejri, ishte fjala shpatë.
Me një edukatë dhe kultivim të këtyre vlerave dhe moraleve, ai zbatonte porosinë profetike, ku i dërguari i Zotit thotë:”U mësoni fëmijëve tuaj hedhjen e shigjetës, notin dhe kalërimin.”
Me tre sportet e mësipërme, krahasot çdo lloj sporti dhe arti me anë të të cilit zhvillohet dhe stimulohet trimëria, guximi dhe forca.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 11
Titulli: Ali ibnu Ebi Talib i zgjidh problemet me besim
Prezantues: Xhasim El-Mutava

Kjo temë do të përqendrohet mbi faktin se si reagonte Ali ibnu Ebi Talib në raste problemesh familjare dhe çfarë rruge ndiqte për zgjidhjen e tyre.
Njeriut mund t’i kujtohet historia e një populli të caktuar, kur shikon gërmadhat dhe kalatë e tyre. Më vonë ai i harron të gjitha dhe nuk kujtohet për to.
Historia e vetme që nuk harrohet është ajo që shkruan dhe e bënë të përjetshme shokët dhe bashkëkohësit e   të dërguarit të Zotit a.s. Historia dhe arritjet e tyre janë të ruajtura dhe do të kujtohen deri Ditën e Kijametit.
Në këtë temë, ne do të flasim rreth Ali ibnu Ebi Talibit dhe lidhjeve të tij me Zotin. Ai lutej shumë, e përmendte Zotin shpesh, lexonte Kuran etj... Këto lidhje të tij me Zotin dhe fenë e Tij, pasqyroheshin fuqishëm dhe në marrëdhëniet e tij bashkëshortore dhe familjare.

Si arriti Ali ibnu Ebi Talibi që t’i zgjidhë problemet bashkëshortore me anë të besimit?
Sot, institucionet dhe qendrat e rehabilitimit aplikojnë metoda të ndryshme për t’u ardhur në ndihmë përdoruesve të drogës. Ndërkohë që unë njoh një qendër e cila ndihmon përdoruesit e drogës të largohen prej saj me anë të besimit. Me këtë mënyrë, kjo qendër ka korrur sukses të madh dhe ka ndihmuar shumë përdorues droge të shpëtojnë nga kthetrat e saj.
Kështu, besimi është një mënyrë shumë frytdhënëse për zgjidhjen e problemeve dhe këtë e mësojmë më së miri në jetëshkrimin e Ali ibnu Ebi Talibit. Le t’i kthehemi jetëshkrimit të tij ku do të përmendim dhe mënyrën se si e përqafoi Aliu islamin.

Profeti a.s orienton Aliun dhe Fatimen drejt zgjidhjes
Një ditë, Fatimeja i ankohet burrit të saj Aliut për lodhjen, fukarallëkun dhe vuajtjet e shumta. Ajo i tregoi dhe gishtat dhe duart e raskapitura dhe gjithë kallo, me të cilat bluante elbin. Duke ditur që të dërguarit të Zotit dhe babait të saj i vinin skllevër dhe robinja shpesh herë, ajo iu lut Aliut që të shkonte tek ai dhe t’i kërkonte një robinjë për t’a ndihmuar në punët e shtëpisë.
Aliu uli kokën i menduar dhe nuk vajti t’i kërkojë të dërguarit të Zotit një shërbëtore.
Duke e parë që Aliut i vinte zor për këtë, Fatimeja i tha:”Nëse ty të vjen zor, do të shkoj unë t’ia kërkoj.”
Ajo shkoi tek babai i saj, e përshëndeti, u ul pranë tij, por i erdhi zor që t’i kërkonte shërbëtore. Kështu u kthye në shtëpi pa i kërkuar gjë. Kur e pa Aliu e pyeti:”A i kërkove shërbëtore dhe nuk të dha?”
Fatimeja i tha:”Për Zotin më erdhi turp që t’i kërkoja shërbëtore!” Ajo u përpoq sërish por përsëri i erdhi zor.
Profeti a.s e kishte kuptuar diçka të tillë, pasi e dinte se si mendon Fatimeja. Kështu, ai i vajti një ditë në shtëpinë e saj dhe e gjeti bashkë me Aliun. Me të hyrë brenda, Profeti a.s u tha:”Po ju të dy ç’keni kështu? Çfarë ka ndodhur mes jush?”
Aliu i tha:”Vajza jote Fatimeja kërkon një shërbëtore për shkak se lodhet shumë.”
Fatimeja nuk foli asnjë fjalë.
Duke dashur që marrëdhëniet dhe familjen e tyre ta forcojë me besim, Profeti a.s u tha:”A t’ju tregoj diçka më të mirë se ajo që kërkoni ju? Çdo natë, kur të bini të flini, të thoni tridhjetë e tre herë subhanallah, tridhjetë e tre herë elhamdulil-lah dhe tridhjetë e tre herë Allahu ekber.”
Si Aliu ashtu dhe Fatimeja e vunë në jetë këtë porosi të Profetit a.s. Me kalimin e kohëve, Fatimeja ndjeu që tashmë nuk kishte nevojë për shërbëtore dhe se i përballonte të gjithë punët e shtëpisë e vetme. Kështu, të përkujtosh Zotin dhe ta madhërosh Atë, të qetëson zemrën dhe të ndihmon në zgjidhjen e halleve dhe problemeve. Zgjidhjen e problemeve dhe telasheve të shumta të jetës, me anë të besimit, e mësojmë nga jetëshkrimi i vetë të dërguarit të Zotit a.s.
Një gjeneral amerikan tregon shkakun e përqafimit të islamit dhe thotë:”Ndodhesha i ulur para televizorit, duke ndërruar kanalet nga njëri tek tjetri. Në një moment, një nga kanalet informativë amerikanë, po transmetonte pamje të faljes së muslimanëve në Meke gjatë muajit të Ramazanit. Sipas spikerit ishin mbi dy milionë njerëz që faleshin. Imami u ngrit dhe pasi u tha muslimanëve “Drejtohuni” dhe për pesë sekonda të gjithë ishin gati dhe filluan të faleshin. Me një fjalë të vetme, mbi dy milionë njerëz qëndruan në këmbë, u rrjeshtuan në rrjeshta të rregullt dhe filluan të falen pas imamit. E gjitha kjo, në një kohë rekord. Një fe që ka një disiplinë të tillë qenka fe e fuqishme. Nëse do të kisha njëmijë ushtarë, do më nevojiteshin e pakta pesëmbëdhjetë sekonda derisa t’i rrjeshtoj. Ndërkohë që dy milionë njerëz rreshtohen në rreshta të drejtë për pesë sekonda. Kështu pranova islamin.”

Si e përqafoi islamin Ali ibnu Ebi Talib?
Kur Profetit a.s iu transmetua zbulesa hyjnore, Aliu ishte dhjetë vjeç. Një ditë, ai hyri në dhomën ku gjendej Profeti a.s me Hadixhen dhe i gjeti të dy duke u falur. Pasi ata përfunduan, ai i pyeti gjithë kureshtje:”Çfarë po bënit?”
Profeti a.s i tha:”O Ali! Kjo është një fe e re dhe e ndryshme nga feja e të parëve tanë. A je gati që t’a pranosh këtë fe o Ali?”
Këto fjalë u shkëmbyen ditën e hënë dhe Aliu të martën pranoi dhe deklaroi se nuk ka zot tjetër perveç Allahut.
Zgjidhjen e problemeve me anë të besimit, Ali ibnu Ebi Talibi e bënte pasi ishte rritur dhe edukuar në shkollën e besimit, atë të profetit Muhamed a.s.
Vallë çfarë e bën besimtarin të qëndrojë i patundur dhe rezistent përballë gjithë këtyre problemeve ekonomike, politike, shoqërore, edukative ...? Çfarë e bën atë që në kulmin e sprovave dhe halleve, të jetë optimist dhe të dijë të buzëqeshë?
Padyshim që është besimi i cili kultivon thellë në zemër bindjen dhe shpresën. Besimi e bën muslimanin të qëndrueshëm në parimet që ka përqafuar dhe triumfator ndaj sfidave që e rrethojnë.
Si emigroi Aliu për në Medine?
Ali ibnu Ebi Talibi ka një histori të bukur ditën që Profeti a.s emigroi për në Medine. Profeti a.s e zgjodhi atë që të flerë në shtratin e tij ditën që u largua nga Meka. Me t’u larguar i dërguari i Zotit, Aliu doli nga shtëpia dhe filloi të kthejë amanetet të cilat idhujtarët i kishin lënë në mirëbesim tek Profeti a.s.
Është për t’u ndalur dhe për ta studiuar këtë rast të rrallë dhe të veçantë. A e imagjinoni dot Aliu r.a duke rendur shtëpi më shtëpi për të kthyer amanetet? Ishte një sakrificë e pashembullt në historinë njerëzore. Shpesh herë, kur flasim mbi emigrimin e Profetit a.s, e harrojmë sakrificën e Aliut dhe faktin që për të emigruar në Medine, atij iu desh të udhëtojë i vetëm dhe në këmbë.
Për të arritur shëndoshë e mirë pa u vënë re nga idhujtarët, ai kishte vendosur një plan të studiuar mirë. Natën ai e kishte planifikuar për të udhëtuar, kurse ditën flinte dhe pushonte. Vazhdoi për ditë të tëra në këtë gjendje, derisa arriti në Medine. Kur e njoftuan të dërguarin e Zotit se ka arritur, ai u gëzua shumë dhe u kërkoi që t’ia sillnin ta shohë. Shokët i thanë:”Nuk ka mundësi të vijë, pasi i janë ënjtur këmbët për shkak të udhëtimit.”
Profeti a.s u tha:”Do shkoj unë tek ai atëherë.”
Kur e pa të shtrirë dhe të sfilitur, Profeti a.s e përqafoi me mall, e vendosi dorën e tij mbi këmbët e sëmura dhe u lut që Zoti ta shërojë sa më shpejt.
Tregon Aliu:”Kur më preku i dërguari i Zotit me dorë, mu largua dhimbja.”
Shohim që Aliu edhe sëmundjet e tij organike dhe fizike i shëronte me besim dhe bindje.
Besimi është ilaçi shërues i të gjithë sëmundjeve nga të cilat vuajmë sot, sëmundjet politike, shoqërore, ekonomike, edukative etj... Kjo nuk do të thotë që të mos marrim në konsideratë metodat e tjera, por duhet që ilaçin e besimit të mos e shpërfillim dhe neglizhojmë asnjëherë.

Si t’i zgjidhim problemet tona me besim
Më kujtohet një herë që gjatë Haxhit, një nga haxhilerët humbi nënën gjatë Tavafit. Duke qenë se e ëma ishte e moshuar dhe turma e njerëzve ishte e madhe, ai e humbi nënën nga sytë. Përveç moshës së shtyrë, ajo vuante nga tensioni i gjakut dhe sheqeri. Djali i saj erdhi tek ne duke qarë dhe duke na thënë se e kishte kërkuar në çdo qoshe.
Ne i thamë:”Shko tek pusi i zemzemit, pij ujë dhe kërkoje atje!”
Ai na tha:”Unë ju them që kam humbur nënën, kurse ju më thoni të shkoj të pij ujë zemzemi!”
Unë i thashë:”Po. A nuk thotë Profeti a.s:” Uji i Zemzemit, është i dobishëm   për çfarëdo qëllimi që të pihet”
Çfarëdo t’i kërkosh Zotit ndërkohë që pin ujë zemzemi, Ai do të ta japë. Nëse i kërkon që të gjesh nënën, të jesh i bindur që do ta gjesh.”
Me këto fjalë, ai u nis për tek pusi i zemzemit dhe duke pirë ujë u lut:”O Zot më bashko me nënën pranë Qabes!”
Vetë ai tregon:”Pas kësaj shkova pranë Qabes pikërisht tek vendi ku e kisha humbur nga sytë nënën, duke vajtur tek kodra Safa. Atje u ula duke pritur. Pa kaluar disa minuta, u befasova kur pashë nënën para meje. E morra dhe u ktheva tek shokët e tjerë.”
Pasi erdhi tek ne, na tha:”Për Zotin nuk më kishte vajtur në mendje që uji i zemzemit të ketë një efekt të tillë!”
Unë i thashë:”Po o vëlla! Ne duhet të mësohemi që çdo hall dhe problem, ta zgjidhim me besim.”
Në një ndodhi tjetër mes Profetit a.s, Aliut dhe Fatimes, vihet re tendenca e të dërguarit të Zotit për të edukuar vajzën e tij dhe Aliun me besim dhe bindje ndaj Zotit.
Një natë vonë, i dërguari i Zotit hyri në shtëpinë e tyre dhe u tha:”çohuni të faleni!” dhe pas pak doli dhe vajti në shtëpinë e tij. Duke mos dëgjuar asnjë zë dhe pëshpërimë, Profeti a.s vajti sërish në dhomën e tyre dhe u tha:”çohuni të faleni!”
Tregon Fatimeja:”Unë u ngrita dhe i thashë duke fërkuar sytë:”O i dërguar i Zotit! Për Zotin nuk falim më shumë se farzet. Shpirtrat tanë janë në dorën e Zotit, nëse Ai dëshiron na zgjon.”
Profeti a.s u largua duke përplasur pëllëmbën për kofshës së këmbës së tij dhe duke thënë:” Për Zotin nuk falim më shumë se farzet. Shpirtrat tanë janë në dorën e Zotit, nëse Ai dëshiron na zgjon! “por njeriu kundërshton më tepër se çdo krijesë tjetër.” (Kehf 53)
Me këtë qëndrim, Profeti a.s sikur e përgatiste këtë shtëpi për të qenë lidere dhe për të monitoruar fitnen dhe trazirat që do të ndodhnin më vonë mes Aliut dhe Muavijes.

Besimi të shërben dhe të mbron në kohë krizash
Sa më shumë t’i edukojmë fëmijët tanë me besim dhe bindje ndaj Zotit të madhëruar, aq më shumë i përgatisim për të ardhmen. Nëse dikush prej nesh përjeton kohë dhe momente krizash dhe telashesh, kush është ai që do e nxjerrë dhe përkrahë? Padyshim që besimi dhe lidhjet e tij me Zotin.
Profetin Junus a.s e gëlltiti balena dhe qëndroi në barkun e saj për tre ditë. Ai qëndroi për tre ditë në tre errësira, atë të barkut të balenës, errësirën e oqeanit dhe errësirën e natës. Nëse dikush prej nesh do të izolohej në një hotel pesë yjesh, do të ndihej keq, ç’mendoni për një njeri që qëndron tre ditë në barkun e balenës?!
Thotë Zoti në Kuran:”dhe, po të mos ishte nga ata që i luten Allahut, me siguri do të mbetej në barkun e saj deri në Ditën e Ringjalljes.” (Saffat: 143-144)
Nëse Junusi nuk do të ishte nga ata që e lusin Zotin, i falen dhe e madhërojnë Atë, do të kishte mbetur në barkun e balenës.
Profeti a.s e përshkruan këtë botë si burgun e besimtarit dhe parajsën e jobesimtarit. Kjo pasi besimtari ndihet i privuar nga disa kënaqësi të kësaj bote, ndërkohë që jobesimtari nuk e ka këtë. Por këto privime, do të kthehen në liri të plotë në xhenet, ku besimtari do të shëtisë në lulishtet dhe mrekullitë e xhenetit sipas dëshirës. Ndërkohë që jobesimtari nuk do gëzojë asnjëlloj lirie.
Rreth hadithit të Profetit a.s:”Kjo botë është burgu i besimtarit dhe parajsa e jobesimtarit.” Rrëfehet një ndodhi e veçantë me imam Razin.
Imam Raziu është një nga dijetarët e rrallë të umetit musliman. Ai ishte elegant, vishej bukur dhe të gjithë e donin. Një ditë, teksa dilte nga xhamia, u përball me një jomusliman, të veshur keq dhe në gjendje të rënduar ekonomike. Jomuslimani e pa Imam Raziun dhe i tha: ”Profeti juaj thotë se kjo botë është burgu i besimtarit dhe parajsa e jobesimtarit. Në çfarë burgu ndodhesh ti me këto të mira dhe në çfarë parajse ndodhem unë me këto vuajtje?” Përgjigjja e Imam Raziut ishte shumë e bukur dhe kumptimplote. Ai i tha: ”O filan! Mirësitë që më ka dhënë Zoti në këtë botë, po t’i krahasojmë me mirësitë që ka përgatitur për mua në Xhennet, duken si kushtet e një burgu. Kurse vuajtjet dhe telashet e tua në këtë botë, po të krahasohen me vuajtjet dhe dhimbjet që ka përgatitur Zoti për jobesimtarët në botën tjetër, janë si parajsë për ty.”
Jetëshkrimi i imam Aliut na mëson dhe edukon me frymën që problemet dhe hallet tona t’i zgjidhim me besim dhe përkushtim në Zotin e madhëruar. Ai na mëson që fëmijët tanë dhe brezat e ardhshëm t’i edukojmë me frymën e besimit. Ai na mëson që edhe problemet madhore dhe shtetërore, t’i administrojmë me besim. Vetëm me besim ne do të kemi sukses dhe triumfojmë.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 11
Titulli: Ali ibnu Ebi Talib i zgjidh problemet me besim
Prezantues: Xhasim El-Mutava

Kjo temë do të përqendrohet mbi faktin se si reagonte Ali ibnu Ebi Talib në raste problemesh familjare dhe çfarë rruge ndiqte për zgjidhjen e tyre.
Njeriut mund t’i kujtohet historia e një populli të caktuar, kur shikon gërmadhat dhe kalatë e tyre. Më vonë ai i harron të gjitha dhe nuk kujtohet për to.
Historia e vetme që nuk harrohet është ajo që shkruan dhe e bënë të përjetshme shokët dhe bashkëkohësit e   të dërguarit të Zotit a.s. Historia dhe arritjet e tyre janë të ruajtura dhe do të kujtohen deri Ditën e Kijametit.
Në këtë temë, ne do të flasim rreth Ali ibnu Ebi Talibit dhe lidhjeve të tij me Zotin. Ai lutej shumë, e përmendte Zotin shpesh, lexonte Kuran etj... Këto lidhje të tij me Zotin dhe fenë e Tij, pasqyroheshin fuqishëm dhe në marrëdhëniet e tij bashkëshortore dhe familjare.

Si arriti Ali ibnu Ebi Talibi që t’i zgjidhë problemet bashkëshortore me anë të besimit?
Sot, institucionet dhe qendrat e rehabilitimit aplikojnë metoda të ndryshme për t’u ardhur në ndihmë përdoruesve të drogës. Ndërkohë që unë njoh një qendër e cila ndihmon përdoruesit e drogës të largohen prej saj me anë të besimit. Me këtë mënyrë, kjo qendër ka korrur sukses të madh dhe ka ndihmuar shumë përdorues droge të shpëtojnë nga kthetrat e saj.
Kështu, besimi është një mënyrë shumë frytdhënëse për zgjidhjen e problemeve dhe këtë e mësojmë më së miri në jetëshkrimin e Ali ibnu Ebi Talibit. Le t’i kthehemi jetëshkrimit të tij ku do të përmendim dhe mënyrën se si e përqafoi Aliu islamin.

Profeti a.s orienton Aliun dhe Fatimen drejt zgjidhjes
Një ditë, Fatimeja i ankohet burrit të saj Aliut për lodhjen, fukarallëkun dhe vuajtjet e shumta. Ajo i tregoi dhe gishtat dhe duart e raskapitura dhe gjithë kallo, me të cilat bluante elbin. Duke ditur që të dërguarit të Zotit dhe babait të saj i vinin skllevër dhe robinja shpesh herë, ajo iu lut Aliut që të shkonte tek ai dhe t’i kërkonte një robinjë për t’a ndihmuar në punët e shtëpisë.
Aliu uli kokën i menduar dhe nuk vajti t’i kërkojë të dërguarit të Zotit një shërbëtore.
Duke e parë që Aliut i vinte zor për këtë, Fatimeja i tha:”Nëse ty të vjen zor, do të shkoj unë t’ia kërkoj.”
Ajo shkoi tek babai i saj, e përshëndeti, u ul pranë tij, por i erdhi zor që t’i kërkonte shërbëtore. Kështu u kthye në shtëpi pa i kërkuar gjë. Kur e pa Aliu e pyeti:”A i kërkove shërbëtore dhe nuk të dha?”
Fatimeja i tha:”Për Zotin më erdhi turp që t’i kërkoja shërbëtore!” Ajo u përpoq sërish por përsëri i erdhi zor.
Profeti a.s e kishte kuptuar diçka të tillë, pasi e dinte se si mendon Fatimeja. Kështu, ai i vajti një ditë në shtëpinë e saj dhe e gjeti bashkë me Aliun. Me të hyrë brenda, Profeti a.s u tha:”Po ju të dy ç’keni kështu? Çfarë ka ndodhur mes jush?”
Aliu i tha:”Vajza jote Fatimeja kërkon një shërbëtore për shkak se lodhet shumë.”
Fatimeja nuk foli asnjë fjalë.
Duke dashur që marrëdhëniet dhe familjen e tyre ta forcojë me besim, Profeti a.s u tha:”A t’ju tregoj diçka më të mirë se ajo që kërkoni ju? Çdo natë, kur të bini të flini, të thoni tridhjetë e tre herë subhanallah, tridhjetë e tre herë elhamdulil-lah dhe tridhjetë e tre herë Allahu ekber.”
Si Aliu ashtu dhe Fatimeja e vunë në jetë këtë porosi të Profetit a.s. Me kalimin e kohëve, Fatimeja ndjeu që tashmë nuk kishte nevojë për shërbëtore dhe se i përballonte të gjithë punët e shtëpisë e vetme. Kështu, të përkujtosh Zotin dhe ta madhërosh Atë, të qetëson zemrën dhe të ndihmon në zgjidhjen e halleve dhe problemeve. Zgjidhjen e problemeve dhe telasheve të shumta të jetës, me anë të besimit, e mësojmë nga jetëshkrimi i vetë të dërguarit të Zotit a.s.
Një gjeneral amerikan tregon shkakun e përqafimit të islamit dhe thotë:”Ndodhesha i ulur para televizorit, duke ndërruar kanalet nga njëri tek tjetri. Në një moment, një nga kanalet informativë amerikanë, po transmetonte pamje të faljes së muslimanëve në Meke gjatë muajit të Ramazanit. Sipas spikerit ishin mbi dy milionë njerëz që faleshin. Imami u ngrit dhe pasi u tha muslimanëve “Drejtohuni” dhe për pesë sekonda të gjithë ishin gati dhe filluan të faleshin. Me një fjalë të vetme, mbi dy milionë njerëz qëndruan në këmbë, u rrjeshtuan në rrjeshta të rregullt dhe filluan të falen pas imamit. E gjitha kjo, në një kohë rekord. Një fe që ka një disiplinë të tillë qenka fe e fuqishme. Nëse do të kisha njëmijë ushtarë, do më nevojiteshin e pakta pesëmbëdhjetë sekonda derisa t’i rrjeshtoj. Ndërkohë që dy milionë njerëz rreshtohen në rreshta të drejtë për pesë sekonda. Kështu pranova islamin.”

Si e përqafoi islamin Ali ibnu Ebi Talib?
Kur Profetit a.s iu transmetua zbulesa hyjnore, Aliu ishte dhjetë vjeç. Një ditë, ai hyri në dhomën ku gjendej Profeti a.s me Hadixhen dhe i gjeti të dy duke u falur. Pasi ata përfunduan, ai i pyeti gjithë kureshtje:”Çfarë po bënit?”
Profeti a.s i tha:”O Ali! Kjo është një fe e re dhe e ndryshme nga feja e të parëve tanë. A je gati që t’a pranosh këtë fe o Ali?”
Këto fjalë u shkëmbyen ditën e hënë dhe Aliu të martën pranoi dhe deklaroi se nuk ka zot tjetër perveç Allahut.
Zgjidhjen e problemeve me anë të besimit, Ali ibnu Ebi Talibi e bënte pasi ishte rritur dhe edukuar në shkollën e besimit, atë të profetit Muhamed a.s.
Vallë çfarë e bën besimtarin të qëndrojë i patundur dhe rezistent përballë gjithë këtyre problemeve ekonomike, politike, shoqërore, edukative ...? Çfarë e bën atë që në kulmin e sprovave dhe halleve, të jetë optimist dhe të dijë të buzëqeshë?
Padyshim që është besimi i cili kultivon thellë në zemër bindjen dhe shpresën. Besimi e bën muslimanin të qëndrueshëm në parimet që ka përqafuar dhe triumfator ndaj sfidave që e rrethojnë.
Si emigroi Aliu për në Medine?
Ali ibnu Ebi Talibi ka një histori të bukur ditën që Profeti a.s emigroi për në Medine. Profeti a.s e zgjodhi atë që të flerë në shtratin e tij ditën që u largua nga Meka. Me t’u larguar i dërguari i Zotit, Aliu doli nga shtëpia dhe filloi të kthejë amanetet të cilat idhujtarët i kishin lënë në mirëbesim tek Profeti a.s.
Është për t’u ndalur dhe për ta studiuar këtë rast të rrallë dhe të veçantë. A e imagjinoni dot Aliu r.a duke rendur shtëpi më shtëpi për të kthyer amanetet? Ishte një sakrificë e pashembullt në historinë njerëzore. Shpesh herë, kur flasim mbi emigrimin e Profetit a.s, e harrojmë sakrificën e Aliut dhe faktin që për të emigruar në Medine, atij iu desh të udhëtojë i vetëm dhe në këmbë.
Për të arritur shëndoshë e mirë pa u vënë re nga idhujtarët, ai kishte vendosur një plan të studiuar mirë. Natën ai e kishte planifikuar për të udhëtuar, kurse ditën flinte dhe pushonte. Vazhdoi për ditë të tëra në këtë gjendje, derisa arriti në Medine. Kur e njoftuan të dërguarin e Zotit se ka arritur, ai u gëzua shumë dhe u kërkoi që t’ia sillnin ta shohë. Shokët i thanë:”Nuk ka mundësi të vijë, pasi i janë ënjtur këmbët për shkak të udhëtimit.”
Profeti a.s u tha:”Do shkoj unë tek ai atëherë.”
Kur e pa të shtrirë dhe të sfilitur, Profeti a.s e përqafoi me mall, e vendosi dorën e tij mbi këmbët e sëmura dhe u lut që Zoti ta shërojë sa më shpejt.
Tregon Aliu:”Kur më preku i dërguari i Zotit me dorë, mu largua dhimbja.”
Shohim që Aliu edhe sëmundjet e tij organike dhe fizike i shëronte me besim dhe bindje.
Besimi është ilaçi shërues i të gjithë sëmundjeve nga të cilat vuajmë sot, sëmundjet politike, shoqërore, ekonomike, edukative etj... Kjo nuk do të thotë që të mos marrim në konsideratë metodat e tjera, por duhet që ilaçin e besimit të mos e shpërfillim dhe neglizhojmë asnjëherë.

Si t’i zgjidhim problemet tona me besim
Më kujtohet një herë që gjatë Haxhit, një nga haxhilerët humbi nënën gjatë Tavafit. Duke qenë se e ëma ishte e moshuar dhe turma e njerëzve ishte e madhe, ai e humbi nënën nga sytë. Përveç moshës së shtyrë, ajo vuante nga tensioni i gjakut dhe sheqeri. Djali i saj erdhi tek ne duke qarë dhe duke na thënë se e kishte kërkuar në çdo qoshe.
Ne i thamë:”Shko tek pusi i zemzemit, pij ujë dhe kërkoje atje!”
Ai na tha:”Unë ju them që kam humbur nënën, kurse ju më thoni të shkoj të pij ujë zemzemi!”
Unë i thashë:”Po. A nuk thotë Profeti a.s:” Uji i Zemzemit, është i dobishëm   për çfarëdo qëllimi që të pihet”
Çfarëdo t’i kërkosh Zotit ndërkohë që pin ujë zemzemi, Ai do të ta japë. Nëse i kërkon që të gjesh nënën, të jesh i bindur që do ta gjesh.”
Me këto fjalë, ai u nis për tek pusi i zemzemit dhe duke pirë ujë u lut:”O Zot më bashko me nënën pranë Qabes!”
Vetë ai tregon:”Pas kësaj shkova pranë Qabes pikërisht tek vendi ku e kisha humbur nga sytë nënën, duke vajtur tek kodra Safa. Atje u ula duke pritur. Pa kaluar disa minuta, u befasova kur pashë nënën para meje. E morra dhe u ktheva tek shokët e tjerë.”
Pasi erdhi tek ne, na tha:”Për Zotin nuk më kishte vajtur në mendje që uji i zemzemit të ketë një efekt të tillë!”
Unë i thashë:”Po o vëlla! Ne duhet të mësohemi që çdo hall dhe problem, ta zgjidhim me besim.”
Në një ndodhi tjetër mes Profetit a.s, Aliut dhe Fatimes, vihet re tendenca e të dërguarit të Zotit për të edukuar vajzën e tij dhe Aliun me besim dhe bindje ndaj Zotit.
Një natë vonë, i dërguari i Zotit hyri në shtëpinë e tyre dhe u tha:”çohuni të faleni!” dhe pas pak doli dhe vajti në shtëpinë e tij. Duke mos dëgjuar asnjë zë dhe pëshpërimë, Profeti a.s vajti sërish në dhomën e tyre dhe u tha:”çohuni të faleni!”
Tregon Fatimeja:”Unë u ngrita dhe i thashë duke fërkuar sytë:”O i dërguar i Zotit! Për Zotin nuk falim më shumë se farzet. Shpirtrat tanë janë në dorën e Zotit, nëse Ai dëshiron na zgjon.”
Profeti a.s u largua duke përplasur pëllëmbën për kofshës së këmbës së tij dhe duke thënë:” Për Zotin nuk falim më shumë se farzet. Shpirtrat tanë janë në dorën e Zotit, nëse Ai dëshiron na zgjon! “por njeriu kundërshton më tepër se çdo krijesë tjetër.” (Kehf 53)
Me këtë qëndrim, Profeti a.s sikur e përgatiste këtë shtëpi për të qenë lidere dhe për të monitoruar fitnen dhe trazirat që do të ndodhnin më vonë mes Aliut dhe Muavijes.

Besimi të shërben dhe të mbron në kohë krizash
Sa më shumë t’i edukojmë fëmijët tanë me besim dhe bindje ndaj Zotit të madhëruar, aq më shumë i përgatisim për të ardhmen. Nëse dikush prej nesh përjeton kohë dhe momente krizash dhe telashesh, kush është ai që do e nxjerrë dhe përkrahë? Padyshim që besimi dhe lidhjet e tij me Zotin.
Profetin Junus a.s e gëlltiti balena dhe qëndroi në barkun e saj për tre ditë. Ai qëndroi për tre ditë në tre errësira, atë të barkut të balenës, errësirën e oqeanit dhe errësirën e natës. Nëse dikush prej nesh do të izolohej në një hotel pesë yjesh, do të ndihej keq, ç’mendoni për një njeri që qëndron tre ditë në barkun e balenës?!
Thotë Zoti në Kuran:”dhe, po të mos ishte nga ata që i luten Allahut, me siguri do të mbetej në barkun e saj deri në Ditën e Ringjalljes.” (Saffat: 143-144)
Nëse Junusi nuk do të ishte nga ata që e lusin Zotin, i falen dhe e madhërojnë Atë, do të kishte mbetur në barkun e balenës.
Profeti a.s e përshkruan këtë botë si burgun e besimtarit dhe parajsën e jobesimtarit. Kjo pasi besimtari ndihet i privuar nga disa kënaqësi të kësaj bote, ndërkohë që jobesimtari nuk e ka këtë. Por këto privime, do të kthehen në liri të plotë në xhenet, ku besimtari do të shëtisë në lulishtet dhe mrekullitë e xhenetit sipas dëshirës. Ndërkohë që jobesimtari nuk do gëzojë asnjëlloj lirie.
Rreth hadithit të Profetit a.s:”Kjo botë është burgu i besimtarit dhe parajsa e jobesimtarit.” Rrëfehet një ndodhi e veçantë me imam Razin.
Imam Raziu është një nga dijetarët e rrallë të umetit musliman. Ai ishte elegant, vishej bukur dhe të gjithë e donin. Një ditë, teksa dilte nga xhamia, u përball me një jomusliman, të veshur keq dhe në gjendje të rënduar ekonomike. Jomuslimani e pa Imam Raziun dhe i tha: ”Profeti juaj thotë se kjo botë është burgu i besimtarit dhe parajsa e jobesimtarit. Në çfarë burgu ndodhesh ti me këto të mira dhe në çfarë parajse ndodhem unë me këto vuajtje?” Përgjigjja e Imam Raziut ishte shumë e bukur dhe kumptimplote. Ai i tha: ”O filan! Mirësitë që më ka dhënë Zoti në këtë botë, po t’i krahasojmë me mirësitë që ka përgatitur për mua në Xhennet, duken si kushtet e një burgu. Kurse vuajtjet dhe telashet e tua në këtë botë, po të krahasohen me vuajtjet dhe dhimbjet që ka përgatitur Zoti për jobesimtarët në botën tjetër, janë si parajsë për ty.”
Jetëshkrimi i imam Aliut na mëson dhe edukon me frymën që problemet dhe hallet tona t’i zgjidhim me besim dhe përkushtim në Zotin e madhëruar. Ai na mëson që fëmijët tanë dhe brezat e ardhshëm t’i edukojmë me frymën e besimit. Ai na mëson që edhe problemet madhore dhe shtetërore, t’i administrojmë me besim. Vetëm me besim ne do të kemi sukses dhe triumfojmë.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
   
Shtëpitë e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 25
Titulli: Sahabe të përgëzuar me xhenet
Prezantues: Xhasim El-Mutava


Në këtë temë do të flasim mbi disa sahabe të tjerë të cilët Profeti a.s i përgëzoi me xhenet. Një prej tyre është dhe Umu Sulejm. Burri i saj ishte Ebu Talha, Zoti qoftë i kënaqur me të. Ata nuk kishin veçse një djalë. Një ditë djali i saj u sëmur, ndërkohë që burri i saj ndodhej jashtë shtëpisë. Sëmundja u rëndua dhe djali i tyre i vetëm ndërroi jetë.
Atë ditë Ebu Talha ishte agjërueshëm. Kur u kthye në mbrëmje për të ngrënë iftar, ai pyeti mbi djalin e sëmurë. Umu Sulejm i tha:”Asnjëherë nuk ka qenë më mirë se ç'është tani.”
Ebu Talha hëngri iftar dhe pasi pushoi dhe fjeti me të shoqen, Umu Sulejm i tha:"O Ebu Talha:"Nëse dikush të ka dhënë diçka hua dhe pas njëfarë kohe t’a kërkon sërish, çfarë do të bëje?"
Ebu Talha i tha:”Do ia jap menjëherë.”
Atëherë Umu Sulejm   tha:"Atëherë mbështetju Zotit të madhëruar për djalin që të morri."
Ebu Talha e kuptoi qëllimin e të shoqes dhe u zemërua mbi faktin që ajo nuk e kishte lajmëruar më parë mbi vdjekjen e djalit të tyre.
Të nesërmen, Ebu Talha u ngrit dhe vajti në xhami për të falur namazin e sabahut. Ai i tregoi të dërguarit të Zotit gjithçka që kishte ndodhur një natë më parë.
Profeti a.s i tha:”Vetë Zoti i madhëruar është çuditur me atë që bëtë ju mbrëmë dhe Ai ua ka bekuar këtë natë!”
Por a e dini se si i bekoi atë natë Zoti?
Atë natë, Umu Sulejm kishte mbetur shtatzanë dhe pas nëntë muajsh lindi një djalë të cilin Ebu Talha e quajti Abdullah.
Abdullahu u rrit, u martua dhe i lindën dhjetë djem, të gjithë hafizë. Bereqeti i asaj nate e pati efektin edhe në pasardhësit e Ebu Talhas. Ky ishte shpërblimi me të cilin Zoti i shpërbleu për durimin e tyre.
Umu Sulejm pati dhe disa qëndrime të tjera me të dërguarin e Zotit a.s.
Në betejën e Hunejnit, ajo kishte vendosur një hanxhar të madh në mes. Kur e pa burri i saj, i tha Profetit a.s:" O i dërguar i Zotit! Shiko se çfarë po bën Umu Sulejm!”
Kur e pa Profeti a.s e pyeti:”Përse e bën këtë o Umu Sulejm?”
Ajo i tha:”Dua të të mbroj ty o i dërguar i Zotit.”
Kurse gjatë betejës së Bedrit, ajo mjekonte dhe kujdesej për të plagosurit, bashkë me Aishen, Zoti qoftë i kënaqur me të.
Para se të martohej me Ebu Talhan, ajo ishte e martuar me Malik ibnu Nadr. Kur ajo pranoi islamin, u nda nga burri i saj, ngaqë ai ishte mushrik, pagan.  
Kur u nda nga Mali ibnu Nadr, ishte Ebu Talha ai që kërkoi dorën e saj. Ebu Talha asokohe nuk ishte musliman. Kur i kërkoi të martohej, ajo i tha:"O Ebu Talha! Zoti që adhuron ti, është prodhuar nga duart e filanit. Si pranon ta adhurosh diçka të prodhuar nga duart e njeriut?!"
Ebu Talha i tha:"Ke të drejtë, por unë dua të martohem me ty."
Umu Sulejm i tha:"Unë jam dakort, por më parë duhet të pranosh islamin. Le të jetë islami, dhurata ime e martesës."
Ebu Talha e pranoi këtë kusht dhe pasi përqafoi islami, u martua me Umu Sulejm.
Kjo ishte një martesë e bekuar, martesë e cila u bë shkas që dikush të pranojë islamin. Ku ka dhuratë martese më të shtrenjtë dhe të bukur, se ajo që bëhet shkas që dikush të pranojë fenë e Zotit!
Veç sa përmendëm, Umu Sulejm njihet dhe për guximin dhe kureshtjen e madhe për të ditur çdo gjë. Ajo njihet për pyetjet e shumta të cilat ia drejtonte të dërguarit të Zotit a.s. Motoja e saj në shuarjen e kureshtjes dhe dëshirës për të përftuar dije ishte:"Nuk ka ndrojtje në çështjet fetare."
Ishte Umu Sulejm ajo që e pyeste Profetin a.s edhe mbi çështje intime, që kanë të bëjnë me natyrën e gruas. Profeti a.s i përgjigjej pyetjeve të tilla, madje e lëvdonte Umu Sulejmin për guximin e saj.

Një nga ata që janë përgëzuar me xhenet, është dhe një beduin. Ai ishte interesuar mbi islamin dhe gjatë betejës së Hajberit u takua me Profetin a.s dhe përqafoi islamin. Madje, Profeti a.s dhe muslimanët i caktojnë një pjesë nga plaçka e luftës, por ai u thotë:”Jo për Zotin, nuk është ky qëllimi për të cilin kam ardhur. Qëllimi për të cilin kam ardhur është që të më godasë një shigjetë mu këtu (në fyt) dhe të më dalë këtu (pas shpine).”
Vetëm pak kohë më pas, vjen një shigjetë dhe e godet në vendin ku e deshte. Kur e pa Profeti a.s i çuditur i   pyeti shokët:”A ai është?”   “Po o i dërguar i Zotit” i thanë. Profeti a.s tha:”U tregua i sinqertë me Zotin dhe Zoti ia plotësoi atë që deshte.”            

Harithe ibnu Suraka, i përgëzuar me xhenet
Nga të përgëzuarit me xhenet është dhe Harithe ibnu Suraka. Ai morri pjesë në betejën e Bedrit dhe para se të fillojë lufta, vjen një shigjetë dhe e godet Harithen, duke e lënë të vrarë.
Pas betejës, nëna e Harithes vajti duke qarë tek Profeti a.s dhe e pyeti:”O i dërguar i Zotit. A është Harithe në xhenet dhe të gëzohem, apo diku tjetër dhe ta qaj?” Profeti a.s ia ktheu:”A je në vete o nëna e Harithes? Nuk ka vetëm një xhenet, por janë shumë xhenete dhe djali yt ka fituar xhenetin Firdeus.”
Secili prej nesh uron që të fitojë xhenetin Firdeus.

Umejr ibnul Hamam nga të përgëzuarit me xhenet
Nga të përgëzuarit me xhenet është dhe Umejr ibnul Hamam.
Para betejës së Uhudit, ai po bisedonte me Profetin a.s dhe gjatë bisedës e pyeti:"O i dërguar i Zotit! A është gjerësia e xhenetit sa e qiejve dhe e tokës?" Profeti a.s iu përgjigj:"Ashtu është o Umejr."
Umejr i tha:"Atëherë e meriton që unë të jap jetën për ta fituar xhenetin."
Profeti a.s i tha:"O Umejr, ti je nga banorët e xhenetit."
Në atë kohë, ai po mbante disa kokra hurme në duar. Duke i vështruar me mospërfillje tha:"Të jetoj derisa t’i ha këto hurma, më duket një jetë e gjatë." Kështu i hodhi kokrat e hurmave që mbante në duar dhe u turr drejt armiqve dhe luftoi derisa ra dëshmor.

Një tjetër i përgëzuar me xhenet është dhe Abdullah ibnu Selam. Vetë i dërguar i Zotit ka thënë për të:"Kush dëshiron të shohë një nga banorët e xhenet që ecën mbi tokë, le të shohë Abdullah ibnu Selam."

Nga sahabët e përgëzuar me xhenet është dhe Abdullah ibnul Esirem. Ai është nga ata banorë të xhenetit, të cilët nuk kanë falur qoftë dhe një rekat të vetëm. Ai kurrë nuk ka rënë në sexhde për hir të Zotit dhe as nuk e ka njohur rukunë dhe përuljen. Kjo, pasi ditën që pranoi islamin, morri pjesë në një betejë me muslimanët dhe mbeti i vrarë. Kur e pa Profeti a.s, tha që ai është dëshmor dhe është nga banorët e xhenetit.
Ndërkohë që flasim mbi të përgëzuarit me xhenet, flasim mbi modele të gjallë dhe shembuj që duhen ndjekur. Ne nuk flasim vetëm mbi veprat e tyre heroike. Ajo që është e rëndësishme është të kemi qëllim të pastër dhe të jemi të sinqertë me Zotin e madhëruar. E rëndësishme është që të kënaqim Zotin tonë dhe jo shejtanin e mallkuar.
Kur një burrë kishte puthur një grua të huaj, vajti i penduar tek i dërguari i Zotit dhe i tregoi mbi atë që kishte vepruar. I dërguari i Zotit i tha:"A falesh me ne në xhami?"
Ai tha:"Po."
Atëherë Profeti a.s i tha:"Thotë Zoti i madhëruar:"Me të vërtetë që veprat e mira i shlyejnë ato të këqiat."
Ne duhet të jemi të sinqertë me vetet tona dhe me Zotin. Nëse veprojmë ndonjë gjynah, duhet të shpejtojmë dhe të pendohemi.

Përse Profeti a.s i përgëzonte shokët e tij me xhenet?
Padyshim që me përgëzimin e një sërë sahabëve me xhenet, fshihen qëllime dhe objektiva.
Objektivi i parë: Me qëllim që ta motivonte dhe stimulonte dikë një vepër të caktuar. Duke qenë se disa prej tyre kishin një sjellje pozitive të caktuar, Profeti a.s synonte që atë cilësi dhe sjellje ta bëjë pjesë të jetës së tyre. Kjo me qëllim që ai të bëhej shembull dhe model për brezat e ardhshëm. Prandaj ne duhet ta studiojmë jetëshkrimin e sahabëve, me qëllim që të zbulojmë shumë të fshehta dhe shkakun për të cilin janë përgëzuar me xhenet.
Profeti a.s përgëzoi me xhenet një burrë që kurrë në jetën e tij nuk kishte falur qoftë dhe një rekat të vetëm. Vallë çfarë dëshiron të përçojë tek ne i dërguari i Zotit me diçka të tillë?
Me këtë, ai dëshiron të na tregojë se feja dhe adhurimi i Zotit nuk ka të bëjë me sasinë. Ka shumë njerëz që mburren se ka vajtur mbi tridhjetë herë në Haxh dhe të tjerë se falin kaq dhe aq rekate namaz nate. Në fakt, islami i kushton rëndësinë më të madhe përmbajtjes, cilësisë, sinqeritetit dhe jo sasisë.
Kur imam Ibnu Haxheri komenton hadithin:"Nëse do të peshohej besimi i Ebu Bekrit dhe ai i gjithë umetit, besimi i Ebu Bekrit do të rëndonte më shumë."   thotë:"Ebu Bekri nuk njiihet për namaz të shumtë, agjërim apo për diçka tjetër, por për diçka që mbante në zemër."
Është pikërisht zemra e tij e sinqertë dhe e pastër ajo që i kishte dhënë këto vlera. Është pikërisht siguria, frika, dashuria dhe devocioni, cilësi të cilat e kishin bërë atë të dallohej nga muslimanët e tjerë. Adhurimi që kryhet me zemër, është më i vlefshëm se adhurimi që kryehet me gjymtyrë.
Në shumë hadithe të tjera, Profeti a.s i motivon dhe stimulon muslimanët duke u thënë se xheneti i ka hapur portat për filan   vepër të mirë.
Nga këto vepra të mira është përsëritja e fjalëve të ezanit bashkë me muezinin dhe lutja që thuhet pas dëgjimit të ezanit, lutja që   thuhet pas abdesit – ku Profeti a.s thotë:"Kush e thotë këtë lutje i hapen dyert e xhenetit."
Xheneti ka tetë dyer, ku çdo derë është e përcaktuar për një nga veprat më të mira, si dera Rejjan e cila është dera nga e cila agjëruesit do të hyjnë në xhenet.
Duke marrë informacionin e duhur mbi veprat që e çojnë njeriun drejt xhenetit, atij i shtohet dëshira dhe dashuria për ti vepruar këto vepra.
Për të fituar xhenetin, duhet të lutemi gjithmonë, sidomos pas çdo namazi. Vetë Profeti a.s lutej pas çdo namazi:"O Zot. Unë të kërkoj xhenetin dhe të më udhëzosh drejt atyre fjalëve dhe veprave që më çojnë drejt tij. Gjithashtu të lutem të më mbrosh nga zjarri dhe nga çdo fjalë dhe vepër që më çon drejt tij."
E lusim Zotin që të na udhëzojë të ndjekim udhën e të përgëzuarve me xhenet.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 26
Tema e emisionit: Tendat e xhenetit
Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutava


Në këtë temë do të flasim mbi shtëpitë dhe banesat e të përgëzuarve me xhenet. Ndërkohë që flasim mbi shtëpitë dhe banesat e tyre, na shkon mendja menjëherë tek ato shtëpi prej qerpiçi, të cilat më shumë dukeshin si kasolle se shtëpi. Kur flasim mbi banesat e tyre, menjëherë na shkon mendja tek shkretëtira dhe temperaturat e larta.
Duke pasur parasysh kohën dhe vendin kur kanë jetuar, është normale që uria dhe etja për ujë kanë qenë tipare dalluese të jetë së tyre. Me gjithë këto   vuajte dhe këtë skamje të tejskajshme, ata u rritën dhe u edukuan me moralet më të larta, me të cilat i edukoi i dërguari i Zotit a.s.
Ndërkohë, ne sot jetojmë në kushte komode, në shtëpi luksoze, pranë familjes dhe fëmijëve dhe me një punë të kënaqshme. Nëse ndonjë prej nesh shtrëngohet dhe e gjen veten në vështirësi, përdor gënjeshtrën dhe mashtrimin për të dalë nga sikleti dhe vështirsitë. Po ta pyesësh përse përdori këtë rrugë, ai të përgjigjet se ishte i detyruar nga kushtet dhe   rrethanat. Po në çfarë kushtesh dhe rrethanash iu lejuaka njeriut dhe besimtarit të gënjejë dhe mashtrojë?
Shokët e Profetit a.s jetonin në kushte tepër të vështira dhe përballeshin me një jetesë shumë të rëndë. Megjithatë nuk ia lejonin vetes të gënjenin dhe të mashtronin njëri-tjetrin.
Tregon Aisheja:"Kalonin me muaj të tërë pa u ndezur zjarr në shtëpinë e të dërguarit të Zotit." Kjo nëse tregon mbi diçka, tregon jetesën e vështirë dhe të ardhurat e pamjaftueshme, të Profetit a.s dhe të familjes së tij. Megjithatë, asnjë nga muslimanët nuk u ankua dhe të braktisë rregullat e fesë, namazin, agjërimin, Haxhin etj… duke e justifikuar këtë me jetesën e vështirë dhe fukarallëkun e madh. Madje, u kapën dhe u përkushtuan më shumë për kësaj feje.
Këto shtëpi të thjeshta dhe kjo jetesë e rëndë, nxorrën breza të cilët arritën të bëhen udheheqës të botës. Islami arriti në viset më të largëta, nga këta njerëz të cilët u edukuan në familje dhe shtëpi të varfëra. Nëse shokët e Profetit a.s dhe muslimanët e parë do të kishin probleme familjare, islami nuk do të kishte arritur gjer në dyert e Kinës, në Indi dhe Afrikën veriore. Ata patën sukses dhe korrën fitore, pasi ishin edukuar nga familje dhe shtëpi të qeta dhe të lumtura. Padyshim që kishin dhe hasnin probleme të shumta, por reagonin me urtësi ndaj këtyre problemeve.
Bilali r.a është një nga të përgëzuarit me xhenet, i cili duronte torturat dhe temperaturat e larta në shkretëtirën e Mekes. Megjithatë vazhdoi u paepur dhe u rezistoi të gjithë sfidave.

Jeta e vështirë dhe durimi i sahabëve
Në fillimet e parë të përhapjes së thirrjes islame, muslimanët dhe shokët e Profetit a.s duruan keqtrajtimin, sharjet dhe fyerjet për hir të kësaj feje. Për tu përmendur me këtë rast është dhe bojkoti ekonomik ndaj muslimanëve nga mekasit. Profeti a.s bashkë me muslimanët e tjerë, gjatë bojkonti u vendosën në lagjen e Ebu Talibit, të pa ushqyer, të etur dhe të paveshur mirë. Ata kishin veshur vetëm disa rroba sa për të mbuluar trupin. Nuk kishin ku të flinin, përveç disa çadrave të vjetra.
Disa nga këta muslimanë që jetonin në presionin e bojkotit dhe të urisë, vdiqën. Vetë gruaja e të dërguarit të Zotit, Hadixheja, jetonte në këto kushte dhe vështirësi, bashkë me vajzën e saj Fatimen. Ata i duruan gjithë këto vuajtje dhe vështirësi, për hir të Zotit dhe të fesë.
Pasi muslimanët u forcuan dhe pasuritë filluan të shtoheshin, një nga muslimanët (Bilali) që i mbijetuan këtij bojkoti të egër, u pyet:"Si arritën t'i bënin ballë këtyre vuajtjeve gjatë bojkotit?"
Ai u përgjigj:"Shijen e idhët të vuajtjeve dhe torturave, i përzienim me shijen e ëmbël që na falte besimi."
Kjo ishte llogjika me të cilën arritën të përballonin çdo vështirsëi dhe mundim. Një llogjikë të tillë, ku vuajtjet i përziejmë me besimin, e mësojmë nga Bilali, Zoti qoftë i kënaqur me të. Ai na mëson si të bashkojmë mes vuajtjeve dhe ëmbëlsisë së besimit.
Tregon Sad ibnu Ebi Vekkas për vuajtjet gjatë bojkotit:"Kisha tre ditë pa futur gjë në gojë, as ushqim dhe as ujë. Një natë dola jashtë për nevoja personale. Pa dashje duart më prekën diçka të fortë. Kur e pashë ishte lëkurë deleje dhe u gëzova shumë. E vendosa sipër zjarrit, e poqa dhe fillova ta ha duke e shoqëruar me ujë. Qëndrova me këtë lëkurë për tre ditë pa ngrënë dhe pa pirë gjë tjetër.

Muslimani në fatkeqësi
Letrari i njohur musliman, Mustafa Rafi’i, thotë:”Një musliman që është goditur nga një fatkeqësi, i ngjan zogut në vezë. Ai qëndron brenda vezës për njëzet e një ditë. Pas kësaj periudhe ai çan vezën dhe del në një jetë të re si krijesë e re. I tillë është dhe besimtari në sprovë dhe fatkeqësi. Kur besimtari musliman goditet nga një fatkeqësi dhe sprovë, qëndron dhe duron i mbështetur tek Zoti, derisa të kalojë fatkeqësia. Pasi ta kalojë këtë fatkeqësi dhe sprovë, besimtari del prej saj i larë nga gjynahet dhe mëkatet e mëparshme, sikur lind për së dyti.   Dashuria për Zotin, lidhjet dhe adhurimi janë forcuar dhe konsoliduar më shumë pas sprovës.
Të rritur me një jetesë të vështirë dhe modeste, shokët e Profetit a.s u nisën për të përhapur mesazhin islam në të gjithë viset mbarë botës. Nga shtëpitë e qerpiçit u nisën civilizimeve të ndryshme, nga shkretëtira e thatë drejt tokave të gjelbra dhe të lulëzuara.
Studiuesi i civilizimeve dhe i historisë, vëren se civilizimi islam depërtoi në çdo qoshe duke ndikuar tek popujt e tjerë por duke mos u ndikuar prej tyre. Çdo civilizim e ka të pamundur të ngrihet pa ndihmën dhe përvojën e civilizimeve të tjerë. Kurse me civilizimin islam diçka e tillë nuk ndodhi. Energjitë dhe forca e saj bënë që ajo të ngrihej pa ndihmën e civilizimeve të tjera, pa u ndikuar prej tyre, duke mbajtur lart flamurin e njësimit të Zotit të madhëruar.
Muslimanët e parë nuk prisnin që njerëzit të shkonin tek ata, por niseshin drejt viseve ku banonin njerëz, me qëllim që t’i prezantonin me mesazhin hyjnor. Ata arritën në Kinë, Kore dhe vende të tjera në lindje. Motoja e tyre në këto lëvizje dhe avancime ishte thënia e Profetit a.s:“Transmetoni prej meje qoftë dhe një ajet të vetëm!”
Vallë a e ndjekim rrugën e tyre në përcjelljen dhe transmetimin e fesë së Zotit?

Si t’a përhapim islamin?
Për t’iu përgjigjur kësaj pyetjeje, do të përmend një ndodhi që më ndodhi mua personalisht kur vizitova një shtet të Gadishullit Arabik. Pasi mbajta një leksion në publik, një grua e moshuar mu afrua dhe më tha:”O filan! Si mundem që të kontriboj në përhapjen e islamit, duke e ditur që jam analfabete dhe e shtyrë në moshë?”
Unë i thashë:”Mund të paguash një vajzë të re në moshë, e cila e njeh mirë kompjuterin dhe t’i caktosh detyrë që të përdorë forumet dhe dhomat e chat-it të cilat frekuentohen nga perëndimorë kryesisht, dhe t’u flasë atyre rreth islamit dhe vlerave të tij.
Pasi kishin kaluar disa kohë, dikush më njofton se kjo grua e moshuar ishte bërë shkak që katër perëndimorë të pranonin islamin. Këtë ajo e kishte arritur me anë të internetit dhe forumeve të ndryshme. Për këtë, ajo kishte punësuar një vajzë si sekretare të saj.
Shokët e Profetit a.s dhe muslimanët e parë u shpërndanë në të katër anët e globit, në shërbim të kësaj feje. Nëse do i kërkonim varret e tyre, nuk do i gjenim në Medine apo Meke, por në çdo vend islam. Kjo tregon pasionin dhe dashurinë e tyre për këtë fe.

Profeti a.s dhe Umu Ma’bed gjatë emigrimit për në Medine
Gjatë rrugës së emigrimit të Profetit a.s dhe   Ebu Bekrit për në Medine, ata qëndruan në shatorren e Umu Mabed në shkretëtirë. Profeti a.s e pyeti Umu Mabed:”Çfarë i ke këto dele o Umu Mabed?”
Ajo i tha:”Janë dele të ligshta dhe të dobëta.”
Profeti a.s i tha:”A kanë qumësht o Umu Mabed?”
Umu Mabed iu përgjigj:”Nëse gjen qumësht tek këto dele, atëherë mili!”
Profeti a.s morri një dele, ia preku gjinjtë dhe përmendi Zotin. Deleja hapi këmbët dhe gjinjtë e saj u mbushën me qumësht. Profeti a.s kërkoi një enë dhe menjëherë filloi të mjelë delen. Pasi e mbushi enën plot e përplot, ia dha të moshuarës e cila piu derisa u ngop. Më pas ua zgjati personave që e shoqëronin në atë udhëtim dhe të gjithë u ngopën me qumështin e deles. Pasi piu dhe Profeti a.s, e la enën të mbushur me qumësht dhe u largua.
Kur u kthye burri i Umu Mabed në shatorre, ajo i rrëfeu gjithçka që kishte ndodhur.
Burri i saj e pyeti:”Ma përshkruaj pak atë burrë!”
Ajo filloi t’a përshkruajë pamjen dhe tiparet e të dërguarit të Zotit në mënyrë mahnitëse. Rreth përshkrimit të saj, dijetarët muslimanë thonë:”Askush tjetër nuk e ka përshkruar të dërguarin e Zotit ashtu siç e ka përshkruar Umu Mabed.”

Tendat e xhenetit
Edhe pse muslimanët e parë jetonin në shtëpi prej qerpiçi, i dërguari i Zotit gjithmonë i lidhte zemrat dhe dëshirat e tyre me botën tjetër, me xhenetin. Ai ua përshkruante mrekullitë e xhenetit sikur t’i shihnin me sytë e tyre. Madje, ai u tregonte që edhe në xhenet do të kishte tenda dhe shatorre të bukura. Nëse një nga tendat e kësaj bote nuk i kalon disa metra katrorë, ato të xhenetit janë shumë herë më të mëdha dhe madhështore. Profeti a.s e përshkruan një nga tendat e xhenetit, ku thotë:”Gjerësia e saj është gjashtëdhjetë milje.” Në çdo qoshe të saj, gjenden njerëz me të cilët muslimani bisedon dhe kuvendon.
Aq shumë ishin të lidhur muslimanët e parë me xhenetin dhe botën tjetër, saqë kur i erdhi vdekja Bilalit, në vend që të mërzitej dhe shqetësohej, ai thërriste me gëzim:”Ah sa gaz dhe hare! Nesër do të takohem me Muhamedin dhe shokët e tij.”
Ata jetonin në këtë botë, por zemrat i kishin të lidhura me xhenetin dhe kënaqësitë e tij.
Në një hadith, Profeti a.s flet mbi shtatë persona të cilët do të strehohen nën hijen e Zotit, atë ditë kur nuk do të ketë hije përveç hijes së Tij. Një nga këta persona është dhe një i ri i cili është rritur me bindjen dhe besimin në Zot. Një tjetër është një burrë i cili e ka zemrën të lidhur me xhamitë. Ai është i dhënë tërësisht pas adhurimit dhe bindjes së Zotit. Një nga këta ishte dhe Umer ibnu Abdul Azizi. Sa herë që dilte nga shtëpia, ai i pyeste këmbët:”Për ku sot?”
Nëse i përgjigjeshin:”Në bindje dhe adhurim të Zotit” u thoshte:”Atëherë vazhdoni, Zoti ju begatoftë.” Por nëse përgjigjeshin “Drejt gjynaheve dhe kënaqësive të shfrenuara”, ai u thoshte:”Kthehuni përsëri brenda!”
Të përvetësosh një nga tendat dhe shatorret e kësaj bote është diçka e kollajtë, por të fitosh një tendë nga ato të xhenetit, është diçka që kërkon mund dhe sakrifica. E lusim Zotin që të na bashkojë në tendat e xhenetit dhe të përgëzuarit me xhenet.
Paqja qoftë mbi ju!
Familjet e të përgëzuarve me xhenet

Ky është një program që hedh dritë mbi biografinë e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, marrëdhëniet e tyre bashkëshortore, edukimin e fëmijëve dhe mënyrën e të sjellurit me të tjerët.

Emisioni: 1
Tema e emisionit: Të duash shokët e Profetit a.s, pjesë e besimit

Prezantues: Prof. Xhasim El-Mutaëa

Kjo është tema e parë mbi jetën dhe edukimin e të përgëzuarve me xhenet.
Në këto tema, ne nuk do të trajtojmë jetëshkrimin e këtyre figurave, por do të përpiqemi të depërtojmë brenda familjeve të tyre. Ne do të hyjmë brenda shtëpive të tyre, duke studiuar lidhjet e tyre me bashkëshortet dhe edukimin e fëmijëve.
Që në fillim, duam të bëjmë me dije se edhe pse në këto tema jemi përqendruar tek dhjetë të përgëzuarit me xhenet, ne do të trajtojmë dhe figura të tjera nga brezi i sahabëve.
Dhjetë të përgëzuarit me xhenet janë: Ebu Bekri, Umer ibnul Hattabi, Uthman ibnu Affani, Ali ibnu Ebi Talibi, Ebu Ubejde ibnu Amir ibnu Xherrah, Abdurrahman ibnu Auf, Sad ibnu Ebi Vekkas, Zubejr ibnu Avam, Talha ibnu Ubejdilah dhe Seid ibnu Zejd.
Gjithashtu, ne do i qasemi dhe familjeve të atyre që Profeti a.s i përgëzoi me xhenet si Hasani dhe Husejni, Ummu Sulejm, Harithe etj... por që nuk bëjnë pjesë tek të dhjetët e mësipërm. Një beduin, edhe pse nuk kishte falur asnjë rekat namaz, hyri në xhenet.
Të gjithë këta sahabe, shokë të Profetit a.s, menduam që t’i mbledhim në një serial temash të veçanta. Ne do të përpiqemi që jetëshkrimet e tyre t’i studiojmë në aspektin shoqëror, edukativ dhe familjar.
Shokët e Profetit a.s ndërtuan një metodologji të pasur për brezat që erdhën më vonë. Vetë Profeti a.s i përshkruan ata me fjalët:”Shokët e mi janë si yjet në qiell. Me cilindo që të orientoheni, do të udhëzoheni.”
Të gjithë ne e lusim Zotin – sidomos në kohët kur pranohen lutjet - që të na bëjë nga banorët e xhenetit. Thotë Profeti Muhamed a.s:”Kush ia kërkon Zotit tre herë xhenetin, e ka merrituar atë.”
Kurse në një hadith tjetër, Profeti a.s thotë:”Kush kërkon mbrojtje nga zjarri tre herë, zjarri do i thotë Zotit:”O Zot! Mos e fut këtë njeri tek unë!”
Është diçka tërheqëse që të njihesh me jetëshkrimin dhe marrëdhëniet e dhjetë të përgëzuarve me xhenet, me familjet e tyre.

Dhjetë të përgëzuarit me xhenet
Këta të dhjetë i përmend Profeti a.s në një hadith të transmetuar nga Seid ibnu Zejd, i cili e ka dëgjuar Profetin a.s të thotë:”Dhjetë persona janë në xhenet: Ebu Bekri është në xhenet, Umeri është në xhenet, Uthmani është në xhenet, Aliu është në xhenet, Talha është në xhenet, Zubejri është në xhenet, Abdurrahman ibnu Aufi është në xhenet, Sad ibnu Malik është në xhenet, Ebu Ubejde ibnu Amir ibnul Xherrah është në xhenet.” Këtu, transmetuesi i hadithit Seid ibnu Zejdi heshtën për një moment. Të pranishmit e pyetën:”Kush është i dhjeti?” Ai u tha:”Seid ibnu Zejdi” për veten e tij.   Më pas u tha:”Një moment i tyre me të dërguarin e Zotit, ku u pluhurosej fytyra, është më i dobishëm se e gjithë jeta juaj e mbushur me vepra të mira, edhe sikur të jetonit sa Nuhu a.s.”
Është ky hadith, baza nga e cila do të flasim mbi dhjetë të përgëzuarit me xhenet.
Në hadithin e mësipëm, vihet re dhe modestia e Seid ibnu Zejdit, një nga të përgëzuarit me xhenet dhe transmetuesi i këtij hadithi. Kur erdhi radha për të përmendur emrin e tij mes dhjetë të përgëzuarve me xhenet, ai heshti dhe nuk u përgjigj derisa e pyetën.

Numri i sahabëve kur vdiq Profeti a.s.
Shumë jetëshkrues dhe kronikas, kanë përmendur që numri i sahabëve në kohën që vdiq Profeti a.s arrinte në njëqind mijë. Ndërkohë që të tjerë e çojnë këtë numër në njëqind e katërmbëdhjetë mijë.

Kush konsiderohet sahabij
Sahabij konsiderohet ai që ka jetuar në kohën e Profetit a.s dhe ka arritur ta shohë atë. Nëse ka qenë bashkëkohës me Profetin a.s por nuk e ka parë, ai nuk konsiderohet sahabij. Sahabij, quhet ai që e ka parë Profetin a.s dhe ka besuar në mesazhin e tij. Disa dijetarë vendosin dhe një kusht tjetër, që të ketë arritur moshën e pubertetit kur e ka parë Profetin a.s.
Të gjithë ne e duam xhenetin dhe i frikësohemi zjarrit, prandaj falemi, agjërojmë dhe adhurojmë Zotin.
Me këtë rast, Umer ibnul Hattabi thotë:”Sikur të mos ishte islami, do të bëja hile që nuk i njohin arabët.”
Kjo do të thotë që nëse Umeri nuk do të ishte musliman që i frikësohet Zotit, do të vepronte gjëra të tmerrshme. Është islami dhe besimi në Zot, ai që na mbron dhe orienton drejt më të mirës.

Xheneti është ëndrra e çdo muslimani
Xheneti është ëndrra e secilit prej nesh që jetojmë në këtë botë. Sa herë që na ndodh të shohim një palmë të gjatë dhe të bukur, shprehim habi dhe çudi mbi bukurinë e saj. Nëse kjo ndodh me palmat dhe krijesat e kësaj bote, ç’mund të themi me ato të xhenetit? Profeti a.s na mëson se si t’i shtojmë palmat në vendin tonë në xhenet. Ai thotë:”Kush thotë një herë subhanallah, i është mbjellë një palmë në xhenet me trung floriri.”
Ne shohim një palmë të kësaj bote dhe habitemi nga lartësia dhe hijeshia e saj, po një palmë që ka trung floriri, si mund të jetë?
Gjithashtu, kushdo që thotë elhamdulilah, i mbillet një palmë në xhenet. Prandaj thuaj dhe ti o vëlla dhe o motër në këto çaste “elhamdulilah” dhe të jesh i sigurtë që të është mbjellë një palmë në xhenet. E njëjta gjë është dhe për Allahu ekber.
Kushdo që lexon suren Ihlas, do i ndërtohet një shtëpi në xhenet. Kështu, një projekt që përbëhet nga një shtëpi e rrethuar me palma xheneti, nuk të harxhon veçse disa minuta, duke përmendur Zotin e madhëruar.
Qëllimi ynë me këto tema, është që dashuria për sahabët të na shtohet. Ndërkohë që flasim mbi dhjetë të përgëzuarit me xhenet, i konsiderojmë ata si një shkollë nga e cila vetëm mësohet dhe nxihet dije.
Rreth brezit të sahabëve, Profeti a.s thotë:”Brezi më i mirë është brezi im, pastaj ata që i pasojnë, pastaj ata që i pasojnë.” Lidhur me sahabet, dijetarët muslimanë pohojnë:”Çdo e mirë rrjedh prej tyre.”
Kjo nuk do të thotë – siç mendojnë disa ftues – që brezat e fundit janë brezi i së keqes, degjenerimit dhe korrupsionit. Ne jemi përgëzues dhe nuk përgëzojmë pa baza. Vetë Profeti a.s thotë:”Shembulli i umetit tim është si shembulli i shiut, të cilit nuk i dihen dobitë, i ka në fillim apo në fund.”
Nëse ne jemi nga brezat e fundit të këtij umeti, shpresa dhe e mira vazhdojnë të ekzistojnë. Nëse e mira ekzistonte në brezin e parë të këtij umeti, atëherë ata janë shokët e Profetit a.s. Edhe pse jemi të bindur që sahabët janë brezi më i mirë që ka ekzistuar mbi tokë, kjo nuk do të thotë që ne i përkasim brezit më të keq. Profeti a.s, ashtu siç lëvdoi brezin e tyre, na ka lëvduar dhe neve.
Të mendosh siç mendojnë shumë njerëz, se brezi që ishte para nesh ka qenë më i mirë, është gabim. Diçka e tillë do të ndikonte negativisht dhe do e rrënonte moralin e të rinjve. Ata do të bindeshin edhe pse pa fakte, që janë brezi më negativ.
Profeti a.s – siç e përmendëm dhe më sipër – ashtu siç ka lavdëruar brezat e parë, ka lavdëruar dhe brezat e vonshëm. Në një hadith, ai thotë:”Do të vijë një kohë, kur të zbatosh normat islame do të jetë si të mbash prushin në dorë.”   Dhe diçka e tillë pa dyshim që është një lavd për atë brez që do e përjetojnë një kohë të tillë.
Në një hadith tjetër, Profeti a.s na quan si të dashurit e tij.
Padyshim që feja dobësohet, sa më shumë që largohemi nga brezi i sahabëve. Por gjithashtu, në brezat e fundit do të përhapet drejtësia dhe do të vijë një udhëheqës i drejtë, i cili do të sundojë botën me drejtësi.
Ne nuk duhet t’a pranojmë atë që thuhet shpesh herë që umeti i muslimanëve po devijon drejt humbjes dhe se e mira nuk ekziston sot. Këtë e argumentojnë me krizat që po përjeton umeti në Palestinë, Irak, Afganistan etj...
Diçka e tillë është e padrejtë, pasi ne si muslimanë jemi të urdhëruar që ashtu siç shohim anën e errët të medaljes, të shohim dhe anën e saj të ndritur. Unë besoj dhe jam i bindur që umeti i Muhamedit a.s ka shumë anë të ndritshme dhe e mira në këtë umet do të vazhdojë deri Ditën e Kijametit. Këto konkluzione i nxjerrim nga shkolla e profetit Muhamed a.s dhe nga shkolla që themeluan shokët e tij më vonë.
Çdo të mirë që dimë dhe e veprojmë sot, regjistrohet në regjistrat e veprave të mira të atij brezi të nderuar dhe fisnik. Nëse dikush do na bënte një favor apo nder, ne nuk do ia harronim sa të ishim gjallë. Kështu, ne nuk duhet të harrojmë nderin dhe favorin më të madh të shokëve të Profetit a.s.
Për të vërtetuar vlerat e tyre, do të mjaftonte lëvdata e vetë Zotit të madhëruar në Kuran ku thotë:”Sa u përket besimtarëve të parë, prej muhaxhirëve dhe ensarëve, Allahu është i kënaqur me ata dhe me të gjithë të tjerët që i pasuan me vendosmëri e përkushtim në besim; edhe ata janë të kënaqur me Atë. Allahu ka përgatitur për ata kopshte nëpër të cilat rrjedhin lumenj dhe ku do të jetojnë përgjithmonë. Kjo është fitorja madhështore!” (Teube: 100)
Vetë Zoti i madhëruar e publikon dashurinë e Tij për këtë brez, prandaj dashuria për ta është detyrë dhe obligim.
Mundësitë për të studiuar dhe njohur më mirë jetëshkrimet e tyre sot është shtuar me përhapjen e mediave vizive dhe të shkruara. Në çdo kohë dhe në mënyrë tepër të shpejtë, secili prej nesh mundet të gjejë informacionin e duhur për secilin prej tyre.
Interneti na ofron mundësinë më të mirë për të marrë informacionin e duhur dhe në çdo kohë. Një nga miqtë e mi, më tregon se shkarkon tema dhe informacione të ndryshme mbi sahabët nga interneti dhe i vendos ato në celularin e tij. Gjatë rrugës për në punë ose gjatë kthimit për në shtëpi, i dëgjon predikimet dhe ligjëratat e ndryshme.

Dallimi mes historisë dhe jetëshkrimit (sire) të Profetit a.s.
Ndryshimi dhe dallimi mes historisë dhe jetëshkrimit të Profetit a.s konsiston në:
Nëse në histori mund të ndodhin gabime, ato nuk janë model dhe shembull për t’u ndjekur. Kurse jetëshkrimi i Profetit a.s. (sire) është pjesë e zbulesës hyjnore dhe është e njëllojtë me thëniet e tij. Jetëshkrimi i Profetit a.s është pjesë e pandarë nga tradita e Profetit a.s, suneti. Kur duam t’a përkufizojmë traditën profetike, themi:”Çdo gjë e transmetuar nga Profeti a.s, ku përfshihen thëniet, veprat dhe miratimet.” Kështu, jetëshkrimi i Profetit a.s është pjesë e traditës së tij, ndërkohë që historia jo.
Ne nuk e mohojmë që përfitojmë dhe mësojmë nga historia, por ajo mund të korrigjohet. Ndërkohë që ndërhyrjet për të korrigjuar traditën profetike janë të papranueshme.

Obligimet tona kundrejt sahabëve
Një nga detyrat më kryesore ndaj këtij brezi të lavdishëm, është dashuria dhe ndjekja e shembullit të tyre.
Ideja e të pasurit një model dhe shembull, është një filozofi e ndërtuar dhe themeluar nga vetë Profeti a.s. Ndërkohë që ai i mësonte rregullat e fesë dhe obligimet një beduini, Profeti a.s tha:”Faluni siç më keni parë mua të falem.”
Me këtë, Profeti a.s deshi të na ndërgjegjësojë që ai është modeli dhe shembulli ynë më i mirë. Ndërkohë që edhe katër halifet e drejtë dhe të gjithë sahabët e tjerë, janë modeli ynë. Ata, edhe pse janë njerëz si ne, janë shembulli dhe modeli ynë më i mirë.
Umeti ynë është një nga umetet më të pasur përsa i përket modeleve të mirë. Umeti dhe feja që ka nxjerrë figura dhe liderë më të shumtë dhe madhështorë, është feja dhe umeti islam. Është për të ardhur keq që para një fakti të tillë, të vazhdojmë të importojmë ide dhe vlera nga perëndimit. Ajo që kërkohet prej nesh është që këto vlera t’i kërkojmë në jetëshkrimet e sahabëve, t’i studiojmë dhe t’i bëjmë të njohura për publikun. Studimi i jetëshkrimit të dhjetë të përgëzuarve me xhenet, është një hap në këtë drejtim.
E lusim Zotin që të na bëjë të ndjekim udhën e të përgëzuarve me xhenet.
Paqja e Zotit qoftë mbi ju!